[Verhaal] De herschepping van Christus.

Nieuw verhaal, tot mij gekomen toen ik luisterde naar 'Reversal Penetrations - Violation Sitcom'.

- - -

“Jezus Christus kwam naar de aarde om de zondaars te redden, van wie ik de ergste ben.”

“Veel te ver… Ga terug.”

“…en gooide de resten vervolgens in de afvalbak. Hoewel het een afschuwelijke stank gaf, deed niemand er ooit iets aan. Hij bleef dus zijn gebruikelijke procedure van verwijdering voortzetten.”
Alsof het hoogste oordeel al geveld was, galmden de woorden door de enorme leegte van de rechtszaal. Ogen brandden in zijn rug, poken priemden in zijn ziel. Hij werd ontleed, gewogen en te zwaar bevonden. Veel te zwaar.

“Verder terug.”

Duisternis verweven met stof en de geur van pijn. De lichamen van de kinderen lagen aan polsen en voeten gebonden op de houten werkbanken in de kelder. Een schemerig licht wist zich een weg naar binnen te worstelen door het kleine raam. Vertwijfeld bleef het in de atmosfeer hangen.

“Nee, verder nog.”

Alles was nog zo maagdelijk. De zoete smaak van de overwinning mengde zich met de metalen smaak van bloed en met trots overzag hij zijn werk. Hij had de brug geschapen. Fragiel en breekbaar, maar de verbinding was er. De tijd zou haar sterken.
Toen hij de volgende morgen wakker werd en het bloed uit de mondhoeken zag sijpelen, wist hij dat hij gefaald had. De brug was bezweken en zijn kinderen waren aan de overkant van het ravijn gebleven.
Maar hij gaf niet op. Het enorme doorzettingsvermogen dat nodig was geweest voor de eerste stap, de eerste sprong van absolute vervreemding, was nog niet verdwenen. Al snel had hij nieuw materiaal in handen en poogde hij opnieuw.

“Nee, dat is te ver.”

De dood van zijn vrouw was misschien de ware aanzet van het drama geweest. Waarschijnlijk gebruikte hij de sociale vrijheid van de rouwperiode om verder te vereenzamen en zich te verkneukelen over haar dood. Over de dood in het algemeen.
Vaker en vaker bleef hij in de kelder en tot vroeg in de morgen schelde het geluid van metaal op metaal door de stilte van de nacht. Gekmakend gehamer teisterde de buurt.

“Ja, daar.”

Na zes dagen van opsluiting kon men hem weer door de straten zien lopen, schichtig en met de hond van zijn vrouw aan de lijn. De buurtbewoners wisten niet hoe ze moesten reageren op de stoffige kleding met de donkerrode vlekken, de wallen onder zijn ogen en zijn gebogen rug. Wanneer ze hem troffen, maakten ze een opmerking over de hond. Het was een braaf beest. Rustig, gehoorzaam en stil. In de buurt van andere honden gaf ze geen kik. Ondanks al het gesnuffel bleef ze stil zitten en met lege ogen voor zich uit staren.
Niemand zag de kale plek op het voorhoofd van de hond.

“Goed. Maak nu de sprong voorwaarts.”

Keer op keer mislukte zijn werk, wat hij ook probeerde.
Hij kon niet vrij blijven van twijfel wanneer hij zo vaak faalde. Was hetgeen hij probeerde te bereiken überhaupt mogelijk? Tastte hij niet volkomen in het duister? Steeds meer kreeg hij het gevoel grond te bewandelen waar geen mens zelfs had mogen staan.
De klim naar de top was zwaar en telkens viel hij weer. Niemand was er om zijn last te torsen. Naarmate de weken verstreken, sijpelde de moed en de kracht langzaam weg.

“Ja.”

Op een dag vond hij zichzelf terug met zijn gereedschap in zijn trillende handen geklemd. Het daglicht dat zich door het raam naar binnen wurmde leek oneindig ver weg. De zon reflecteerde op zijn gereedschap. Zacht mompelde hij.
Drie helse dagen en nachten later had hij zich naar de buren gesleept en het verhaal verteld. Eerst was er de schrik en de walging, later maakten die plaats voor de sirenes en het gescheld.

“Hoe liep het af?”

Het begin van het einde was bekentenis in de rechtszaal. Alle hoop op vrijspraak van het aardse oordeel was met deze woorden vervlogen:
“Wat ik doe in mijn huis is het gebruiken van mijn kinderen voor experimentele doeleinden. Ik wil hen herscheppen, door hun voorste hersenkwab te vernietigen. Waarop het neerkomt is dat ik gaten in hun hoofd boor en bijtende vloeistof erin giet om hun intellectuele functies teniet te doen. Daarmee vermink ik het leven dusdanig dat de dood er geen grip meer op heeft en is verslagen.”

Met de klap van hout op hout velde de rechter het oordeel. Schuldig. Gejuich golfde van de tribune, gejuich donderde vanaf het balkon. De wereld klapte in haar handen.
“Heeft u nog iets te zeggen voor uzelf?” had de rechter gevraagd.
De mensheid hield haar adem in.

- - -

LUH-3417

[Type]

uuhm, zeer geil verhaal moet ik zeggen... Op het einde lekker ziek, maar zo zijn genieen meestal he...

goed geschreven joh... zeker...

Geweldig.. verder geen commentaar.

Paranoide schreef:
Geweldig.. verder geen commentaar.

Volkomen mee eens.

[Vlooienband]

Vreemd stuk. Eerst vond ik het ook alleen maar vreemd, omdat het niet erg duidelijk was. Naarmate ik verder las, werd het begrijpelijk. En logisch.
Toen het einde, dat was vreemd, waarom werd hij veroordeeld? Dat maakt het logisch en realistisch (voor zover het realistisch is ). Ik zou hem liever niet veroordeeld zien, maar dat is persoonlijk.
Toch leuk.


In het begint gebruik je aanhalingstekens bij wat hij zegt én bij wat de verteller vraagt. Later hou je hiermee op. Waarom?

"Drie helse dagen en nachten later had hij zich naar de buren gesleept en het verhaal verteld."
Hinderlijke herhaling: "en"

Bedankt voor de reacties.

Het is voor mij nog niet duidelijk wie wat zegt in dit verhaal. De vragen kunnen zijn van iemand die het onderzoek voor de rechtbank leidt, maar het kunnen ook vragen zijn die de veroordeelde zichzelf stelt.

De eerste zin is inderdaad van de veroordeelde. Ik plaatste heb tussen aanhalingstekens omdat ik het de status van een soort motto wilde geven. Denk ik.

Die hinderlijke herhaling valt wel mee, vind ik. Het woord 'en' kan heel wat hebben.

LUH-3417

[Just Johan]

goed

[skatergirl15]

grappig verhaal. de 1e keer dat ik het las snaptje ik er totally nix van maarrr na de reacties gelezen te hebben vat ik um eindelijk.
Ik vind het echt een goed verhaal. leuke schrijfstijl heb je by the way!

[FullMoon]

LUH-3417 schreef:

Het is voor mij nog niet duidelijk wie wat zegt in dit verhaal. De vragen kunnen zijn van iemand die het onderzoek voor de rechtbank leidt, maar het kunnen ook vragen zijn die de veroordeelde zichzelf stelt.

De vragen zijn er gewoon (vind ik). Waarom zouden ze van een specifiek persoon afkomen? Àls ze al door iemand gesteld worden, dan door iemand die het verhaal al kon maar het nog eens wil horen. Of een soort tweede stem in het hoofd van de hoofdpersoon.

[karamba]

Echt weer zo een verhaal die je een paar keer moet overlezen om te snappen. Maar nadat ik hem snap heb ik er zeker bewondering voor.

Bedankt voor de reacties. Kent iemand trouwens het nummer Violation Sitcom van Reversal Penetrations? Lijkt me grappig als iemand het verhaal leest en terwijl daarnaar luistert, aangezien ik het geschreven heb met dat op de achtergrond.

LUH-3417