"andere instelling"

[priet]

Ik heb 2 jaar "vast" gezeten aan een jongen die zich superafhankelijk van mij maakte. Hij kon geen stap verzetten zonder mij.

Toen het uit was nam ik mij voor om te letten op "onafhankelijkheid". Ik heb nu een vriend gevonden die onafhankelijk is. Hij gaat stappen met vrienden, ik met vriendinnen en dat bevalt. Dr is alleen een minpunt aan. Hij is voor mij misschien iets te onafhankelijk, iets te egoistisch.

Hij denkt er niet aan om mij te bellen of te smsen, alles komt van mij uit, hij is al 2 keer een afspraak niet nagekomen omdat ie was blijven hangen op een feest hij geeft mij het gevoel dat ie niet echt aan me denkt. Hij vind dat ik er niet zo over moet zeuren dat ik overal een heisa over maak en dat als hij zijn afspraken niet nakomt heb ik toch bij vriendinnen gezeten dus wat is dan het probleem? Zo denkt hij. Als ik bij hem ben maakt hij me zon ontzettend gelukkig, als ik niet bij m ben maakt ie me bang en onzeker door niks van zich te laten horen of niet te reageren als ik iets van me laat horen. Ik weet dat ie van me houdt en ik hou ongelofelijk veel van hem, meer dan dat ik ooit van iemand gehouden heb.

Is het nou zo dat ik niet zo moet zeuren? zo van "nu heb je het, en dan willen ze altijd beter", "het is ook nooit goed". Of moet ik het gewoon tegen hem blijven zeggen en ruzies riskeren?

Ik weet eigenlijk niet of ik het zo goed heb uitgelegd maar ik hoop dat het een btje duidelijk is.

[Angeles]

Natuurlijk zeur je niet. Het sleutelwoord hier (en in veel andere gevallen) is evenwicht. Niet het ene uiterste, niet het andere uiterste, maar in het midden. Iemand die volledig aan jou vastgelijmd zit, dat werkt niet, maar iemand die zich totaal niks van jou aantrekt, dat is ook niet prettig. Vergelijk het maar met school. Als je totaal geen aandacht besteedt aan je studie dan is de kans groot dat je het niet zult halen, maar het is óók niet goed om 24 uur per dag, 7 dagen in de week aan je studie te besteden. Of een andere vergelijking: eten. Elke dag patat en frikadellen eten is niet goed, maar alleen maar supergezond, slablaadjes met tomaten eten is ook niet goed en niet prettig. Je moet proberen om tussen twee uitersten een balans te vinden die voor jou het prettigste is. En dat houdt echt niet in dat je zeurt.

Overigens is het nooit netjes om zomaar iemand te laten zitten bij een afspraak of om helemaal niks te laten horen, ook al ben je onafhankelijk van aard. Dus los van alles: dat is gewoon onfatsoenlijk gedrag waar je zeker wel iets van mag zeggen. Dat heeft niks te maken met zeuren of bezitterig zijn, dat heeft te maken met de volstrekt normale verwachting dat een ander jou netjes behandelt.

[sas_andrea]

Ik zou toch met m er over proberen te praten. Zo is t nl ook niet leuk voor je. Zeg gewoon wat je dwars zit. En als ie dan zegt dat je "weer een heisa maakt" maak je m even duidelijk wat voor een gevoel jij iedere krijgt als hij weer niet op komt dagen, of weer niets van zich laat horen.
Jullie houden van elkaar, dan is het toch niet te veel gevraagd om even wat van je te laten horen?

Als ie niet daarover met je wil praten, moet je het anders maar aan hem schrijven of met een van zijn vrienden praten. Misschien dat zij het hem dan duidelijk kunnen maken.

Succes!

[priet]

Bedankt meiden, ik weet ook wel dat jullie gelijk hebben. Ik ben alleen zo bang voor die ruzies. Hij blijft bij zijn standpunt dat hij gelijk heeft, ik bij die van mij. Ik heb hem idd geschreven, waar ik mee zat, en hoe ik me erdoor voelde.

Hij zei dat hij het beter begreep zo, hij was niet kwaad, niet zo boos als dat ik t m gewoon vertel. Maar, hij zei ook dat hij nou eenmaal zo is en dat ie niet kan veranderen. "hij kan af en toe nogal boers zijn".Dat snap ik niet, je kunt toch wel iets vaker wat van je laten horen?Daar hoef je toch niet voor te veranderen? En gewoon je afspraken nakomen?

Ik weet het niet, hij weet nou hoe ik me voel. Hij verandert niet, hij begrijpt nog steeds niet waarom ik het zo erg vind. Het zal voor mij een kwestie van volhouden worden, of wennen. Ik wou dat ie zich een beetje aan wou passen maar er valt niet over te praten. Hij blijft zijn gelijk houden, ik die van mij.

*zucht*

[Angeles]

Tja, ik vind dat ook wel heel makkelijk, hoor. Gewoon zeggen: "Zo ben ik nu eenmaal" en dat als gegrond excuus gebruiken om alleen rekening te houden met jezelf, lekker doen en laten waar je zin in hebt. Zo werkt het natuurlijk niet helemaal! Rekening houden met een ander kost iedereen moeite, de een wat meer dan de ander, maar het hoort nou eenmaal bij een normale omgang met mensen. Het is geven en nemen. Hij kiest nu de makkelijkste weg en zegt dat hij niet kan veranderen, maar dat is onzin. Iedereen kan zich volgens de fatsoensnormen gedragen, de vraag is bij hem meer of hij het wil. Hij doet nu alsof hij een willoos slachtoffer is, maar dat is hij niet.

Hoe het dan ook is, ik zou het gewoon niet pikken als iemand me zo maar liet zitten op een afspraak. En als hij daar niks aan kan doen, volgens eigen zeggen, dan is dat heel jammer voor hem, maar daar moet híj dan maar de consequenties van dragen en niet jij. En dat houdt ook dat je maar eens moet nadenken of je wel plezier haalt uit een relatie met een botte boer die zijn gedrag niet wil veranderen.