210

[joes]

Een klein kort verhaaltje geschreven, zomaar beetje afleiding. Heerlijk om met tijden te spelen. Ik hoop dat hij te lezen is

Met zijn foto voor me en zijn stem in mijn gedachten, stopt mijn toekomst voor het verleden. Telkens hoor ik zijn aanstekelijke lach tijdens onze belachelijke diners met zogenaamde vrienden. Dat instemmende gebrom als hij het ergens mee eens was, dat korte, afkeurende.. Ja, wat was het? Een kreet bijna. Ha, hij dacht altijd gelijk te hebben. Wat ergerlijk vond ik dat. Nu mis ik het zelfs. Al is het slechts vanwege de leegte en de stilte die hem niet vult. Nog een kreet en ik zou dankbaar zijn. Of, nee, van hem had ik nooit genoeg.

Met een kop koffie in mijn hand zat ik aan de keukentafel en staarde naar de klok aan de muur, rechts van me. Ik kreeg er pijn in mijn nek van. Ik zat daar en wachtte op hem. Nooit zat ik, en wachtte ik. Nooit. Iets zei me dat ik dat nu wel moest doen. Toen hoorde ik de harde klap waarmee hij de garagedeur achter zich dicht gooide en ik ademde diep in. Hij deed er langer over om de garage door te lopen.. Hoe wist ik dat? Hm, ik wachtte hier dus wel vaker. Ik hoorde hem achter mij de deur naar de keuken opentrekken. Hij liep gelijk naar het aanrecht en schonk een sterke drank in. Hij draaide zich om en keek recht in mijn gezicht. “Wat zit jij hier?” zei hij. Hij keek me verbouwereerd aan en het leek alsof ik een onbekende stem hoorde. Ik staarde in een kapot gezicht. “Je zit” herhaalde hij, “hier”. Zat ik hier dan toch niet vaker? “Jij drinkt” zei ik, zijn woorden herhalend, “hier, nu al”. Ik voelde hoe de onbedoelde ironie door mijn zin werd gevlochten en keek hem schuldig aan. Hij zuchtte diep en liep naar de andere kant van de tafel. Daar zakte hij op zijn vertrouwde stoel en kraakte zijn nek.

Toen ruste zijn ogen in die van mij. Bruin, zacht. Met van die dikke, schattige, borstelige wenkbrauwen erboven. Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar bedacht zich en sloeg de rest van zijn glaasje eerst achterover. “Mark, je gaat dood” zei hij met een koude, afstandelijke stem terwijl hij met een klap het glas op tafel zetten. Verward keek ik hem aan. Zei hij dit nu tegen mij? Hij keek me aan en zag dat ik hem niet begreep. “Zo zei hij het, dokter R.J. Weikhuijs, wat moest ik zeggen Lies? Hij klonk zo koel, zo normaal en afstandelijk. Ik stond op Lies, ik stond op en ik liep naar hem toe” tranen welden op in zijn ogen, “Lies, ik zei hem dat nog eens te zeggen en hij zei het weer Lies”.

Mijn naam is Elisabeth, afgekort Lies. En ik wachtte niet zomaar; mijn man, mijn eigen man moest terug naar het ziekenhuis na een lange strijd tegen ziekte, pijn, geweld en storing in zijn lichaam. Oh, maar ik wachtte op hém, niet op zijn dood. Hoe vaak ik hier ook zat.

Ik kon niet meer bewegen. “Lies, ik zei dat hij loog omdat hij had gezegd dat het beter zou gaan, Lies, ja toch? Lies! Dat zei hij”. Nog staarde ik naar hem, keek hem niet-begrijpend aan. Ik keek enkel. In wanhoop hoorde ik hem nu mijn naam zeggen. “Lies, Lies, Lies, Lies luister. Ik… ik sloeg hem Lies. Ik verachtte hem. Hij beloofde het ons, Lies, het zou goed komen. Hij beloofde het ons. Lies, het zou goed komen. Lies, ik heb hem geslagen!” Maar ik luisterde niet. Mijn oor hoorde enkel zijn koude stem. “Mark, je gaat dood”. Dóód.
“Lies!” Hij pakte mijn hand en ik keek hem weer aan. “Lies wat moet ik nu?” Ik probeerde wat te zeggen maar mijn gedachten brachten geen zinnen voort en mijn tong hing als een zware, maar droge, lap in mijn mond. Ik kon alleen kijken, maar blijkbaar zei mijn blik niet genoeg. “Elisabeth, ik sterf!” Mijn ogen brandden en ik moest knipperen om ze droog te houden.

Nog steeds staar ik naar zijn foto. Kijken, ja, dat kan ik goed. Grind in mijn mond, een troebel zicht en enkel zijn gezicht helder voor mijn ogen, Ik leef niet meer, ik bén er slechts.

De 200 dagen die volgden waren veel te kort, al hadden het er maar 182,5 moeten zijn. Langzaam ging hij minder doen en moest alles en iedereen naar ons huis komen. Ik moest praten, getroost worden, eten koken, stofzuigen en boenen want alles werd vies. Onze dochter hielp me veel, ze het er maar moeilijk mee. Het arme kind was nog maar 24. Papa nog maar 55. Mama vanaf haar 47e alleen. Ik veracht hem ook, R.J., ik veracht hem ook hoor, lieve Mark. Hij had het antwoord zelf gevonden op zijn vraag. Hij bleef zo rustig en zo kalm. “Wat moet ik nu, Lies?” Lies, Lies, Lies.. en verder? Wat zou mijn achternaam dan worden? Mocht ik zijne dan wel houden? Zou dat wel eerlijk zijn? Mijn eigen paste toch altijd al veel beter. Was het dan voorbestemd? Ik schudde mijn hoofd en bewoog mijn voeten terug naar bed, naar mijn stervende liefde. Hij sprak mijn naam wel duizend keer en mijn hart brak telkens verder af. Hij lachte, bromde, stootte kreten uit, maar telkens met minder kracht. “Och liefde van mijn leven” fluisterde ik aan zijn bed. Ik wist dat hij mij niet meer horen kon.

Nu leef ik niet en ben ik slechts. Nog een schim uit zijn bestaan. Ik kruip onbewust iedere nacht naar zijn kant van ons bed en trek een kussen naar me toe, hou het stevig vast en beeld me in dat hij het is. Ik praat alleen nog in gedachte, maak ruzies met zijn stem. Zit op de bank, omringd door foto’s, dek voor twee en luister zijn muziek. Waar ik meestal zelf een hekel aan had. Mijn zoon en dochter komen vanmiddag langs. Ik heb ze zo hard nodig, maar ik zeg het niet. “Hoe gaat het nu?” gaat hij vragen en zij zal me ongetwijfeld doordringend aan kijken. Ik zou willen gillen, schreeuwen en met dingen gooien. Maar dat doe ik niet.

Dus ik ga netjes voor ze zitten en strijk mijn rok glad in mijn schoot, nadat ik de vier kopjes koffie op een dienblad op tafel zet. Met grote ogen kijken ze mij aan. Verbijsterd. En dan staat mijn zoon ineens op. Hij pakt het ene kopje koffie en loopt ermee naar de keuken. Geschrokken ren ik hem achterna. Is hij gek geworden?! Dat is Mark zijn … Verslagen sta ik bij de deur. Ik was het gewoon even vergeten. Demonstratief gooit Bas het kopje leeg in de gootsteen. “Hij is weg”. Hij kijk mij met z’n groene ogen aan. Boos bijna.

Maar ach, mijn lieve Bas. Het zijn niet de woorden die ik horen wil. Mijn dochter pakt Mark’s vieze asbak en de vuile zakdoeken die hij liet rondslingeren op. “Lieverd” hoor ik mijzelf, op therapeutische toon, zeggen, “dat moet ik doen, als ik er klaar voor ben”. Bas komt zachtjes naast me staan en ik voel zijn arm om mijn schouders. “Mam, je bent er nooit klaar voor, en je zal het nooit willen zijn”. Hij heeft gelijk. Minachtend haal ik mijn neus op, sinds wanneer is mijn zoon zo wijs geworden? “Je moet het gewoon dóen, mam, klaar”. Mijn dochter knikt instemmend en ik kijk haar kwaad aan. Wat moet ik nu, mark? In gedachten zie ik Mark in de kamer staan, zijn sigaartje roken terwijl hij met zijn vieze broek in onze witte bank valt en vervolgens met een zakdoek de vuiligheid wegveegt. Hij glimlacht onschuldig naar me, met zijn grote wenkbrauwen iets omhoog getrokken. En ik weet niet wat ik wil. Zei hij het me maar, zoals je soms leest, kwam hij maar terug om het me te vertellen.

Plotseling vermoeid loop ik naar de keukentafel en ga zitten. Onbewust kijk ik op de klok aan de muur, rechts van me. Bas en Lauren gaan ook zitten en kijken elkaar onrustig aan. Ik negeer die blikken. Ik wacht nog steeds, op jou Mark. Wacht jij wel op mij? Kun je wel op mij wachten? Lauren pakt mijn hand, ze huilt. Ze zit op Mark’s plek en ik huil. Voor wie leef ik nu, Mark? Onze mooie zoon en dochter hebben allebei een liefde voor het leven. Moet ik nu zonder mijne zijn? Kan ik nog gelukkig worden?

“Mama?”.. Wie weet lucht het op ja. Mark, Mark, Mark! Ik gil en schreeuw, raap later wel die duizend scherven op.



Weet iemand, iemand een titel? ik kraak ze hoor, maar ik kom maar niet op een leuke titel

[joes]

niemand.


??

[Choking Duck]

Ik zou niet weten wat voor titel je hieraan moet geven.
Wat een draak van een stuk!
Het leest in het begin wat verwarrend, moest er ook niet eergister om half 1 aan beginnen.
Maar ik heb nog een poging gewaagd.
Begin leest wat moeizaam.
Niet het onderwerp waar ik goed tegenkan, al voel ik bijna de jaloezie dat ze het vantevoren wist, maargoed, dat terzijde.
Knap geschreven.

[Saarah]

Ik vind het heel goed geschreven.
Het raakte me

Ik vind het mooi, meer kan ik er eigenlijk niet zo goed over zeggen.

[joes]

Hee!

dankjewel En nog geen ideeen voor een titel? Nja.
Ik snap trouwens wel goed dat het begin wat moeilijker is om er in te vallen, maar dat hoort ook wel weer bij het personage vind ik. Iig bedankt voor de reacties

mooi geschreven het raakt me. verder niks van commentaar aan toe te voegen. komt er nog meer?

-x- wendy

[I C U]

Verlaten.
De verlatene.
Scherven.

Misschien is dat iets Mooi stukje! Leest fijn, en de inhoud is origineel. In het begin had ik geen idee van waar je naar toe ging, en een stukje moest ik een paar keer lezen
(Te weten:

“Wat zit jij hier?” zei hij. Hij keek me verbouwereerd aan en het leek alsof ik een onbekende stem hoorde. Ik staarde in een kapot gezicht. “Je zit” herhaalde hij, “hier”. Zat ik hier dan toch niet vaker? “Jij drinkt” zei ik, zijn woorden herhalend, “hier, nu al”.

)
Tja, goed stuk!

Had jij nou ook blauwe ogen geschreven? Of iets dergelijks...

[Zut Alors!]

joes schreef op 06-08-2005 @ 11:06 :
...stopt mijn toekomst voor het verleden.

Eerste punt: wat voor betekenis zou ik hier aan moeten geven? cq. Wat staat hier?

De eerste alinea had je naar mijn mening overigens beter weg kunnen laten. Emotioneel monoloog is vaak het mooist voor de schrijver zelf, maar mij boeit het bijvoorbeeld totaal niet. Een kop koffie is een veel beter begin:

Met een kop koffie in mijn hand zat ik aan de keukentafel en staarde naar de klok aan de muur, rechts van me.

het teveel aan nutteloze details daar gelaten.

“Zo zei hij het, dokter R.J. Weikhuijs, wat moest ik zeggen Lies? Hij klonk zo koel, zo normaal en afstandelijk. Ik stond op Lies, ik stond op en ik liep naar hem toe” tranen welden op in zijn ogen, “Lies, ik zei hem dat nog eens te zeggen en hij zei het weer Lies”.

Dit dialoog loopt zo onnatuurlijk dat ik het móest quoten. Gebruik 'de dokter' of 'dokter Weikhuijs'. Wie boeit zich met die voorletters? Daarnaast mis je het een en ander aan interpunctie.

Verder stoor ik me nog aan het overdadig gebruik van 'Lies', wat ook in de bovenstaand gequote dialoog al storend op me overkwam. Ik heb de tekst voor de rest niet echt gelezen, eerder gescreend, en het leek me inhoudelijk niet de moeite waard. Maar aangezien een goed begin het halve werk is wou ik je daar in ieder geval even mijn visie op geven.

Gegroet, Zut Alors!

[joes]

Hee, dankjewel! wat een commentaar opeens !

komt er nog meer?

Van dit niet, ikwil het houden zoals het nu is, hoe het met Lies is afgelopen wil ik graag open houden, dat weet ik zelf ook niet. Ik heb er natuurlijk in gedachte wel mijn eigen draai aan gegeven.

Scherven
vind ik een mooie titel, die onthoud ik dankjewel! Oh en ja, ik schrijf blauwe ogen nog steeds, al post ik hem niet meer. Dat is al te lang geleden, hij staat niet eens meer op deze bladzijde, maar je mag wel verder lezen natuurlijk

En nu Zut alors op jou wilde ik graag reageren, bedankt voor jou commentaar. Met stopt mijn toekomst voor het verleden, bedoel ik dat zij ophoudt met leven (haar toekomst) omdat ze blijft hangen in wat er vroeger was, haar man (het verleden). Misschien was dat inderdaad niet echt een fijne inleiding, maar ik vond hem fijner erbij, dan zonder. Misschien wel voor mezelf ja.

ten tweede, hou ik zelf heel veel van details, van die nutteloze dingen er tussen weven. Zoals; zat ik hier niet eerder? en daar op doorgaan even. Ik vind het fijn om een helder beeld te scheppen, maar misschien enkel voor mijn ogen. Zie: rechts van me. Net als bij die dokter, R.J., als Mark het zo zegt vind ik het veel en veel dramatischer worden, maar ik hoor het hem in mijn gedachten al zeggen. De herhaling van Lies vind ik nodig, omdat zij het verteld en zij hoort hem steeds meer en duidelijker zeggen hoe hard hij haar nodig heeft, en hoe verward hij is. Lies, Lies, Lies... ik hoor het zo !

Verder vind ik dat je, nu je al zoveel commentaar hebt gegeven, nuttig of niet, het wel had kunnen lezen, want zo ben je niet echt een eerlijke beoordeler. Nouja, toch heel bedankt want ik heb er wel wat aan. Mijn interpunctie is nooit goed, ik werk eraan. Ga mijn leraar nederlands vragen extra op te letten

kus, joes

[Zut Alors!]

joes schreef op 20-08-2005 @ 22:08 :
Verder vind ik dat je, nu je al zoveel commentaar hebt gegeven, nuttig of niet, het wel had kunnen lezen, want zo ben je niet echt een eerlijke beoordeler.

Ik ben eerlijk genoeg als ik aangeef dat het niet voor mijn plezier zou zijn om verder te lezen. Op zijn beurt geeft dat weer mijn mening over dit verhaal

[I C U]

joes schreef op 20-08-2005 @ 22:08 :
Hee, dankjewel! wat een commentaar opeens !


Van dit niet, ikwil het houden zoals het nu is, hoe het met Lies is afgelopen wil ik graag open houden, dat weet ik zelf ook niet. Ik heb er natuurlijk in gedachte wel mijn eigen draai aan gegeven.

Scherven
vind ik een mooie titel, die onthoud ik dankjewel! Oh en ja, ik schrijf blauwe ogen nog steeds, al post ik hem niet meer. Dat is al te lang geleden, hij staat niet eens meer op deze bladzijde, maar je mag wel verder lezen natuurlijk



kus, joes

Hoe moet ik hem verder lezen als je niet post

[joes]

daar heb je een punt

maar er was al meer gepost hoor, alleen mag je nog wel posten, als hij al 2 maanden ofzo niet beantwoordt is?

[I C U]

joes schreef op 21-08-2005 @ 13:50 :
daar heb je een punt

maar er was al meer gepost hoor, alleen mag je nog wel posten, als hij al 2 maanden ofzo niet beantwoordt is?

Ik heb dat laatste stukje gisteren gelezen! Ik heb niet gereageerd, omdat het idd al een oude post is... Hm...

[joes]

hehe, moeilijk dit vond je het stukje leuk? als ik verder schrijf,, iki zal het eens aan een fb vrage

[I C U]

Hm, ik zou er nog wat dingetjes aan veranderen, het is imo nog niet helemaal okay, zeg maar
Maar vraag maar aan een fb Is misschien wel zo handig/verstandig.

[joes]

het mag wel, maar ik weet niet of ik het doe. Het was toch niet egt erg bekeken ofzo. En verder schrijven doe ik toch wel dus ik weet het niet hoor

[I C U]

Jammer!