Het grote Anti-liefde topic!

Liefde is kut!
Waarom vraag je me? Dat zal ik uitleggen:
Je stort je hart uit bij iemand bij je je op je gemak voelt.
Je geeft een stukje van je essentie als teken van affectie aan die gene voor wie jij je leven zou geven.
Je zegt dingen tegen haar die je nooit tegen een ander meisje zou zeggen.
Je Hebt het gevoel dat je zweeft.

En dan komt de harde hand der realiteit je in je gezicht slaan, Je ziet haar zoenen met een ander.
Je realiseert je dat zij helemaal niets voor je voelde, je realiseert je dat al jouw liefde en emotie niets anders waren dan een interessante inzet op het gigantische pokerspel dat het leven heet.
En ja mijn vriend, jij hebt verloren.
U heeft verloren en bent alles kwijtgeraakt.

Dit topic is voor alle gebroken harten, alle gescheurde zielen en ieder die ooit pijn is gedaan door die gene waar hij of zij het meeste van hield.

Onthoudt: Ik herinner u en gedenk u, wie je ook bent en realiseer dat je niet alleen bent.

Liefde is een leugen.

Dank u, dat moest ik even kwijt

[Trimm Trabb]

Ik ben het met je eens.
Het is niet voor niets dat ik na mijn ex een hekel heb gekregen aan 'liefde'.
Been there, done that, niks voor mij.
Inmiddels alweer 4,5 jaar liefde-vrij.

Ja kerel, je was de "broer". Dat moet je voortaan dus herkennen en dan dat meisje laten stikken.

Kazet Nagorra schreef:

Ja kerel, je was de "broer". Dat moet je voortaan dus herkennen en dan dat meisje laten stikken.

Heh, dat is het probleem
ik kan lust en liefde heel goed scheiden, en nu word ik eens een keer verliefd en dan ga je op je bek

Maarja, C'est la vie

Manmanman wat een naïef wereldbeeld vind ik dit altijd. Waar jij het over hebt is geen liefde, jij hebt het over zelfbevestiging door iemand anders. Ja, dat is lekker. Daar word je verliefd op. Maar dat je dat lekker vindt, dat betekent niet dat je van iemand houdt. Als je écht van iemand houdt, betekent dat dat je die persoon helemaal waardeert zoals hij of zij is - inclusief dat ze iemand anders leuk vindt of misschien wel een ongevoelige trut is. Als dat niet zo is, dan was al jouw emoties dus enkel gebaseerd op jouw idee van haar, niet op hoe ze echt is, en dat kan dus nooit liefde zijn.
En als je van iemand houdt die op iemand anders valt, ja, dat is ook kut, maar het is de versláving die moeilijk is om van af te komen, niet de liefde, want liefde is niet afhankelijk van of diegene ook liefde voor jóu voelt. En als je echt van iemand houdt en het gaat voorbij, dan zou je dat ondanks de pijn door moeten hebben.

Dat je het even weet.

Een algemeen klaagtopic over liefde?
Ik-geloof-het-niet. Ik-geloof-het-niet. Morgen staat ze voor mijn neus. Echt. Ik-geloof-het-niet. Ik-geloof-het-niet.

Freyja schreef:

Manmanman wat een naïef wereldbeeld vind ik dit altijd. Waar jij het over hebt is geen liefde, jij hebt het over zelfbevestiging door iemand anders. Ja, dat is lekker. Daar word je verliefd op. Maar dat je dat lekker vindt, dat betekent niet dat je van iemand houdt. Als je écht van iemand houdt, betekent dat dat je die persoon helemaal waardeert zoals hij of zij is - inclusief dat ze iemand anders leuk vindt of misschien wel een ongevoelige trut is. Als dat niet zo is, dan was al jouw emoties dus enkel gebaseerd op jouw idee van haar, niet op hoe ze echt is, en dat kan dus nooit liefde zijn.
En als je van iemand houdt die op iemand anders valt, ja, dat is ook kut, maar het is de versláving die moeilijk is om van af te komen, niet de liefde, want liefde is niet afhankelijk van of diegene ook liefde voor jóu voelt. En als je echt van iemand houdt en het gaat voorbij, dan zou je dat ondanks de pijn door moeten hebben.

Dat je het even weet.

Ik ben het met je eens. Maar liefde kan nog wel erg kut zijn als het onderwerp van de liefde dood is of weg of heel verdrietig zodat jij ook verdrietig wordt.

Wederzijdse liefde is best leuk anders

Freyja schreef:

Manmanman wat een naïef wereldbeeld vind ik dit altijd. Waar jij het over hebt is geen liefde, jij hebt het over zelfbevestiging door iemand anders. Ja, dat is lekker. Daar word je verliefd op. Maar dat je dat lekker vindt, dat betekent niet dat je van iemand houdt. Als je écht van iemand houdt, betekent dat dat je die persoon helemaal waardeert zoals hij of zij is - inclusief dat ze iemand anders leuk vindt of misschien wel een ongevoelige trut is. Als dat niet zo is, dan was al jouw emoties dus enkel gebaseerd op jouw idee van haar, niet op hoe ze echt is, en dat kan dus nooit liefde zijn.
En als je van iemand houdt die op iemand anders valt, ja, dat is ook kut, maar het is de versláving die moeilijk is om van af te komen, niet de liefde, want liefde is niet afhankelijk van of diegene ook liefde voor jóu voelt. En als je echt van iemand houdt en het gaat voorbij, dan zou je dat ondanks de pijn door moeten hebben.

Dat je het even weet.

Waarom kom je met dat hele verhaal als je het toch zo naïef vindt.

Alg schreef:

Waarom kom je met dat hele verhaal als je het toch zo naïef vindt.

Omdat mensen graag interessant doen.

Alg schreef:

Waarom kom je met dat hele verhaal als je het toch zo naïef vindt.

Besef je wel wat het woord "naïef" betekent

Ja, natuurlijk besef ik dat, je komt immers met een uitgebreide beschrijving:

Als je écht van iemand houdt, betekent dat dat je die persoon helemaal waardeert zoals hij of zij is - inclusief dat ze (...) misschien wel een ongevoelige trut is.

Het is naïef om iemand tegen beter weten in helemaal te waarderen. Jouw definitie van liefde houdt dus in, dat liefde naïef is. Erg vervelend is dat dus, geheel volgens de TS. Waarom doe je dan net alsof je tégen zijn stelling bent?

Alg schreef:

Ja, natuurlijk besef ik dat, je komt immers met een uitgebreide beschrijving:

Als je écht van iemand houdt, betekent dat dat je die persoon helemaal waardeert zoals hij of zij is - inclusief dat ze (...) misschien wel een ongevoelige trut is.

Het is naïef om iemand tegen beter weten in helemaal te waarderen. Jouw definitie van liefde houdt dus in, dat liefde naïef is. Erg vervelend is dat dus, geheel volgens de TS. Waarom doe je dan net alsof je tégen zijn stelling bent?

Volgens mij bedoelt ze dan eerder dat je weet dat die persoon niet perfect is, maar dat je in die persoon ook de imperfectie waardeert. Dat je het eigenlijk wel leuk vindt dat je man met sokken aan slaapt en dat hij die dan op jouw kleerhanger legt. Of dat je vrouw in haar neus peutert als ze niet in slaap kan komen.

Etmakas schreef:

Volgens mij bedoelt ze dan eerder dat je weet dat die persoon niet perfect is, maar dat je in die persoon ook de imperfectie waardeert. Dat je het eigenlijk wel leuk vindt dat je man met sokken aan slaapt en dat hij die dan op jouw kleerhanger legt. Of dat je vrouw in haar neus peutert als ze niet in slaap kan komen.

Dat is het punt juist, ze is niet simpel, ze is onredelijk immoreel en pijn.
Maar het is een bitterzoete pijn die alleen maar verslavend is.
Ik WIL niet van haar houden maar ik doe dat toch, ondanks dat ze slecht voor mij is en dat ik weet dat er zat andere meisjes zijn wil ik alleen maar haar, en het voelt alsof er een scheuw in mijn wezen zit, maar ik kan niet ophouden met van haar te houden hoe graag ik dat ook wil ,hoe onredelijk ze ook is en hoeveel pijn ze me doet.

Vandaar het topic.

[Volk]

Hmm... jullie hebben een ander beeld van liefde dan ik. Als ik van iemand houd ben ik gelukkig als die persoon dat ook is, ook al is dat met iemand anders, ook al zie ik hem opeens met een ander zoenen. Dat verscheurende gevoel dat beschreven wordt klinkt in mijn oren meer als verlangen, misschien zelfs als willen bezitten, niet als liefde.

Prominence en ik hadden het over verliefdheid.

Alg schreef:

Ja, natuurlijk besef ik dat, je komt immers met een uitgebreide beschrijving:

Als je écht van iemand houdt, betekent dat dat je die persoon helemaal waardeert zoals hij of zij is - inclusief dat ze (...) misschien wel een ongevoelige trut is.

Het is naïef om iemand tegen beter weten in helemaal te waarderen. Jouw definitie van liefde houdt dus in, dat liefde naïef is. Erg vervelend is dat dus, geheel volgens de TS. Waarom doe je dan net alsof je tégen zijn stelling bent?

Ik denk dat je mijn post nog een keer moet lezen.

Freyja schreef:

Ik denk dat je mijn post nog een keer moet lezen.

Ik denk dat je de diepere betekenis wat meer naar de oppervlakte moet brengen.

[Em.]

Ik haat jullie allemaal!

als we het toch over anti-liefde hebben (;

Ik heb de discussie niet echt heel erg gelezen, maar met liefde is niet zoveel mis, lijkt me. Niet wederzijdse verliefdheden zijn anders wel vaak genoeg niet-leuk.

En ik denk heel stiekem dat het topic ook daarover gaat en niet over liefde. Anti-liefde vind ik trouwens heel gemeen/hard klinken of zo. Kusje voor alle gebroken hartjes. <3

Een gebroken hart is nooit leuk...

[Egoconstructie]

Doet me allemaal denken aan de film '500 days of summer'. Het is heel moeilijk inderdaad.

[Fosca]

Volk schreef:

Hmm... jullie hebben een ander beeld van liefde dan ik. Als ik van iemand houd ben ik gelukkig als die persoon dat ook is, ook al is dat met iemand anders

Hmm, blijkbaar heb ik dan nog nooit 'echte liefde' gekend? Ik wil namelijk heus wel dat mijn liefdesobject gelukkig is, maar ik wil dan wel dat hij gelukkig is met míj.

Natuurlijk kun je het de ander gunnen en blij zijn, maar dan hoef je toch niet meteen ook blij te zijn voor jezelf?

Waar jij het over hebt is geen liefde, jij hebt het over zelfbevestiging door iemand anders.

Als je écht van iemand houdt, betekent dat dat je die persoon helemaal waardeert zoals hij of zij is - inclusief dat ze iemand anders leuk vindt of misschien wel een ongevoelige trut is.

En als je van iemand houdt die op iemand anders valt, ja, dat is ook kut, maar het is de versláving die moeilijk is om van af te komen, niet de liefde, want liefde is niet afhankelijk van of diegene ook liefde voor jóu voelt. En als je echt van iemand houdt en het gaat voorbij, dan zou je dat ondanks de pijn door moeten hebben.

Ik snap geloof ik je verhaal niet helemaal. Als ik jouw verhaal letterlijk neem mag je niet boos of gekwetst zijn als jou partner met een ander zoent maar moet je het diegene gunnen anders voel je geen liefde? Liefde is inderdaad niet afhankelijk van of diegene ook liefde voor jou voelt, was het maar zo, zou een hoop gebroken harten schelen.

Ach, om Tennyson te quoten:
'' Tis' Better to have loved and lost than never to have loved at all''

[SiemdeCyper]

Ik denk dat als je geliefde of diegene waarvan je houdt met iemand anders zoent, en je voelt je niet gekwetst:

- je of een laffe zak bent, zonder genoeg zelfvertrouwen om te beseffen dat je meer waard bent. Oftewel je loopt achter andermans reed aan.
- Het je blijkbaar niet zóveel kan schelen, en dan ontbreekt er toch echt een stukje liefde..

Ik geloof niet zo in het idealisme rond liefde. Mijns inziens is liefde een verlangen. Een verlangen om de wereld en het leven te delen met iemand anders. Dat verlangen wordt aangewakkerd door de maatschappij, vrienden, hormonen, momenten die je graag had willen delen. Met iemand.

Liefde is geenszins rationeel. Ik kan mij dus niet distansieren van mijn gevoelens door het goed te keuren dat de persoon waar ik juist het idee van had dat ik dat ene mee deel, wat diegene niet met anderen deelt, datgene wat elkaar bijzonder voor elkaar maakt, dit zomaar kan 'delen'.

@Volk en Freyja. Mijns inziens is jullie visie op liefde erg rationeel. Leg me uit hoe het zit, en ik kan het me niet voorstellen. Misschien een gebrek aan ervaring. Ik zou het graag willen weten hoe het komt dat jullie het op deze wijze bekijken.

Ben ik nou zo onduidelijk

Fosca schreef:

Ik snap geloof ik je verhaal niet helemaal. Als ik jouw verhaal letterlijk neem mag je niet boos of gekwetst zijn als jou partner met een ander zoent maar moet je het diegene gunnen anders voel je geen liefde? Liefde is inderdaad niet afhankelijk van of diegene ook liefde voor jou voelt, was het maar zo, zou een hoop gebroken harten schelen.

Je mag alles. Ten eerste had ik het niet over een partner, maar over een potentieel slachtoffer (want daar ging het volgens mij bij de TS toch om?). Met een partner maak je neem ik aan afspraken over dat je niet met andere mensen zoent, dus dan heb je een extra reden om pissig te zijn als hij/zij dat wel doet. En ik zeg ook niet dat je geen liefde voelt als je gekwetst bent; het een sluit het ander niet per se uit.

Ik bedoel alleen dat het gevoel wat ervoor zorgt dat jij pijn hebt, niet liefde is. Liefde in zichzelf is puur houden van, dat kan je nooit slecht laten voelen. Je voelt je kut omdat je per se wil dat je (potentiële) partner anders is dan hij of zij is, namelijk dat hij/zij bij jou wil zijn ipv met die ander te zoenen. Dat is een heel normaal gevoel, natuurlijk, maar dat is géén liefde. Dat is verlangen, obsessie, verliefdheid, verslaving (en ik ben vrij letterlijk verslaafd in een relatie - als het uit is moet je ook echt afkicken van contact), je enorm hechten aan een situatie zoals hij nu is, of angst voor een toekomst waarin diegene niet meer de rol vervult die hij/zij had of waarvan jij wilde dat hij/zij die zou krijgen. En frustratie en boosheid als jij je zin niet krijgt.

En ik vind het niet liefdevol als jouw liefde inhoudt dat iemand moet doen wat jíj wil, en niet wat hij/zij wil. Dan hou je dus helemaal niet van die persoon hoe hij/zij is (namelijk met zijn/haar eigen mening en plannen), maar van de persoon waarvan jij wíl dat hij/zij is. Hoe is dat nou eerlijk? En dat is zeker geen liefde, in ieder geval geen liefde voor de persoon in kwestie. Dan hou je van jouw idee van iemand. En ja, dat doet bijna iedereen (inclusief ikzelf, hoor). Maar het lijkt me best nuttig als mensen tenminste het onderscheid kunnen maken, en dat je in dit soort situaties beseft wat je eigenlijk aan het doen en denken bent.

SiemdeCyper schreef:

@Volk en Freyja. Mijns inziens is jullie visie op liefde erg rationeel. Leg me uit hoe het zit, en ik kan het me niet voorstellen. Misschien een gebrek aan ervaring. Ik zou het graag willen weten hoe het komt dat jullie het op deze wijze bekijken.

Zie boven En hoe dit komt, tja, levenservaring? Het zal wel helpen dat ik een relatie heb gehad die met het nodige wereldleed eindigde, en het uiteindelijke besef dat als ik langs mijn gekwetste ego heenkeek en mijn angst voor een leven zonder hem, ik nog steeds van hem hield. En dat ik rustig van hem kon houden en kon leven zonder hem, en uiteindelijk iemand anders kon vinden om een toekomst mee te delen. En als deze me mocht dumpen zou ik ook zeker verdrietig en vast ook boos zijn, maar ik zou na de les van de vorige toch trouwer aan hém kunnen zijn in plaats van aan mijn ideeën en fantasieën en dromen over hem en ons. Hoop ik Iig mogen mensen me dat dan even weer onder m'n neus wrijven

[Volk]

SiemdeCyper schreef:

@Volk en Freyja. Mijns inziens is jullie visie op liefde erg rationeel. Leg me uit hoe het zit, en ik kan het me niet voorstellen. Misschien een gebrek aan ervaring. Ik zou het graag willen weten hoe het komt dat jullie het op deze wijze bekijken.

Bij mij heeft liefde niks met verlangen te maken. Dat zijn voor mij twee totaal verschillende begrippen. Ik verlang ook niks van mijn geliefde, ik ben dolgelukkig omdat hij nu op dit moment bij me is zoals hij is. Als ik ga verlangen ben ik bezig de persoon niet te zien zoals hij is, dat maakt het alleen maar moeilijker voor mij en is niet eerlijk tegenover de persoon waar ik dan zogenaamd van zou houden. Voor mij heeft verlangen dan ook een heel negatieve bijklank, het is het willen van iets dat niet is. Je leeft helemaal niet in het nu maar in een fantasiewereldje dat je zelf hebt bedacht. Mijns inziens kun je op die manier niet genieten van het leven. Een gebroken hart bestaat ook voornamelijk uit zelfmedelijden.

Hoe het komt dat ik het zo bekijk? Tja, mijn moeder heeft mij van kleins af aan verteld wat liefde is, wat het wel is en wat het vooral niet is. En door liefde zo te bekijken ben ik nog nooit de mist in gegaan. Nooit een fout vriendje of waardeloze relatie gehad.

[Egoconstructie]

Volk schreef:

Bij mij heeft liefde niks met verlangen te maken. Dat zijn voor mij twee totaal verschillende begrippen. Ik verlang ook niks van mijn geliefde, ik ben dolgelukkig omdat hij nu op dit moment bij me is zoals hij is. Als ik ga verlangen ben ik bezig de persoon niet te zien zoals hij is, dat maakt het alleen maar moeilijker voor mij en is niet eerlijk tegenover de persoon waar ik dan zogenaamd van zou houden. Voor mij heeft verlangen dan ook een heel negatieve bijklank, het is het willen van iets dat niet is. Je leeft helemaal niet in het nu maar in een fantasiewereldje dat je zelf hebt bedacht. Mijns inziens kun je op die manier niet genieten van het leven. Een gebroken hart bestaat ook voornamelijk uit zelfmedelijden.

Hoe het komt dat ik het zo bekijk? Tja, mijn moeder heeft mij van kleins af aan verteld wat liefde is, wat het wel is en wat het vooral niet is. En door liefde zo te bekijken ben ik nog nooit de mist in gegaan. Nooit een fout vriendje of waardeloze relatie gehad.

Klink heel gezond en goed. Ik denk dat je gelijk hebt. Ik kan echter een paar ideeën nog niet loslaten. Bijvoorbeeld: jij mist je vriend toch ook wel eens? Dat is verlangen. Hoe kun je een relatie hebben zonder iemand niet af en toe te missen? En stel dat je vriend dan niet kan langskomen, dat zorgt dan toch voor frustratie?

Egoconstructie schreef:

Klink heel gezond en goed. Ik denk dat je gelijk hebt. Ik kan echter een paar ideeën nog niet loslaten. Bijvoorbeeld: jij mist je vriend toch ook wel eens? Dat is verlangen. Hoe kun je een relatie hebben zonder iemand niet af en toe te missen? En stel dat je vriend dan niet kan langskomen, dat zorgt dan toch voor frustratie?

Het een hoeft het ander toch niet uit te sluiten? Kijk, als je nou echt verlicht bent, dan ben jij op elk moment altijd helemaal tevreden zoals het is, en dan mis je nooit iemand. Maar hoeveel mensen zijn dat nou?

Aan de andere kant mis ik mijn vriendje eigenlijk nooit (hebben min of meer een weekendrelatie door afstand) als hij er niet is, door de week... terwijl ik heus niet weinig van hem hou, ofzo, maar ik ben ook prima tevreden met mijn leven als hij op dat moment in een andere stad aan het werk is. Ik denk dat ik hem pas echt zou missen als we elkaar echt heel lang niet zouden kunnen zien, en dan is het volgens mij vooral weer de verslaving die de kop op steekt - ik ben er gewoon aan gewend om regelmatig dat soort contact te hebben met hem, en als dat niet kan, dan word ik inderdaad wel gefrustreerd. Niet erg zen-verantwoord, maar ik besef in ieder geval dat het niet de liefde is die me dat gevoel geeft, maar mijn idee dat hij er moet zijn terwijl dat op dit moment niet zo is.

[Infidel]

Egoconstructie schreef:

Klink heel gezond en goed. Ik denk dat je gelijk hebt. Ik kan echter een paar ideeën nog niet loslaten. Bijvoorbeeld: jij mist je vriend toch ook wel eens? Dat is verlangen. Hoe kun je een relatie hebben zonder iemand niet af en toe te missen? En stel dat je vriend dan niet kan langskomen, dat zorgt dan toch voor frustratie?

Ik denk dat wat Freyja bedoelt meer is dat je het begrip 'liefde' of 'houden van' loskoppelt van de rest. Al die andere gevoelens zijn er wel omdát je van iemand houdt, maar vallen daardoor nog niet onder dezelfde noemer. Kortom, dankzij de liefde is er verlangen, maar dat verlangen is geen liefde. Zo lees ik haar reactie in ieder geval, dat is mijn interpretatie.

Persoonlijk denk ik dat er wel wat in zit, maar ook al zijn actie en reactie twee verschillende dingen, ze werken wel op elkaar in, waardoor ik het gerechtvaardigd vind de actie de schuld te geven van de reactie. Dus een anti-liefde topic openen omdat je een hekel hebt aan de tornado gevoelens als pijn, verlangen, verdriet die erbij komen kijken. Omdat, als ik een touwtje heb waaraan allemaal paperclips hangen, en dat touwtje knip ik door, dan vallen al die paperclips op de grond. De actie, het touwtje doorknippen, daar heb ik invloed op. Op de reactie, de paperclips vallen op de grond, niet. Ik kan kiezen of ik zo verliefd wil worden op iemand, maar niet of ik daarbij ook te maken krijg met jaloezie, etc.

Prominence schreef:

Ach, om Tennyson te quoten:
'' Tis' Better to have loved and lost than never to have loved at all''

he ja, lekker origineel. Ik vraag me overigens af of het waar is..

Infidel schreef:

Ik denk dat wat Freyja bedoelt meer is dat je het begrip 'liefde' of 'houden van' loskoppelt van de rest. Al die andere gevoelens zijn er wel omdát je van iemand houdt, maar vallen daardoor nog niet onder dezelfde noemer. Kortom, dankzij de liefde is er verlangen, maar dat verlangen is geen liefde. Zo lees ik haar reactie in ieder geval, dat is mijn interpretatie.

Niet helemaal - ik denk niet dat die gevoelens er zijn omdát je van iemand houdt, maar dat ze gewoon naast elkaar bestaan. Je omgang met die persoon veroorzaakt al die gevoelens en gedacten. Een positief gevoel kan imo sowieso nooit een negatieve reactie veroorzaken - een negatief gevoel als verdriet wordt niet veroorzaakt omdat jij van iemand houdt, maar bijvoorbeeld omdat jij wilt dat diegene bij je is terwijl dat niet zo is. Als jij op dat moment níet zou willen dat die persoon er zou zijn, zou je ook geen verdriet voelen. Maar in beide gevallen houd je, lijkt mij, wel van diegene (of in ieder geval van je idee van die persoon ).

[Infidel]

Freyja schreef:

Niet helemaal - ik denk niet dat die gevoelens er zijn omdát je van iemand houdt, maar dat ze gewoon naast elkaar bestaan. Je omgang met die persoon veroorzaakt al die gevoelens en gedacten. Een positief gevoel kan imo sowieso nooit een negatieve reactie veroorzaken - een negatief gevoel als verdriet wordt niet veroorzaakt omdat jij van iemand houdt, maar bijvoorbeeld omdat jij wilt dat diegene bij je is terwijl dat niet zo is. Als jij op dat moment níet zou willen dat die persoon er zou zijn, zou je ook geen verdriet voelen. Maar in beide gevallen houd je, lijkt mij, wel van diegene (of in ieder geval van je idee van die persoon ).

Een positief gevoel kan wel degelijk een negatieve reactie veroorzaken (denk alleen maar aan mensen wier geliefde is overleden en die hun eerste moment hebben waarbij ze niet rouwen om diegene, velen zullen zich daardoor enorm rot voelen). Maar je wilt juist dat iemand bij je is terwijl dat niet zo is, omdat je van diegene houdt en daardoor behoefte hebt aan zijn/haar nabijheid. Het gevoel dat ik iemand graag zie verandert niet op het moment dat diegene weg/niet weg is. Het is alleen een aangenamer gevoel als iemand er wel is, omdat er dan geen onbevredigd gevoel bestaat (verlangen).
Ik snap jouw redenering denk ik ook wel, dat het dus meer naast elkaar bestaat dan achter elkaar (je voelt al die gevoelens wel vanwege iemand, maar niet vanwege het houden van?), maar ik ervaar het toch meer als achter elkaar. Dat is dan wel los te koppelen, maar dan koppel je dus alles los.

Infidel schreef:

Een positief gevoel kan wel degelijk een negatieve reactie veroorzaken (denk alleen maar aan mensen wier geliefde is overleden en die hun eerste moment hebben waarbij ze niet rouwen om diegene, velen zullen zich daardoor enorm rot voelen). Maar je wilt juist dat iemand bij je is terwijl dat niet zo is, omdat je van diegene houdt en daardoor behoefte hebt aan zijn/haar nabijheid. Het gevoel dat ik iemand graag zie verandert niet op het moment dat diegene weg/niet weg is. Het is alleen een aangenamer gevoel als iemand er wel is, omdat er dan geen onbevredigd gevoel bestaat (verlangen).
Ik snap jouw redenering denk ik ook wel, dat het dus meer naast elkaar bestaat dan achter elkaar (je voelt al die gevoelens wel vanwege iemand, maar niet vanwege het houden van?), maar ik ervaar het toch meer als achter elkaar. Dat is dan wel los te koppelen, maar dan koppel je dus alles los.

Naar mijn mening is het ook in het geval van overlijden niet het houden van dat de pijn veroorzaakt, maar het feit dat jij het daar niet mee eens ben (hoe logisch ook ). In de situatie die jij beschrijft, is het niet liefde die ze zich kut laat voelen, maar schuldgevoel. Schuldgevoel is helemaal geen positieve emotie...

(je voelt al die gevoelens wel vanwege iemand, maar niet vanwege het houden van?)

Houden van is toch ook een gevoel? Imo inderdaad een van de gevoelens. Het wordt alleen zo vaak gebruikt als een samenvatting van allerlei emoties, ook negatieve, en dat lijkt mij onterecht.

En dat je iemand graag ziet, hoeft niet te betekenen dat je onbevredigd bent als je hem niet ziet?

[Volk]

Egoconstructie schreef:

Klink heel gezond en goed. Ik denk dat je gelijk hebt. Ik kan echter een paar ideeën nog niet loslaten. Bijvoorbeeld: jij mist je vriend toch ook wel eens? Dat is verlangen. Hoe kun je een relatie hebben zonder iemand niet af en toe te missen? En stel dat je vriend dan niet kan langskomen, dat zorgt dan toch voor frustratie?

Ik vind het fijn om bij mijn vriend te zijn. Nou woon ik samen met mijn vriend dus dat met langskomen heb ik niet zo. Maar soms gebeurt het dat hij mij belt en dat hij dan de komende paar dagen bij zijn vrienden blijft slapen. Dan mis ik hem persoonlijk eigenlijk niet, ik mis 's nachts iets om vast te houden, gewoon omdat ik het gewend ben om iets 's nachts vast te houden. Ik denk dat dat die verslaving is waar Freyja het over heeft. Ik raak niet gefrustreerd als mijn vriend dan niet meer komt. Ik heb wel betere dingen te doen dan gefrustreerd zijn.

Dus je kunt best liefde voelen voor iemand, terwijl zijn gedrag je volledig koud laat?
Dat wist ik niet.

[Infidel]

Freyja schreef:

Naar mijn mening is het ook in het geval van overlijden niet het houden van dat de pijn veroorzaakt, maar het feit dat jij het daar niet mee eens ben (hoe logisch ook ). In de situatie die jij beschrijft, is het niet liefde die ze zich kut laat voelen, maar schuldgevoel. Schuldgevoel is helemaal geen positieve emotie...

Houden van is toch ook een gevoel? Imo inderdaad een van de gevoelens. Het wordt alleen zo vaak gebruikt als een samenvatting van allerlei emoties, ook negatieve, en dat lijkt mij onterecht.

En dat je iemand graag ziet, hoeft niet te betekenen dat je onbevredigd bent als je hem niet ziet?

Maar indien je niet van diegene had gehouden, had zijn/haar dood je koud gelaten. Of tenminste, dat zou bij mij zo zijn. Dus waar ligt dat verband dan nog wel?
Dat gevoel (ik zie hem/haar graag) is dan niet bevredigd, aangezien je diegene op dat moment niet ziet. Ik kan dan nog steeds wel genieten van weet ik veel wat, maar dat ene stukje is dan niet compleet, zeg maar.

[Egoconstructie]

Volk schreef:

Ik vind het fijn om bij mijn vriend te zijn. Nou woon ik samen met mijn vriend dus dat met langskomen heb ik niet zo. Maar soms gebeurt het dat hij mij belt en dat hij dan de komende paar dagen bij zijn vrienden blijft slapen. Dan mis ik hem persoonlijk eigenlijk niet, ik mis 's nachts iets om vast te houden, gewoon omdat ik het gewend ben om iets 's nachts vast te houden. Ik denk dat dat die verslaving is waar Freyja het over heeft. Ik raak niet gefrustreerd als mijn vriend dan niet meer komt. Ik heb wel betere dingen te doen dan gefrustreerd zijn.

Oke ik snap het. Voor mij is relationele liefde onlosmakelijk met lijden verbonden "love is only pain, disguised as a kiss.". Maar dat is dus het verslavingsaspect waar jij en Freya het over hebben. Het hechten aan de ander is iets wat je niet tegen kan houden. Je kan er op zijn best vrij en nuchter mee omgaan. Alles komt en gaat.

Infidel schreef:

Maar indien je niet van diegene had gehouden, had zijn/haar dood je koud gelaten. Of tenminste, dat zou bij mij zo zijn. Dus waar ligt dat verband dan nog wel?
Dat gevoel (ik zie hem/haar graag) is dan niet bevredigd, aangezien je diegene op dat moment niet ziet. Ik kan dan nog steeds wel genieten van weet ik veel wat, maar dat ene stukje is dan niet compleet, zeg maar.

Hm dan zitten we idd op het punt dat wat mij betreft die emoties naast elkaar bestaan (ik zou dus zeggen dat er in dat opzicht geen verband is tussen de liefde en het verdriet, ze worden hooguit door dezelfde situatie veroorzaakt, maar dat verdriet valt mi niet onder 'liefde'), maar als jij dat niet vindt, tja dan kunnen we niet anders dan het oneens zijn

En wat je beschrijft over dat gevoel, dat ken ik eigenlijk niet... ja misschien in het begin als je superheftig verliefd bent, maar wederom, dat is in mijn ogen meer een soort verslaving en niet het houden van. Ik heb dat eigenlijk ook niet zo met dit vriendje. Ik vind het altijd superfijn om hem te zien en ik zou hem elke dag wel willen zien. Maar als ik hem niet zie, heb ik eigenlijk nooit het gevoel dat 'het ene stukje niet compleet is'.

Bij mijn ex had ik dat trouwens meer, maar ik dat was ook echt meer een verslaving, en toen het uitging was het ook cold turkey afkicken Met de huidige heb ik dat verslavende ook wel, maar dan meer in de zin van dat ik hem altijd wel wil zien of spreken en dat we als we elkaar zien, we niet van elkaar af kunnen blijven enzo. Maar niet dat 'onaffe' gevoel als we elkaar dan níet zien, gek genoeg heb ik dat nu eigenlijk helemaal niet. Ook niet toen ik vorig jaar een maand lang in Amerika was.

[Infidel]

Freyja schreef:

Hm dan zitten we idd op het punt dat wat mij betreft die emoties naast elkaar bestaan (ik zou dus zeggen dat er in dat opzicht geen verband is tussen de liefde en het verdriet, ze worden hooguit door dezelfde situatie veroorzaakt, maar dat verdriet valt mi niet onder 'liefde'), maar als jij dat niet vindt, tja dan kunnen we niet anders dan het oneens zijn

En wat je beschrijft over dat gevoel, dat ken ik eigenlijk niet... ja misschien in het begin als je superheftig verliefd bent, maar wederom, dat is in mijn ogen meer een soort verslaving en niet het houden van. Ik heb dat eigenlijk ook niet zo met dit vriendje. Ik vind het altijd superfijn om hem te zien en ik zou hem elke dag wel willen zien. Maar als ik hem niet zie, heb ik eigenlijk nooit het gevoel dat 'het ene stukje niet compleet is'.

Bij mijn ex had ik dat trouwens meer, maar ik dat was ook echt meer een verslaving, en toen het uitging was het ook cold turkey afkicken Met de huidige heb ik dat verslavende ook wel, maar dan meer in de zin van dat ik hem altijd wel wil zien of spreken en dat we als we elkaar zien, we niet van elkaar af kunnen blijven enzo. Maar niet dat 'onaffe' gevoel als we elkaar dan níet zien, gek genoeg heb ik dat nu eigenlijk helemaal niet. Ook niet toen ik vorig jaar een maand lang in Amerika was.

Persoonlijk vind ik je huidige relatie dan een stuk fijner klinken. Ik weet wel wat je beschrijft, dat je het niet mist (en hem daardoor ook niet). Ik vind het wel grappig dat wij het inderdaad allebei op die manier anders zien. Ik heb vanochtend eens gekeken of ik het ook naast elkaar kon leggen, maar dat lukte niet.
Ik denk wel dat jouw manier fijner is. Jouw beeld van liefde wordt tenminste niet gecorrumpeerd door allerlei negatieve emoties die er bij mij als vanzelfsprekend achter hangen. Aan de andere kant wordt het er wel weer ingewikkeld (en dus interessant) van als je alles op één hoop gooit.

[bakfietsje2]

Prominence schreef:

Liefde is kut!
Waarom vraag je me? Dat zal ik uitleggen:
Je stort je hart uit bij iemand bij je je op je gemak voelt.
Je geeft een stukje van je essentie als teken van affectie aan die gene voor wie jij je leven zou geven.
Je zegt dingen tegen haar die je nooit tegen een ander meisje zou zeggen.
Je Hebt het gevoel dat je zweeft.

En dan komt de harde hand der realiteit je in je gezicht slaan, Je ziet haar zoenen met een ander.
Je realiseert je dat zij helemaal niets voor je voelde, je realiseert je dat al jouw liefde en emotie niets anders waren dan een interessante inzet op het gigantische pokerspel dat het leven heet.
En ja mijn vriend, jij hebt verloren.
U heeft verloren en bent alles kwijtgeraakt.

Dit topic is voor alle gebroken harten, alle gescheurde zielen en ieder die ooit pijn is gedaan door die gene waar hij of zij het meeste van hield.

Onthoudt: Ik herinner u en gedenk u, wie je ook bent en realiseer dat je niet alleen bent.

Liefde is een leugen.

Dank u, dat moest ik even kwijt

mijn EX!!!! had paar maanden geleden met n andere kerel gezoend... als ik hem nu ooit nog tegenkom dan sla ik hem helemaal af....

Infidel schreef:

Persoonlijk vind ik je huidige relatie dan een stuk fijner klinken. Ik weet wel wat je beschrijft, dat je het niet mist (en hem daardoor ook niet). Ik vind het wel grappig dat wij het inderdaad allebei op die manier anders zien. Ik heb vanochtend eens gekeken of ik het ook naast elkaar kon leggen, maar dat lukte niet.
Ik denk wel dat jouw manier fijner is. Jouw beeld van liefde wordt tenminste niet gecorrumpeerd door allerlei negatieve emoties die er bij mij als vanzelfsprekend achter hangen. Aan de andere kant wordt het er wel weer ingewikkeld (en dus interessant) van als je alles op één hoop gooit.

Ja deels heb ik dat ook wel hoor, dus ik laat me ook regelmatig wel meeslepen door allerlei emoties Maar ik vind het ook fijner nu dan bij m'n ex, toen was ik emotioneel toch vrij afhankelijk van hem (en zette me daar weer tegenaf, waardoor er altijd een soort spanning was) en dat heb ik nu niet echt heel erg meer, tenzij ik pms heb