ik heb nog geen titel

[Kleintjeyakult]

Ik heb nog nooit geschreven om te schrijven.
Ik schrijf wel maar het zijn gedachten en gevoelens.
Ik heb iets heel zwaars meegemaakt en daar heb ik veel over geschreven. Ik heb het nu geprobeerd in een verhaal te zetten, als in een manier om het te verwerken.
Ik wil het hier posten, ik zou ook graag reacties willen in hoe ik het misschien kan verbeteren. ik wil dit bewaren want ik ben zo bang dat ik het vergeet.
Ikpost het eerste deel, en als er geen interesse voor is dan laat ik het hierbij.

-------------------

“Daar is mijn lieve kleine zusje!” Als antwoord daarop kreeg ik trippelende voetjes en een karretje wat overal tegen aan knalde wat mijn richting op kwam.
Demi, mijn zusje van 8 maanden, een zusje waar ik altijd om vroeg en ook nog eens gekregen heb. Onverwacht dat wel, een moeder van 38 die een week nadat ze haar vriend gedumpt heeft erachter komt dat ze zwanger was. Maar Demi is ons zonnetje.
Ik gooi mijn tas in de bank en hoor mama al roepen “ruim dat nou toch eens meteen op”.
Ik plof neer in de keuken, neem demi op schoot en geef haar te eten. Ze knoeit weer eens verschrikkelijk, maar van mij mag ze dat.
Zoals iedere dag zitten we in de keuken en hebben we het over de afgelopen dag, deze keer mijn stage dag op een basisschool. Ik vertel over het mannetje van 4 waar ik een hartje van kreeg. Mama lacht.

Ik had nooit kunnen denken dat dit de laatste keer was, de allerlaatste keer.

“tielelieleliet” ………. “tielelieleliet” ……….
Dat kan de wekker toch niet zijn? Nee vast niet ik hoef vandaag pas laat naar school.
Dan zie ik de klok, het is pas 6 uur.
Ik draai me nog eens om. Hmm, toch stopt het geluid niet.
“tielelieleliet” ………. “tielelieleliet” ……….
Ach het is mijn telefoon!
“Met Denise..?”
Het is mama, ze gebruikt korte zinnen en vraagt me dringend of ik naar beneden wil komen.
Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Eerst of ik wat verkeerd heb gedaan, dan de angst dat er iets met Demi is gebeurd, of mijn broer van 14.
Ik kan maar beter naar beneden gaan.

Wanneer ik beneden kom zie ik Sylvia. Sylvia woont een paar deuren verder en is een hele goede vriendin van mama.
Mama ligt op de bank. Syl zit er naast.
Ik snap er niks van, wat is hier aan de hand.
Syl is de hele nacht bij ons geweest, mama heeft haar vannacht gebeld of ze wilde komen want het ging niet. Het was net zo als woensdag toen ze naar de dokter was geweest, en deze had geconstateerd dat ze hyperventilatie had en het rustig aan moest doen.
Maar ze voelde dat er iets niet goed was. Ze wilde ons niet lastig vallen want wij moesten de volgende dag naar school. Syl kwam en ze zag dat het niet ging.
Mama kon amper praten, had moeite met bewegen en haar armen deden pijn.
Ze hebben de huisartsenpost gebeld, ze mochten om half 7 komen.
Daarom belde mama naar boven, ze kon het zelf niet en wilde dat ik Demi uit bed zou halen wanneer ze wakker werd. Ze verwachtte dat ze zo terug zou zijn.

Rond een uur of 8 schrok ik wakker van de deur, Demi sliep ook nog.
Ze zijn terug, ik ren als een gek naar beneden.
Het was een vervelend bezoek geweest. Syl had het woord moeten doen, maar de dokter was boos geworden omdat mama zelf niet sprak. Ik reageer verontwaardigd “Dat kon ze toch ook niet”
Syl zegt dat het klopt. Al met al was het een vervelend bezoek, de dokter nam niet eens de moeite om de bloeddruk te controleren, en dat terwijl ze medicijnen heeft tegen hoge bloeddruk en daar al bijna een keer aan bezweken is. Ze moest maar gewoon rust houden.
Dat was het dan. Heel het huis op zijn kop, paniek van alle kanten. En mama die moest rust houden. Goed dan.

[Reynaert]

Denyse schreef op 02-10-2006 @ 23:04 :
Ik heb iets heel zwaars meegemaakt en daar heb ik veel over geschreven. Ik heb het nu geprobeerd in een verhaal te zetten, als in een manier om het te verwerken.

Aangezien het zo dicht bij je staat en zo persoonlijk is denk ik dat je het beter voor jezelf kan houden. Natuurlijk kan erover schrijven een enorme opluchting zijn, maar als je het aan onbekenden laat lezen kan je wel eens kritische reacties krijgen, waar je verder toch niets aan hebt omdat je alleen maar je verhaal kwijt wil.

Reynaert schreef op 03-10-2006 @ 00:02 :

Aangezien het zo dicht bij je staat en zo persoonlijk is denk ik dat je het beter voor jezelf kan houden. Natuurlijk kan erover schrijven een enorme opluchting zijn, maar als je het aan onbekenden laat lezen kan je wel eens kritische reacties krijgen, waar je verder toch niets aan hebt omdat je alleen maar je verhaal kwijt wil. [/B]

Dat dus.
Ik zou er dus nog even over nadenken of je het wel op een forum wil plaatsen.
Verder heb je wel een fijne manier van schrijven.

Wat Reynaert zegt, en de kans wordt ook groot dat je stijl/plot klappen krijgt, wat jij als kritiek op jouw interpretatie van de gebeurtenis zou kunnen zien. Daar word jij alleen maar ongelukkig van. Je kunt het wel proberen, voor verschillende schrijvers is het een soort van therapie gebleken (Marga Minco, onder andere), maar meestal is het verstandiger om er wat verder van af te staan, of om het goed te doorweven met fictie. Nadeel daarvan is dat je nooit meer echt kunt zeggen dat het jouw gebeurtenis is, omdat mensen dan moeite zullen hebben met de grens tussen fictie en non-fictie.

Je schrijfstijl is wel fijn, al zijn er kleine dingetjes die ik persoonlijk wel uit mijn hoofd zou laten, zoals het nabootsen van geluidjes, of zoveel puntjes achter elkaar zetten. Dat ziet er heel kinderlijk uit, of ja, ik vind het er gewoon slecht uit zien. Je bereikt veel meer als je de grote lijnen van de schrijfregels volgt.

[Kleintjeyakult]

Ik wil het wel graag plaatsen, als er mensen bereid zijn me een klein beetje te helpen.
Ik wil dit opschrijven en ik wil dat het goed te lezen is.
Mijn zusje is klein en die weet niks.
Ik doe dit voor haar en mezelf
Om het niet te vergeten, om het te kunnen bewaren

[Nienna*]

Kan het zijn dat ik dit ooit ergens (anders?) gelezen heb? Op een ander forum of zo? Het komt me zó bekend voor, het hele verhaal sowieso.
Verder kunnen we je best helpen met het verhaal goed opschrijven, maar bedenk wel dat kritiek pijnlijk kan zijn over iets dat zo dicht bij je staat.

[Kleintjeyakult]

Nienna* schreef op 03-10-2006 @ 14:13 :
Kan het zijn dat ik dit ooit ergens (anders?) gelezen heb? Op een ander forum of zo? Het komt me zó bekend voor, het hele verhaal sowieso.
Verder kunnen we je best helpen met het verhaal goed opschrijven, maar bedenk wel dat kritiek pijnlijk kan zijn over iets dat zo dicht bij je staat.

ik heb een paar jaar terug op het forum vertelt wat er is gebeurd.
een heel onsamenhangend verhaal. dus zal wel kunnen

[SiemdeCyper]

Hm, ik ben het wel eens met het bovenstaande dat het je misschien kan raken, maar goed als jij graag het wilt posten moet je dat vooral doen en openstaan voor kritiek .

Er zitten al heel wat puntjes in die ik zou willen verbeteren, maar wat ik voornamelijk wil noemen is dat ik merk dat je hoofd volgens mij heel vol zit met het verhaal en dat je het er zo snel mogelijk uit wil gooien. Je laat de gebeurtenissen snel op elkaar volgen en ik voel al aan dat de ramp zich snel zal voltrekken. Misschien helpt het om eerst het verhaal in het kort, maar wel uitgewerkt op te schrijven, maar niet te uitgebreid. Zodat het verhaal van je hart af is en dat het in ieder geval op papier staat, maar dat je later het dan helemaal gaat herschrijven. Nu begin je gelijk met het moment der onheil, inplaats van te vertellen hoe het eerst was. Als je namelijk eerst verteld hoe het eerst was en dat er dan in een keer in een ommekeer inzit, dan zal de lezer een veel grotere klap ervaren dan dat hij er gelijk ingeslingerd wordt (contrast). Bijvoorbeeld ook de situatie dat je moeder niet kon praten etc. zou veel beter beschreven kunnen worden, veel uitgebreider, er kunnen veel meer gevoelens en gedachtes en details in aangebracht worden. Tenzij het natuurlijk een situatie was die niets voorstelde met wat nog komen gaat en verder geen doel dient. Maar ik voel ergens dat het wel een belangrijk punt was.

Denk er maar eens over .

[Kleintjeyakult]

Dankjewel voor je tips, ik zal er nog eens goed over nadenken