De rol van de vader?

[Fantôme]

hoi

ik vroeg me iets af.
Ga eens terug naar je kinderjaren en de tijdlijn af tot waar je nu zit. Heb jij een 'vader' in je leven gehad? Welke rol heeft deze vader in de opvoeding gespeelt (als je dit vergelijkt met de moeder). Wat denk je dat hier de reden van is (cultuur? of juist iets heel anders). Denk je dat de vader meer een rol in de opvoeding zou kunnen / moeten spelen? Waarom wel of niet?

groetjes, Fantome

[WolterB]

Ik heb geen vader in mijn jeugd gehad. Iig niet bewust.

Mijn ouders scheidden op mijn 6e en hij heeft het toen een tijd moeilijk gehad, ik heb hem een paar maanden niet gezien omdat het niet kon. Daarna zag ik hem elke 4 weken ongeveer, werd 1-2 jaar later eens per 3 weken, tot mijn 14e ongeveer.

Omdat ik hem zo weinig zag heb ik niet het gevoel door hem opgevoed te zijn. Wat ik later hoorde zijn er voor de scheiding ook dingen gebeurd die het nu nog moeilijk maken om echt van mijn vader te houden als vader, ik mis dat stukje gevoel en soms kan ik me daar heel goed bewust van worden, als ik bij vrienden ben, waar wel een echt vaderpersoon is.

Ik heb dat nooit gevoeld en zal dat ook nooit meer kunnen voelen. De rol die hij gespeeld heeft is ontzettend belangrijk, hij heeft bepaalde dingen gedaan die ik nooit zal herhalen, ik heb ervan geleerd zonder fouten te maken, maar houden van is niet mogelijk. Daarvoor ken ik hem niet goed genoeg. Ergens wil ik dat wel, ergens wil ik dat ook niet, ben ik er bang voor...

[Fantôme]

WolterB: bedankt voor je eerlijke antwoord
Ik kan me niet in je inleven, mijn ouders zijn nog steeds bij elkaar (dit klinkt alsof ze gaan scheiden, dat is niet zo hoor!!) en ik mag mezelf wat dat betreft gelukkig preizen denk ik.

Stel dat je wel een vaderfiguur had gehad. Wat zou je van een vader verwachten in de opvoeding als je het vergelijkt met de moeder? overkomsten... verschillen...

[willow1]

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 1 was en ik heb mijn vader nooit meer gezien daarna. Ik heb nooit een vaderfiguur in mijn leven gehad.
Ik weet niet of dit echt gevolgen gehad heeft. Het is wel zo dat ik nooit met meisjes optrek en altijd met jongens en dat ik altijd volledig afhankelijk ben van 1 jongen en dan bedoel ik ook echt afhankelijk heel mijn wereld draait dan om hem. En hij is niet mijn vriendje maar een gewone vriend.
Ik weet niet of de oorzaak ligt bij dat ik nooit een vader heb gehad maar ik heb er wel aan gedacht iig

[WolterB]

~~Fantôme~~ schreef op 02-02-2005 @ 23:12 :
WolterB: bedankt voor je eerlijke antwoord
Ik kan me niet in je inleven, mijn ouders zijn nog steeds bij elkaar (dit klinkt alsof ze gaan scheiden, dat is niet zo hoor!!) en ik mag mezelf wat dat betreft gelukkig preizen denk ik.

Stel dat je wel een vaderfiguur had gehad. Wat zou je van een vader verwachten in de opvoeding als je het vergelijkt met de moeder? overkomsten... verschillen...

Ik ben ook niet zo vaak zo open, maar vanavond komt het er allemaal uit lijkt wel

Als ik wel een vaderfiguur in mijn opvoeding gehad had, zou ik hopen dat ik echt met m op kon trekken, bepaalde gevoelens kon delen die hij snapt en erover kunnen praten.
Ik denk de dingen die ik nu ook met mijn moeder deel, zij heeft het wat het beftreft heel goed gedaan

[Nona]

Mijn vader is er wel altijd geweest, maar minder dan mijn moeder. Drukke baan, nachtdiensten, vergaderingen... Hij was altijd degene met wie ik wel een redelijk gesprek kon voeren, want hij is helemaal niet emotioneel ingesteld, zoals mijn moeder. De reden hiervoor was denk ik vooral een verschil in karakter.
Hij had er meer mogen zijn, maar datzelfde geldt voor mijn moeder, want vanaf mijn achtste is die weer gaan studeren en ze waren bijna nooit thuis (ik zat altijd bij oppassen). En mijn vader was meer de praatpaal, niet de opvoeder. Hij kookte niet, deed de was niet, maakte niet schoon... Dat deed mijn moeder (wat stom eigenlijk). Mijn vader was er om te werken en praten. Nou ja, hoewel hij meer had kunnen doen deed hij die dingen wel goed.

[Fantôme]

willow1 schreef op 02-02-2005 @ 23:13 :
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 1 was en ik heb mijn vader nooit meer gezien daarna. Ik heb nooit een vaderfiguur in mijn leven gehad.
Ik weet niet of dit echt gevolgen gehad heeft. Het is wel zo dat ik nooit met meisjes optrek en altijd met jongens en dat ik altijd volledig afhankelijk ben van 1 jongen en dan bedoel ik ook echt afhankelijk heel mijn wereld draait dan om hem. En hij is niet mijn vriendje maar een gewone vriend.
Ik weet niet of de oorzaak ligt bij dat ik nooit een vader heb gehad maar ik heb er wel aan gedacht iig

bedankt voor je eerlijke antwoord ook
verder heb ik aan jou eigenlijk dezelfde vragen als ik aan wolterb nog stelde net... Je hoeft er niet verder op in te gaan.

Ik vind het knap dat je er zo over nadenkt en jezelf (je gedrag en gevoelens) evalueert! Veel mensen kunnen dat niet, compliment voor jou!


xxx fantome

[Anaïs]

Ik denk dat een vaderfiguur echt wel een belangrijke rol speelt in je leven. Ik zelf heb geen vaderproblemen, maar mijn tante is enkele jaren geleden gescheiden. Mijn nonkel (exnonkel als je wil) beleeft nu zijn tweede jeugd, en is een beetje een "funpapa". Mijn neef van 14 heeft daar echt wel problemen mee... Gelukkig vond hij een twee vaderlijke figuur in mijn opa, die ook de nodige discipline en zo bijbracht. Jammergenoeg is die nu een jaar overleden, en mijn neef loopt weer helemaal verloren... Hij heeft wel nog zijn vader, maar mist een vaderfiguur op wie hij echt kan bouwen.

[Nona]

Anaïs schreef op 02-02-2005 @ 23:24 :
nonkel

Is dat een oom...?

[Stefanie]

Weinig. Mn ouders zijn gescheiden.

[Fantôme]

Kruimel schreef op 02-02-2005 @ 23:18 :
Mijn vader is er wel altijd geweest, maar minder dan mijn moeder. Drukke baan, nachtdiensten, vergaderingen... Hij was altijd degene met wie ik wel een redelijk gesprek kon voeren, want hij is helemaal niet emotioneel ingesteld, zoals mijn moeder. De reden hiervoor was denk ik vooral een verschil in karakter.
Hij had er meer mogen zijn, maar datzelfde geldt voor mijn moeder, want vanaf mijn achtste is die weer gaan studeren en ze waren bijna nooit thuis (ik zat altijd bij oppassen). En mijn vader was meer de praatpaal, niet de opvoeder. Hij kookte niet, deed de was niet, maakte niet schoon... Dat deed mijn moeder (wat stom eigenlijk). Mijn vader was er om te werken en praten. Nou ja, hoewel hij meer had kunnen doen deed hij die dingen wel goed.

tnx
Wat voor gevolgen (zowel posi als nega) heeft deze manier van opvoeden voor jou gehad?
Stel je bent later zelf getrouwd/woont samen en hebt kids.
wat verwacht je dan van je man in de opvoeding?

[Fantôme]

Anaïs schreef op 02-02-2005 @ 23:24 :
Ik denk dat een vaderfiguur echt wel een belangrijke rol speelt in je leven. Ik zelf heb geen vaderproblemen, maar mijn tante is enkele jaren geleden gescheiden. Mijn nonkel (exnonkel als je wil) beleeft nu zijn tweede jeugd, en is een beetje een "funpapa". Mijn neef van 14 heeft daar echt wel problemen mee... Gelukkig vond hij een twee vaderlijke figuur in mijn opa, die ook de nodige discipline en zo bijbracht. Jammergenoeg is die nu een jaar overleden, en mijn neef loopt weer helemaal verloren... Hij heeft wel nog zijn vader, maar mist een vaderfiguur op wie hij echt kan bouwen.

bedoel je met nonkel 'oom?'
Hoe zit het met de moeder van je neef?

[Gothic]

Mijn ouders zijn pas gescheiden toen ik 12/13 was. Daarvoor was m'n vader eigenlijk meestal gemakkelijk, m'n moeder was streng. Ik kan en kon eigenlijk alles gedaan krijgen van m'n vader. Rond de scheiding is hij een tijdje veel gaan werken en nu kan ik heel goed met hem praten, maar echt opvoeden doet ie niet meer.
Maar hoe hij voor de scheiding was, weet ik eigenlijk niet zo heel goed meer. Geloof dat beide ouders wel aan de opvoeding werkten. Ze gaven niet veel straf, maar wilden eigenlijk overal over praten en als er ruzie was, moest dat uitgepraat worden.

[Daantje_0705]

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 13 was maar ik heb in mijn jeugd nooit echt een vader gehad. Mijn vader werkte veel en als hij dan in het weekend of in de vakantie thuis was wou hij doen waar hij zin in was (uren liggen slapen op de bank, tv kijken, enz.) en moesten wij (mijn broertje en ik) ons daarna schikken, we waren altijd te luidruchtig, te ondeugend ofzo. Eigenlijk mochten we gewoon geen kind zijn van hem.

Hij heeft na de scheiding van mijn ouders wel ingezien dat hij er toen nooit voor ons geweest is maar eigenlijk is hij er nu nog niet voor ons. Okee, hij is er in de vaderfiguur maar niet in de vaderrol. Als mijn vader me nu een keer belt in mijn examentijd dan gaat het alleen maar over zijn nieuwe baan en rept hij met geen woord over mijn examens terwijl ik hem de avond ervoor een lange mail heb gestuurd over hoe het ging 'omdat het toch je vader is, vind je dat hij daar recht op heeft' terwijl het hem eigenlijk niet interesseert.

Ik heb het hier soms wel moeiljk mee, omdat hij op sommige momenten dan wel ineens belangstelling toont zodat je gaat hopen dat hij het toch nog wel eens leert maar het is altijd maar van korte duur en het is altijd valse hoop. Ik denk dat ik mijn vader wel gemist heb maar dat ik er nu wel vrede mee heb dat hij er toch nooit voor me is dus dat ik eigenlijk bar weinig aan hem heb als ik hem echt nodig heb.

[Daantje_0705]

Kruimel schreef op 02-02-2005 @ 23:28 :
Is dat een oom...?

Ja Zo heet dat in Belgie.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 jaar was. Vlak daarna zag ik hem nog regelmatig, hij woonde tenslotte ook 200 meter verderop. Later veranderde de zaak. Hij is toen verhuist naar Frankrijk voor een aantal jaren. En eigenlijk was dit een soort van vluchten. Later kwam hij weer terug, echter dan wel helemaal in een hoekje van Nederland. Hij zit nu al 5 á 6 jaar in Limburg

Ik zie hem helemaal niet vaak, en hem spreken doe ik ook zelden. Als vader heb ik niet echt zoveel aan hem, maar ik hou wel van die man. Het is en blijft mijn vader, en alhoewel hij niet perfect is en ook hele stomme dingen heeft gedaan, blijf ik toch alle goede dingen van hem inzien.

Want iedereen heeft ook goede dingen

Dit is even globaal, de details bespaar ik jullie.

[Hawahaai]

Mijn vader had het altijd wel heel druk met zijn werk enzo, maar was er 's avonds wel altijd voor mij en mijn zusje. Hij was altijd heel betrokken; qua opvoeding heb ik aan hem misschien nog wel meer gehad dan aan mijn moeder. Mijn vader was veel consequenter en kon heel streng zijn, maar ook weer niet té streng, zeg maar. Mijn vader was bijvoorbeeld degene die ons bijna altijd naar bed bracht en een verhaaltje voorlas; dat soort dingen.
Tegenwoordig werkt hij meer, ook 's avonds, omdat bij ons meestal toch niemand thuis is vanwege allerlei bezigheden. Ik ben dan degene die hem overhaalt een vrije avond niet helemaal aan zijn werk te besteden, maar ook even iets ontspannends te gaan doen.

Ik denk dat een vader in principe best belangrijk is in de opvoeding, maar niet allesoverheersend. Het is voor een kind het belangrijkste dat er een hechtingsfiguur in de buurt is, die zich om hen bekommert. Of dit een moeder of een vader is, maakt niet veel uit, denk ik.
Maar ik weet alleen niet of je dit bedoelt

[dyfusica]

Ik heb een vader in mijn leven gehad ja. Tot mijn ouders gingen scheiden toen ik 11 was wat meer maar daarna ook nog wel.
Mijn vader heeft een verwarrende rol in mijn opvoeding gespeeld. Hij wou consequent en duidelijk (en streng) zijn terwijl mijn moeder juist de dingen per keer wou bekijken en totaal niet streng was. Uiteindelijk zijn ze ook gescheiden omdat ze het nergens eens over konden worden en altijd maar aan het ruzieen waren. Toen hij nog bij ons thuis woondde werkte hij de hele dag en stoeide hij s'avonds met ons. En hij dwong ons de afwas te doen. En hij probeerde ons vaak dingen te leren.

Mijn vader probeerde mij op te voeden altijd in vergelijking met hoe hij zelf opgevoed was in combinatie met wat hij wist. Waarom? Tja het zat er gewoon ingebakken bij hem, dit is en was in zijn ogen de juiste manier.
Nadat mijn ouders gescheiden waren zag ik hem meteen veel minder. Ik ben jarenlang boos gebleven op hem omdat hij mij pijn heeft gedaan met zijn opvoedingswijze en deze lang niet altijd de juiste was, maar dat ging uiteindelijk over. (en ik zag hem toen ook nog wel eens per maand) Nu zie ik hem ook ongeveer 1 keer per maand (als het niet minder is) en spreek ik hem af en toe. Ik vind het wel best zo.
Als ik hem zie probeert hij mij adviezen te geven maar niet meer echt op te voeden, hij ziet zelf ook wel in dat ik daar nu te oud voor ben. Ook probeert hij mij te motiveren aan school te werken alleen dat heeft bij mij juist de tegenovergestelde werking.

Ik vind de rol die mijn vader in mijn opvoeding heeft gehad wel best, ik kan het me niet anders voorstellen. Wel waren er enkele dingen die zeker anders zouden moeten maar dat is achteraf gepraat.

[Vogelvrij]

Mijn ouders zijn niet gescheiden en mijn vader was, vooral toen ik nog echt klein was, erg veel thuis.
Mijn moeder was meer van de regels, geloof ik en mijn vader was mijn held. Ik zag vroeger echt niet in dat hij ook zijn fouten had, ik vond hem gewoon helemaal geweldig.
Toen hij overspannen werd, kwam de klap van dat hij toch niet zo perfect was best hard aan Ik was toen tien, geloof ik.

Maar mijn vader speelde in mijn vroege jeugd dus de heldenrol

[chocomelsletje]

Ik ben opgevoedt door mijn moeder, heb mijn vader nooit gekend. De vader van mijn zus heeft mij overigens wel onder zijn hoede genomen, mijn zus ging een keer in de 14 dagen naar hem toe, en ik ging altijd mee. Zo is hij ook een soort van vader voor mij geworden, hij heeft mij altijd hetzelfde behandelt als mijn zus, zijn echte dochter dus. Hoeveel respect ik hier ook voor heb, en hoeveel ik ook van hem hou, het blijft altijd anders. Vooral omdat ik, naar het schijnt, heel erg op mijn vader lijk. Ik heb er nooit echt problemen mee gehad, maar de laatste tijd krijg ik toch steeds meer vragen. Ik wil weten wie ik ben, en ik denk dat ik daarvoor toch wel mijn vader zou moeten kennen. Vooral in deze voor mij best wel moeilijke periode, heb ik er steeds meer moeite mee dat hij er nooit voor mij geweest is. Hij heeft echter, naar mijn weten, wel mijn halfbroertje opgevoed. Hierdoor krijg ik vaak het idee dat ik het niet waard was..
Maar goed, ik heb altijd mijn stiefpapa nog (hoewel ik die ook steeds minder zie, aangezien mijn mams en hij ruzie hebben, en dat gaat verlopig niet beter worden.)

[*sunrise1986*]

Mijn ouders zijn niet gescheiden, en hebben, voor zover ik weet, ook nooit echte relatieproblemen gehad.
Tot mijn twaalfde heeft mijn moeder niet gewerkt, en mijn vader werkte toen dus full-time. Omdat mijn moeder hele dagen met ons thuiszat, heeft zijn logischerwijs het grootste deel van de opvoeding gedaan (uiteraard in de grote lijnen wel in overleg mat mijn vader, maar mijn moeder moest het uitvoeren zeg maar). Maar mijn vader was wel gewoon aanwezig (in zijn vrije tijd dan, s avonds bracht hij ons naar bed etc. etc.), volgens mij op een manier waarop een vader hoort te zijn. En als mijn moeder niet wist of ze iets moets toestaan werd het afgedaan met een : "vraag dat maar aan je vader".
Mijn ouders vullen elkaar op de perfecte manier aan, of compenseren elkaar. Mijn moeder is vrij snel ietswat paniekerig als er iets is terwijl mijn vader qua uiterlijk en gedrag de rust zelve is.
De laatste jaren is mijn vader meer thuis, omdat hij arbeidsongeschikt is geworden, en dan beslissen mijn ouders ook wel meer dingen echt samen. Alhoewel ik en mijn zus nu wel op een leeftijd zijn aangekomen dat de echte opvoeding wel gebeurd is.
Ik kan er eigenlijk weinig over zeggen, wij zijn een vrij standaard en stabiel gezin. Ik ben ook heel tevreden over hoe alles geregeld werd/wordt. Best een manier waarop ik mijn kinderen ook zou willen opvoeden.

[mathfreak]

Daantje_0705 schreef op 03-02-2005 @ 12:57 :
Ja Zo heet dat in Belgie.

In ieder geval in Vlaanderen. In Wallonië is het een oncle.

[Fantôme]

*sunrise1986* schreef op 03-02-2005 @ 18:26 :
Mijn ouders zijn niet gescheiden, en hebben, voor zover ik weet, ook nooit echte relatieproblemen gehad.
Tot mijn twaalfde heeft mijn moeder niet gewerkt, en mijn vader werkte toen dus full-time. Omdat mijn moeder hele dagen met ons thuiszat, heeft zijn logischerwijs het grootste deel van de opvoeding gedaan (uiteraard in de grote lijnen wel in overleg mat mijn vader, maar mijn moeder moest het uitvoeren zeg maar). Maar mijn vader was wel gewoon aanwezig (in zijn vrije tijd dan, s avonds bracht hij ons naar bed etc. etc.), volgens mij op een manier waarop een vader hoort te zijn. En als mijn moeder niet wist of ze iets moets toestaan werd het afgedaan met een : "vraag dat maar aan je vader".
Mijn ouders vullen elkaar op de perfecte manier aan, of compenseren elkaar. Mijn moeder is vrij snel ietswat paniekerig als er iets is terwijl mijn vader qua uiterlijk en gedrag de rust zelve is.
De laatste jaren is mijn vader meer thuis, omdat hij arbeidsongeschikt is geworden, en dan beslissen mijn ouders ook wel meer dingen echt samen. Alhoewel ik en mijn zus nu wel op een leeftijd zijn aangekomen dat de echte opvoeding wel gebeurd is.
Ik kan er eigenlijk weinig over zeggen, wij zijn een vrij standaard en stabiel gezin. Ik ben ook heel tevreden over hoe alles geregeld werd/wordt. Best een manier waarop ik mijn kinderen ook zou willen opvoeden.

fijn om te horen dat het allemaal zo lekker is gegaan.

Je zegt dat je vader een vader is zoals een vader hoort te zijn. Maar kan je nauwkeuriger beschrijven hoe een 'vader' voor zijn kinderen hoort te zijn. En welke rol is voor de vader weggelicht in de opvoeding in jouw ogen. of anders gezegd: als jij kindjes en een man/vriend heeft welke taken zie jij dan meer weggelegd voor jou (als moeder) en voor hem (als vader). alvast bedankt!

kus, fantome

p.s. iedereen bedankt voor het reageren he!

[Fantôme]

chocomelsletje schreef op 03-02-2005 @ 17:46 :
Ik ben opgevoedt door mijn moeder, heb mijn vader nooit gekend. De vader van mijn zus heeft mij overigens wel onder zijn hoede genomen, mijn zus ging een keer in de 14 dagen naar hem toe, en ik ging altijd mee. Zo is hij ook een soort van vader voor mij geworden, hij heeft mij altijd hetzelfde behandelt als mijn zus, zijn echte dochter dus. Hoeveel respect ik hier ook voor heb, en hoeveel ik ook van hem hou, het blijft altijd anders. Vooral omdat ik, naar het schijnt, heel erg op mijn vader lijk. Ik heb er nooit echt problemen mee gehad, maar de laatste tijd krijg ik toch steeds meer vragen. Ik wil weten wie ik ben, en ik denk dat ik daarvoor toch wel mijn vader zou moeten kennen. Vooral in deze voor mij best wel moeilijke periode, heb ik er steeds meer moeite mee dat hij er nooit voor mij geweest is. Hij heeft echter, naar mijn weten, wel mijn halfbroertje opgevoed. Hierdoor krijg ik vaak het idee dat ik het niet waard was..
Maar goed, ik heb altijd mijn stiefpapa nog (hoewel ik die ook steeds minder zie, aangezien mijn mams en hij ruzie hebben, en dat gaat verlopig niet beter worden.)

({)(}) ik merk dat je het er moeilijk mee hebt... ik kan me niet voorstellen hoe het is om geen vader te hebben en me op die manier in de steek gelaten te voelen, maar het lijkt me ook heel moeilijk. Misschien wordt aanstaande periode een 'onderzoeksperiode' voor je. (Wie is mijn vader? wie ben ik?) de vragen die je je nu al stelt. Ik denk dat als je het gaat uitzoeken (waar je behoefte aan lijkt te hebben (en wat ik best logisch vind!!) je daar je tijd voor moet nemen. Oh en, probeer er niet van uit te gaan dat jij het niet waard was in je vaders ogen... Het zou kunnen, maar het zou ook net zo goed een totaal andere reden hebben gehad.
heel veel succes enzo...

vraag ook voor jou: Wat had een vader voor jou extra kunnen betekenen in je leven? (zijn er bepaalde 'vadertaken' die je moeder, hoe goed en lief ze ook is, niet op zich heeft kunnen nemen?). Hiermee veronderstel ik zeker niet dat ik vind dat je het makkelijk af kan zonder vader, ik bedoel gewoon welke specifieke dingen volgens jou echt bij de vader horen...

xxx fantome

[Fantôme]

Vogelvrij schreef op 03-02-2005 @ 17:09 :
Mijn ouders zijn niet gescheiden en mijn vader was, vooral toen ik nog echt klein was, erg veel thuis.
Mijn moeder was meer van de regels, geloof ik en mijn vader was mijn held. Ik zag vroeger echt niet in dat hij ook zijn fouten had, ik vond hem gewoon helemaal geweldig.
Toen hij overspannen werd, kwam de klap van dat hij toch niet zo perfect was best hard aan Ik was toen tien, geloof ik.

Maar mijn vader speelde in mijn vroege jeugd dus de heldenrol

Als ik het goed begrijp speelde je vader een heldenrol omdat je in hem geen 'fouten' zag? Zag je deze wel al in je moeder? Kwam dat door de regels die zij stelde en je vader niet?

[Fantôme]

aan iedereen:

je hoort vaak dat de vader meer de rol heeft van leuke dingen met het kind doen, spelletjes spelen enz. en de moeder meer de regels heeft (en nú is het bedtijd). Hoe kijken jullie hier tegenaan? vinden jullie dit beeld kloppen? en zo nee, wat is jullie beeld dan? Bij dyfusica was het bijv. al andersom...

Klopt het volgens jullie dat moeders over het algemeen meer een rol in de 'opvoeding' spelen dan vaders? Moet dat zo blijven, of zou het juist moeten veranderen?

verder nog wat andere vragen die ik sommigen van jullie al gesteld heb:

- als je zonder één van je ouders bent opgegroeid, mis je dan iets? Wat heb je gemist? kan je iets concreets noemen?

- Vind je het van belang dat een kind twee ouders heeft? maakt het hierbij uit of dit een man en vrouw zijn of mag het ook twee mannen / twee vrouwen zijn? Waarom? kan je iets concreets noemen?

- Vind je dat de rolverdeling vader/moeder moet / kan veranderen? Op welke manier? (moet de moeder zich bijvoorbeeld meer/minder met de opvoeding gaan bemoeien, of evenveel, maar andere taken op zich gaan nemen? en hoe voor de vader?)

thnx alvast weer.

oja, je bent misschien benieuwd waarom ik al deze vragen stel, maar het komt ook omdat we met een project bezig zijn en ik er nieuwsgierig naar ben geworden. Ik zal jullie antwoorden niet quoten in mijn project of als casus gebruiken bij de presentatie. Mocht ik dit wel willen zal ik zeker eerst toestemming vragen aan een forummer!

xxx fantome

[Eazy E]

mijn vader heeft een net zo grote rol gespeeld als mijn moeder en ik vind ook eigelijk dat dat zo hoort, vooral als beide ouders ook werken.

[Fantôme]

Eazy E schreef op 03-02-2005 @ 22:28 :
mijn vader heeft een net zo grote rol gespeeld als mijn moeder en ik vind ook eigelijk dat dat zo hoort, vooral als beide ouders ook werken.

Was er een bepaalde taakverdeling bij jou thuis? deed je vader dit (en je moeder dus niet) en je moeder dat (en je vader dus niet?) of deed iedereen alles?
xxx

[Balance]

Mijn ouders zijn nog steeds gelukkig bij elkaar en ik heb dus ook m'n hele opvoeding zowel een vader als een moeder gehad.

Mijn ouders hebben altijd erg hun best gedaan om mijn vader niet de boeman te laten zijn die, als ie thuis kwam van werk, wel even de straf zou geven die ik die dag had verdiend. Daar ben ik erg blij mee, want ik denk dat het in veel gezinnen wel zo is.
Mijn vader is altijd de speelse ouder geweest: veel geintjes, vaak zelf net een kind. Maar ook streng als het nodig is. Het lijkt nu alsof jouw statement dat vaders altijd 'de grappige' spelen klopt, maar dit is gewoon een karaktertrek van m'n vader. Hij heeft het nu nog steeds.
Mijn moeder was wat minder speels ed. maar toch waren ze beiden even lief, grappig en consequent.
Toch waren mijn moeder en vader in de opvoeding niet helemaal gelijk: mijn vader heeft thuis zelf nauwelijks liefde gehad van zijn ouders en wist daardoor absoluut niet hoe je liefde moest geven aan je kind. Mijn moeder heeft hem dit allemaal moeten leren. Als kind voel je dit aan en zowel ik als m'n broer schijnen een periode niks van hem te hebben willen weten. Mijn nichtje had dat 9 jaar later ook bij hem, maar in mindere mate. Schijnbaar voelen kinderen de onzekerheid en teleurstelling van iemand goed aan. Ik vind het wel zielig voor hem, maar gelukkig is het later helemaal goed gekomen. Ik vind het knap dat ie geleerd heeft hoe ie met kinderen om moet gaan

[Anaïs]

~~Fantôme~~ schreef op 03-02-2005 @ 12:03 :
bedoel je met nonkel 'oom?'
Hoe zit het met de moeder van je neef?

Ja sorry, een nonkel is een oom ja maar die tante en oom zijn ondertussen gescheiden. Die oom heeft een nieuwe relatie, mijn tante niet.

[Fantôme]

Balance schreef op 03-02-2005 @ 22:40 :
Mijn ouders zijn nog steeds gelukkig bij elkaar en ik heb dus ook m'n hele opvoeding zowel een vader als een moeder gehad.

Mijn ouders hebben altijd erg hun best gedaan om mijn vader niet de boeman te laten zijn die, als ie thuis kwam van werk, wel even de straf zou geven die ik die dag had verdiend. Daar ben ik erg blij mee, want ik denk dat het in veel gezinnen wel zo is.
Mijn vader is altijd de speelse ouder geweest: veel geintjes, vaak zelf net een kind. Maar ook streng als het nodig is. Het lijkt nu alsof jouw statement dat vaders altijd 'de grappige' spelen klopt, maar dit is gewoon een karaktertrek van m'n vader. Hij heeft het nu nog steeds.
Mijn moeder was wat minder speels ed. maar toch waren ze beiden even lief, grappig en consequent.
Toch waren mijn moeder en vader in de opvoeding niet helemaal gelijk: mijn vader heeft thuis zelf nauwelijks liefde gehad van zijn ouders en wist daardoor absoluut niet hoe je liefde moest geven aan je kind. Mijn moeder heeft hem dit allemaal moeten leren. Als kind voel je dit aan en zowel ik als m'n broer schijnen een periode niks van hem te hebben willen weten. Mijn nichtje had dat 9 jaar later ook bij hem, maar in mindere mate. Schijnbaar voelen kinderen de onzekerheid en teleurstelling van iemand goed aan. Ik vind het wel zielig voor hem, maar gelukkig is het later helemaal goed gekomen. Ik vind het knap dat ie geleerd heeft hoe ie met kinderen om moet gaan

balance, mooi verhaal... ik vind het goed om te horen dat je vader (en je moeder voor je vader!) zo zijn best heeft gedaan en dat het zo goed is gegaan... er zijn verhalen waarin dat (helaas) anders gaat.

hoe zie jij later je kinderen opvoeden?

[Fantôme]

oja: denken jullie dat de rol van de vader in de opvoeding per cultuur verschilt? kan je voorbeelden noemen? thnx!

edit: laat maar even, ik reageer een ander keer wel.

[5803]

vooral toen ik jonger was, was mijn vader een echte vader. meegaan met sportwedstrijden, helpen met dingen, enzovoort. nu is hij vooral de maker van mijn fiets, ed. de band is best weg, maar dat is ook zo bij mijn moeder (met mij dan, niet tussen moeder en vader. alhoewel...) waarschijnlijk omdat ik hun wel alle feiten vertel van wat er in mijn leven gebeurt, maar nooit echt met ze 'praat'.

Mijn vader had het vooral toen ik jonger was erg druk met zijn werk. Ik ben tot mijn twaalfde opgevoed door mijn moeder (mijn jongste zusje was toen zes) en toen is zij ook weer gaan werken. Maar ik heb helemaal niet het idee dat mijn vader er niet was voor me, ofzo. In het weekend was en is hij er nog steeds altijd, hij kookt en stofzuigt en doet dan boodschappen, wat dat betreft zijn mijn ouders redelijk geemancipeerd. Sinds een jaar of twee, drie heeft hij een nieuwe baan met veel minder stress en heb ik een veel leukere vader... dus ik mag niet klagen.

Verder was mijn vader niet meer van de leuke dingen doen dan mijn moeder hoor... Ik ben regelmatig met mijn moeder wezen winkelen, dat vindt mijn vader maar niks, en ik ging met mijn vader naar concerten, dat vindt ie namelijk wel leuk... Ze deden allebei leuke dingen met mij en mijn broertje en zusje, maar niet dezelfde dingen, allebei de dingen waar ze goed in waren en die ze leuk vonden.

~~Fantôme~~ schreef op 03-02-2005 @ 12:01 :
wat verwacht je dan van je man in de opvoeding?

De vraag is niet aan mij gesteld, maar ik beantwoord hem toch even. Ik verwacht van mijn vriend dat als wij kinderen hebben dat hij evenveel doet in de opvoeding als ik, en het huishouden evenzo. Natuurlijk, mocht hij of ik een drukke baan hebben en de ander werkt niet of nauwelijks, dan komt er op diegene toch wat meer neer, maar het streven is gewoon gelijkheid wat mij betreft. Het liefst zou ik dan ook hebben dat zowel hij als ik een deeltijdbaan nemen en dan ook beide deeltijd voor de kinderen zorgen, maar dat is misschien moeilijk te realiseren. We zien wel hoe het loopt. Ik denk dat hij net zoveel met kinderen heeft als ik, als ik zie hoe hij met zijn neefjes, nichtjes en onze oppaskindjes omgaat, dus dat komt wel goed.

Mijn vader heeft alleen maar een verpestende rol gespeeld in mijn leven. Dat ligt denk vooral aan hem.

[Daantje_0705]

Ik zal je andere vragen ook nog even beantwoorden

Bij mij thuis was het eigenlijk wel zo dat mijn moeder de hele dag met ons bezig was en mijn vader er alleen voor de leuke dingen was. Het was echter wel zo dat ik bijvoorbeeld nooit wou dat mijn vader me in bed stopte, dat moest mijn moeder altijd doen maar hij wou het wel en deed het ook wel bij mijn broertje. Spelletjes enzo deed het nooit met ons, ik vond het ook heel raar dat zijn vriendin dat een paar jaar terug ineens van hem verwachtte want dat had ie nooit gedaan dus dat waren wij helemaal niet gewend, wij waren altijd met elkaar bezig.

Mijn moeder was eigenlijk wel het meeste bezig met de opvoeding maar dat kwam ook omdat zij de hele dag thuis was en er altijd voor ons was terwijl mijn vader 's ochtends wegging als wij nog sliepen en 's avonds thuiskwam na het avondeten en we hem dus amper zagen. Volgens mij had hij soms wel het idee dat hij wat moest inhalen maar dat deed hij niet altijd op een even subtiele manier (straffen enzo als we iets deden wat hem niet zinde).

Ik denk wel dat een kind twee ouders nodig heeft. Ik weet zelf dat als je een ouder nooit gekend heb dat je dan toch iets mist in je leven. Ik denk niet dat het perse een man en een vrouw moeten zijn, twee mannen of twee vrouwen kan denk ik ook wel, meestal zie je in dat soort relaties toch wel dat de een de vrouw-rol opzich neemt en de ander de man-rol. Als je dan twee ouders heb moeten die er dan niet alleen in de persoon aanwezig zijn maar er ook echt voor je zijn en niet zoals bij mij dat hij er eigenlijk toch neit voor je is.

Ik denk niet dat er een vaste rolverdeling vader/moeder is, dat is voor iedereen en in iedere situatie anders dus ik kan niet zeggen dat het moet veranderen.

[Vogelvrij]

~~Fantôme~~ schreef op 03-02-2005 @ 22:21 :
Als ik het goed begrijp speelde je vader een heldenrol omdat je in hem geen 'fouten' zag? Zag je deze wel al in je moeder? Kwam dat door de regels die zij stelde en je vader niet?

Ik vond hem gewoon perfect.. Ik zag wel dat hij mindere kanten had, maar die vond ik ook geweldig. Hij kan bijvoorbeeld erg driftig worden en zo, maar dat heb ik zelf ook, ik lijk ontzettend veel op hem.

Mijn moeder zag ik meer als moeder, geloof ik. Zij was voor mij niet echt een persoon (hoewel mijn vader ook niet, dat werd hij pas voor me toen hij overspannen werd en een tijdje ergens anders ging wonen. Toen ben ik mijn moeder ook meer gaan waarderen, ze was erg sterk in die tijd.), ik weet het niet precies.. Ik lette geloof ik niet zo op haar of zo Zij was gewoon mijn moeder, net zoals iedereen een moeder heeft. Mijn vader, die was gewoon geweldig.

En ik zeg nu alles wel in de verleden tijd, maar eigenlijk ervaar ik het nu nog steeds zo een beetje. Ik lijk ontzettend veel op mijn vader..

Heb jij een 'vader' in je leven gehad? Welke rol heeft deze vader in de opvoeding gespeelt (als je dit vergelijkt met de moeder). Wat denk je dat hier de reden van is (cultuur? of juist iets heel anders). Denk je dat de vader meer een rol in de opvoeding zou kunnen / moeten spelen? Waarom wel of niet?

Mijn moeder is om mijn derde bij mn vader weggegaan, zij kon zich namelijk na mijn geboorte (ja, NA) losrukken van een verslaving, en hij niet. En dat was ze na een 3 jaar zat. We zijn overal in Nederland geweest aan woonplaatsen, heb dus ook meerdere 'stiefvaders' gehad.

Ik heb mijn vader van mn 5e tot 8e nog elke maand gezien, totdat hij weer een terugval kreeg en dus niet meer op kwam dagen. Eind 2001 heeft hij weer contact met me opgenomen, daar heeft dus 7 jaar tussen gezeten. Mijn moeder was er eerst tegen, en wilde eerst weten hoe hij nu zat enzo. Hij is getrouwd met iemand die, toen ik geboren werd, al een kennis was en ik die dus vaag al kende, en ik heb er een halfzusje bij. Ik ben dus gewoon gegaan.
Hij woonde namelijk gewoon op 24km afstand tegen die tijd...

Hij heeft dus nooit echt een stem gehad in de opvoeding, de overtuiging van mn moeder is opzich altijd wel hetzelfde geweest aan dat van hem, dus dat kwam wel goed áls er iets te delen viel. De stiefvaders hebben nooit een serieuze rol gespeelt.

- als je zonder één van je ouders bent opgegroeid, mis je dan iets? Wat heb je gemist? kan je iets concreets noemen? Ik denk dat ik wel degelijk wat gemist heb... ik kon nooit echt serieus goed opschieten met de stiefvaders, ze waren alleemaal heel bot, of juist te plakkerig. Ik miste uitjes. Denk ik.

- Vind je het van belang dat een kind twee ouders heeft? maakt het hierbij uit of dit een man en vrouw zijn of mag het ook twee mannen / twee vrouwen zijn? Waarom? kan je iets concreets noemen?Ik vind het heel belangrijk dat een kind 2 mensen heeft om tegenop te kijken, dat hoeft opzich niet perse de vader te zijn, dat kan bvb ook een hele actieve rol zijn van een grootouder, stiefouder of grote zus. Ook zie ik geen verschil in 2x vrouw of man, al zie ik wel de meerwaarde van 'leren van beide geslachten' als levensles

- Vind je dat de rolverdeling vader/moeder moet / kan veranderen? Op welke manier? (moet de moeder zich bijvoorbeeld meer/minder met de opvoeding gaan bemoeien, of evenveel, maar andere taken op zich gaan nemen? en hoe voor de vader? Het is heel erg veel dat er altijd een van de ouders zich op de achtergrond opstelt, meestal doordat de een werkt en de ander minder/niet. Meestal de vader nog, maar dat begint met tijd te veranderen. Ik zie het veel 'beter' zijn als bvb de ouders allebei evenveel werken, maar minder uren in totaal.

Hmm, ik heb altijd een vader in mn leven gehad. Mn vader had wel duidelijk een andere rol dan mijn moeder. Hij werkte veel, ik heb ook eigenlijk niet zoveel herinneringen aan hem. Mijn moeder ging bv altijd mee naar school/tandarts maar bracht ons ook naar vriendinnen/hobbie etc.

De laatste paar jaar is het wel een beetje verandert, nou ja de band die ik met mn vader heb. Hij is erg druk en ik zie hem ook niet zo vaak. Verder kan ik niet met hem praten, en moeilijk emoties delen. Hij is wel degene die alles geeft, materiele dingen bedoel ik dan. Terwijl mijn moeder meer degene is aan wie ik hulp zou vragen. (meer, want ik doe het niet)

Ik neem aan dat mn ouders wel ales overleggen etc. maar mn moeder is het altijd die dat dan met ons bespreekt. Dan is hij er wel bij, maar zegt niet zo veel.

Bij ons is de lijn van wie echt de opvoed rol heeft niet duidelijk te trekken. In bepaalde opzichten mn moeder in andere mn vader. Ik denk dat het beste is als ze dat samen doen.

Hmm, ik ben niet echt tevreden over de rol die mijn vader heeft gespeeld/speeld in mijn leven. Ik heb gewoon heel erg het gevoel dat hij weinig betrokken was bij mn leven. doordat hij bepaalde dingen niet eens weet van mij. Verder ben ik het met het verdringen van emoties/angsten niet eens. Iets wat ik wel van hem geleerd hebt.
En ik vind het jammer dat ik nu daardoor (verdringen van gevoelens) geen band heb met mn vader. Maarja.

Ik hoop dat je er wat mee kan.

xx

[kiddin]

WolterB schreef op 02-02-2005 @ 23:05 :
Ik heb geen vader in mijn jeugd gehad. Iig niet bewust.

Mijn ouders scheidden op mijn 6e en hij heeft het toen een tijd moeilijk gehad, ik heb hem een paar maanden niet gezien omdat het niet kon. Daarna zag ik hem elke 4 weken ongeveer, werd 1-2 jaar later eens per 3 weken, tot mijn 14e ongeveer.

Omdat ik hem zo weinig zag heb ik niet het gevoel door hem opgevoed te zijn. Wat ik later hoorde zijn er voor de scheiding ook dingen gebeurd die het nu nog moeilijk maken om echt van mijn vader te houden als vader, ik mis dat stukje gevoel en soms kan ik me daar heel goed bewust van worden, als ik bij vrienden ben, waar wel een echt vaderpersoon is.

Ik heb dat nooit gevoeld en zal dat ook nooit meer kunnen voelen. De rol die hij gespeeld heeft is ontzettend belangrijk, hij heeft bepaalde dingen gedaan die ik nooit zal herhalen, ik heb ervan geleerd zonder fouten te maken, maar houden van is niet mogelijk. Daarvoor ken ik hem niet goed genoeg. Ergens wil ik dat wel, ergens wil ik dat ook niet, ben ik er bang voor...

Dit is voor mij vrij aardig hetzelfde

hoe is het contact met je vader bij jou nu? Ik zie hem meestal bij mn oma eens per 2 weken ofzo, maar eigenlijk zegt het me weinig, we kennen elkaar nauwlijks. Maja het is toch me vader. Raar vind ik het

[coopergirl]

Ik heb wel een vader, maar daar is 15 jaar geleden het contact mee verbroken. Hij heeft een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis (*hetgeen vroeger psychopaat werd genoemd). Door rechtelijke procedures mocht ik ook geen contact met hem, wat ergens wel een veilig gevoel gaf. Toch heb ik altijd nog vragen, hoe hij zo ontzettend gemeen kon zijn. Eén jaar geleden kwam ik hem tegen in Zwolle, hij was al weken naar me opzoek (hijzelf woont overigens in Fryslân), op het moment dat ik hem quasi-emotioneel vroeg over bv misbruik, waarom hij dat deed, ontkende hij alles gewoon.. Mijn moeder was in zijn optiek nog steeds de schuldige. Om het verhaal niet al te lang te maken volgt hier mijn conclusie; heb geen vader, in mijn geval is geen vader 10000 maal prettiger dan wel een vader.

[WolterB]

kiddin schreef op 04-02-2005 @ 21:45 :
Dit is voor mij vrij aardig hetzelfde

hoe is het contact met je vader bij jou nu? Ik zie hem meestal bij mn oma eens per 2 weken ofzo, maar eigenlijk zegt het me weinig, we kennen elkaar nauwlijks. Maja het is toch me vader. Raar vind ik het

Ik zie hem sinds ik op kamers woon ongeveer eens per 2-3 maanden denk ik, is heel weinig, maar aangezien ik mijn moeder ook soms maar eens per maand zie en ik hier een neuw leven heb, vind ik het ergens nog wel meevallen.

Er zijn wle nog dingen die ik wil weten van hem, maar ik heb geen idee of hij er zelf klaar voor is dat ik dat aan hem vraag...

[Fantôme]

sonho schreef op 04-02-2005 @ 20:22 :

Ik hoop dat je er wat mee kan.

xx

ja dankjewel! Ik vind dat je het heel duidelijk verwoord hebt.

@ Sovreze en coopergirl: dankjulliewel dat jullie je indrukwekkende verhaal neer hebben willen zetten.

Zijn er hier mensen die in een eigenlijk 'niet westerse' cultuur zijn opgegroeid? Ik ben erg benieuwd hoe bij hen de rolverdeling is!
En voor de anderen, ik vind het leuk als jullie ook gewoon blijven reageren

[mrsjones]

Mijn ouders ging uit elkaar toen ik 11 jaar was. Daarvoor was de relatie met mijn vader goed. Toen mijn vader bij mijn moeder weg ging is dat vanaf het begin heel raar gelopen. Ik hoorde een tijd in eens niks maar van hem en toen belde hij na een paar maanden in eens op. Heb toen bewust de telefoon er op gegooid Nu kan het wel in eens? En heb gevraagd om hem een tijdje niet te zien. Ik heb hem toen 4 jaar niet meer gezien. Ook werd er niet gebeld met mijn verjaardag etc. Wel werd er geld gestort of soms ook niet eens, alleen een kaartje.

Maar goed, na 4 jaar werd er in eens gebeld hij wou afspreken. Ik toch gedaan. Liep best wel goed maar was heel raar. Heb hem vervolgens weer 2 jaar niet gezien. Toen ik 18 werd belde hij op om mij te feliciteren en hij wou weer afspreken.

Ik besefte toen ik 2 weken terug met hem had afgesproken dat ik hem niet meer zie als een vader maar meer als een soort van broer. Er wordt nergens over gepraat (gevoelens, dingen die in het verleden zijn gebeurd etc)

Gelukkig heb ik wel een lieve moeder

[Fantôme]

Het valt me op dat bij veel mensen hier, die met één ouder wonen, dit de moeder is. Is dit toeval of...? Wat is je mening daarover? (het is voor iedereen natuurlijk een andere situatie, met eigen gebeurtenissen en gevoelens, maar hoe komt het nu dat zoveel mensen dan bij hun moeder blijven?)

xxx fantome

[Daantje_0705]

~~Fantôme~~ schreef op 06-02-2005 @ 22:20 :
Het valt me op dat bij veel mensen hier, die met één ouder wonen, dit de moeder is. Is dit toeval of...? Wat is je mening daarover? (het is voor iedereen natuurlijk een andere situatie, met eigen gebeurtenissen en gevoelens, maar hoe komt het nu dat zoveel mensen dan bij hun moeder blijven?)

xxx fantome

Ik wist dat het eraan zat te komen dat mijn ouders gingen scheiden en ik heb toen heel lang overwogen bij wie ik wou wonen en dat werd toen mijn moeder. Toen het hier een paar jaar geleden niet meer lekker ging heb ik heel vaak overwogen om bij mijn vader te gaan wonen maar mijn band met mijn vader is gewoon te slecht om daar fulltime te wonen, dat zou ik helemaal niet volhouden.

Ik weet eigenlijk niet waarom het zo is maar ik vind dat je tegenwoordig steeds vaker hoort dat de kinderen bij de vader blijven terwijl het vroeger (toen ik jong was) toch wel bijna vanzelfsprekend was dat de kinderen met de moeder meegingen omdat de vader een fulltime baan had enzo.

Jeetje... is wel heel toevallig dat ik deze mail nu lees... heb me vader net een mail gestuurd van 2 en half a4-tje omdat ik niets meer van hem hoor...

Ik heb toen ik klein was zeker wel een vader gehad in mijn leven. Hij bemoeide zich niet heel veel met de opvoeding, maar toonde wel veel interesse in ons, ook in onze school en nam ons vaak mee om leuke dingen te doen enz.
Maar sinds mijn ouders gescheiden zijn 4 jaar geleden is alles veranderd. Hij heeft 2 weken na de scheiding een andere vrouw kennen, en vroeg haar een week later ten huwelijk. Ik ben bij mijn moeder blijven wonen en mijn zus ging door omstandigheden naar mijn vader. Sindsdien toonde hij steeds minder interesse. Hij kreeg ruzie met mijn zus en gooide haar uit huis. In mij toonde hij ook steeds minder interesse, liet steeds minder horen en ik heb ondertussen al een paar maanden niets meer van hem gehoord nu.

Dus heb hem net een mail gestuurd met alles wat ik voel en vind. Ben benieuwd of hij nog iets terugstuurd!

~~Fantôme~~ schreef op 06-02-2005 @ 22:20 :
Het valt me op dat bij veel mensen hier, die met één ouder wonen, dit de moeder is. Is dit toeval of...? Wat is je mening daarover? (het is voor iedereen natuurlijk een andere situatie, met eigen gebeurtenissen en gevoelens, maar hoe komt het nu dat zoveel mensen dan bij hun moeder blijven?)

xxx fantome

Oh... dit had ik niet zien staan. Ik ben bij mijn moeder gaan wonen omdat mijn vader gewoon niet in staat was om voor mij te zorgen. Niet eens voor zichzelf! Dus mijn zus is bij hem gaan wonen om te helpen en ik bleef bij mijn moeder.

[Fantôme]

@ niessah, ik had het ook pas net gepost
maar ik bedoelde meer... hoe komt het nu dat het over het algemeen vaker lijkt voor te komen dat kinderen van gescheiden ouders bij de moeder gaan wonen?