[column] Avonturen van een postbode

[-zen-Chris]

Avonturen van een postbode

“De Rekening”

Het vak van postbode wordt in de huidige samenleving zwaar onderschat en ondergewaardeerd. Geen wonder, het werk heeft een diepgang en uitdaging die je naast het bollenpellen neer kan plaatsen. Het kost mij dan ook aanzienlijke moeite om mijn hoofd op 0 modus te laten staan en mijn quasi enthousiasme vol te houden bij het veelal gedwongen begroeten van voorbijgangers en niet voorbijgangers. Die laatste zijn dan de mensen die niets te doen hebben en je opwachten bij de deur om je zogenaamd wat moeite te besparen. Maar ik weet wel beter. Wanneer een gemiddelde Nederlander een geldbedrag dreigt te verliezen, hoe klein dan ook, zijn ze er als de kippen bij. Dan heb ik het over gevreesde brieven die elke postbode zijn beetje trots die hij nog had over zijn werk, genadeloos de grond in doet drukken. En ik kan het weten. Hoewel, mijn hooggevoeligheid wil het nog wel eens overdrijven…

‘Zal ik het even van je aanpakken?’
De deur staat open, een oudere man reikt zijn hand uit.
Shit, denk ik, net nu ik de laatste hand aan een revolutionaire genezingsmethode voor kanker wilde leggen. Nou ja, dat moest dan maar even wachten, meer drukkende zaken deden zich voor.
‘Oké,’ zeg ik, en ik vertrek mijn strakke gezicht tot een flauwe glimlach, uiterst behoedzaam voor wat er misschien kon gebeuren.
De opmerking.
De opmerking is de aartsvijand van elke postbode, en na reclamefolders de grootste ergernis van het vak. De opmerking is overal en nergens, duikt op in vele vormen en op vele manieren en kan je overvallen voor je er erg in hebt. Eén ding staat echter altijd vast bij de opmerking; het vertoont zich niet zonder tenminste één van de twee volgende begrippen te gebruiken: “rekeningen” en “blauwe brieven”.
Het moment der waarheid. De sortering van de brieven op huisnummer. Ik focus me op de bovenste brief van de poststapel in mijn arm. Het is voor dit adres, nummer 18, geen rekening. Vluchtig duw ik de brief om, deze rust nu tegen mijn lichaam zodat een tweede poststuk zichtbaar word.
Nummer 18…
En een derde.
Nummer 18…
Nog altijd geen blauw te zien.
Terwijl ik dit aan het uitzoeken ben komt bij mij de geruststellende constatering op dat de man nog altijd rustig staat te wachten. Misschien lukt het me dan toch.
Schiet op Chris! Schiet op!
De vierde, en aan de grootte te zien, de laatste brief. Grote brieven worden altijd achteraan gezet bij de sortering, dit stelt mij nog wat meer gerust. Opgelucht beweeg ik mijn wijsvinger naar de bovenkant van de brief. Contact. Alles lijkt veilig bij het omslaan van het laatste poststuk. Hij helt over...
Boem.
Een schokgolf raast door m’n dunne, doch soepel gespierde lijf, en een onmiddellijke vecht/vluchtreactie doet mij alle kanten op kijken. Zoekend naar een uitweg schieten mijn ogen langs de blauwe brief aan de bovenkant van mijn stapel. Het ding staart mij aan, en ik zie het kwaad in zijn puurste vorm. In een reflex werp ik een blik op het adres. 20.
20! Oh nee, toch niet…
Het kwaad is al geschied. Ik durf nauwelijks op te kijken, maar weet dat ik geen keus heb. Vanuit mijn ooghoek zie ik de man glimlachen naar de blauwe demon op mijn arm. Hij opent zijn mond en ik weet dat ik verloren ben. De duivelse woorden pijnigen mijn lichaam en geest als breinaalden in mijn achterste.
‘Die blauwe brieven mag je houden hoor, breng die maar bij de buren!’
Jawel hoor, de burenvariant.
Ik trek mijn gedwongen glimlach en steek mijn trillende hand met de post voor nummer 18 uit naar de man. Nadat hij de deur achter zich heeft dichtgetrokken, blijf ik verstard staan.
Wat is er zojuist gebeurd?
Ik wankel naar achteren, en draai me om. Versuft en verslagen strompel ik naar nummer twintig. Half bewust nader ik de brievenbus, met de demon in mijn hand voor me uitgestoken. “Het” stribbelt niet tegen, noch probeert hij mij op enige manier binnen te dringen. Toch druipt het zweet van mijn voorhoofd, angstig voor de kwade intentie van de demon.
Het moment is daar. Ik schuif de brief half in de brievenbus, althans, dat was mijn bedoeling. De demon glijdt verder, en belandt op de vloer van de hal.
Niets.
Het was gedaan.
Ik draai me om, mij afvragend of het niet allemaal te gemakkelijk is gegaan. Een vlugge scan van mijn omgeving doet mij anders denken. Rijtjeshuizen. Zover het oog kan zien.

Nee, dit was alles behalve gemakkelijk.



Tot het volgende avontuur,

Chris

[McDuck]

Leuk om te lezen, leuke stijl