ik weet niet wat ik voel of wie i kben? help me

[HelpMePlease]

ik haat het, dit gevoel nu van binnen. Zoveel haat, leegte en woede. AL die leegte word opgevuld met machteloosheid.

het zit zo, ik weet niet wat ik moet doen.

ik heb al ene tijdje een vriend, al 10 maanden. hij is 27. sinds ik met hem ben heb ik t gevoel dat ik 'moet veranderen' dat ik perfect moet zijn en alles. ik let ontzettend op hoe ik ben in gezelschap waar hij bij is, bij familie net bijvoorbeeld zit ik helemaal 'perfect' te wezen. als ik eens uitbundig lach of een grapje maak voel ik me minder bij hem, alsof hij mij niet grappig zou vinden, alsof ik niet mag lachen, iemand mag zijn. Ik voel me niks, niemand, niet perfect, niet sociaal niks, hoe komt dit?

ik ben bang dat hij mij maar raar vind als ik mezelf ben, als ik eens een opmerking maak naar me zus of wie dan ook. Ik vind dat ik op bepaalde manieren moet lopen, moet lachen, moet praten.....

dat wil ik niet! ik ben wie ik ben! maar toch, zodra hij er is ga ik een rol spelen. ik wil zijn, zoals ik denk dat hij t wilt.

ik merk het gewoon onwijs opeens de laatste tijd, ik ben mezelf niet. Bij alles wat ik zeg denk ik 'oh shit wat denkt hij nu' of ik zoek direct oogcontact om te 'checken' wt hij ervan vindt.

hij heeft ook zoveel kritiek, ik moet anders reageren, of zo hoort t weer niet, of 'dat doe je toch nie schat!' krijg ik weer naar me hoofd.

keb t gevoel alsof het nooit goed is. Eerst dacht ik dat het wel normaal was, maar nu merk ik gewoon, nu ik terug kom van me familie, dat ik helemaal niet geweest ben hoe ik wou zijn.

ik was geen Patricia, niet mezelf, geen ik was er aanwezig.

ik let onwijs op hem, probeer bij hem te blijven, naar hem te lachen, kijken of hij zich nog wel prettig voelt, als ik een grapje maak dan kijk ik wat hij daarvan vindt........

waarom tcoh? ik voel me waardeloos, niks, niemand, een trut!@!!! ik begin gewoon opeens te janken. kvoel me waardeloos, fucked up? en waarom, ik weet t zelf niet eens!!!!!!1

wat moet ik doen? waarom wil ik zo aan de eisen voldoen van een ander? uit onzekerheid?

wat mankeert mij? ik wil mezelf zijn, ben het altijd geweest, ik durf het ook!

het ergste is nog, ik sta er bekend om dat ik echt onwijs schijt aan mensen ehb en gewoon doe en laat waar ik zin in heb.

maar de laatste tijd merk ik aan mezelf dat ik verander, er komen een soort van 'regels' bij mij.

natuurlijk zijn er dingen waarbij je rekening moet houden in een relatie, maar helemaal veranderen? wat moet ik!

mijn vriend houdt het nooit met mij uit! zoals ik ben? ik ben zo instabiel, ik weet niet wat ik mankeer.

ik heb stemmingswisselingen van hier tot en met, ik beschadig mezelf, ik haat mezelf, dan weer niet.

zo instabiel ben ik, ik weet bij god niet wat ik moet. Wie kan me helpen of advies geven?

ik wil niet perfect zijn, ik wil mezelf zijn, maar toch rekening houden met andere, maar niet in die mate dat ik een heel spel aant opvoeren ben.

ik wil mezelf zijn...........en niemand anders

[Marcade]

In een relatie hoor je aan elkaar aan te passen.

Maar er is een verschil tussen dat je je aanpast aan elkaar, en dat je veranderd voor elkaar.

Dat laatste is gewoon fout. Je moet gewoon jezelf blijven. Als die je niet leuk meer vind, zoekt die toch gewoon een ander.

Als je jezelf niet kan blijven; zal je het gewoon niet lang volhouden, of in ieder geval gewoon niet gelukkig worden. Altijd maar met leugens moeten leven.

[Orsino*]

Mee eens, blijf jezelf.
Weet hij van je stemmingswisselingen enzo? Anders kun je er misschien met hem over praten, wie weet, misschien kan hij je helpen/steunen, heeft hij geruststellende dingen te zeggen..
Maar aan de andere kant, als het niet werkt zonder allebei jezelf te zijn, dan gaat het niet. Hoe moeilijk dat ook is.

Is dit in jullie relatie altijd al zo geweest? Of is het iets van de laatste tijd? Als je een gelijkwaardige relatie hebt, is het niet de bedoeling dat je altijd op je tenen moet lopen. Heb je er wel eens met hem over gepraat? Misschien is hij zich er niet van bewust dat hij door dingen als 'dat doe je toch niet' of door de kritiek jou zo onzeker maakt (op zich is het logisch dat je dat wordt, maar sommige mensen kunnen er tegen, hij moet wel weten tot welke van de twee jij hoort). En wat Orsino* al zei 'als het niet werkt zonder allebei jezelf te zijn, dan gaat het niet. Hoe moeilijk dat ook is.'. Je moet idd wel allebei jezelf kunnen zijn, denk ik.

ipv de reden dat het niet De Relatie zou zijn, zou het natuurlijk ook kunnen dat het juist De Relatie is en dat je daarom bang bent om iets fout te doen. Ook dan is het belangrijk dat je er met hem over praat. Als hij dat wil kan hij je dan helpen, door wat minder kritiek te leveren en/of op een andere manier (of op een ander tijdstip). Jullie kunnen dingen van te voren doorspreken. Op het moment dat het niet al op de spits gedreven is, kan ook jij veel logischer nadenken, denk ik, je kunt meer jezelf zijn, omdat je je niet al in het nauw gedreven voelt. En je weet van te voren wat hij er van vindt, daar hoef je op het moment zelf dan niet meer aan te twijfelen, misschien scheelt dat ook.

Je wilt aardig en leuk gevonden worden, door hem, door zijn familie, door zijn vrienden, enz., daarom probeer je je aan te passen: 'perfect' te worden. Helaas zal je dat nooit lukken. Probeer dat te accepteren, praat er over met je vriend en probeer samen tot een oplossing te komen. Wil hij je er niet mee helpen, tja...dan zou ik er over na gaan denken of deze relatie wel echt is wat je wilt en of dit echt wel stand kan houden. Een relatie is leuk, maar je moet jezelf er niet door verliezen. Maar laten we nu niet meteen denken dat het daar op uit zal lopen, probeer eerst eens met hem te praten, kijken wat dat opbrengt.

Heel veel sterkte en succes.

[elledc]

Je vriend is ook wat ouder, hij kijkt ook anders tegenover de dingen aan. Ik had ook een vriend van 27 vorig jaar maar ik besefte dat onze wereldjes totaal verschillend zijn. Ik wil plezier maken en me blijvend jong voelen, maar dat is onmogelijk met een jongen van 27. Ik moest hem volgen en ik had de indruk dat hij me steeds de instructies gaf, maar dat wilde ik niet!
Je houdt constant rekening met hem en hij wil dat je zo doet en niet zo, dat is geen teken van liefde.
Denk eens goed na over je relatie, of vooral, je moet hem vertellen wat je dwars zit, wees gewoon jezelf tegenover hem en als hij je niet accepteert zoals je bent dan is hij jou niet waard, er zijn zoveel andere jongens met wie je misschien wel jezelf kan zijn.

Gaat het eigenlijk meer omdat je niet weet wat je voelt of wie je bent of meer om de relatie en hoe je je binnen die relatie voelt? In het eerste geval is de topic op psych wel op zijn plaats, in het andere geval past hij beter op L&R.

Ik denk dat je zelf ook wel begrijpt dat er iets niet goed zit in de relatie als jij jezelf helemaal wil veranderen en een toneelstukje speelt.. Ik kan me ook niet voorstellen dat hij hier niet enigszins oorzaak van is, want ik denk dat zijn gedrag ten opzichte van jou daarin wel mee moet spelen.

Misschien ben je nog niet toe aan een relatie, misschien moet je jezelf nog meer ontwikkelen voordat je sterk genoeg bent jezelf te blijven of iets dergelijks.. Of hij is gewoon niet de juiste persoon om een relatie mee te hebben.

Heb je het er al eens met hem over gehad? Dat je het gevoel hebt dat het nooit goed is, en hem verteld dat je eigenlijk jezelf niet bent? Ik denk zeker dat je dit wel moet doen, want ms is hij zich helemaal niet bewust van het gevoel dat hij je geeft door zijn opmerkingen bijvoorbeeld.

Verder vraag jij je af hoe iemand het nou met jou uit zou kunnen houden door je stemmingswisselingen en alles, maar dat vormt jou, hoort bij jou, en maakt jou juist interessant. Ik heb ook altijd het gevoel dat ik ingewikkeld ben en voel me daardoor lastig, mensen begrijpen me vaak niet.. maar iemand zei me laatst dat dat juist interessant is, en juist leuk.. ik ben nooit voorspelbaar.. en een ander zei me dat ie het moeilijk vond me te leren kennen, omdat elke keer als hij dacht me te kennen, er weer iets anders was.. en dit was een compliment.

Mensen met wie het heel goed gaat en die 'perfect' zijn, zijn toch juist hartstikke saai! Probeer alle kanten van jezelf te accepteren en als waardevol te zien, want jij bent waardevol in je geheel, en niet alleen maar een klein deeltje.

Praat in ieder geval met hem, en ga bij jezelf te rade of deze relatie nog wel goed voor je is, zou ik zeggen

sterkte!

Dusjcrib schreef:
Verder vraag jij je af hoe iemand het nou met jou uit zou kunnen houden door je stemmingswisselingen en alles, maar dat vormt jou, hoort bij jou, en maakt jou juist interessant. Ik heb ook altijd het gevoel dat ik ingewikkeld ben en voel me daardoor lastig, mensen begrijpen me vaak niet.. maar iemand zei me laatst dat dat juist interessant is, en juist leuk.. ik ben nooit voorspelbaar.. en een ander zei me dat ie het moeilijk vond me te leren kennen, omdat elke keer als hij dacht me te kennen, er weer iets anders was.. en dit was een compliment.

Ik denk (weet) dat meer mensen zo over dit soort dingen denken.

[HelpMePlease]

Leonoor schreef:
Is dit in jullie relatie altijd al zo geweest? Of is het iets van de laatste tijd? Als je een gelijkwaardige relatie hebt, is het niet de bedoeling dat je altijd op je tenen moet lopen. Heb je er wel eens met hem over gepraat?

.

.

Heel veel sterkte en succes.

dit is volgens mij niet altijd zo geweest, kijk dat weet ik juist niet dat is zo moeilijk. En een gelijkwaardige relatie hebben wij volgens mij wel, hoewel, hij kan wel soms doen alsof ik een klein kind ben. Op zon juffrouw toon van 'Zo en wat zie je er leuk uit vandaag' of ' zo dat heb je mooi opgeruimd' ik haat dat! waarom doet hij dat toch? ik heb niet echt met hem erover gepraat, het ligt namelijk aan mij.

[HelpMePlease]

Dusjcrib schreef:
Ik denk dat je zelf ook wel begrijpt dat er iets niet goed zit in de relatie als jij jezelf helemaal wil veranderen en een toneelstukje speelt.. Ik kan me ook niet voorstellen dat hij hier niet enigszins oorzaak van is, want ik denk dat zijn gedrag ten opzichte van jou daarin wel mee moet spelen.

Misschien ben je nog niet toe aan een relatie, misschien moet je jezelf nog meer ontwikkelen voordat je sterk genoeg bent jezelf te blijven of iets dergelijks.. Of hij is gewoon niet de juiste persoon om een relatie mee te hebben.

Heb je het er al eens met hem over gehad? Dat je het gevoel hebt dat het nooit goed is, en hem verteld dat je eigenlijk jezelf niet bent? Ik denk zeker dat je dit wel moet doen, want ms is hij zich helemaal niet bewust van het gevoel dat hij je geeft door zijn opmerkingen bijvoorbeeld.


sterkte!

nou ja de relatie op zich is wel goed hoor, het is meer ja........uhm een soort gevoel. dat ik nooit wat goed doe, maar dat ligt niet aan hem! en of ik aan een relatie toe ben of niet dat weet ik niet. Ik ben wel blij met hem verder, gelukkig en verliefd, maar ik word zo ontzettend met mezelf geconfronteerd sinds ik met hem ga lijkt wel. ik heb t er zoals eerder gezegd nog niet met hem over gehad, en hij is zich ook niet bewust ervan denk ik. daarom ligt t ook aan mij

HelpMePlease schreef:
dit is volgens mij niet altijd zo geweest, kijk dat weet ik juist niet dat is zo moeilijk. En een gelijkwaardige relatie hebben wij volgens mij wel, hoewel, hij kan wel soms doen alsof ik een klein kind ben. Op zon juffrouw toon van 'Zo en wat zie je er leuk uit vandaag' of ' zo dat heb je mooi opgeruimd' ik haat dat! waarom doet hij dat toch? ik heb niet echt met hem erover gepraat, het ligt namelijk aan mij.

Misschien doet hij het niet bewust? Hoe moet hij dan weten dat hij het doet? Aan jou dan om er verandering in te brengen. Oplossing: er over praten.

Misschien doet hij het niet en verbeeld jij het je. Hoe moet jij weten of hij het doet of dat je het je verbeeld? Oplossing: praten.

Het ligt aan jou...hebben jullie een relatie? Ja. Probeer je in een relatie elkaar te helpen als er iets is? Ik denk van wel. Oplossing: praten.

Wil je dat jullie relatie stand houdt? Ook dan weer is de oplossing: praten.

Tenminste, zo denk ik er over. Voor mij is een relatie waar niet in gepraat wordt geen relatie, zo'n relatie wil ik iig niet hebben. En als je vriend echt om je geeft, dan vindt hij het alleen maar fijn als je tegen hem zegt wat je dwars zit (denk ik iig). Ik zou het heel erg vinden als m'n vriend met dingen zat en ze niet tegen me zei, omdat het 'toch aan hem ligt'. Al ligt het aan hem, ik ben zijn vriendin en als er iets is, wat dan ook, dan wil ik hem daarmee helpen, ook als het aan hem ligt. Praten geeft misschien geen oplossing, maar het kan ook al veel verheldering en/of opluchting scheppen.

[HelpMePlease]

Leonoor schreef:
Gaat het eigenlijk meer omdat je niet weet wat je voelt of wie je bent of meer om de relatie en hoe je je binnen die relatie voelt? In het eerste geval is de topic op psych wel op zijn plaats, in het andere geval past hij beter op L&R.

nou het gaat om allebei. ik weet niet wie of wat ik ben en wat ik voel, ja leegte, het gaat niet zozeer om me vriend, meer dat t begonnen is sinds ik met hem ben. ach jeetje i kweet t ook eigenlijk niet.

[Imke_BF]

Ik denk dat je er met hem over moet praten, in een relatie is het nodig dat je je op je gemak voelt (beetje rare zin) bij de ander.. In jouw geval is dat niet zo dus misschien kun je daar samen aan werken omdat je wel zegt dat je verder erg verliefd en gelukkig bent.

Suc6 Sterkte