Rode rozen zeggen zo veel meer (verhaal)

[Delicate]

Ik vraag me af of ze spijt zou hebben van haar daden als mijn kist de grond in zakt en bloedrode rozen het graf sieren. Ik vraag me af of ze zal rouwen. Ik vraag me af of ze de rest van haar leven een vreselijk schuldgevoel zal meedragen. Ik hoop het.

Nyna was een geliefd persoon, althans, bij de leraren. Leeftijdsgenoten konden enkel met geïrriteerde blikken naar haar kijken. Maar ze keek nooit terug, te geconcentreerd bij de les. Toch had ze altijd een clubje om zich heen hangen. Die haar haast leken te aanbidden, al leek mij dat erg sterk.

Ik bekeek haar altijd van een afstandje, enigszins afgeschrikt door haar rijen onderkinnen en weggestopte varkensoogjes. Lachend met mijn vriendinnen, om haar, ook dat ja. Iets waar ik me later nog vaak voor heb geschaamd in haar bijzijn. Ze wou persé het gymnasium halen, wat voor velen van ons een klinkklare zaak leek, was voor haar schijnbaar een grote uitdaging. Kreunend om het huiswerk dat werd opgegeven, en alleen door haar gemaakt werd, leek ze niet te geven om haar reputatie op school. De priemende ogen, die ze wel op haar rug moest voelen, leken haar niks te doen. Net als de plompe kleren waar ze zich elke dag weer in hulde.

Nyna ging niet om met populaire mensen, meer met het zogenaamde uitschot. Al mijd ik zo'n naam liever, omdat het nou eenmaal niet al te aardig is. Iets wat ik altijd probeer te zijn.
Maar om een duistere reden was aardig zijn in Nyna's omgeving een haast onmogelijke opgave. Irritante trekjes en gierig gedrag, kwabbende onderkinnen en betweterig -. Nee, ik hou erover op, de zon schijnt, de schooldag begint:


Ik duw de zware deuren van de ingang open. Geroezemoes van de kinderen sterkt aan en ik beland in de hal. Niemand schenkt echt aandacht aan me en ik hang rustig m'n jas op. Ik ben er nooit achtergekomen waarom, maar ik voelde me altijd populair. Al bewees het feit dat ik niet veel kennissen, laat staan vrienden had, het tegenovergestelde.

klein beginnetje van een verhaal.. reacties?
ps. het lijkt nu misschien een beetje een zoveelste verhaal over een schoolmeisje of wat dan ook, maar die kant wil ik niet op, nee, voor een van jullie iets daarover wou weten!

[Sketch]

Zijn die eerste en laatste alinea nu vanuit een ander perspectief geschreven? Vanuit die Nyna? Zo ja, dan is dat wel heel onduidelijk. Zo nee, dan vind ik het een heel vreemd opgebouwd stukje.

[Delicate]

Sketch schreef op 17-02-2005 @ 17:46 :
Zijn die eerste en laatste alinea nu vanuit een ander perspectief geschreven? Vanuit die Nyna? Zo ja, dan is dat wel heel onduidelijk. Zo nee, dan vind ik het een heel vreemd opgebouwd stukje.

Dat 1e is een los stukje, wat nu gewoon los in de ruimte staat, wat je wel vaker ziet bij verhalen. Daarna begin het verhaal en begint de ik-persoon wat te vertellen over o.a. Nyna en zichzelf. Dit zijn gewoon opgeschreven gedachten. Dan begint er een nieuwe dag, een schooldag (wat aan het eind van de vorige alinea staat), en dat is gewoon vanuit dezelfde ik-persoon geschreven als in het begin..

Duidelijk?

[Sketch]

Dus, de eerste en laatste alinea horen niet meteen bij de andere alinea's, zegmaar een nieuw hoofdstukachtig iets?

[Delicate]

Sketch schreef op 17-02-2005 @ 17:52 :
Dus, de eerste en laatste alinea horen niet meteen bij de andere alinea's, zegmaar een nieuw hoofdstukachtig iets?

Zoiets, alleen de laatste alinea is wel een direct onderdeel van het verhaal, alleen daar begint het verhaal 'actief', dus dat er ook een situatie word beschreven etc.

[Sketch]

hmja, ok. Het is me nu helemaal duidelijk geloof ik. Misschien kun je het een beetje duidelijker maken in je verhaal door na de eerste en voor de laatste alinea een extra witregel te gebruiken?

[Delicate]

Sketch schreef op 17-02-2005 @ 17:59 :
hmja, ok. Het is me nu helemaal duidelijk geloof ik. Misschien kun je het een beetje duidelijker maken in je verhaal door na de eerste en voor de laatste alinea een extra witregel te gebruiken?

Is een goed plan, ik zal het wat duidelijker proberen te maken

[x* princess *x]

wauw wat een mooi begin! Ik vind het erg goed opgebouwd en zeg me wanneer je boek uit komt want ik wil het zeker gaan lezen!

[Delicate]

Met de excentrieke kleren die ik mezelf aanmat, oogstte ik immer veel blikken. Sommigen van afschuw, sommigen van bewondering. Al vatte ik het allemaal op als een onmetelijke blijk van bewondering. Je kan het me niet kwalijk nemen, gezien het feit ik in mijn eigen wereld leefde. Een wereld die ruw verstoord werd, elke keer als iemand mijn territorium indrong.

Tegen de tijd dat ik begon om te gaan met Nyna was m’n zelfvertrouwen al behoorlijk naar beneden gehaald. Het feit dat mijn vriendental steeds verder terugliep hielp daar niet echt tegen. Nyna was niet wat ze leek. Niet die stinkende trut met achttien onderkinnen en mislukte kleding. Ze was, apart, dat wel. Ze bracht me ook in een nieuwe wereld.
En nu ben ik blij ook te zeggen, dat ik in dit verhaal niet eindig als een aan lager wal geraakte heroïne hoer. Het was alleen maar een wereld, die me leerde, uiteindelijk, dat ik liever in mijn oude wereldje bleef.

Nyna hield er ook rare principes op na, en na dat alles tussen ons achter de rug was, besprak ik haar principes nog wel eens spottend met de enige overgebleven vriendin. Want Nyna, had liever principes dan vrienden. Nyna had altijd totaal tegenstrijdige principes, ook dat.
Maar ze streefde ze na, alsof haar leven ervan af hing. Wat het misschien ook wel deed.

Maar goed, terug naar de tijd dat ik haar leerde kennen. Als in, echt leerde kennen. Ik trad een wereld binnen waar meer genotsmiddelen werden gebruikt dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ik vond me zelf altijd wel een stoere meid, leraren treiteren, maar alcohol drinken, drugs gebruiken? Niks voor mij, een pak van jullie hart : het is ook nooit iets voor me geworden. Ik ben een heilige maagd als het daar op aankomt.

Maar de wereld was fascinerend. Als ik in de zomer met haar op een grasveldje lag, voor me uitstarend, met als uitzicht blowende jongeren met hele fietskettingen aan de broek, dan kon ik daar uren liggen. Eten, was er ook in overvloed, alles. Maar een hoge prijs betalen deed je wel. Want Nyna had meer vrienden dan ik ooit had gehad bij elkaar. Ik twijfelde over de waarde van deze ‘vrienden’, maar ze had ze wel. En de knuffels, die blijkbaar als bewijs dienden daarvoor, vlogen over en weer. Ik voelde me altijd maar vreemd, tussen zoveel gezoen en geknuffel.


Nieuw stukje

[Redhair]

Het is een goed begin, alleen ik erger me een beetje aan de komma's. Teveel, sommige onnodig.
Voorbeeld:

Want Nyna, had liever principes dan vrienden

Ze was, apart, dat wel

Als ik in de zomer met haar op een grasveldje lag, voor me uitstarend, met als uitzicht blowende jongeren met hele fietskettingen aan de broek, dan kon ik daar uren liggen.

Hier teveel komma's.


Ik hoop dat je er wat aan hebt en ik kijk uit naar het vervolg.