zwanger worden

[Lilything]

Andijvie schreef:

Het krijgen van een kind is niet iets wat een vrouw alleen doet en waar een man een beetje naar staat te koekeloeren; hij moet er ook achter staan, natuurlijk.

Je moet allebei dingen opgeven, de een misschien andere dingen dan de ander, maar dat wil niet zeggen dat niets meer belangrijk is buiten het krijgen van dat kind om.

Zo zou ik ook echt niet willen leven

Wat een hoop wijsheid toch in dit topic

Het ligt eraan, ik denk dat bepaalde problemen met kinderen (zeer vaak miskraam en andere emotionele omgang hiermee, of verschillen in opvoedingsopvattingen mbt ADHD-kind) ervoor kunnen zorgen dat je bij elkaar weggaat. Ik denk dat je niet altijd voor de kinderen bij elkaar moet blijven. Het moet niet als een soort bindmiddel werken en dan zou ik er mee kunnen leven en zelfs begrip voor hebben (maar dat sluit niet helemaal aan met waar jij over praat; met jou ben ik het eens)

Ik vind het ook jammer dat mannen er altijd minder betrokken bij zijn. Het schijnt aan ons vrouwen te liggen; dat wij te beschermend zijn. Erg jammer, mannen zouden er meer betrokken bij moeten zijn.

Ja, ik vind dat ook mannen dingen op moeten geven, maar in realiteit werkt het toch meestal niet zo. Je moet daar denk ik een bepaald compromis in bereiken. Je moet als stel denk ik een beetje proberen uit te vogelen wie de "werker" is en wie de "verzorger". Part-time werken wordt toch vaak een beetje als de underdog gezien en dat is een rol die meestal niet aan de mannen besteedt is, en dus meestal aan de vrouw wordt gegeven.

Ik zou ook niet zo willen leven, hoewel ik toch na een aantal jaar misschien toch keihard zou gaan vechten voor IVF. Je houding ten opzichte van het onderwerp verandert waarschijnlijk als je ze niet kan krijgen; als je ze echt wilt, probeer je denk ik alle mogelijkheden. Maar het moet niet teveel je leven gaan beheersen inderdaad.

Aan de andere kant van dit onderwerp lijkt het me heel burgerlijk en saai om kinderen te hebben. En ik denk af en toe dat ik nog lang geen kinderen wil. Het lijkt me eng, angstaanjagend en vreselijk, soms. Dit is 10% van de tijd maar goed.

Iemand die ook dat ambigue gevoel heeft?

[snoopy]

@ Krummeltje: Ja hoor! Dat gevoel heb ik ook soms. Raar he? En dat maakt het nog verwarrender allemaal Niet dat ik het saai en burgerlijk vind, maar wel gewoon eng!

Nouja, aan de ene kant wil ik geen saaie burgelijke muts worden maar een coole mama - en dan denk ik weer 'mama's kunnen niet cool zijn'; en ... nouja

Krummeltje schreef:

Nouja, aan de ene kant wil ik geen saaie burgelijke muts worden maar een coole mama - en dan denk ik weer 'mama's kunnen niet cool zijn'; en ... nouja

Daar maak ik me dan weer helemáál niet druk om. Als ik kinderen heb, ben ik nog steeds Morgan en niet opeens Mama, hoor.

Als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel van die ouders, moeder of vader, die opeens niet meer zijn dan alleen dát.
Een oud klasgenootje van mij is nu ook al een tijdje moeder. Ik vroeg haar laatst hoe het met haar ging. En zei: 'Ja goed, mijn zoontje groeit echt als kool en hij begint nu ook al te lopen enz enz' Ja prima hoor meis, fijn dat het goed gaat met hem, maar ik vroeg hoe het met Jou was!
In haar msn-naam heeft ze ook altijd van die dingen staan als 'Vandaag met mama wezen zwemmen.' en ze schrijft haar blogs allemaal vanuit haar zoontje zeg maar. Jeugh. Of een ander oud klasgenoot, die is laatst vader geworden. Hij schrijft ook al van die blogs als 'Vandaag heb ik samen met papa achter de computer gewerkt.'
Ik snap dat je over je kindje praat, hij of zij maakt immers een belangrijk deel uit van je dagelijkse leven, maar als je over niets anders kan praten, niet eens meer namens jezelf kan praten maar alleen maar aan jezelf refereert als 'mama' of 'papa' Bah! Je kan toch zeker wel vertellen 'Ik ben vandaag met mijn zoontje naar het zwembad geweest.'? Ik heb mijn vriendinnen en man al laten beloven dat ze me een gigantisch harde trap onder mijn reet verkopen als ik zo'n figuur wordt.

[Dzjun]

Krummeltje schreef:

Aan de andere kant van dit onderwerp lijkt het me heel burgerlijk en saai om kinderen te hebben. En ik denk af en toe dat ik nog lang geen kinderen wil. Het lijkt me eng, angstaanjagend en vreselijk, soms. Dit is 10% van de tijd maar goed.

Iemand die ook dat ambigue gevoel heeft?

ja, nogal... Kinderen en ik gaan niet helemaal samen volgens mij.

Dzjun schreef:

ja, nogal... Kinderen en ik gaan niet helemaal samen volgens mij.

Dan heb je dus helemaal niet dat ambigue gevoel.

Morgan schreef:

Daar maak ik me dan weer helemáál niet druk om. Als ik kinderen heb, ben ik nog steeds Morgan en niet opeens Mama, hoor.

Ja, inderdaad
Ik vind het ook heerljk om te merken dat mijn zus ook meer is dan een moeder nu, ze praat natuurlijk wel over haar dochter, maar ook over heel veel andere dingen. Stiekem had ik dat niet verwacht, dus het is een fijne verrassing

[Stt!]

Ik herken dit heel erg. En als ik met mijn vriend samen zou wonen dan zou ik het ook redelijk serieus gaan overwegen denk ik. Voorlopig studeren we echter op een behoorlijke afstand van elkaar dus zit het er nog niet in.

We zijn al bijna drie jaar bij elkaar en eerst was het vooral hij die eigenlijk al veel langer weet dat hij jong kinderen wil...maar inmiddels ben ik ook helemaal om.
Het is gewoon iets wat je niet rationeel kan beslissen, er zijn wel 100 redenen te bedenken om geen kinderen te willen maarja, toch willen veel mensen ze 'gewoon'.

Maar de reden die veel mensen geven 'maar ik studeer nog' snap ik niet. Met zn tweeen met vol lenen heb je 1400 euro per maand. Daarbovenop komt nog kinderbijslag, aanvullende stufi omdat je een kind hebt etc. je hebt waarschijnlijk recht op alle soorten toeslagen en kwijtscheldingen die er zijn. Dus dat is echt wel genoeg geld hoor. Als je werkt zul je echt niet opeens meer te besteden hebben.

Plus dat je met de meeste studies max 20 uur per week college hebt. Dus je hoeft alleen opvang te hebben voor de overlappende tussen jou en je partner, daarbij komt nog dat colleges lang niet altijd verplicht zijn. Dus je hebt misschien een dagje opvang per week nodig ofzo.

Dat je het typische studentenleven niet meer kan leiden dat is een ander punt, maarja dan ga je er maar vanuit dus dat als je eenmaal werkt je helemaaaal geen behoefte meer hebt om uit te gaan etc?

Nja, ik zie mezelf in ieder geval binnen 5 jaar wel kids hebben

Stt! schreef:

Maar de reden die veel mensen geven 'maar ik studeer nog' snap ik niet. Met zn tweeen met vol lenen heb je 1400 euro per maand. Daarbovenop komt nog kinderbijslag, aanvullende stufi omdat je een kind hebt etc. je hebt waarschijnlijk recht op alle soorten toeslagen en kwijtscheldingen die er zijn. Dus dat is echt wel genoeg geld hoor. Als je werkt zul je echt niet opeens meer te besteden hebben.

Sorry hoor, maar weet je wel wat het leven kost?

1400 euro per maand lijkt voor jou als student misschien veel, maar als je eenmaal een eigen woning hebt, een auto wil rijden en ook nog wat over wil houden om iets leuks te kopen of te doen dan ben je daar echt zo doorheen.

Ik woon op mezelf, verdien ruim boven dat bedrag per maand netto en hou amper nog wat over aan het eind van de maand

Okee, ik heb al lang geen recht meer op toeslagen of wat dan ook. Maar toch.

Dit topic is echt niet goed zeg, ik denk er alleen maar meer aan. Ach, zal wel een bui zijn.

******** schreef:

Sorry hoor, maar weet je wel wat het leven kost?

1400 euro per maand lijkt voor jou als student misschien veel, maar als je eenmaal een eigen woning hebt, een auto wil rijden en ook nog wat over wil houden om iets leuks te kopen of te doen dan ben je daar echt zo doorheen.

Ik woon op mezelf, verdien ruim boven dat bedrag per maand netto en hou amper nog wat over aan het eind van de maand

Okee, ik heb al lang geen recht meer op toeslagen of wat dan ook. Maar toch.

Als student lijkt me die auto nog niet nodig en je kunt iig bij de SSHN ontzettend voordelige appartementen krijgen als je kinderen hebt. Echt groot is het niet, maar in vergelijking met een studentenkamer vind ik het heel goed te doen. Ik denk dat het echt niet onmogelijk is, helemaal als je ouders hebben die bijvoorbeeld je collegegeld betalen.

Het lijkt mij alleen niet zo'n plan, nu wil ik nog uitgaan tot zes uur 's ochtends en ben ik de hele dag weg...

[Lilything]

Quis schreef:

Dit topic is echt niet goed zeg, ik denk er alleen maar meer aan. Ach, zal wel een bui zijn.

Met mij gaat het juist beter ik heb alles een plekje kunnen geven ook de wijsheid van dit topic heeft mij veel inzicht gegeven ik heb daarnaast grotendeels het topic aan mijn vriend laten lezen en daardoor maken we er veel grapjes over, maar ook serieus. Waardoor ik nu echt weet van "het komt wel" en veel rustiger ben geworden. (maar ik ken de buien die je bedoeld ook hoor, zal vast wel weer een keer terugkomen)

Stt! Ik snap niet dat je met een lening een kind wil betalen. Dat lijkt mij een vreemde instelling, dat 'gat' kom je m.i. nooit meer uit met een kind, want dan hou je niets over. Stt! Ik ren me dus echt kapot, en dit is vandaag het enige momentje dat ik even voor mezelf heb (en eigenlijk moet ik nog wat voor school doen wat morgen ook echt af moet)

Morgan schreef:

Ik denk dat het echt niet onmogelijk is, helemaal als je ouders hebben die bijvoorbeeld je collegegeld betalen.

Daar moet je nooit van uitgaan, vind ik. Heb je jezelf ook meteen weer afhankelijk van je pa en ma gemaakt.

Lekker dan

******** schreef:

Daar moet je nooit van uitgaan, vind ik. Heb je jezelf ook meteen weer afhankelijk van je pa en ma gemaakt.

Lekker dan

Oh mijn ouders doen dat sowieso al, dus ik zou ze niet extra belasten. (En ja ik heb al lang aangeboden om het zelf te gaan betalen, maar ze zeggen 'spaar het nu maar, mochten wij een keer geen geld hebben, dan kun je daar op terugvallen' )

******** schreef:

Sorry hoor, maar weet je wel wat het leven kost?

1400 euro per maand lijkt voor jou als student misschien veel, maar als je eenmaal een eigen woning hebt, een auto wil rijden en ook nog wat over wil houden om iets leuks te kopen of te doen dan ben je daar echt zo doorheen.

Meestal heb je dan ook al een baan, wat aanzienlijk meer oplevert dan een studiefinanciering.
Om nog meer geld 'over te houden', kun je dan gaan huren (wel een 'sociale huurwoning', van max 500 euro/maand) ipv kopen (hypotheek, extra verzekeringen en lasten).

Morgan schreef:

Het lijkt mij alleen niet zo'n plan, nu wil ik nog uitgaan tot zes uur 's ochtends en ben ik de hele dag weg...

Papa kan toch ook thuisblijven?

Het lijkt mij allemaal niet zo heel moeilijk. Uiteindelijk is het, zoals alles, een kwestie van prioriteiten stellen.

eddie schreef:

Papa kan toch ook thuisblijven?

Dat is het niet. Ik denk niet dat, als ik een kind heb, het prettig vind om zo veel van huis te zijn. Met dat enorm uithuizige van nu zal het dan wel afgelopen zijn. Niets mis mee, ik hou evenveel van thuis zijn, maar ik geniet nog wel even lekker van mijn studententijd.

Morgan schreef:

Ik denk niet dat, als ik een kind heb, het prettig vind om zo veel van huis te zijn.

Waarom niet? Als Papa gewoon thuis blijft om voor de baby('s) te zorgen, dan is het toch niet nodig om het niet prettig te vinden van huis weg te zijn?

Morgan schreef:

Met dat enorm uithuizige van nu zal het dan wel afgelopen zijn. Niets mis mee, ik hou evenveel van thuis zijn, maar ik geniet nog wel even lekker van mijn studententijd.

Misschien dat verandering je tegenhoudt?

Maar, wat ik net ook al zei: Het is een kwestie van prioriteiten stellen. En zolang je de prioriteiten maar bewust/gedegen/weloverwogen maakt, is er niemand die daar wat aan kan doen.

[Lilything]

eddie schreef:

Waarom niet? Als Papa gewoon thuis blijft om voor de baby('s) te zorgen, dan is het toch niet nodig om het niet prettig te vinden van huis weg te zijn?

Misschien dat verandering je tegenhoudt?

Maar, wat ik net ook al zei: Het is een kwestie van prioriteiten stellen. En zolang je de prioriteiten maar bewust/gedegen/weloverwogen maakt, is er niemand die daar wat aan kan doen.

Mijns inziens zit niet iedere vader daarop te wachten....

eddie schreef:

Waarom niet? Als Papa gewoon thuis blijft om voor de baby('s) te zorgen, dan is het toch niet nodig om het niet prettig te vinden van huis weg te zijn?

Misschien dat verandering je tegenhoudt?

Maar, wat ik net ook al zei: Het is een kwestie van prioriteiten stellen. En zolang je de prioriteiten maar bewust/gedegen/weloverwogen maakt, is er niemand die daar wat aan kan doen.

Pardon? Ik ben 22, natuurlijk houdt die verandering me tegen. Het is namelijk geen verandering die ik nu positief vind. Wat klets je nou?

En wat heeft het er nou mee te maken of papa thuis wil zijn of niet? Dat verandert toch niets aan het feit dat ík graag een moeder wil worden die haar kinderen vaak ziet, dat ík vermoedelijk geen zin meer heb in tot 's ochtends vroeg uitgaan als ik afgepeigerd ben van het zorgen voor een kind?

Lilything schreef:

Mijns inziens zit niet iedere vader daarop te wachten....

Tja, dat ligt dan aan de vader. Ik heb er in ieder geval geen problemen mee (maar ik ben dan ook al oud ).

Morgan schreef:

Pardon? Ik ben 22, natuurlijk houdt die verandering me tegen. Het is namelijk geen verandering die ik nu positief vind. Wat klets je nou?

Je hoeft niet zo aanvallend te doen hoor.

Leeftijd heeft er weinig mee te maken. Waarom zou de verandering niet positief zijn?

Ik snap ook wel dat een kind een hele grote verandering met zich meebrengt. Maar gaan werken, of gaan studeren, is ook een grote verandering. Misschien is het niet zo groot als 'een ouder' worden, maar toch zijn het (noodzakelijke) stappen die je hebt gezet die gepaart zijn gegaan met de nodige veranderingen.

Morgan schreef:

En wat heeft het er nou mee te maken of papa thuis wil zijn of niet?

Niet zo boos...

Morgan schreef:

Dat verandert toch niets aan het feit dat ík graag een moeder wil worden die haar kinderen vaak ziet,

Niks mis mee

Morgan schreef:

dat ík vermoedelijk geen zin meer heb in tot 's ochtends vroeg uitgaan als ik afgepeigerd ben van het zorgen voor een kind?

Hoe kom je erbij dat jij de hele dag voor een kind moet zorgen? Laat dat dan lekker over aan de ander.
Hoef je er alleen nog aan de pas te komen met borstvoeding; voor de rest heb je er weinig omkijken naar

Oh, en ik heb niet de intentie om je persoonlijk aan te vallen ofzo hoor. Als jij de keuze hebt gemaakt om (nu nog) geen kinderen te willen, wie ben ik dan om daar tegenin te gaan?

eddie schreef:

Tja, dat ligt dan aan de vader. Ik heb er in ieder geval geen problemen mee (maar ik ben dan ook al oud ).


Je hoeft niet zo aanvallend te doen hoor.

Leeftijd heeft er weinig mee te maken. Waarom zou de verandering niet positief zijn?

Ik snap ook wel dat een kind een hele grote verandering met zich meebrengt. Maar gaan werken, of gaan studeren, is ook een grote verandering. Misschien is het niet zo groot als 'een ouder' worden, maar toch zijn het (noodzakelijke) stappen die je hebt gezet die gepaart zijn gegaan met de nodige veranderingen.

Niet zo boos...

Niks mis mee

Hoe kom je erbij dat jij de hele dag voor een kind moet zorgen? Laat dat dan lekker over aan de ander.
Hoef je er alleen nog aan de pas te komen met borstvoeding; voor de rest heb je er weinig omkijken naar

Oh, en ik heb niet de intentie om je persoonlijk aan te vallen ofzo hoor. Als jij de keuze hebt gemaakt om (nu nog) geen kinderen te willen, wie ben ik dan om daar tegenin te gaan?

Ik doe niet aanvallend, ik doe verbijsterd. Ik vind het namelijk heel vreemd dat jij het vreemd vind dat ik niet tijdens mijn studie al kinderen wil. Leeftijd heeft daar heel veel mee te maken en doen alsof ik eigenlijk alleen maar borstvoeding zou hoeven te geven en me zo weinig met het kind zou kunnen bemoeien als me nu zou passen, vind ik nog vreemder. Ik vraag me af of jij a) wel het besef hebt wat het hebben van kinderen precies inhoudt, en b) of je uberhaupt wel eens in de gewone wereld bent geweest.

Morgan schreef:

Ik vind het namelijk heel vreemd dat jij het vreemd vind dat ik niet tijdens mijn studie al kinderen wil. Leeftijd heeft daar heel veel mee te maken en doen alsof ik eigenlijk alleen maar borstvoeding zou hoeven te geven en me zo weinig met het kind zou kunnen bemoeien als me nu zou passen, vind ik nog vreemder.

Dat jij tijdens je studie geen kinderen wil vind ik helemaal niet vreemd. Zoiets moet een ieder voor zichzelf bepalen. Maar zeg je hier nu, dat wanneer je niet zou studeren, je wel kinderen zou willen?

Ik probeerde alleen maar aan te geven dat jij niet alléén voor het kind zou hoeven te zorgen, zodat je nog steeds (wellicht wat minder vaak) kunt uitgaan tot 's ochtends vroeg. Mijn verontschuldigingen als ik heb gesuggereerd dat jij geen goede moeder zou zijn - ik kan, en wil, helemaal niet oordelen over jou (of wie dan ook).

Morgan schreef:

Ik vraag me af of jij a) wel het besef hebt wat het hebben van kinderen precies inhoudt, en b) of je uberhaupt wel eens in de gewone wereld bent geweest.

a) Nee, aangezien ik nog geen kinderen heb. Maar ik kan ook zelf nadenken en praten met 'verse' ouders, waaruit ik afleid dat het allemaal wel mee valt.
b) Persoonlijke aanval.

mooie discussie

Kinderen zijn hinderen, en op de leeftijd van de meesten hier, is dat een maar al te waar spreekwoord, zij het dan niet emotioneel, maar wel puur praktisch.

eddie schreef:

Dat jij tijdens je studie geen kinderen wil vind ik helemaal niet vreemd. Zoiets moet een ieder voor zichzelf bepalen. Maar zeg je hier nu, dat wanneer je niet zou studeren, je wel kinderen zou willen?

Ik probeerde alleen maar aan te geven dat jij niet alléén voor het kind zou hoeven te zorgen, zodat je nog steeds (wellicht wat minder vaak) kunt uitgaan tot 's ochtends vroeg. Mijn verontschuldigingen als ik heb gesuggereerd dat jij geen goede moeder zou zijn - ik kan, en wil, helemaal niet oordelen over jou (of wie dan ook).


a) Nee, aangezien ik nog geen kinderen heb. Maar ik kan ook zelf nadenken en praten met 'verse' ouders, waaruit ik afleid dat het allemaal wel mee valt.
b) Persoonlijke aanval.

Dat ik niet alleen voor het kind zou moeten zorgen, spreekt voor zich. Wie wil er nu kinderen met iemand die er niet voor wil zorgen (man of vrouw)? Dan neem ik ze nog liever helemaal alleen.

Als ik niet zou studeren maar een vaste, goedbetaalde baan had en een vaste relatie, dan zou ik misschien nu wel kinderen willen, ja (of bijvoorbeeld gewoon stoppen met de pil en zien wat er van komt). Maar dat is nu niet relevant.

Geen persoonlijke aanval. Je eerdere reacties kwamen over alsof je niet leek te snappen dat vrijwel iedereen liever eerst een tijdje 'geniet van zijn jeugd' en dat bij voorkeur tijdens een studie doet, en dat vrijwel niemand al serieus voor zijn 25e kinderen wil nemen. Niet de sociale conventies vergeten natuurlijk

[Stt!]

******** schreef:

Sorry hoor, maar weet je wel wat het leven kost?

1400 euro per maand lijkt voor jou als student misschien veel, maar als je eenmaal een eigen woning hebt, een auto wil rijden en ook nog wat over wil houden om iets leuks te kopen of te doen dan ben je daar echt zo doorheen.

Ik woon op mezelf, verdien ruim boven dat bedrag per maand netto en hou amper nog wat over aan het eind van de maand

Okee, ik heb al lang geen recht meer op toeslagen of wat dan ook. Maar toch.

Ja, klopt ' voor jou als student ja' ik ga er immers ook vanuit dat je nog studeert En eh, er zijn genoeg gezinnen hoor, ook niet-studenten die rond moeten komen van dit bedrag per maand....

[Stt!]

Lilything schreef:

Stt! Ik snap niet dat je met een lening een kind wil betalen. Dat lijkt mij een vreemde instelling, dat 'gat' kom je m.i. nooit meer uit met een kind, want dan hou je niets over. Stt! Ik ren me dus echt kapot, en dit is vandaag het enige momentje dat ik even voor mezelf heb (en eigenlijk moet ik nog wat voor school doen wat morgen ook echt af moet)

Waarom niet? Als je als student al kinderen hebt zijn ze ook jong zelfstandig en dan kun je nog zoveel carriere gaan maken als je wil... bovendien wordt met afbetalen van lening rekening gehouden met je situatie.

En ik ken wel veel drukke studenten... maar bijna niemand die zo druk is door studie alleen. Niemand (behalve co-schappen studenten) die alleen aan hun studie 40 u per week besteden...

Dit is niet een directe reactie op Morgan, maar meer algemene constateringen en opmerkingen van mijn kant.

Morgan schreef:

Als ik niet zou studeren maar een vaste, goedbetaalde baan had en een vaste relatie, dan zou ik misschien nu wel kinderen willen, ja (of bijvoorbeeld gewoon stoppen met de pil en zien wat er van komt). Maar dat is nu niet relevant.

Dat valt me meer op aan posters in deze topic en ook in mijn omgeving.
Het lijkt mij, in algemene zin, erop dat er redenen/excuses worden bedacht waarom iemand geen kinderen heeft. Dan is het studie, dan een nieuwe baan, dan een nieuw huis, etc. En voordat je het weet ben je boven de 30.

Natuurlijk snap ik ook wel dat je eerst je eigen leven/situatie op orde moet hebben voordat je aan kinderen begint, omdat het vrij moeilijk is om in een onstabiele situatie een kind op te voeden. Maar om te 'wachten' tot je 30e lijkt mij wat overdreven.

Morgan schreef:

Je eerdere reacties kwamen over alsof je niet leek te snappen dat vrijwel iedereen liever eerst een tijdje 'geniet van zijn jeugd' en dat bij voorkeur tijdens een studie doet, en dat vrijwel niemand al serieus voor zijn 25e kinderen wil nemen. Niet de sociale conventies vergeten natuurlijk

Een ieder mag uiteraard van zijn of haar jeugd genieten. Ik denk echter dat 'jeugd' ophoudt bij 18 of, ten hoogste, 23. Wat uiteraard niet wil zeggen dat je niet mag genieten van je leven, maar om het als 'excuus' te gebruik voor het niet hebben van kinderen vind ik in ieder geval niet kunnen. Want ook met kinderen kun je van je leven genieten.

Waarom denkt vrijwel niemand al serieus voor zijn 25e aan kinderen? Waar ligt dat aan? Ik ben ook benieuwd naar welke sociale conventies dat zijn.

[snoopy]

Mja, ik heb erover zitten nadenken. Eigenlijk is de enige reden (wel een belangrijke reden overigens) dat ik t echt nog niet 'wil' dat m'n vriend het nog niet wil. Al die andere factoren zijn weg te denken en op te lossen, maar het feit dat m'n vriend er nog niet klaar voor is lijkt me ook wel belangrijk toch?

Stt! schreef:

Ja, klopt ' voor jou als student ja' ik ga er immers ook vanuit dat je nog studeert En eh, er zijn genoeg gezinnen hoor, ook niet-studenten die rond moeten komen van dit bedrag per maand....

Precies, en zoals die gezinnen leven, zo zou ik niet willen leven. Het kan wel, maar dan moet je een bepaalde levensstijl opofferen. Ik wil goed kunnen wonen en leven en dat wil ik ook voor mijn kinderen; dat kan ik ze nu nog niet bieden. Mijn ouders verdienden vroeger ook niet veel geld en moesten dus een gezin van vier onderhouden; dat gaf soms echt veel stress. Dat wil ik vermijden. Ik wil ook niet dat mijn kinderen in afgetrapte tweedehandskleding rond hoeven te lopen zoals mijn zus en mij, dus ja, ik wil zeker een goede financiele basis hebben voor kinderen.

eddie schreef:

Dit is niet een directe reactie op Morgan, maar meer algemene constateringen en opmerkingen van mijn kant.

Dat valt me meer op aan posters in deze topic en ook in mijn omgeving.
Het lijkt mij, in algemene zin, erop dat er redenen/excuses worden bedacht waarom iemand geen kinderen heeft. Dan is het studie, dan een nieuwe baan, dan een nieuw huis, etc. En voordat je het weet ben je boven de 30.

Natuurlijk snap ik ook wel dat je eerst je eigen leven/situatie op orde moet hebben voordat je aan kinderen begint, omdat het vrij moeilijk is om in een onstabiele situatie een kind op te voeden. Maar om te 'wachten' tot je 30e lijkt mij wat overdreven.


Een ieder mag uiteraard van zijn of haar jeugd genieten. Ik denk echter dat 'jeugd' ophoudt bij 18 of, ten hoogste, 23. Wat uiteraard niet wil zeggen dat je niet mag genieten van je leven, maar om het als 'excuus' te gebruik voor het niet hebben van kinderen vind ik in ieder geval niet kunnen. Want ook met kinderen kun je van je leven genieten.

Waarom denkt vrijwel niemand al serieus voor zijn 25e aan kinderen? Waar ligt dat aan? Ik ben ook benieuwd naar welke sociale conventies dat zijn.

In mijn omgeving het feit dat men nog studeert en dus vaak nog niet veel geld heeft en vaak ook nog niet samenwoont o.i.d. Die studententijd heb je nergens anders in je leven, nogal zonde om daar vroegtijdig mee op te houden.

In het algemeen denk ik dat mensen, misschien omdat het minder gebruikelijk wordt om uberhaupt kinderen te nemen, er bij na gaan denken. Het is niet meer logisch om te gaan trouwen en kinderen te krijgen, het is iets waar je echt voor kiest. En hoewel veel mensen dat uiteindelijk braaf doen, hebben ze ondertussen misschien iets meer bedenktijd nodig. Ook zal het schelen dat de meeste mensen niet meer dan 2 kinderen willen. Daar hoef je niet zo vroeg mee te beginnen.

En het is niet zo dat je met kinderen niet van je leven geniet (integendeel, ik denk dat het enorm veel toevoegt), maar wel zo dat een bepaalde, losse levensstijl niet meer mogelijk is met kinderen. Als je ze hebt, moet je zorgen dat ze een stabiele plek hebben en goed verzorgd worden. En veel mensen geven die vrijheid denk ik liever niet meteen op.

snoopy schreef:

Al die andere factoren zijn weg te denken en op te lossen, maar het feit dat m'n vriend er nog niet klaar voor is lijkt me ook wel belangrijk toch?

Behalve als je hem wil bedriegen met stiekem stoppen met de pil enzo wel ja . Dat lijkt me inderdaad het allerbelangrijkste, dat je het allebei gewoon graag wil en er klaar voor bent. Al die andere dingen zijn, hoewel ze wel belangrijk zijn, op te lossen.

[snoopy]

Poggy schreef:

Behalve als je hem wil bedriegen met stiekem stoppen met de pil enzo wel ja . Dat lijkt me inderdaad het allerbelangrijkste, dat je het allebei gewoon graag wil en er klaar voor bent. Al die andere dingen zijn, hoewel ze wel belangrijk zijn, op te lossen.

Oh, dat vind ik zo fout Tuurlijk vraag ik me soms af hoe hij zou reageren als ik per ongeluk zwanger zou zijn, maar ik ben niet van plan zijn leven te gaan bepalen voor hem... Bovendien weet ik niet eens of ik er wel lol van zou hebben als ik t tegen zijn zin erdoor zou drukken. Het lijkt me juist heel erg bijzonder als je er allebei voor kiest. Nou ja, daar kan ik me iig nog een paar jaar op verheugen

edit: nu ik het terug lees lijkt het net of ik tegen je in ga, maar ik ben het dus met je eens

Morgan schreef:

In mijn omgeving het feit dat men nog studeert en dus vaak nog niet veel geld heeft en vaak ook nog niet samenwoont o.i.d. Die studententijd heb je nergens anders in je leven, nogal zonde om daar vroegtijdig mee op te houden.

Een studie moet ook zeker met succes worden afgerond. Maar om nou te zeggen dat het 'studentenleven' de gehele studietijd moet worden geleefd lijkt mij wat overdreven. Na twee jaren heb je het toch wel gezien? Moet ik er wel even bij opmerken dat ik mezelf niet reken tot de groep die het studentenleven heeft gevolgd en daar dus ook geen inschatting/voorstelling van kan maken.

Morgan schreef:

In het algemeen denk ik dat mensen, misschien omdat het minder gebruikelijk wordt om uberhaupt kinderen te nemen, er bij na gaan denken. Het is niet meer logisch om te gaan trouwen en kinderen te krijgen, het is iets waar je echt voor kiest. En hoewel veel mensen dat uiteindelijk braaf doen, hebben ze ondertussen misschien iets meer bedenktijd nodig. Ook zal het schelen dat de meeste mensen niet meer dan 2 kinderen willen. Daar hoef je niet zo vroeg mee te beginnen.

Nu is trouwen geen voorwaarde om kinderen te krijgen, dus dat probleem is al opgelost Maar ik snap je punt.

Vandaag heb ik trouwens de Algemene Politieke Beschouwingen gevolgd, en daar kwam tevens de vergrijzing ter sprake. Dat we over 30 jaren een te kleine beroepsbevolking hebben om de kosten voor de ouderen op te kunnen brengen, waardoor we buitenlandse werknemers moeten toelaten om het verschil te compenseren.
Ik denk dan: waarom stimuleert de overheid niet het eerder krijgen van kinderen? Als je stimuleert dat iedereen die 25 is kinderen krijgt, dan lijkt mij dat de vergrijzing zich vanzelf oplost. Offtopic: Heb je alleen nieuwe problemen: overbevolking, huisvesting, werkgelegenheid, mobiliteit, etc...

Morgan schreef:

En het is niet zo dat je met kinderen niet van je leven geniet (integendeel, ik denk dat het enorm veel toevoegt), maar wel zo dat een bepaalde, losse levensstijl niet meer mogelijk is met kinderen. Als je ze hebt, moet je zorgen dat ze een stabiele plek hebben en goed verzorgd worden. En veel mensen geven die vrijheid denk ik liever niet meteen op.

Dat denk ik ook. Maar het kan niet altijd vrijheid-blijheid zijn. Op een gegeven moment wordt het tijd om 'de volgende stap' te zetten in het leven. Ook met werken kun je niet meer op donderdag tot 06:00 uitgaan terwijl je op vrijdag gewoon moet werken. Zoiets heet een stukje verantwoordelijkheid dat hoort bij het ouder (in leeftijd) worden. Uiteraard ik het krijgen van een kind en het opvoeden tot een goed lid van de maatschappij een nog grotere verantwoordelijkheid.

eddie schreef:

Een studie moet ook zeker met succes worden afgerond. Maar om nou te zeggen dat het 'studentenleven' de gehele studietijd moet worden geleefd lijkt mij wat overdreven. Na twee jaren heb je het toch wel gezien? Moet ik er wel even bij opmerken dat ik mezelf niet reken tot de groep die het studentenleven heeft gevolgd en daar dus ook geen inschatting/voorstelling van kan maken.

Nu is trouwen geen voorwaarde om kinderen te krijgen, dus dat probleem is al opgelost Maar ik snap je punt.

Vandaag heb ik trouwens de Algemene Politieke Beschouwingen gevolgd, en daar kwam tevens de vergrijzing ter sprake. Dat we over 30 jaren een te kleine beroepsbevolking hebben om de kosten voor de ouderen op te kunnen brengen, waardoor we buitenlandse werknemers moeten toelaten om het verschil te compenseren.
Ik denk dan: waarom stimuleert de overheid niet het eerder krijgen van kinderen? Als je stimuleert dat iedereen die 25 is kinderen krijgt, dan lijkt mij dat de vergrijzing zich vanzelf oplost. Offtopic: Heb je alleen nieuwe problemen: overbevolking, huisvesting, werkgelegenheid, mobiliteit, etc...
Dat denk ik ook. Maar het kan niet altijd vrijheid-blijheid zijn. Op een gegeven moment wordt het tijd om 'de volgende stap' te zetten in het leven. Ook met werken kun je niet meer op donderdag tot 06:00 uitgaan terwijl je op vrijdag gewoon moet werken. Zoiets heet een stukje verantwoordelijkheid dat hoort bij het ouder (in leeftijd) worden. Uiteraard ik het krijgen van een kind en het opvoeden tot een goed lid van de maatschappij een nog grotere verantwoordelijkheid.

Ik heb het na 2 jaar nog niet gezien En met mij meer. Maar er zijn er ook die dat wel hebben, denk ik. Ligt er maar net aan.

En als je werkt ga je natuurlijk op záterdag tot 6 uur uit

Morgan schreef:

En als je werkt ga je natuurlijk op záterdag tot 6 uur uit

Ooh, doe ik dàt fout?

Maar studenten (vrienden/vriendinnen) gaan toch voornamelijk op donderdag uit?
Uiteraard zijn er ook een aantal die de gehéle week uitgaan

eddie schreef:

Ooh, doe ik dàt fout?

Maar studenten (vrienden/vriendinnen) gaan toch voornamelijk op donderdag uit?
Uiteraard zijn er ook een aantal die de gehéle week uitgaan

Ja, dat wel. En als je bij je ouders thuis bent, ga je met je werkende vrienden op zaterdag ook nog een keer Maar ik ken genoeg mensen die inderdaad elke avond in de kroeg hangen. Donderdag wordt meestal wel het laatst. Behalve als er feesten zijn op andere dagen.

[snoopy]

Nou, ik ga nooit uit. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik ineens graag een heel grote verantwoordelijkheid op me neem.

snoopy schreef:

Nou, ik ga nooit uit. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik ineens graag een heel grote verantwoordelijkheid op me neem.

Nepstudent

[snoopy]

Morgan schreef:

Nepstudent

Ik ben dan ook al bijna afgestudeerd
Ik vind het gewoon niet leuk Sorry hoor... Wil geen nepstudent zijn #

Oh ja... ik ben natuurlijk ook al half bejaard, vooral vergeleken met de gemiddelde leeftijd hier.

snoopy schreef:

Ik ben dan ook al bijna afgestudeerd
Ik vind het gewoon niet leuk Sorry hoor... Wil geen nepstudent zijn #

Oh ja... ik ben natuurlijk ook al half bejaard, vooral vergeleken met de gemiddelde leeftijd hier.

Niet in vergelijking met veel van mijn studiegenoten Maar ik heb vriendinnen die vanaf het eerste jaar al niet uitgingen. Hopeloos. (En stiekem ga ik soms ook maanden niet, maar momenteel zit ik in een uitgaansperiode ).

Ik ga ook nooit 's nachts uit, maar dat neemt niet weg dat een kind alsnog onhandig zou zijn, want ik wil bv. wel spontaan kunnen besluiten om naar een film of toneelstuk of uit eten te gaan zonder eerst een oppas te moeten regelen. Dat soort dingen.

[Mark]

Om even terug te gaan naar je beginpost.

Je geeft zelf aan dat het rationeel gezien beter is om te wachten met het krijgen van kinderen. De argumenten ervoor geef je zelf ook al aan:
- Je vriend is nog niet afgestudeerd;
- Jullie zijn nog jong;
- Het is beter om eerst wat carriere te maken;
- Je vriend geeft aan dat hij het absoluut nog niet wil;
- Jullie wonen nog niet eens samen;

Echter je gevoel zegt dat je het heel graag wil.

Als ik nu als buitenstaander de meest verstandige en eerlijke oplossing zou moeten aandragen dan is het: wachten!

De argumentatie:

- Jouw gevoel zegt dat je het heel graag wil;
- Zijn gevoel zegt dat hij het absoluut niet wil;
- Naast deze gevoelsmatige argumenten, zijn er dus bovengenoemde rationele argumenten om het niet te doen.

Kortom als je jouw gevoel even zwaar weegt als het gevoel van je vriend en dat is wel zo eerlijk denk ik, dan zou het een 50-50 beslissing zijn. Echter er zijn daarnaast rationele argumenten aan te dragen om te wachten en de overweging zal dus eerder een 30-70 beslissing zijn, waarbij die 30% in jouw voordeel spreekt.

Nu nog even een gevoelsmatig argument: Mocht je toch van mening zijn dit risico te nemen en zwanger te raken, dan neem je dus niet alleen een risico in je eigen leven, omdat je daarmee je relatie op het spel zet, maar je neemt dus ook een risico in het leven van je toekomstige kindje, omdat die misschien moet opgroeien met het feit dat zijn ouders niet meer bij elkaar zijn. Gevoelsmatig is dit ook niet eerlijk te noemen ten opzichte van je kind.

Sorry, hierdoor zul je je niet beter voelen, maar het kan misschien wel een eye-opener zijn.

Mark.

Ja, want een eye-opener heeft ze echt nodig

[Mark]

Morgan schreef:

Ja, want een eye-opener heeft ze echt nodig

Lieve troostende mensen zijn er hier genoeg denk ik zo.

Dan ben ik liever een klootzak die probeert te voorkomen dat er te vroeg een kindje op de wereld gezet gaat worden.

De vraag in haar openingspost is 'Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik er vrede mee heb om te wachten tot m'n 30e?'

Dat klinkt niet echt alsof ze van plan is om morgen zwanger te raken.

[Mark]

Sarah schreef:

De vraag in haar openingspost is 'Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik er vrede mee heb om te wachten tot m'n 30e?'

Dat klinkt niet echt alsof ze van plan is om morgen zwanger te raken.

Sarah, dat is slechts (zonder een rangorde aan te geven) de tweede vraag, de eerste luid namelijk:

"Hoe kan ik hiermee omgaan?"

Waarbij ze volgens mij duidt op de afweging die ze moet maken tussen de genoemde argumenten. Aangezien op de tweede vraag al veel wordt ingegaan, dacht ik misschien te kunnen helpen bij het vinden van een antwoord op de eerste vraag.

Mark schreef:

Sarah, dat is slechts (zonder een rangorde aan te geven) de tweede vraag, de eerste luid namelijk:

"Hoe kan ik hiermee omgaan?"

Waarbij ze volgens mij duidt op de afweging die ze moet maken tussen de genoemde argumenten. Aangezien op de tweede vraag al veel wordt ingegaan, dacht ik misschien te kunnen helpen bij het vinden van een antwoord op de eerste vraag.

Fout gelezen. Ze geeft namelijk zelf allang aan dat ze nog niet van plán is om nu een kind te nemen. Ze zit er alleen mee dat ze het zo graag wíl.

[Mark]

Als je iets niet van plan bent, dan maak je mijns inziens een afweging en op basis daarvan neem je vervolgens een besluit. In die afweging neemt ze het gevoel dat ze het heel graag wil mee, toch komt ze tot de conclusie dat ze nog wil wachten.

Het enige probleem wat ik me nog kan indenken is dat ze twijfelt over de waarde (het gewicht in de afweging) van haar gevoel in de afweging. Zoals ik aangaf zou ik dat niet eerlijk vinden tegenover de waarde van het gevoel van haar vriend.

Kortom de uitkomst van de afweging accepteren en doorgaan met je leven.

Eigenlijk is het echte probleem dat vrouwen de gevolgen van een rationele beslissing vaak niet kunnen accepteren, omdat die vaak botst met hun gevoelens. Een probleem dat psychologen ook vaak onderkennen en waar mannen minder last van schijnen te hebben.

Nu stop ik met de eyeopeners.