{Verhaal} Het verlangen naar de duisternis,(graag tips e.d))

[Kip187]

dit wordt een lang verhaal, ik wil graag weten of de manier van vertellen een beetje aanspreekt. EN ik ben van plan hem uit te gaan bouwen.


Het verlangen naar de duisternis.

Het is weer één van die doordeweekse schooldagen. Ik zit weer lekker veilig op mijn zolderkamertje een jointje te blowen, de comedy’s van na elven zijn weer bezig. Ik lach niet, maar toch blijf ik kijken het is het enigste wat er nog op is. Rustig zit ik mijn tweede blow te draaien, ik kan het al aardig goed als ik mijn aandacht erop focus. Af en toe maak ik zo’n goede joint dat ik denk dat ik in een coffeeshop moet gaan werken, wist ik veel dat je daar niet voor hoeft te kunnen draaien.

Fran Fine doet het publiek weer eens bulderen op een van haar standaard grappen, als je elke avond dezelfde series ziet worden ze zo onvoorstelbaar voorspelbaar. Zappen heeft geen zin, het enigste waarmee ik wel eens afwissel is een documentaire op The Discovery Channel. De laatste tijd blijf ik toch nog maar wat langer op om na die leuke comedy’s nog even twee docu’s te kijken, ik heb mezelf weten te overtuigen dat ik onder het genot van een jointje veel kan leren van die dingen. Het is erg raar dat als je zoveel alleen zit je gaat denken dat je geest je enige echte vriend is. Mensen die echt verslaafd zijn geweest aan blowen zullen wel begrijpen wat ik daarmee bedoel, je bent de enigste die je snapt, wat achteraf behoorlijk logisch blijkt. Het kan natuurlijk ook aan mij liggen, ach wie zal het zeggen.
Ik begin te veel na te denken over het weinig contact dat ik nog heb met mensen dat het lijkt alsof er niks verandert is. Het wordt de laatste weken zelfs zo erg dat ik alleen nog maar in mijn eigen waarheid leef.
Heerlijk veilig gevoel zo, je lekker in een donker hol terug te trekken om elke avond te kunnen vergeten wat er allemaal aan de hand is thuis.
En toen ging het nog goed……

EEN PAAR WEKEN LATER

Langzaam begint het me te dagen, mijn punten zijn toch niet zo goed. Ik ben gister en eergisteren en volgens mij de dag daarvoor alweer niet naar school geweest. En de dagen dat ik dan wel ga krijg ik te horen “He dude ben je daar eindelijk weer eens” En als ik er nog eens goed over na ga denken is er eigelijk geen week geweest dat ik meer dan 3 dagen op school ben geweest. Al die gedachten vliegen met een rotgang door mijn hoofd, ik ben al lang weer vergeten dat ik gister precies hetzelfde dacht. Elke dag komen ze iets krachtiger terug en ik voel me steeds onzekerder en ellendiger. Dus koop ik denk ik vandaag maar 10 Euro wiet in de plaats van de dagelijkse 5.


Het is nu 8 uur en ik fiets mijn niet zo dagelijkse tocht naar school, ik moest dit keer echt mijn bed uit en heb gelukkig niet in de spiegel gekeken, want met zulke wallen onder mijn ogen was ik nooit naar school gegaan.

De eerste les is altijd het moeilijkst ik ben nog niet eens wakker, in de pauze zullen mijn ogen wel wat meer open zijn. Ik beslis weer eens dat gisteravond de laatste keer was, nu kan ik nog stoppen nu hebben mijn vrienden nog niks door. Weer zo’n punt waarop ik mezelf zo goed weet te overtuigen.
De maanden zijn echter omgevlogen en dit jaar ga ik zeker niet meer halen, gelukkig ben ik vorig jaar net overgegaan door een herkansing. En met wat medelijden van een paar leraren niet te vergeten. Diep verzonken in mijn pessimistische gedachten breng ik de volgende 2 uur ook nog door, sinds mijn discman stuk is, is school echt niet meer vol te houden. Ik hoef mijn koppijn niet eens te faken ik mag van de meldkamer zo naar huis. En snel vlucht ik weer naar mijn veilige huis, maar eerst nog een wietstop.

[NecroDopey]

ok, probeer als eerst voor je geest te halen wat je nu precies wilt met dit verhaal. Is het om je gevoelens/misere kwijt te kunnen en wil je het in dagboekvorm kwijt, wil je iets vertellen aan de mensen die dit lezen of wil je een biografisch stuk schrijven? Nu haal je namelijk al deze elementen door elkaar waardoor en is het geheel een warrig stuk geworden.

Je begint goed, een passage uit je verleden waar het voor je gevoel ongeveer allemaal begon. Je schrijft dit in de tegenwoordige tijd, probeer dit zodoende aan te houden.
De zin "..wist ik veel dat je daar niet voor hoeft te kunnen draaien." is plotseling verleden tijd en brengt mij als lezer in verwarring.

De tweede alinea lijkt verder te gaan waar de eerste opgehouden was, maar opeens verontschuldig je jezelf tegenover de lezer. "Mensen die echt verslaafd zijn geweest aan blowen zullen wel begrijpen wat ik daarmee bedoel, je bent de enigste die je snapt, wat achteraf behoorlijk logisch blijkt. Het kan natuurlijk ook aan mij liggen, ach wie zal het zeggen. "
Dit is niet logisch en valt totaal buiten het soort verhaal dat je tot nu toe aan het schrijven was. Houd het in de ikvorm, iets als "Voor mijn gevoel begrijpen alleen andere mensen die ook verslaafd zijn geweest aan blowen wat ik hiermee bedoel." In ieder geval, meer iets in deze context.

Nu maken we een sprong van enkele weken en raak ik een beetje de draad kwijt. De derde alinea beschrijft hoe het langzaam aan slechter met je gaat en het besef duidelijk begint door te dringen, maar dan komt een vreemde alinea waar ik niet zoveel mee kan. Je springt van een beschrijving van de situatie naar een gebeurtenis die nu plaats vindt, namelijk dat het 8 uur is en je naar shool fietst. Dat is tegenwoordige tijd, "ik moest dit keer echt mijn bed uit en heb gelukkig niet in de spiegel gekeken," echter verleden tijd, wat erg vreemd overkomt. De rest van de tekst doet eigenlijk niks met deze dag en vertel je weer dat de maanden voorbij zijn gevlogen (Zijn we nu weer paar maanden verder?)

Het is jammer dat je verhaal struktureel van alle kanten rammelt, om al niet over de spellings- en grammaticafouten te beginnen. Persoonlijk kan ik me erg in je verhaal vinden, zij het op een ander, persoonlijker, niveau, en zou graag zien dat het een mooi volledig verhaal zou worden, maar eerlijk gezegd weet ik niet zo goed waar je zou moeten beginnen, wil je dat bewerkstelligen.

[Kip187]

thx dude, wil work on it.
Wat er bij de laatste alinea in de laatste zin staat hoort er wel bij.
Het staat wel oppeens in de verleden tijd, maar dat hoort zo. Het schijnt ook te kunnen want ik zie het wel vaker in boeken.

Het is zeg maar dat ik er vanaf later op terugkijk, maar het toch in de ik-vorm vertel. Het kan verwarrend zijn maar dat maakt het volgens mij wel wat leuker. Her is een beetje zelfspot en daar hou ik wel van. Met de rest van wat je zegt ben ik tevreden en ga ik op bouwen.

Het zijn wel een beetje lossen stukken die ik moet uitwerken en nog aan elkaar moet gaan schrijven. Maar het feit dat het je aanspreekt en dat ik er zelf eigelijk best tevreden mee ben zorgt ervoor dat ik het "af ga maken".

Die verontschuldiging sux super erg ja gaat eruit!

Het feit dat ik spring naar een situatie die daadwerkelijk gebeurt is omdat ik van plan ben er ook echt een verhaal in te gaan stoppen en niet alleen de beschrijving van een situatie zeg maar.
De 1ste en 2de alinea is ook een gebeurtenis eiglijk.



Ik ben trouwens zo gaan schrijven door het boek "Blauwe maandagen" van Arnon Grunenberg.
Het is ook echt een vaag boek en moeilijk te volgen maar je kan je wel in de persoon inleven. Dat probeer ik hiermee eigelijk ook te bereiken.

Het is geen biografie of zoiets trouwens.

[Vlooienband]

Het verhaal inhoudelijk besproken
Wat is het? Een dagboek, verhaal of een reeks mededelingen, die chronoligisch zijn verwerkt in een verhaal?

Het heeft me niet mogen boeien, daar het onderwerp me niet aanspreekt. toch weergeef je de gedachten/gevoelens van een verslaafde goed, denk ik als buitenstaander.


Spelling en stijl

Ik ben niet weg van je stijl, je gebruikt het woord 'ik' veel te veel, mijns inziens. Probeer te letten op hindelijke herhaliung van zinsdelen. Dus niet teveel zinnen met de "Onderwerp-pv-ander zinsdeel"-constructie achter elkaar gebruiken, wissel het af met "Ander zinsdeel, persoonsvorm-ond"-zinnen.

Hinderlijke herhaling van het woord 'weer': "Het is weer één van die doordeweekse schooldagen. Ik zit weer lekker veilig op mijn zolderkamertje een jointje te blowen, de comedy’s van na elven zijn weer bezig."

"Af en toe maak ik zo’n goede joint dat ik denk dat ik in een coffeeshop moet gaan werken, wist ik veel dat je daar niet voor hoeft te kunnen draaien."
Ik geloof niet, dat deze zin klopt.

"He dude ben je daar eindelijk weer eens" Interpunctie. het is dus: “Hé dude ben je daar eindelijk weer eens?"

Schrijf cijfers voluit.