Ben ik depressief?

[SellaYoung]

Ik heb al geruime tijd (zo ongeveer vanaf de zomervakantie) last van ontzettende stemmingswisselingen.
Om de paar dagen veranderd mijn stemming van ontzettend zonnig tot een gat waar ik niet uit lijk te kunnen komen.

Als ik in zo'n gat zit dan kan ik mijn gedachten niet meer stoppen, het lijkt dan wel of er een wervelwind in mijn hoofd is. Ik voel me dan verschrikkelijk. Ik kan dan niet meer stoppen met huilen, wil naar bed en er niet meer uitkomen. Soms is het zo erg dat ik overstuur lig te kermen op de grond..

Ik heb ook last van vitaminegebrek, met vreselijk snel moe en mijn menstruatie is vier maanden uitgebleven.

Ik weet niet wat er met me aan de hand is, of dat ik me vreselijk aanstel of dat ik gek aan het worden ben. Ik schaam me verschrikkelijk en voel me ontzettend schuldig als ik weer in zo'n bui ben. De volgende dag durf ik er zelfs niet meer aan te denken.

Ik wil weten wat er met me aan de hand is, maar ik wil niet met mijn ouders of de dokter praten want die zullen het toch afdoen als aanstellerij.

Kan iemand me helpen..?

[Frostbite]

Je moet wel naar je huisarts. Met die fysieke klachten erbij kan hij het onmogelijk afdoen als aanstellerij. Grote kans dat er een verband is en dat als je de oplossing vindt voor je fysieke klachten je ook je mentale klachten hebt opgelost.

Wat ik me afvraag: eet je wel goed? Hoe kom je aan een vitaminegebrek?
Een vitaminen gebrek loop je niet zomaar op, dat krijg je, volgens mij, pas als je niet goed eet. Als je niet goed eet, kun je last van moeheid krijgen en daar kun je je ook somber door gaan voelen.

Ik zou het niet op een depressie gooien, aangezien je je ook regelmatig goed voelt. Probeer in je sombere dagen eraan te denken dat het de vorige keer ook maar een dag (of misschien een paar dagen) duurde. Erg vervelend is het natuurlijk wel, maar er is overheen te komen.

[XQseMe2]

SellaYoung schreef op 25-01-2006 @ 21:03 :
Ik heb ook last van vitaminegebrek, met vreselijk snel moe en mijn menstruatie is vier maanden uitgebleven.

heb je ook al een zwangerschapstest gedaan, voor het geval dat?
want dat kan er misschien ook op wijzen dat je daarom die stemmingswisselingen hebt, die kunnen door je hormonen daarom ook zo extreem zijn...

verder ben ik het eens met Frostbite.
ik zeg niet dat het niet waar is wat je allemaal verteld, want zelf heb ik ook manische depressiviteit, en het zijn iig klachten waar je wel degelijk serieus aandacht aan moet schenken. Ik herken er wel veel in, in wat je beschrijft...

Ga ermee naar een arts, vertel wat er gaande is, vertel hoe je je voelt, vertel hem echt álles! Voor mijn part kopieer je dit stukje tekst en laat je hem dit ook lezen. Dit is belangrijk, JIJ bent belangrijk!!

Sterkte *knufft*

[XQseMe2]

me blackrose schreef op 25-01-2006 @ 21:19 :
Ik zou het niet op een depressie gooien, aangezien je je ook regelmatig goed voelt. Probeer in je sombere dagen eraan te denken dat het de vorige keer ook maar een dag (of misschien een paar dagen) duurde. Erg vervelend is het natuurlijk wel, maar er is overheen te komen.

Zeg dat niet te hard..
Ik bedoel, juist met depressiviteit kun je je het ene moment hartstikke goed voelen maar het volgende moment is alles helemaal zwart en verrot en lijkt er geen uitweg meer te zijn, en is zelfs de dood nog joliger dan hoe je je voelt op dat moment

Mensen zijn vaak geneigd om te zeggen 'dat het wel meevalt' omdát ze zich ook goed voelen tussendoor. Maar kijk ermee uit, want als je er nix aan doet, als je er geen medicijnen voor krijgt of iig professionele hulp van bijv. een psycholoog / therapeut / vertrouwenspersoon, dan kan het echt een verkeerde kant uitgaan met je, en uiteindelijk laat dat ook zn gevolgen zien aan je omgeving.
Ik spreek gewoon uit ervaring, ik weet wat depressiviteit kan aanrichten, het is écht niet zomaar iets, iets wat je lichtzinnig kan opvatten!

[XQseMe2]

ik ben trouwens net nog een andere topic van je tegengekomen:

SellaYoung schreef op 21-11-2005 @ 17:37 :
Het is uit en ik heb me nog nooit zó belazerd gevoeld. Sorry als die een lange - onboeiende - post wordt maar ik moet het kwijt.

Misschien weten jullie nog dat mijn vriend erg close was/is met een vakantievriendin. Ze hadden gezoend, ik heb het hem vergeven en ze hebben contact verbroken. Dacht ik.
Hij is gewoon smoorverliefd op haar.

Mijn vriend is dit jaar begonnen op de universiteit en zij zit op dezelfde uni (andere faculteit, andere kant van de stad).
Afgelopen donderdag was er een feestje van paar studentenverenigingen ofzo en ze zagen elkaar.

Ik voel me ZO ellendig.

Toen heeft hij besloten het met me uit te maken. Hij zit nu lekker bij dat wijf en ik zit hier alleen thuis. Zij kunnen elkaar lekker elke dag zien, mij mooi vergeten.. Ik hou gewoon van die jongen.

Hoe moet ik nou verder..

kan het zijn dat de na-gevolgen hiervan zich nog laten zien?
Dat dit de reden is dat je je (nog steeds blijkbaar) zo voelt?

Wat het ook is, waar het ook vandaan komt, ga er serieus mee om.
Ik denk dat praten met een vertrouwens persoon ook al veel kan doen voor je, maar ga in ieder geval naar je arts hiermee.
Vertel hem ook dit desnoods. Wie weet...dit soort emotionele zaken kunnen echt een diepe impact achterlaten op / in iemands gevoel

Ik heb mijn stukje nog eens doorgelezen en ik denk dat het verkeerd opgevat kan worden. Ik bedoel namelijk niet dat je je aanstelt, het is wel degelijk een probleem, maar probeer niet in dat probleem te blijven hangen, daarmee vergroot je het probleem. Ik denk dat er serieus gekeken moet worden naar dat vitaminegebrek, dat zou wel eens heel goed de oorzaak kunnen zijn.

Beetje offtopic misschien: ik denk dat reacties als "je moet direct naar de huisarts!" het gevoel kunnen opwekken dat er iets goed fout zit, dat het allemaal heel ernstig is en dat bevordert het gevoel van eigenwaarde niet. Bovendien kan het cirkeltje van je niet goed voelen hierdoor worden versterkt (zie je het is heel ernstig met mij, hier kom ik heel moeilijk vanaf, waardoor je je nog minder gaat voelen). Ik denk dat een beetje subtiel advies geven beter is, maargoed, het is maar een theorie...

XQseMe2 schreef op 25-01-2006 @ 21:25 :
Zeg dat niet te hard..
Ik bedoel, juist met depressiviteit kun je je het ene moment hartstikke goed voelen maar het volgende moment is alles helemaal zwart en verrot en lijkt er geen uitweg meer te zijn, en is zelfs de dood nog joliger dan hoe je je voelt op dat moment

Mensen zijn vaak geneigd om te zeggen 'dat het wel meevalt' omdát ze zich ook goed voelen tussendoor. Maar kijk ermee uit, want als je er nix aan doet, als je er geen medicijnen voor krijgt of iig professionele hulp van bijv. een psycholoog / therapeut / vertrouwenspersoon, dan kan het echt een verkeerde kant uitgaan met je, en uiteindelijk laat dat ook zn gevolgen zien aan je omgeving.
Ik spreek gewoon uit ervaring, ik weet wat depressiviteit kan aanrichten, het is écht niet zomaar iets, iets wat je lichtzinnig kan opvatten!

Ik bedoelde ook niet dat het niet ernstig was, ik denk alleen dat het geen depressie is. En ik spreek ook uit ervaring, ben jarenlang depressief geweest.

[SellaYoung]

Wat ben ik blij dat er iemand reageert...

Ik wil echt niet naar mijn huisarts. Een tijd geleden (toen ik drie maanden niet had gemenstrueerd) ben ik er ook heen geweest. Ik vertelde dat ik over tijd was en niet wist waardoor het kwam. Ik voelde aan haar dat ze vond dat ik me aanstelde en dat liet ze ook wel blijken. Ik wil er niet weer aankomen. Ze zei dat het vanzelf weer terugkwam.

Oh ik ben zo blij dat er iemand reageert...

@ XQseMe2: Ik denk niet, of ikw eet het eigenlijk niet of het daar aan ligt. Die gevoelens die ik dan heb hebben totaal geen verband met die breuk. Ik heb er een paar weken om gehuild enzo, en ik weet wel dat die liefdesverdriet over is (omdat ik dat al eerder heb gehad).


Die stemmingswisselingen zijn trouwens wel steeds sterker geworden. Eerst toen was het af en toe huilen en toen voelde ik me gewoon rot. zoals denk ik iedereen zich rot voelt. Maar hoe ik me nu voel is echt zoveel dieper dan eerst. Ik kan door één opmerking of zelfs gedrag van iemand totaal van slag raken en de rest van de avond alleen maar kunnen huilen. Terwijl diegene zelf totáál niks verkeerds heeft bedoeld met die opmerking!

Ik raak hier weer helemaal van in de war.

SellaYoung schreef op 25-01-2006 @ 21:41 :
Wat ben ik blij dat er iemand reageert...

Ik wil echt niet naar mijn huisarts. Een tijd geleden (toen ik drie maanden niet had gemenstrueerd) ben ik er ook heen geweest. Ik vertelde dat ik over tijd was en niet wist waardoor het kwam. Ik voelde aan haar dat ze vond dat ik me aanstelde en dat liet ze ook wel blijken. Ik wil er niet weer aankomen. Ze zei dat het vanzelf weer terugkwam.

Oh ik ben zo blij dat er iemand reageert...

@ XQseMe2: Ik denk niet, of ikw eet het eigenlijk niet of het daar aan ligt. Die gevoelens die ik dan heb hebben totaal geen verband met die breuk. Ik heb er een paar weken om gehuild enzo, en ik weet wel dat die liefdesverdriet over is (omdat ik dat al eerder heb gehad).


Die stemmingswisselingen zijn trouwens wel steeds sterker geworden. Eerst toen was het af en toe huilen en toen voelde ik me gewoon rot. zoals denk ik iedereen zich rot voelt. Maar hoe ik me nu voel is echt zoveel dieper dan eerst. Ik kan door één opmerking of zelfs gedrag van iemand totaal van slag raken en de rest van de avond alleen maar kunnen huilen. Terwijl diegene zelf totáál niks verkeerds heeft bedoeld met die opmerking!

Ik raak hier weer helemaal van in de war.

Misschien kun je een andere huisarts zoeken, waar je je meer op je gemak voelt?

Nog een vraag: bedoel je dat je stemmingswisselingen hebt (dus het ene moment vrolijk en het andere moment somber), of bedoel je dat je je eigenlijk steeds somber voelt?

[lipglossnblack]

SellaYoung schreef op 25-01-2006 @ 21:41 :



Die stemmingswisselingen zijn trouwens wel steeds sterker geworden. Eerst toen was het af en toe huilen en toen voelde ik me gewoon rot. zoals denk ik iedereen zich rot voelt. Maar hoe ik me nu voel is echt zoveel dieper dan eerst. Ik kan door één opmerking of zelfs gedrag van iemand totaal van slag raken en de rest van de avond alleen maar kunnen huilen. Terwijl diegene zelf totáál niks verkeerds heeft bedoeld met die opmerking!

Jezus dit is wel heel eng herkenbaar met wat ik ook de laatse tijd heb/had.

Misschien zit je niet lekker in je vel door een bepaalde situatie. Misschien je thuissituatie, je school, je uiterlijk, vrienden?

[SellaYoung]

Nee ik probeer elke dag weer goed en positief te beginnen en dat lukt ook meestal wel maar het omslagpunt komt meestal in de (na)middag of in de avond.

Dan wil ik in mn bed en er niet meer uitkomen en mn gedachten stopzetten en als dat niet lukt dan raak ik helemaal overstuur.

Het is wel zo dat de donkere periodes na het omslagpunt steeds dieper/somberder worden. Ze zijn nu zoveel meer dieper dan vorig jaar..

[LOLA3000]

Ja, dat klinkt als depresief, maar wat je precies hebt kunnen wij hier niet zeggen. Het is heel moeilijk zoals jij je voelt en je denkt misschien: gaat wel weer over, maar ik ben bang dat je er in je eentje niet uitkomt. Het kan van kwaad tot erger worden dus ik wil je dit aanraden: Zoek hulp, blijf er niet alleen mee rond lopen!! Begin met ouders/een vriend(in), iemand op school. Als je dit niet wilt:ga dan toch naar de huisarts. Sterkte! Je mag me ook pm-en als je er iets uitgebreider over wilt vertellen

[XQseMe2]

me blackrose schreef op 25-01-2006 @ 21:34 :
Ik heb mijn stukje nog eens doorgelezen en ik denk dat het verkeerd opgevat kan worden. Ik bedoel namelijk niet dat je je aanstelt, het is wel degelijk een probleem, maar probeer niet in dat probleem te blijven hangen, daarmee vergroot je het probleem. Ik denk dat er serieus gekeken moet worden naar dat vitaminegebrek, dat zou wel eens heel goed de oorzaak kunnen zijn.

Beetje offtopic misschien: ik denk dat reacties als "je moet direct naar de huisarts!" het gevoel kunnen opwekken dat er iets goed fout zit, dat het allemaal heel ernstig is en dat bevordert het gevoel van eigenwaarde niet. Bovendien kan het cirkeltje van je niet goed voelen hierdoor worden versterkt (zie je het is heel ernstig met mij, hier kom ik heel moeilijk vanaf, waardoor je je nog minder gaat voelen). Ik denk dat een beetje subtiel advies geven beter is, maargoed, het is maar een theorie...

ja daar heb je ook wel gelijk in

verder ben ik het ook eens met LOLA3000 dat je misschien anders een andere huisarts kan zoeken, om daar ns een x naartoe te gaan. dan is die persoon ook objectief tegenover jou omdat ze nog nix van je weten. kan helpen...

ik herken echt véél van wat je verteld over hoe je je voelt enzo.
wordt bijna eng alsof je het over mij hebt..

maar ik weet wel dat, toen ik mij ook zo heel lang voelde, dat kwam door iets wat ik blijkbaar toch nog niet goed verwerkt had.
ik kwam daar pas later achter omdat ik er met iemand over ging praten. en datgene was zelfs al iets van 10 jaar geleden!
maar het heeft een lange nasleep achtergelaten bij me...

ik weet niet..hou zoú kunnen dat dat bij jou toch ook het geval is...
sluit het iig niet uit, you never know.
dit soort dingen kun je langer met je meedragen dan je zou denken.
en anders zou het ook iets anders kunnen zijn waar je je niet bewust van bent, maar onbewust zit het er toch en slaat het zn nageltjes uit ondertussen.

je kunt altijd pm-en indd naar LOLA of naar mij als je je daar lekkerder bij voelt we zijn er hier iig voor je meiss *knufft nog ns*

[Mizz]

Wij kunnen natuurlijk niet zo zeggen of het een depressie is, maar als je nou gewoon, normaal gezond gaat eten scheelt dat héél héél veel. Je komt niet zomaar aan je vitaminegebrek en het is toch niet normaal als door een gebrek je menstruatie wegblijft, dan is het dus een groot gebrek.
En aangezien je ook vaak vrolijk bent, denk ik toch niet dat het een depressie is. Anders moet je eens een keertje langs je huisarts gaan.

[Ten_Ton_Hammer]

ik heb een goede vriendin in een vergelijkbare situatie. Zij heeft stemmingswisselingen waar je echt akelig van wordt. ik herken haar soms nauwelijks qua gedrag.

ik ben er ook van overtuigd dat ze hulp nodig heeft, maar ik krijg haar daar maar heel moeilijk van overtuigd. Inmiddels is dat wel redelijk gelukt maar ze zal zelf in het zoeken naar hulp weinig initiatief nemen. ze heeft ook ooit één keer gezegd dat ik haar daarbij moet helpen maar is daar later niet meer op terug gekomen.
Verder schaamt ze zich echt heel erg voor haar toestand, en ze wil ook dat niemand er achter komt, ze heeft bijvoorbeeld nooit korte mouwen aan, omdat ze vol zit met sneeën...
ze zei mij dat ze absoluut niet naar de huisarts wilde omdat dn haar ouders erachter zouden komen, maar ik vraag me af in hoeverre dat waar is, die arts heeft immers geheimhoudingsplicht. maar hoe leg je het dan uit aan je ouders dat er een doktersrekening voor je op de deurmat ligt als je niet wil dat je ouders ook maar iets weten...

ik wil dr heel graag helpen maar ik vraag me op het moment echt af hoe.. hoe overtuig je iemand ervan hulp te gaan zoeken?

ps. niet onbelangrijk om te vermelden is dat ze verschrikkelijk eigenwijs en eigenzinnig is.

[Sinqi]

Je hebt nog steeds niet gezegd of je al een zwangerschapstest hebt gedaan, alleen dat je naar de huisarts bent geweest en dat ze aangaf dat je je geen zorgen hoeft te maken.

[SellaYoung]

Heej..
Ik heb geen zwangerschapstest gedaan omdat ik het afgelopen jaar met niemand naar bed ben geweest. Dat lijkt mij dus ook uitgesloten.

Ik heb verder ook geen grote traumatische dingen meegemaakt in mijn leven. Vandaar ook dat ik mijn donkere buien zo ongrijpbaar en zonder uitzicht zie. Ik heb het gevoel dat er geen aanwijsbare redenen voor zijn en dat maakt dat ik me er zooo benauwd om voel. Als er geen probleem is dat ik moet verwerken, hoe moet ik dan hiervanaf komen??

Pff..

[Sinqi]

Soms is de oorzaak iets waarvan je denkt "ach, dat zal het vast niet zijn". 't Is dan misschien voor iedereen duidelijk behalve voor jou omdat je 't niet wilt geloven. Op therapie is er een meisje waarbij ik de oorzaak van haar probleem heel goed zie, terwijl zij er van is overtuigd dat dat 't niet is.

[SellaYoung]

maar er is écht niks ergs gebeurd in mijn leven..

[willypirate]

Hoe oud ben je eigenlijk als ik vragen mag? Dit kan namelijk een belangrijke aanwijzing zijn om te zien in wat voor levensfase je momenteel zit. Ben je een adocelent? of een volwassene? of een puber?
Kijk sommige stemmingswisselingen ontstaan door bijvoorbeeld onzekerheid over identiteit of geaardheid , die meestal gevormd worden in een bepaalde levensfase. Dit kan iemand behoorlijk depressief en neerslachtig maken , en kan zelfs leiden naar het gevoel niet meer willen te bestaan.

Zoals ik uit je verhaal kan opmaken (even een voetnoot btw , ik ben niemand bijzonders , heb alleen maar wat levenservaring) zit je regelmatig in een neerwaartse spiraal qua gevoel en waardigheid , waar je steeds moelijker uit lijkt te komen. Dit is een zogenaamde "killerloop" van je onderbewustzijn.
Als je met regelmaat , zonder direct aanwijsbare redenen , gevoelens van depressie ontwikkelt , is de kans heel groot dat je onderbewustzijn de aandacht van je vraagt. Er zitten dan blijkbaar gevoelens/emoties in je systeem die niet naar tevredenheid zijn verwerkt. Je onderbewustzijn geeft dit signaal telkens aan je bewustzijn door , en doet dit net zo lang , totdat je het juist verwerkt hebt. De vragen die je dan aan jezelf moet stellen zijn deze:

Welke gevoelens en emoties heb ik dan blijkbaar niet goed verwerkt? Wat zijn mijn angsten? en hoe ben ik daar aan gekomen? Waar heb ik een gruwelijke hekel aan? en waarom? Hoe ben ik eigenlijk gesocialiseerd?

In feite overkomt ieder mens wel iets wat hem/haar traumatiseerd als gevolg van zijn/haar socialisatie. Dit is eigenlijk ook wel logisch gezien het feit dat ieder kind , als kind , voor de onmogelijke taak komt te staan om gedrag van identiteit te onderscheiden , zeker als blijkt dat de ouders van desbetreffende kind dit ookal niet kunnen , en dan is de "killerloop" al weer snel gemaakt.

Maar dit alles terzijde , je komt hier eigenlijk voor een oplossing. En deze ligt in jezelf besloten. Om een oplossing voor je situatie te vinden zul je een aantal gestructureerde handelingen moeten crëeren voor jezelf , hoe moeilijk dit je in het begin ook zal vallen.
Ik zal een aantal tips voor je opnoemen die mij ook geholpen hebben om uit een depressie te komen. In mijn persoonlijke geval had ik te maken met een burnout als gevolg van langdurige emotionele belasting door derden en gekoppeld hieraan een depressie als gevolg van zelfontkenning en een minderwaardigheidsgevoel.

tips:

1) Zoek naar rust door te mediteren. Zoek een plaats waar je veilig bent en ongestoord je focus kunt richting op je "stillpoint" binnen de chaos van je gevoelens , emoties en gedachten. Dit vergt wel een bepaalde hoeveelheid doorzettingsvermogen en geduld , maar naar verloop van tijd zul je dit punt vinden en dan word het je ook langzamerhand duidelijk wat je roert. Wellicht komen er dingen naar boven waar je je niet bewust van bent , maar die wel deel uitmaken van je roeringen.

2) Eet regelmatig en voldoende. Zie je lichaam als een tempel voor je geest , en zorg ervoor dat je tempel opgebouwd blijft uit stabiele harmonieuze delen die een gezonde fundering vormen voor je geest. Een stabiele gezonde stofwisseling zorgt vaak ook voor een gezonde emotionele geest. Vergeet nooit dat lichaam en geest een 1-op-1 wisselwerking hebben.

3) Ga astublieft bewegen. Bewegen (=sport) zorgt ervoor dat je serotinine spiegel omhoog gaat. Als je depressief bent is deze spiegel veels te laag , wat het gevoel van ongelukkig zijn geeft. Serotinine is een natuurlijke endorfine , die een gevoel van gelukkig zijn geeft. Bewegen is letterlijk goed voor lichaam én geest. Je kunt je serotinine-spiegel zien als een soort van stressbuffer. Is deze leeg of laag , dan voel jij je .......leeg of laag.

Dan heb ik eigenlijk nog een aantal vragen , die je niet hoeft te beantwoorden , maar die je jezelf wel kunt stellen. Je hoeft trouwens helemaal niet op mij te reageren , zie mijn woorden maar als een vorm van begrip of steun.

1) gebruik je drugs? Blow je? Zoja , stop hier dan onmiddelijk mee. Drugs zorgen er ook voor dat je serotinine spiegel lager word. En drugs hebben nog wel meer illusies voor je in petto dan je in eerste instantie zal denken. Zo niet , vergeet deze vraag dan maar weer.

2) Heb je moeite met verantwoordelijkheid dragen? Is iedereen om je heen een last voor je? Zo ja , waarom is dit dan denk je? En wie wijst je dan telkens op je verantwoordelijkheidz? je ouders? je onderbewustzijn? Derden?Zo nee , vergeet deze vraag dan maar weer.

Slot:

Blijf niet te lang in deze spiraal hangen als het je ongelukkig maakt. Wees eerlijk naar jezelf toe en houd jezelf niet voor de gek. Zoek direct hulp en ga naar de huisarts als je merkt dat je hier zelf niet uikomt. Geloof me maar op mijn woord , het is géén schande als je om hulp vraagt. Sterker nog , je bent dapper als je eerlijk durft te zijn en zoekt naar oplossingen. Vluchten is soms de beste optie , maar altijd op de vlucht zijn is een verkeerd besluit , dan zul je jezelf te kort doen. En om eerlijk te zijn zou dit oneerlijk zijn tegenover jezelf , aangezien jij het ook waard ben om gelukkig en geacepteeerd te zijn.

ps:
Er bestaat maar 1 wereld. De buitenwereld bestaat enkel wanneer je alles wat je in jezelf draagt daar tegenover stelt. De binnenwereld zal je nooit duidelijk zijn als je de buitenwereld niet volledig in je binnenlaat.

Succes

[XQseMe2]

willypirate schreef op 01-02-2006 @ 20:46 :
*KNIP*

het kán misschien raar klinken af en toe wat willypirate hier zegt allemaal, maar hij heeft wel gelijk

ook wilde ik toch nog terugkomen op toen je zei dat je het moeilijk had toen het uitging met je vriend...
ik lijk miss een ouwe zeur maar miss ben je er echt nog niet helemaal overheen, heb je het in je onderbewustzijn nog niet goed of totaal verwerkt. je weet het niet hoor, soms kunnen de kleinste dingetjes al zo'n soort impact op je hebben ookal heb je niet eens iets "ergs" meegemaakt.

reden dat ik hierover ook door blijf gaan, is omdat dit echt iets was wat je zelf al hebt aangehaald. Dat lijkt mij reden genoeg om te denken dat het toch iets belangrijks was, anders zou je het wsch niet aangehaald hebben