Oud 07-12-2003, 19:43
Ieke
Avatar van Ieke
Ieke is offline
De Overhand

Hoofdstuk 1: Sandra
“Ja, dat is een prima idee! Martijn is vanavond toch eerder thuis dan normaal, dus dan kan je ons verwachten rond 7 uur. Als de oppas verhinderd is, zal ik jullie wel even bellen dat we wat later komen. Ik zal onze vakantie foto’s meenemen, dan kunnen jullie zien hoe het in Canada was. Ja. Geweldig! Maar mam, ik ga nu ophangen, want ik moet Marieke nog van school halen. Tot vanavond! Doeg!” En Sandra legde de hoorn op de haak. Ze ging naar buiten en pakte haar fiets uit de schuur. Het was een zwarte damesfiets, met een roze-wit gestreept zitje aan de voorkant. Ze haalde hem van het slot en liep naar buiten. De poort door, alles afsluiten en toen stond ze op straat.
Ze keek even terug naar het huis, eindelijk hadden ze het toch voor elkaar. Het was dan wel geen groot vrijstaand huis, maar ze konden tenminste elke maand de huur betalen. En als ze zuinig deed met de boodschappen konden ze zelfs nog iedere maand een klein bedrag opzij leggen voor later. Ze wist dat ze niet rijk waren (ze hadden geen cent te makken), maar ze gaf er ook niets om, want ze had Martijn. Met haar 32 jaar en 11 jaar huwelijk was haar liefde voor hem nog niet uitgebrand, ze had zelfs het gevoel dat het vuriger was dan ooit. Sandra keek even peinzend op haar horloge, en schrok want het was drie voor half vier. Snel stapte ze op haar fiets en liet de trappers draaien. Ze schakelde door naar de vierde versnelling, reed met 19 kilometer per uur de hoek om en hield stil bij de school. Met de fiets in de hand liep ze het schoolplein op. Ze was precies op tijd, de bel ging al. Sandra praatte even met de andere moeders, totdat de deuren openvlogen. Als eerste kwam Marieke daar naar buiten gerend, haar handjes gespreid en haar kleine snoetje stralend. Sandra tilde Marieke op, gaf haar een zoen en zette haar in het zitje.
“Hoe was het op school, schat?” Vroeg Sandra.
Marieke’s gezicht fronste even voordat ze antwoordde.
“Keb kleurpraat ‘maakt!”
“Heb jij een kleurplaat gemaakt? Goed hoor! Wanneer mag mama die zien?”
“Weet ik niet…”
“Nou kom, dan gaan we naar huis.” En ze reden naar huis. Toen ze terug kwamen was Martijn ook net thuis gearriveerd. Hij had een baan bij een metaalfabriek, waar hij medewerker was op de afdeling productie. Hij stond achter de machines, maar zolang hij maar genoeg verdiende om zijn gezin te onderhouden vond hij dat niet erg. Bovendien was hij elke vrijdag eerder thuis dan normaal, meestal rond drie uur, half vier. Ook hij begroette Marieke hartelijk, en daarna omhelsde hij zijn vrouw. Iemand anders zou misschien vragen hoe het was op het werk, maar Sandra deed dat niet meer. Martijn antwoordde altijd dat hij liever over iets anders praatte, dus vroeg ze daar niet meer naar.
“Mijn ouders hebben gebeld. Of we vanavond al voor het eten komen, want nu papa jarig is zou ze dat erg leuk lijken. Ik heb gezegd dat het wel kon, jij vind het toch ook goed?”
“Ik vind alles aan jou goed, schat.” Antwoordde Martijn terwijl hij een zoen in haar nek plaatste.
“Video kijken! Video kijken papa!” Riep Marieke uit.
“Zal ik er één opzetten? Welke wil je zien? Pocahontas? De Leeuwekoning? Of Aladdin?”
“…laddin?” vroeg Marieke, die het niet goed verstaan had door haar slechthorendheid.
“Aladdin dan maar?” En Martijn duwde de video in de gleuf. De videorecorder was erg oud, ze hadden hem gekregen van Martijn’s ouders toen ze gingen trouwen. Hij gaf soms beeldvervorming, en af en toe viel het geluid weg. De voorfilmpjes begonnen, en Martijn keek om zich heen. Marieke zat al met haar roze konijntje in haar armen vol bewondering de film te kijken.
“Sandra?” riep Martijn. “Sandra?!”
“Ik ben boven!” klonk het antwoord.
Martijn stommelde naar boven, en liep naar de slaapkamer. Daar zag hij Sandra gebukt wat was wegpakken. Hij sloop naar voren, en gaf haar toen een tik tegen de billen. Sandra schrok op, liet de was vallen, en zei toen:
“Waar ben jij op uit?”
“Ik ben nergens op uit...?” Met smekende ogen keek Martijn haar aan. Lachend vloog Sandra hem om de hals, en begon hem te zoenen.
“Alleen als je van me houdt.”
“Maar niet met mijn hele hart!”, riep Martijn quasi-verontwaardigd uit, “Dan heb ik niets meer voor Marieke.” vervolgde hij verdrietig. Zo kinderachtig, maar Sandra vond het prachtig.
“Nou vooruit… Geef me dan maar een half hartje.” Martijn kleedde zichzelf, en daarna haar uit. Verdwaasd keek Sandra hem aan.
“Maar Martijn, dit....” Martijn legde een vinger op haar mond, en duwde haar op het bed. Hij stortte zich op haar, en begon ritmische bewegingen te maken. Ze kreunde, en hij begon te zweten. Dan wordt alles troebel, alsof zand plotseling opwaait, dat ons het zicht belemmert. We zien nog zijn ejaculatie, waarmee hij de basis heeft gelegd voor een nieuw leven, want één van de vele spermacellen zou zich nestelen in haar eicel.


Hoofdstuk 2: Scheurende tijd
Flits! Met één grote lichtinslag zakt alles ineen, vervaagt tot stof dat in elkaar kruipt tot een haast oneindig kleine massa, waarna deze weer uit elkaar spat met de woede en vuur van een vulkaan totdat tijd en ruimte weer verenigd zijn en een nieuwe wereld zijn intrede doet. De verscheurde tijd heeft nu een lek, een gat, maar omdat dit gat bestaat weet niemand dat het er is. Want in dit eeuwige, en dus tijdloze lek van de tijd is er geen tijd, en ook geen ruimte, en dus heeft er toen op dat moment niemand bestaan. (want het moment heeft niet eens bestaan) Niemand kon weten van deze heftige wisseling die plotseling optrad, en ons verhaal verstoorde tot een nieuw geheel, met totaal andere wendingen. De lucht verkleurt van blauw naar zwart, bomen staan zoals tevoren, (hoewel er geen tevoren was?) en een wijk herontstaat, die onze aandacht op zich vestigt. We kijken beter, en zien door het zolderraam een jonge knaap die rustig in zijn bed licht te slapen…
Bip bip! Bip bip! Bam! De wekker ging af, Sander gaf snel met zijn hand een klap op de bovenste knop en het geluid verstomde vrijwel onmiddellijk. Hij keek even naar de tijd, kwart over drie. Precies zoals hij gepland had. Voorzichtig gleed hij uit zijn bed, trok zijn sokken aan en sloop toen naar beneden. Hij opende de deur naar de kamer met zijn elleboog, terwijl hij in zijn handen zijn schoenen droeg.
Alles was stil, het leek haast alsof de kamer zelf sliep. Hij legde zijn schoenen neer naast de bank, en liep toen naar de keuken. Daar pakte Sander een tas onderuit het aanrechtkastje en trok toen de koelkast open. Daar lagen ze naast elkaar, verlicht door de gelige lamp van de koelkast, tussen de kaas en de Griekse Salade. Vier prachtige blikjes bier, die hij snel in zijn tas laadde. Hij liep naar de voorraadkast en haalde er een zak paprikachips uit, die daarna ook in zijn tas verdween. Hij kon de spanning voelen, het stroomde door zijn hele lichaam, een gevoel dat hem genoegen deed. Hij schoot in zijn schoenen, en liep naar de gang. Daar haalde hij de sleutelbos uit zijn vader’s jas, en maakte de voordeur open. Voorzichtig sloot hij deze, en liep vervolgens naar de auto die op de oprit geparkeerd stond. Sander stond even stil en snoof de koele lucht op. Hij keek rond; er brandde nog licht bij de buren. Opgetogen liep hij toen op zijn vaders donkerblauwe BMW af. Hij liep eromheen, en liet onderwijl zachtjes zijn hand over de lak van de motorkap glijden. Hij maakte het portier open en nam plaats achter het stuur.
Krachtig gooide hij het portier dicht. Sander wreef in zijn handen, startte de auto en zette de verwarming aan. Met een achteloos gebaar gooide hij zijn tas op de achterbank, en schakelde in zijn achteruit. Hij gaf wat gas en liet de koppeling loskomen. Hij keek over zijn schouder en draaide de weg op. Weer schakelen naar 1, en toen gaf hij in een opwelling een flinke stoot gas. De banden spoelden totdat ze grip kregen op de ondergrond, en toen schoot de BMW naar voren. Het maakte een hels kabaal, dat vooral buiten de auto goed te horen was, maar Sander lachte luid en sloeg scherp de hoek om. Hij greep met zijn hand naar rechts en opende het dashboardkastje. Daar haalde hij zijn Cd uit, en duwde hem in de speler. Het eerste nummer begon te spelen, en Sander begon goed in de stemming te komen. Hij duwde een paar keer op het volume knopje totdat de hardhouse beats door de auto knalden. Hij wiegde met zijn hoofd bij elke knal en sloeg vrolijk met de maat mee op zijn stuur.
Sander besloot om eerst een rondje door de bebouwde kom te maken. De klinkers vlogen onder zijn motorkap door, de digitale snelheidsmeter gaf 72 kilometer per uur aan. Toen kwam er een bocht, hij gaf een ruk aan de handrem en draaide 90 graden, maar verloor daardoor wel aan snelheid. Nu kwam hij bij de Nachtegaalstraat, een grote geasfalteerde weg met aan weerszijden rijtjeshuizen en winkels. Zijn vrolijkheid kon hij goed uiten door een paar keer de toeter te laten schallen. Twee korte en drie lange stoten waarschuwingsgeluid schalden door de straat, en trots keek Sander in het rond. Hij was de master, hij maakte de regels. En het kon ook niet anders zijn, bedacht hij, want hij was de enige speler. En vals spelen was dus ook geen optie. Hij moest dit afmaken, vroegtijdig stoppen zou verliezen betekenen. Bij de rotonde minderde hij vaart. Hij keek goed of er geen verkeer aankwam, maar er was in geen velden of wegen een hond (of auto) te bekennen. Dus nam hij de rotonde linksom, en reed voor de gelegenheid nog een heel rondje voordat hij de afslag rechtsaf nam. Nu kwam hij op de weg naar de snelweg. Aangezien Sander van mening was dat die weg niet voor niets zo genoemd was, besloot hij om daar eens een fatsoenlijke snelheid te halen. Zijn record van 212 kilometer per uur moest hij kunnen verbeteren.
Hij gaf gas bij totdat de snelheidsmeter precies 120 kilometer per uur aangaf. Hij sloeg twee tracks van de CD over, en toen kwam zijn favoriete muziekgenre aan bod. De violen namen de eerste tien seconden van dit prachtige klassieke nummer voor hun rekening. Hij liet zijn twee handen los van het stuur, en begon daarmee zachtjes mee te wiegen op de muziek, als een heel slechte (doch in zijn nopjes zijnde) dirigent. Er reed een auto voor hem, en Sander probeerde zonder terug te grijpen naar het stuur hem in te halen. Hij had nog nooit met zijn benen gestuurd, maar dat gaf niets. Het stuur slipte een beetje langs zijn broek, maar Sander duwde zijn bovenbenen vastberaden naar boven. Uiteindelijk lukte het hem om deze passeermanoeuvre vlekkeloos te voltooien.
“Whoohoo!” schreeuwde hij uit, terwijl hij met zijn vuist in de lucht sloeg.
Het was tijd voor een korte pauze, bij de verkeershaven schoot hij snel over twee stroken naar rechts. Hij minderde vaart, reed rustig tot het midden door, draaide met een bocht de parkeerplaats op en trapte toen abrupt op de rem. Sander schoot bijna tegen de ruit aan, maar hij had genoeg weerstand in zijn benen kunnen geven om dit te voorkomen. (Sander droeg nooit een gordel) Hij schakelde de motor uit en verminderde het volume van de muziek zodat hij rustig kon genieten. Voor hem huppelde een eekhoorntje tussen het gras. Het bleef even staan, en snuffelde toen weer over de grond. Snel hield Sander de toeter ingedrukt. Het beest schrok zich lam, en schoot als een pijl uit een boog weg.
“Yeah!” lachte Sander, onderwijl naar zijn tas op de achterbank grijpend. Daar haalde hij zijn eerste blikje bier uit, en gulzig dronk hij het voor driekwart leeg. Toen opende hij zijn zak chips en begon de aardappelschijfjes in grote getale in zijn mond te schuiven. Na een minuut veegde hij het zout van zijn mond, gooide de zak achterin, sloeg het tweede biertje achterover, en wierp het blikje uit het raam. Meteen kon hij de actie weer voelen branden, en voor de laatste etappe van zijn rit wilde Sander alles uit de kast halen. Schakelen, naar achteren schieten, het stuur draaien, en vol gas naar voren. Hij bereikte de 90 kilometer per uur al voordat hij de parkeerhaven uit was. Meteen wilde hij de bolide tot het uiterste laten gaan. Hij trapte het gaspedaal naar beneden, en de teller schoot omhoog. 130, 139, 152, 183, 220… daar bleef hij even steken.
“La Grande Finale.” Bromde Sander in zichzelf. En daar ging hij. Hij werd weggedrukt in de leren fauteuil, terwijl de teller zijn toppunt bereikte, 251 kilometer per uur. Als een complete gek schoot hij over het wegdek, passeerde een vrachtwagen, toeterde, en gilde uit het raam. Hij hing met zijn hoofd uit het raam, stak één been uit het raam, of twee handen terwijl hij zijn auto zo recht mogelijk op het wegdek hield. Hij keek even om zijn schouder, maar daar staarde hij alleen maar in de duisternis. Toen keek hij voor zich, en kreeg de schrik van zijn leven. Er reed een andere auto op linkerrijbaan! Hij trapte op de rem, schoot met zijn hoofd tegen de ruit, liet de pedalen los, greep met één hand naar zijn hoofd terwijl hij met de andere een ruk aan het stuur gaf. Met 143 kilometer per uur schoot hij over de vluchtstrook langs de auto heen, en wist uiteindelijk de wagen weer onder controle te krijgen.
De rest van de weg reed hij opvallend rustig. Hij voelde zich misselijk, en wist dat hij een fikse buil op zijn hoofd zou krijgen. Nu zijn weekendavontuurtje ten einde was draaide hij weer rustig de laan in. Zijn gezicht was bleek, maar in zijn ogen stond nog steeds de spanning te lezen. Hij pakte zijn spullen, stapte uit de auto en sloot deze af. Met knikkende knieën strompelde hij de trap op, en liet zich op zijn bed vallen. De laatste twee blikjes bier nuttigde hij op zijn kamer. Hij keek even uit zijn raam, en er brandde nog steeds licht bij de buren…

Twee weken later:
“Sander, ik vind het prima dat je zo af en toe de auto gebruikt om naar school te gaan, of naar de stad bijvoorbeeld, maar dit moet je me toch eens uitleggen.” Sprak zijn vader Martijn, terwijl hij een papier voor Sander op de tafel legde. Hij was geflitst met 138 kilometer per uur, om 3:43 ’s nachts.


Hoofdstuk 3: Sander
Maar na een week liep Sander alweer door de discotheek. Hij drukte zich tussen de mensen door, en ging op een barkruk zitten. Naast hem zat een meisje van ongeveer 18 jaar, dat hem lieflijk aankeek.
“Wat zie jij er mooi vandaag uit, schat.”
“Nou jij niet. Vergeet het maar, ga iemand anders lastig vallen.” En hij bestelde een Wodka. Verbouwereerd keek het meisje hem aan. Ze zuchtte, haalde haar schouders op, en ging naar de dansvloer. Hij schoof een muntje naar het barmeisje en sloeg meteen zijn Wodka achterover. Zijn vrienden waren inmiddels ook gearriveerd, en sloegen hem vriendschappelijk op de schouder. Hand-vuist-knijp met Ferry, en de rest nam met een hoofdknik genoegen. Meteen werd er drank ingeslagen.
Het zestal legde altijd het geld bij elkaar voor drank. Ze deden niet moeilijk over het geld, iedereen kon zoveel bestellen als hij wilde. Zo was alles goed geregeld, vond Sander. Het duurde niet lang of bijna iedereen was dronken. Daan had nog even met een meid gezoend, maar toen ze allemaal naar buiten wilden ging hij toch mee. Buiten stonden ze grappen te maken, en hadden ze lol voor tien. Ferry stak een peuk op, en ook Thomas nam er één. Sander had geen zin om te roken. Zijn vrienden stonden te praten, maar hij lette niet echt op. Hij liet zijn ogen door de stegen dwalen. De donkere wolken, de stampende disco, de gesloten winkels, en het plein.
En daar stond hij! Bij de fietsen, hij had hem net geparkeerd. Opeens was het er gewoon, Sander had geen idee hoe het kwam. En, zo beredeneerde hij, had het er dus altijd al moeten zijn. Het was er nooit niet geweest, maar nu was de perfecte, (of perfecte onperfecte) sleutel gevonden. Het paste precies, of juist helemaal niet.
Dat ultieme gevoel van haat, had hij nog nooit ervaren. Hij wist bijna zeker dat nog niemand het ooit had ervaren, en dat deze ontmoeting puur toeval was. De kans was zo klein dat welke willekeurige persoon op aarde dan ook dit zou overkomen, maar hem gebeurde het wel. Hij voelde het. Hun genetische informatie was zo op elkaar afgestemd, dat Sander echt alles aan hem tegenstond. Zijn bewegingen, zijn uiterlijk, zijn fiets, en bovenal zijn bestaan. De razernij was er opeens, en het voelde alsof ze nooit meer weg zou gaan. Hij slaakte een gil.
Al zijn vrienden keken hem lachend aan, totdat ze de blik in zijn ogen zagen. Met gebalde vuisten liep Sander op de jongen af.
“Wat…?” Kon hij nog net uitbrengen voor hij de eerste klap te pakken had. Zijn vrienden zagen dat er gevochten werd, en dus kwamen ze aanhobbelen om ook mee te doen. Maar Sander zag het niet, hij zag alleen die vlek op zijn netvlies, en voelde het binnenin hem branden. Met elke slag die hij uitdeelde, werd het gevoel nog sterker. Zijn vrienden krabbelden terug toen de jongen begon te bloeden. Maar Sander niet. Sander moest doorgaan. Hij was niet meer de enige speler van dit spel, en had geen controle meer over de regels. Zijn knokkels deden pijn, en dus stond hij op. De jongen gorgelde even, en spuwde toen een klodder bloed op straat. Sander begon te springen. Hij liet zijn gewicht in de maag terechtkomen, op de knieschijven, op het kruis, hij wist van geen ophouden meer.
Maar toen, als een intern bericht wat Sander ontving, stierf de jongen. En met de slag waarmee hij de jongen doodde, baarde hij zichzelf. Het was gelukt! Eindelijk was hij geboren! Want immers, de furie was plotseling verdwenen, het levenloze lichaam stond hem niet meer tegen, maar hij had ook geen medelijden. Het was gewoon nodig, zonder dit had hij nooit geboren kunnen worden. Het was alsof hij al die tijd nog niet bestaan had, en nu pas uit dat gat, uit die scheur, was gekropen. Aldus had hij zichzelf gebaard. Hij had geen ouders, want die waren zijn kinderen. Zijn ouder was hijzelf. Het gat in zijn tijdslijn zou hij voor altijd bij zich dragen, maar het deerde hem niet meer. Het voelde alsof hij, door de jongen te doden, ook iets van hem in zich had en nu dus de twee uitersten verenigd had in zichzelf.
Tweeëndertig jaar later kreeg hij zijn eerste en enige dochter, Sandra.
__________________
Al is de reiziger nog zo snel, de ns vertraagt hem wel.
Advertentie
Topic gesloten

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten [Verhalenwedstrijd] De Vlieger
flyaway
0 22-05-2012 23:09
Verhalen & Gedichten [Verhalenwedstrijd] Een Duik in het Verleden
flyaway
0 30-05-2009 21:49
Verhalen & Gedichten [Verhalenwedstrijd] 65, of een Ode aan Jon
Verwijderd
0 12-04-2007 18:37
Verhalen & Gedichten Verhalenwedstrijd - Vurige liefde
Verwijderd
0 11-06-2006 11:45
Verhalen & Gedichten Verhalenwedstrijd: Een leven ondersteboven
Verwijderd
0 07-03-2006 14:26
Verhalen & Gedichten Verhalenwedstrijd 2: Kies uw winnende verhaal.
Ieke
102 04-01-2004 01:20


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 16:20.