slavernij verhaal

[Twijg]

ik heb een verhaal geschreven over een meisje van 19, die slaaf is, en brieven aan God schrijft, stiekem omdat ze niet mag geloven van haar meester......ik hoop dat jullie het leuk vinden!!


Lieve God,

Waarom vraag ik me af, waarom? Ben ik zo slecht, ben ik u niet trouw? Waaraan verdien ik dit leven, deze pijn en ellende? Een leven als zwarte, een leven als slavin. Ik ben als slaaf geboren, en zo is ook mijn lot bezegeld. Ik heb nooit vrijheid gekend, ik ben een slaaf, een bezit van mijn meester. Ik moet nu ongeveer achttien jaar zijn, ik weet het niet precies, ik kan niet tellen. Nee, ik kan niets, ik dien mijn meester zo goed als ik kan. Ik heb hem zes kinderen geschonken, twee zonen en vier dochters. Vier gezonde kinderen, en twee die het niet hebben gehaald, zijn gestorven, zonder mij te kennen. Ik mis ze zo, mijn lieve, dierbare kinderen. ik ben ze kwijt, allemaal, voorgoed. Ze zijn verkocht, aan een slavenhandelaar, voor veel geld. Ik ben blij voor mijn meester, maar ik mis mijn kinderen elke dag, met pijn in mijn hart. Ik ben trots, draag de kinderen van de meester. Ik en zes ander vrouwen, wij dienen hem met onze vruchtbaarheid, onze kinderen, zonen en dochters. ik weet niets van mijn kinderen, ik ken ze niet, ze hebben geen naam. Nee, ze werden van me weg genomen, na de geboorte, ik mocht ze geen naam geven van mijn meester. Het zijn slaven, vond hij, slaven hebben geen namen. Hij neemt mijn kinderen weg, ze huilen om hun moeder, om haar liefde en warmte.
Ik weet niet of ze in leven zijn, of het goed met ze gaat, niets. Hun leven ligt in u handen, God, ik weet dat u goed voor ze zult zorgen, ik vertrouw op u. Ze verdienen een leven in vrijheid, mijn lieve dierbare kinderen, in vrede. Oh, wat mis ik ze, met pijn in mijn hart. Ik ben nu zwanger, draag weer een kind van de meester, met zevende nu. Ik weet niet of ik het aankan, weer een kind te verliezen. Mijn hart voelt zo leeg, zo kil zonder hen. Ik moet mijn meester dienen, hem gezonde, sterke slaven bezorgen. Ik slaap in het huis van de meester, en voorrecht waar ik hem met heel mijn hart voor dank. Ik werk op de plantage, maar niet nu, als ik zwanger ben. Nee, dan niet. Ik ben nu zeven maanden zwanger, en ik lig op bed, en bedenk een naam voor mijn kind. Mijn meester mag het niet weten, nooit, mijn kinderen zijn slaven, die hebben geen naam. Nee, wij zwijgen, zijn onzichtbaar. Ik dien mijn meester goed, maar soms voel ik me zo eenzaam, zo ongelukkig. Ik heb rebelse gedachten, wil vrij zijn, en ik schaam me diep voor die hersenspinsels. Na alles wat mijn meester voor me doet, wil ik vrij zijn, hem in de steek laten. ik ben ondankbaar, u mag me straffen God, ik verdien het. Maar alstublieft, neem mij niet nog een kind af! Ik kan het niet aan, niet nog een keer. Ik smeek u God, laat mijn baby leven. Alstublieft, mijn baby, mijn kindje! Ik bid u voor een beter leven voor mijn kinderen. Ik moet nu stoppen lieve God, mijn meester komt er aan. Vergeef mij al mijn woorden, mijn slechte gedachten. Vergeef mij...

[Linlilalove55]

Wow.... egt een mooi verhaal..... Egt super mooi gewoon. Je beschrijft de gevoelens zo goed... egt super gewoon

[Twijg]

hee, bedankt eindelijk iemand die het wel leuk vind

[Twijg]

oke, hier nog een nieuwe stuk


Dierbare God,

Ik heb een baby, een jongen aan de meester geschonken. Hij is zo mooi, mijn kleine jongen. Ik noem hem samuel. ik dank u voor zijn leven, voor zijn gezondheid. toch ben ik ongelukkig, ik ben mijn kind kwijt, mijn zoon, samuel. ik mag hem niet zien, niet opvoeden, ik mag hem niet kennen, mijn eigen zoon. De vrouw van de meester, zorgt voor de kinderen, maar het is haar kind niet, het is van mij! Ik mag mijn kind niet eens in mijn armen houden, hij wordt afgenomen, mijn kind. Zeven kinderen kwijt, verloren. De meester is blij met mij, zei hij, ik heb hem weer een zoon geschonken, een goede, slaaf. Ik lacht, maar mijn ogen kijken angstig. En ik tril als de meester die nacht bij me in bed licht, maar laat het niet merken, ik ben trouw. Maar ik hou niet van mijn meester, ondanks zijn goedheid, mijn hart behoort niet tot hem toe. Nee, aan een ander, een slaaf, Jack. ik voel zijn ogen naar me kijken, als ik langs loop, maar ik mag hem niet aankijken. Ik mag niet van hem houden, ik ben van de meester, ik behoor tot hem toe. Maar oh, hoe lang hou ik dit vol?Deze drang naar liefde, echte liefde, naar Jack. Ik zal bezwijken, en mijn meester zal me straffen, hij zal me slaan met zijn zweep, want ik heb hem verraden. Nee, ik kan niet van Jack houden, onmogelijk. Nooit.

[Linlilalove55]

Jah tis egt heel goed.... ik zou dr aan doorgaan... maar ook naast brieven gebeurtenissen schrijve en dat dan afwisselen...

het is egt super...mijn complimente

[Twijg]

goed idee zal ik zeker doen!

[Twijg]

God,

Het leven is zo oneerlijk, zo wreed. Jack, is gestraft, geslagen met de zweep. Ik zag het vanuit mijn raam, ik zag hem staan, vast gebonden aan de paal. Zijn gezicht vertrokken van de pijn, telkens als de zweep hem raakte. Bloed, stroomt uit de wonden op zijn rug, ik hoor hem hier, schreeuwen van pijn. Mijn Jack, mijn lieve, lieve Jack. Mijn meester zegt, dat hij probeerde om naar mij te komen. Hij is het huis van de meester in geslopen, op zoek naar mij. Maar hij is betrapt, door de meester, en nu moet hij boeten voor zijn daad. Zweepslagen, gebonden aan de paal. Het is zo gemeen, zo wreed. Hij heeft niets verkeerd gedaan, God, hij wilde alleen maar bij mij zijn, hij houd van me. Is dat een misdaad god? Waarom doet u dit? Waarom straft u hem, omdat hij van iemand houd? Gedachten tollen door mijn hoofd, ik begrijp ze niet. Daarom schrijf ik deze brieven aan u, misschien kunt u me helpen. Ik zal Jack opzoeken, na mijn werk op de plantage, ik riskeer zweepslagen voor hem, maar ik moet hem zien. Ik kan niet langer zwijgen over mijn gevoelens voor hem, ik hou van hem. Waarom weet ik niet, dat gevoel besluipt mijn hart, als ik hem zie. Misschien kunnen we ooit een leven in vrijheid vinden, en kunnen we samen, vrij zijn. Gelukkig is het afgelopen, het is stil. Geen zweepslagen meer, en geen geschreeuw van Jack, nee stilte. Is hij dood, God? Ik durf niet te kijken, ik kan het niet. Bijna niemand overleefd zoveel zweepslagen, misschien raak ik hem kwijt, net als mijn kinderen. Maar nee, dank u god, ik dank u met heel mijn hart. Jack leeft, hij leeft! Hij is gewond, heeft veel pijn, maar hij leeft. Ik kan hem zien vanuit mijn raam, ze brengen hem naar de ziekenbarak. Ik zal hem opzoeken, zo snel mogelijk. Misschien kan ik hem wat te eten brengen, uit het huis van de meester. Ik kan mijn eten onder mijn kleren verstoppen, ik heb geen honger. Morgen, ga ik, morgen. Ja, ik ga hem bezoeken, hij heeft me nodig. Ik zal een straf riskeren, maar ik heb het voor hem over, net als hij dat ook voor mij had. Liefde is sterker, houd je in leven. Oh, jack, er zal een tijd komen dat we samen kunnen zijn, vrij zijn. Want ik vertrouw op u God, u bevrijd ons, uit deze slavernij, uit dit leven. Nu moet ik rustten, ik ben moe. Ik moet kracht verzamelen, voor morgen.

[Twijg]

de nacht was donker, maar helder en zacht. Er heerste een stilte, zo vredig, rustig. De plantage was verlaten, en werd beschenen door gouden sterren, fonkelden, hoog aan de zwarte hemel. Maar toch was het veld niet helemaal verlaten. Daar, bewoog iets, sluipend door de planten. Een vrouw, nee, een meisje, onopvallend met haar donkere huid. Angstig keek het meisje om zich heen, haar zwarte ogen alert op elk gevaar. Anisha, riskeerde haar leven, haar thuis, voor dit, maar haar liefde was sterker, sterker dan alles in deze wrede wereld. Anisha was snel en behendig, en op haar tenen sloop ze naar de ziekenbarak. Het was niets bijzonders, een houten, vervallen hutje, aangevreten door het ongedierte. Maar het was iets. En ze waren tevreden, met alles wat ze hadden, de slaven. Want hadden ze een keus? nee, nooit. Ze opende de deur, die kraakte omdat de scharnieren nooit geolied waren, maar ze wekte niemand. Er klonk alleen het geluid van slapende slaven, en ze zag jack's borst op en neer gaan, en hoorde zijn zware ademhaling. Ze knield naast hem neer, en legde haar donkere, slanke hand op zijn mond. Even bleef hij roerloos liggen, maar daarna opende hij zijn ogen, die tuurden in het duister, maar niets zagen. "Shttt, ik ben het, Anisha" Ze tilde haar hand op, en kuste hem voorzichtig op zijn voorhoofd. " ik kan niet lang blijven, de meester zal me missen" "Jack, het spijt me zo, het was mijn schuld!" " nee, zij hij, het was niet jou schuld, maar de mijne" "ik was dwaas, mijn liefde voor jou verblindde mijn verstand" "ga, Anisha, ga" Ze streek over zijn donkere wangen, en een traan rolde over haar wang. "ik hou van je" fluisterde ze. En toen sloop ze weer weg, de ziekenbarak uit, terug naar het huis van de meester. "ik ook van jou, Anisha" Het zachte gefluister van Jack, werd opgenomen in de wind, en vloog wel. De donkere gestalte van Anisha verdween in de nacht.

Ik vind het heel mooi, maar dat had ik op Fancy al vaak verteld Ik wist niet dat jij dit schreef, haha

[Linlilalove55]

Twijg schreef op 09-06-2003 @ 12:42:
goed idee zal ik zeker doen!

Asje hoor.. ik help graag

[de wijze pinky]

goed verhaal! (ben ook ff hierheen gevlucht)

[Linlilalove55]

Ik vin ut egt super.....

Mijn verhaal wordt ook wel btje lang..maar jij schrijft wat... ouderlijker.. ik hep meer in de richting van mijn zusje, die 3 jaar jonger is geschreven denk ik... ik vin dat je egt door moet gaan zo.... egt heel goed...

komt er nog vervolg ?

[Twijg]

YAHOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO,
IK BEN GESLAAGD!!!!!!
EVEN ALLEMAAL klappen voor mij!

[Twijg]

Lieve Heer,

Brand, adem van de duivel, op mijn lichaam. Ik ben gestraft, voor mijn liefde voor Jack. Die nacht, dat enkele seconden van geluk, die zijn mij voorgoed afgenomen, god, voorgoed. Mijn hart voelt zo leeg, zo kil, hij zal nooit meer helen, deze wonden zijn te diep. De meester is teleurgesteld in mij, hij vond me een goede slaaf. Maar hij heeft me gestraft, me geslagen met de zweep. Elke slag op mijn naakte lichaam, drong door tot op mijn ziel. De pijn, is niets vergeleken met de pijn die ik voel, in mijn hart. Mijn Jack, mijn lieve Jack. Rode striemen, bloedende wonden, door de slagen van de zweep. Maar God, ik verwijt u niets, het was mijn schuld, u had het recht met te straffen. Ik ben een ondankbare slaaf, ondanks alles wat mijn meester voor me doet, hou ik van een ander, heb ik rebelse gedachten. Ja, ik verdien het. Maar jack, Heer? Hij heeft niets gedaan, ik hield van hem, hij was mijn leven. Waarom heeft u hem van mij afgenomen God? Waarom?
De duivel heeft mijn meester ingefluisterd, dat Jack slecht was, dat hij gestraft moest worden. want Jack had mij lief, een vrouw van de meester. en mijn meester luisterde, terwijl de duivel hem toesprak, en hij stafte jack. Nee, geen zweep. Jack werd opgehanghen. Ik zie zijn roerloze lichaam, vanuit mijn raam, rustig zwiepen in de wind.

[Twijg]

En ik huil, tranen van bloed, om zijn leven, mijn liefde voor hem. Ik kan niet naar hem kijken, maar mijn blik wordt steeds naar hem toe getrokken, en zijn nietsziende ogen, staren in de verte, de nacht in. Onder hem zie ik de vlammen oplaaien, die zich een weg over zijn lichaam banen. Zijn geschreeuw, de angst in zijn ogen, toen ze het touw over zijn nek deden, het dood mij, van binnen. Van binnen ben ik dood, net als Jack en spoedig zullen de maden ook mij vinden. Mijn meester liet me kijken, liet mij met Jack sterven. "ik hou van je" fluisterde hij, toen het paard onder hem weg liep, en hij naar beneden viel. Ik hou ook van jou Jack, maar ik mag het niet. Onze liefde was zo volkomen, maar hij mocht niet bestaan. Want we zijn slaven, Heer, wij mogen niet liefhebben. Oh God, laat mij sterven! Mijn leven is niets, ik wil dood, bij Jack zijn. Want ik ben een slaaf, en ik ben geboren als slaaf, om te sterven als slaaf. Maar dan, dan zal ik vrij zijn. Ik zal de dood in vrijheid begroeten God.

[Twijg]

Charles liep ijsberend over het kleed dat vlak voor de brandende haard lag. In de hoek van de kamer stond een slaaf, stil als een standbeeld, wachtend om hem te dienen. Maar hij wilde alleen zijn. "ga weg!" riep hij haar toe. Het meisje rende weg, zo snel als haar benen konden. Een slaaf dood, een andere gewond, eigenlijk kon hij ze niet missen. Maar wat had hij dan moeten doen? hij moest ze straffen. Hij gaf niets om het leven van de slaaf, maar om het werk, en het geld dat hij opbracht. Hij bezat honderden slaven, en ze werkten hard. Maar twee van zijn slaven, had hij moeten straffen. jammer, maar helaas. Het was maar goed dat zijn vrouw Louise, naar Londen was vertrokken, ze had hem vast en zeker tegen gehouden. Ach, zijn Louise, hij hield van haar, maar van zaken begreep ze niets. En wat moest hij met die Anisha? Ze was zijn een van zijn slaven vrouwen, ze schonk hem mooie, sterke slaven. Maar ze was rebels, was midden in de nacht naar Jack gelopen. Gelukkig was ik nog op, toen ze hier weer binnen sloop. ik heb haar gestraft, net als die Jack, die was alleen maar tot last. Maar ik kan Anisha niet houden. Ze is een goede slaaf, maar ze kan zicht tegen met keren.. Niet dat ik bang ben van een slaaf, maar ik zou haar moeten doden. En nee, dat wil ik niet, ze is een goede slaaf, en ze werkt hard. Misschien moet ik haar verkopen. Er zou binnenkort een slavenmarkt zijn, in New Castle, hij zou haar daar heen kunnen brengen. Ja, dat was een goed idee.
Morgen, zou hij haar klaar maken. Morgen vroeg.

[Twijg]

hier nog een stukkie

Aan god

Ik zal u tijdig niet meer kunnen schrijven God, ik moet weg. Mijn meester, wil me verkopen, hij heeft me niet meer nodig, zegt hij. Maar ik weet beter God, ik ben niet dom, hij schaamt zich voor me, een rebelse slaaf. Misschien is het maar beter zo. Dank u, Heer, voor u hulp. Wat zou ik zonder u moeten? Ik ga naar een slavenmarkt in New Castle, waar ik verkocht zal worden. Ik vind het niet erg, maar ik zal mijn kinderen zo missen! Ik zie ze nooit, maar misschien als ze ooit op de plantage waren komen werken, had ik ze kunnen zien. Nu is mij die kans ontnomen. Alles raak ik kwijt, mijn kinderen, mijn liefde, en mijn thuis. Ach, het is mijn lot. Ik ben een slaaf. Mijn meester wil me mooi maken voor vanmiddag. We hebben een lange reis te gaan, New Castle is hier ver vandaan. Een huis slaaf, heeft mijn haren gekamd, en mij gewassen. Ik ruik naar rozen Heer, en ik ben schoon. Ik ben u zo dankbaar! Ik wou dat deze heerlijke geur nooit zou vergaan. Mijn meester heet me ingesmeerd met dure rozenolie, zodat ik glim en lekker ruik. Misschien is er wel iemand die mij wil kopen! Ik weet niet of ik u ooit nog kan schrijven God, ik weet niet wie mijn nieuwe meester word. Maar god, ik beloof u, ik zal aan u denken, en tot u bidden, elke avond voor ik slapen ga. Ik blijf u trouw, wat er ook gebeurt!

[Twijg]

De auto startte en veroorzaakte een storm van oplaaiend zand. Anishia zat op de laadklep van de auto, en het zand stoof in haar ogen. Maar ze kon het er niet uit vrijwen, haar handen waren geboeid. Ze had naar de plantage gekeken, tot ze er niets meer van kon zien, en het kleine zwarte stipje, ook uit het zicht verdween. Ze wist niet wat er komen ging, wat er met haar zou gebeuren. Maar de reis was lang en vermoeiend.
Eindelijk, na een lange reis, kwamen ze in New Castle. Anishia had nog nooit zo’n drukte gezien. Het krioelde er van de mensen, arm en rijk. Heren met hoge hoeden op, liepen met geboeide slaven aan hun arm, door de menigte, op weg of juist vandaan de markt. In de verte kon Anishia zwarte gedaantes zien. Charles nam haar mee, naar een hoog podium, waar meerdere slaven stonden, met treurige ogen, die naar de grond gericht waren. Anishia keek rond. En even, een seconde, staarde twee paar donkere ogen terug. Een gedaante, een zwarte man, stond daar tussen de menigte, en keek haar aan. Maar hij werd opgenomen door de stroom voorbijlopende mensen, en was verdwenen. Anishia had geen kans om na te denken, want ze werd ingesmeerd met rozenolie, en op het podium gezet. Ze voelde zich onbehagelijk, zoals ze hier stond, naakt, tegenover honderden mensen, die aan haar zaten, en haar bekeken. Er werd goedkeurend naar haar geknikt. Ze probeerde er niet op te letten, en keek over de menigte heen. Daar, even verderop! Daar stond de zwarte man, die ze zo-even gezien had. Weer ontmoetten zijn ogen de hare, en ze voelde een vlaag van herkenning door haar heen gaan. Wie was die man? Toen merkte ze, dat er op haar geboden werd. Een man met een grote gele snor, en een zwarte bolhoed, kwam naar haar toe, en dwong haar, om haar gebit te tonen. Hij knikte goedkeurend, en schreeuwde een bod naar Charles. Anishia kon niet tellen, en wist niet hoeveel er op haar geboden werd, maar aan de blik van haar meester te zien, was het veel. Ze voelde de boeien om haar polsen, strakker getrokken worden

[Twijg]

Charles had haar vast gepakt, en leidde haar van het podium af. Sommige mannen, keken teleurgesteld, anderen gingen op zoek naar een andere slaaf. Charles nam haar mee naar de man.
" ze is van jou, Howard " De man met de snor glunderde. " Ik zal goed voor haar zorgen, charles, maak je geen zorgen" Haar nieuwe meester keek haar aan, met een blik die haar niet beviel. "ik heb niet zoveel slaven, maar daar komt wel verandering in, met haar" En hij keek Anishia weer aan, met diezelfde doordringende blik in zijn staalblauwe ogen. "ik weet dat ze jou ook vele kinderen geschonken heeft" Charles knikte. "ja, hele gezonde, en sterke. Ze is een juweeltje, deze meid" Howard keek vebaasd. "waarom doe je haar dan weg?" Ach, zei Charles, ze heeft een wat rebelse natuur" Maar ik weet zeker, dat jij daar wel raad mee weet" howard grijnsde. zeker weten! Nou, komop Slavin, mee komen! hij trok aan haar boeien. Anishia liep zwijgend achter hem aan. Ze wou niet achterom kijken, haar leven nij Charles was voorij. Plotseling bleef Howard stil staan, en draaide zich om. "charles, heeft ze eigenlijk een naam" Ehm, zei Charles, wij gebruiken nooit een naam voor slaven, maar haar moeder noemde haar Anishia.
De man bleek meerdere slaven gekochte te hebben, ze zaten allemaal geboeid op de laadklep van de kar. Hij gooide Anishia ook op de kar, en reed toen weg. Ze keek rond, en zag een paar andere vrouwen, die even angsitg keken als haar. Er was zelfs een zwangere vrouw. Maar er waren ook mannen bij. Haar adem stokte...daar was die man weer! die man, die haar aangekeken had, tot twee keer toe. Die man, die haa zo bekend voorkwam. Ze had een raar voorgevoel.

[Brigitte]

Wow, goed verhaal!!

Meer!

[Twijg]

Oh, Mijn Heer

Gelukkig kan ik u schrijven, heer! Ik was zo bang, dat ik ook u zou verliezen, al weet ik dat u altijd bij me bent. Ik ben hier, bij Howard mijn nieuwe meester. Ik mag hem niet bij zijn naam noemen, net als mijn vorige meester. Dus spreek ik hem aan met Heer, al hoop ik niet dat ik daarmee u naam verdoezel. Dat zou ik nooit willen Heer. Ik wou dat ik niet zon ondankbaar was geweest, God, vergeef mij. Ik wou dat ik nog op de plantage was, bij mijn oude meester. Hij was goed voor me, en ik schaam me voor mijn daden. Ik werk hier hard, en ik heb het echt wel goed, maar ik mis mijn thuis. Ik wordt ouder God, en ik ben zwak. Ik heb zeven kinderen gekregen, en ze allemaal verloren, ik weet niet of ik nog veel meer aan kan. Ik ben niet langer jong, ik voel het in mijn botten. Maar ik blijf hopen, ik heb mijn geloof in u. Mijn heer, behandeld me goed, God, echt waar, alleen werk in nu heel hard op een grote plantage, en slaap ik in de slavenverblijven. Dat is niet goed voor mijn gezondheid God, het is vuil, en ratten brengen ziektes over. Er is geen goede ziekenbarak, er ligt daar stro op de grond, en er lopen kippen. Veel slaven sterven, en ik benijdde ze. Ik wou ook sterven God, bij u en Jack zijn. Maar ik heb hier iets gevonden om voor te leven, iets dat me hoop heeft. Ik heb een man ontmoet, een knappe donkere man, nog geen twintig. En god, iets binnen in mij, vertelt mij dat die man, mijn zoon is, mijn samuel. En ik mag het niet hopen, het zou mijn hart breken, maar toch herken ik hem, hij is mijn zoon, god, mijn lieve jongen!

*klapt heel hard* Ohh stoer! En je verhaal is geweldig

[Twijg]

dank je
Ik heb trouwens in spiegewereld wat veranderd!
Op het laatste stukje,

[Twijg]

Anishia lag op een oude, kapotte stro mat, maar ze voelde de vloer er door heen. Maar het deerde haar niet, ze voelde niets, alleen haar gedachten en haar vlammende hart. De geachte aan jack was bijna ondragelijk, dus probeerde ze niet aan hem te denken. De jonge man, die ze dacht haar zoon te zijn, lag vlak bij haar, en ze kon zijn regelmatige ademhaling horen. Zou het, zou het samuel zijn? Ze durfde het niet te vragen, ze kon niet praten, tijdens het werk. Ze kon hem wekken, maar ze had de moed niet. Iets binnen in haar, zei haar dat het samuel was, ze voelde het, zoals een moeder luipaard, haar kind ruikt. Morgen, besloot ze, zou ze hem aanspreken, morgen. Ze probeerde te slapen, terwijl er een rat langs haar tenen schoot. Toch viel ze in slaap, en droomde. Mooie dromen, gelukkige dromen. Wat moest ze zonder dromen, zonder idealen? Ze zou het niet overleven, bezwijken. Dus droomde ze.

[Twijg]

Oh, Lieve heer

Ik ben u zo dankbaar, ik zou u alles willen geven, om mijn dank aan u te bevestigen. Ik heb hem gevonden, mijn zoon, mijn samuel. Oh mijn jongen, hij is zo groot en sterk, ik ben zo trots op hem! Hij komt er wel, hij is sterk! Maar oh, mijn heer mag er niet wachter komen, hij zal ons scheiden! Slaven mogen niet liefhebben, hun kinderen niet kennen. Ik bid tot u god, help mij.

Samuel voelde de zon branden op zijn rug, en jaagde de vliegen weg die om hem heen cirkelden. Hij stond op, om zijn rug te rechtten, die pijn deed van het bukken, en veegde het zweet van zijn voorhoofd weg met de rug van zijn hand. Meteen werd er geschreeuwd, en kwam er een opzichter aanlopen, die dreigend met zijn zweep klapte. Samuel bukte zich snel weer over de planten heen, voor hij geslagen zou worden. Hij werkt, maar zijn gedachten waren elders. Hij dacht aan zijn moeder, hij had haar gevonden. Nooit had hij geweten, dat hij een moeder had, hij was opgevoed door een blanke vrouw, een vreemde. Zij was zijn moeder, hij wist niet beter. Maar toch had hij het gevoeld, toen hij daar, op de slavenmarkt die vrouw zag staan, zo trots, en gebroken. Hij had het gevoeld in zijn hart, zij was zijn moeder. Het was de onzichtbare band, tussen moeder en kind, die nooit was verbroken. Hij had de rebelse natuur van zijn moeder geerfd, en was daar al vaak mee in de problemen gekomen. Zoals nu weer, hij wou hier weg. Hij zou nooit in vrijheid kunnen leven, dat wist hij, maar hij moest weg van hier, van deze hel. Samen met zijn moeder, en zijn lieve Jamira. Hij hield van haar, en ze was zwanger. Wat had hij gedaan? De heer mocht er nooit achter komen, dat het kind van hem was, en niet van de heer zelf. Maar wat, als het kind geboren zou worden? Zijn huid, zou donker zijn, bruin, zoals ook zijn ogen. Niet lichtbruin, zoals een kind van de Heer zou moeten zijn, nee, donker. Gedachten en dromen vlogen door zijn hoofd, hij had geen keus. Hij moest vluchtten, voor zijn kind, voor zijn toekomst. Howard zou het kind doden, en ook hem en Jamira. Nee, zijn kind zou veilig opgroeien, en hij zou zijn vader zijn. Voor altijd.

[Twijg]

Heere God,

ik heb samuel gesproken, voor het eerst, heb ik mijn zoon gesproken, zijn adem op mijn wang gevoeld. Ik hou van hem, en ik heb hem terug gevonden. En weet u god, hij weet waar Solaria is, mijn dochter, mijn meisje. Ze moet nu ongeveer tien jaar zijn, mijn jongste kind. Ze is niet ver hier vandaan, en werkt daar op een plantage. Ik wil haar nu zien, mijn kind! Maar samuel zegt dat ik geduld moet hebben, hij heeft een plan. Hij wil me niet zeggen wat, maar ik ken mijn zoon, hij lijkt op mij. Hij wil vluchtten, ons redden. Ja, mijn zoon is rebels, net als ik, maar hij is groot en sterk, ik vertrouw op hem. We zullen vluchtten, weg van hier. En al zouden we sterven, ik ben niet bang god, ik zal mijn volgende leven bij u, in vrijheid begroeten. Eindelijk zal ik vrij zijn, mijn kinderen bij me kunnen hebben, ze in mijn armen kunnen voelen. En ik heb nu Samuel, en binnenkort zal ik ook Solaria kunnen zien, mijn dochter, mijn meisje. Ik weet niet, wat ik ga doen nadat ik gevlucht ben. Ik zal mijn hele leven in angst leven, achteruitkijkend, wachtend op het geblaf van de honden. Misschien vinden ze me, of misschien niet, maar ik wil weg. En Samuel weet wat hij doet, morgen om middernacht zal ik hem ontmoeten, in het bos, achter de plantage. Hij zegt dat we in de hut niet kunnen praten, we zijn daar niet alleen. Dus gaan we naar het bos, ik ben zo benieuwd god, misschien kunnen we hier wel weg! voorgoed, weg. Zou dat niet heerlijk zijn?

[Twijg]

ik heb een proloog

Proloog
Slavernij, donkere mensen, afgebeuld, geslagen. Wat heeft het voor zin? Zijn het geen mensen, hebben ze geen gevoel. Nee, toen der tijd, waren slaven dingen, geen mensen, ze hadden geen waarde. Ze leden, verloren hun kinderen, hun thuis, en hun waarde. Ze werkten voor hun meesters, blanke mannen en vrouwen, wreed en kil. Want ze waren maar slaven, en zwart. Blanken, die waren waardig, die waren belangrijk. Maar de donkere mensen? Ach, die konden werken, en anders sterven. Zomaar, zonder een kik te geven, zouden ze sterven, verbranden, of bezwijken aan de slagen van de zweep. Dat was het lot van duizenden mensen, donkere mensen, mannen, vrouwen en kinderen. Vervoerd op schepen, opgesloten in het ruim, badend in hun eigen vuil, zonder eten, zonder waarde, zonder leven. Mocht het schip verdrinken, werden de goederen gered, de slaven mochten zinken, met het schip ten onder gaan. Slaven die ziek waren, waren nutteloos, brachten geen geld op. Dus werden ze geboeid, met een lange ketting, aan elkaar. Met aan het einde een zware kogel. En met een zwiep, en een wreed gelach, vonden ze hun weg naar de bodem van de zee. Maar zij waren vrij. De slaven die overleefden, werden afgebeuld. Ze hadden geen leven, ze waren zo goed als dood. Dit was het lot van al die duizenden mensen, om hun huidskleur, om hun vaderland, om hun zelf. Zij waren anders, dus waren ze niets waard, moesten ze zichzelf vernederen. Alleen daarom, om de honger naar geld van de blanken, moesten zijn sterven. Slavernij, heeft geen zin. Maar pas nu zien wij dat, zoveel jaren later, zo veel mensen hebben we niet kunnen redden. Zij werden slachtoffers van de slavernij, de handel in mensen, de handel in leven.

[Twijg]

nu weer verder waat het verhaal gebleven was

Het was een donkere nacht, en ergens in de verte scheerde een uil door de zwarte lucht. Het was niet koud, maar aangenaam fris. Toch rilde Anisha, van angst en opwinding. Toen ze bij de rand van het bos kwamen, zagen ze een eenzame figuur afsteken tegen de horizon. Even schrok Anisha, maar Samuel gebaarde naar haar dat er niets aan de hand was. De figuur, was een mooie jonge vrouw, met een dikke buik, waar anisha onwillekeurig naar bleef staren. Samuel legde zijn arm teder om het meisje heen, en glunderde. “Dit is Jamira, moeder” Anisha glimlachte, en stak haar hand naar Jamira uit. “aangenaam kennis met u te maken” zei Jamira beleefd. “insgelijks” Anisha stond nog steeds verbijsterd naar het stel te kijken, ze kon het niet geloven. Ze werd oma! Ze kreeg een kleinkind, waar ze bij kon zijn, van kon houden. En die ene paar seconden was ze gelukkig, voor het eerst in haar leven, voelde ze zich blij, waardig. Maar samuel verbrak de betovering, door haar terug te brengen in de werkelijkheid.”luister” zei hij, terwijl hij zijn stem verlaagde, zodat het geluid van zijn stem, onder hen bleef. Jamira, verwacht een kind, maar het is niet van de heer, het is van mij. En ik ken mijn heer, hij zal het kind doden, en ook mij en Jamira. Lieve moeder, wij gaan hier weg, we vluchtten naar een veiligere plek. Maar we kunnen jou niet hier achter laten, ik hou van je, ga met ons mee. Anishia knikte, ze wist het! Ja, ik ga met jullie mee, ik wil mijn kleinkind op zien groeien, van hem kunnen houden, zoals ik nooit van mijn kinderen heb kunnen houden. Samuel glimlachte. “wacht maar” en hij sloeg zijn ogen ten hemel. “waar gaan we heen, samuel? Vroeg Anishia. “de zon achter na”

[Twijg]

Onze vader,

Ik wist het, mijn zoon, mijn samuel, hij is zo dapper, hij zal ons redden. We zullen vrij zijn, vrij! De vlam van hoop, die ooit in mijn hart brandde, is gedoofd. Maar samuel, is het hout, op de vlam, mijn hoop, mijn toekomst. Misschien God, misschien is er nog hoop voor ons, een toekomst. Ik zal vluchtten, weg van hier. Ik zal mijn Heer Howard, achter me laten, en ik zal de anderen helpen. Het doet me verschrikkelijk veel pijn, dat anderen voor mijn gestraft zullen worden, met de slagen van de zweep. Mijn ontsnapping, zal pijn betekenen voor anderen, en ik kan het idee bijna niet verdragen. Maar ik heb geen keus Heer, ik moet hier weg, ik kan ze niet helpen. En het spijt me, ik zal voor ze bidden, elke dag, als de zon onder gaat, zal ik voor ze bidden. En ik zweer, dat ik ze zal helpen, ooit, zal ik terug komen, en ik zal ze bevrijdden. Dat beloof ik.

[sublime]

ik heb nog niet alles gelezen, maar wat ik gelezen heb was echt erg goed, tis dat ik nu weg moet, maar lees later alles nog wel een x

echt erg goed!

[Brigitte]

Ik vind t nog steeds een heel goed verhaal, maar maakt t opeens een gigantische tijdsprong ofzo?
Eerst is samuel nog een babytje en opeens is hij volwassen..

Ik zal er wel overheen gelezen hebben hoor maar wil je t ff uitleggen?

[Twijg]

ehm, dat is idd nogal heel erg onduidelijk
Het klopt niet idd
Maar ik ga het hele verhaal overnieuw schrijven, ik heb nieuwe ideeen
Dat post ik nog wel een keer, als het klaar is, misschien dat het dan wel duidelijk is

[Twijg]

mijn verhaal gaat nu ongeveer zo:

Een donkere jongen, vind een oud dagboek, met brieven dat van zijn over over grootmoeder is geweest, die lange tijd geleden in Engenland leefde, en slaaf was. Hij raakt helemaal geobserdeerd door de brieven van zijn over over grootmoeder.


Weet iemand in welke jaren de slavernij ongeveer was?
dan kan ik een datum boven de brieven zetten.

En wat vinden jullie van dit? Zo kan ik mijn verhaal langer maken, en het is misschien wat gevarieerder.
Hoop dat jullie het leuk vinden

[Tulpje6]

Twijg schreef:

Ach, zijn Louise, hij hield van haar, maar van zaken begreep ze niets. En wat moest hij met die Anisha? Ze was zijn een van zijn slaven vrouwen, ze schonk hem mooie, sterke slaven. Maar ze was rebels, was midden in de nacht naar Jack gelopen. Gelukkig was ik nog op, toen ze hier weer binnen sloop. ik heb haar gestraft, net als die Jack, die was alleen maar tot last. Maar ik kan Anisha niet houden

Twee tips/ aanmerkingen:
In dit stukje hierboven verander je van perspectief; eerst heb je het over 'hij', dan ineens over 'ik'. Als je er echt een verhaal van wil maken, bedenk dan (evt. nadat je je verhaallijn hebt bedacht en een klad hebt geschreven) vanuit wiens perspectief je gaat schrijven en houd je daar aan.
Verder val je erg veel in herhaling (zinnen letterlijk herhalen of bijna letterlijk) in het allereerste stukje verhaal dat je schreef in deze topic. Daardoor verliest het zijn kracht als je snapt wat ik bedoel. Het wordt dan overdreven en ongeloofwaardig.
Verder ben je op de goede weg!!

[Twijg]

bedankt voor je tips, ik kan er heel veel mee

[Brigitte]

Okeej dan ligt t niet aan mij
Ik ben nog steeds heel benieuwd hoe t verder gaat.

[Twijg]

ik heb mijn verhaal nu aangepast, en veranderen, het het nu voorlopig even brieven uit 1965 en staat hier ergens op het forum.
Met dit topic ga ik niet meer verder, duz laat maar zakken