toekomstvisie relatie

[SiemdeCyper]

Vandaag herinnerde ik mij een situatie uit een voorbije relatie die ik op mijn 19e had:

Ik vroeg me af hoe hij tegenover het idee stond om kinderen te adopteren als een van ons tweëen geen kinderen zou kunnen krijgen. Hij antwoordde daar toentertijd met een heel helder 'nee' op. Hij wilde enkel zijn eigen kinderen opvoeden (of die van familie) en anders gewoon niet.

Zelf vind ik dat bekrompen, want het lijkt mij totaal geen probleem. Hij had er echter wel principiële bezwaren tegen en die mag hij hebben. Een toekomst samen daarentegen wordt dan wel lastiger.

Op dat moment was dat voor mij totaal geen ramp, want het was een 'vrijblijvende' relatie. Natuurlijk heb ik er veel energie in gestoken om het te laten werken, maar ik ging er niet vanuit dat we zouden trouwen. Nu ben ik 20 en verwacht ik nog steeds niet bij mijn eerst volgende vriend op verschillen van opvatting betreffende huwelijk, opvoeding, of het überhaupt willen krijgen van kinderen (etc.), een punt achter een relatie te zetten.

Ik vraag me af hoe dat voor anderen is. Is het voor jou meteen einde oefening zodra je merkt dat je vriend(in)/partner er een geheel andere opvatting over een essentieel onderwerp op na houdt? Gaan jullie ervan uit dat elke relatie een potentiële levenspartner wordt, waarmee je op een lijn behoort te zitten? Of is dit aan een bepaalde leeftijd gebonden?

Brand los

[Akhlys]

SiemdeCyper schreef:

Ik vraag me af hoe dat voor anderen is. Is het voor jou meteen einde oefening zodra je merkt dat je vriend(in)/partner er een geheel andere opvatting over een essentieel onderwerp op na houdt? Gaan jullie ervan uit dat elke relatie een potentiële levenspartner wordt, waarmee je op een lijn behoort te zitten? Of is dit aan een bepaalde leeftijd gebonden?

Brand los

Zeker met die essentiële onderwerpen moet ik met m'n vriendin echt op 1 lijn zitten. Maar ik ben daar over het algemeen niet zo moeilijk in. Trouwen hoeft voor mij niet, maar als zij er gelukkig van wordt, best. Kinderen, prima, maar over een jaar of 6 á 7. Wil eerst van m'n eigen leven kunnen genieten voordat ik bakken met geld kwijt ben aan een klein etterbakje. Dus ik beschouw mezelf toch als redelijk soepel.
Maar als de dame in kwestie daar een probleem van maakt en ze wil alles snel snel, dan ben ik er wel klaar mee. Zoek dan maar een andere vent die dat wel wilt.

Qua het vinden van een vriendin en wat ik daarvan verwacht ben ik wel redelijk serieus. Ik ben vooral op zoek naar een lange relatie. Korte relaties van een maand ofzo of scharrels vind ik doorgaans zonde van m'n tijd en heb ik dan ook niet echt behoefte aan. Als ik, tijdens het daten of wat je daarvoor ook doet, al het idee krijg dat er geen lange relatie in zit, is het voor mij einde verhaal. Maar goed, dan ga ik puur op m'n gevoel af en je kan van te voren nooit Echt weten of je het lang uithoudt.

[miekmuis]

Bij mij houdt een relatie wel vrij snel op als we met dat soort dingen niet op één lijn zitten. Ik vind het zonde van mijn tijd en energie om te investeren in een relatie waarvan ik van te voren al weet dat hij geen stand zal houden. Bovendien komt er dan een punt dat je die relatie moet verbreken en dat vind ik altijd een nogal pijnlijk punt, dus als het kan voorkom ik dat liever.

Nou ja, misschien verontrustend, maar toen vriendlief en ik vorig jaar iets kregen (ik was 24) toen heb ik dus wel serieus nagedacht over of we matchende toekomstbeelden hadden (hij had namelijk ook wel eens geroepen dat hij nooit wilde trouwen en geen kinderen wilde ). Ik heb toen ook bewust gedacht: ik ben nu 24, als ik met deze jongen samenblijf en we zijn zo'n 4 tot 6 jaar samen, dan is het geen onrealistisch idee dat we tegen die tijd kinderen zullen krijgen. Wil ik dat wel? En dus ook: als hij dat niet wil, ben ik dan wel bereid om tijd en energie in deze relatie te stoppen? Want er vanuit gaand dat ik toch tenminste een jaar of 3 met iemand samen wil zijn voor ik aan kinderen begin, zou ik als het met déze misloopt om die reden, opeens ver na de dertig eindigen om wél aan kinderen te beginnen. En dat vind ik laat (hoewel natuurlijk niet onoverkomelijk).

Hmm volgens mij schrijf ik het verwarrend op. Het komt er op neer dat ik dat dus ondertussen wel belangrijk vind. Hoewel ik moet toegeven dat ik al had besloten wél iets met hem te beginnen ook voordat hij had gezegd dat hij toch wél kindjes wilde, etcetera. Maar goed, ik kende hem dus al wel langer en kon op basis van zijn karakter wel inschatten dat hij als het puntje bij het paaltje kwam wel een ecohippie kon zijn, maar er stiekem wel best conservatieve normen en waarden er op na hield en dus ook wel de klassieke basis van een gezin wou hebben

Euh en we hébben dus matchende toekomstideeën. Hoewel hij altijd geroepen heeft dat hij wil emigreren en daar nog steeds niet negatief tegenover staat, terwijl ik misschien voor een jaar of wat naar het buitenland zou willen, maar zeker niet voor altijd. Maar hij is zo close met zijn familie dat ik me niet voor kan stellen dat hij het echt zou kunnen Maar dingen over hoe we later graag willen wonen, kinderen willen en niet te laat, wel willen trouwen etc, dat komt allemaal overeen.

Hoewel hij eerst beweerde 3 kinderen te willen, tegenover mijn heel erg vaststaande 2, en toen ik zei dat 3 misschien wel een optie was, hij opeens begon over 4! Ja ammehoela. Hij komt dus uit een gezin met 6 kinderen en dat blijft toch hangen. Maar ik ga er echt geen 4 uit persen, of ik moet het zoooo leuk vinden dat het misschien toch gebeurt - nu denk ik van niet. En mijn buik, ik bepaal wat er in gaat en er uit komt

[Volk]

Als we niet dezelfde ideeën hebben begin ik er niet eens aan. Vond het ook een beetje eng om mijn vriend laatst te vertellen dat ik later toch wel kinderen wilde. Maar hij had dat blijkbaar al zien aankomen en is ook van gedachten veranderd. Dat vond ik wel fijn natuurlijk, want als hij bleef vasthangen aan geen kinderen had ik waarschijnlijk daar wel de relatie voor uitgemaakt.

[Afwezignummer2]

Eeehm, ik ben 16, maar doe toch lekker mee^^

Ik heb ook liever een lange relatie, zit nu (voor mijn doen) ook al een tijd met m'n vriendin. Onze toekomstbeelden matchen opzich wel, maar dat vind ik ook wel moeten bij een relatie die langer duurt dan de nacht. Je doet ook heel anders met elkaar als die beelden matchen merk ik.

Mijn ex-vriend en ik (beide 16) waren het niet op al dat soort belangrijke punten eens, maar daar zat ik niet zo mee omdat ik er vanuit ging dat als we samen zouden blijven, we nog genoeg tijd zouden hebben om het er over eens te raken. Ik ging er niet echt vanuit dat het voor eeuwig zou zijn, maar je gaat toch ook niet bij voorbaat al zeker weten dat het wel uit zal gaan.
Mijn vriend en ik (samen vanaf 17, nu 7.5 jaar) zijn het op de meeste punten wel eens. Een tijd wilde ik geen kinderen in de toekomst en hij wel, maar dat heeft zich vanzelf opgelost toen ik ouder werd en wel kinderen ging wilen

[SiemdeCyper]

Wat ik overigens met 'vrijblijvend' bedoelde, is dat ik niet aan het scharrelen was, maar aan mijn water voelde dat we niet zouden gaan trouwen. Ik ben altijd wel het type ik-wil-graag-serieus-en-lang geweest, maar dat heeft helaas nog nooit een kans gehad. Ik denk dat dat ook de reden is waarom ik het geen breekpunt vond.

Ik kan echter nu nog niet bepaalde standpunten zo breed trekken dat ik daar problemen in zie. Als ik 28 ben kan ik me zo voorstellen dat dat heel anders komt te liggen. Voor mij is het dus wel heel erg aan leeftijd gebonden. Maar misschien ook wel als een persoon als raak aanvoelt.

[Sade]

Het speelt wel mee, denk ik. Ik zou me niet zo snel zorgen maken over verschillende ideeën over trouwen en het wel of niet krijgen van kinderen, maar de kans zit er dik in dat we het dan ook structureel oneens zijn over andere zaken die (voor mij) belangrijk zijn.

Ik heb geen idee of ik er een punt achter zou zetten als een vriendje 'later, als we groot zijn' niet wil trouwen of geen kinderen zou willen. Volgens mij ben ik voordat ik aan een relatie begin (deels onbewust) al bezig om na te gaan of we op dat vlak bij elkaar passen.

[Cherry Springs]

Het is nu moeilijk te zeggen want ik nog geen duidelijk beeld heb van wat ik in de toekomst wil. Als hij absoluut geen kinderen wil, niet eens overwegen, dan zou ik daar denk ik wel moeite mee hebben.

[tuttebel]

ik wil in de toekomst wel kinderen en het liefst ook trouwen. mn vriendje reageerde telkens heel erg huiverig als ik hierover begon, maar nu het duidelijk is dat het niet persé een 5jarenplan is, staat hij er wel positiever tegenover.
maar ik mag niet te vaak over mooie trouwjurken of schattige babies beginnen.

tuttebel schreef:

ik wil in de toekomst wel kinderen en het liefst ook trouwen. mn vriendje reageerde telkens heel erg huiverig als ik hierover begon, maar nu het duidelijk is dat het niet persé een 5jarenplan is, staat hij er wel positiever tegenover.
maar ik mag niet te vaak over mooie trouwjurken of schattige babies beginnen.

Mijn vriendje doet ook altijd zo van 'pff ik moet er nog niet aan denken' als ik over dat soort dingen begin, maar als ik zélf zo'n moment heb van 'ik hoef nog lang niet samen te wonen met jou hoor brr', dan is ie verontwaardigd dat ik dat niet wil. Schijnbaar moeten wij zo'n standaardstel zijn waarin ik de vrouw ben die hem probeert te strikken en hij de stoere man die huiverig is voor zoiets vasts als samenwonen of trouwen

[SiemdeCyper]

En ex van me had op zijn 25e ook zoiets van kinderen?! Never nooit niet.

Nu 3 jaar later wil hij best wel huisje boompje beestje met wat koters erbij.
Blijkbaar kan er dus genoeg veranderen.

[zoef de haas]

mijn vorige relaties hebben nooit enige toekomstige levenspartner potentie gehad dus er nooit echt over nagedacht, en zodra er ook maar grappend begonnen werd over trouwen en kinderen rende ik het liefst heel hard weg.
Met de vriend die ik nu heb hoop ik heel erg oud te worden. En omdat ik hoop heel erg oud met m te worden maken voor mij de verschillen in opvattingen over kinderen, trouwen en dat soort zaken minder uit. Ik ben er vrij van overtuigd dat we bij elkaar horen (gadverdamme wat klinkt dat corny, cliché en heel erg 16) en als dat zo is dan worden we gewoon heel gelukkig of dat nou met of zonder trouwen/kinderen/emigreren/adopteren whatever is, maar iig met elkaar.

[remy476]

Ik zou het niet uitmaken als we samen geen kinderen kunnen krijgen. Maar adopteren: nooit. Tenzij het van een familielid is dat een ongeluk ofzo heeft gehad. Sorry als dat bekrompen klinkt, maar dan ben ik liever gelukkig zonder kinderen en komen de kinderen van familieleden maar waker slapen oid.