Eeuwige stilte in dromenland.

[Kerboga]

Toch maar weer eens een verhaaltje van mij, maar verwacht er niet al te veel van.


Eeuwige stilte in dromenland.

Ze huppelde vrolijk in het rond, draaide rondjes terwijl het regende en er was niets of niemand waar ze zich aan stoorde. Van achter een van de ramen waar ze aan voorbij ging, stond hij. Starend, betoverd door haar schoonheid, wachtende op een reactie van haar. Echter, ze ging voorbij en liet enkel een spoor van elfenzand achter.

Hij wist dat het tijd was om te gaan, zich te bewegen en uit deze betovering te komen, maar zijn lichaam gehoorzaamde niet. Ze zou terug komen en hij zou haar ontmoeten, zo moest het gewoon zijn. Deze engel was voor hem, haar naam aan hem gegeven, haar geheimen zouden aan hem toevertrouwd worden. Hij stond daar, tot ze drie dagen later terug kwam. Hij draaide zich om, nog steeds niet wetend wat hij precies zou doen. Zijn gevoel vertelde hem dat hij haar aan moest spreken, naar haar toe moest gaan, zijn verstand was muisstil. Een stap naar voren, terug, opnieuw de voet die bewoog en dezelfde beweging terug. Hij twijfelde, de afstand was te groot om te overbruggen, maar hij moest. Eindelijk raakte zijn voet de grond zonder terug te trekken en hij liep op haar af. Haar glanzende bruine haren om haar lichaam, wapperend in de wind.
Ze keek hem aan, begroette zijn ogen, kuste zijn mond en beantwoordde de gevoelens in hem. Ze wist wat ze deed en ze deed het doordacht en voorzichtig. Hij was in haar macht, al eerder betoverd. Ze had hem gedwongen laten komen, zoals hij haar gedwongen had hem te betoveren. De spreuk sprak voor zich, liefde genaamd.
Dagenlang ging het zo door. Hij wachtte op haar, ging haar tegemoet en gaf al wat hij geven kon, maar het bleek niet genoeg te zijn. Eén enkele misstap en de betovering werd verbroken. Langzaam begon ze afstand te nemen, terug te gaan naar waar ze thuis hoorde. Niet bij hem, maar bij Hem. De ruimte tussen hen werd groter, hoe wanhopig hij deze ook verkleinen wilde. Ze zou gaan en hij wist het. Voor het eerst sinds hij haar zag, besloot zijn verstand van zich te laten horen. De eerste keer dat hij een stem hoorde die niet van haar kwam. Zijn stem, zoals ook zij die horen zou, maar ze zou niet antwoorden.
Zachtjes mompelde hij een beknepen “houd je van me”, waarna hij zijn ogen sloot om te ontwaken uit de droom die hij zichzelf voorgehouden had.

[I C U]

Mooi, zeker het begin. Het eind vind ik een beetje jammer, ik had nog wel wat langer in die dromerige sfeer willen blijven. In de tweede alinea gebruik je (zeker het eerste deel) veel 'hij deed dit' en 'hij deed dat'. Probeer daar wat anders van te maken, op deze manier leest het nogal houterig.

[Azaelia]

Mee eens, ik wil ook wel eeuwig in dromenland blijven. Wat mij betreft is het gewoon te kort. Puh.

Ik zeg het gaat (en onhoud mij verder van commentaar.)