Alles kwijt

[Saarah]

Ik ben hier ooit eens mee begonnen, en toen mee gestopt omdat ik geen inspiratie meer had . Nu heb ik echter wel zin om er aan verder te schrijven!
(Het eerste topic vind je hier)


Dit is het begin, er zijn wel een paar kleine dingetjes aangepast en verandert. Er komt spoedig een vervolg
Ja, ik weet dat het nogal lang is, maar ik hoop toch dat jullie de moeite willen doen het te lezen en commentaar te geven




Proloog
Lincey, een tenger maar knap meisje van 14, had eigenlijk alles wat haar hartje begeerde. Een lieve moeder, een toffe vader, een eigen paard. Ze leefde in een groot huis, sliep op een práchtige slaapkamer en lag geregeld te zonnen in een grote tuin.

Tot die éne dag. Tot die verschrikkelijke, afschuwelijke dag...

Hoofdstuk 1
“Wat is er?” mompelde Lincey slaperig. Ze opende haar ogen en zag dat niet haar moeder, maar de buurvrouw naast haar bed stond. Meteen was ze klaarwakker.
“Wat is er?” herhaalde ze. De buurvrouw, Nancy, slikte. “Kom meisje, kleed je aan en kom naar beneden. Ik moet je wat vertellen. Kom je?”
Lincey knikte verdwaasd. Nancy produceerde een waterig, onecht glimlachje en liep Lincey's kamer uit. Lincey keek haar na, maar kwam toen bij haar positieven en sprong uit bed. Op de digitale wekker die op haar nachtkastje stond, zag ze dat het amper half 6 was. Buiten was het echter al licht, het was dan ook begin juli.
Lincey grabbelde wat kleren uit haar kleerkast, trok die snel aan en stormde de trap af. Beneden zat Nancy aan de keukentafel. Haar hoofd was gebogen en ze zag er vreselijk moe uit.
“En? Wat is er?”
“Ga even zitten”, zei Nancy zacht. Ze wees op de stoel naast haar. Maar Lincey schudde haar hoofd. “Nee, maar vertel het me nu! Wat ís er?”
Nancy stond ook op. Ze liep naar Lincey toe en sloeg een arm rond haar schouder. Met trillende stem zei ze: “je moeder en vader. Ze hebben vannacht een auto-ongeval gehad.”
Lincey staarde haar ongelovig aan. “Mama en papa? Vannacht?”
Nancy knikte.
“Hoe is het met ze?” vroeg Lincey, met een schorre stem.
“Je vader ligt momenteel in coma, maar er is goede hoop dat hij zal ontwaken. Je moeder...”, Nancy's stem stierf weg.
“Ja?” spoorde Lincey haar aan. Ze voelde niks, alleen een doffe hoop. Met haar moeder zou alles goed zijn, dat moest!
“Ze is dood, Lincey”, zei Nancy met een vriendelijke stem. “Ze is in het ziekenhuis overleden.”
Lincey staarde naar de keukentafel. Dood? Haar moeder? Nee, dat kon niet. Het moest een grap zijn. Een stomme, misplaatste grap...
Lincey draaide zich om.
“Ik ga naar buiten”, zei ze wezenloos. Ze zette een stap in de richting van de deur en begon toen te rennen.
“Lincey, wacht!” riep Nancy nog achterna. Lincey smeet de deur achter zich dicht en rende voort. Verder en verder...
Na een tijdje vertraagde ze. Gedachten maalden rond in haar hoofd. Waarom haar ouders? Waarom was mama dood? Waarom lag papa in een coma? Waarom...
Lincey zag dat ze aan de manege stond. Deze weg had ze de laatste tijd zó dikwijls gedaan, dat haar voeten haar automatisch naar hier gevoerd hadden.
Ze liep het erf op. Met een blik op haar horloge zag ze dat het net zes uur was. De stalknecht, Johan, kwam normaal gezien pas rond zeven uur, dus had ze nog even tijd voor iemand haar zou opmerken.
Langs de achterdeur, die altijd los was, sloop ze de manege binnen. Ze ging rechtstreeks naar de pensionstallen, waar haar eigen paardje Kalvaro stond.
Kalvaro was een mooie, donkerbruine ruin met zwarte manen. Hij was zo'n 6 jaar oud, een tijdje gebruikt in de draverijen en dus een draver. Toch was Kalvaro super, vooral in springen, maar ook in dressuur. Wel was hij heel hevig tijdens het rijden.
Lincey stapte de box van Kalvaro in.
“Hé, jongen”, fluisterde ze zacht, en streelde Kalvaro's nek. Hij keek haar nieuwsgierig aan en snuffelde in haar zakken of ze misschien een snoepje bij had voor hem. Dat was niet het geval, en hij brieste teleurgesteld.
Lincey begon te huilen. Ze begroef haar hoofd in Kalvaro's manen. Wat moest ze nu doen? Geen moeder meer en een vader die in coma lag. Wat moest ze in 's hemelsnaam doen?!
Lincey's snikken werden heviger en heviger. Ze zou nóóit meer gelukkig zijn, ze zou nóóit meer kunnen lachen om iets...
Plotseling werd ze opgeschrikt door voetstappen. Misschien was dat Johan al, die wat vroeger kwam?!
Snel knielde ze neer en veegde met haar mouw haar tranen af. Ze wilde niet dat iemand haar nu zou zien...
De voetstappen stopte aan de box van Kalvaro.
“Hé, wie is daar?!” riep de stem van Johan. Hij gluurde de box in en zag Lincey zitten.
“Oh, ben jij het maar”, zuchtte hij opgelucht. “Ik dacht al dat...”
Hij fronste toen hij Lincey's gezicht zag.
“Wat is er mis?”, vroeg hij wat zachter.
Lincey schudde haar hoofd.
“Niks”, antwoordde ze met een schorre stem. “Niks, helemaal niks. Ik ga naar huis.”
Johan deed een stap opzij toen ze de box uitstapte en de staldeur weer dicht deed.
“Lincey, wat scheelt er met je?” vroeg hij opnieuw. Lincey antwoordde niet maar liep hem voorbij.
“Hé”, zei Johan, en hij pakte haar zachtjes bij haar arm. “Is het wel een goed idee om zo naar huis te gaan?”
Lincey draaide zich naar hem.
“Pfff, wie kan het wat schelen?” vroeg ze verbitterd. “Er is daar toch niemand meer.”
Johan liet haar arm los. “Wat bedoel je?”
“M'n moeder is dood, nu goed? En m'n vader ligt in coma!” schreeuwde Lincey plotseling driftig. Geschrokken zweeg Johan. Normaal was hij niet zo'n typetje dat z'n mond hield, maar nu wist hij écht niet wat hij zou moeten zeggen.
Lincey wilde wegrennen, maar haar voeten leken wel aan de grond vastgenageld te zijn. Opnieuw rolden de tranen over haar wangen.
Johan voelde zich ongemakkelijk toen hij Lincey daar zag huilen. Hij had nooit meer voor haar gevoeld dan gewoon vriendschap, tenslotte was hij drie jaar ouder dan zij, maar nu hij haar daar zo kwetsbaar zag staan...
Hij liep naar haar toe en sloeg een arm rond haar schouder.
“Stil maar”, fluisterde hij. Lincey leunde tegen Johan aan. Johan keek haar recht in de ogen. Wat had ze toch prachtige ogen, zelfs al waren die vol tranen...
Hij boog z'n hoofd naar haar, zijn lippen raakten de hare.
Met een ruk trok Lincey zich weg.
“Laat me gerust”, het was niet meer dan een fluistering, maar voor Johan betekende het heel wat meer.
Lincey liep weg van hem.
“Lincey! Ik bedoelde het niet zo! Lincey, kom terug, het spijt me!” riep Johan haar achterna. Lincey keek niet om maar versnelde haar pas.
Johan besefte dat het geen goed idee zou zijn om haar achterna te gaan, en keek haar met veel spijt achterna. Nu had hij het helemaal verknoeit, stomme idioot die hij was.
Wie kust er ook een meisje als die net gehoord heeft dat haar moeder dood is en haar vader in een coma ligt?!

Lincey smeet met een klap de deur van de manege dicht. Ze rende het erf af. Terug naar huis, voorzover dat nog haar 'thuis' was...
Toen ze in de voortuin stond, dacht Lincey eraan dat haar huissleutel nog binnenlag. Met tegenzin besefte ze dat ze naar Nancy zou moeten, die had een sleutel. Ze veegde de tranen van haar gezicht en liep naar het huis dat zo'n 50 meter naast dat van hen lag. Ze woonden hier nogal afgelegen, dat vond Lincey wel tof. Ook zou ze binnenkort Kalvaro thuis mogen stallen, dat was goedkoper én ze hadden alles dat nodig was. Een wei, een stal, een schuur die ze als zadelkamer zou gebruiken… De manege lag vlakbij, dus ze kon altijd daarheen gaan als ze wilde rijden.
Maar al die plannen vielen nu in duigen. Door dat stomme ongeluk... Nu ze er zo over nadacht, wanneer hadden haar ouders dat ongeluk eigenlijk gehad? En waardoor?
Opnieuw welden de tranen op, maar Lincey verbeet ze. Ze stond nu voor het huis van Nancy, liep het tuinpad op en belde aan.
Nancy deed open. Ze keek opgelucht toen ze Lincey zag.
“Kom binnen”, zei ze uitnodigend. “We moeten eens even praten.”
Ze glimlachte geruststellend, Lincey stapte naar binnen.
“Wil je even onze voordeur komen losmaken?” vroeg Lincey zacht. “Mijn sleutel ligt nog binnen.”
“Doe ik meteen”, antwoordde Nancy. “Maar kom eerst even zitten.”
Lincey ging onrustig op een stoel aan de keukentafel zitten. Nancy nam tegenover haar plaats.
“Ik zal je eerst even vertellen hoe... Hoe het gegaan is”, zei Nancy. “Ze hebben het ongeluk gisteravond gehad, rond middernacht. Ik denk dat ze naar een feestje gegaan zijn ofzo?”
Lincey knikte. “Een vriendin van hen, Anja, verjaarde en gaf een feestje. Het zou erg leuk worden, en erg chic enzo...”
Haar stem stokte.
Nancy keek haar meelevend aan. “Ja. Toen ze terugkwamen, dat was dus rond middernacht, is een andere auto op hen gebotst. Ze waren niet dronken ofzo, de chauffeur van de andere auto wel. Het was op een kruispunt, het stoplicht stond op groen voor hen en ze reden door. Maar langs opzij kwam er een andere auto aangereden, hij reed trouwens ook veel te hard, én hij reed los door het rode licht. En hij is dus op hen gereden... Ze hebben eerst naar je thuis gebeld, maar je nam niet op.”
Lincey schudde haar hoofd. “Ik sliep al toen, en ik hoor boven de telefoon niet...”
“Nou, daarna belden ze dus naar mij, dat was rond vijf uur denk ik.”
“En mama? Was ze direct dood?” vroeg Lincey. Ze slikte moeilijk.
“Ik weet het niet”, antwoordde Nancy zacht, “ze hebben me alleen verteld dat... Nu ja, hetgeen dat jij nu ook al weet.”
Lincey zweeg. Tsja, wat moest ze nu zeggen? 'Het spijt me zo erg dat m'n ouders dood zijn...'? Of eerder: 'Ik wil m'n vader gaan bezoeken, nu!'?
Maar eigenlijk wilde ze dat helemaal niet. Het was waarschijnlijk nogal egoïstisch, maar ze wilde niet zien dat dit alles echt waar was. Ze wilde niet dat haar hele leven verpest zou worden...
Ook Nancy wist niet meer wat ze moest zeggen. Ze wilde Lincey troosten, maar hoe? Ze vond het écht heel erg voor haar buurmeisje, maar ze zou niet weten hoe ze met Lincey's verdriet moest omgaan. Tenslotte was Nancy nog nooit getrouwd geweest, en had dus ook geen kinderen.
“Wil je de deur komen losmaken?” vroeg Lincey na een tijdje. Ze bleef met een gebogen hoofd zitten tot Nancy met een zachte “ja” antwoordde, en stond toen op.
Nancy ging haar voor naar buiten, en stilzwijgend liepen ze naar Lincey's huis. Daar aangekomen bleef Nancy staan.
“Lincey, heb jij eigenlijk nog familie?” vroeg Nancy onverwacht. Lincey haalde haar schouders op. “Niet dat ik weet. Nu ja, 1 van m'n oma's leeft nog, maar die woont in Spanje. En mama en papa hebben geen broers of zussen.”
“Oh. Logeer je dan niet liever een tijdje bij mij? Anders ben je altijd zo alleen...”
Lincey schudde vastberaden haar hoofd. “Nee, bedankt.”
“Oké, maar als je wilt, kan je altijd naar mij komen, goed? Om te babbelen, of om wat te eten ofzo.”
Lincey knikte. Maar ze wist nu al dat ze niet uit zichzelf naar Nancy zou gaan. Daarvoor was haar trots nog te groot.
Nancy maakte de voordeur los. “Zo. Als er iets is, bel dan even, of kom naar mij. Oké?”
“Goed”, zei Lincey, en stapte naar binnen. Ze deed de deur achter zich dicht en liep naar de woonkamer. Daar plofte ze neer in de zetel, en barstte terug in huilen uit. Hier zat ze dan, helemaal alleen. Met een dode moeder en een vader in levensgevaar.
Enerzijds voelde ze zich schuldig dat ze nu thuis zat, terwijl haar vader in het ziekenhuis lag, maar anderzijds... Haar vader daar zo hulpeloos zien liggen zou haar alleen nog verdrietiger maken.
Maar morgen zou ze naar hem gaan. Morgen...
Lincey legde haar hoofd op een kussen en sloot haar ogen. Maar de tranen kon ze niet tegenhouden...
Een kwartiertje later viel ze in slaap.
Pas een hele tijd later werd ze terug wakker. Meteen besefte ze opnieuw hoe erg haar leven veranderd was. Normaal gezien zouden haar ouders nu, zaterdagnamiddag, thuis zijn, en zou zij op de manege zijn.
Ze keek op haar horloge. Half vier. Plotseling werd Lincey overmand door emoties. Ze had al die tijd al wel goed genoeg beseft dat haar vader in een coma lag, maar voor haar moeder had ze nog niks gevoeld. Die gevoelens kwamen nu ineens in haar op, misschien wel met een verdubbelde kracht, en voor de zoveelste keer die dag begon ze te huilen. Hoewel, echt huilen kon je het niet noemen, het leek wel of Lincey's tranen 'op' waren. Haar ogen werden vochtig, af en toe rolde er een klein traantje naar beneden, maar meer was het niet.
Ze werd opgeschrikt door de deurbel. Haastig nam ze een zakdoek uit de kast en veegde daarmee haar tranen weg. Ze keek in de spiegel, afgezien van haar rode ogen zag ze er best oké uit, zeker gezien het feit dat ze nu de meest verschrikkelijke uren van haar leven beleefde.
Ze ging naar de voordeur en maakte die open. Voor de deur stond een vrouw van een jaar of vijf-, zesentwintig. Ze glimlachte.
Lincey bekeek haar argwanend, maar zei niks.
“Hallo Lincey”, begon de vrouw, “ik ben Femke, Femke Verbeek. Ik ben een psychologe, en ik heb gehoord wat je ouders overkomen is, en dat spijt me heel erg... Mag ik even binnenkomen? Ik heb het één en het ander met je te bespreken.”
Lincey haalde haar schouders op en knikte toen. Ze ging de psychologe voor naar de woonkamer, en nam plaats op de sofa. Mevrouw Verbeek ging naast haar zitten.
“Ik zou eerst graag willen weten wat jouw plannen zijn”, zei mevrouw Verbeek zacht. “Dat ik dat zo ronduit vraag, klinkt misschien hard, maar anders wordt het nogal moeilijk om je te helpen...”
Opnieuw haalde Lincey haar schouders op. “Weet ik veel. Hier thuis blijven, en morgen naar m'n vader gaan.”
Ze slikte en verbeet de opkomende tranen.
“Zoiets dacht ik al. Maar, ik weet niet of het zo'n goed idee is om je hier alleen thuis te laten”, zei mevrouw Verbeek twijfelend.
“Maar mevrouw!” zei Lincey plotseling fel, maar ze werd onderbroken door mevrouw Verbeek. “Noem me maar Femke.”
Lincey knikte kort “Oké, Femke, ik ben 14, misschien is dat nog jong, maar het is in ieder geval oud genoeg om alleen thuis te blijven. Een paar maanden geleden ben ik ook nog 2 weken alleen thuis gebleven, toen mama en papa... Op vakantie waren. Trouwens, waar zou ik anders heen moeten? Naar m'n oma in Spanje? Nee, ik blijf wel hier.”
“Er zijn nog genoeg andere plaatsen waar je eventueel een tijdje kan verblijven. Ik ben bang dat je vader langer dan 2 weken hersteltijd zal nodig hebben.”
“Kan me niks schelen! En ik ga NIET naar een instelling ofzo!”
“Hé, je moet niet boos worden op mij”, zei Femke zacht, “ik probeer alleen maar mee naar een oplossing te zoeken. Kun je niet bij vrienden ofzo logeren?”
“Daar heb ik nou echt geen zin in”, zei Lincey kortaf, “en dan de hele tijd moeten aanhoren hoe erg ze het wel niet vinden... Laat dat maar zitten, hoor.”
'Heb je dan niemand die hier een oogje in het zeil kan houden?”
“Jawel, Nancy, de buurvrouw. Dat doet ze nu ook al, hoor. Ik mag altijd bij haar komen eten enzo, als ik wil”, antwoordde Lincey.
“Oké, als je echt hier wilt blijven, ga ik straks wel even met haar praten, dat ze een beetje op je let. Goed?”
Lincey knikte opgelucht.
“Zo. Nu dat afgehandeld is, heb ik nog wat met je te bespreken”, Femke keek Lincey ernstig aan. “Ik snap wel hoe je je voelt nu-”
Lincey schudde haar hoofd. “Dat snap je niet. Dat kùn je niet snappen.”
“Misschien niet. Maar ik wil het in ieder geval proberen te snappen. Daarom wil ik graag dat jij een keer of twee, drie per week naar mij komt, of misschien is het wel makkelijker als ik naar jou kom, dat spreken we straks nog wel af. Gewoon, om wat te babbelen, zodat jij je hart eens kan uitstorten, en ik jou kan helpen. Het is heel traumatiserende ervaring als allebei je ouders verongelukken, daar ben ik van overtuigd. Het is ook helemaal niet gemakkelijk om zoiets te verwerken, zeker niet als je dat alleen moet doen. Maar ik wil je helpen om het te verwerken. Ik weet niks van je, ze hebben me gewoon verteld dat je een meisje van 14 bent dat zonet haar moeder heeft verloren, en waarvan de vader in een coma ligt. Daarom wil ik je graag wat beter leren kennen. Ook ga ik in het ziekenhuis informeren naar de toestand van je vader, zodat ik ongeveer weet hoe hij verder zal evolueren. Ik zou ook graag willen weten wanneer hij terug naar huis kan, en hoe hij er juist aan toe is. Dan kan ik jou ook wat meer vertellen. Vandaag heb ik spijtig genoeg geen tijd meer, ik moet zo vertrekken, maar wat dacht je van morgen?”
Lincey knikte, met een krop in haar keel.
“Ik zal naar je toekomen, ik denk dat dat voorlopig het makkelijkst is. Goed?”
Weer knikte Lincey.
“Ik kan met je meegaan naar het ziekenhuis, dan kan ik dus ineens bij de dokter informeren naar je vader. Je hoeft niet bang te zijn dat ik je de hele tijd lastig ga vallen ofzo, ik ga heus niet de hele tijd achter je aanlopen. Ik snap best dat je daar alleen wil zijn met je vader, maar het lijkt me beter als ik met je meega. Je moet ook begrijpen dat ik je persoonlijke begeleider, zoals wij het noemen, ben. Ik probeer om je zoveel mogelijk te helpen, en het ziekenhuis is een heel zware plaats, vol pijn en verdriet. Daarom denk ik dat het beter is als ik dan bij je ben, zeker de eerste keer.”
Lincey haalde haar schouders op. “Misschien.”
“Dus, zeg maar een uur”, spoorde Femke haar aan. “Morgen ben ik de hele dag vrij.”
“Ik weet het niet.”
“Twee uur, ofzo?” stelde Femke voor. Lincey knikte zwijgend.
“Goed, klokslag twee uur ben ik hier morgen. Wil je misschien nog iets vragen ofzo, of is er iets nog niet helemaal duidelijk?”
“Nee”, zei Lincey langzaam.
“En weet je zeker dat je vannacht alleen wilt blijven? Ga je écht niet liever naar een vriendin, naar je buurvrouw, of naar een opvangtehuis?”
“Nee!” antwoordde Lincey paniekerig. “Ik blijf hier!”
“Oké dan”, zei Femke met een zucht. “Dan ga ik nu eerst even naar je buurvrouw, en vertrek dan. Tot morgen?”
Lincey knikte. Ze vergezelde Femke naar de voordeur, bleef in de deuropening staan en keek haar na totdat ze in het huis van Nancy verdwenen was.

[neardo]

Ik vind het wel leuk geschreven. Zou best verder willen lezen. Je hebt er wel een lang stuk in één keer opgezet trouwens. Moet je wel mee oppassen want dan gaan mensen het minder snel lezen.

[Saarah]

neardo schreef op 29-03-2005 @ 17:55 :
Ik vind het wel leuk geschreven. Zou best verder willen lezen. Je hebt er wel een lang stuk in één keer opgezet trouwens. Moet je wel mee oppassen want dan gaan mensen het minder snel lezen.

Yep ik weet het, maar ik heb dit gedaan omdat het hier al eerder gestaan heeft en ik had geen zin om het in stukken op te delen ofzo .

Ben bezig aan een vervolg

[Saarah]

Al 'n vervolgje:


Lincey was naar de keuken gegaan en had daar wat rusteloos rondgelopen. Ze had een droge boterham gegeten en elke minuut was ze naar het raam gaan kijken of Femke’s auto er nog stond. Pas een half uurtje later, dat voor Lincey eindeloos lang geduurd had, had ze Femke’s auto zien wegrijden. Meteen was Lincey naar haar kamer gelopen en had haar Jeansbroek omgewisseld voor één van haar paardrijbroeken. Femke had niet gezegd dat ze thuis moest blijven ofzo, maar toch, Lincey had het gevoel dat er van haar verwacht werd dat ze thuisbleef. En dat wilde ze niet, ze wilde naar Kalvaro, had hem nodig! Hij was de enige die normaal gebleven was, de enige van wie ze zéker wist dat hij in staat was om haar te steunen zoals hij altijd deed. Op zijn simpele, eerlijke manier.
De manege was niet ver, te voet zou ze er zijn op tien minuutjes, maar toch nam Lincey haar fiets. Zodoende arriveerde ze bijna meteen op de manege. Ze liet haar fiets in een hoekje van het erf vallen. Het was bijna vijf uur, en dus best druk op de manege. Ze hoopte maar dat Johan er niet meer was, ze wilde geen vragen en zeker geen troost.
Weer liep ze direct naar de pensionstallen, maar ze kon niet vermijden dat Joke haar zag. Joke was haar beste vriendin van de manege en had er ook een paard, de lichtbruine merrie Katinka.
Joke kwam net Katinka’s box uitgestapt toen Lincey er zo onopvallend mogelijk voorbijliep.
“Lincey”, zei Joke. Ze nam Lincey’s arm vast en hield haar tegen.
“Ik… Ik heb gehoord van je ouders, en ik vind het echt, écht heel erg”, zei Joke een beetje ongemakkelijk. “Maar, je moet weten dat ik er altijd zal zijn voor je, oké? Als je me nodig hebt, je weet waar ik woon en je kent m’n telefoonnummer. Echt waar Lin, je kan me vertrouwen, dat weet je. Je moet het niet voor jezelf houden, dat komt nooit goed. Ik weet wel dat je niet zo makkelijk praat, maar toch, tegen mij kan je alles vertellen. Goed?”
Lincey knikte en zei gelaten: “bedankt.”
Joke omhelsde haar stevig. “Niks te bedanken.”
“Ik ga naar Kalvaro nu”, zei Lincey, blij dat ze Joke kon ontvluchten.
Joke knikte en keek haar vriendin bezorgd na.


Nu ajb veel commentaar!!

[Gravin]

ik zal je even commentaar geven op het stukje dat ik gelezen heb, voordat ik snel weg moest:


" Lincey, een tenger ... een coma ligt?!"

oke:

Proloog
Lincey, een tenger maar knap meisje van 14, had eigenlijk alles wat haar hartje begeerde. Een lieve moeder, een toffe vader, een eigen paard. Ze leefde in een groot huis, sliep op een práchtige slaapkamer en lag geregeld te zonnen in een grote tuin.

dat tenger vind ik overbodig.
is het niet slapen in een slaapkamer?
en verder vind ik dit stukje nogal overkomen alsof je aan een sprookje begint te lezen.

Lincey staarde naar de keukentafel. Dood? Haar moeder? Nee, dat kon niet. Het moest een grap zijn. Een stomme, misplaatste grap...
Lincey draaide zich om.
“Ik ga naar buiten”, zei ze wezenloos. Ze zette een stap in de richting van de deur en begon toen te rennen.
“Lincey, wacht!” riep Nancy nog achterna.

op de een of andere manier vind ik dit stukje nogal gehaast overkomen. Zonder emoties.

Waarom was mama dood? Waarom lag papa in een coma? Waarom...

Ook vreemd. Ik bedoel, het waarom was gegeven. Misschien kun je meer de nadruk leggen waarom het haar moeder en haar vader zijn die dit is overkomen.

Liefs Gravin