Altijd op weg naar huis.

[Jenneke.*]

Stukje van een verhaal.. Laat maar weten wat je ervan vind, dan zal ik een vervolg plaatsten.

De muziek werkte op haar zenuwen en dat was te zien, ze trok geïrriteerde gezichten, wat mij aan het lachen maakte, wat er voor zorgde dat zij zich nóg meer irriteerde. Op een gegeven moment stond ze dan ook met een ruw gebaar op en keek met een boze blik naar de stereotoren alsof ze die met een blik kapot kon krijgen. Daarna begon ze geconcentreerd naar de knopjes te kijken totdat haar gezicht iets van herkenning vertoonde. Ze deed een stapje naar voren en drukte op het knopje wat zonet herkenning bij haar had opgeroepen. Het uit-knopje. Meteen kwam er een stem uit de ruimte naast de woonkamer.
“Waar is mijn muziek?”, Vroeg een wat schelle stem.
“Die heb ik afgezet, het werkte op mijn zenuwen.” Onmiddellijk kwam de persoon waar van ik net waarschijnlijk de stem hoorde in de deuropening staan.
“Dan ga je maar ergens anders zitten”, was het antwoord van de persoon met de schelle stem. Terwijl Enza met de persoon die waarschijnlijk haar moeder was ruzie maakte, nam ik de twee personen op. Als ik ze met elkaar vergleek leken ze totaal niet op elkaar. Je zou niet eens denken dat ze familie van elkaar waren. Enza, vrij klein en slank en haar moeder, die toch wel wat molliger was stak een flink eind boven Enza uit. Maar bij Enza was geen teken van onderdanigheid te bekennen. Heet dat onderdanigheid? Of noem je het respect? Ik wist het niet. Plotseling voelde ik de ogen van Enza’s moeder op me gericht. De verbeten blik op haar gezicht veranderde meteen en een open gelaatsuitdrukking verscheen op haar gezicht. Weer een tegenstelling ontdekt. Enza’s gezicht stond altijd gesloten, alsof ze iets wilde zeggen maar het om de één of andere reden niet kon.
Ik stond iets te gehaast op, om me voor te stellen, en gooide daarbij de stoel om waarop ik nog geen 2 seconden geleden zat. Onmiddellijk voelde ik het bloed naar mijn wangen stijgen en onder wat gemompeld excuus zette ik de stoel weer op zijn poten en drukte ik alsnog de hand van Enza’s moeder.
“Aangenaam, Tanja Schutte.” En de moeder van Enza had een naam. Ik voelde de plakkerige warmte van haar hand tegen de mijne toen ik mijn naam noemde.
“Jerzie Del Sangro.” Meteen zag ik haar denken. Denken wat de meeste moeders doen als ik me voor het eerst aan hun voorstel. ‘Zeker een Italiaan die mijn dochter even komt versieren.’
Zo ben ik al aardig wat vriendinnetjes kwijt geraakt. Puur door mijn afkomst. En door vaders die het beste met hun dochter voor hebben en ze daarom maar met een gezonde Hollander laten trouwen.
“Zo, dus jij bent de nieuwe liefde van mijn dochter?” Doordat het er zo ongeïnteresseerd uitkwam had ik al meteen geen zin meer om te antwoorden, maar ik antwoordde vriendelijk.
“Nee mevrouw, Enza en ik zijn studiegenoten, we werken samen aan een project.” Toen ik de laatste woorden had uitgesproken had ze zich al een kwartslag omgedraaid, alweer op weg naar haar kamertje.
“Sorry, ik heb niet zoveel tijd nu, ben razend druk. We maken nog wel eens nader kennis.” En met die woorden maakte ze zich uit de voeten. Ik heb nog nooit zoveel desinteresse van iemand tegenover een ander gevoeld. Maar ik was de korte kennismaking al meteen weer vergeten toen Enza mijn hand pakte. Wat een verschil met daarnet. Hoe zacht en warm Enza’s handen zijn, hoe plakkerig en koud die van haar moeder, en ik registreerde opnieuw een tegenstelling in mijn geheugen.
“Ga je mee naar buiten, dan maken we een wandeling.” En ik liet me als een klein kind meevoeren aan de hand van het meisje met de bijna gitzwarte krullen de helblauwe ogen.


Er gebeurd misschien nog niet zo erg veel in het stukje.. maar.. vervolg?

[Jenneke.*]

Is het zo slecht?

*J'nke* schreef op 02-10-2004 @ 13:09 :
Is het zo slecht?

Ik hoop het niet, maar ik val nou aan
Verhaaltje verslinden

[Jenneke.*]

Oeh. *zenuwachtig is*

Oja.. Heb niet aandachtig gelet op spelling.. was ik gisteravond niet zo heel erg wakker voor.

*J'nke* schreef op 01-10-2004 @ 22:00 :
Stukje van een verhaal.. Laat maar weten wat je ervan vind, dan zal ik een vervolg plaatsten. Tof, maar ik zal je niet sparen, ik ga gewoon lekker mierenneuken

De muziek werkte op haar zenuwen en dat was te zien, ze trok geïrriteerde gezichten, wat mij aan het lachen maakte, wat er voor zorgde dat zij zich nóg meer irriteerde. Wát een ontzettende openingszin, ik krijg de neiging mezelf vast te binden aan mijn stoel, zo snel gaat het. Hij is ook lang!.
Op een gegeven moment stond ze dan ook met een ruw gebaar op en keek met een boze blik naar de stereotoren alsof ze die met een blik kapot kon krijgen. Daarna begon ze geconcentreerd naar de knopjes te kijken totdat haar gezicht iets van herkenning vertoonde.
Ze keek, niet begon te kijken. Anders lijkt het dus alsof je enorm lang bezig bent met beginnen te kijken. Leuk voor zinnen als 'ik begon met opstaan' maar niet voor een snelle handeling als kijken.
Ze deed een stapje naar voren en drukte op het knopje wat zonet herkenning bij haar had opgeroepen. Het uit-knopje. Meteen kwam er een stem uit de ruimte naast de woonkamer.
“Waar is mijn muziek?”, vroeg een wat schelle stem. kleine letter 'v'
“Die heb ik afgezet, het werkte op mijn zenuwen.” Onmiddellijk kwam de persoon waar van ik net waarschijnlijk de stem hoorde in de deuropening staan.
“Dan ga je maar ergens anders zitten”, was het antwoord van de persoon met de schelle stem.
Beetje crappy spraak, vind ik. Ook is het overdadige gebruik van 'persoon' niet bevorderend voor je verhaal Terwijl Enza met de persoon die waarschijnlijk haar moeder was ruzie maakte, nam ik de twee personen op. Als ik ze met elkaar vergleek vergeleek leken ze totaal niet op elkaar. Je zou niet eens denken dat ze familie van elkaar waren. Enza, vrij klein en slank en haar moeder, die toch wel wat molliger was komma! stak een flink eind boven Enza uit. Maar bij Enza was geen teken van onderdanigheid te bekennen. Heet dat onderdanigheid? Of noem je het respect? Ik wist het niet. Plotseling voelde ik de ogen van Enza’s moeder op me gericht. De verbeten blik op haar gezicht veranderde ik zou zeggen 'verdween', maar dat kan evengoed aan mij liggen. Veranderde klinkt zo vreemd met het tweede deel van de zin. meteen en een open gelaatsuitdrukking verscheen op haar gezicht. Weer een tegenstelling ontdekt. Enza’s gezicht stond altijd gesloten, alsof ze iets wilde zeggen maar het om de één of andere reden niet kon.
Ik stond iets te gehaast op om me voor te stellen en gooide daarbij de stoel om waarop ik nog geen twee seconden geleden zat. eventjes twee komma's vernietigd en een getal voluit geschreven Onmiddellijk voelde ik het bloed naar mijn wangen stijgen en onder wat gemompeld excuus zette ik de stoel weer op zijn poten en drukte ik alsnog de hand van Enza’s moeder.
“Aangenaam, Tanja Schutte.” En de moeder van Enza had een naam. Geen mooie zin, vind ik. Sowieso de 'en' op het begin doet me niet veel Ik voelde de plakkerige warmte van haar hand tegen de mijne toen ik mijn naam noemde.
“Jerzie Del Sangro.” Meteen zag ik haar denken. Denken wat de meeste moeders doen als ik me voor het eerst aan hun voorstel. ‘Zeker een Italiaan die mijn dochter even komt versieren.’
Zo ben ik al aardig wat vriendinnetjes kwijt geraakt. Puur door mijn afkomst. En door vaders die het beste met hun dochter voor hebben en ze daarom maar met een gezonde Hollander laten trouwen. Die laatste zin hoort er niet echt bij, vind ik. Misschien kan je dat stukje anders formuleren?
“Zo, dus jij bent de nieuwe liefde van mijn dochter?” Doordat het er zo ongeïnteresseerd uitkwam had ik al meteen geen zin meer om te antwoorden, toch ik antwoordde vriendelijk.
“Nee mevrouw, Enza en ik zijn studiegenoten, we werken samen aan een project.” Toen ik de laatste woorden had uitgesproken had ze zich al een kwartslag omgedraaid, alweer op weg naar haar kamertje.
“Sorry, ik heb niet zoveel tijd nu, ben razend druk. We maken nog wel eens nader kennis.” En Met die woorden maakte ze zich uit de voeten. Ik heb nog nooit zoveel desinteresse van iemand tegenover een ander gevoeld. Maar ik was de korte kennismaking al meteen weer vergeten toen Enza mijn hand pakte. Wat een verschil met daarnet. Hoe zacht en warm Enza’s handen zijn, hoe plakkerig en koud die van haar moeder, en ik registreerde opnieuw een tegenstelling in mijn geheugen.
“Ga je mee naar buiten, dan maken we een wandeling.” En Ik liet me als een klein kind meevoeren aan de hand van het meisje met de bijna gitzwarte krullen de helblauwe ogen.


Er gebeurd misschien nog niet zo erg veel in het stukje.. maar.. vervolg?

Uiteraard vervolg. Een weiniggezien onderwerp, al draai ik aardig lang mee. Plusje voor jou. Je verhaallijn loopt wel lekker, maar soms zijn er zinnetjes (of stukjes) die wat mij betreft anders kunnen, hetgeen ik ook aangegeven heb. Het is écht níét slecht.

Grim

[Astuanax]

Nee, ik vind het ook wel een mooi stuk! Vervolg graag maar doe het best maar niet te lang om geen nieuwe lezers af te schrikken

je schrijft vanuit een leuk perspectief!

[Verleden Tijd]

Leuk. Heb er geen last van gehad dat er weinig gebeurde. En je hebt toch drie personages geïntroduceerd en min of meer de setting van het verhaal aangegeven.

[Charlottetje]

het is wel 'ergeren aan' en niet 'irriteren aan'... dus bijv. 'zij ergerde 'zich' nog erger aan....'
verder is je eerste zin veeeeeel te lang. vervang wat komma's door punten, kan makkelijk.
tsja, sorry, ik ben half brak (ja, op dit tijdstip nog) moe (te veel niet geslapen) en erger me dood aan het feit dat het verhaal er niet gewoon in een keer staat en dat je het verschil tussen het gebruik van irriteren en ergeren niet kent......

Charlotte
nee, komt gewoon door mijn brakheid, had het op een andere dag waarschijnijk wat aardiger weten te brengen....

[Little Phoebe]

Jen ik vond dat persoon persoon gedoe een beetje ingewikkeld, mss dat je dat kunt veranderen?
En ik merkte pas dat het een jongen was toen ik bijna aan het einde was, mss kun je dat ook nog even bijstellen? of ben ik gewoon traag van begrip?

*kusj* het is leuk, ik wil wel vervolg