Advertentie | |
|
15-09-2013, 08:44 | |
Hallo Prospect,
Jouw verhaal is heel erg herkenbaar voor mij - ik heb ook last van iets gelijksoortigs, al heb ik zelf wel degelijk epilepsie (fotosensitieve epilepsie; ik ga dus van mijn stokje van stroboscopisch licht). Dit heb ik al vanaf mijn 16e - op die leeftijd heb ik twee tonisch-klonische aanvallen gehad (waar slechts 3 maanden tussen zat). Helaas voor mij waren mijn ouders er beide keren niet bij en wilden ze het niet geloven toen mensen (die er wél bij waren geweest) zeiden dat ik een epileptische aanval had gehad; ze namen aan dat ik gewoon was flauwgevallen en dat die mensen er meer van maakten dan het was. Pas toen mijn middelste zus - toen 15 jaar - bij ons thuis ook een epileptische aanval kreeg (waar zij toen wél bij waren), ging bij hen het lichtje branden en lieten ze mij ook onderzoeken. Bij mij kwam er fotosensitieve epilepsie uit, bij mijn zus was het gegeneraliseerde epilepsie. Toen mijn zus haar eerste aanval kreeg, was ik in eerste instantie helemaal alleen met haar. Wij deelden destijds een kamer samen en we waren ons 's morgens aan het klaarmaken voor school. Zij was haar tanden aan het poetsen met de elektrische tandenborstel en ik stond met mijn rug naar haar toe, iets tegen haar zeggend. Toen hoorde ik opeens een hele harde bonk. "Hoorde je dat?" vroeg ik, "wat was dat voor geluid?" Toen ik geen antwoord kreeg, draaide ik me om. Heel even dacht ik: "He?" en toen pas zag ik dat mijn zus op de grond lag. Het was echt heel erg akelig - ze had een soort doodsgrimas op haar gezicht, met een wezenloze blik in haar ogen en ze bewoog op een hele rare manier (van hoe ik het me herinner, leken het niet de typische stuiptrekkingen die je ook wel op TV ziet). Ik pakte haar armen vast en kon amper haar naam over mijn lippen krijgen, zo geschrokken was ik. Ze reageerde echter niet, waarna ik met moeite mijn moeder riep, want mijn keel leek haast verlamd. Mijn moeder kwam en die heeft zich toen over mijn zus ontfermd. Na enkele minuten was de aanval over. "Wat is er gebeurd?" vroeg mijn zus, met wijd opengesperde ogen - het was duidelijk dat ze nog niet helemaal bij bewustzijn was (of ja, dat ze niet voor de volle 100% functioneerde), dus toen hebben mijn moeder en ik haar samen weer terug naar bed gebracht. Zij is die dag niet naar school gegaan, ik wel. Die hele dag is toen in een waas aan mij voorbij gegaan; slechts één leraar heeft toen bezorgd aan me gevraagd of het wel ging. Daarna begon de medische "mallemolen" voor mijn zus - en ik werd er ook in meegesleept. Ik wilde er niets mee te maken hebben, maar mijn moeder stond erop dat ik ook onderzocht werd. De onderzoeken waren eng; vooral het EEG-onderzoek was heel erg eng, want daarbij flitsen ze met een stroboscopische lamp boven je ogen terwijl je in een verdonkerde kamer ligt. Ik was toen heel erg bang dat het bij mij een aanval zou uitlokken, en heb toen ook steeds herhaaldelijk mijn handen voor mijn ogen moeten doen. Gelukkig heb ik dat uiteindelijk overleefd zonder een aanval te hebben gekregen; ik had geluk gehad wat dat betreft. Uiteindelijk bleek dus dat we beiden epilepsie hadden, waar waarschijnlijk een erfelijke component aan zat. Mijn zus ging aan de medicijnen - ik weigerde medicatie, want ik vond dat niet nodig zolang ik uitlokkende factoren vermeed. Dat is 12 jaar lang goed gegaan, tot op de dag van vandaag. Maar ongeveer een week of twee na het meemaken van de aanval van mijn zus begon ik last te krijgen van angstklachten. Op een morgen bij het rondbrengen van de kranten werd ik opeens duizelig en voelde ik me alsof ik naar de grond toegezogen werd. Ik was heel erg bang dat ik een aanval zou krijgen, dus ik ben toen zo snel mogelijk naar huis gegaan. Eenmaal thuis kreeg ik een paniekaanval, ook iets heel erg akeligs waarbij ik het gevoel kreeg dat ik gek werd en dat ik van de wereld werd losgerukt. Die dag ben ik toen thuisgebleven en hebben mijn ouders de rest van mijn krantenronde gedaan. De angstklachten hielden aan en verergerden, alhoewel ik gelukkig geen paniekaanval meer kreeg. Zo begon ik uiteindelijk bang te worden voor ruimtes waar veel mensen aanwezig waren, want ik was bang om daar een aanval te krijgen en dat men mij vanaf dan ook anders zou bekijken - en dus begon ik dergelijke situaties te vermijden. Ook was ik bang me bij een aanval te verwonden - zeker ergens buiten in het openbaar, bijvoorbeeld in het verkeer - dus wanneer ik het laten kon, ging ik niet naar buiten en bleef ik veilig thuis. Ik ging ook steeds meer mijn eigen lichaam "scannen" op vreemde sensaties, op tekenen voor een aanval. Mijn handelingen en leven werd steeds meer door die angst beheerst. Ik was continu gestresst, werd depressief en begon ook school een beetje te verwaarlozen (maar ben nog op het nippertje kunnen slagen voor mijn eindexamen). Ik kon daar destijds met niemand over praten; op begrip van mijn ouders kon ik niet echt rekenen, die zeiden voornamelijk dat ik me aanstelde en me moest oprapen. Na ongeveer een jaar of twee verminderde die angst, maar tegen die tijd was ik emotioneel ook vrijwel helemaal gesloopt. Daarna viel er redelijk met de angst te leven, maar emotioneel gezien was het te laat; het had het zijn tol geëist. Toen ik het écht helemaal niet meer kon bolwerken (dit was toen ik de stress van mijn studie er niet meer bij kon hebben) - ongeveer een jaar nadat de angst verminderde - belandde ik uiteindelijk bij de psycholoog. Die zei dat ik een acute stressstoornis heb gehad - gehad, want zoiets is tijdelijks en tegen de tijd dat ik haar zag was de angst al verminderd. We hebben toen de therapie gericht op het verwerken van de traumatische gebeurtenis (namelijk, het meemaken van de eerste aanval van mijn zus) en mij emotioneel weer op de been te krijgen. Dit is slechts ten dele succesvol geweest; soms speelt de angst nog op. Daarnaast merk ik nog steeds dat ik minder in staat ben tot gevoel, door jarenlang gevoelsmatig in een soort overlevingsstand te hebben moeten zitten. Ik denk dat ik te lang alleen heb rondgelopen met deze angst, waardoor er diepe littekens zijn achtergelaten in mijn psyche. Daarom wil ik jou dus dit meegeven: als je merkt dat deze angstklachten te lang aanhouden, als ze je heel veel stress opleveren en het je leven ook maar enigszins begint te beheersen, ga dan alsjeblieft zo snel mogelijk naar een psycholoog. (Hiervoor moet je eerst naar je huisarts, die je bij het RIAGG zal aanmelden en van daaruit kom je bij een psycholoog terecht.) Loop er niet te lang alleen mee rond, want dan gaat het alleen maar van kwaad naar erger. Een dergelijk leven is echt een nachtmerrie, dus ik hoop dat mijn verhaal ervoor zal zorgen dat jou een soortgelijke ervaring bespaard blijft. Ook hoop ik dat het je een beetje troost biedt dat je hierin niet alleen bent; naast ons zullen er zeker meerdere mensen in de wereld zijn die een dergelijke reactie hebben op het zien van een epileptische aanval. Je bent dus echt niet gek of iets dergelijks (mocht je dat denken), en al helemaal geen aansteller. Ik wens je heel veel succes hiermee en ik duim voor je dat het zo snel mogelijk weer beter met je zal gaan.
__________________
"If life is a dream, better you dread the waking." ~ Honeythorn Gump
|
Advertentie |
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Nieuws, Achtergronden & Wetenschap |
" De nachtmerrie van een links Kabinet " Sanctus | 296 | 06-04-2006 10:24 | |
Levensbeschouwing & Filosofie |
Geloofgevoelens merijn | 27 | 30-07-2004 22:52 | |
Psychologie |
Antidepressiva, hoe werkt het? [BESCHRIJVING] Eend | 27 | 24-02-2003 18:49 | |
Psychologie |
seroxat? shy girl | 15 | 08-10-2002 20:26 | |
Psychologie |
Epilepsie --> Hypochondrie. Severus | 9 | 21-07-2002 20:05 | |
Psychologie |
Ben jij ook wel eens zo bang? Somebody Special | 16 | 16-02-2002 15:59 |