Hallo allemaal,
ik heb -wat mij betreft- een groot, lastig probleem. Ik ga het zo goed mogelijk proberen uit te leggen aangezien ik er toch wel heel erg mee zit.
Toen ik net in de brugklas zat een paar jaar terug, was ik 12/13 en ik was al meteen (voor het eerst!) verliefd geworden: op mijn mentor. Elke les had ik vlinders in mijn buik, het hele schooljaar door (echt waar!). Als hij bij mijn tafel stond begon ik altijd te blozen, en ik stak ook heelvaak express mijn hand op zodat hij 'bij me kon zijn'. Toen ik naar de tweede ging, raakte ik hem kwijt als mentor aangezien ik naar een hogere klas ging. alleen toen ik erachter kwam dat hij toch weer mijn leraar zou worden in de tweede ging ik door het dolle heen zo'n beetje, haha. Alleen de tweede was wat anders, ik was toen helemaal smoorverliefd! alleen we kregen wat probleempjes. Mijn beste vriendin die toen nog wel in zijn mentorklas zat, had problemen, en ik was express naar hem toe gegaan om erover te praten (inplaats van mijn eigen mentor). Alleen het bleek dat hij haar totaal niet had geholpen (heeeeel lang verhaal, doet er nu niet toe) en tja, ik deed iniedegeval flink bot tegen hem. Diezelfde dag had hij me speciaal opgehaald uit een les van een andere docent, en we hebben op de gang zitten praten. Hij zei dat het hem speet over dat gedoe met mijn beste vriendin, en ging over mijn thuissituatie praten (er was iets niet loos en dat wist hij). De rest van het schooljaar heb ik hem als mijn mentor behandeld eigenlijk, als er wat was ging ik echt altijd naar hem toe en we hebben nog veel meer gesprekjes gehad. Alleen in de tussentijd was mijn verliefdheid nog erger geworden, ik liep na elke les(!!!!!) expres langs zijn lokaal, niet om te praten maar gewoon omdat ik z'n hoofd kon zien, en in de pauze wou ik ook nooit mee met m'n vriendinnen voordat hij voorbij was gelopen naar de leraren kamer, ik kende z'n rooster uit mijn hoofd en als een les uitviel van hem was ik toch zo verdrietig. Mijn vriendinnen die vroegen het zich allemaal af of ik verliefd op hem was, want ik had het echt ALTIJD over hem. zelfs achter mijn rug om werd daar over gepraat. ("nou volgensmij vind Sascha die leraar leuk") Maar het maakte mij niets uit, want hij was de reden waarom ik steeds weer zin had om naar school te gaan, echt waar!
Maar, tot mijn grote verdriet, is hij van school af. Hij is verhuisd naar een dorpje aan de andere kant van het land, en hard gezegt, zal ik hem echt nooit meer gaan zien. Het is zo verdrietig voor mij, maar ook gewoon omdat ik best wel veel met hem heb meegemaakt. Hij was toch wel mijn 'wegwijzer' in de eerste 2 jaren van het middelbaar onderwijs, en hij was de enige leraar die ik echt aardig vond. Het erge is gewoon, dat ik nogsteeds zo smoor ben. Maar ook echt heel smoorverliefd. Ik eet minder, en ik denk ook altijd aan hem als ik naar bed ga, ik droom zelfs over hem! Dat was altijd al zo, alleen nu hij definitief 'uit mijn leven is', is het alleen maar erger geworden. Ik heb zitten huilen, en de afgelopen zomervakantie heb ik ELK moment aan hem gedacht, het is belachelijk. Maar het lijkt wel alsof mijn verliefdheid alleen maar erger word zoals ik al zei? Misschien juist omdat ik hem nu niet meer zie.
Het is alleen zo gek, waarom ben ik uberhaubt verliefd op hem? Hij is een volwassen man met een kind.. ik vond het gewoon zo fijn om alleen maar in z'n buurt te zijn. Misschien heeft het ook wel gewoon te maken met het feit dat ik geen band heb met mijn eigen vader, maar daarom voelt het nu ook alsof eigenlijk mijn vaderfiguur (mijn leraar) voorgoed weg is...... Zou iemand mij kunnen vertellen of dit nog weggaat binnen een bepaalde tijd? want eigenlijk ben ik nu al sinds begin brugklas al verliefd, dat is sowieso al lang... en teminste hoe ik hem uit m'n kop moet zetten? Want zoals ik al zei, ik zit ieder moment te denken aan de dingen die zijn gebeurd, ik word echt helemaal gek in mijn hoofd, ik meen het😩
|