Liefdesverdriet

Het is zover.
Er is gekozen voor het verbreken van een relatie. Door jou, of door je partner, misschien wel door allebei na goed overleg.
Wat zijn de ervaringen van jullie? Is hij/zij vreemdgegaan? Bleken jullie toch niet zo goed bij elkaar te passen als jullie dachten?
Hoe zijn jullie ermee omgegaan? Rustig de tijd gegeven? Jezelf helemaal volgepropt met chocola of bier? Of allebei? Of ben je meteen doorgegaan naar een ander om jezelf maar geliefd te voelen?

Ik weet dat ik de nodige fouten/foutjes heb gemaakt binnen de relatie. We waren ruim 2 jaar samen, verloofd geweest en over kleintjes gepraat. Maar er waren dingen die ik beloofde te doen (of niet te doen) maar het tegenovergestelde deed. Dingen als; beloven te stoppen met roken, maar het toch blijven doen op je werk. Of een keer onschuldig contact met je ex, maar dat verzwijgen.
In retrospect zie ik hoe belangrijk het is in een relatie om daar eerlijk voor uit te komen, maar at the time was ik zo naief om te geloven dat ze genoeg van me hield.
Typical misconception.
Het is nu 3 weken officieel uit, en over 2 weken komt er een jongen uit Estland naar haar toe. Met een enkel ticket. Om maar te kijken hoe het gaat in het echt.
Allemaal leuk en aardig, m'n wereld stort in en alles. Maar het verrotte is dat ik nog steeds na die 2 jaar, echt verliefd ben op d'r. Kriebels als ik 'r spreek, kriebels als ze me aankijkt. Die zijn nooit weggegaan.
Het maakt het allemaal moeilijker om te bevatten, des te meer omdat er nog zo veel van m'n spullen bij d'r staan. Hoe ga ik ermee om? Op dit moment zo slecht mogelijk;
Weinig slapen
Veel drinken
Veel roken
Net in m'n aangeschoten bui om half 3 naar haar toe gelopen, tranen in m'n ogen, of ze alsjeblieft met me wilde praten, me vast wilde houden, anything. Puur om te weten dat ze nog bestaat in m'n leven.
Antwoord; "Ik ben zo moe, ik spreek je morgen wel"
Het resultaat is dat ik haar een mailtje heb gestuurd dat het echt niet gaat lukken om contact te houden. Dat ik graag wil dat ze geen contact meer met me zoekt, en dat ze gelukkig moet worden.
Zwak, en de confrontatie uit de weg gaand misschien, maar contact doet te veel pijn.

Anyway; wat zijn jullie verhalen van het verrotste gevoel dat er is; het gevoel dat het verlies van een dierbare achterlaat.

[Daanaap]

Ik moet zeggen dat ik waarschijnlijk lang niet in de buurt komt van jouw verhaal. Desondanks kan ik wel een beetje meepraten over het gevoel dat er nooit iemand anders meer van je kan houden/dat jij nooit meer van iemand anders kan houden, dat het opeens lijkt alsof je helemaal alleen in de wereld staat, dat je eigenlijk niemand ècht had zoals dat persoon van wie je hield/houdt. Het is echt een soort rouw dat je doormaakt.
Maar zoals ik al zei, ik heb het nog niet zo meegemaakt als jij. Maar ik kan wel zeggen dat het slijt, dat het, voor een groot gedeelte, weggaat. Mijn advies is ook om inderdaad niet teveel contact meer met haar te zoeken; uit het oog-uit het hart helpt! Breng je eigen sociale leven weer op gang, kijk weer rond (als je daar weer aan toe bent natuurlijk). Laat haar niet meer "de vrouw in je leven" zijn. Ikzelf heb dat ook gedaan, maar dan met een jongen (achteraf misschien ook wel weer iets te snel, omdat de ander nog een beetje in mijn hoofd rondspookte).

En huilen , en mezelf heel zielig vinden en veel knuffels vragen . Maar als meisje gaat dat natuurlijk wat makkelijker. Overmatig drank- en drugsgebruik had bij mij niet echt de voorkeur.. Maar dat kwam misschien ook wel omdat dat mij JUIST aan hem liet denken, aangezien hij die dingen aan mij had geïntroduceerd.

Het is 3 weken uit, en over 2 weken komt er een vent uit het buitenland naar haar, met een enkele ticket om te kijken hoe het gaat in het echt???

Ik geloof nooit dat je zo'n beslissing in minder dan 5 weken maakt, daar was ze veel eerder mee bezig dan dat het uit was tussen jullie, beste vriend. Wees maar blij dat het uit is...

De laatste relatie die ik had, werd verbroken omdat ik er op een gegeven moment meer energie in stak dan zij. Het kwam haar wel erg goed uit allemaal, en op een gegeven moment struikelde ik daarover.

Inmiddels ben ik blij dat ze opgerot is, toen was het droevig.

Dat was ook nog iets binnen de relatie.
Zij zat thuis vanaf September, en deed niets in het huishouden.
Dus ik betaalde de vaste lasten en deed het huishoudelijk werk.
En als ik het dan niet deed, kreeg ik te horen dat ik nooit wat doe en dat ik een luie hond ben.
Ik stak er dus ook veel meer energie in dan zij.
En op een gegeven moment zal ik ook wel zien dat het beter is dat het uit is.
Nu lijkt dat alleen zo onmogelijk

[Volk]

Toen het uit ging met mijn ex werd ik eerst heel boos. Het ging namelijk uit om redenen die niks met ons te maken hadden. We hadden een geweldige relatie, maar het moest door omstandigheden toch uit. Ik heb toen 3 maanden lang gezeten. En dat enige reden dat ik ging zitten was omdat mijn moeder vond dat ik niet heel de dag in bed mocht blijven liggen. Behalve zitten en af en toe wat water drinken heb ik niks gedaan. Na die drie maanden ben ik afleiding gaan zoeken en ben ik gaan werken. Ik ben doorgegaan met mijn leven, maar wel met hem nog steeds in mijn hart en hoofd. We zijn anderhalf jaar samen geweest en het heeft zeker anderhalf jaar geduurd nadat het uit was voordat ik weer naar andere mannen (behalve hem) kon kijken. Ik kreeg van alle kanten het advies om snel met iemand de koffer in te duiken om hem te vergeten, of om met te bezatten of me te verliezen in drugs. Maar ik weet niet hoe liefde bij hun zit, ik vergeet iemand niet door seks te hebben met een ander, en alcohol zorgt ervoor dat je meer zelfmedelijden hebt in plaats van dat je echt goed naar de situatie kunt kijken. Zo'n 2 jaar nadat het uit was kreeg ik iets met zijn beste vriend, waar ik nu al bijna 3,5 jaar gelukkig mee ben. Ik houd nog steeds zielsveel van mijn ex en hij gelukkig ook van mij. Ik ben heel blij dat ik het rouwen in volle kracht over me heen heb laten komen die eerste 3 maanden. Daarna was het afgesloten en kon ik doorgaan met mijn leven. En mijn ex is nu een vriend voor het leven.

Maar mijn situatie is dus heel anders dan die van TS.

@TS; ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat jij het pikte dat zij jou lui noemde. Mijn vriend zit op dit moment thuis, en aangezien ik kostwinner ben verwacht ik dat hij het huishouden doet en dat het eten 's avonds voor mij op tafel staat. Ik onderhoud hem al, dat is wel het minste wat hij kan doen. Maar je komt er wel hoor. Het gaat allemaal goed komen ook al lijkt het nu onmogelijk. Veel sterkte in ieder geval.

Ik ben dan ook de domste idioot ter wereld als ik verliefd ben.
Lesson learned in any case.
Ik was zo naief om te geloven dat het wel beter zou gaan met de tijd.
Mooi niet dus.
En de alcohol is inderdaad waar, gisteren zelfs met m'n bezatte kop om 02:30 aangebeld bij d'r
Geweldige actie
Niet dus
Weer wat geleerd; kappen met jezelf proberen te drinken in Alcohol

Niet zuipen, contact verbreken, als je er aan toe bent met vrienden erover praten en langzaam weer leuke dingen gaan doen. Dat is mijn advies.

Niet zuipen, wel drinken toch zeker?
Mooi weer + WK + vrij = toch bier?
Ik heb het zuipen ook wel afgeleerd na gister.
Zit nu tijdelijk bij m'n beste vriend, tot ik een eigen appartement heb (over een half uur kijken )
Dus dat praten met vrienden zit wel snor.

Maar dat lijkt me inderdaad wel het devies.
Praten met degenen die het willen, en waar je ook wat aan hebt.
Het is alleen zo vaag, je bent ineens zo leeg. Standaard dingen zijn opeens weggeslagen

[Volk]

Biertje kan zeker geen kwaad hoor. Zeker niet als je met vrienden naar het WK zit te kijken. Fijn dat je bij je vriend terecht kan

Ja goed, een biertje is niks mis mee, maar problemen wegdrinken, das wel verkeerd en daar doelde ik meer op.

Tjaaa hoe ga je daar mee om. Met mijn eerste ex ging het na anderhalf jaar uit, omdat 'hij niet meer verliefd was'. Ik was daar echt kapót van, ook omdat het met mijzelf toen toch al niet zo lekker ging. Mijn wereld stortte echt in - ja ik had natuurlijk mijn vrienden nog en studie en hobby's en sport, maar alle glans was er af, alle dingen die ik eigenlijk leuk vond, vond ik toen eigenlijk maar niks... ik wist dat ik het gezellig en leuk zou moeten vinden, maar over alles hing zo'n waas van verdriet. Ik kan me nu ook nog echt niet goed meer herinneren hoe die periode ging, zo'n waas hangt daar ook in mijn geheugen overheen. Ik zat helemaal in mezelf in m'n verdriet, niet in de buitenwereld.

Hoe dat overging... tjaa. Na een maand waren de scherpste kantjes eraf. Ik had toen ook besloten dat ik hem niet meer wilde zien, omdat het te moeilijk was. Ik vind dat ook geen laffe beslissing, hoor, het helpt juist om letterlijk en figuurlijk afstand te nemen. Als je er continu met je neus bovenop zit, is het heel moeilijk om iemand los te laten.

Maar goed, na iets van anderhalve maand merkte ik dat ik in m'n hoofd de knop kon omzetten en bewust níet aan hem kon denken voor een tijdje. Vanaf toen ging het ook weer bergopwaarts. Oh ik heb ook gerebounddate, maar hoewel het leuke afleiding was, merkte ik dat ik me er toch niet echt prettig bij voelde (helemaal omdat de jongens in kwestie steeds méér wilden terwijl ik alleen nog maar met m'n ex in m'n hoofd zat ).

Maar ik kan niet goed verder kijken, want na 3 maand trok hij het toch niet meer zonder mij en toen ging het weer aan Vervolgens ging het een jaar later weer uit, maar dat ervaarde ik een stuk minder heftig - of misschien meer dat het verdriet over een langere periode werd uitgespreid dan dat alles in een keer kwam. Ik was er toen iig niet kapot van, kon ook meteen wel lol hebben met vrienden, de glans was niet van m'n leven af ofzo - kortom, geen diepe depressie Alleen wel heftige stress en ik heb in het jaar daarna ook wel alle rouwfases doorgemaakt, van opluchting tot woede tot verdriet tot berusting Maar allemaal niet zo allesoverheersend, daar kon ik goed mee omgaan. Maar dat was deels ook omdat het dus al uit was geweest en ik er al die tijd min of meer vanuit was gegaan dat het tóch wel weer uit zou gaan.

Hoe dan ook: afleidingsmethodes zijn dikke prima! Vooropgesteld dat je jezelf niet gaat verdrinken in iets als bijvoorbeeld alcohol of andere verslavende zaken. Het kan geen kwaad denk ik als je je een tijdje wel verdrinkt in je studie of werk, zolang het maar tijdelijk is. Ook afleiding in de vorm van andere vrouwen zóu kunnen helpen (al dan niet om je ego op te krikken), maar wederom, niet als je daar in duikt zonder jezelf de kans te geven gewoon weer 'tot jezelf' te komen. Maar het is sowieso goed om veel met je vrienden en familie te doen, veel ondernemen, niet thuis bij de pakken neer gaan zitten maar echt actief zijn. Enne, afstand nemen helpt dus écht.

[Optima]

1