[verhaal] wat ben ik toch slecht in titels verzinnen :)

[zozze]

Eerst en vooral wat uitleg Sorry voor het onderwerp dat bijna elke keer hetzelfde is, maar ik wilde hetzelfde onderwerp eens van verschillende kanten beschrijven, of in verschillende verhaallijnen. Er is nog een vervolg dat ik later wel post, maar afschrijven doe ik het niet meer, ik heb zo'n vier bladen in word en ik heb er geen zin meer in.

Selia

Jorinde was een stil meisje. Ze speelde met de ring rond haar linkerhand. Ze was groot en probeerde het te verbergen, haar rug hield ze gebogen. Ze wilde haar verlegenheid niet laten merken, maar ik zag het onmiddellijk. Het eerste wat ik dacht was: wat ziet Amarylis in dat meisje? Ze konden elkaars tegengestelden wel zijn. Amarylis, stoer als ze was, trok haar nergens iets van aan, als ze maar haar zin kreeg. Maar dit meisje leek duidelijk wél veel gevoelens te hebben. Amarylis stond met een sigaret in haar handen te praten tegen een vriendin. Tussen mij en Jorinde was er stilte. Ze zei niks, ze stond er maar onwennig bij. Ik bekeek haar van kop tot teen, ze keek toch naar de grond. Ze was wel mooi, maar met haar gebogen rug en ingezakte schouders leek het alsof ze een zware last droeg.

Amarylis

Zoals ze daar stond op de kermis… Zo had ik nog nooit iemand gezien. Ze leek zich diep vanbinnen te amuseren, maar liet het enkel merken door een glimlach die haar gezicht sierde. Ze straalde een soort schoonheid uit… Ik ben niet zo’n type die van iedereen houdt, ik hou me eerder op veilige afstand van iedereen, maar zij maakte iets in me los… Alsof ik haar alles zou kunnen vertellen… Ze was jong, maar dat kon me niks schelen, ik moest en zou haar leren kennen. Haar naam kende ik, ik kende haar al heel mijn leven vaag. Op de vksj, op school,... Ik had haar al op veel plaatsen gezien, maar had er nog nooit mee gepraat. En ja, op die dag, 1 september, de verjaardag van Selia, leerden we elkaar kennen. In het midden van de straat tussen het gezellige rumoer van de kermis. En het bleef niet bij dat eerste gesprek. Een week later belde ze. Of ik niet mee ging naar de bioscoop. En natuurlijk zei ik ja.

Jorinde

De laatste minuten waren vreselijk. Amarylis was te laat en papa begon humeurig te worden. “Waarom moest je zo nodig een vriendin meenemen? Kan je niet alleen naar de bios met ons?” Nee pap, nee, jij snapt dat allemaal niet. Ik stond te knikken op mijn knieën, kende haar nauwelijks. Ik had de hele dag ingeoefend wat ik zou zeggen, maar kon me niks meer herinneren. Toen hoorde ik het. Geklap van een autodeur. Ze was er. Het beven werd heviger en het angstzweet brak me uit. De deurbel. Ik deed open, en toen ik haar zag leek het alsof al mijn angsten smolten als sneeuw voor de zon. Ik liet haar erin, maar mam duwde ons al snel weer buiten, we waren al te laat. Het gemor van mijn vader bleef heel de rit duren.

Selia

Op wolkjes leek Amarylis te lopen. “Selia, Jorinde heeft gevraagd of ik meega naar de bios!”
“Wie?”
“Jorinde, je weet wel”
“Oh dat stille meisje”
“Nee,” antwoordde ze licht geërgerd, “Jorinde”
Ik hield mijn mond maar, ze kreeg er een nieuw vriendinnetje bij, ze was gelukkig, dus ik ook.

Amarylis

Ik had niks anders dan een straat en een huisnummer. Mijn moeder had gelogen, ze had gezegd dat ze wist waar het was, maar ze wist het evenmin. Ik zou te laat komen. Voor de allereerste keer in heel mijn leven zou ik me bekommeren om de tijd. Ik werd opgeschrikt uit mijn gedachten door mijn moeder die mompelde: “Hier zou het ergens moeten zijn” Ze zei dat al heel de tijd, maar toch tuurde ik vol spanning door de voorruit van de auto. Ik zag verschillende huizen, en de gedachte dat ze in elk van die huizen kon wonen deed de kriebels in mijn buik harder tekeer gaan. Plots zag ik voor me nummer eenendertig. Ik riep luid: “STOP!” Mam drukte meteen op de rem. “Hier is het,” glimlachte ik, “om elf uur ben ik thuis.”
Jorinde deed open en onmiddellijk stormde een man me voorbij, hij bromde iets als “eindelijk,” en ging in de auto zitten wachten. Dat moest haar vader zijn. Ze liet me binnen, maar haar moeder duwde ons onmiddellijk weer buiten. “Anders wordt hij kwaad,” knipoogde ze. We gingen op de achterbank zitten. De rit was begonnen en de vlinders baanden hun weg door mijn lichaam.

Ik vind het aangenaam om te lezen... die persoonswisselingen steeds, dat is goed gevonden en bovendien maakt het de tekst 'makkelijker' omdat het telkens maar korte stukjes zijn.
Ik erger me wel een beetje aan de naam 'Jorinde', maar dat is natuurlijk persoonlijk, en aan het feit dat vooral in het laatste stukje je personages hun zinnen 'mompelen', 'roepen', 'glimlachen', 'brommen' en 'knipogen', in plaats van ze gewoon te zeggen.
Dat het steeds hetzelfde onderwerp is maakt me niet uit, ten eerste heb ik verder nog niets van je gelezen en ten tweede is dat een goede manier om je schrijven te oefenen
Je stijl is over het algemeen wel soepel, niet geforceerd.

[Vlooienband]

Ik hou het kort, want ik heb weinig tijd, maar wil toch blijven reageren op jullie verhalen.

Leuk geschreven, die stukjes over personen zijn grappig; je vertelt zo veel dingen op een niet zo veel-gebruikte manier.

Tof gedaan. Het verhaal zelf kan misschien wat meer actie gebruiken, maar dat is mijn persoonlijke voorkeur. Waarschijnlijk ligt jou dat niet.
Over het algemeen: leuk.

Beetje hinderlijke herhaling van namen, woorden e.d; schrijf cijfers voluit; schrijf afkortingen met hoofdletters.
Bij het laatste stuk is het verstandig meer witregels te geven, zodat de boel overzichtelijk blijft.

[zozze]

Scimmia schreef op 10-03-2003 @ 21:40:
Ik hou het kort, want ik heb weinig tijd, maar wil toch blijven reageren op jullie verhalen.

Leuk geschreven, die stukjes over personen zijn grappig; je vertelt zo veel dingen op een niet zo veel-gebruikte manier.

Tof gedaan. Het verhaal zelf kan misschien wat meer actie gebruiken, maar dat is mijn persoonlijke voorkeur. Waarschijnlijk ligt jou dat niet.
Over het algemeen: leuk.

Beetje hinderlijke herhaling van namen, woorden e.d; schrijf cijfers voluit; schrijf afkortingen met hoofdletters.
Bij het laatste stuk is het verstandig meer witregels te geven, zodat de boel overzichtelijk blijft.

dankje

Over die actie: eigenlijk gebeurt er in elk stukje amarylis-jorinde iets, en bij selia wordt het dan "nabesproken" uit het perspectief van amarylis, zo had ik het willen doen En ik denk ook dat sommige dingen vanuit mijn perspectief veel belangrijker lijken, omdat ik ze zelf meegemaakt heb en ze er daarom persé wil in vermelden. Nu ja, ik zal nog een stukje posten:

Jorinde

Met een rood hoofd probeerde ik me te concentreren op de radio. Mijn vader was gek geworden. Hij stelde de meest onmogelijke vragen. Het moest en zou mislopen. De wet van Murphy.
“Ben je verliefd, Amarylis?”
“Nee meneer”
“Papa… zwijg…”
“En heb je al seks gehad?”
“Eem…” ze keek me smekend aan.
“PAPA ZWIJG!”
Hij lachte en vroeg vrolijk verder. Ik dook weg in de kraag van mijn jas.
De zaal zat bijna vol als we toekwamen. Vier plaatsen naast elkaar waren er niet meer. Mijn vader keek omhoog.
“Daar zijn nog twee plaatsen, Marrit,” zei hij tegen mijn moeder, en hij trok haar mee. “Zoek jullie daar maar ergens een plaatsje!” riep ze ons nog toe in haar vlucht. We gingen er ver genoeg vandaan zitten, en al snel begon de film. De zenuwen waren weer opgekomen. Amarylis zat met haar schouder tegen de mijne. Ik kreeg het warm en deed mijn trui uit. De aanraking van haar arm voelde heerlijk aan. “Je hebt kippenvel,” fluisterde ze. Ze keek ook niet naar de film. Ik legde mijn arm op de hare en probeerde weer te kijken naar de film. Ze legde haar hoofd op mijn schouder.

Selia

“Selia, ik weet het niet meer… Ik heb zo het gevoel… Ik weet het niet, maar ik denk…”
“Wat is er, Amarylis?”
Ze schudde haar hoofd. “Ik denk… dat ik verliefd ben op Jorinde..”
Ik schrok. Ik had het niet verwacht. “Waarom?” fluisterde ik.
Kijk, ik ken je al zo lang, vroeger had ik gedacht dat zoiets nooit zou gebeuren… Gewoon zorgeloos vriendinnetjes zijn, naar kleine fuifjes gaan en jongens versieren. Nu is dat wel anders, volwassener, maar die jongens… Die jongens zouden nooit kunnen zijn wat Jorinde nu voor mij betekent…”
Ik knikte en probeerde alles wat te relativeren. Ik vond het maar een raar idee en wist niet goed wat te zeggen. Ze leek ook geen antwoord te verwachten. Ze staarde naar een punt in de verte dat alleen voor haar zichtbaar was. Ik zuchtte.
“Het is niks om je om te schamen hoor, het is geen ziekte!” Ze keek op. “Nee, dat is zo, maar… Ach je hebt gelijk, ik maak me druk om niks.” Ze glimlachte, ik glimlachte ook. “Het lukt je toch altijd om me weer op te vrolijken hé” lachte ze. Ze stond op. “Ik moet nog even bij Jorinde langs, vragen of ze komt slapen.”


Amarylis

Het gesprek met Selia had me opgelucht. Ze kan alles op een sneltempo verwerken en relativeren. Gelukkig heb ik haar. Na even zoeken stond ik voor de tweede keer voor het huis van Jorinde, deze keer met de fiets. Ik zette hem tegen het muurtje en belde aan. Wat ik gevreesd had gebeurde, haar vader deed open. “Wat wil je?” bromde hij. Ik ademde in om iets te zeggen, maar hij stond al aan de trap op Jorinde te roepen. Ze kwam al snel naar beneden gestormd. “JE MAG OOK WEL EEN PAAR DECIBELS LAGER BRULLEN HOOR, JE DENKT TOCH NIET DAT… Oh, dag Amarylis,” bloosde ze. Met veel gemor ging haar vader terug naar de woonkamer. “Niet op letten fluisterde ze. Slechtgehumeurd”
Ze leidde me naar haar kamer. Ik vond het er onmiddellijk leuk. Het behangpapier was roze en geel, met rare kippen opgetekend. Alles had kleur, het enige zwarte was haar bed. Aan de muren hingen foto’s oude zelfgemaakte armbandjes, tekeningetjes, concertkaarten,… Ik keek mijn ogen uit. Haar bureau was een rommelboel. De computer de erop stond was bedolven onder de rommel. Op het scherm lagen kleine dingen, een knoop, een klein knuffeltje, een gom en een scherper. Naast haar scherm stonden kaarsen en lagen tientallen volgesnoten papieren zakdoekjes. Aan de andere kant lagen schoolboeken, doorheen gehaald. “Welkom in mijn rommelpaleis!” glimlachte ze. Ze gooide haar boekentas van het bed en ging zitten. Ik zelf ging op de grijze zitbal achter haar bureau zitten. Ik kreeg binnenpretjes. “Jorinde ik moet je iets vragen” glimlachte ik.
“Wat wil je me vragen?”
“Wel, ik wilde vragen of je morgen niet kwam slapen”
Haar ogen begonnen te twinkelen. “Tuurlijk!” riep ze uit. “Natuurlijk wil ik dat!”
Ze kroop in mijn armen en drukte haar hoofd tegen mijn borst. Ze verwarde me. Was dit uit vriendschap, of uit liefde? Ik besloot alle twijfel overboord te gooien.
“Jorinde?”
“Ja?” spinde ze gelukzalig.
“Ik moet je nog iets zeggen…”
“Wat?” glimlachte ze.
“Wel… Ik… Ik ben verliefd op je” Ik had er onmiddellijk spijt van. Waarom had ik niet gewacht tot morgen? Maar wat ik verwacht had gebeurde niet. Ze krabbelde niet recht, ze duwde me niet weg, ze bleef gewoon liggen en sloot haar ogen. “Ik weet het niet, Amarylis…” Het was gek, diezelfde woorden had ik zonet nog tegen Selia gezegd, en nu hoorde ik ze uit haar mond. Ik nam haar hoofd tussen mijn handen. “Wil je nog komen slapen?”
“Ja, we kunnen praten dan, morgen…”

Jorinde

Alles was gecheckt. Ik had alles. Behalve mijn zelfvertrouwen. Dat was onder mijn bed gekropen en weigerde weg te gaan. Ik had ook mijn besluit. Ik was niet verliefd op haar. Ja, ik verlangde naar haar lichaam, maar is dat niet normaal bij meisjes van mijn leeftijd? Ik ben ook maar een puber… Ik begon alles op een rijtje te zetten. Waar zet ik mijn fiets? Hier liep het al fout. Voor, achter, links, rechts, ik wist het niet. Zou ik het wel vinden? Ik was er een keer geweest, na de bios, het was elf uur en donker. Ik zuchtte. Wat zou ik tegen haar ouders zeggen? Dag meneer, mevrouw. Geef ik ze een hand? Nee, te formeel. Ik zeg gewoon hallo. Moet ik mijn schoenen uitdoen, binnen? Of houd ik ze aan? Ik wilde in huilen uitbarsten, ik voelde me rot. En aan het weer te zien zou het geen pretje zijn om naar daar te fietsen.
Ding Dong. Gestommel achter de voordeur, gerammel aan een slot. Een stem. “Amarylis, het is je vriendin!” Gestommel op de trap. Een vrouw met dun opgestoken haar deed open. “Wacht even, ze komt” mompelde ze, en liep weg. Ik ging in de gang staan en Amarylis kwam de trap afgelopen. Haar ogen stonden dof, en ze had dikke wallen. Ik kreeg spijt van mijn beslissing, maar zou er toch bij blijven. Als ik me zou bedenken zou ik haar harder kwetsen dan als ik onmiddellijk nee zeg. We gingen naar boven. Haar kamer deed me aan hersenen denken. Ik moest glimlachen bij mezelf. Overal kleine hoekjes, een kast in het midden van de kamer, bijna een doolhof. Alle kleine kamertjes in haar hoofd. Ik vroeg me af hoe die eruit zouden zien. Ze nam mijn hand. “Zeg nog niks,” mompelde ze, “Ik wil alleen een knuffel” Ik nam haar stevig vast en voelde de tranen branden achter mijn oogleden. Ik aaide over haar hoofd en speelde met haar haren. “Zeg het maar…” mompelde ze met haar hoofd in mijn hals. Ik wilde het niet meer zeggen, ik wilde weglopen, terug naar huis, terug naar mijn eigen warme bedje… Maar iets in mijn hoofd leek me te dwingen. “Sorry,” fluisterde ik. Ze kneep me bijna tot moes, ze liet me los en keek me aan. “Beloof dat je normaal blijft doen tegen me, beloof het!” Ik knikte automatisch en nam haar snel weer in mijn armen. Ik bleef maar sorry mompelen, het kon niet uit mijn hoofd.
Halfdrie. Zachte muziek bereikte door de boxen van de radio mijn oren. Het was een mooi liedje, het was ons liedje, en het stond al de hele nacht op. We lagen in mekaars armen en konden niet slapen. De nacht was te mooi. Ik voelde haar ademen in mijn hals. Het kietelde. Ik liet mijn hoofd zakken en opeens voelde ik haar lippen tegen de mijne. Ik dacht: alsjeblieft, verpest het nu niet… Maar ik wilde niet loslaten. Toch trok ik mijn hoofd terug, het leek alsof ik mijn hart in tweeën scheurde.

Selia

“Ik heb haar gekust, Selia” Amarylis wendde haar hoofd af.
“Ja?” glimlachte ik. Ik snapte het niet, dacht dat alles goed gekomen was, maar toen ik opkeek en haar grauwe gelaatsuitdrukking zag betrok mijn gezicht.
“Waarom?” vroeg ik benauwd. “Amarylis, waarom wachtte je niet?’
“Wachten? Ik zal haar nooit kunnen kussen!” Ze zuchtte.
Ik legde mijn hand op haar schouder, ik wist niet wat ik moest zeggen.
“Het komt wel goed,” fluisterde ik, “het komt wel goed…”

[Footprint]

Ik bekeek haar van kop tot teen, ze keek toch naar de grond.

is dat niet van top tot teen ?

maar verhaal leest wel leuk weg vind ik

[zozze]

Footprint schreef op 11-03-2003 @ 17:57:
is dat niet van top tot teen ?

maar verhaal leest wel leuk weg vind ik

nooit geweten of het nu kop of top was

kop is eerder dialect denk ik, ik zal het veranderen

[zozze]

Amarylis

Mijn hand deed pijn. Ik had ermee tegen de muur geslagen tot de pijn ondraaglijk werd. Ik lag op mijn bed en voelde niks dan spijt. De woede borrelde hoog in me op. Stomme, stomme, stomme ik. Ik kneep mijn vuisten samen. Ik had het verpest. Plots ging de telefoon. Ik sleepte mezelf uit bed, hopende dat het niet Jorinde was. Maar mijn hoop werd niet beloond.


Jorinde

Zou ik haar wel teleurstellen? Ben ik wel verliefd op haar? Ik zuchtte. Waarom? “Ach, geef toe Jorinde, je bent gek op haar, je houdt van haar!” fluisterde ik tegen de muren van mijn kamer. Opeens voelde ik me vastberaden. Ik nam de telefoon en toetste haar nummer in.
“Met Amarylis” bromde een stem aan de andere kant van de lijn. Ik schrok. Ze klonk ziek.
“Eem Amarylis… Ik ehm…” Mijn hart ging sneller slaan.
“Wat?” zuchtte ze.
“Ik heb nagedacht… Ik denk dat ik misschien wel ook verliefd ben op jou… Het overdonderde me allemaal een beetje… Denk ik…” Ik beefde over mijn hele lichaam. Wat als ze nu nee zou zeggen?
“Jorinde!” riep ze. “Jorinde ik zie je graag!”
“Ik jou ook Amarylis,” glimlachte ik, en de angst viel als een last van mijn schouders.
“Morgen kom ik langs,” glimlachte ze. “Kusje.”
“Kusje,” fluisterde ik.

Selia

“Ze heeft gebeld!” Aan de klank van haar stem kon ik horen dat het nieuws nu wél positief was.
“En?” vroeg ik.
“Ze heeft zich bedacht! Ze is wel verliefd op mij!”
Ik was blij. Ze had haar doel bereikt.
“Wees toch maar voorzichtig,” zei ik bedachtzaam, “Ze is nog jong, het is een experiment…”
Maar ze hoorde het al niet meer

Amarylis

Blij, blij, blij! Ik was zo gelukkig! Ik had alles terug op een rijtje gezet, en deze keer had het mij deugdgedaan. Nog even en ik zag Jorinde terug! Ik nam mijn rugzak en liep naar buiten. Het was fris. Ik sprong op mijn fiets. De wind drong doorheen mijn handschoenen, maar ik voelde het niet. Ik was te verliefd. De wind suisde langs mijn oren.
“Dag Amarylis, mijn ouders zijn niet thuis,” knipoogde ze, en sleurde me mee naar boven. Ik liet me meenemen door heerlijke gevoelens die me deden zweven. Het gevoel van haar hand in het mijne, van de geur van haar kamer, haar bed,… Alles.

Jorinde

Eindelijk was ze er weer. Eindelijk. Ik nam ze mee naar boven en ging met haar op het bed zitten, recht tegenover haar. We keken in elkaars ogen. Ik verdronk. Ze nam mijn handen.
“Blij?” vroeg ik glimlachend.
“Ja,” lachte ze.
Ze haalde haar hand door mijn haren. Ik prikte speels met mijn vinger in haar buik. Al snel lagen we te rollebollen op het bed. Tot ze op mij belandde. We keken elkaar hijgend van inspanning aan.
“Ik hou van je, Amarylis,” zuchtte ik, en ik drukte mijn lippen zachtjes op de hare. De vlinders vlogen op in mijn buik. Ik nam haar stevig vast. “Ik wil je nooit meer kwijt.”

Selia

“Dit is goed, dit is echt goed,” zuchtte ze. Ze keek me aan. “Vind je niet?”
Ik kon het niet beoordelen, ik wilde het ook niet. Ik had zo mijn twijfels. Ik kende dat meisje natuurlijk niet, maar dertien is nog zo jong. Ik wilde het haar zeggen, maar iets hield me tegen. Ze was nu gelukkig, ik zou haar moeten laten. En ik zou Jorinde beter moeten leren kennen. Ze wachtte nog steeds op een antwoord. Ik trok mijn schouders op.
“Aan jou heb je ook veel,” bromde ze knipogend. Ik gaf haar een por in haar buik terug.



Dit is het einde van het verhaal, en gezien omstandigheden kan/wil ik niet meer voortschrijven hieraan, dus voor degenen die op een vervolg wachtten: sorry

[Vlooienband]

Heheh, die Murphy's law... Gaaf.
Het eerste Jorinde-stukje is mooi.
"Die jongens zouden nooit kunnen zijn wat Jorinde nu voor mij betekent…”
Na "zijn" een komma.
"Niet op letten fluisterde ze"
Aanhalingstekens ontbreken.
"“Wacht even, ze komt” mompelde ze"
Na "komt" hoort een komma.

Dit boeit enorm. Je verhaal fascineert.

-deel drie-
"Maar ze hoorde het al niet meer"
Interpunctie!


Uit.

Je schrijft fijn, prettige schrijfstijl. Het meeste heb ik eerder al gezegd, ik kan alleen maar zeggen dat het een tof verhaal is/was.
Jammer dat je niet meer wilt/kunt schrijven, maar so be it.

[zozze]

Scimmia schreef op 13-03-2003 @ 23:01:
Heheh, die Murphy's law... Gaaf.
Het eerste Jorinde-stukje is mooi.
"Die jongens zouden nooit kunnen zijn wat Jorinde nu voor mij betekent…”
Na "zijn" een komma.
"Niet op letten fluisterde ze"
Aanhalingstekens ontbreken.
"“Wacht even, ze komt” mompelde ze"
Na "komt" hoort een komma.

Dit boeit enorm. Je verhaal fascineert.

-deel drie-
"Maar ze hoorde het al niet meer"
Interpunctie!


Uit.

Je schrijft fijn, prettige schrijfstijl. Het meeste heb ik eerder al gezegd, ik kan alleen maar zeggen dat het een tof verhaal is/was.
Jammer dat je niet meer wilt/kunt schrijven, maar so be it.

dankje