Citaat:
Ja nouja, depressief is een groot woord, maar ik voel me buitengesloten en toen ik in de AH liep kreeg ik een soort van pleinvreesachtige reactie want ik werd helemaal naar van de drukte en het lawaai en al. En ik snáp het gewoon niet en ik snap niet waarom ik het niet snap, wat er aan is dus, aan voetbal. Iedereen zegt: maar dat is zo leuk joh, dat saamhorigheidsgevoel, maar ik voel me juist helemaal niet ''samen'' met anderen, integendeel.
/overdramatiseert.
|
Nouja, een poging om het uit te leggen: het is gewoon iets historisch, het grootste voetbalevenement ter wereld, en daarvan kampioen worden (of iig kans maken) is gewoon gaaf om iig één keer in je leven meegemaakt te hebben. En Nederland heeft nu pas voor de tweede keer ever Brazilië verslagen, de vorige 2 wedstrijden (1994 en 1998) waren een nationaal trauma (*overdrijf*) en we zijn bovendien nog nooit wereldkampioen geworden.
En het idee dat nu heel Nederland collectief 'los' gaat is gewoon gezellig om te zien. Normaal loopt iedereen elkaar voorbij, op weg naar zijn of haar werk, school of huis. Nu worden complete bedrijven, scholen en instanties platgelegd om maar met zn allen naar het voetbal te kunnen kijken. Mensen worden opener, enthousiaster. De meest zielloze collega's dragen opeens feloranje hoedjes (ok, dat staat voor geen meter, maar je ziet opeens een andere kant van ze). Het is gewoon grappig, en er heerst een saamhorigheidsgevoel, denk ik, hoe tijdelijk ook. En dan over twee dagen is de euforie voorbij, en gaat alles weer terug naar normaal. Maar dan kun je iig zeggen: daar was ik bij.
Edit: Oh, en met nationaal voetbal heb ik niks. Het moet alleen iets groots zijn zoals het EK of WK. Dat dan weer wel. Dus ik snap jullie houding wel.