Altijd eenzaam.

[anjali]

Ik ga jullie een verhaal vertellen:

Er was eens een klein meisje die tot en met dat ze naar de kleuterschool ging erg gelukkig was met haar ouders. De vader werkte en de moeder bleef thuis en kookte, zorgde voor het huishouden en de kinderen. Het meisje heeft een broer met wie ze graag speelt. Als het meisje drie wordt gaat ze naar de peuterspeelzaal. Het meisje maakt er vriendinnen, haar moeder regelt dat ze bij haar vriendinnen thuis kan spelen en alles lijkt leuk en lief. Maar toch zijn de 'vriendinnen' niet aardig tegen het meisje. Ze zijn kattig tegen haar. Als het meisje 4 wordt gaat ze naar de basischool. Ook hier gaat het in groep 1 en 2 er hetzelfde aan toe vriendinnen die feitelijk niet echt zijn. Ook beginnen haar vader en haar moeder haar thuis soms met een stok en soms met de hand te slaan. Toch is het meisje gelukkig, want het is geen mishandeling ze houdt er nooit wat aan over. En de moeder is thuis en het meisje praat veel met haar. Zo gaat dit tot ongeveer groep 5/6 door. Dan gaat de moeder werken, en het meisje beseft zich steeds meer dat ze eigenlijk geen vriendinnen heeft. Ook de gesprekken met haar moeder zijn er niet meer en ook kunnen haar broer en zij niet meer met elkaar opschieten. Het meisje is het soort meisje op school geworden dat overal cde dupe van wordt. Sloom en slecht in gym, durft nooit wat terug te zeggen, voorzichtig, praat zacht... In groep 6 begint ze dan ook in haar schriften te krabbelen dat iedereen haar haat. Uiteindelijk vertelt de juffrouw dat tegen haar moeder. De moeder wordt boos op het meisje, maar vraagt niet aan haar waarom ze dat schreef. Ze praten er dus niet over. In groep 7 begint het meisje in de hoop vriendinnen te krijgen en niet meer als laatste bij gym over te blijven of alleen te zitten te stelen. Ze begon snoep te stelen. Dit deelde ze uit, tot dat haar moeder erachter kwam. Moeder en vader sloegen en schreeuwden op het meisje maar vroegen en praatten niet met haar erover. Het meisje hield ermee op en begon 'last'brieven te schrijven aan het populairste meisje uit haar klas. Deed dit een jaar tot en met dat de politie erbij werd gehaald, toen stopte ze. Niemand kwam er ooit achter dat zij die 'last'brieven schreef. Het meisje maakte de cito-toets en kreeg vmbo advies. De vader was woedend en schold haar uit voor dom, het meisje moest dan ook zo hard werken dat ze tenminste naar de havo kon in de eerste. Dit lukte het meisje ging in de tweede naar de havo. Het meisje droomde in groep 8 altijd over dat wanneer ze naar de brugklas ging zij populair en slim en geliefd zou zijn. Maar het ging net als op de basisschool. Geen vriendinnen die haar belden, niemand om mee te winkelen. Geen ouder waartegen ze kon vertellen hoe het met haar ging. En nog erger ze heeft ook geen familieleden zoals oma's of nichten met wie ze kan praten. Geen buurmeisje helemaal NIEMAND. Steeds beter begon ze zich te beseffen dat ze eenzaam was, maar er was nog een andere kant het meisje kon naar de havo op een andere school en het meisje dacht NIEUWE KANSEN. Maar nee hoor, alles ging hetzelfde. Ze probeerde tot de tweede contact te leggen met klasgenoten, dit ging wel, maar het werden geen echte vriendinnen. Uiteindelijk zat ze in de pauzes altijd alleen, of stond ergens in een hoekje. Gepest werd ze niet echt, er werd wel tegen haar gesproken, maar ze was geen vriendin. Ze was een slimme klasgenoot met topcijfers. In de derde besloot ze zichzelf af te sluiten van de rest van de klas. Wel stuurde ze weer lastbrieven naar een klasgenoot. Dit bezorgde haar een gevoel van macht, doordat er niemand echt als een vriendin tegen haar sprak wist ze nooit iets (wie elkaar bijvoorbeeld leuk vond enz) door die brieven zelf te schrijven wist ze iets en dat bezorgde haar een gevoel van voldoening. Het meisje ging in de vierde hiermee door, maar stopte ze begon nieuwe dromen te krijgen. Ondertussen bleven haar ouders haar slaan en had ze geen vriendinnen. Feitelijk heeft het meisje nooit iemand over haar gevoelens kunnen vertellen. En ze was o zo eenzaam. Haar nieuwe droom ging over een gezin een man die zo lief en knap is dat ze hem teddy of baby-olifant noemt. En ze kregen 4 kinderen samen. De man was advocaat en het meisje ook. Ze woonden in een klein huisje bij een vijvertje. Het meisje fantaseerde er over. Het meisje is altijd zo eenzaam geweest dat ze personen verzon zoals televisiekarakters zo praat ze tegen hen in een soort van fantasie (moeilijk uit te leggen). Ook praatte ze tegen haar man en kinderen. In de vijfde bleef alles hetzelfde gaan alleen kreeg het meisje een soort vriendin. Een net zo stil meisje die ook niemand had, het enige was dit meisje had een zusje op school waarmee ze liever praatte dan tegen het meisje. Waardoor het meisje ook in de vijfde altijd alleen was. In ieder geval kreeg het meisje er een tussendroom bij. Over hoe ze haar man op de universiteit zou ontmoeten en dat ze op het hbo en de universiteit naast haar toekomstige man twee vrienden erbij kreeg. Zodat ze met zijn vieren zouden zijn. In ieder geval is het meisje geslaagd van de havo eergisteren te horen gekregen. Ze heeft alleen maar zevens en twee achten. En toch zijn haar ouders kwaad want ze willen dat het meisje negens heeft. De vader heeft het meisje gisteren zelfs geslagen (terwijl het meisje in haar vader een soort van goede vriend vond, ja ze kon ook bij hem absoluut haar gevoelens niet kwijt, maar ze keek samen met hem naar films, naar voetbal en ze kon beter met hem opschieten dan met haar moeder) en wou een strijkplank op haar gooien en zei tegen haar dat ze nooit meer tegen hem mag praten. Het meisje is nu dus helemaal alleen. De moeder interesseert zich alleen voor kleren wassen dus daar heeft ze ook niets aan.

[anjali]

Lang verhaal he! Het verhaal gaat feitelijk helemaal over mij. Het is een soort samenvatting van mij leven. Ik weet dat bijna niemand zo'n leven heeft. Iedereen heeft wel iemand een oma, of bijvoorbeeld een vriendelijke buurvrouw, maar ik heb dat niet.

Dit klinkt natuurlijk erg zielig, maar tot nu toe red ik het prima alleen, wel wordt ik soms aardig droevig wanneer mijn ouders me slaan. Ze slaan me namelijk om dingen als wanneer ik de radio te hard heb aanstaan of als ik mijn raam dichtdoe en zij bijvoorbeeld willen dat ik me raam openhoud. Ik denk dat ik in veel ouders van jullie wel een modeldochter zou zijn. Volgens mijn zelf haal ik erg goede cijfer ga nooit uit, rook niet, drink geen alcohol, gebruik geen drugs, heb nog nooit een vriend gehad enz. Volgens mijn eigen ouders ben ik dat weer helemaal niet, alles wat ik doe is verkeerd. Maar ja...

Nog een vraag is het normaal wanneer je moeder tegen je zin nog steeds je haren wast terwijl je al 17 bent? Kan er niets aan doen, maar ze dwingt me. Ze vindt dat ik het niet goed kan.

In ieder geval kan iemand mij vertellen wat ik hieraan allemaal moet doen? Hoe moet ik nu verder ik heb helemaal niemand. En ik kan ook niet meer naar buiten, want mijn ouders hebben mijn sleutels afgepakt...

[Sterretje*]

Hey Anjali,
Ik vond het echt heel naar voor je toen ik je verhaal las. Wel wil ik je ff feliciteren met je havo diploma en je goede cijfers! Wees trots op jezelf, want het is écht heel knap! Ik snap niet waarom je ouders je zo naar beneden halen. En het is echt k*t dat je ouders je slaan. Dat vind ik dus echt niet kunnen! Maar wat moet je er tegen doen? Je wilt natuurlijk een goede dochter zijn en als je een grote mond hebt zullen ze je vast harder slaan. Ik denk dat het verstandig is om met iemand te gaan praten. Misschien een vertrouwenspersoon op school. En dat je moeder je haar nog steeds wast terwijl je 17 jaar bent en dit niet wilt is ook niet prettig. (Ik wou dat ik iets nuttigs te zeggen had. )
Echte vriendinnen zijn moeilijk te vinden, maar je kunt bijv. iets afspreken met meisjes na schooltijd (als je ouders dit tenminste goed vinden). Gewoon voorstellen om iets te gaan doen. Misschien makkelijker gezegt dan gedaan, maar ik denk dat er heus wel iemand is die het leuk vindt om iets te gaan doen.
Ik wens je heel veel sterkte met alles. Ik denk aan je...
Sorry, dat ik niet goed weet wat je moet doen.

Liefs Magic_STAR

[ABrules]

hulp zoeken... ga in plaats van school een keer naar de dokter je ouders komen er toch niet achter omdat ze toch aan het werk zijn ofzo...

of de kindertelefoon... mja, je hebt allerlei instanties waar je terecht kan... tenminste... ik heb het idee dat je niet erg gelukkig bent en dat je moeder tot zulke dingen dwingt... is ook niet goed... dit kan grote gevolgen voor jou hebben waardoor je op rare manieren aandacht gaat zoeken als jatten en dat soort dingen...

je leefomgeving schijnt ook niet echt goed voor je te zijn... dus zoek hulp en help jezelf...

[Ingetjuhh]

Heej
Goed van je dat je er over wilt praten en je verhaal zo goed kunt verwoorden ..
Echte vrienden zijn er bijna niet meer.. ze laten je voor de gekste dingen in de steek.. en daardoor vertrouw je mensen niet meer etc..
Maar wat jij moet doen is nodig met je ouders praten, maatschappelijk werk (RIAGG), eventueel jeugdzorg of een vertrouwensarts..
Wat je niet moet doen is hiermee rond blijven lopen.
Maak mensen duidelijk waar je mee zit.
Uit je mening voor zover het gaat, als je ouders je slaan.. dat is dat ook fout, het is gewoon een vorm van mishandeling.
Je hoort vaker dat ouders hun kinderen slaan, maar goed is anders.
Ze hoeven niet ja en amen tegen je te zeggen, maar ze kunnen toch wel respect tonen.
Veel sterkte ermee

[miss x]

Ik vind het echt sneu voor je dat je zo'n rotleven hebt. Zorg dat je hulp krijgt bij vertrouwenspersonen enzo, wees slim en zorg dat je ouders er niet achter komen want dan zullen ze je waarschijnlijk weer gaan slaan. Ans de situatie echt onthoudbaar wordt thuis kan je misschien ergens anders gaan wonen? (als je het contact met je ouders kunt en wilt verbreken) bijvoorbeeld via begeleid wonen project ofzo? zoek hulp, ga daarmee aan de slag en red jezelf van een vreselijk leven. begin eventuueel ergens anders opnieuw. Ik wens je heel veel succes.

Jij vergeet een paar dingen.

zoals je school, ik geloof dat ik uit je verhaal opmaak dat dat goed gaat, je doet de havo, dus je zal nu ongeveer wel klaar zijn, heb je je examens gehaald?? Dat is al iets om trots op te zijn.

Verder krijg ik het idee dat je geen flauw benul hebt waar je overige kwaliteiten zitten, ga eens voor jezelf na waar je goed in bent, sport, muziek, tekenen, acteren etc.

Ook jij bent een mens, en ieder mens is hoe dan ook waardevol, te waardevol om haar haren te laten wassen door haar moeder.
Je mag jezelf ertegen afzetten. Ontketen desnoods een grote rel thuis, maak een statement. Ja ik weet het, dat is gruwelijk lastig, maar als je nu niet duidelijk maakt dat je meer waard bent dan wat je ouders je inprenten, dan blijf je er last mee houden.
Als je ouders je slaan, mep dan terug, ja weet ik lastig, en misschien moet je een vechtpartij er maar eens voor over hebben om je ouders te laten zien dat ze niet meer zomaar over je heen kunnen lopen. Later zul je daar misschien wel trots op kunnen zijn, dat je een vicieuze circel hebt doorbroken.

Doe in elk geval iets, want jij bent wat waard, wat je ouders ook zeggen.

[Fantôme]

hoi Anjali...

Jij leerde een half jaar van tevoren op je geschiedenis, en was vreselijk bang dat je het niet goed gemaakt had, en niet eens boven een 2,5 uit zou komen... Veel van ons, op het examenforum, dachten dat je aandacht wilde en geloofde je helemaal niet, je had het heus wel goed gemaakt, en dat zou je zelf toch ook wel weten?!! Nu ik dit verhaal van je lees, schaam ik me er een beetje voor wat ik gedacht heb (volgens mij niet op het forum gezet) maar af en toe was ik het met ze eens... Stom, want normaal ben ik helemaal niet zo'n meisje die voorbarig conclusies trekt. Volgens mij heb jij ontzettend last van faalangst, en weet je? Dat vind ik helemaal niet zo gek als ik jouw verhaal hier lees. je móet naar de havo, en dan ook nog eens met 9ens slagen, en als je iets verkeerd doet kan je een klap verwachten....

Natuurlijk is er veel meer aan de hand, maar ik denk, als ik dat zo uit je verhaal opmaak dat je iig daar wat aan zou kunnen gaan doen. Misschien bied je nieuwe opleiding je straks nieuwe kansen. Ga je op kamers? of reis je op en neer? Misschien is het idd goed, wat de anderen al zeggen, hier toch met een vertrouwenspersoon oid over te praten.

liefs, wendy

p.s. nogmaals gefeliciteerd met je diploma

Vertel s, hoe gaan je ouders om met je broer?

[AliasGirl]

~~Fantôme~~ schreef op 23-06-2004 @ 12:50 :


Jij leerde een half jaar van tevoren op je geschiedenis, en was vreselijk bang dat je het niet goed gemaakt had, en niet eens boven een 2,5 uit zou komen... Veel van ons, op het examenforum, dachten dat je aandacht wilde en geloofde je helemaal niet, je had het heus wel goed gemaakt, en dat zou je zelf toch ook wel weten?!! Nu ik dit verhaal van je lees, schaam ik me er een beetje voor wat ik gedacht heb (volgens mij niet op het forum gezet) maar af en toe was ik het met ze eens...

Hier moet ik me bij aansluiten. Ik heb daar tegen je gezegd dat je moest chillen.. Ik kreeg ook echt een raar gevoel in mijn maag toen ik je verhaal hierboven las. Als ik dat had geweten, had ik het niet gezegd..

In ieder geval, veel sterkte meis!

[arP-socialist]

anjali schreef op 19-06-2004 @ 15:44 :
Lang verhaal he! Het verhaal gaat feitelijk helemaal over mij. Het is een soort samenvatting van mij leven. Ik weet dat bijna niemand zo'n leven heeft. Iedereen heeft wel iemand een oma, of bijvoorbeeld een vriendelijke buurvrouw, maar ik heb dat niet.

niet waar,


goed ff kijken, je ouders hebben geen recht je zo erg te slaan, jij hebt je havo diploma met 7's en 8'en gehaalt met een vmbo advies, zeer knap aangezien ik met mijn gymnasium in de 4e van de havo blijf zitten, mijn levensverhaal is anders maar de essentie is hetzelfde al heb ik nu wel wat "vrienden"

ik moet zeggen, tja wat moet ik hier mee, want ik wil je helpen maar hoe dan?

goed allemaal heel moeilijkd at alleen zijn, het enige wat er is is je school omdat er iets is wat je wilt bereiken in je leven (het huisje boompje beestje idee) je hebt ambities en dat is goed, als ik het zo lees, dan denk ik je komt er wel, maar ook zal je altijd met dit verhaal slepen. wees sterk en probeer erdoor te bijten, want dalijk lach jij

je ouders onderwaardering, ik denk dat dat stroomt uit iets uit hun jeugd dat zij nooit iets goed deden of iets mochten doen dat reageren ze op jou af dit vind ik persoonlijk het ergste van je verhaal want als je nog ouders hebt moet je daar je ei kwijt kunnen, je bent 17 en je haar wordt nog gewassen, wees eens opstandig en zeg als er nog eens geslagen wordt je naar de politie stapt, en dreig niet alleen maar doe het ook, een grootte stap maar dan ben je duidelijk, je hebt het recht om je eigen leven in te richten, in jou situati had ik allang weggeweest, maar ik neem aan dat dit heel moeilijk voor je is, je bent er zogezegd aan gewent, terwijl je weet dat het niet goed is, vrienden kan ik niet voor je maken, maar je ouders moet je aanpakken, ik zou er hartstikke trots op zijn als mijn dochter met 7's en 8en slaagd

ik vind het beanstigend hoe erg jij ondergewaardeerd word en dat word zo je dood nog eens, je hebt meer dan eens bewezen dat je het wel kan en dat je je best ervoor doet, meer dan je best kan immers niet, en geen blijvend letsel betekend nog niet dat het gerechtvaardigd is te slaan bij het minste of geringste

[anjali]

Bedankt voor al jullie lieve en meelevende reacties. Weten jullie wat nou het probleem is ik kan wel hulp zoeken, maar dat kan ik niet maken.
Ik zou mijn ouders tegenover mijn hele familie vernederen. Ik denk dat ik gewoon een paar jaartjes wacht en gewoon het huis uitga als ik ga trouwen. Hoop dat ik een lieve vriend en man krijg.

Ik ga nu even een paar vragen van jullie beantwoorden.

[anjali]

trumpetlover: Verder krijg ik het idee dat je geen flauw benul hebt waar je overige kwaliteiten zitten, ga eens voor jezelf na waar je goed in bent, sport, muziek, tekenen, acteren etc.
Anjali: Jawel hoor, ik hou van zingen en toneelspelen. Ik heb ooit op een kinderkoor gezetentoen ik op de basischool zat, maar ook daar kreeg ik geen echte vriendinnen. In ieder geval is het al 6 jaar geleden dat ik op die koor zat, maar ik ben nog steeds dol op zingen. Alleen mijn ouders vinden dat ik niet kan zingen en te dik en te lelijk enz ben. Dus doe het nu niet meer.

~~Fantôme~~
Anjali: Ik had toevallig een 7,4 voor geschiedenis en stond een acht op mijn lijst! Nou ik was blij en mijn vader eigenlijk ook wel, maar toen zei mijn moeder je hebt niet eens een negen.

Benfatto Vertel s, hoe gaan je ouders om met je broer?
Oh die is hun lieverdje, hij zitop de universiteit is heel erg stil enz. Maar ze halen hem ook omlaag, alleen zegt hij er niets meer van. Zo mag mijn broer bijvoorbeeld geen stage lopen in het buitenland terwijl hij al 23 is!

[Fantôme]

anjali schreef op 24-06-2004 @ 12:01 :


~~Fantôme~~
Anjali: Ik had toevallig een 7,4 voor geschiedenis en stond een acht op mijn lijst! Nou ik was blij en mijn vader eigenlijk ook wel, maar toen zei mijn moeder je hebt niet eens een negen.

mijn ouders waren al trots op mijn lijst (had ook een 8 voor geschiedenis gehaald, en ook op mn lijst) maar ik heb ook een 6 en heel veel 7'ens.... en daar zijn mijn ouders TROTS op. ze zouden sowieso trots op me zijn omdat ik het gehaald heb, en ze zouden zelfs trots op me zijn als ik het niet haalde omdat ik het hele jaar gewoon mn best ervoor heb gedaan. En jij... jij hebt nog harder je best ervoor gedaan dan ik (als ik dat uit je posts kan opmaken). Meis, wees iig trots op jezelf, als je ouders dat al niet zijn, doe het dan zelf, want daar heb je reden toe!!

[Fantôme]

^^ en niet alleen op je cijferlijst maar op JEZELF.

[A3aan]

anjali schreef op 24-06-2004 @ 11:54 :
Bedankt voor al jullie lieve en meelevende reacties. Weten jullie wat nou het probleem is ik kan wel hulp zoeken, maar dat kan ik niet maken.
Ik zou mijn ouders tegenover mijn hele familie vernederen. Ik denk dat ik gewoon een paar jaartjes wacht en gewoon het huis uitga als ik ga trouwen. Hoop dat ik een lieve vriend en man krijg.

Ik ga nu even een paar vragen van jullie beantwoorden.

Als je hulpt zoekt bij een professionele instantie (bijv. een dokter) heeft die geheimhoudingsplicht en zal niks doen/vertellen tegenover wie dan ook zolang jij dat niet wilt.

En waarom maak je je druk om het feit dat je je ouders vernedert? Zij vernederen jou, voorkomen dat je jezelf ontwikkelt, en slaan je! Wie vernedert wie??

Ik zou als ik jou was ook meteen het huis uit gaan. Zoek hulp en ga het huis uit, dan kun je jezelf ontwikkelen, je ouders achter je laten en mensen ontmoeten die je positief zullen benaderen.

anjali schreef op 24-06-2004 @ 11:54 :
Bedankt voor al jullie lieve en meelevende reacties. Weten jullie wat nou het probleem is ik kan wel hulp zoeken, maar dat kan ik niet maken.
Ik zou mijn ouders tegenover mijn hele familie vernederen. Ik denk dat ik gewoon een paar jaartjes wacht en gewoon het huis uitga als ik ga trouwen. Hoop dat ik een lieve vriend en man krijg.

Ik ga nu even een paar vragen van jullie beantwoorden.

Pardon??
sorry maar je moet echt wat aan je eigenwaarde doen, laat jij het wel toe dat jij vernederd wordt door je ouders, maar omgekeerd is dat uit den boze, deze onzin moet stoppen hoor en snel ook.
Je bent niet lelijk, ieder mens heeft wel iets moois/goeds in zich, zo ook jij.
(ff vraagje ben jij moslim??)

ik zou nooit vanuit huis meteen gaan trouwen met een vriend, leer eerst maar eens voor jezelf opkomen, want dat zit nog niet in je.

ik besef dat dit makkelijker klinkt dan gedaan, maar dat moet echt gebeuren, want je bent meer waard dan dit.

zet m op