Oud 17-01-2013, 22:26
anjer1000
anjer1000 is offline
Ik ben bezig met mijn eigen boek te schrijven. Hier volgt het eerste hoofdstuk. Als jullie het zo mooi vinden dat je op de Maillist willen dan moet je even je emailadres geven en dan zet ik daar elke keer de aankondiging van een nieuw hoofdstuk op en de microsoft Word versie.
Liever doe ik het niet met de mailmethode van deze site, ik vind Hotmail makkelijker (ben zeer slechtziend).
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

HOOFDSTUK 1:

Het is vrijdagmiddag vijf uur, Maureen steek met een grimmig gezicht de sleutel in het slot van haar voordeur. Vandaag hadden er alweer klanten afgebeld en de andere klanten klaagden over het geld, “waarom klagen mensen ook altijd over geld”, mompelde ze. Al vijf jaar heeft Maureen een goedlopende kapperszaak in Amsterdam. Ze begon met goede moed, er was veel belangstelling uit haar omgeving en de prijzen waren relatief laag. Ze kreeg een relatie met Ria die bij haar in de kapsalon werkte. Samen kochten ze een groot appartement midden in het centrum, niets kon er meer mis gaan dachten ze. ’s Ochtends gingen ze samen naar het werk en ’s middags ook weer samen terug. Er was wel een nadeel, de collega’s van Maureen en Ria waren niet zo blij met hun relatie, ze waren bang dat Ria een hoger loon zou krijgen en nog wel meer van die onzin. De een na de ander nam ontslag. Elke keer als Maureen nieuwe mensen aannam was er weer het zelfde probleem. Niemand accepteerde hun relatie maar ze stopten niet. Ze hadden het zo gezellig samen en geluk moet je toch niet door je werk laten verpesten? Dit was een zin die vaak door Ria werd uitgesproken, ze was bang om haar vriendin kwijt te raken en daarom probeerde ze zich elke keer te bewijzen door te koken en op te ruimen in hun appartement. Toen niemand meer bij de salon wilde werken bleven ze nog maar met z’n tweeën over, de wachttijden voor de klanten werden langer. De mensen vroegen zich af wat er allemaal aan de hand was in die luxe kapsalon, er werd flink geroddeld en na een tijdje werden de klanten steeds minder. Zelfs de vaste klanten gaven aan dat ze liever door een snelle kapper geknipt wilden worden. Voor de paar klanten die nog overbleven gingen de prijzen flink omhoog. Toen nam het aantal klanten nog meer af en sinds nu wordt is er altijd gezeur over geld in de salon. Bij elke knip en verfbeurt was er de bekende zin: “goh, moet ik nou al weer meer betalen? Dit is wel de laatste keer anders ga ik naar een ander!”. Maureen was ten einde raad ze wist niet meer wat ze moest doen. De kans om failliet te raken was erg groot had de bank gezegd. Maar gelukkig was het nu vrijdag en kon ze de sfeer op haar werk even vergeten. Terwijl ze de gang in stapt hoort ze Ria al rommelen in de keuken. “is er thee?” roept ze richting de dichte keukendeur terwijl ze haar jas op hangt. De deur zwaait weid open en Ria loopt met een somber gezicht op haar af, ze geeft Maureen een kus en zegt: “waarschijnlijk zal de zaak niet lang meer bestaan”. “Heb je met de bank gesproken?” vraagt ze, Ria knikt, “ze belden net op, 5 minuten voordat jij binnen kwam. De stress loze vrijdagavond die Maureen had voorgesteld werd in één klap de grond in geboord. “hoelang denken ze dat we het nog gaan redden?” Ria strijkt een pluk haar uit haar gezicht en haalt haar schouders op, “misschien twee maanden maar dan zijn we volgens de bank waarschijnlijk helemaal failliet”. “Nee”, Maureen schudt beslist haar hoofd, “dat laten we niet gebeuren”. “Hoe dan” reageert haar vriendin sarcastisch, “we zitten nu al zo’n lange tijd in deze shit, daar komen we binnen twee maanden echt niet meer uit”. “Daar hebben we het straks wel over, eerst moet ik een goed plan bedenken want we kunnen het ons niet permitteren om alles kwijt te raken” zucht Maureen. Ze pakt de volle boodschappentas van de grond en loopt de wamre keuken binnen. De waterkoker staat al aan en op de glimmend geschrobte tafel ligt een zak stroopwafels. Hoe slecht het ook gaat, Ria weet het altijd gezellig te maken in huis schiet er door haar hoofd als ze een stoel naar achteren schuift en gaat zitten. Wat hebben we toch een goede relatie, hoeveel problemen er ook zijn, altijd proberen we er samen wat van te maken. Waarom zou Ria nou zo bang zijn om me kwijt te raken, eigenlijk hebben we nooit echt ruzie. Ze komt tot de conclusie dat het vast aan Ria’s lieve karakter zal liggen. Ria, een tengere blonde vrouw van half in de dertig met fel blauwe ogen, wat kan ze toch van haar genieten als ze haar ziet stralen na een lange dag werk. “De dag is weer voorbij” zegt ze dan vaak met een opgewekt gezicht, “nu even quallity time”. Vaak ruikt het dan al heerlijk naar het avondeten van die dag. Maureen kan alles met Ria delen, fysieke dingen maar ook herinneringen uit haar jeugd.

Vroeger woonde ze in een groot landhuis met een aangrenzende , brede strook grond erbij. Ze woonde daar samen met haar vader, haar moeder, haar broer Frans en twee katten. Haar vader werkte als leraar op een middelbare school, dat was soms nog wel eens vervelend als ze haar huiswerk niet helemaal af had. Haar vader merkte alles altijd gelijk, “Maureen, hoe staat et met je Franse opstel?” vroeg hij dan terwijl hij haar over zijn bril streng aankeek. “Dat is af pap” zij ik dan maar ik zag aan zijn ogen dat hij me niet geloofde. Dat was ook wel logisch want in liegenis ze nog steeds zeer slecht. De band die ze met haar vader had was nooit echt sterk geweest, zijn werk en mijn studie botsten vaak. Haar moeder was het tegenovergestelde van haar vader, rustig, afwachtend en een beetje bang voor haar vader. “Vaders wil is wet” werd Maureen en Frans vaak gezegd. Als ze niet precies of niet op tijd deden wat vader wilde dan werd zijn gezicht donker rood en begon er een ader in zijn hals dreigend te kloppen. Het was vaak precies te zien wanneer ze ging bij hem maar vaak als ze dat zag was ze al te laat. Vader stond dan op uit zijn grote, diepe leunstoel en sloeg haar een aantal keer hard in haar gezicht. Natuurlijk probeerde ze hem wel te ontwijken maar hij was sterker en voorbereid op al haar uitwijk pogingen. Moeder was ook niet voor niets bang voor haar man, als het huis niet helemaal schoon was of als het avondeten vijf minuten te laat klaar was was het al oorlog. Vader schold haar uit voor alles wat je een mens maar kon toewensen en sloeg en schopte haar dan. Vaak als zijn woede op een hoogtepunt kwam sloeg hij met de deuren en verliet scheldend en tierend het huis om voor dagen niet meer terug te komen. Dit waren altijd dagen wanneer er uitgerust kon worden, vader was weg en een verstikkende deken werd voor even opgelicht. Maar als vader dan weer terug kwam verwachte hij wel een groot bord eten en een gevulde pijp en dat leverde dan weer een volgende ruzie op omdat niemand meer aan hem gedacht had. Toen ze elf jaar oud was gingen haar ouders scheiden, haar moeder nam de kinderen mee naar Amsterdam en haar vader zagen ze nooit meer terug. Maureen vind het nog steeds moeilijk om erover te praten maar Ria brengt haar altijd tot rust als ze haar met haar hoofd een beetje schuin gehouden aankijkt en zegt “dat was vroeger meid, nu is het allemaal anders. Je mag het aan mij vertellen, je weet dat ik begrip voor je heb en eeuwig van je zal houden. Door te zwijgen stop je je gedachten weg en dat is niet goed”. Soms zaten ze uren te praten en schrokken dan als de wijzers van de klok drie uur in de nacht aanwezen.

Ria zet twee dampende koppen kokend water op tafel en schuift de theedoos naar haar toe. “Wat heb je gekocht voor vanavond?” vraagt ze terwijl ze de volle tas naar zich toe trekt. “Een gehaktovenschotel, wil jij het even klaar maken? Ik moet me verkleden voor vanavond”. “Wat is er dan vanavond?” vraagt Ria belangstellend, “een of andere man belde mij vanmiddag op mijn mobiel om een afspraak te maken voor het knippen van zijn hele gezin”, ze vist een stroopwafel uit de zak en gaapt even. “Ga je die vanavond nog knippen” reageert haar vriendin verbaasd, “nee joh, knippen doen we toc altijd overdag? Ik ga alleen even bij hem en zijn gezin langs om te kijken wie en wat er geknipt moet worden en om even een duidelijke afspraak te maken want hij had problemen met zijn telefoon waardoor de verbinding steeds weg viel”. Ria knikt “OK, hoe laat heb je afgesproken?”, “Half acht bij zijn woning zegt Maureen, “ik hoop dat het wel echt waar is want de laatste tijd krijg ik wel vaker van die onduidelijke telefoontjes over zulke dingen. Ria staat op en leegt de boodschappentas op het aanrecht, “goed, ga jij je dan omkleden dan maak ik het eten en dan kun je daarna gelijk weg naar die afspraak” zegt ze. Maureen staat op en geeft haar een snelle kus op haar lippen, dan loopt ze de keuken uit naar haar slaapkamer.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 16-02-2013, 11:03
Verolo
Verolo is offline
Hoi! Ik vind het tot nu toe wel een goed begin van je boek.Ik wil weten hoe het verder gaat. Hier heb je mijn email adres: vjamlean@hotmail.nl
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 09:14.