Een mythe

[SiemdeCyper]

Ik heb lang getwijfeld of ik dit op internet wilde plaatsen, maar het is toch echt de enige manier om verbetering in mijn werk te krijgen. Dit is een zelfbedachte mythe en eigenlijk totaal niet mijn schrijfstijl.
Dit is het eerste gedeelte van mijn tot nu toe bedachte mythe, vertel zo eerlijk mogelijk wat je er van vind en vooral wat er aan verbeterd kan worden. Daarom stel ik maar de vraag:
Wat is er slecht aan?

Gebredeil en Aquele

Mensen, wetenschappers, denken te weten hoe de wereld is ontstaan. Door een zogenaamde 'oerknal'. Sommige mensen geloven dit. Andere houden zich vast aan het oude testament uit de bijbel, dat de wereld door God is geschapen, in zeven dagen.
Geen van beide is waar. Nou ja, allebei een beetje. Het waren de goden die de wereld geschapen hebben. Niet in zeven dagen. Zeker niet, het vergde jaren, nee era's, tijd om het plan uit te werken. Ze hadden genoeg van de zwarte leegte en de overige planeten waren saai geworden. Ze kende elke ster perfect. De goden wilde wat nieuws, iets bijzonders. Iets wat zichzelf liet ontstaan en verder liet groeien.
En ja hoor, het moment was daar dat er werd besloten het begin neer te zetten met een geweldige knal. Oftewel de 'oerknal'. In dat opzicht hebben de wetenschappers gelijk.
Het begon met een vuurbol en een dun korstje. Langzaam groeide dit geheel uit tot een leefbare natuuromgeving, en ook in dit geval hebben de wetenschappers gelijk. De evolutie theorie klopt. Bijna...
De aarde, zo noemden de goden het kunstwerkje, had toch een duwtje in de goede richting nodig. De goden lieten planten zien hoe ze hun voedsel uit de aarde moesten trekken. Ze lieten dieren zien hoe ze elkaar moesten waarderen en haten. Want zonder haat is er geen liefde. Zo zit het spelletje nou eenmaal in elkaar. Overal werden zaadjes gestrooid waar liefde, haat, voedsel, emoties en voornamelijk kennis in zaten. Zo kregen dingen vorm.
Ondertussen waren een soort dieren, zich om aan het toveren in iets wat de goden niet hadden voorzien. Het was een raar schepsel, voortgekomen uit de aap, die iets ontdekt had, waar zelfs goden het bestaan niet van afwisten. Vuur. Goden zijn nu eenmaal onsterfelijk en zullen het daarom ook nooit koud hebben. Zij hadden dus het vuur niet nodig gehad, om zich te warmen. En eten, tja, dat hadden ze ook nog nooit nodig gehad. Ze voedde zichzelf altijd uit de ster die 'hoop' is genoemd. De sterren gaven genoeg licht, de zon was daar het beste voorbeeld van. Nu zal je misschien denken:
Vuur = zon. Toch klopt ook dit niet helemaal. De zon is de bron waar goden in gevormd worden. De stralen die het afwerpt, zijn explosies van emoties die vrijkomen door bijvoorbeeld een ruzie tussen de goden. De zon is namelijk niet iets wat goden creëert in de zin van mannetje en vrouwtje krijgen een nieuw kindje. Nee, het vormt de kennis en gestalte van de goden. Want denk maar niet dat de goden al die tijd er hetzelfde uitzien. Ze veranderen constant. Alleen zo traag dat je het niet merkt.
Maar goed we dwalen af van de aarde. De mens (ze hadden het nieuwgeboren wezen uit pure wanhoop maar mens genoemd, wat overigens bedreiging betekent) nam de macht op aarde over. Toen het vuur ontdekt was, ging het allemaal vrij snel, in verhouding tot de lengte van het leven van een god. De goden raakten in paniek en wisten geen manier om de boel weer recht te trekken. Het waren immers geen tovenaars die iets in elkaar knutselden en het dan weer weg toverden. Nee, dit was complexer, groter en machtiger. De goden vluchtte een voor een de planeet af. Sommige konden er niet van scheiden en bleven. Zo ook Gebredeil. Hij was nog een jonge god en was geboren op de aarde zelf. Hij had het ontstaan van de aarde gedeeltelijk meegemaakt, maar niet vanaf het begin. Toch hield hij als geen ander van de aarde. En ook hij bleef op de aarde, niet in de veronderstelling dat er iets goed mis aan het gaan was.

De mens had geen notie van het bestaan van enige goden. Ze dachten wel dat er iets meer moest zijn dan dat er op dat moment was, en ze bedachten zelf goden. Die leken voor geen meter op de 'echte' goden, maar dat wisten zij natuurlijk niet. De goden wilden ook niet dat de mensen iets van hun bestaan afwisten. Ze konden zich makkelijk in hun omgeving plaatsen als boom, of zich laten verkruimelen tot aarde. Zo wisten alleen de goden van de mens, maar niet andersom.
Gebredeil kon goed met dit feit leven. Hij hield ervan zich te laten verkruimelen tot aarde en omgeploegd te worden door een mens. Ook had hij veel plezier aan het bestuderen van de mens. Zo onderzocht hij eeuwen lang een stam en volgde ze tot in lengte van dagen.
Het ministerie van goden en defensie had dit opgemerkt. Zij wilden graag een verslag van hoe het met de aarde gesteld stond en hoe het die 'rare schepsels' verging, zonder een leidende hand van de goden. Gebredeil werd opgedragen om het leefgedrag van de mens te rapporteren aan het ministerie van goden en defensie. En dat deed hij ook. Hij volgde zijn stam en gaf elke gedetailleerde verandering door, die zijn stam doormaakte. Alleen één ding liet hij achterwegen. De geboorte van het kind Aquele. Hij voelde vanaf de dag van haar geboorte een soort connectie met haar. Een onzichtbaar verband. Hij vreesde haar bestaan, maar tegelijkertijd hield hij van haar. Daarom leek het hem beter haar bestaan achter wegen te laten. Er was altijd nog een later, om met een smoes, voor het achterhouden van informatie, haar bestaan te verkondigen. Niemand kon hem controleren.
Ze groeide en er werden ondertussen nog veel meer mensen geboren. Gebredeil rapporteerde alles en iedereen, behalve haar. Waarom wist hij eigenlijk ook niet. Ze was nog maar twee toen hij tijdelijk terug werd geroepen om een kleine opzet te maken voor het verder verlopen van de wereld. Hij moest vast leggen wat er tot nu toe was veranderd in het gedrag en uiterlijk van mensen. Zo konden ze een programma trekken voor de evolutie van de verdere verloop van de wereld. Op deze manier wilden de goden proberen de boel op aarde weer onder controle te krijgen. Gebredeil vond dat eigenlijk maar niks. Hij vond het interessanter hoe het leven verliep zonder dat het van tevoren was voorspelt. En hij zag het al helemaal niet zitten om te moeten zien hoe het leven van de mens overhoop gehaald zou worden. Hij raffelde het project dus af en ging zo snel mogelijk terug naar de aarde. Hij had er echt ontzettend kort over gedaan slechts 14 jaar. Voor een god is dat net zoiets als voor ons een week. De tijd gaat in het godenstelsel gewoon veel sneller, want op aarde Gebredeil er helemaal geen last van dat de tijd zo snel ging. Het resultaat was een niet samenhangende geheel en Gebredeil vreesde al dat hij snel teruggeroepen zou worden, om zich te verantwoorden.
Eenmaal terug op de aarde moest Gebredeil een tijdje zoeken voordat hij zijn ouderlijke stam weer gevonden had. Hij plantte zich als struik tussen de vrouwen die bessen aan het verzamelen waren. Hij zorgde er wel voor dat hij een verdorde struik was, zodat de vrouwen geen bessen van hem af zouden plukken en hem gedeeltelijk op zouden eten. Niemand lette op hem en hij was blij dat hij terug was. Hij voelde zich hier zoveel meer thuis, dan daar in de godenhemel. Dit was het echte leven, daarboven waren alleen maar goden die zich uit pure verveling druk maakte om niks.

Opeens schrok hij op. Een prachtig gezicht verscheen voor het zijne. Het was een meisje, Gebredeil schatte haar rond de zeventien. Ze had erg lang, golvend, zwart haar en grote bruine ogen. Haar gezicht was erg blank met een licht blosje op haar wangen. Ze raakte zachtjes de verdorde takjes aan, die als een zachte streling voor Gebredeil aanvoelde.
'Mam,'riep ze. Haar stem was melodieus, maar krachtig. Haar hele verschijning deed zich voorkomen alsof ze midden in het leven stond. Gebredeil voelde niet alleen een onbeschrijfbare liefde voor haar, maar ook een gevoel van herkenning. Terwijl, hij had haar nog nooit gezien.
Een stevige vrouwenmens zette zich neer naast het tengere meisje. Een schok beefde er door Gebredeil heen. De stevige vrouw herkende hij gelijk als Hemores. En Hemores was de moeder van...

(dit is een soort inleiding, het echte verhaal begint hierna. Indien jullie een vervolg willen; het staat voor jullie klaar)

Paar foutjes, vooral interpunctie. Daar zou ik nog even naar kijken. Verder is je verhaal , maar wel een beetje kinderlijk.

Grim

[SiemdeCyper]

Het is ook een soort sprookje

Simoen schreef op 10-07-2004 @ 20:46 :
Het is ook een soort sprookje

Moeje met 1 2ling gaan praten, he does well

Grim

[Charlottetje]

wat je nu geschreven hebt (ik heb het niet helemaal gelezen maar 1/3 ofzo) is geen mythe.
Namelijk, je vertelt een mythe die je je probeert te herinneren, zo komt het over. Als je echt een mythe wilt schrijven dan doe je dat alsof het feiten zijn, geen vergelijkingen etc, etc., begrijp je een beetje wat ik bedoel?
Althans, dat is zoals ik mythes altijd gelezen heb.
Lees maar eens een bijbel ofzo, daar staan verhalen in en geen "nee niet dat verhaal, maar" of 'twijfels' als: "geen 7 dagen, maar jaren, era's" of hoe jij het ook beschreef.
Je zou er naar mijn mening dan meer iets van moeten maken als:
'Na era's werk hebben goden dan eindelijk de wereld geschapen' of zoiets...

het is slechts mijn mening hoor

Charlotte

[SiemdeCyper]

Het was ook slechts een inleiding, de echte mythe begint hierna pas. Na de ... snap? Dan begint het verhaal over twee geliefden die iets beleven.

[Charlottetje]

laat dan de inleiding maar weg

[Apomes]

Ik denk persoonlijk dat je ook een verkeerd standpunt gebruikt, bijna alle mythen zijn zoals: "Gaie stuurde chronus erop uit om het geslachtsdeel van uranus eraf te hakken"
Je moet het vertellen alsof je erbij was, jij doet dat ook wel maar toch ontbreekt in dit verhaal een "mythegevoel".

[Charlottetje]

^ nou, dat bedoel ik dus inderdaad

Charlotte

[SiemdeCyper]

Ok, dank julllie wel voor jullie advies, maar het was van te voren niet de bedoeling dat het een mythe zou worden. Ik heb het eerst geschreven en daarna wilde ik het een naam geven.

Misschien kan ik het beter een sprookje noemen, of hebben jullie nog andere suggesties...


Btw, willen jullie het vervolg lezen of niet?

Simoen schreef op 11-07-2004 @ 17:26 :

Btw, willen jullie het vervolg lezen of niet?

Natuurlijk!

Legende
Sage
Fabel
Mythe
Sprookje
Verhaal

whatever

Grim

[SiemdeCyper]

Haha, ok call it whatever you want! En grim ben je dan eindelijk toch zo ver gekomen dat je toegeeft dat je 14 bent en niet 66

Het vervolg komt vanavond, moet het nog ff bijwerken

[SiemdeCyper]

?

[SiemdeCyper]

o zo, sorry, ben half aan het slapen.

[Charlottetje]

waarom begrijp ik die laatste twee posts niet?

[SiemdeCyper]

Ik begreep het mailtje van Grim niet dus plaats ik een vraagteken, na een paar minuten dringt het tot mij door wat hij bedoeld met het fotoboek enzo en zeg ik o sorry, ben aan het slapen, snap?
Maar in ieder geval hier het vervolg:

'Wat is er Aquele?'vroeg de vrouw.
'Deze struik is helemaal dood, terwijl de grond zo vruchtbaar is.' Gebredeil bespeurde een glinstering van teleurstelling in de grote bruine ogen van Aquele. Ze hield blijkbaar verschrikkelijk veel van de natuur. Net zoals Gebredeil.
'Ach, één struik maakt niets uit. Er zijn er genoeg wel gezond, om ons een goede maaltijd te verzorgen.' De vrouw stond op een ging weer verder met bessen plukken.
Maar Aquel scheen niet tevreden te zijn met dat antwoord. Ze bekeek nog een tijdje de verdorde takken. Gebredeil kon haar rustige adem horen en de warmte van haar gezicht voelen.
'Aquele, kom je?'riep Hemores vanaf de landweg die naar het kamp leidde 'We zijn klaar hier en het wordt donker.'
'Ja, moeder.'riep Aquel terug. Ze ging nog even met haar vinger langs een klein takje en brak het toen af. Gebredeil wilde naar zijn oor grijpen, maar kon zich nog net bedwingen. Anders zou hij zichzelf verraden hebben. 'Ik ga aan mijn vader om advies vragen, hoe ik jouw weer beter kan maken. Want beter word je, dat weet ik zeker.'fluisterde Aquele tegen de plant. 'Vanavond kom ik terug, dat beloof ik.' Aquele richtte zich op en liep een stukje van Gebredeil weg. Voor een laatste maal draaide ze zich om 'Tot vanavond.' Toen verdween ze op de landweg.
Gebredeil had ontzettende pijn aan zijn oor, want het takje wat Aquele had afgebroken was een deel van zijn oor geweest. Gebredeil wilde zichzelf weer omtoveren in zijn eigen gedaante, maar bedacht zich net op tijd. Het stukje oor, wat er nu nog uitzag als een tak, zou veranderen in het stukje oor als hij nu van gedaante zou verwisselen.
Dus hij bleef wachten.

Aquele kwam elke avond terug, om Gebredeil te verzorgen. Ze ging steeds meer van de plant houden, omdat ze het gevoel had dat hij meer was dan een plant. Dat hij haar begreep. Gebredeil ging ook steeds meer van haar houden. En ze verlangden beide naar het moment waar ze elkaar weer zouden ontmoeten. Gebredeil deed zijn best voor Aquele, om steeds zo te veranderen dat het net leek alsof hij echt gezonder werd. Hij liet knoppen ontstaan en bessen.
Op een dag werd Gebredeil teruggeroepen door de minister van goden en defensie, omdat hij zijn werk niet goed had gedaan. Ze wilde dat hij het over zou doen, of in ieder geval zich zou verantwoorden. Dus Gebredeil ging weg en Aquele was radeloos verloren, toen haar plant opeens verdwenen was. Van de een op de andere dag.
Gebredeil moest voor het ministerie van goden en defensie verschijnen. Hij legde uit dat hij geen zin meer had in het werk, want het rapporteren van veranderingen in het kamp deed hij ook niet meer. Hij was teveel bezig met zijn geliefde Aquele. Maar dat kon hij natuurlijk niet vertellen aan de ministers van goden en defensie. Ze wisten niet eens van het bestaan van Aquele af. De ministers van goden en defensie vonden het allemaal best, hij deed zijn werk prima, helaas hield hij er mee op, maar ze hadden al een vervanger. De god Trieskum. Het kon Gebredeil niks schelen, nu kon hij weer terug naar Aquele.
Gebredeil reisde zo snel mogelijk weer terug naar de aarde. Hij haastte zich en binnen twee dagen was hij bij zijn stam aangeland.
Het was al donker toen hij aankwam. Gebredeil zocht, zachtjes fluitend, zijn plek op tussen de bessen struiken.
'Wat ben jij?' Gebredeil schrok zich dood. Een zachte stem, die hij uit duizenden herkende, sprak tot hem. Hij wilde zich eerst weer omtoveren tot struik, maar bedacht zich toen, dat het geen zin had. Hij wilde zo graag bij haar zijn, haar aanraken en haar beminnen dat het geen zin meer had, om zich te blijven verstoppen.
'Wat ik ben?' Gebredeil draaide zich om en keek Aquele aan. Dit klonk als een domme vraag, maar dat was het niet. Goden zagen er immers niet zo uit als mensen. De goden die de mensen hadden verzonnen, zagen er hetzelfde uit als de mensen. Maar waarom zou een god eruit zien als een mens, terwijl er nog zoveel andere wezens op de wereld zijn? Je zou een god niet kunnen beschrijven. Het is geen geest, meer een gedaante. Je kan het aanraken, maar niet beschrijven. Je hebt lelijke en mooie goden. Dat spreekt voor zich. Ze hebben oren, een neus, ogen en meer van dat soort dingen. Maar voor de rest lijken ze niet op een mens, ook niet op een dier. Je kunt het gewoon niet beschrijven, daar is het te mooi voor. De beschrijving zou nooit kloppen met het echte beeld. Daarom waag ik mij er ook niet aan.
'Een god.'zei Gebredeil vriendelijk.
'Een god?' Aquele kwam in het licht van de maan staan en bekeek Gebredeil aandachtig. Zonder angst en zonder twijfel. 'Zoiets dacht ik al.' Aquele glimlachte. 'Ik ben Aquele, maar dat weet je waarschijnlijk al.'
'Klopt.'zei Gebredeil rustig en hij stak zijn hand uit. Aquele was niet bang, dat had hij gemerkt en hij wilde haar zo graag even aanraken.
Aquele pakte zijn hand aan. Gebredeil trok haar naar zich toe. Ze stonden dicht bij elkaar, in het maanlicht. Aquele bekeek hem nog steeds aandachtig. Ze was niet bang, nee ze voelde juist een soort rust door zich heen vloeien. Ze wilde zijn uiterlijk een naam geven, maar ze kon er niet opkomen hoe ze hem wilde beschrijven. Geen enkel woord zou kloppen aan de omschrijving.
'Hoe heet je?'vroeg Aquele aan Gebredeil.
'Gebredeil.'zei Gebredeil.
Aquele glimlachte, dat was de perfecte omschrijving voor zijn uiterlijk. Gebredeil. Ze zou het zelf niet beter kunnen zeggen. 'Mooi.'zei ze alleen maar.

Weken verstreken en elke avond ontmoette Aquele en Gebredeil elkaar. Ze praten niet veel met elkaar. Ze begrepen elkaar vaak zonder iets te zeggen. Ze wandelden wel veel. Ze lieten elkaar plekjes zien, die ze nog nooit eerder hadden gezien. Ze raakten elkaar aan. Het waren slechts lichte strelingen, maar ze vertelden genoeg. Ze hielden van elkaar. Ontzettend veel. En toch kwam het moment daar dat de aanrakingen niet genoeg meer waren. Ze stonden dicht tegen elkaar aan in het maanlicht. En ze wisten voor het eerst niks te zeggen. Gebredeil had Aquele's handen vast en ze keken elkaar verliefd aan.
'Ik wil je kussen, Aquele, maar ik weet niet of ik dat mag.' Gebredeil streek even met zijn hand over haar kleine gezicht.
'Van mij mag het.'zei Aquele.
'Dat weet ik, maar daar gaat het niet om.'zei Gebredeil droevig 'Ik weet niet wat er gebeurd als een god een mensenkind kust.'
'Wat maakt het uit, al sterven we, dan hebben we elkaar tenminste een keer gekust.'zei Aquele dapper, al zag je in haar ogen dat ze toch een beetje bang was.
De harten van Gebredeil en Aquele hadden een eigen wil. Hun monden vonden elkaar en een lange kus was het gevolg. Er gebeurde niks. Het was alleen mooi, wondermooi.
De tijd ging wonderbaarlijk snel, als Aquele en Gebredeil bij elkaar waren. Het kon van hun part niet lang genoeg duren. Helaas brak er een dag aan, waarop Aquele zich moest verantwoorden aan haar vader. Ze moest vertellen waarom ze altijd 's avonds weg was en waarom ze niet wilde trouwen met de machtigste man van de stam. Hij zou haar alles kunnen geven wat ze nodig heeft. Behalve liefde dan...
Gebredeil werd ook teruggeroepen door de goden, omdat ze er door Trieskum achter waren gekomen, dat hij Aquele niet had doorgegeven tijdens zijn dienstperiode. Trieskum had ook nog verteld dat hij nauw contact had met een vrouwenmens.

Aquele kon geen afscheid nemen van Gebredeil, en Gebredeil niet van Aquele. Gebredeil besloot, als oplossing, Aquele te veranderen in een ring. Zo kon ze alles volgen onder het verhoor van het ministerie van defensie. Aquele stemde in en ging mee opreis. Onder het verhoor kwamen de goden er jammer genoeg achter. Ze waren te slim. Aquele werd in haar ware gedaante getoverd. Ze was hier echter alleen een schim, want de mens kan de godenhemel niet in zijn gewone gedaante betreden. Gebredeil werd verbannen uit de godenhemel. Hij kon nog kiezen tussen een eeuwig leven in de godenhemel of een sterfelijk leven op aarde. Gebredeil had zijn keuze snel gemaakt. Liever een kort leven met Aquele, dan eeuwen zonder haar.
Gebredeil ging nu ook mee naar Aquele haar vader, vermomt als ring. Het gesprek met haar vader verliep stroef. Zeker toen ze zei dat ze op iemand ander verliefd was geworden. Haar vader wilde haar geliefde ontmoeten, om hem te keuren. Aquele wreef even over de ring en dat was voor Gebredeil het teken dat hij zich kon omtoveren tot zijn ware gedaante. Gebredeil toverde zich om tot zijn ware gedaante en maakte een diepe buiging voor Aquele's vader.
De vader van Aquele ging compleet over de rooie. Hij schold Aquele uit voor heks en ze werd verbannen samen met Gebredeil uit de stam.
Nu waren ze alleen. Helemaal alleen.

Ze vluchtte ergens in de bossen en lieten zich aan niemand meer zien. Ze hadden elkaar nu compleet, maar een groot deel van hun leven was nu ook weggevallen. Eerst, voornamelijk voor Aquele, was dit zwaar geweest. Gebredeil was al vaak alleen geweest, dus voor hem maakte het niet heel veel verschil meer. Hij merkte alleen wel veel van het feit dat hij nu sterfelijk was geworden. Hij kon niet goed tegen de kou, die hij vroeger niet gevoeld had.
Aquele en Gebredeil waren slechts een jaar samen, toen Gebredeil op sterven lag. Aquele was zwanger van hem en verzwakte met de dag. Ze leefde, omdat hij leefde en andersom.
'Aquele, kom eens bij me liggen.'zei Gebredeil op een avond.
Aquele kwam bij hem liggen en drukte zich tegen hem aan. Gebredeil sloeg een arm om haar en legde een hand op haar buik. Aquele legde automatisch haar eigen hand op die van Gebredeil. Die voelde ijzig koud aan.
'Het is tijd.'fluisterde Gebredeil alleen maar.
Zo lagen ze nog een paar uur zwijgend. Ze streelden elkaar tot ze in slaap vielen.
Een zwarte schaduw kwam aangeslopen en trok al het leven uit deze twee geliefden. Ze stierven die nacht.

Dit verhaal is steeds doorverteld van vader op zoon. Sommigen geloven dat het kind van Gebredeil en Aquele nog steeds door de bossen spookt. Anderen lachen erom en gaan verder met leven…

[Charlottetje]

Simoen schreef op 11-07-2004 @ 21:37 :
Ik begreep het mailtje van Grim niet dus plaats ik een vraagteken, na een paar minuten dringt het tot mij door wat hij bedoeld met het fotoboek enzo en zeg ik o sorry, ben aan het slapen, snap?

ah, oke, maar ja, wist ik veel van dat mailtje (waarom mailde je dan niet gewoon een vraagteken terug?)

De vader van Aquele ging compleet over de rooie

past niet in de magische sfeer die je maakt...

Aquele stemde in en ging mee opreis.

op reis los schrijven


Gebredeil werd verbannen uit de godenhemel. Hij kon nog kiezen tussen een eeuwig leven in de godenhemel of een sterfelijk leven op aarde.

hoezo is hij dan verbannen als hij toch zou mogen blijven?


dat was alles

Grim

[SiemdeCyper]

merci!

[A Narrator]

Misschien een beetje te zoet, tenminste tot nu toe.
Ik weet niet wat je na de '...' wil gaan doen maar ik zou er op zijn minst een tegenhanger van Gebredeil aan toe voegen.
Een soort van Genisis, iemand die de Aarde haat. Maar ze moeten op zijn minst één ding gemeen hebben.
Misschien de liefde voor het meisje.

Ik weet het, klinkt een beetje cliché maar het lijkt me wel nodig.

[SiemdeCyper]

Naja, ze zijn nu dood. Dus dat gaat niet meer lukken . Maar ik wilde een vervolg schrijven over het kind van Gebredeil en Aquele en had idd zoiets als dat van jou in mijn hoofd.

En het is zoet. Klopt! Het is een sprookje

[Charlottetje]

o, dus geen mythe?

[SiemdeCyper]

Als je eens goed de bovenstaande stukjes zou lezen???

Dank u

Ik vond het helemaal niet echt kinderlijk. Juist vrij volwassen geschreven en vrij kundig voor iemand van jou leeftijd (niet beledigend bedoelt meer als compliment). Het eerste deel kwam ik alleen een beetje moeilijk doorheen, ik weet niet waarom. Het deel waarin er "echte personages" komen, dat was dan weer wel lekker om te lezen. Is moeilijk om dingen niet te lang uit te rekken, doe ik zelf in ieder geval bijna altijd !! Het verhaal op zich deed me denken aan ontdekking van de hemel, dus ik vond het niet echt origineel. Maar wel heeeeeeel goed geschreven en ook gewoon een goed verhaal (toen de personages erin kwamen).

[SiemdeCyper]

Ik voel me vereerd .

[Charlottetje]

Simoen schreef op 13-07-2004 @ 20:44 :
Als je eens goed de bovenstaande stukjes zou lezen???

Dank u

ik vond het eerste deel niet zo denderend dat ik de moeite heb genomen het tweede deel ook te lezen.

alstu