familie(liefde) voelt zéér ongemakkelijk

[Rerisen Phoenix]

Eerst ff voor de duidelijkheid. Ik wil niet dat ik die familie/liefde ga waarderen maar de bron ahw op veilige manier afsluiten of whatever.


Als mijn vader me schouderklopje ofzo geeft (dat doet hij niet om mij te steunen maar om 'mijn-zoon-gevoel' te krijgen en liefde te geven) dan voelt dat ergens erg ongemakkelijk, zelfs vervelend.
Hetzelfde met mijn broertje of zusje als die doen alsof ze mijn broertje/zusje zijn.

Ik kan niet gewoon naast mijn broertje zitten omdat mijn ouders dan meteen denken dat we een prachtige band hebben en dan ook meer samen willen doen. - Ook is dan irri dat hij ook... doet alsof ik zijn grote broer ben en hij mijn broertje waar ik dan veel van houd.

Of mijn kleinste broertje dat op me gaat liggen enzo... (in de auto om te slapen) - ze.. . . . iedereen denkt meteen 'prachtgezin' en wat een lieve broer... hij geeft echt om zijn familie.
Maar dat is niet zo.

Noem ut gerust een afwijking maar ik ben gewoon zo, ik heb mezelf eerst onderbewust en later bewust beschermt tegen hen door die liefde minder te waarderen.
En dan beschermen tegen controle... ze kunnen die liefde als betaalmiddel gebruiken maar het is niks waard... je kunt er geen f*k mee. Het is belangenspel - speelt altijd. In dit geval, jij krijgt liefde, geeft liefde, en doet er iets bij. - voorbeeld, je moet afwassen. Analyseer het op deze wijze en je ziet dat het zo werkt. Je betaald (in gevoelswaarde) gewoon evenveel terug. je krijgt 10 eenheden liefde en verzoek om af te wassen en je geeft 2 eenheden liefde terug en wast af, afwassen is dus 8 liefdeseenheden.
En ook beschermen tegen wat sommigen ergste pijn noemen die bestaat, het verliezen van iemand waaraan je gehecht bent. - Ik ben niet meer aan ze gehecht en WIL NU alleen leven. Alleen in de zin van geen mensen zo dicht bij me. In ieder geval geen mensen die ik niet zelf gekozen heb. - Familie is eigenlijk opgelegde intieme band... ik wil alles zelf kunnen kiezen maar zij kunnen dat niet respecteren.

Ze nemen me niet eens serieus. Constant doe ik maar mee, doe ik maar alsof omdat dat in ieder geval mijn korte en middellange termijns belangen dient (zakgeld, rijbewijs, 'bonussen').
Maar ik heb gewoon genoeg van iedereen die maar doet alsof ze familie van me zijn en dat aan buitenwereld tonen.
Ik ben dit gewoon, ga niet veranderen, en wil op die manier gezien worden en evt ook gerespecteerd...



pff... wat een zeik verhaal. Als jullie dit niet lezen dan heb ik het niet gepost....


Maar goed, hoe kan ik daarmee afrekenen zonder alle (vnml materiële) voordelen te verliezen?


note: bij nader inzien mogen jullie me toch proberen van deze gedachtenkoers af te halen... het lukt jullie toch niet (ik bestrijd het met normale argumenten hoor) en het verzekert me toch meer dat ik niet gek ben. (als ik het kan rationaliseren en beargumenteren weet ik dat ik niet gek ben. Kan ik dat niet dan ben ik wel gek... en zal ik misschien toch ophouden... maar dat is niet ut geval). PS. zo klein zodat jullie hoofdvraag niet vergeten

[Miracle]

Tja bij mij ligt dat heel anders.
M'n ouders hebben niet zoiets als jij dat noemt 'ach wat hebben we toch een pracht gezin'. Ze doen gewoon wat ze uitkomt, en letten daarbij (naar mijn idee) niet zo op die dingen die jij beschrijft. Ik krijg waarschijnlijk wel liefde van ze, maar niet echt veel, tenmiste wel van mijn ma wel, maar pa niet echt. Maar ik heb ook niet het gevoel dat ik iets mis.
Ik mag opzich niet klare over mijn thuis situatie. Wel regelmatig ruzie, maar dat stoort mij meestal niet.

Ik denk dat je best gelijk kunt hebben. alleen is dat voor sommige moeilijk voor te stellen, omdat die het heel anders meemaken en dus ook heel anders zien.

Naja ben benieuwd naar andere replies

Kuzzz

EDIT: Sorry ik had dat laatste niet gelezen. Ik denk dat je er maar mee moet leven en je er zo min mogelijk aan ergeren. Ik ken dat soort gedrag van jou in mezelf, alleen dan op andere onderwerpen. ik heb een hoop geprobeert om die zaken te veranderen. maar het is me niet gelukt. En heb die zorgen nu maar laten vallen, omdat toch nix kan doen

klinkt er lullig maar probeer het te vergeten (misschien hebben anderen beter advies)

[Rerisen Phoenix]

ben hierbij gepromoveerd tot sociologisch labrat - maar ben zelf ook benieuwd naar reacties hoor

Ow, als jij EDIT mag ik niet achterblijven.

Nja, zo erg is het niet dat je laatste stuk mist - leg je daar tenminste niet alle aandacht op .
het klinkt lullig ja maar dat is enige oplossing die ik nu inderdaad heb en ik probeer het al een jaar. Het lukt echter niet zo dus hoop ik dat anderen wat goede tips hebben.

dreen schreef:
Ik ken dat soort gedrag van jou in mezelf, alleen dan op andere onderwerpen.

Hmm... welke dan? - ow, antwoord (als je het doet) liever niet hier maar contact me op ICQ (#99484442) of MSN ( psphoenix17@hotmail.com )

[Roozie]

ik heb eigenlijk het verhaal niet goed gelezen. Ik vind alleen dat mensen eerlijk moeten zijn, laten zien zoals het is.
Niet dat schijnheilige gedoe van dat mensen denken dat het een geweldig gezin is terwijl er thuis een aardige spanning heerst. Dat klopt gewoon niet en dat lijkt me ook frustrerend voor de kinderen.

[lady_x]

Ik begrijp eigenlijk niet zo goed wat je bedoelt, je verhaal zit raar in mekaar, wat ik er dus uit haal is dat je het beu bent valse liefde te krijgen en dat je een individueel leven wil.
Zo begrijp ik je goed, aangezien ik hetzelfde ervaar. Ik ben wel wat ouder en heb het lang moeten verduren thuis. We zijn met 5 kinderen en ik moet dus constant rekening houden met mijn broers en zussen. Mijn zus heeft tweede zit dus mag ik geen feestje geven thuis, mijn ouders zijn bijna steeds thuis, ik mag niet op kamer want komt te duur uit, dus moet ik het nog enkele jaren volhouden hier. Het probleem bij mij is dat mijn ouders me niet begrijpen. Met mijn pa kan ik niet babbelen en met mijn ma wel maar daar voel ik me niet goed bij. Als ik thuis kom dan hangt er een onaangename sfeer. Ik heb ook nooit liefde gekregen van mijn ouders, knuffelen enzo dat kennen ze niet. Ik heb goeie ouders en ze steunen me wel in mijn leven en studies màar er is iets waar ik me niet goed bij voel. Mijn pa ziet ook niet in dat ik bijna volwassen ben en geen kind meer ben, dat ik zelf beslissingen kan nemen, dat begrijpt hij niet. Die ongepaste schouderklopjes ken ik ook en vind ik ook vervelend. Ik was geslaagd dit jaar met goed resultaat en dat vonden ze maar gewoon. Moest ik niet geslaagd zijn geweest, zouden ze er een drama van maken. Zie je, ik word niet beloond voor de dingen die ik doe, en soms vraag ik me af, wat voor nut heeft het allemaal. Het liefst wil ik ook alleen zijn, een kamer hebben ergens en mijn plan trekken want hier stik ik in hun aanwezigheid, ook het feit dat ze steeds thuis zijn en een sociaal leven kennen ze bijna niet. Ik was op weekend bij vrienden en heb me goed geamuseerd maar toen ik thuis was veranderde die stemming in goed naar slecht. Het liefst wil ik hier weg maar het probleem is dat ik er het geld niet voor heb.
Tja, ik weet niet waarom ik dit hier allemaal neertyp maar ik heb het er ook moeilijk mee, zo erg is het geworden dat ik zelf amper nog woorden wissel met mijn pa&ma. Niet omdat ze niet aardig zijn maar gewoon omdat ze me niet serieus nemen, me beschouwen als een kind en me niet begrijpen als ik zeg dat ik mijn vrijheid wens enzovoort.
Ik hou het hier niet lang meer vol maar ik kan hier niet weg, dus het beste is me erbij neer te leggen, nog voor de enkele jaren dat ik studeren moet en dan zal ik des te meer van mijn vrijheid genieten.

[baz123]

bah bah bah, wat en onzin zeg. Ik heb nog nooit maar dan ook echt nog nooit zon onzin gehoord. Kijk, wat jou mening is moet je zelf weten maar als jij denkt dat liefde gebruikt wordt als betaalmiddel, sorry maar dat gaat er bij mij niet in. Als je in een gezin woont dan betekend dat geven en nemen, je moet je aanpassen, ik ben 22 en wil graag op mezelf, mn eigen leven lijden, maar zolang ik thuis woon pas ik me aan, dat is niet erg. ben blij dat je liefde krijgt en zie het niet als een betaalmiddel, echt triest

[Rerisen Phoenix]

lady_x, het is geen nepliefde, maar echte liefde... maar ik hoef dat niet meer omdat ik het ahw doorzien heb. - Of misschien is het nep en ken ik echte niet.

De enigzins agressieve reactie van Baz123 doet me dat ergens ook vermoeden. Want ik kan toch met vrij grote zekerheid stellen dat "liefde" hier echt soort.... handelswaar is. Dat mensen je er liefde voor geven is een motief om het te doen. Bij mij niet meer... Ik doe dingen voor ze; ze bieden mij er ahw liefde voor aan, dat is waardeloos voor mij, maar als ik niet doe alsof ik het accepteer dan volgen sancties.

En het is ook allemaal voor zichzelf. Als ik iets goeds doe dan is het meteen iets van 'Dat is nou mijn zoon' - als ik iets fouts of slechts doe dan richten ze zich wel op mij persoonlijk...
Maar misschien zat ik ernaast ja. Het is een egoïstischer iets dan... - liefde is gewoon ego-streling. Je geeft een goed wat niet op kan raken en dat je eindeloos kan geven; en dus waardeloos is - nee wacht, het geeft een tijdelijk "warm" gevoel (iig niet aan mij) en vult een liefdesvoorraad aan die je humeur bepaald (werkt nog maar erg zwak bij mij). En je geeft alleen liefde aan je kinderen omdat je het in veelvoud terug verwacht. Je doet aardig tegen kind, en dan geeft dat constant liefde aan je waardoor je je goed voelt.

Ook is er een soort auto-vorm van. Je geeft schouderklopje enzo en dat geeft je gewoon dat warme gevoel zonder dat de ander actief mee moet doen.... - dat is dus familie... makes sence... (de alinea hierboven waarschijnlijk wat minder maar je hoeft hem niet opnieuw te lezen; was eigenlijk alleen maar hardop denken)

[de doornvogel]

Ik hou ook helemaal niet van dat 'one big happy family'gedoe. Ik hou ook niet van aanrakingen en ik omhels mijn family leden nooit. Maar wat jij hebt is wel heel extreem moet ik zeggen.

Dit gaat niet om hun .. maar om jou. Het lijkt net 'one big happy family' terwijl jij je juist echt rot voelt / voelde .. waardoor het geheel druipt van de hypocrisie in jouw ogen.

[edit]
Hoeveel mensen irl weten nou echt waar je zoal mee zit?

[Rerisen Phoenix]

ik denk niet dat iemand meer weet waarmee ik zit... zelfs ik niet. Maar kan je dan niet zeggen dat het probleem deel van mij is geworden en dat het er niet meer is?

Ik voel me niet rot btw... ik vind alleen dat overbodige liefde zo irritant worden.


Ow, wat misschien wel probleem is is dat ik ze fulltime misleid. - en dat kost nogal wat 'energie' om vol te houden. Dat misleiden dat doe ik dus omdat ze anders zo pissed gaan doen en vrij snel met vervelende consequenties komen. - eerder heb ik geprobeerd ze de waarheid de brengen maar dat leidde tot moordneigingen, agressieve uitbarstingen (waarmee ik iemand bijna ziekenhuis in had gemept), en tja, gewoon 1 en al probleem. Het is wederzijds voordeliger als ik fulltime misleid.


Maar dat is steeds beter uit te houden als ik emoties macht ontneem en degradeer. - het volhouden gaat beter nu ze bijna geen macht meer over mijn denken hebben.
Het laat me ook makkelijker rationeel naar alles kijken. En ik blijf bij de uitspraken die ik hier heb gedaan. Gewoon van een afstand bekijken met in achterhoofd dat alle mensen altijd egoïstisch handelen (de meesten zijn zich daar niet bewust van) en je komt hierop uit.

[Soulflame]

Ik moet ook toegeven dat ik het verhaal een beetje vaag vind, maar ik denk dat ik weet wat je bedoelt.

Jij denkt dus dat als je familie om je geven (niet liefde, althans, ik definieer echte liefde anders, kom ik nog wel op terug), soms ook om iets gedaan te krijgen?

Ik kan me er iets bij voorstellen. Ik heb een beetje hetzelfde als jou, een beetje hetzelfde als lady_x en nog een beetje van Maggie;
Ik zet mijn familie zo rond het voetstuk 'kenissen', onder 'vrienden'. Ik kan redelijk met mijn ouders opschieten, maar dat is eigenlijk omdat ik mijn best doe en ik ze toch wel een beetje respecteer; ze hebben me grootgebracht, tot ik nu groot genoeg ben om zelf dingen te beslissen e.d. Maar ik zou nooit 'vrienden' geworden zijn met ze als ik ze bij wijze van spreke zou tegen zijn gekomen in mijn leven (leeftijdsverschil buiten beschouwing gelaten), omdat hun karakter gewoon zoveel verschilt met dat van mij.
Dit gevoel heb ik met alle familie in rechte lijn, en alle andere familie doet me zelfs minder... die ken ik ook nauwelijks en voel ik ook geen verplichting tot, aangezien ik afgezien van de stamboom niks met ze gemeen heb.
Mijn familie geeft dus wel om me, en zeker mijn ouders zijn goede ouders (zorgen goed voor me, interesseren zich in mijn studie etc), maar nog geen 'vrienden'. Dat mijn familie om me geeft doet mij dus niet zo veel, dat is geen echte liefde vind ik. Het is meer door de maatschappij opgelegd; het wordt van ouders VERWACHT dat ze hun kinderen opvoeden, en later ben jij eigenlijk geacht daar liefde en respect voor terug te geven. Dit is eigenlijk vaag, aangezien als je klein bent er niet tegen kan protesteren en dus later iets verplicht bent waar je niet bewust voor hebt kunnen kiezen. Maar ja, het alternatief (opgevoed worden door de overheid ofzo) klinkt nog erger, dus ik heb er geen oplossing voor...

Bij nader inzien lijkt mijn verhaal misschien nog wel vager dan dat van jullie maar ok..

Rerisen phoenix;
Het beste is zo snel mogelijk op jezelf gaan wonen en je gewoon meer met je echte vrienden bezig houden, die kun je ten minste kiezen en daar zal het 'verplicht doen'-gevoel niet zijn.
Je kan ook duidelijk aangeven dat je de dingen die je ouders willen dat je doet (afwassen enzo) wel doet, maar meer als terugbetaling voor wat zij hebben gedaan in het verleden (nl jou opgevoed), dan dat er echt liefde bij te pas komt.

[Rerisen Phoenix]

Je stuk is best duidelijk hoor soulflame... maar dat vond ik ook van mijn stukke (op 1 na).

Ik wil idd zo snel mogelijk uit huis ja, was bijna vergeten het te zeggen (ik zeg ut niet meer om consequenties te vermijden).


En afwassen enzo is probleem niet echt. Meer de 'allergie' voor hun liefde.
Maar uit dankbaarheid handelen zonder vaste afspraak dat is niet echt mijn ding (ja, ik ben egoïst). Maar redenen om het te doen zijn bijvoorbeeld niet ondankbaar overkomen wat resulteert in schrappen zakgeld

[Soulflame]

OKe, maar kan je dan niet gewoon tegen ze zeggen dat je ze wel respecteert enzo (omdat ze je grootgebracht hebben), maar dat hun "liefde" jou niet raakt, omdat hun karakter enzo niet hetzelfde is enzo?
Ik vind dus dat je best kan afwassen, maar je hoeft het niet te doen voor hun liefde. Zeg dat ook tegen hun als je dat schouderklopje niet wil "Ik doe het zo wel, ik hoef geen schouderklopje".
Als ze dat niet accepteren (dat jij hun liefde weigert maar hun wel respecteert), kan ik je niet veel helpen... dan ligt het aan je ouders en daar kan je gewoon weinig tegen doen.

[lady_x]

Rerisen Phoenix schreef:
Ik voel me niet rot btw... ik vind alleen dat overbodige liefde zo irritant kan worden.

Dat gevoel heb ik ook, daarom ben ik graag alleen.