[Vriendschap] Mijn 'beste vriend.'

[mara18]

Ben je echt wel zeker dat je niet verliefd op hem bent?
Je bent stikjaloers als hij en zijn vriendin klef doen. Je droomt zelfs vaak van hem. Je bent de heeeeeeeeeeele dag met hem bezig. Ik beklaag je vriendin eerlijk gezegd.

Met elke post die jij doet, kunnen wij telkens maar één ding blijven herhalen: LAAT HEM LOS.

Klinkt misschien allemaal wat cru, maar ik vind het echt niet normaal. Met jouw gedrag tegenover hem zal je hem echt niet opnieuw voor je winnen. Volgens mij raakt hij alleen maar meer en meer geirriteerd dat jij je zo bemoeit. Is hij ongelukkig, wel laat hem dan ongelukkig zijn. Hij verwacht kennelijk niet van jou dat jij hem uit die put trekt, probeer dat dan ook niet te doen.

[Dice94]

Au schreef:

@Dice94: 'Leuk' dat je het boeiend vond om te lezen, ik vind zelf dit soort dingen van anderen vaak ook erg boeiend om te lezen.

Is 94 je geboortejaar? Zoja, dan klink je heel wijs voor je leeftijd.

Ik geloof inderdaad (Gelukkig!) nog wel dat er mensen zijn die er echt voor je zijn en er voor je blijven, denk wel dat ik 'tegenwoordig' alleen veel minder de behoefte heb om op 'n vriendschappelijke basis zoiets diepgaands op te bouwen. Dat is opzich zonde, maar misschien wel beter. En wie weet komt dat nog wel terug.

Ja 1994 is mijn geboortejaar .
Ik ken genoeg mensen waar ik goed mee kon opschieten en die nu best wel veranderd zijn, maar dat hoeft niet alleen maar negatief maar iemand kan ook positief veranderen.

Ik voel me ook niet altijd goed over dingen, zoek sowieso afleiding, dat is heel belangrijk, ga met andere mensen om, maar ik denk zelf dat die ''Tim'' niet zo goed weet wat hij doet, alsof hij gehypnotiseerd is.
Maar dat denk ik, ik ken hem verder niet dus daar kan ik je niet bij helpen.

Maar vooral, blijf er wel in geloven dat er genoeg mensen bestaan die je wel mogen!

[ILUsion]

Tja, ik kan ook weinig anders zeggen dan: LAAT DIE JONGEN GAAN. Verliefd, volgens mij hoef je dat niet te zijn op hem, maar je had wel een heel erg sterke band met hem.

Kijk: je hebt de keuze, of je laat hem los, en dan zal het nog wel even wat minder gaan; of je blijf je aan hem vastklampen, proberen aandacht van hem te zoeken en dan gaat hij je gewoon ook maar blijven kwetsen door je overduidelijk te negeren. Geef hem die kans gewoon niet, geef jezelf ook die kans niet om je te laten kwetsen. Maar sowieso ga je hem moeten loslaten, dus beter zo vroeg mogelijk: dat bespaart je heel veel slechte momenten; want na al dat gedoe zie ik hem niet meer 'terugkomen' naar jou. Hij mag dan in een vreselijke relatie zitten, dat is zijn zaak en zijn keuze; niet de jouwe. Je doet het allemaal met goede bedoelingen, lijkt me, maar, als je geen toestemming hebt van hem, tja, dan kan je weinig positiefs bijdragen en houdt je er dus best helemaal uit. Je helpt hem er niet mee (want hij negeert je, dus zal eerder iets helemaal omgekeerds doen, gewoon omdat jij het andere als goed aanschouwt) en je helpt jezelf er niet mee (je stelt je kwetsbaar op; met gevolg dat hij je kwetst, of dat je jezelf eigenlijk kwetst door nog iets van contact te zoeken).

Inderdaad goed dat het jaar bijna gedaan is

[Au]

Mja ik zei toch ook al dat ik er echt klaar mee ben? Dat ik niks meer van 'm hoef en zo.

@Mara
En nee ben echt niet verliefd op 'm. Zou willen dat ik dat ooit was geweest, maar ik word gewoon niet verliefd op jongens. Dus in die zin heb ik helemaal geen gevoelens voor 'm.

Ben helemaal niet stikjaloers als hij klef doet met z'n vriendin, want ik vind hem gewoon niet aantrekkelijk. Ik word er alleen chagrijnig van, en dan vooral als ze 't doen in een ruimte waar maar 'n paar mensen zijn, 'n paar meter voor mijn neus gaan staan doen, terwijl ze ook gewoon naar huis kunnen gaan/aan de andere kant van die ruimte hadden kunnen gaan staan.

Overigens irriteren allerlei mensen zich heel erg aan ze. Zelfs mensen die niks met Tim/Kim hebben, dat zegt ook wel iets over dat 't echt niet zo zeer aan mij ligt?



Vriendschap hoef ik echt niet meer van hem. 't Enige dat me nog dwars zit is dat ik hem iedere dag zie, en dus iedere dag herinnert word aan hoe het was en hoe het nu is.

Als ik zou mogen kiezen of hij naar een andere shcool zou gaan of niet, zou ik hem zonder twijfel naar die andere school sturen. Wil niet zeggen dat ik hem nooit meer wil zien, want dat is niet zo. Maar eigenlijk zou ik hem de komende paar jaar niet hoeven zien denk ik.

[JustADreamer]

strontkind schreef:

herkenbaar.
ik kan heel kort reageren, het is misschien keihard maar wel de waarheid.
laat het een les wezen. vertrouw NIEMAND.
je kunt het beste op een oppervlakkige manier met mensen omgaan.
lol trappen, gaan stappen, discussieren of bij elkaar over de vloer komen, maar hou iedereen emotioneel op afstand. zal je een hoop pijn besparen.

ik ben in een jaar tijd 5 zogenaamde "goeie vrienden" kwijtgeraakt.
HET HELE FENOMEEN VRIENDSCHAP IS ZO NEP ALS HET MAAR KAN.

gelukkig ben ik daar nu achter, ik heb zat mensen waar ik mee omga hoor.
met sommigen ga ik stappen, bij sommigen doe ik af en toe een bakkie. en ik sport regelmatig en aldaar kom ik ook genoeg mensen tegen. ben absoluut niet eenzaam.
maar dikke vriendschappen, dat is fucking bullshit.
dat heb je in ieder geval geleerd, moet je maar denken.
en ja, dat doet verdomde pijn, het moment dat je daar achter komt.
geloof ik graag.
hopelijk trap je er de volgende keer niet meer in! sterkte heej.

Hehe, jaaa en het is natuurlijk beter om je maar helemaal van gevoelens af te sluiten. Dat jij een oppervlakkig kutleven wil leiden betekent niet dat je dat andere mensen ook moet aanraden.

Hoewel ik heel veel mensen op een afstand hou zijn er toch een paar heel goeie vrienden die heel dichtbij mij kunnen komen, waarmee ik kan lachen en kan huilen, en natuurlijk doet het zeer als zij mij zouden 'verlaten'... Uiteraard, maar ik leef liever m'n hele leven voluit, met wat ik ook doe, dan dat ik op de oppervlakte blijf drijven.

[JustADreamer]

Iedereen hier heeft je al de tip gegeven: LAAT HEM LOS.

Je kan nog zoveel analyseren hoe je gevoelens nu zijn, en hoe kut je je er nog steeds over voelt, maar blijkbaar heb je hem dus nog steeds niet losgelaten!
Ik weet niet meer wie het zei, maar diegene had gelijk, je gaat door een rouwproces. En daarbij horen woede, verdriet en ontkenning, maar op een gegeven moment moet je toch voor jezelf het besluit nemen dat je weer verder gaat leven. En dat ook écht doen. Zie de tijd die je met hem had als een goeie herinnering, iets wat was, maar niet langer is. En controleer wat je controleren kan, en laat de rest los. Jij hebt geen invloed op zijn doen en laten, hoe hard je ook probeert, zolang hij zelf niet inziet, of ontkent dat 'ie fout bezig is, heeft alle moeite die je doet toch geen effect. En de energie die je daarin verliest kan je ook steken in je vriendin, en in andere positieve zaken... Denk daar aan als je je weer aan hem ergert, of boos op hem bent. En ga iets constructievers doen met je leven.

[m!ke]

Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel tekst vrijwillig gelezen, en ik heb er geen spijt van ook niet.
Ik snap je probleem helemaal ookal heb ik nog nooits iet dergelijks meegemaakt.
Ik vind die tim een enorm harde lozer en het verbaast mij dat hij nog niet tegen de lamp is gelopen met al het nutteloze verdriet waarmee hij je opzadelt iddem voor die Kim, wat een ongelofelijke trut.

Het lijkt mee heel duidelijk dat Tim smoorverliefd is en dat kim daar gebruik van maakt en hem manipuleert, het is een soort spelletje voor haar om hem van jou af te pakken. Ik bewonder jou goedheid om die jongen nog een kans te geven maar ergens ( niet grof bedoelt ) vind ik het ook wel dom van je, en laat je een beetje over jou heenlopen. Om jezelf verder verdriet te besparen stel ik je voor om die 2 los te laten, dit is iets wat niet meer lang gaat duren want zodra mensen er niet meer naar kijken of zich er niet meer druk om maken ziet zij de lol er toch niet meer van in. En ik hoop voor tim, ookal vind ik hem een dikke nul dat hij gaat inzien dat hij zijn beste vriendin, en ik gok ook zijn (oude) vrienden hem gaan laten vallen.

I know it aint easy, maar let it go je hebt getoont dat je een sterk karakter hebt maak hier nu in deze situatie ook gebruik van.

[Dice94]

Ja. Ik zeg het ook maar 1 keer, er is maar 1 manier bij dit probleem.

LOS LATEN.

Het is moeilijk, en je denkt misschien dat hij het nu gaat inzien, maar dat is een kleine kans.
Je kan beetje hem laten vallen, je krijgt echt minder pijn!
En je zal hem nog wel zien op school, maar de vakantie komt eraan, en dan moet je er niet meer over nadenken en lekker genieten van de vakantie.

Na de vakantie, als je nog bij hem in de klas zit, gewoon helemaal negeren, zelfs geen oog contact, en wat er ook wel meerdere zeggen, hopelijk gaat hij uiteindelijk inzien dat hij zijn beste vrienden is verloren!

Hopelijk heb je iets aan al deze reactie's, ik hoop dat dit het probleem zou oplossen, of tenminste een beetje .

Veel succes met je (klote) probleem.

Ps. Is misschien een beetje raar, maar dit doet me echt denken aan van die onm of gtst problemen .

[Au]

Hey allemaal heel erg bedankt weer voor 't lezen en reageren!

Maar ik krijg wel een beetje het idee dat sommige van jullie mijn recentste berichten niet hebben gelezen, waarin ik dus al zeg niks meer te zullen doen.

Op de een of andere manier heb ik er nu allemaal weer wat meer last van dan bijv. een paar weken terug. Droom steeds over Tim. Dan weer dat hij me in elkaars slaat, en een paar dagen later droom ik dat hij huilend naar me toe komt en zegt dat het 'm spijt etc. Maar misschien is dat 'n nieuwe fase van 't afsluiten.

Als de vakantie niet in zicht zou zijn nu zou ik me echt hartstikke rot voelen, maar ik weet dat het nog maar 'n paar dagen is en na de vakantie misschien wel gewoon écht klaar voor mijn gevoel.

't Maakt me nog iedere wel ontzettend boos als ik aan bepaalde dingen denk. Hoe oneerlijk ik 't vind hoe boos hij was op mij na dat gesprek van mij en Kim... En ook hoe hij nu doet, alsof het mijn eigen schuld is dat 't nu is zoals 't is. Terwijl de laatste keer dat we echt hebben gepraat hij me nog zei dat ik betere vrienden verdiende dan hij, dat 't 'm speet, dat hij me alle geluk van de wereld toewenste en zo.

Nog 2 dagen proefwerkweek (Dat is dus maar 'n paar uur op school) dan nog een dag punten ophalen, en dan 'n week later rapportophalen en dan is 't jaar voorbij geloof ik.

[Dice94]

Volgens mij heb je toch echt iets met hem, niet verliefd, maar je had misschien zo'n grote band met hem dat je hem toch heel erg veel mist.

Ik zou het nu gewoon laten gaan, ook al heb je die vervelende dromen, doorgaan met je leven, zoek afleiding, ga op vakantie ofzo, ga even weg van al dat hele gebeuren, gewoon weg!

[Vladawi]

Lieve Au,

Als old newbee, is dit de eerste forumpost die ik op mijn intuitie afgaand volledig heb nagelezen. Bedankt dat je zo in je ziel laat kijken. AJe stelt je zo kwetsbaar op, dat ik het laf zou vinden na alles gelezen te hebben geen reactie te geven.

Au, dat roep ik als ik pijn heb. Na een motorongeval, een operatie, een hardnekkige wondinfectie, maanden intraveneuse antibioticathrerapie en bijkomende operaties, begon mijn afweersysteem mijn gewrichten van binnenuit aan te vallen, zodat ik de laatste tijd steeds vaker 'au' roep. Maar dat is lichamelijke pijn en dat is niets in vergelijking met geestelijke pijnen,. Ook daarvan kreegik ruim mijn deel.

In een vechtscheiding waarover ik me achteraf schaam, speelde ik mijn eerste dochter (nu 38) en meteen ook drie kleinkinderen kwijt. Als dertiger hertrouwde ik met een meisje van twintig. Bij haar vond ik wat ik al die tijd emotioneeel had gemist, plus een 'nieuwe' dochter, nu 21 .

Enkele jaren geleden kwam mijn tweede partner evenwel tot de constatatie dat ze lesbisch is. In de weekends zit ze bij haar vrouw, waarmee ze nu op vakantie is. We zien elkaar nog graag, we hebben twintig jaar (h)eerlijke herinneringen en een pracht van een dochter. Dat maakt dat we maten voor het leven blijven , ook al is het is de bedoeling dat ze apart gaat wonen zodra ze het zich financieel kan permitteren.

Dit maar om aan te geven dat ik weet wat psychische pijn is en leerde hoe er mee om te gaan, zodat ik ook een zestienjarige 'raad' durf te geven. Dat doe ik in de vorm van een vraag, die ook in andere reacties al aan de oppervlakte kwam: ben je wel lesbisch? Is je hart niet bij de Tim van voordien, waarmee je hand in hand liep, knuffelde (!) en vrijdagsrituelen had (wat mag ik me daarbij voorstellen?). Je omgeving, zijn ouders en jouw familie zagen jullie als een stel en uit wat je vertelt maak ik op dat jullie dat waren, ook al ontken je het heel nadrukkelijk.

Ik kan me voorstellen dat pubermeisjes zich van jongens (en de seksuele consequenties die daarbij horen) afschermen door zogenaamd 'op meisjes te vallen'. Anderen doen het door op een - onbereikbaar en dus onbeddreigend - idool verliefd te worden.

Op jouw leeftijd is het heel normaal zowel voor jongens als voor meisjes Sturm und Drang gevoelens te krijgen. Hetzelfde geldt overigens voor puberjongens. Van mijn tiende tot mijn achttiende was ik uitsluitend op (jongere) jongens 'verliefd'. Dat de geslachten toen strikt gescheiden leefden (apart onderwijs, jeugdbeweging, meisjes in de kerk links (( = slecht)), jongens rechts ((= goed))), had er veel mee te maken. Mijn (pedo)seksuele gevoelens verdwenen als bij toverslag toen ik in mijn studententijd voor het eerst de borsten van een meisje in handen kreeg.

Vandaar dan ook mijn vraag. In je verhaal is je vriendin hooguit een vijfde wiel aan de wagen. Tot haar begrijpelijke ergernis, draait je dagdagelijks leven om Tim, die dat allesbehalve waard schijnt. Misschien wordt hij het nog, jongens lopen emotioneel veelal achter op meisjes. Hij lijkt me erg manipuleerbaar. Kim lijkt het leuk te vinden dat ze hem in haar greep heeft en hem kan slopen (weg vrienden, sport, muziekband...). Het is aan hem om daaruit los te raken en zichzelf terug te vinden. Wil hij ook jou terugvinden, laat het hem dan op zijn knieën doen. Met minder mag je geen genoegen nemen. Pas als hij 'berouw' toont, kun je vergeven en hem overeind helpen, in de eerste plaats door hem een objectief relaas van je decisief gesprek met Kim te geven, zodat hij kan inzien hoe ze hem om de tuin heeft geleid.

Maar als je lesbisch bent, what the fuck? Waarom blijf je er zoveel energie in stoppen als je al in iemands armen kan liggen? Wat mis je?

[BubbleToes]

Ik heb net heel je verhaal gelezen en ik moet zeggen dat het me toch wel bekend voor komt. Ik heb zelf ook een hele goede vriend gehad. Noem hem Bob.
Ik ken hem al zo'n 5 jaar denk ik, en al sinds het begin kunnen we het ontzettend goed met elkaar vinden. Binnen die 5 jaar hebben we 1 keer gekeken of dit allemaal niet meer was dan alleen zo'n hechte vriendschap, maar dat werkte niet. Gelukkig was het van zo'n korte duur dat het de vriendschap niet ''beschadigde'' want dat is waar je dan bang voor bent op zo'n moment.

En zo gingen de maanden/jaren voort. Er waren perioden dat we elkaar dagelijks zagen voor maanden lang, maar ook peroden dat dat wat minder was, waar we allebei geen problemen mee hadden. Kon het goed vinden met zijn ouders, die alsmaar hoopte dat het nog wat zou worden tussen ons, en hij met de mijne.
Hij had af en toe een vriendinnetje, en ik af en toe een vriendje maar dat stelde allemaal toen nog geen reet voor en vormde dus ook geen probleem..

Tot het moment dat er ong. 2 jaar geleden een ongelooflijke spanning tussen ons kwam. Een soort fysieke aantrekkingskracht. Voorzichtig kwam daar zo'n eerste kusje, en voor t wisten gingen er maanden voorbij dat we zodra we elkaar zagen boven op elkaar lagen. Nooit echt seks gehad overigens.
Na een tijdje werd dat minder.. We hadden het beide druk met school en kregen op den duur allebei een relatie. Dus we spraken elkaar gewoon nog regelmatig op een gezellig, vriendschappelijke manier. (Die spanning bleef wel hangen, máár de vriendschap was veel sterker)

Ik had de rol van Tim in dit verhaal. Mijn inmiddels ex (heb 1,5 jaar een relatie gehad) was erg jaloers. En ook al had hij Bob nog nooit ontmoet, hij werd altijd kwaad als ik vertelde dat ik hem weer eens had gesproken. Onze relatie was puur vriendschappelijk geweest, en ookal hebben we een ''vurige'' periode gehad, die was helemaal verdoofd. Ook had hij trouwens inmiddels een vriendin.
En zo begon het.. Elke keer als Bob mij aansprak, kapte ik het af.. Gewoon omdat ik zo bezig was met mijn op dat moment vriend die dat dus niet wilde. En hij praatte ook op een manier alsof het niks voorstelde ''jullie hebben toch wel vaker minder contact'' en dat begon ik dus ook te geloven. En natuurlijk, op 't moment dat je verliefd bent en iemand doet uitspraken als '' ben ik dan niet genoeg voor je als een vriend'' of '' ik word er zo onzeker van, wat nou als..'' dan is zoiets heel belangrijk. En zo liet ik Bob steeds een beetje meer vallen.

Ik praat het absoluut niet goed! Maar ik probeer je gewoon wat inzicht te geven wat zijn situatie betreft. Ik herken mezelf er in ieder geval van en ik heb er héél erg veel spijt van. Gelukkig heb ik nu weer een beetje beter contact met Bob, die het er heel erg moeilijk mee heeft gehad, maar ik denk dat het nooit meer zal worden als toen. Het gekke is, dat ik hem natuurlijk 1,5 jaar bijna niet zag en sprak, en nu.. iedereen keer als ik hem zie wel zou willen bespringen! Maar dat heeft hier niks mee te maken, hihi.

Het is voor jou waarschijnlijk heel moeilijk om het te accepteren, maar meer kun je eigenlijk niet doen. Ik vind het heel knap van je om géén contact meer te proberen te zoeken met Tim, maar ik denk dat je daar later misschien wel de vruchten van plukt. Wees vooral blij met de mensen die je nu om je heen hebt, en maak er gebruik van dat je zoveel over hem mag praten als je wil, want dat kan een hoop schelen.

[Au]

@Vladawi: Toch heb ik heel veel liever dit, dan 'n motorongeval of 'n echt hardnekkige wondinfectie, maar goed.

Wat je verteld over je dochter die je kwijt bent gespeeld, en je kleinkinderen, dat lijkt me helemaal verschrikkelijk. Dat vind ik nog 'n stuk extremer dan dit.

Als ik t'goed begrijp is 't meisje van toen 20 tot de conslusie gekomen dat ze lesbisch is?

Ik ben overigens wel echt lesbisch.
Tim's familie heeft eigenlijk altijd gedacht dat we stiekem 'n relatie hadden maar dat we er nog voor uit moesten komen, mijn familie geloofde ons wel. 't Was perfect geweest als ik en Tim wel 'n relatie gehad zouden hebben, maar ik werd gewoon simpelweg nooit verliefd op 'm. Wat voor mij ook wel veel bevestiging heeft gegeven dat ik gewoon echt niet verliefd word op jongens, anders was Tim wel een van die jongens geweest. Alles klopte in principe, maar 't bleef gewoon vriendscahppelijk. Écht vriendschappelijk.

M'n vriendin is geen vijfde wiel aan de wagen. M'n vriendin woont 150 KM bij me vandaan en heeft Tim nbog nooit gezien. Ik zie m'n vriendin meestal maar ééns per twee weken, in 't weekend sowieso. Natuurlijk spreek ik haar veel meer dan dat, maar toch draait zij niet zo heel zeer mee in mijn dagelijkse leven als ik 't heb over school. Daarom komt 't misschien zo over.

En moet er ook bij zeggen dat 't met m'n vriendin gewoon niet heel erg goed zit. Ik dacht in 't begin dat we in bepaalde dingen gewoon nog naar elkaar toe moesten groeien, en dat we elkaar wel beter zouden leren begrijpen naarmate de tijd. Maar we zijn inmiddels 'al' een half jaar verder, en heel veel vooruitgang heeft 't allemaal niet gemaakt, maar dat terzijde.

Heb je overigens nog vaak geprobeerd 't contact met je dochter te herstellen? Vind 't overigens wel knap dat je samenleeft met iemand waarmee je 'n relatie hebt gehad, terwijl ze nu 'n ander heeft. Ik denk niet dat ik met zulke omstandigheden zo rustig om zou kunnen gaan.
Heel erg bedankt voor je reactie.





@ Bubbletoes: 't Feit dat jij hetero bent maakt de hele situatie in principe lastiger lijkt me eigenlijk. Bij mij en Tim is 't gewoon altijd heel duidelijk geweest (Voor onszelf tenminste) dat 't echt vriendschappeijlk was, en dat er geen gevoelens waren. (Tim heeft daar wel eens over getwijfeld, maar dat stelde niet heel veel voor. Daar was hij nooit zo mee bezig of zo.)

Neem je je ex veel kwalijk?
Ben jij 'n makkelijk te manipuleren persoon denk je?
Hoe voelde dat om zo Bob te laten vallen langzaamaan zeg maar? Klinkt lullig maar zo bedoel ik 't natuurlijk niet. Ik bedoel gewoon, daar moet je je toch bewust van zijn op zo'n moment?

Liefde maakt blind vind ik zoiets 'groots' om te zeggen als 't gaat over 4 of 5 jaar vriendschap. Maar goed er zijn ook mensen die na 20 jaar huwelijk en 2 kinderen verliefd worden en hun gevoel achterna besluiten te gaan...






't Is vandaag Tim's verjaardag. Daarom moest ik er toch weer even aan denken. 't Geeft me toch wel 'n naar gevoel, best wel erg naar gevoel eigenlijk, dat ik dat niet meer vier. 't Is nu overigens toch al na 12e, dus 'n SMSje sturen is wat aan de late kant. Sowieso beter van niet. Mijn verjaardag gaat hij 99,9% zeker ook niet bij stilstaan.

[Vladawi]

Lieve Au,

Van bed maar niet van tafel gescheiden leven, is geen probleem als je van elkaar houdt. We zijn meer dan een kwart eeuw samen en dat was voor allebei een zalige tijd. Toen we elkaar leerden kennen, gaf ik haar te verstaan dat ik al twee kinderen had en dat hoofdstuk als afgesloten beschouwde. Zij was twintig, kinderen, dat was niks voor haar, zij was een nymfe, die dankzij een avontuurlijk leven “onder mijn hoede” ontpopte. Eén van die avonturen, was gevolg geven aan de lesbische gevoelens, die enkele jaren geleden de kop opstaken, maar achteraf bekeken sinds haar kindertijd sluimerden.

Off the record: een buur van haar eerbiedwaardige ouders had een hoge functie aan het paleis. Haar papa was een hoge magistraat en zij moest met prins Filip gaan spelen om die domoor Nederlands te leren. Ze klom evenwel voortdurend in de bomen en dat prinsje durfde haar niet achterna te gaan. Anders was ze nu misschien prinses…

Dat terzijde, maar toch wel grappig, vind ik. En lachen is het beste medicijn.

Na enkele jaren intense groei, begon ze naar een kind te verlangen. Omdat ik baren en zogen essentieel voor de vervulling van het leven van een meisje was gaan beschouwen, stemde ik toe. Met als resultaat een dochter waar ik trots op ben, een meisje dat nog van zich zal laten horen.

Haar komst, was het kantelmoment in mijn relatie met mijn dochter uit mijn eerste huwelijk. Ook mijn toen tienjarige zoon had het er moeilijk mee, maar dat kwam snel in orde. Mijn ex was ondertussen zwaar gaan drinken en de kinderen werden opgevangen door haar ouders, voor wie ik de duivel was. Ter verduidelijking: ik was niet gescheiden omwille van een andere vrouw, maar omdat mijn ex een dwingeland was geworden. Ze heeft dan ook nooit van me gehouden, maar gokte dat mijn trouw onvoorwaardelijk zou zijn. Daar had ze het mis.

Ik heb tal van stappen gezet om het contact met mijn oudste dochter te herstellen, maar ze gedraagt zich als een incestslachtoffer, zodanig dat mijn lesbische vriendin zich zelfs afvraagt of er nooit wat is voorgevallen. Neem van me aan dat daar geen sprake van is. Doordat ik nogal met wetenschap bezig ben, heb ik een mogelijke verklaring voor het gedrag van mijn dochter gevonden, maar daar schiet ik niet mee op. Ik stuur mijn kleinkinderen altijd een zo origineel mogelijk verjaardagsberichtje, maar ik weet niet eens of ze dat te zien kijgen.

Omdat ik enorm van kinderen hou, is dat inderdaad pijnlijk. Gelukkig kan ik het gemis compenseren door mijn vriendschap met mijn buurmeisjes, die me zowat als een opa beschouwen.

Dat je vriendin 150 kilometer van je vandaan woont, verheldert veel van je verhaal. Jammer dat jullie relatie niet vlot. De afstand zal er wel mee te maken hebben zeker?

Au, ik moet gaan slapen. Geniet van wat je hebt en van wat er is. Terugdenken aan hoe het was, piekeren over hoe het kan gaan, is tijdverlies. Leef nu!

Vlad

[Au]

Heb je dan helemaal geen jaloerse gevoelens meer, als je lesbische vriendin met haar vriendin is? Hoe oud zijn jullie nu eigenlijk? Nymfe, dat vind ik een heel vreemde beetje enge term. Is toch zoiets als 'n kind dat heel vrouwelijke, volwassen trekjes heeft?

Hahaha, was 't niet zo'n heldhaftig prinsje?

Dat zij ook nog een kind gekregen heefyt, je lesbische vriendin, maar de situatie nog veel ingewikkelder lijkt me. Woont dat kindje bij jullie? En dan gedeeltelijk ook bij 'je' vriendin en haar vriendin? Hoe oud is je dochter nu?

Waarom ben je duivel voor de ouders van je ex?
Waarom denk je dat je dochter zich als een incestslachtoffer gedraagt?

Ik ga er van uit dat jouw verhaal klopt, dat er daadwerkelijk niks is gebeurd tussen jou en je dochter. Maar ik denk wel dat 't misschien gemakkelijker is om jou van dergelijke dingen te beschuldigen, dan de gemiddelde andere man. Vanwege je relatie met je veel jongere lesbische vriendin bijvoorbeeld. Of je vriendschap met je buurmeisjes.
Is 't niet slopend om van zoiets beschuldigd te worden? Belemmert 't je dagelijks leven niet?

De afstand tussen mij en m'n vriendin maakt 't allemaal heel lastig ja. We hebben 'n periode gehad dat 't haar niet meer leek te lukken, omdat ze me zo miste. Maar toen is ze gaan werken. Ik zei nog voor ze ging soliciteren: 'Ga niet op de zatrerdagen werken want dan kunnen we elkaar al helemaal amper zien.' Maar dat deed ze dus toch.

Eklaar zien werd dus heel moeilijk, doordeweeks kan sowieso niet vanwege school. Elkaar 'n keer 2 maanden niet gezien. Want zij wilde alleen afspreken als we ook 2 nachten konden slapen, anders ging ze me nog veel erger missen en dat was één nachtje samen niet waard. Was ik t'dus helemaal niet mee eens maar goed.

En ook 'n beetje wat je over jouw ex zei (Dit is natuurlijk op 'n veel kleinere schaal maar goed) dat ze denkt dat ik onvoorwaardelijk trouw ben. Ze kan ook 'n ontzettende dwingeland zijn. Maar dat is denk ik gedeeltelijk m'n eigen schuld omdat ik te makkelijk en te lief geweest ben heel lang.

Zo zijn er nog veel meer dingen die tussen mij en m'n vriendin niet lopen. Ze is niet zo'n prater. Ik ben er wel altijd voor haar. En zij probeert 'r ook echt altijd voor mij te zijn, maar ze weet vaak gewoon niet hoe. 't Zijn veel dingen die ik haar opzich niet kwalijk neem, maar die ik wel heel lastig vind.

ben ik nou de enige die het vreemd vind dat hier een man van >50 reageert?

[ILUsion]

Get Psycho schreef:

ben ik nou de enige die het vreemd vind dat hier een man van >50 reageert?

Offtopic: 'Ouderen' (lees: niet-jongeren) komen makkelijk hier terecht: ze zoeken bv. een boek op, komen hier een samenvatting tegen, wat kliks verder zitten ze op het forum om te zien of er daar iets interessants zou staan en voilà

Het is niet de meest alledaagse gebeurtenis, hoewel op sommige deelfora er wel regelmatig posts van niet-jongeren (dertigers, veertigers, vijftigers, ...) gemaakt worden en bijdragen tot de discussie, eigenlijk ook wat hier gebeurt. Het lijkt me niet de goede houding om direct argwaan te koesteren, op basis van leeftijd: hoe oubollig het mag klinken, we kunnen leren van de voorgaande generaties.

Wees trouwens maar gerust dat het forumbazenteam op de meeste plaatsen wel een oogje in het zeil houdt, bij om het even wat voor problemen zullen we wel ingrijpen, maak je geen zorgen.

ILUsion schreef:

Offtopic: 'Ouderen' (lees: niet-jongeren) komen makkelijk hier terecht: ze zoeken bv. een boek op, komen hier een samenvatting tegen, wat kliks verder zitten ze op het forum om te zien of er daar iets interessants zou staan en voilà

Het is niet de meest alledaagse gebeurtenis, hoewel op sommige deelfora er wel regelmatig posts van niet-jongeren (dertigers, veertigers, vijftigers, ...) gemaakt worden en bijdragen tot de discussie, eigenlijk ook wat hier gebeurt. Het lijkt me niet de goede houding om direct argwaan te koesteren, op basis van leeftijd: hoe oubollig het mag klinken, we kunnen leren van de voorgaande generaties.

Wees trouwens maar gerust dat het forumbazenteam op de meeste plaatsen wel een oogje in het zeil houdt, bij om het even wat voor problemen zullen we wel ingrijpen, maak je geen zorgen.

Ik snap je zeker. Maar dr zitten namelijk genoeg minder betrouwbare lui tussen en juist op een forum voor scholieren is at een extra risico factor. Maar ik ben blij dat de FB's dat ook onderkennen en in de gaten houden

[Vladawi]

Lieve Au,

In februari werd ik zestig. Als ik het goed begrijp, ben jij zestien. Door je ‘lieve’ te blijven noemen, neem ik een risico. Wie me kwaad wil, kan me alleen al daarmee ‘pakken’. Het manipuleren van een minderjarig meisje vanuit de machtspositie die ik als ervaren ouderling vestig… één sensatieverhaal in De Morgen volstaat. en een smet op mijn naam, zou nieuwswaarde hebben. In ben een kleine BV (Bijna Vergeten), maar sommigen zouden me graag door het slijk halen. Op mijn leeftijd hou ik naast een handvol vrienden ook vijanden in machtige organisaties over. Al weet ik dat elk woord hier tegen mij kan worden gebruikt, antwoord ik zo duidelijk mogelijk op je vragentsunami.

- Dat er geen jaloerse gevoelens zijn, is omdat ik heb geleerd dat:
1. Niemand je toebehoort.
2. Een man in wezen toch alleen is.

I’m a lonesome cowboy. I always was. I’m proud to be.

- Je hebt gelijk wat het woord nymf betreft. Volgens Van Dale is dat een straatmeid, wat ik allerminst bedoelde. De context ben ik kwijt, maar ik bedoelde het stadium waarin een meisje in een vrouw ‘verandert’. Voor dat ontpoppen is er een biologische term, maar die ontsnapt me.

- Ons ‘kindje’ is ondertussen 21. Ze haalde zopas een artistieke bachelorgraad. Ze woont thuis en moet het bij afwezigheid van de mama met mij stellen, wat ons aardig lukt. Na de zomer gaat ze voor een master Filmgeschiedenis en Visuele Vormgeving op kamer. Misschien volgt daarna nog een master antropologie - haar huidig doel is documentaires over de meest rare mensen maken. Ze kan thuis beginnen, haha.

- Waarom ik voor de ouders van mijn ex de duivel ben? Ik leerde haar kennen toen ik aan de universiteit studeerde. Om mijn studies te betalen, werkte ik in een nachtclub. Ik zat al enkele weken achter haar aan en als barman kon ik haar gratis drankjes geven. Het varkentje met de lange snuit moest kotsen en ik ontfermde me over haar. Ze had zich nog maar pas als minnares van een folkmuzikant/radioman verraden gevoeld en zocht iemand met de trouw van een hond. Zelf was ik toen evenmin evenwichtig, maar wel hondstrouw. Om me aan zich te binden, zorgde ze dat ze binnen de kortste keren zwanger raakte. Voor mij waren haar wensen wet, maar gaandeweg werden wensen bevelen en ontaardde het binden in verknechten. Om dat patroon te doorbreken, leverde ik haar uit aan een vriend, die wat in haar zag. Zonder plaatsvervanger, had ik me nooit los kunnen wrikken. In een uitzonderlijk nuchter gesprek heeft ze toen uitgelegd dat ze nooit van mij had gehouden, maar dat ik in haar plaatje paste. Rebellie tegen haar ouders, hoorde ook bij dat plaatje. Omdat ze zwanger was, moesten ze zich wel in een huwelijk schikken. Haar familie vormt een hechte clan, waarbinnen nogal wat incest voorkomt. Zo’n milieu schermt zich af, ondermeer door weekends en vakanties samen door te brengen. Ze moesten me wel accepteren, maar zodra ik uit de cirkel brak, was ik een nul, zoals ze letterlijk aan mijn zoontje van drie zegden. Na een jaar of wat hield ook mijn plaatsvervanger het voor bekeken. Dat een werkloze drugdealer de opvolging verzekerde, dat zij zozeer aan de fles raakte dat ze haar werk verloor en verschillende keren moest worden opgenomen, was allemaal mijn schuld. Als vanzelfsprekend namen de grootouders de hoede over de kinderen op zich. Ik was te zeer ontredderd en te druk bezig om mijn leven weer op sporen te brengen. Om de veertien dagen kwam mijn zoontje bij mij uithuilen en zijn hart luchten. Door hem peter van zijn halfzus te maken, heb ik de vaderzoonrelatie op het nippertje kunnen redden.
- Waarom mijn oudste dochter zich zo gedraagt, is me een raadsel. Niet zo lang geleden vond ik wel een mogelijke verklaring. Het is maar een theorie en nogwel in het Frans, maar ik plak het hier toch maar. Misschien vind iemand het interessant genoeg om het te vertalen of samen te vatten.

Un sur quatre enfants dont les parents sont en processus de séparation avec des problèmes pour sa garde souffre de ce qu’on appelle le “Syndrome d’Aliénation Parentale” (SAP), une manipulation de la part du géniteur qui a la garde de l’enfant et cela consiste à faire affronter le petit à son père/sa mère de manière systématique, provoquant chez lui un sentiment de haine et de mépris. Ainsi l’affirment les conclusions du livre “Conflictos matrimoniales, divorcio y desarrollo de los hijos” (éditions Pirámide), édité par les professeurs José Cantón Duarte, Mª Rosario Cortés Arboleda et Mª Dolores Justicia Díaz du département de Psychologie Evolutive et de l’Education de l’Université de Grenade.

Le SAP a été défini dans les années 80 par le scientifique Richard Gardner, de l’Université de Columbia (USA), et la victime est souvent l’homme (pour la simple raison que la garde de l’enfant est donnée à la mère).

“Le géniteur que nous appelons “aliénant” se sert de la garde de l’enfant pour lui réaliser un lavage de cerveau en toute règle, basé sur le dogmatisme, en le mettant contre le géniteur “aliéné”, explique Mª Rosario Cortés. Dans la majorité des cas, ce processus se produit de manière très subtile, étant fréquent que ces parents emploient des phrases du genre “si moi, je te raconte des choses sur ton père/ta mère…”, ou font sentir coupable le mineur pour “les abandonner” afin d’accomplir simplement le régime des visites.

Les chercheurs grenadins signalent que, excepté cette intolérable attitude de la part de l’aliénant, “dans le Syndrome d’Aliénation Parentale plusieurs d’autres circonstances influent, comme la vulnérabilité psychologique de l’enfant, la conduite et la personnalité des deux géniteurs, les dynamiques fraternelles ou les conflits entre les deux parents". Fréquemment, il arrive que l’enfant non seulement rejette son géniteur, sinon aussi à toute la famille et son entourage. Les grands-parents, les oncles, les cousins et les nouveaux partenaires de l’aliéné sont aussi touchés par ce syndrome, “arrivant pratiquement à être “effacés de la carte” par l’enfant qui souffre de SAP”.

Les symptômes

Cortés signale que, parmi les symptômes du SAP chez le mineur, on remarque la justification continue et systématique de l’attitude du parent “aliénant”, une campagne de dénigrement du géniteur “aliéné”, l’absence d’ambivalence dans les sentiments négatifs envers ledit géniteur, les affirmations que personne ne l’a influé et qu’il est arrivé à adopter seul cette attitude, l’absence de culpabilité pour le dénigrement du géniteur “aliéné” ou raconter des faits que, manifestement, il n’a pas vécu sinon qu’il les a écoutés des autres.

Les auteurs de “Conflictos matrimoniales, divorcio y desarrollo de los hijos” – livre qui a été déjà publié en 2000, mais qui a été réédité et actualisé avec de nouvelles données – signalent que le SAP est plus fréquent parmi les enfants de 9 et 12 ans que chez les adolescents, et il n’y a pas de différences significatives entre les deux sexes (“tant les garçons comme les filles en souffrent”).

Mª Rosario Cortés explique que le Syndrome d’Aliénation Parentale se produit plus fréquemment quand les parents sont en processus de séparation contentieuse, et non pas dans le cas où cette séparation se produit avec un accord mutuel. La professeure de l’UGR signale que, devant un cas de SAP, “il est nécessaire de réaliser un programme de médiation familiale, dans lequel tous les membres impliqués et touchés par ce problème, à chaque fois plus fréquent, seront traités de la même manière”.


- Niemand beschuldigt me van incest. Mijn vrouw heeft geopperd of ik misschien door een misverstand ooit een grens heb overschreden zonder het te beseffen. Doordat ik als joch van vijf meemaakte hoe een kinderloze tante mijn grens overschreed, weet ik dat beide partijen bij zoiets een inprenting voor het leven meekrijgen. Ik betwijfel of dat onopgemerkt kan gebeuren. We hebben een ingebouwde biosensor die bij het overschrijden van seksuele grenzen lichaamsreacties als stokkende ademhaling en bloedstuwing naar het hoofd op gang brengt. Mijn tante was waarschijnlijk vooral nieuwsgierig en nog waarschijnlijker onwetend als een maagd. Er gebeurde in wezen niks, hooguit een wat te nadrukkelijke blik, maar mijn arme tante voelde zich betrapt. Diep in mijn geheugen zit een foto van haar gezicht op dat moment en ik weet dat mijn dochter geen foto van die aard meedraagt, zoniet had ik daarvan een cliché in mijn hoofd. In de zwalptijd na mijn scheiding heb ik haar enkele keren uit onmacht, onrijpheid en wrok jegens mijn ex onheus behandeld. Daarvan heeft ze ongetwijfeld engrammen in haar ziel gekregen. Ze was pas tien en ik realiseerde me onvoldoende hoe hypergevoelig meisjes dan zijn, zeker als pion in een vechtscheiding. Nog niet zo lang geleden heb ik haar in een lange brief over die fouten verteld en er de volle verantwoordelijkheid voor genomen. Verzachtende omstandigheden bij de vleet, maar ik ben haar papa en ik ben tekort geschoten, punt aan de regel. Reactie bleef uit, maar ik neem met de overdracht van informatie vrede. Ik moet wel, toch?

Nu heb ik weer veel te veel over mezelf verteld terwijl dit forum allerminst voor mij is bedoeld. Aanvullende vragen wil ik graag beantwoorden, maar ik zou liever hebben dat het hier weer over jou ging. Hoe jij je smijt, vind ik geweldig. Ik duim voor een relatie waarin je je kunt verliezen, voor eindeloos genieten. Ik duim voor de liefde die ieder van ons verdient.

Vlad

[Vladawi]

GetPsycho, je opwerping was terecht en de geruststelling van Illusion weet ik - samen met jouw acceptatie daarvan - oprecht te appreciëren. Cybermensen gedragen zich zelden zo correct. Mijn uitgangspunt is vertrouwen geven, maar keihard terugslaan als dat wordt beschaamd. Net als Au doet met de weinige wapens die ze ocharme heeft. Net als zij, weet ik niet waartoe het zal leiden. Wij gooien teerlingen op, zodat het spel blijft bewegen.
Bij wijze van indicatie, kan ik vertellen dat ik als puber geheim agent wou worden. Met iets in die aard, verdien ik mijn boterham. Niet voor een overheid, maar voor organisaties en bedrijven. Ik kreeg de kans in zowat alle continenten te opereren, vaak in luxe à la 007, maar ook met z’n tweeën in een opgeofferd jongensbed hartje Afrika, of onder een afdak op een bank in een afgelegen legerpost in de woestijn. Ik heb avontuurlijk geleefd, met het verzamelen, controleren, interpreteren, verwerken en communiceren van informatie als hoofdactiviteit. Ik kwam op plaatsen waar weinig mensen komen, van uraniummijnen over boorplatforms naar laboratoria met maximale beveiligingsgraad. Mijn snuffelwerk resulteerde in tal van publicaties, waaronder een aantal specifiek op scholieren gericht. Informatiegaring over drugs, bracht me weken geleden op dit forum. Nu ik bij wijze van vakantie in stand by en zonder deadlines werk, heb ik wat tijd om sites die mijn aandacht trokken nader te bekijken. That’s it en meer kan ik echt niet kwijt. Ik heb als vrijbuiter, als lid van een commune en zelfs als houder van een ‘harem’ geleefd. Qua liefde en relaties, denk ik dus ervaringsdeskundige te zijn, maar dit is een site voor scholieren. Als jullie het ongepast vinden dat een zestiger komt meelezen en zelfs reageert, dan zal ik me daarnaar schikken. Dit is jullie site en hier moet het om Au draaien, niet om een oude vent met een woelig verleden.

[ILUsion]

Vladawi schreef:

GetPsycho, je opwerping was terecht en de geruststelling van Illusion weet ik - samen met jouw acceptatie daarvan - oprecht te appreciëren. Cybermensen gedragen zich zelden zo correct. Mijn uitgangspunt is vertrouwen geven, maar keihard terugslaan als dat wordt beschaamd. Net als Au doet met de weinige wapens die ze ocharme heeft. Net als zij, weet ik niet waartoe het zal leiden. Wij gooien teerlingen op, zodat het spel blijft bewegen.
Bij wijze van indicatie, kan ik vertellen dat ik als puber geheim agent wou worden. Met iets in die aard, verdien ik mijn boterham. Niet voor een overheid, maar voor organisaties en bedrijven. Ik kreeg de kans in zowat alle continenten te opereren, vaak in luxe à la 007, maar ook met z’n tweeën in een opgeofferd jongensbed hartje Afrika, of onder een afdak op een bank in een afgelegen legerpost in de woestijn. Ik heb avontuurlijk geleefd, met het verzamelen, controleren, interpreteren, verwerken en communiceren van informatie als hoofdactiviteit. Ik kwam op plaatsen waar weinig mensen komen, van uraniummijnen over boorplatforms naar laboratoria met maximale beveiligingsgraad. Mijn snuffelwerk resulteerde in tal van publicaties, waaronder een aantal specifiek op scholieren gericht. Informatiegaring over drugs, bracht me weken geleden op dit forum. Nu ik bij wijze van vakantie in stand by en zonder deadlines werk, heb ik wat tijd om sites die mijn aandacht trokken nader te bekijken. That’s it en meer kan ik echt niet kwijt. Ik heb als vrijbuiter, als lid van een commune en zelfs als houder van een ‘harem’ geleefd. Qua liefde en relaties, denk ik dus ervaringsdeskundige te zijn, maar dit is een site voor scholieren. Als jullie het ongepast vinden dat een zestiger komt meelezen en zelfs reageert, dan zal ik me daarnaar schikken. Dit is jullie site en hier moet het om Au draaien, niet om een oude vent met een woelig verleden.

Zoals ik reeds zei: iedereen is hier welkom, zolang ze zich een beetje treffelijk gedragen. Trouwens, ik had nooit verwacht dat ik ooit een post zou zien die langer was dan eentje van mij, maar je slaagt er wonderwel in Maar volgens mij is het nu vooral belangrijk om vooral op Au haar probleem te focussen.

[Hydrodynamikaas]

Woww.. bijna een filmscript man.. kippenvel..

ik kan er nu niet helaas niet heel uitgebreid op ingaan, maar take care!!!! zoals al vaker hier gezegd heb je laten zien dat je een heel sterk persoon bent, dus je komt er wel uit. What goes around comes around en dat is meestal uiteindelijk echt zo

[Vladawi]

Be sure I'm taking care. If anyone needs me, just give a sign.
Good luck to all.

Vlad

[Au]

Vorige week ging ik even naar de stad omdat ik iets nodig had. Ik dacht alweer bij mezelf 'Zul je zien dat Kim en Tim ook net vandaag, op dit moment in de stad zijn.' En ja... Precies op de vierkante meter waar ik m'n scooter neer wilde zetten. Maar toen ik ze zag m'n benen weer opgetrokken en verder gereden, dacht: Dan ga ik wel eerst even pinnen. Ze zagen mij ook al.

Toen was ik aan 't pinnen, paar straten verderop, kwamen ze richting mij gelopen. Toen ze me zagen gingen ze achter 'n paal staan. Want de weg die zij moeten, was precies langs mij. Toen ben ik weer terug gereden nadat ik klaar was met pinnen, en zij maar achter die paal staan.

Mja, moest er net aan denken omdat ik 'n filmpje van 'm zag op Youtube. Wat hij paar uur terug geupload heeft, ben nog op z'n videos geabonneerd.

Ondanks dat 't vakantie is droom ik nog wel eens over hem en Kim, en denk er soms wle eens aan. Vervelend.

Maargoed, dat wilde ik even zeggen. 8-|

PM met zijn youtube naam?

[ILUsion]

Au schreef:

Vorige week ging ik even naar de stad omdat ik iets nodig had. Ik dacht alweer bij mezelf 'Zul je zien dat Kim en Tim ook net vandaag, op dit moment in de stad zijn.' En ja... Precies op de vierkante meter waar ik m'n scooter neer wilde zetten. Maar toen ik ze zag m'n benen weer opgetrokken en verder gereden, dacht: Dan ga ik wel eerst even pinnen. Ze zagen mij ook al.

Toen was ik aan 't pinnen, paar straten verderop, kwamen ze richting mij gelopen. Toen ze me zagen gingen ze achter 'n paal staan. Want de weg die zij moeten, was precies langs mij. Toen ben ik weer terug gereden nadat ik klaar was met pinnen, en zij maar achter die paal staan.

Mja, moest er net aan denken omdat ik 'n filmpje van 'm zag op Youtube. Wat hij paar uur terug geupload heeft, ben nog op z'n videos geabonneerd.

Ondanks dat 't vakantie is droom ik nog wel eens over hem en Kim, en denk er soms wle eens aan. Vervelend.

Maargoed, dat wilde ik even zeggen. 8-|

Jouw gedrag tegenover hen is identiek aan hun gedrag tegenover jou: elkaar ontlopen. Dat moet je natuurlijk zelf ook weten, wat je het liefst doet: gewoon vermijden dat je elkaar zit of gewoon geen rekening houden met dat ze er ook zijn, en je eigen ding doen. Het heeft allebei voordelen en nadelen; maar het heeft volgens mij geen enkele zin om dan tegenover hen te doen alsof ze stom achter die paal stonden, wat jij bent (volgens mij dan) even stom gewoon weer weggereden terwijl je eigenlijk wou stoppen. Ik zou dus zelf ook niet echt de moeite nemen om hen te ontlopen, maar dat ben ik natuurlijk.

Ik weet dat het niet makkelijk is om hem/hen uit je hoofd te zetten, ga gewoon wat plezier maken met je vrienden, trek je niets aan van die twee; die lopen nog wel eens met hun hoofd tegen een muur ofzo.

[Au]

Had je reactie al eerder gelezen, maar reageer nu pas. Omdat ik vond dat jullie gedeeltelijk wel gelijk hadden, en ik me er weer even niet mee bezig wilde houden.

Dat zijn gedrag identiek is aan dat van mij ben 'k niet met je eens. Ik zag 't gewoon niet zitten om letterlijk 'n meter naast hun m'n scooter neer te zetten. Dat is iets waar 'k toch wel 'n paar minuten mee bezig ben, slot en zo. Dus ging ik maar eerst even pinnen.

Achter 'n paal gaan staan vind 'k toch wel wat anders. Ik denk ook dat het bij hem meer uit 'n soort schaamte is. En sowieso is Tim degene die altijd confrontaties uit de weg gaat. Dat heeft hij altijd gedaan, daar niet van.

Gek genoeg droom ik bijna iedere week wel 'n keer over 'm. Terwijl ik 'm dus eigenlijk nooit zie. Alleen op Youtube dan, en in de documenten van m'n computer staan tig dingen waardoor ik aan 'm moet denken als ik ze zie. Maar ja, dat overleef ik wel. Nog steeds verdrietig over alles maar ja.

Was gister met bandje aan 't repeteren. En zij vertelde me dat ze 't idee hadden dat 't niet zo goed gaat tussen Tim en Kim. Ik kreeg die indruk ook al doordat hij weer twee filmpjes op Youtube had gezet. Dat had hij niet meer gedaan sinds ongeveer 10 maanden. Ze zijn ook net twee weken samen op vakantieg eweest geloof ik, twee weken op elkaars lip zitten is niet niks.

Maar ja, school begint dadelijk weer. Ik hoop dat 't dan allemaal rustig is en blijft zegt maar. Geen gedoe meer rondom dat allemaal.

Ik heb 't overigens 3 weken terug uitgemaakt met m'n vriendin. Ik wilde 't niet meer. Zij was 't er niet mee eens, en is hartstikke verdrietig. Ik ben ook verdrietig natuurlijk. Maar we kunnen 't grootste deel van de tijd gelukkig wel praten zonder ruzie.

Voel me wel extra raar daardoor. Allebei spelen zij nou 'n heel andere rol in m'n leven, Tim en m'n 'ex'. Voel me ook wel 'n beetje alleen. Heb vakantie, maar kan weinig met vrienden doen omdat ik steeds moet werken, en m'n moeder is ook veel weg.

Maar goed school begint alweer over 3 weken of zo.

[Au]

Ik ben vandaag weer naar school geweest.

Rooster gekregen, en nieuwe klassenindeling te horen gekregen.

Ik dacht van tevoren: Wie weet zit ik wel niet meer bij Tim in de klas! Dat hoopte ik. Zou 'n hoop gedoe schelen. Ik had er helemaal niet aan gedacht dat er ook nog atlijd de mogelijkheid bestond dat niet alleen Tim in de klas zou blijvnre, maar dat ook Kim er bij zou komen. Wat nu dus wel 't geval is.

Nu zal ik ze dus komend jaar niet alleen in de pauze bezig zien, maar ook in 'n groot deel van m'n lessen.

Ik moest moeite doen om niet te huilen toen 'k dat te horen kreeg.

Ik ga 't heel eventjes aankijken, en er over nadenken, maar ik overweeg om te vragen of ik in 'n andere klas mag. 't Verpest serieus 'n beetje m'n tijd op school zo. Zeker omdat alle klassen toch al door elkaar gegooid zijn, en 'n hoop van de leuke mensen niet meer in deze klas zitten.

[yellowgirl]

Vrienden zijn niet meer dan een last zeg ik maar zo. Of nee dit moet ik even rechtzetten. Ik heb zelf een zooi aan goede vrienden. Die mij steunen door dik en dun. Ik ben er ook een hoop kwijtgeraakt. Maar dit is vaak het doel van het lot. Omdat je steeds betere mensen leert kennen. Je gaat hogerop. En je leert ook door het verliezen en herwinnen of winnen van mensen. Vooral het verliezen en winnen is een gave dat men leert het leven te overleven.
Vrienden komen onverwacht. Dat is het mooie ervan. Soms zit het even tegen en dan opeens daar heb je er een paar. En dan moet je er zelf aan werken om het goed te laten verlopen. Je goed gedragen, netjes zijn, rekening houden met elkaar, iemand bellen als het ziek is, kaartje sturen. Dat soort dingen horen bij een volharde blijvolle vriendschap.

Meid het komt van zelf weer goed.
Alles komt terrecht je bent er nog niet maar je bent onderweg!

[Au]

Bedankt voor je reply!
En ik denk dat je wel gelijk hebt met wat je zegt, vrienden komen en gaan. En van eigenlijk alles wat je meemaakt, leer je.

Alleen zijn er soms van die vrienden waarvan je denkt dat dat nog heel lang zo zal blijven, dat 't in ieder geval nooit zo zou lopen zoals 't met deze vriendschap is gelopen. Maar ook dan gebeurt 't dus uiteindelijk nog, vaak, blijkbaar.

Heel teleurstellend gewoon. 't Is ook zo raar omdat ik 'm 5 dagen in de week zie, dus hij is alles behalve uit mijn leven. Maar van de andere kant is dat hij dat wel helemaal, omdat wie hij was, 'n soort van dood lijkt. Klinkt zo dramatisch maar goed.

In iede rgeval heb ik maar 5 uur met m'n vaste klas, dus met tim en kim, in de week. 't Valt dus wel mee, en ik ga dan ook niet van klas wisselen. verder gaat 't allemaal wel, en zit ik er toch al minder mee dan voor de vakantie.

Alleen paar dagen terug was ik ff de klas uit naar 't toilet, en toen 'k terug kwam zaten Kim en Tim in 'n soort 'standje' op mijn tafel. Toen ik op hun afliep bleven ze gewoon zitten, dus stond ik daar te wachen tot zij klaar waren zodat ik weer kon zitten. Dat soort dingen vind ik wel erg vervelend, word ik boos van.

Er staan namlijk 30 tafeltjes in zo'n klas, genoeg andere keuze dan mijn tafeltje. En ze kunnen sowieso gewoon meteen opstaan als ze zien dat ik wil zitten, lijkt me. maar goed.

Heel hard gezegd; get over it: Vrienden komen en gaan, deze koos er kennelijk voor om te gaan. Als hij niet meer in staat is jou respect te tonen, waarom nog toenadering zoeken 'voor vroegâh'?
Kennelijk is hij zo ingepakt door haar dat hij nu ook dingen doet 'tegen' jou, dat of hij is te achterlijk om dat door te hebben. Beiden zijn redenen om hem te laten vallen als een baksteen, voor zover dat nog van toepassing is.

[Au]

Ik zit er ook niet meer zo heel erg mee, 't is vooral dat ik 'm elke dag zie. Dat is gewoon echt rot, als dat niet zo was, was ik er maanden terug al overheen geweest. Als ik denk aan hoe alles gelopen is wordt ik nog wel boos en verdrietig maar verder lukt 't me goed ze nu te negeren wanneer ze naast me komen staan kleffen.

Bedacht me vandaag trouwens ook dat 't nu voor hun steeds moeilijker zal worden, en voor mij alleen maar makkelijker. Zij moeten 't namelijk met elkaar zien te redden, ze hebben namelijk allebei nog maar weinig andere mensen en ze hebben vanalles om te bewijzen. Terwijl 't voor mij allemaal steeds langer geleden is en er steeds minder toe doet. Dat vind'k wel beter dus, natuurlijk.