[verhaal] nog geen titel

[Bloementje]

Ik ben bezig een verhaal te schrijven, en dit is het eerste stukje. Als het jullie bevalt komen er meer stukjes, ik weet zelf niet of het me bevalt... Ik heb hier nog nooit een verhaal ingestuurd, en niet bekend in dit topic, maar reacties en commentaar zijn altijd welkom!


1.

Ik weet niet meer hoe oud ik was. Het is in elk geval nog helemaal niet zo lang geleden, als je door de ogen van een volwassene kijkt. Ik noem het gewoon vroeger, al die dingen die in de periode van rond mijn 7e tot mijn ongeveer mijn 12e gebeurden, lijken in mijn hoofd in één jaar te zijn gebeurd. Het maakt niet uit, het is verleden tijd. Kon ik dat maar echt geloven. Kon ik maar gewoon geloven dat alles makkelijk ‘het verleden’ te noemen valt. Dat het ‘nu’ niet is. Een afgescheurde bladzijde uit je levenskladblok. Maar nee, achter in mijn hoofd weet ik heus dat het verleden doorgaat als een oneindig verhaal.
We waren een gelukkig gezin. Tenminste, ik was gelukkig met mijn vader en moeder, en mijn broer en zusje. Ik was erg verlegen, en ik voelde me al snel anders dan andere kinderen, dus ik had niet zo heel veel vrienden. Dat maakte mij helemaal niet uit, want ik hield er juist van om in mijn eentje te zwerven door het dorp of de hele middag boeken te lezen. Bovendien bleek ik nogal lenig te zijn dus ik ging 9 uur per week naar turnen, ik ging er met alle plezier heen. Alles leuk en wel…


Het was erg mooi zonnig weer voor een dag middenin februari. De week ervoor lag er nog 8 cm sneeuw en ging ik samen met Johanna elke dag schaatsen op het bevroren meertje achter de kerk. Johanna was mijn nichtje en tevens mijn beste vriendin. Hoewel ‘beste’ nog wat te klinkt, ze was gewoon het meisje met wie ik nog wel eens speelde. Het schaatsen ging ons nog niet zo goed af. Met open monden konden we kijken naar de de grote jongens die met hoge snelheid voorbij zoefden en ondertussen ook nog wat mutsen van hoofden plukten. Dat wilden wij ook! We deden dan een wedstrijdje wie het eerst bij het bruggetje was. Een heel eind vonden we dat, hoewel ik nu weet dat het maar een meter of 20 moet zijn geweest. Ik bleef proberen om zo lang mogelijk mijn te grote houtjes omstebeurt te laten glijden over het ijs. Net als die jongens. Maar telkens als ik dan eindelijk een beetje gleed sloeg mijn enkel weer om en raakte ik uit evenwicht zodat ik wéér viel. Johanna kwam tot de helft, al wankelend op haar nieuwe kunstschaatsen kon ze veel harder dan ik. Natuurlijk was ik dan wat jaloers, maar dat was over toen Olivier, één van die jongens haar van achteren inhaalde en haar een duwtje tegen de schouder gaf. Johanna zwaaide haar armen heen en weer en gleed onder uit. Het zag er nogal pijnlijk uit, maar stiekem was ik best opgelucht dat zij het bruggetje ook niet had gehaald. Na 2 middagen te hebben geklungeld gaven we de hoop op. Misschien, als we later net zo groot als die jongens waren, konden we zó goed schaatsen dat alle jongens naar óns zouden kijken met hun monden wagenwijd open. Ja, daar waren we het over eens.
Het ijs was zo snel weer weg als dat het gekomen was, zo ook de sneeuw. De zon scheen lenteachtig al weer sproeten op mijn bleke gezicht. Ik vond het niet erg, ik hoopte dat het nu heel vroeg lente zou worden. Want dan kwamen de krokussen en sneeuwklokjes en mocht ik bij de buren lammetjes kijken. Natuurlijk zou dat niet gebeuren, het was immers nog februari, maar ik genoot volop van het mooie weer. Op school zat ik wat zenuwachtig op mijn stoel te schuiven. Normaal vond ik op school zitten veel leuker dan thuis zijn, maar nu wilde ik juist graag naar huis. Mijn ouders waren namelijk zoveel jaar getrouwd en ze hadden beloofd dat we iets heel leuks zouden gaan doen. Matthias zei dat we misschien naar Centerparcs gingen. Dat had hij stiekem afgeluisterd aan de kamerdeur toen wij allang moesten slapen. Matthias deed dat vaker, dat afluisteren. Hij was stoer, hij durfde dat. Ik, zijn zusje moest dat maar niet doen. Ik was daar nog te jong voor, of zo. Natuurlijk geloofde ik hem en ik was dol enthousiast. Centerparcs, dat was echt geweldig. Daar had je van die grote glijbanen en van dat golvend water. Ik was er één keer eerder geweest maar toen mocht ik nog niet van de glijbaan. Nu was ik groot genoeg, ik had er zo’ n zin in! Ik had het aan Johanna verteld en ze had nukkig gezegd dat een pretpark, zoals Walibi, waar ze vorige maand met haar ouders was geweest, veel leuker was dan zo’n stom zwembad. Ik begreep dat niet. Even later in het speelkwartier zei ik dat ík wildwaterglijbanen veel enger vond dat zo’n draaimolen in Walibi. We zaten op het bankje met onze koekjes te kruimelen en keken naar het tikkerspel waar wij niet aan mee mochten doen. Volgens Yvon, Marije en Saartje wisten wij niet hoe dat moest. Dus mochten wij niet meedoen want zij waren de baas. Natuurlijk wisten wij wel hoe je tikkertje moest spelen, maar we brachten er niets tegen in. Johanna zei dat ik niet kon weten hoe leuk Walibi was, immers, ik was er nog nooit geweest. “Maar jij bent anders ook nog nooit in centerparcs geweest!” zei ik daarop met een verontwaardigd gezicht. Het hele verdere speelkwartier hebben we toen beide met een nors gezicht vooruit zitten staren. Ik telde de kruimels die ik onder me had liggen en Johanna de hare waarschijnlijk. Ik vond het stom dat we ruzie hadden en ik had zin om tegen al de spelende klasgenoten te zeggen dat Johanna een stom meisje was. Maar al die kinderen zouden me dan toch uitlachen en zeggen dat wij allebei stom waren. zevenentwintig kruimels, vier mieren en zeven paar rode schoenen had ik geteld toen meester het sein gaf dat het kwartier voorbij was. Ik vond dat de ruzie nu wel lang genoeg had geduurd en vroeg Johanna voorzichtig of ze dan misschien mee wou vanmiddag. Als dat mocht van mijn ouders natuurlijk. Johanna keek me met een verlegen glimlach aan en hand in hand liepen we daarna de klas weer in.
Papa zou ons komen ophalen van school, dus nadat de eindbel rinkelde spurtte ik naar buiten, op zoek naar mijn vader. Na heel wat blikken heen en weer vond ik hem tussen wat andere ouders en ik huppelde op hem af. Allerlei dingend vragend als “ Gaan we gelijk pap?”, “Schieten Matthias en Kaatje op?” en “ Mag Johanna alsjeblieft mee?” zag ik dat papa helemaal niet zo vrolijk keek….

[I C U]

Ik ben benieuwd waar je met dit verhaal heen wilt. Ergens spreekt het me wel aan, maar tot nog toe is het best langdradig en heb ik geen idee wat je wilt bereiken met het beschrijven van dat schaatsavontuur en het gedeelte van Centerparcs.
Hier en daar moet je es op enter drukken, omdat dat het geheel wat overzichtelijker maakt.
(ook witregels werken! )
Eigenlijk kan ik maar weinig zeggen hierover, behalve dan dat ik wel benieuwd ben naar het vervolg.

Ik weet dat het wat verwarrend overkomt, mijn commentaar, maar hé, dat moet maar!

[Bloementje]

ik vind je commentaar niet verwarrend hooor..
en verder, uhm ik ben van plan het een heel lang verhaal te maken, ik heb namelijk heel veel te vertellen....maar het moet natuurlijk niet langdradig worden
dat schaatsen komt er in voor om te laten zien hoe Johanna en ik waren, het is een stukje om te tonen dat toen alles nog leuk was. Misschien kom ik er later in het verhaal nog op terug

dat van centerparcs, tja dat lees je in het volgende stuk...

bedankt voor je reactie

oja voor het volgende stuk zal ik om de witregels denken

Hoewel ‘beste’ nog wat te klinkt, ze was gewoon het meisje met wie ik nog wel eens speelde.

Zou je van die 'te' geen 'té' maken, zo is het een beetje een rare zin..


Voor de rest vind ik het een leuk verhaal, ik ga de rest wel lezen !
Ben 't wel eens met I C U, als alles zo lang wordt als dat schaatsavontuur, wordt het misschien wel een beetje saai..

[Vogelvrij]

Grappig dat je het op het laatst wel goed doet, maar je moet cijfers onder de twintig languit schrijven. Negen in plaats van 9 dus

[Bloementje]

Ik weet nog dat ik nog nooit zoiets gevoeld had. In mijn buik voelde ik tintelingen en ik werd naar en misselijk. Ik zei niets. Dat kon niet, dat lukte me niet, het leek alsof ik een steen had ingeslikt en dat die gewoon mijn stembanden vastdrukte. Ik slikte en slikte, maar er kwamen alleen maar tranen van. Ze was dood. Net als de kat van de buren, een paar dagen daarvoor. Maar dan anders. Zij hoorde niet dood. Zij hoorde nog heel vaak mij op schoot te nemen en paardje hobbel doen. Ik geloofde het niet meer, ze was niet eens oud. “Als je oud bent ga je dood.” Had papa gezegd toen de buurman overleed. Dat begreep ik, en ik had besloten om nooit oud te worden.


Mijn pen hangt nog steeds boven het witte vel papier. Ik kan er zo goed aan denken, maar het opschrijven lukt me niet. Volgens mevrouw Wessels is het de beste manier om mijn gevoelens duidelijk te maken. Maar waarom lukt het me dan niet? De pen valt uit mijn vingers en laat een streep achter op het papier. Ik pak de pen weer op en maak nog meer strepen en krassen. Driftig zwaai ik met de pen over het papier, maar na een paar seconden leg ik de pen weer neer. Waar ben ik nu mee bezig, vraag ik mezelf af. Ik loop naar de piano, sla de klep met een bonk open, ga met een zucht zitten en speel de noten van Mozart zo hard dat het hele huis mee dreunt.
Een sms’je van Jan-Erik, of ik tijd heb en hij even langs kan komen. Hm, hij komt maar. Ik heb wel even zin om tegen iemand aan te hangen. Jan-Erik is echt zo’n knuffelbeer, laatst hadden we drie uur gewoon in elkaar’s armen gelegen en niets gezegd. Praten doen we sowieso niet veel. Ik vind het niet erg, ik ben niet zo’n prater, en hij ook niet.
"Ga je morgen mee naar Ten Ampel?" vraagt hij als hij al een half uur aan mijn haar heeft gewriemelt en ik al bijna was weggedoezeld. "Je weet toch dat ik dat niet mag.." "Je mag ook niets ja, zeg dan gewoon dat je bij mij bent.." "Ja, en ik kom ook echt om twee uur thuis vanaf jou." Ik kruip onder zijn armen vandaan en ga rechtop zitten. "Toe, Ies, één keer vinden ze toch wel goed?" Ik heb gewoon geen zin, te moe, en tja, gewoon geen zin. Mijn ouders zouden er helemaal niet zo'n probleem van maken als ik voor één keer uit ging. Maar ik heb gewoon nu even geen zin om het 's avonds zo laat te maken. "We kunnen morgen middag wel naar die nieuwe film gaan, meneerikje." Ik porde hem plagend in zijn buik en keek hem vragend aan. Maar meneerikje was wat teleurgesteld. "Dan moet ik voetballen, dat weet je toch.." Oja, dat voetbal van tegenwoordig, het moet zelfs op mijn vrije donderdagmiddag! Plots hoor ik de schuurdeur open en dichtklappen. "Hmm, ik denk dat je nu beter weer kunt gaan." Ik heb liever niet dat Jan-Erik hier is als mijn vader en moeder thuis zijn. Straks merkt hij iets.
We eten bloemkool en slavinkjes. Ik betrap mezelf er op dat ik weer zo veel op mijn moeder zit te letten. Kaatje zeurt over een nieuwe cd en Matthias zit irritant te tikken met zijn mes. "Isabella, waarom ging Jan-Erik nou weg, hij had best mogen blijven eten." Ik probeerde de steek in mij te verbergen. Waarom is dit nu zo'n aanvallende opmerking voor mij? Vroeger bleven anderen ook wel eten. Maar ik kan er niet meer tegen, ik ben bang dat mensen gaan praten, dat ze het merken. "Hij moest vroeg werken, denk ik."

[duivelaartje]

Ik snap het niet helemaal?

Ik ook niet !
Wie is er nou dood.. ?
En Jan Erik is toch haar vriendje.. ?

[Bloementje]

Jan-Erik is haar vriendje ja,

en je hoeft het ook nog niet te snappen, tis juist de bedoeling dat je het nu nog niet snapt....

[I C U]

De overgang is iets te verwarrend, ik denk dat je die iets verder moet uitwerken. Verder ben ik benieuwd naar de rest, je stijl bevalt me wel. En ligt het aan mij, of maak je zeer grote sprongen in de tijd?

[Bloementje]

ja, de overgangen zijn nogal groot, de stukjes in verleden tijd zijn vroeger, tt is dus nu....


Lydia’s begrafenis was mooi. Iedereen huilde, dat was best eng, maar het gaf toch een warm plekje in de kille ruimte binnen in mij. Overal lagen bloemen en mijn tekening mocht mee het graf in. Stil heb ik iedereen een hand gegeven, ik durfde mijn oom en tante niet meer aan te kijken. Mama had mij verteld dat het heel verdrietig was voor ouders om een kind te verliezen.
De maanden er na waren anders. Thuis was het anders, mama was anders. In de familie was het anders. Zelfs op school was het anders. Ik was dichtgeklapt, bang om dood te gaan. Lydia was ja ook zomaar overleden? Johanna had ik verteld dat bij elke stap die je zet er misschien wel een ziekte in je kon komen, die je dan dood maakte. Johanna geloofde het niet, of vond dat ik me aanstelde. In elk geval heeft ze me wekenlang ontweken. Ik deed alsof het me niets uitmaakte; Johanna wist immers helemaal niets: Johanna kon niet eens rekenen, Johanna wist niet hoe je een handstand maakte, Johanna wist niet wat doodgaan was. In mijn eentje zat ik nu op het bankje in de pauze, want Yvon en Marije hadden plots besloten Johanna wél aardig te vinden. Ze mocht nu mee doen met haasje over en overlopertje, en ze keek me soms met een venijnige blik aan. Ik keek dan net zo hard terug.
Een tijdje ging dit door. Tot de dagen en nachten weer kouder werden en ik weer mijn muts en wanten weer moest dragen. Er lag weer ijs, maar ik durfde niet alleen naar de ijsbaan achter de kerk. Straks zou iedereen mij uitlachen omdat ik niet schaatsen kon. Ik had een idee, ik wist nog een meertje vlak achter het bos bij opa en oma. Daar zou ik gaan oefenen, en dan zó goed worden dat Johanna wel jaloers op mij zou zijn. Papa liet mijn ijzers slijpen, en twee middagen lang oefende ik de slagen. Het ging nog steeds beter ook. Trots als ik was belde ik Johanna op. Ze wilde niet met mij schaatsen, zei ze; Yvon, Marije en Saartje waren veel leukere vriendinnen. Na heel lang aandringen kreeg ik het toch voor elkaar dat we die zaterdag, het was woensdag, toch samen een wedstrijdje zouden doen. In spanning wachtte ik de dagen af. Overdag vroor het al niet meer en de sneeuw begon iets te smelten, dat was geen goed teken. Toen het eindelijk zaterdag was, mocht er niet meer geschaatst worden achter de kerk, het ijs was te dun. Ik was boos: Ik móest nog een keer schaatsen tegen Johanna, ik móest laten zien dat ik ook wat waard was. Daarom zijn we toen naar mijn oefenmeertje gegaan. Johanna spartelde eerst wat tegen, maar toen ik zei dat ze niet zo mieterig moest doen, sjokte ze me toch achterna. Ik vertelde haar hoe ik het wedstrijdje wilde hebben en voorzichtig stapten we het ijs op. “Ik tel tot drie,” zei ik, “en als ik heb gewonnen mag ik ook mee doen in de pauze”. Johanna knikte wat onzeker. Ze zal wel gedacht hebben, waarom wil ze dit zo graag, ik schaats toch beter. Of ze was toch bang dat ik wél zou winnen, want dan moest zij zorgen dat ik mee mocht doen met alles, wat haar waarschijnlijk niet zou lukken. Dan zou Yvon haar weer buitensluiten. “Eén,” ik keek gedreven voor me uit, “twee….,” “Wacht!,” riep Johanna plotseling, “het kraakt Ies, het kraakt! ik durf niet!” Ze keek me geschrokken aan. Het was waar, het ijs kraakte onder ons. Maar wij waren niet zo zwaar, één wedstrijdje kon nog wel, vond ik. “Drie!” En ik zette meteen mijn benen in beweging.

Het ijs was plots geen ijs meer, ik wist niet hoe, maar ineens zag ik enkel zwart. Wat gebeurde er, waar was Johanna? Misschien ging ik dood. Ja ik ging dood! Of was ik al dood, nee, dat kon niet. Matthias zei dat je dan de hemel zag, en die is niet zwart. Slechte mensen gingen naar de hel, die is wel duister en daar is vuur. Ik was vast slecht. Daarom vond niemand mij aardig. Nu was ik dus in de hel. Ik wist het zeker, die pijn, die bijtende pijn, dat was vast dat vuur. Ik was dood. Net als Lydia, net als de buurman en nog veel meer andere mensen. Zullen zij ook allemaal pijn hebben? Ik wilde gillen, maar het ging niet. Ik wilde spartelen, maar ik voelde mijn benen niet meer. Ik had toch altijd in God geloofd? Ik kon al uit de bijbel lezen, waarom stopte God mij dan niet in de hemel?
Ik voelde handen mij knijpen, dat was vast de duivel. Ik werd gesleept en het vuur beet steeds harder. Een stem galmde om me heen, maar ik kon het niet verstaan. Bang was ik, dit was dus de dood, wist ik.

[Roosje]

Ik vind er niet zo veel aan. Het tweede stuk is erg verwarrend, de andere twee stukken vind ik langdradig. Ik weet niet of ik het vervolg zal lezen, maar goed, schrijf gerust door.