Russische vliegvelden
Twee weken terug kwam ik Michael Jackson tegen bij het busstation.
Ik groette hem.
‘Hallo daar,’ zei hij, een beetje verlegen.
‘Was jij niet dood?’ vroeg ik.
‘Ja, eigenlijk wel.’
‘Je bent wel veranderd, zeg,’ zei ik. Dat was inderdaad zo. Hij had nu korte rode krullen en een hoop sproeten. Hij stond er ook een beetje stijfjes bij.
Micheal Jackson haalde zijn schouders op en zei niets.
‘Zeg, vertel eens,’ vroeg ik hem. ‘Hoe is het nou in hiernamaals?’
‘Niet zo bijzonder, hoor. Je moet vooral lang wachten. Ik heb uren in een wachtruimte gezeten. Alles ging heel langzaam, net als op Russische vliegvelden.’
Ik lachte vriendelijk om hem aan te sporen door te vertellen, maar hij was een beetje schuchter.
‘Is het nou waar dat je er in de hemel uitziet zoals wanneer je sterft?’ vroeg ik hem.
‘Volgens mij niet,’ zei hij. ‘Iedereen ziet er daar uit zoals hij er eigenlijk uit wil zien. In die wachtruimte zat ook een verre achterneef van me, die was altijd wel zelfverzekerd over zijn uiterlijk, dus die zag er nog hetzelfde uit. Maar hij herkende me niet.’
‘Goh,’ zei ik. ‘Jammer.’
Toen kwam z’n bus. We namen afscheid, hij slofte slungelig naar de bus toe en peuterde een kaartje uit zijn zak.
Die avond vertelde ik mijn vrienden in de kroeg over het voorval.
‘Hij is heel erg veranderd,’ vertelde ik. ‘Hij heeft nu rood haar en sproeten.’
‘Leuk voor hem,’ zeiden ze.
Ze bestelden nog een biertje.
__________________
Death is coming! Quick, put on the gold hat!
Laatst gewijzigd op 25-11-2011 om 11:39.
|