Het verlies van je huisdier

[SoMeBoDy]

Ik open deze topic, omdat eergisteren mijn katje is doodgereden. Hij zou volgende maand vier jaar worden en vanaf zijn geboorte heb ik hem meegemaakt. Het was een zeer uniek, lief, mooi, slim katje. Ik mis hem nu al en het doet heel veel pijn om te beseffen dat ik hem van de één op de andere dag ben verloren. Ik heb hem gelukkig kunnen identificeren doordat de dierenambulance hem had meegenomen en voor mij had bewaard. Ik heb hem gisteravond zijn laatste rustplaats in de duinen gegeven. Ik voel een leegte, vooral als ik thuis ben en ik heb veel moeten huilen. Het heeft dus een enorme impact op mij, omdat het mijn allerbeste maatje was. Hij was een grote steun voor mij, aangezien ik ook niet zo'n prettige thuissituatie heb. Het voelt alsof er een deel uit mijn hart is gerukt.

Ik zou nog uren door kunnen praten over waarom het verlies van mijn katje een enorme gat heeft achtergelaten in mijn leven, maar ik zou graag willen weten hoe jullie met het verlies van jullie huisdier zijn omgegaan. Hoe heb je het verwerkt? Had het uberhaupt een enorme impact op je leven? Heb je daarna weer een nieuwe dier genomen of nooit meer?

Ik zelf weet niet eens meer hoe ik met mijn gevoelens moet omgaan, omdat mijn moeder vindt dat ik door moet gaan met het leven en dat er veel ergere dingen zijn, zoals het verliezen van mensen. Ze schreeuwde zelfs net toen ik zei dat ik nog verdriet had. Op dit moment is ze mijn kamer aan het veranderen om mij niet meer zoveel aan mijn katje te laten herinneren. Dit voelt raar en ik weet echt niet hoe ik me nu moet voelen. De vienden die het weten, mag ik gelukkig wel mijn verdriet tonen en die begrijpen me totaal, maar ja.. door hoe mijn moeder reageert, vraag ik me af of ik inderdaad te overdreven reageer. Ik vind zelf van niet, omdat mijn katje een ziel had waar ik ontzettend veel van heb gehouden. Ik zie het zo: 'het is ook een ziel geweest, maar dan in een andere verpakking.' En zijn ziel draag ik nog altijd met me mee..

Ik zou graag jullie ervaringen willen horen over het verlies van een huisdier, misshien dat het mij ook wat steun zal geven.

[SoMeBoDy]

Sorry, hij noet naar flora en fauna.. Verkeerd gedrukt blijkbaar..

[dark princess]

Wat een vervelende situatie zeg! Natuurlijk is het verlies van een huisdier niet minder erg dan het verlies van een mens, voor iedereen is dat anders, de een zal zeggen van wel en de ander vindt het onzin. Voor jou voelt het misschien wel het zelfde, vooral omdat je een goede band had met dat katje. Ik vind het wel onterecht dat je moeder dat zo tegen je zegt, gelukkig luisteren je vrienden wel. De een verwerkt het nou eenmaal anders dan de ander.

Ik heb twee honden gehad en een konijn die zijn overleden, ik weet niet meer precies hoe het was toen de eerste hond dooging. Ik was toen 7 jaar en hij was net iets ouder dan ik, we waren dus samen opgegroeid. Het is te lang geleden voor mij, dus ik weet niet meer hoe het was. De volgende hond is ook niet oud geworden en ik was toen denk ik een jaar of 13, ik was niet thuis toe 'het' gebeurde, maar het was wel raar toen ik thuis kwam. Heb er niet echt om gehuild ofzo geloof ik, ik weet alleen dat het raar was, want het was zo leeg thuis ineens. ohja en in september is mn konijn overleden, maar die was al heel oud en die was niet in ons huis zeg maar, dus dat is dan toch weer anders, vind ik.

Nu hebben we ook weer een hondje, ze is al 6 geloof ik en we hebben haar van puppy af aan. Dit is wel een bijzonder hondje, al toen we haar op gingen halen hadden we een band, want ze kroop gelijk op schoot en wilde in mijn nek kruipen ...wel schattig. Ik hoop dat ze het nog lang volhoudt! het verliezen van een huisdier is toch wel ingrijpend.

[Bloem]

Verplaatst naar F&F dus maar

[Steefjuh]

Onze kat is doodgereden toen ze 6 a 7 maanden was... We hebben echt hard gehuild met zn allen en t voelt nog steeds kaal. We hadden er 2 tegelijk genomen, 2 zusjes, ze waren onafscheidelijk. Nu merk je enorm dat die ander meer naar de mensen trekt. Vroeger veel meer naar elkaar.
In het begin merkte je ook enorm goed dat ze gewoon niet wist wat ze moest doen, zo alleen....

En ook:

Het verdriet wordt kleiner, het gemis wordt groter..

Al geldt dat misschien vooral bij het verliezen van mensen....

[aapje]

Pas geleden is mn rat doodgegaan. Tklinkt stom maar die rat betekende echt veel voor me. Het zat er al aan te komen hij was oud en behoorlijk ziek geweest. Hij was eindelijk weer beter en ik durfde eindelijk weer een beetje hoop te hebben dat hij nog even bij me zou blijven. Door ouderdom was hij blind geworden en is van boven uit zn kooi naar beneden gevallen. Ik denk nog vaak had ik maar zn trappetjes uit zn kooi gehaald zodat hij niet naar boven kon, maar wat voor leven hadtie dan nog gehad? Ik had altijd gezegt als hij dood gaat wil ik erbij zijn, achteraf is het maar goed dat ik er niet bij was, ik was echt kapot gegaan. Nadattie gevallen is heeftie heel de nacht in een hoekje gezeten en de volgende morgen toen mn moeder beneden kwam begon hij te stuiptrekken en was het over. Ze hebben mij die ochtend gebeld en ik moest nog heel de dag werken, dat was echt zo moeilijk. Ik was blij dat ik eindelijk naar huis kon maar aan de andere kant ook weer niet, want dan moest ik wel onder ogen zien dat hij dood was. Ik ben gelijk door gelopen naar zn kooi en daar lag hij dan..op zn zij, op een rare manier nog best vredig ook eigenlijk. Maar het was zo naar, helemaal stijf en ja alsof hij zo weer op kon staan. Ik heb echt heel erg staan huilen en uiteindelijk ben ik op de bank gaan zitten janken tot ik niet meer kon. Ik was helemaal op, en bang voor het moment dat ik hem toch moest begraven, mn vriend drong toch een beetje aan, van komop we moeten hem nu echt gaan begraven anders wordt het er ook niet beter op. Uiteindelijk heeft mn vriend een gat gegraven, heb ik monster (zo heette hij) erin gelegt en zelf de eerste aarde erop gegooit. Dat was echt ronduit kut, ik wou hem niet begraven ik wou dattie leefde. Ik heb nog nooit zoveel gehuild, 's avonds had ik zulke dikke oogleden dat mijn ogen amper meer te zien waren. De dagen erna waren ook nog heel vreemd, normaal liep ik gelijk door naar zn kooi om hem te begroeten als ik thuis was. Dat was gewoon een gewoonte en dat zat er gewoon in, dus dat deed ik vanzelf. Elke keer was het dan toch weer een schrok dat die kooi er niet stond en dat monster er niet was die me kwam begroeten. Elk geluidje wat ik hoorde als ik op de bank zat dacht ik ooh monster, even uit zn kooi halen, of even eten geven. Uiteindelijk heb ik een paar weken later van mn zwager een nieuw ratje gekregen. Echt een leuk beestje maar je blijft toch vergelijken, ze is minder spontaan, ze is schuwer enzo. Eigenlijk wou ik zelf helemaal geen nieuwe maar nu ik haar gekregen heb ben ik echt wel blij met dr hoor. Maar ze vervangt niet de lege plek die monster achter liet. Ik heb nog filmpjes van monster en als ik daar naar kijk ga ik zo weer huilen.
Ik weet zeker dat er nooit meer een rat of ander dier komt waar ik zo'n hechte band mee zal krijgen. Maar ik ben wel dankbaar voor wat ik met monster meegemaakt heb, en dat zal ik nooit vergeten. Het klinkt misschien stom, sommige mensen denken welleens shiitt je hebt het maar over een dier. Maar sommige dieren zijn betrouwbaarder dan mensen, ze troosten je, en ze voelen je perfect aan, maarja niet iedereen heeft die klik met dieren en daarom zullen er altijd mensen zijn die het niet begrijpen. daar moet je gewoon schijt aan hebben en de tijd nemen voor je verdriet die jij nodig hebt!
Sterkte meid!!

[MelFi]

Steefjuh schreef op 03-04-2006 @ 19:31 :
Onze kat is doodgereden toen ze 6 a 7 maanden was... We hebben echt hard gehuild met zn allen en t voelt nog steeds kaal. We hadden er 2 tegelijk genomen, 2 zusjes, ze waren onafscheidelijk. Nu merk je enorm dat die ander meer naar de mensen trekt. Vroeger veel meer naar elkaar.
In het begin merkte je ook enorm goed dat ze gewoon niet wist wat ze moest doen, zo alleen....

En ook:

Het verdriet wordt kleiner, het gemis wordt groter..

Al geldt dat misschien vooral bij het verliezen van mensen....

Ik ken dat gevoel maar al te goed, dat keihard huilen en dat het kaal aanvoelt. Dat had ik vannacht en vanochtend. Ik heb keihard lopen janken, want ik werd er gek van.

Nu ben ik weer thuis nadat ik de hele tijd gezelschap om mijn heen heb gehad. Mijn kamer is veranderd, wat achteraf denk ik wel goed is, want anders zou ik weer helemaal gek in mijn kamer worden door alles wat mij aan hem doet denken. En tuurlijk, mijn kamer doet me nog steeds aan hem denken. Dat hij elke keer door het raam naar buiten ging, dat hij op mijn bank of op mijn bed ging slapen, maar ik heb ergens een opgelucht gevoel. Ik denk doordat ik vandaag met een vrouw heb gepraat die van de katvinder is. Ik vertelde onder andere over dat ik het idee heb dat hij nog steeds bij me is, doordat ik die nacht dat hij omkwam sterk aanvoelde dat hij weer in mijn kamer was. Ik schrok iets van vier keer wakker omdat het werkelijk leek dat hij door mijn kamer naar de gang liep of door het raam kwam. Misschien omdat ik dat graag wilde zien.. maar ja.. waarom heb ik dat vannacht niet gevoeld dan? Misschien omdat hij deze nacht niet zo heel erg aanwezig was. Maar ik had wel weer het idee dat hij bij mij me was. Zijn lichaam ligt in de duinen, maar zijn ziel leeft voort in mij en rond mij heen en dat is een troost.. En ook misschien een troost voor jou..

[MelFi]

dark princess schreef op 03-04-2006 @ 18:21 :
Wat een vervelende situatie zeg! Natuurlijk is het verlies van een huisdier niet minder erg dan het verlies van een mens, voor iedereen is dat anders, de een zal zeggen van wel en de ander vindt het onzin. Voor jou voelt het misschien wel het zelfde, vooral omdat je een goede band had met dat katje. Ik vind het wel onterecht dat je moeder dat zo tegen je zegt, gelukkig luisteren je vrienden wel. De een verwerkt het nou eenmaal anders dan de ander.

Ik heb met mijn vrienden over het gedrag gepraat en zelf ook proberen te bedenken waarom mijn moeder zo reageert. Ik denk dat ze het zelf moeilijk kan plaatsen dat hij overleden is. Mijn moeder was ook dol op hem. Ik denk dat mijn moeder voornamelijk niet wil dat ze mij ziet lijden. Dat kan ik mij maar al te goed voorstellen dat je je kind niet wil zien lijden. Daarom heeft ze mijn kamer ook veranderd. Ze bedoelt het allemaal goed, alleen soms pakt ze het niet goed aan.

[MelFi]

Dit is trouwens mijn account waar ik mee reageer. Vanmidaag was ik bij een vriendin van me, omdat ik niet alleen kon zijn. Vandaar dat deze topic met de nickname 'SoMeBoDy' is geopend.

aapje schreef op 03-04-2006 @ 20:15 :
Pas geleden is mn rat doodgegaan. Tklinkt stom maar die rat betekende echt veel voor me. Het zat er al aan te komen hij was oud en behoorlijk ziek geweest. Hij was eindelijk weer beter en ik durfde eindelijk weer een beetje hoop te hebben dat hij nog even bij me zou blijven. Door ouderdom was hij blind geworden en is van boven uit zn kooi naar beneden gevallen. Ik denk nog vaak had ik maar zn trappetjes uit zn kooi gehaald zodat hij niet naar boven kon, maar wat voor leven hadtie dan nog gehad? Ik had altijd gezegt als hij dood gaat wil ik erbij zijn, achteraf is het maar goed dat ik er niet bij was, ik was echt kapot gegaan. Nadattie gevallen is heeftie heel de nacht in een hoekje gezeten en de volgende morgen toen mn moeder beneden kwam begon hij te stuiptrekken en was het over. Ze hebben mij die ochtend gebeld en ik moest nog heel de dag werken, dat was echt zo moeilijk. Ik was blij dat ik eindelijk naar huis kon maar aan de andere kant ook weer niet, want dan moest ik wel onder ogen zien dat hij dood was. Ik ben gelijk door gelopen naar zn kooi en daar lag hij dan..op zn zij, op een rare manier nog best vredig ook eigenlijk. Maar het was zo naar, helemaal stijf en ja alsof hij zo weer op kon staan. Ik heb echt heel erg staan huilen en uiteindelijk ben ik op de bank gaan zitten janken tot ik niet meer kon. Ik was helemaal op, en bang voor het moment dat ik hem toch moest begraven, mn vriend drong toch een beetje aan, van komop we moeten hem nu echt gaan begraven anders wordt het er ook niet beter op. Uiteindelijk heeft mn vriend een gat gegraven, heb ik monster (zo heette hij) erin gelegt en zelf de eerste aarde erop gegooit. Dat was echt ronduit kut, ik wou hem niet begraven ik wou dattie leefde. Ik heb nog nooit zoveel gehuild, 's avonds had ik zulke dikke oogleden dat mijn ogen amper meer te zien waren. De dagen erna waren ook nog heel vreemd, normaal liep ik gelijk door naar zn kooi om hem te begroeten als ik thuis was. Dat was gewoon een gewoonte en dat zat er gewoon in, dus dat deed ik vanzelf. Elke keer was het dan toch weer een schrok dat die kooi er niet stond en dat monster er niet was die me kwam begroeten. Elk geluidje wat ik hoorde als ik op de bank zat dacht ik ooh monster, even uit zn kooi halen, of even eten geven. Uiteindelijk heb ik een paar weken later van mn zwager een nieuw ratje gekregen. Echt een leuk beestje maar je blijft toch vergelijken, ze is minder spontaan, ze is schuwer enzo. Eigenlijk wou ik zelf helemaal geen nieuwe maar nu ik haar gekregen heb ben ik echt wel blij met dr hoor. Maar ze vervangt niet de lege plek die monster achter liet. Ik heb nog filmpjes van monster en als ik daar naar kijk ga ik zo weer huilen.
Ik weet zeker dat er nooit meer een rat of ander dier komt waar ik zo'n hechte band mee zal krijgen. Maar ik ben wel dankbaar voor wat ik met monster meegemaakt heb, en dat zal ik nooit vergeten. Het klinkt misschien stom, sommige mensen denken welleens shiitt je hebt het maar over een dier. Maar sommige dieren zijn betrouwbaarder dan mensen, ze troosten je, en ze voelen je perfect aan, maarja niet iedereen heeft die klik met dieren en daarom zullen er altijd mensen zijn die het niet begrijpen. daar moet je gewoon schijt aan hebben en de tijd nemen voor je verdriet die jij nodig hebt!
Sterkte meid!!

Ik kan je woorden maar al te goed begrijpen. Je haalt de woorden uit mijn mond. Dat je bijvoorbeeld het idee heb dat je nooit meer zo'n hechte band met een andere rat zal hebben. Dat heb ik ook met mijn katje. Ik heb het idee dat het nooit meer zo hecht zal zijn als met hem. Hij voelde mij aan, hij rende naar me toe als hij me op straat zag of als hij me hoorde. Als ik zijn naam vanuit mijn raam riep en hij hoorde dat, kwam hij meteen naar me toe. Als ik lag, ging hij soms letterlijk op mijn hart liggen. Als ik thuis kwam merkte hij dat meteen en kwam hij naar me toe om me te groeten. Onder andere deze dingen heeft deze band zo speciaal gemaakt. We waren als het ware één en nog steeds. Zijn ziel is nog naar mijn idee bij me. En inderdaad, niet iedereen zal het begrijpen, maar gelukkig zijn er wel mensen die mij begrijpen met mijn verdriet omdat ze ook zo'n band hebben of hebben gehad met een dier.

[brees]

heey

Ik heb het ook al een aantal keer meegemaakt. Die keren huilde ik meestal die dag en daarna misten ik ze natuurlijk nog steeds maar kon ik het een plaatsje geven.

Maar toen een half jaar geleden onze hond overleed die we al hadden toen ik 1 jaar was en zij was dus altijd bij me. Hoogstens 2 weken met vakantie bij iemand anders.
Zij betekende de wereld voor me. Ze was een dametje die op iedereen een onwijse indruk achterliet, en dat terwijl ze het grootste gedeelte van de dag lag te slapen.
Lassie hebben we in moeten laten slapen. op school gezegt tegen vrienden, thuis gehuild en natuurlijk de hele dag. Maar school is iets waar ik nooit zou huilen omdat ik me dan te kwetsbaar opstel voor me eigen gevoel. De volgende dag deed ik dus al weer gezellig met iedereen mee en probeerde niks te laten merken.
Maar dat lassie zoveel voor me betekende kwam wel langzaam en steeds harder en duidelijker terug. Ik had het voor me zelf nog niet afgesloten.
Ik heb hier wat lopen huilen. Ik miste alles aan haar. Het geluid dat haar nagels maakte op de vloer zodat je als je boven in bed lag precies kon horen wanneer ze ging drinken of te eten kreeg. Ik miste alles.
Ik heb iemand gevonden die contact kan leggen met dieren en heb haar gevraagt of het ook kon met overleden dieren. Zij heeft mij zoveel geholpen, echt niet normaal. Terwijl ze me totaal niet kent. Ik kan het nu eindelijk afsluiten, weten dat lassie er altijd voor me zal zijn.

we hebben nog een hond, een jongere en die hadden we al toen lassie er nog was. Maar een vervangen is het natuurlijk nooit en daar is ze ook zeker nooit de bedoeling voor geweest. Je moet nooit denken dat een ander dieren die plek in kan nemen want dat kan nou eenmaal niet, bovendien is het onwijs zielig voor het volgende dieren want die kan nooit aan je overleden dier tippen.
Maar breezer is er voor mij, ze herrinert mij ook aan lassie omdat ze soms acties doet die bij lassie pasten of die ze van haar heeft geleerd.

Maar het is heeel normaal dat je zoveel verdriet heb. En je overdrijft helemaal niet, ik bedoel ik heb er een half jaar overmoeten doen om de dood van onze hond aftesluiten en als ik geen hulp had gehad misschien nog wel langer.

Maar op een dag denk je weer aan je katje met een glimlach op je gezicht, maar nu nog niet... Dit is een zin die ik heel lang heel moeilijk vond om te geloven maar nu weet ik dat het waar is.

groetjes nicole

ps ff een gedichte, ik vind hem zo mooi.

Those we love,
don't go away.
They walk beside us,
every day.
unseen, unheard,
but always there.
Still loved,
still missed,
still very dear...

een half jaar geleden is onze hond doodgereden terwijl ik hem uitliet. De bestuurder van de auto reed gewoon door, maar een man achter hem heeft mij toen met Boris naar de dierenarts gebracht. Maar het mocht niet meer baten. Boris was met dr hoofd frontaal tegen de auto geklapt en had een enstige hersenbeschadiging.
Het was de trouwdag van mn ouders en deze waren dan ook niet in de buurt. Ik heb ze gebeld maar Boris was al overleden toen ze aankwamen. Ik had een mega schuldgevoel, maar mn moeder had liever dat het haar was overkomen.
Ik heb een paar weken echt heel erg last gehad, met paniekaanvallen, niet kunnen slapen en nachtmerries. Mn moeder 'verwerkte' het door meteen op zoek te gaan naar een nieuw hondje.

Soms denken mn ouders nog quasi grappig te zijn en dan zeggen ze zoiets als: ga je die dan ook laten overrijden? Ze beseffen niet hoe moeilijk ik het er nog mee heb.

In middels hebben mn ouders een nieuwe pup Guus, hij word vandaag 6 maanden. Ik ben intussen naar Amsterdam verhuist. En de eerste weken kon ik Guus ook echt niet uitlaten; veel te bang dat het weer zou gebeuren. Nu hoef ik hem niet meer uit te laten en gaat het (op het Ritalinverhaal na) een stuk beter.

Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verlies. Ik ken het gevoel, mijn eigen kat is ook aangereden maar die leeft nog al was ik hem wel bijna kwijt geweest omdat ik de operatie niet kon betalen. Ik voelde het echt alsof ik mn baby was verloren.
heel veel sterkte

[BleuEyes]

Toen ik 12 jaar was (groep 8), verloor ik mijn paard. Ze was chronisch ziek, en ademde te zwaar om nog gewoon-normaal te kunnen leven. Ze is ingeslapen. En ik heb het er toen zo ontzettend moeilijk mee gehad.

De eerste maanden had ik standaard om half 11 's avonds een huilbui van hier tot tokio. Ik huilde mezelf in slaap.

Dit gebeurde steeds minder vaak; ondanks dat ik echt een gat in mijn hart voelde, en haar ontzettend miste. Op een dag heb ik alle foto's van ons samen in een fotoboek geplakt en ik had nog wat paardenhaar van dr (er ook ingeplakt).

Vervolgens, nog een poosje later.. had ik een liedje van 'ons'. Ik dacht aan alle leuke tijden die we meemaakten. Toen we samen 1e werden, buitenritten maakte, haar knorrende neus af en toe. , toen het veulen (Toby) werd geboren. (dit heb ik van dichtbij meegemaakt.) Totdat ze uiteindelijk om 6 uur 's ochtends de trailer in werd geholpen door mijn zus en mij.

Ik herdenk haar nog elk jaar. Zowel haar sterftedag als geboortedag. Ze zou nu een jaar of 20 zijn geweest. Ik hechte me zo aan dat beest. Ik was echt gek op dr. Zo attent, zo aanhankelijk, zo opgewekt, zo rustig en mak. Een beter paard kan ik me echt niet wensen.

Het is een hele moeilijke periode geweest, af en toe nu nog. En dat zal het voor jou nu ook zijn. Maar je moet echt proberen om door te zetten, en door te gaan. Doodgaan is echt vreselijk, vooral als het om dierbaren gaat.

Heel veel sterkte.

[alpha]

Mijn kat is nu ruim een maand overleden.. Zo van de een op de andere dag is ze ingeslapen, als een mens dat doet. Ze was oud en had haar gebreken (speciaal eiwit-vrij eten van de dierenarts enzo) maar verder nog heel goed terecht.

Mijn vader vond haar 's ochtends in de kattenbak, daar lag ze wat te liggen. Ik tilde haar op van 'doe niet zo gek' maar ze viel meteen weer ineen. Haar mandje erbij: daar heb ik haar ingelegd en dat was het laatste moment dat ze nog een blijk van herkenning gaf. Vanaf dat moment ademde ze alleen nog, reageerde verder nergens meer op. Ik moest naar school maar mijn moeder, vader en zus zijn er de hele dag bijgeweest. Tegen 1 uur was het gedaan..

Ik zat op school, belde nadat ik tijdens PPO moest huilen om iets onzinnigs (en dus eigenlijk omdat ik wist dat ze zou gaan overlijden).. Toen hoorde ik dat het al over was, ik heb toen echt heel hard gehuild. Het maakte me ook echt niks uit wat andere mensen dachten.

Ik heb haar foto nog steeds als achtergrond op mn telefoon. En ze ligt nu op haar favoriete plekje in de tuin begraven.

[Ndimension]

Het verliezen van een huisdier waar je veel van houdt, is heel moeilijk. Vooral als het heel plots gebeurt, midden in de bloei van het leven van het beestje.

17 augustus vorig jaar vonden we onze 6 jarige kat aan de kant van de weg. Twee weken daarvoor was onze (oude en zieke) hond ook al overleden. Dan krijg je het toch wel hard te verduren.

Wat voor mij hielp, was het volgende: denk niet zozeer aan de tijd die je niet meer samen kunt zijn, maar denk aan al het moois dat je het beestje hebt gegeven. Besef wel dat jij waarschijnlijk het dier de tijd van zijn leven hebt gegeven, dat je altijd goed bent geweest voor hem/haar. Wat kan er nou mooier zijn voor een huisdier dan dat er van hem gehouden wordt?

Het vervelende is dat het niet echt beter wordt. Arca is nu al 7 maanden dood en het doet nog steeds pijn. Soms kan ik in bed liggen huilen en beelden van honden op tv maken me ziek omdat ik hem nog steeds zo mis (nu ook alweer tranen in mijn ogen).

Het tastbare verdriet van de eerste dagen/weken slijt wel. Het vreet niet meer continu overal doorheen. Maar het zit er gewoon nog wel.

Wat jammer dat je moeder daar geen begrip voor heeft. Dieren zijn niet anders dan mensen. Als een dier 24 op 24 bij je in de buurt is geweest en meer lief en leed met je heeft gedeeld dan sommige van je vrienden, is het normaal dat je daar ontzettend veel verdriet van hebt. Arca is ongeveer tegelijk gestorven met de opa van mijn ex. En hoewel ik die man aardig vond en ik het heel erg vond, was Arca belangrijker voor mij. Mijn ouders zeiden ook dat ik niet over de hond mocht spreken bij de begrafenis, want er was een mens dood...
Toevallig was die hond al 13 jaar mijn vriend door dik en dun. Dieren oordelen niet, dieren zijn onvoorwaardelijk in hun liefde, ze zijn er altijd, ze knuffelen met je en luisteren zonder te onderbreken. Mijn hond was mijn lief, mijn schat,... Laat je door niemand aanpraten dat dat niet zo mag zijn!

[Eend]

Ik ken het...
Ik ben al een paar maanden niet meer officieel thuis geweest, omdat ik opgenomen ben en toen op 10 december één van mijn cavia's dood ging heb ik er wel veel moeite mee gehad. Echt vreselijk gevoel...

[fractal-illusio]

afgelopen zaterdag was me verteld dat ik zondagavond mn huis uit moest zijn, wegens ruzie met huisgenoten.
ik had 6 ratten en 2 gerbils.
mijn gerbiltjes konden gelukkig naar de kinderboerderij, dus daar had ik een plekje voor gevonden.
maar m'n 6 ratjes heb ik afgelopen zondag allemaal vrij kunnen laten, omdat er niemand was die voor ze kon zorgen.
in minder dan 24 uur was ik alle 8 mn diertjes kwijt, mijn huis kwijt en de helft van mijn spullen kwijt.
mn diertjes heeft me echt superveel pijn gedaan, en dat komt er nu pas langzaamaan uit, omdat ik het weg heb moeten drukken vanwege alle stress en alles.
maar als ik nu terugdenk aan hoe ze waren, hoe lief, hoe leuk, hoe knuffelig, stromen de tranen over me wangen.
weinig mensen in mijn omgeving snappen dit, omdat ze vrijwel allemaal niet echt van knaagdieren houden.
Gelukkig kan ik mn gerbiltjes af en toe nog opzoeken.
en voor mn ratjes is het enige wat me nog een beetje vrolijk stemt, dat ze in ieder geval nog even van hun vrijheid hebben kunnen genieten.....
vergeten zal ik ze nooit

alle andere mensen hier die ook hun diertje om wat voor reden dan ook kwijt zijn geraakt, wil ik veel sterkte en succes wensen.