"normaal" enzo...

[yayminay]

ik heb even een vraagje, het is iets waar ik al een tijdje mee zit..
ik heb eigenlijk bijna geen normale* vrienden. de een heeft adhd, de ander is depressief, weer een ander heeft borderline, weer een ander heeft asperger....
ik heb eigenlijk maar 1 vriendin die niks, maar dan ook helemaal niks "mankeert"

nog een ander ding waar ik mee zit... ik typ het maar meteen hier neer.

ik werk in de zorg, het werk daar bevalt me goed, maar ik merk dat ik de laatste tijd steeds onzekerder word... heb het gevoel dat ik het niet goed doe, maar weet ook niet waar ik dat gevoel op baseer. de ene dag gaat het top, de andere dag voel ik die onzekerheid heel erg..

daarbij ben ik ook vrij gevoelig voor de stemmingen en buien van mijn collega's... en van 2 collega's heb ik het idee dat ze mij totaal niet mogen, waarom dat zo is weet ik niet, ze zijn naar mij toe gewoon minder spontaan dan naar de andere collega's.


*normaal
was even het eerste woord wat in me op kwam, ik wil natuurlijk niet zeggen dat je gek/niet goed genoeg/wat dan ook bent als je een bepaalde diagnose gekregen hebt, dus voel je alsjeblieft niet gekwetst als ik dit verkeerd heb geformuleerd..

[Nijn*]

Eh, wat is je vraag/stelling?

[yayminay]

ehm okee. ja. lekker snugger van me de vraag, hier komt ie

het feit, dat ik onzeker ben, en "aparte" mensen aantrek, waar zou dat door kunnen komen?
of zijn daar zoveel mogelijke redenen voor dat daar geen antwoord op te geven valt?
of moet ik gewoon blij zijn met de mensen die ik heb (ik waardeer ze ook zeker wel hoor!) en heeft iedereen wel aparte figuren in zijn vriendengroep?

yayminay schreef:

ehm okee. ja. lekker snugger van me de vraag, hier komt ie

het feit, dat ik onzeker ben, en "aparte" mensen aantrek, waar zou dat door kunnen komen?
of zijn daar zoveel mogelijke redenen voor dat daar geen antwoord op te geven valt?
of moet ik gewoon blij zijn met de mensen die ik heb (ik waardeer ze ook zeker wel hoor!) en heeft iedereen wel aparte figuren in zijn vriendengroep?

Uhm ik heb eigenlijk geen vrienden met psychologische problemen. Kan er slechts eentje bedenken die een eetstoornis heeft gehád. Dus nee, niet iedereen heeft 'aparte figuren' in zijn vriendengroep.

De reden waarom jij dat wel hebt kan vanalles zijn... de eenvoudigste verklaring lijkt me dat je mensen leert kennen via de mensen die je al kent, en dat het logisch is dat mensen die zich bijvoorbeeld een beetje buitenstaanders voelen, weer samen een groep vormen. Dat je in de zorg werkt heeft er misschien ook mee te maken - als jij van jezelf vrij zorgzaam bent, trek je misschien meer toe naar mensen met problemen (als ze die al hebben, want adhd of autisme hoeft natuurlijk helemaal geen probleem te zijn voor diegene).

Hoe dan ook lijkt het me geen enkel probleem, als het gewoon leuke vrienden zijn Het enige probleem zou kunnen ontstaan als jij je teveel laat meeslepen door hun eventuele problemen, maar dat geldt in feite voor elke vriendschap. Zolang jij stevig in je schoenen staat en ze steunt en er voor ze bent zonder dat jij er met enige regelmaat iets voor terugkrijgt en er niet zelf in meegetrokken wordt, is er niets aan de hand lijkt me.

[xxChange]

Misschien vind je het heel interessant hoe divers het brein kan werken, qua persoonlijkheid e.d. en dat je daarom zoveel sympathie voelt voor mensen met zo'n 'aparte' persoonlijkheid en daardoor snel geneigd bent vrienden met ze te worden. Zo ben ik altijd geneigd vrienden te worden die op bepaalde aspecten precies hetzelfde zijn als ik.

[Volk]

Mijn moeder zei ooit: Jij komt ook nooit met normale vrienden aanzetten. Op de een of andere manier hebben ze ook allemaal iets. Hoewel ik ze niet bewust opzoek kom ik altijd wel weer bij de aparte mensen terecht, weet niet waar het aan ligt maar ik heb het dus ook.

[yayminay]

hoi, daar ben ik weer
bedankt voor jullie reacties.
het is inderdaad zo dat ik erg geinteresseerd ben ik de verschillende persoonlijkheden die ik om me heen tegen kom, ik was ook altijd degene die juist dat ene klasgenootje dat gepest werd opzocht en een soort "steunde"
ik geniet van mijn werk in de zorg, vooral als ik merk dat mn clienten groeien in hun ontwikkeling en zelfvertrouwen, wat in hele kleine stapjes gaat. en daardoor juist extra bijzonder is.

aan de andere kant heb ik zoiets van, ik zou ook wel wat vrienden willen waar ik tegen op kan kijken, of die mij wat kunnen leren.
ik heb dit wel met bepaalde collega's, de sfeer op mijn werk is heel open en als ik bijvoorbeeld een keer feedback vraag, krijg ik dit ook op een eerlijke manier.

maar prive, gewoon mensen die geen troubles hebben en zich goed voelen, die zou ik best graag willen leren kennen...

ik heb dit gisteren ook met mijn moeder besproken, want ook ik kreeg vroeger al het commentaar van mn ouders van "heb je alweer zo'n vreemde vogel meegenomen?" of van een oud-klasgenootje onlangs "je ging altijd met van die rare figuren om, terwijl je toch wel betere vrienden kon krijgen?"

mn ma zegt dat het nog wel komt. ik hoop het.
bedankt voor jullie reacties in ieder geval, en posten mag nog steeds als je een mening hierover hebt!

Ik heb een beetje hetzelfde als Volk. Ook ik tref vaak mensen die een beetje anders/apart/ziek/verschillend zijn. Misschien omdat ik altijd bewust vraag aan mensen hoe het met ze gaat, ook een 2 jaar een sociale hulpverlenersopleiding heb gedaan en omdat ik geinteresseerd ben in mensen. Misschien ook wel omdat ik zelf ook een onzeker persoon ben, en op die manier andere onzekere mensen aantref. Ik weet het niet. Maar ik vind het net als TS wel eens lastig om altijd rekening te moeten houden met een probleem van iemand, terwijl ik wel om die iemand geef. Hoewel ik wel geleerd heb de afgelopen twee jaar dat ik soms een beetje egoistisch moet zijn en moet 'kiezen' in welke mensen ik energie kan (en WIL) steken. Daar voelde ik me heel rot om, wederom vanwege dat sociale dat ik toch ook wel weer heb, maar het kan/kon niet anders.