Nja, ik zit al een tijdlang met een best groot probleem.. Nja ik zal eerst even de situatie en de dingen die meespelen uitleggen.
Ik ben een jongen met 17 jaar die het syndroom van Asperger heeft, dat is in 2001 vastgesteld door het DICK (nu het RIAGG). In 1997 zijn mijn ouders uit elkaar gegaan.
Zoals het mij toen werd verteld (en dat geloofde ik meteen omdat ik alles wat daar speelde niet doorhad omdat ik in mijn eigen wereldje leefde) ging het gewoon niet meer tussen die twee.
Pap is toen zo ongeveer meteen samen gaan wonen met m'n huidige stiefmoeder (na 12,5 jaar huwelijk...). Ik heb eigenlijk al sinds het begin een hekel aan mn stiefmoeder, ik weet niet precies waarom, mss omdat zij ineens veel strenger was als mam en overal op zeurde (en ik was bij mam thuis nogal agressief door pesterijen op school en was daar dus ongeveer de baas in huis).
Ik geloof dat het in 1999 was dat ze getrouwd zijn, maar dat weet ik niet zeker en mams familie was daar kwaad over, waarom leg ik later wel uit...
Nja, mam leerde in 2001 mijn huidige stiefvader kennen en ook met hem heb ik wel een tijdje problemen gehad, maar dat is nu dus een stuk rustiger.
Mam heeft nog een nieuw zoontje met m'n stiefvader, bij pap zelf is dat mislukt.. Het ging dus al slecht met m'n stiefmoeder, maar sinds bij ons thuis de kleine erbij is, gaat het nog veel slechter en heb ik het idee dat alles maar op mij moet worden afgereageerd waar zij mee zit, aangezien ik de laatste jaren meer van me af ben gaan spreken toen ik weer zelfvertrouwen kreeg. Nja, mn broertje van 15 krijgt bijna nooit over z'n donder bij pap, mja die zegt ook nergens wat op, omdattie anders niet aan de Playstation mag, iets wat mij tegenwoordig niet meer zoveel interesseert.
Nu is er tussen mij en mijn stiefmoeder al een paar keer zó'n gigastress geweest dat zij wegliep, dat we tegen elkaar zaten te scheeuwen, elkaar verwensingen toeriepen of dat ik wegliep en evt. het volgende weekend niet kwam en als ik zulke dingen doe, dan is er dus écht veel stress, omdat ik nu nog niet eens flip als mensen me op school echt van half 9 tot 4 lopen te irriteren en me belachelijk maken.
Afgelopen weekend was het dus weer raak. Ik zit namelijk bij een vriendengroep en dat is voor mij 10 km fietsen. Nja, normaalgesproken zijn die avonden (eens in de twee weken) in de weekenden dat ik bij mam ben. Dan zijn er geen problemen en dan moet ik gewoon om half twaalf thuis zijn, en mocht het zijn dat zij toevallig naar een feest ofzo zijn, dan kan ik gewoon zelf binnen.
Bij pap is dat echter anders. Daar moet ik om 10 uur 's avonds binnenzijn als ik zelf met de fiets ga, want het zou te gevaarlijk zijn, ook al woon ik in een dorp waar nooit iets gebeurd, waar alleen soms de ziekenwagen rijdt naar het verzorgingstehuis.
Nja, toevallig was afgelopen zaterdag die avond in een weekend dat ik bij pap was en zij konden niet rijden, omdat ze een verjaardag hadden.. Dat snap ik dus niet, aangezien ze met de auto daar naartoe gingen, maar we gingen ook met de auto weer terug.
Omdat een jongen van dat groepje mij kon halen en ook weer kon terugbrengen, hoefde ik dan pas om half twaalf op die verjaardag te zijn. Nu was het probleem dus dat alles wat uitliep en aangezien hij alles samen met zijn zus had opgezet, moest hij tot op het laatst blijven..
Toen heb ik nog opgebeld dat ik later kwam, omdat ze zich anders zorgen zouden gaan maken.. Er werd ook niets over gezegd toen ik op die verjaardag kwam en alles ging daar goed, totdat we weer terug naar huis gingen.
Opeens begon m'n stiefmoeder te zeiken dat ik had gebeld dat ik later kwam, dat dat niet was hoe het moest en dat ik maar had moeten zeggen dat het allemaal wat sneller moest omdat IK om half twaalf thuis moest zijn. Dat moet ik eens bij hunzélf thuis doen
Dan heb ik meteen straf en stress aan mn kop...
Nja, ze wilde er wel "rustig" over praten, maar ik wist al dat daar niets van zou komen en zei dat ik wel naar bed zou gaan, t was toen inmiddels al kwart voor drie...
Ik mocht dus niet naar bed toe, voorspelbaar, want ze wilde weer gaan stressen en alles dus weer op mij af gaan reageren en toen begon ze dus tegen mij te schreeuwen enzo, maar ik hield me nog in...
Toen begon ze er dus ook over dat ik alles vergat als ik daar was en me niet aan de gemaakte afspraken (mbt tijd enz. ) hield, maar dat is voor mij heel lastig, aangezien ik bij mam 12 van de 14 dagen heel gestructureerd leef en dan kom ik ineens 2 dagen lang in (voor mij) één grote chaos terecht en dat zei ik ook: Dat zij daar helemaal geen structuur hebben (op een hele rustige manier zei ik dat).
Nja, toen flipte zij dus helemaal door en toen kon ik me ook niet meer inhouden (nadat ze me 20 minuten lang de huid had volgescholden en tegen me had geschreeuwd) Ze schreeuwde namelijk dat iemand zoals ik haar niet de les mocht lezen en dat zij zich niet naar mij aangingen passen. Nja, niet dat dat normaal wel is, er wordt nog niet eens rekening gehouden met mn Asperger en ik word behandeld alsof ik niets kan...
Toen is zij naar boven gegaan en heb ik nog tot kwart over 4 met pap zitten praten daarover en het kwam er dus op neer dat ze alles op mij afreageerde, omdat ik een broertje had en bij hun was dat dus misgegaan en aangezien ik van me afsprak wilde ze iemand hebben om dat op af te reageren en dat ben ik dus steeds... Dat zei die helemaal niet, maar dat maak ik daar wel uit op...
Dit is niet de eerste keer dat er zoveel onzinnige stress is om zoiets kleins, maar dat is dus al regelmatig gebeurd. Ik ben daar sowieso heel bang om iets fout te doen, want zelfs om het minste gaat ze al stress maken en ik heb de afgelopen jaren nog niet één ontspannen weekend meegemaakt. Nja, een keer had m'n broertje straf en toen was ik alleen met hun beneden, dat is het enige echt leuke weekend wat ik daar heb gehad...
Op vakantie heeft ze zelfs al regelmatig gedreigd om ons terug naar huis te brengen als we nog een keer iets vergaten op te ruimen... Nja, mn hoofd is al één grote zeef, maar door die chaos en gespannen sfeer daar onthoud ik ECHT niets meer en ze doen alsof ik dat doe om hun/haar te kloten...
Op steun van hun kant hoef ik ook niet te rekenen... Financieel "kunnen" ze dat niet, mja inmiddels hebben ze wel een nieuwe caravan, nieuwe surroundset en een nieuwe auto en echt zuinig doen ze ook niet, als je ziet hoeveel vlees en weet ik wat dat ze in huis hebben (500 gram vlees voor 2 personen).
Het komt er dus op neer dat mam en mn stiefvader maar alles voor me moeten doen, terwijl die ECHT krap zitten en bijna niets kunnen en ik heb er dan ook echt alle respect voor dat zij het nog klaarkrijgen dat we soms een broodje döner kunnen bestellen voor ons allemaal, dat we soms zelfs op een terrasje wat kunnen drinken en ook dat ze voor mij bijvoorbeeld nog een danscursus en het lidmaatschap van de mountainbikeclub betalen...
Op emotionele steun hoef ik ook niet te rekenen van pap zijn kant, want die denkt dat ik nog hetzelfde in elkaar steek als toen ik op de brugklas zat en kwam zelfs achter me aan rijden naar huis toen ik een mail wilde lezen waarvan mn ex zei dat die heel belangrijk was, want pap wist niet hoe ik zou reageren...
Nja, daardoor heb ik steeds weer helemaal geen zin om daar naartoe te gaan, maar ik vind dat heel erg lullig voor pap.. Zou ik door HAAR bij hem weg moeten blijven? Niet dat hij me superveel steun geeft, maar hij doet tenminste nog wel normaal tegen me en ondanks dat ik niet veel praat met hem enzo en niet echt veel steun van hem krijg houd ik wel nog van hem..
Mja, sowieso, mn stiefmoeder zei gistermorgen nog, toen ik naar een voetbalwedstrijd ging kijken van iemand die ik ken, dat als ik weer "zo'n toon" tegen haar aansloeg het weekend daarna niet daarnaartoe mocht komen en als iemand zoiets zegt, terwijl ZIJ degene is die niet over een meningsverschil kan praten zonder te gaan schreeuwen, hoeft het voor mij helemaal niet meer, dan WIL ik haar nog niet eens meer zien...
Hetzelfde probleem heb ik met mijn peetoom. Die doet ook alsof ik niets kan (doordat ik Asperger heb).. Een heel duidelijk voorbeeld was drie jaar geleden, op vakantie. Toen zaten ze namelijk op dezelfde camping als mn vader en ik wilde heel graag een keer koken.
Nja, ik kon toen al vrij goed koken, maar als ik bij/voor iemand kook waar ik nog nooit heb gekookt, vraag ik regelmatig om tips, want mss heeft iemand wel een goed idee wat het veel lekkerder maakt en dat doe ik andersom ook als ik bij iemand blijf eten en daar zelf niet kook.. Mja, na een paar vragen mocht ik niet meer koken omdat ik dat niet zou kunnen en dat is dan je eigen familie...
En sowieso, op feesten is hij altijd degene die gekke dingen uithaalt, samen met z'n zoon. Aan die neef, mn enige echte neef, heb ik de afgelopen jaren echt een hekel gekregen aangezien iedereen me met hem vergelijkt en ik word helemaal niet vergeleken met hoe ik 5 jaar geleden was, terwijl dat dus juist een veel betere vergelijking zou zijn.
Op de 50-jarige bruiloft van mn opa en oma vorig jaar, was ik namelijk degene die de spelletjes inleidde en zulke dingen aan elkaar praten en volgens mij was ik toch ook degene die 100 man zie ginds komt de stoomboot liet zingen en alles perfect had geregeld met de DJ oh en ik was toch ook diegene die Get The Picturer helemaal presenteerde, mja dat is dan weer iets waar zij helemaal niet op letten. Mijn neef en peetoom doen veel gekkere dingen en dat is toch veel belangrijker?
Mja, de enige die me daar wat over zei was pap: Ja ik had niet verwacht dat jij zoiets zou kunnen
Hij kent me dus niet goed, maar ik vind het veel erger dat er niemand is die zoiets ziet.
Toen mn tante 50 werd in februari, zat ik echt niet lekker in mn vel omdat ik echt een rotweek had gehad en ik heb eerst 2,5 uur voor me uit zitten staren en we zaten toch wel met 8 man aan tafel en de enige die dat opviel waren opa en oma, mja ik had geen zin om te praten.
Toen ik echt graag naar huis wilde zei ik tegen pap wat er aan de hand was, zelfs HIJ had dat niet gezien, mja hij zei ook nog eens dat die dingen helemaal niet konden (t waren dus paranormale dingen die ik gevoeld en meegemaakt had).
Mja, nu is mijn vraag: Moet ik nog wel naar pap/stiefmoeder toegaan en moet ik ook nog naar die tak van de familie toe?
Ik doe zoiets echt met tegenzin en eerlijk gezegd zou ik die mensen ook echt niet missen op mn verjaardag. Ik had vorig jaar (toen werd verjaardag + feestje met paar vrienden bij pap gehouden) veel meer lol met z'n vijven, als toen de hele familie erbij was en ik helemaal niets te doen had, aangezien niemand op me lette... Nja hooguit t drinken inschudden voor de mensen enzo
Ik vind het echter heel moeilijk om weg te blijven bij m'n familie, vooral omdat het door m'n stiefmoeder me verplicht wordt en aangezien pap met haar instemt bij praktisch alles, behalve dan als er weer eens stress is.....
En nja, ik wil niet bij pap wegblijven, alleen omdat ik zulke problemen heb met mn stiefmoeder....
Oh en ik zou nog vertellen wrom ik extra pissed ben op mn stiefmoeder, ik heb namelijk het idee ( en ik ben niet de enige) dat hij vreemd ging met haar (en zij ook met hem) terwijl ze allebei getrouwd waren met een ander op dat moment) Mja heeft iemand tips voor dit probleem?
Moet ik gewoon met tegenzin naar pap/stiefmoeder en die mensen uit de familie die ik moet toe gaan en maar blijven komen, of moet ik voor mezelf kiezen en alleen de mensen uit de familie bezoeken die ik nog wil zien en dan gewoon naar de verjaardagen toegaan als de rest van de familie er niet is? Ik vind dit namelijk een hele lastige keus, hoewel het eigenlijk heel simpel zou moeten zijn volgens mij....
Gr. Pruts0r