Altijd gelijk?

[Nona Star]

De laatste paar jaar hebben mn ouders en ik steeds meer woorden met elkaar. Naar mijn idee is het ergste al geweest en ik moet toegeven dat ik die periode aan mezelf te wijten heb omdat ik me in die tijd vreselijk heb gedragen. Daarom voel ik me nu ook zo machteloos; ik heb geen idee wat ik fout doe en ik kan mn ouders ook niet overtuigen de situatie(s) vanuit mijn gezichtspunt te bekijken. Ze vinden namelijk altijd dat zij 'gelijk hebben'. Dat komt op mij heel kinderachtig over, ik heb namelijk geleerd mijn trots opzij te zetten en ongelijk toe te geven.

Even een voorbeeld: over een poosje ben ik jarig en ik zou een bed mogen uitzoeken omdat ik momenteel alleen op een tweepersoonsmatras slaap. Dat is natuurlijk helemaal niet gezond omdat de boel dan niet kan luchten. Dus ik dacht bij mezelf: dan kan ik dus een bed voor mijn tweepersoonsbed uitzoeken. Dus ik zat door de Ikea-gids te bladeren en liet een bed aan mn moeder zien. Ze ging helemaal door het lint; waar wel niet was ik met mn hoofd, dat ik een smerige egoist was en meer van dat sort dingen. Ik vond het vrij logisch dat ik dacht dat ik een tweepersoons mocht uitzoeken, eerlijk gezegd. Ik heb ze dat ook uitgelegd maar ze wilden er niets van weten. Zo kwam de discussie/ruzie op mijn vriend; ik zou altijd zo bestellerig doen en heel lullig met hem omgaan. Ik zei dat ik dat niet zo zag maar mn moeder zei letterlijk: "Nee, ik heb gelijk." (zo kinderachtig!) Die avond heb ik mn vriend huilend opgebeld en gevraagd wat hij er van vond. Hij snapte niet waar mn ouders dat idee vandaan haalden.

Een poosje terug zaten we met zn allen buiten (mn vriend was er ook nog bij) en hadden we het over een of andere spellingsfout. Het stomme was dat mn moeder en ik allebei precies hetzelfde bedoelden met een opmerking maar zei vond dat ze gelijk had en ik niet want 'zij had meer levenservaring'. Wat heeft dat in hemelsnaam voor berekking op je spelling vraag ik me dan af?!

Ik kan er gewoon niet tegen dat mn ouders (en vooral mn moeder) altijd hun gelijk moeten halen en niets willen weten van een redelijk gesprek waarin beide kanten van het verhaal belicht worden. Ik heb het idee dat ze veel te koppig zijn om ze in te laten zien dat zij ook wel eens fout zitten. Wat moet ik nou in hemelsnaam met ze aan?

[magicflower]

Nona Star schreef op 16-09-2003 @ 09:39:
Ik kan er gewoon niet tegen dat mn ouders (en vooral mn moeder) altijd hun gelijk moeten halen en niets willen weten van een redelijk gesprek waarin beide kanten van het verhaal belicht worden. Ik heb het idee dat ze veel te koppig zijn om ze in te laten zien dat zij ook wel eens fout zitten. Wat moet ik nou in hemelsnaam met ze aan?

Hey,

Ik herken dit wel een beetje. Mijn moeder is ook zo iemand. Ik weet dat ik soms nogal grof uit de hoek kan komen maar zelfs als ik op een rustige, beleefde manier probeer te zeggen dat ik een andere mening heb begint ze te brullen. Mijn moeder en ik komen gewoon totaal ni overeen op vele punten.

Wat ik er tegen doe? Ik probeer het me niet te fel aan te trekken. Meestal lukt dat ook wel en kan het me ook echt niks schelen. Maar ja, ik ben dan ook zo iemand die leeft in haar eigen wereldje. Geen fantasiewereldje, maar een wereldje met mijn eigen kleine en grote problemen.

ik weet niet of je hier iets aan hebt dus sorry als het nutteloos is.

[VG]

Hehe!

Owkee, ff een reactie van een jongen van 21. Waarbij het ook heel erg kan knetteren tussen hem en zijn moeder.

Mijn moeder is een echte control-freak, wanneer ze denkt dat ze ergens niet de controle over heeft is het al gauw niet goed.

Ik denk dat ouders (en vooral moeders) de kinderen nog echt als kinderen zien. Ik heb een full-time baan en krijg daarbij erg veel verantwoordelijkheid. Daarnaast ook nog 21 en ik kom heel vaak in de 'buitenwereld', terwijl pa en ma zichzelf wat isoleren in hun eigen wereld (en die wereld is er alleen thuis).

Het liefst zou m'n moeder me elke dag aan m'n handje naar m'n werk brengen, alle verantwoordelijkheid op zich nemen en alles voor me willen regelen. Want ze denkt dat het anders niet goed komt!

Ook wanneer een mening (mening van mijn ouders is vaak erg achterhaald, denk aan voorbeelden: "25 jaar geleden... blablabla") niet gelijk is aan hun mening, is geen enkele discussie mogelijk. De mening die zij heeft is goed", waarbij nog even gemeld moet worden dat ik "verkeerd" denk... Yeah, sure! Dat maak ik zelf wel uit!

De laatste tijd wordt het steeds erger, ik probeer de situaties te vermijden, waarbij moeder denkt dat ze nog meer buitengesloten wordt en de controle nog meer kwijt raakt.

Inschrijving naar verschillende woonstichtingen is al een paar maandjes de deur uit, maar met de huidige woningnood kan ik niks anders dan nog even zo doormodderen...

[Nona Star]

VG schreef op 16-09-2003 @ 10:51:


Ik denk dat ouders (en vooral moeders) de kinderen nog echt als kinderen zien. Ik heb een full-time baan en krijg daarbij erg veel verantwoordelijkheid. Daarnaast ook nog 21 en ik kom heel vaak in de 'buitenwereld', terwijl pa en ma zichzelf wat isoleren in hun eigen wereld (en die wereld is er alleen thuis).

Zo is het bij ook ongeveer. Pa en ma hebben allebei alleen hun werk en elkaar, geen vrienden en geen leven buiten elkaar om. Terwijl ik heel erg van alles op poten aan het zetten ben, ik kom op veel verschillende plaatsen, ken veel verschillende mensen, heb een heel actief sociaal leven, reis veel en ben bezig met een nieuwe opleiding.
Ik denk dat hun 'sociale isolatie' ook wel bijdraagt aan het feit dat ze geen normaal gesprek meer kunnen voeren zonder er een 'wie heeft gelijk'-strijd aan vast te knopen. Het feit dat mijn moeder een leidinggevende functie heeft kan ook wel meespelen, ze is echt De Baas, vooral thuis.

[VG]

Nona Star schreef op 16-09-2003 @ 12:09:
Zo is het bij ook ongeveer. Pa en ma hebben allebei alleen hun werk en elkaar, geen vrienden en geen leven buiten elkaar om. Terwijl ik heel erg van alles op poten aan het zetten ben, ik kom op veel verschillende plaatsen, ken veel verschillende mensen, heb een heel actief sociaal leven, reis veel en ben bezig met een nieuwe opleiding.
Ik denk dat hun 'sociale isolatie' ook wel bijdraagt aan het feit dat ze geen normaal gesprek meer kunnen voeren zonder er een 'wie heeft gelijk'-strijd aan vast te knopen. Het feit dat mijn moeder een leidinggevende functie heeft kan ook wel meespelen, ze is echt De Baas, vooral thuis.

Sociale isolatie is daar misschien wel een mooi woord voor, ja. Doordat ze zich isoleren (mijn ouders hebben ook nog een eigen bedrijf waardoor ze niet/nauwelijks hun wereld verlaten) blijven ze stil staan met hun gedachtengang.

Ik denk dat het ook wel vaak voorkomt in andere situaties, maar bij mij thuis word het referentiepunt altijd gelegd op de tijd dat mijn ouders nog actief in 'de buitenwereld' kwamen (zo'n 25 jaar terug). En sinds die tijd is er heel veel veranderd. Maar vertel die mensen dat maar eens... Want dat is dan weer niet zo... *zucht*

Ook wanneer ik duidelijk laat merken dat ik iets zelf wil doen, (invullen van m'n belasting, rotzooi rond de opleiding, dingen van het werk) dan voelt m'n moeder zich altijd erg gepasseerd. Ze heeft dan heel erg het gevoel dat ze het niet goed doet... Maar dat is niet zo, als ze iets regelt doet ze het wel degelijk goed, zelfs. Maar ik wil het zelf kunnen en doen! En dat word dan meestal weer niet geaccepteerd.

Ook dingen die ik van de buitenwereld meeneem (zoals bepaalde inzichten, meningen, of voorbeelden van hoe het bij een ander gaat) worden niet geaccepteerd. Dan doet de 'buitenwereld' het al gauw verkeerd en heb ik weer de hele verkeerde instelling.

Ik denk dat het allemaal heel erg te maken heeft dat kinderen nou eenmaal groot worden.
Ouders verliezen grip, zij zijn op een bepaald moment niet meer de 'helden' en je begint een eigen mening te vormen die je eerst nog niet had. (Als kind is je mening vaak gelijk aan die van je ouders). Het loslaten van de kinderen kan voor ouders erg moeilijk zijn... En ook in mijn geval betwijfel ik of mijn moeder me ooit zal zien als een zelfstandig persoon en niet meer als klein VGtje...

[Nona]

Ik denk dat iedere ouder er wel een beetje last van heeft. Heeft iemand ooit the Patriot gezien? Eén klein stukje kan ik me nog heel goed herinneren daaruit. Zoonlief (Gabriël heete hij geloof ik) wilde zijn ouderlijk huis verlaten om oorlog te gaan voeren. Zijn vader was het daar absoluut niet mee eens. Op een zeker moment riep die jongen: "I'm not a child!" De vader gilde: "You're my child!"
Ik vraag me af in hoeverre dat dan opgaat. Tot wanneer mag een ouder beslissen wat zijn kinderen doen en waar ze zich mee bezig houden? Natuurlijk wil zo iemand altijd het beste voor zijn kinderen, maar niet iedereen kan altijd maar beoordelen wat het beste voor een ander is...

Tja, regeltjes in huis zul je altijd houden. Zolang je bij je ouders woont moet je je aan bepaalde regels houden die je ouders bedacht hebben. Maar als het nou gaat om je eigen meningen vormen: dat is niet iets wat je ouders voor je zouden moeten doen. Meningen opdringen vind ik trouwens ook behoorlijk fout...
Ja, ze willen altijd gelijk hebben. Het enige wat je denk ik kunt doen is met smart op het moment wachten dat ze je als een volwassene zien (waarschijnlijk pas als je al lang en breed het huis uit bent en voor jezelf zorgt) en ze over je mening na gaan denken, alsof je dat zelf ook gedaan hebt .

Awh, mijn ouders hebben ook weleens van die momenten. Maar niet zo veel gelukkig.

Ouderlijke nieuwe smilie:

[Balance]

ik ken het wel, maar dan met andere dingen.
ik volg voor maatschappijleer het nieuws heel erg en in de lessen bespreken we ook heel veel. daardoor krijg je best wel wat kennis over de maatschappij en over oplossingen voor bepaalde dingen. Onder andere dat je niet kan gaan lopen schreeuwen wanneer je een oplossing ergens voor weet, maar eerst moet nadenken over de gevolgen; zowel positief als negatief.

maar mijn vader is veel te impulsief daarvoor. vindt hij iets, dan is dat direct de juiste waarheid. erover discussieren kan niet, want het ís gewoon zo. jongeren die iemand verkrachten moeten de doodstraf krijgen (dat soort dingen). dat daarbij ook onschuldigen vermoord kunnen worden en achteraf de straf niet kan worden teruggedraaid; daar denkt ie niet aan.
Maar zeg je het dan tegen hem, dan is het onzin, jammer, het zij zo.
Daar kan ik me op dat soort moment zó aan ergeren, gewoon omdat ik normaal een discussie wil houden, maar dat is niet te doen.
ik heb tegenwoordig maar geleerd m'n mond te houden. niet reageren en tot tien tellen. Discussies voeren doe ik dan maar met anderen.

[Nona Star]

Bedankt voor de verhalen e.d. maar als iemand een echt practische tip voor me heeft, zou dat wel heel fijn zijn. Ik voel er niet veel voor om het maar over me heen te laten komen en mn mond te houden. Bovendien los ik daar niks mee op en trekken mn ouders er geen lering uit. Ik wil dat ze op de een of andere manier inzien hoe kinderachtig ze wel niet bezig zijn, maar ik zou niet weten hoe ik dat aan moet pakken.

[VG]

Praktische tip: Uitvliegen...

[Nona Star]

Ben hard bezig