Er zijn meerdere kleine redenen waarom ik kwaad op haar ben. Ik heb de reden al wel eens eeder hier op het messagebord gezet maar ik zal het nog wel even kopiëren wat ik een tijdje terug al schreef.
In Oktober 2000 werd ik depressief. Ik werd veel gepest op school, dat was misschien nog wel de belangrijkste oorzaak. Het ging steeds slechter, ik begon mezelf te verwonden. Op school trok ik me helemaal terug, in de klas ging ik altijd helemaal in een hoekje zitten, ik praatte niet meer en ik bewoog niet meer. Ik keek niet naar het bord, keek alleen nog maar naar mijn boek,naar mijn tafel of naar buiten.
Ergens in Januari 2001 wilde ik echt niet meer leven en deed ook zelfmoordpogingen. In de les van de vertrouwenspersoon (toen nog niet mijn mentrix) begon ik te huilen, ik kon niet meer. Zij is toen met mij gaan praten, 1 keer in de week hadden we een gesprek. Na elk gesprek dat ik met haar had ging het nog slechter als daarvoor, maar ze zei dat dat erbij hoorde. Op een gegeven moment werd het echt te erg en moest ik naar het Riagg, ik wilde niet maar ze beloofde me te steunen. Maar vanaf de eerste keer dat ik bij het Riagg kwam hoorde ik niks meer van haar. Ze liet me het helemaal alleen oplossen. Pas aan het eind van het jaar toen er bekend werd dat ik bleef zitten (wat dus kwam door mijn problemen) vroeg ze weer een keer om af te spreken. De afspraak die we maakte werd elke keer op de dag zelf uitgesteld, elke keer had ze wat anders te doen. Toen ik haar uiteindelijk sprak had ze maar 20 minuten tijd voor me. Ik heb niet gezegd dat ik kwaad op haar was, maar ik was het wel. Toen ik na de vakantie mijn rooster ophaalde zag ik dat ze mijn mentrix was. Ik zie vanzelf wel wat er gebeurt dacht ik. Vanaf het begin van het jaar tot nu aan toe vraagt ze om de zoveel tijd hoe het met me gaat en of we weer een afspraak zullen maken om te praten. Elke keer vergeet ze dan weer af te spreken of ze vergeet de afspraak of ze is ziek. Dit nieuwe schooljaar heb ik haar nog geen één keer gesproken.
Met de psycholge van het Riagg kon ik wel goed praten en na elk gesprek van haar voelde ik me juist heel opgelucht inplaats van zo rot. Maar halverwege Oktober overleed haar man en kon ze niet meer werken. 4 maanden heb ik haar niet kunnen spreken en net een week terug sprak ik haar weer voor het eerst na die 4 maanden. Terwijl de vertrouwenspersoon bij mij op school wist wat er gebeurt was met de psycholge waar ik mee sprak, deed ze niks. 4 maanden gingen voorbij zonder dat ik met iemand kon praten. De vertrouwenspersoon deed net of ik niet bestond. Toen er in Januari dit jaar ook nog een soort tentoonstelling was waar mijn ouders ook op kwamen kijken, gign ze met mijn ouders praten zonder mij erbij te betreeken. Dat was echt de druppel. Ik ben naar haar toe gegeaan en heb gezegd dat ik kwaad was. Maar dat hielp niets, ze zei dat ze niet met mijn ouders had gesproken over hoe het met mij ging maar alleen over de voorstelling. Als ik dan zei dat ik niet alleen daarom kwaad was, gign ze er niet eens echt op in. Nou ja, ik kon dus gewoon niet met haar praten. Maar ik had op zijn minst gedacht dat ze nu wel weer eens zou afspreken nu ze wist dat ik kwaad was. Maar nee, sisnds dat gesprek ontwijkt ze me lijkt het wel. Ze wil nu echt helemaal niks meer met me te maken hebben, ze doet net of ik niet besta....ow ik ben er zo boos over! Daarom vroeg ik me af of iemand hier weet hoe ik met die woede om kan gaan.
Anne
|