"depressief" of schop onder je hol, en door

Morgan schreef op 27-03-2007 @ 22:01 :
Hm, nou ja, als ze dat niet weten, dan mag het ze wel verteld worden. Kan me het nauwelijks voorstellen alleen.

Ik denk dat dat ook regelmatig geprobeerd wordt door de omgeving, maar dat lang niet iedereen er voor open staat en/of het begrijpt en/of er ook mee aan de slag gaat en/of wat dan ook.
Ik ken wel voorbeelden van dergelijke 'situaties'.

Leonoor schreef op 27-03-2007 @ 22:03 :
Ik denk dat dat ook regelmatig geprobeerd wordt door de omgeving, maar dat lang niet iedereen er voor open staat en/of het begrijpt en/of er ook mee aan de slag gaat en/of wat dan ook.
Ik ken wel voorbeelden van dergelijke 'situaties'.

Nou ja, kijk, maar dat iemand het niet begrijpt of er niets mee kan, daar kunnen ze eigenlijk toch ook niks aan doen? Ik ken iemand die niet depressief is, maar het leven wel érg moeilijk vindt. En het ís voor hem ook heel moeilijk, want door zijn gedrag houdt ook bijna niemand het bij hem uit. Maar hij snapt domweg niet wat hij verkeerd doet, zelfs al vertel je het hem honderd keer. Hij heeft gewoon volkomen geen inzicht in zichzelf en krijgt dat ook echt niet (hij is nu ruim in de veertig denk ik). Wat heeft hij er dan aan?

Morgan schreef op 27-03-2007 @ 22:12 :
Nou ja, kijk, maar dat iemand het niet begrijpt of er niets mee kan, daar kunnen ze eigenlijk toch ook niks aan doen?

Dat zeg ik toch ook niet?

Al weet ik niet of ze er echt niets aan kunnen doen, dingen die iemand iig zou kunnen doen zijn bv. er over nadenken, het toch eens proberen, hulp zoeken om het te leren, enz.

Wat heeft hij er dan aan?

Ik denk niet dat hij aan alleen maar begrip wel wat heeft.
Juist omdat hij zelf dat inzicht mist, lijkt het mij handig als een ander probeert hem dingen te vertellen, als hij die ander gelooft is er nog een kansje dat er dan ooit wel iets verandert, zonder dat hij zelf dat inzicht heeft of krijgt.

[Luki]

Mijn algemene punt is gewoon dit,

Je moet je (negatieve) gevoelens onder controle hebben,
niet onder controle zíjn van je negatieve gevoelens.

Ten aller tijde.

T zijn jouw gevoelens en jij kiest wat je ermee doet.

Jha tog ofniet?

Ennn..

Over het algemeen hebben mensen met een bepaalde leefstijl nou eenmaal meer depressie dan mensen met vice versa.. En íedereen krijgt zijn portie klote shit in zijn leven, het is dus maar hoe je daarmee omgaat. Zie bovenstaande..

Luki schreef op 28-03-2007 @ 16:55 :
Mijn algemene punt is gewoon dit,

Je moet je (negatieve) gevoelens onder controle hebben,
niet onder controle zíjn van je negatieve gevoelens.

Ten aller tijde.

T zijn jouw gevoelens en jij kiest wat je ermee doet.

Jha tog ofniet?

Ja, dat zou wel moeten, zou mooi zijn als iedereen dat kon. Maar dat kán niet iedereen altijd. Dat lijkt wat moeilijk tot je door te dringen. Tegen iemand met een depressie zeggen: 'Je moet je negatieve gevoelens gewoon onder controle hebben' is even zinnig als tegen iemand met suikerziekte zeggen: 'Je moet je insulineproductie gewoon onder controle hebben'. Het hele probleem is nou juist dat ze dat níet hebben, en 'gewoon toch doen' werkt niet altijd zo simpel.

[Luki]

Sarah schreef op 28-03-2007 @ 16:57 :
Ja, dat zou wel moeten, zou mooi zijn als iedereen dat kon. Maar dat kán niet iedereen altijd. Dat lijkt wat moeilijk tot je door te dringen. Tegen iemand met een depressie zeggen: 'Je moet je negatieve gevoelens gewoon onder controle hebben' is even zinnig als tegen iemand met suikerziekte zeggen: 'Je moet je insulineproductie gewoon onder controle hebben'. Het hele probleem is nou juist dat ze dat níet hebben, en 'gewoon toch doen' werkt niet altijd zo simpel.

Ja maar je ziet mijn punt over het hoofd...

KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE..

Als mensen hebben wij een fantastische feature namelijk KEUZE. En die feature mag en kan je altijd maar dan ook altijd inzetten.

Goede gevoelens en dingen komen niet altijd zomaar naar je toe vliegen. Daar mag je niet vanuit gaan.

Sarah schreef op 26-03-2007 @ 10:42 :
Ik heb zelf de indruk dat de meeste mensen in het LJH topic die zichzelf depressief noemen, ook al daadwerkelijk bij een psych lopen en een diagnose hebben, en dat de mensen die dat niet doen, ook niet van 'depressie' spreken. In het 'dagelijks spraakgebruik' zie je veel vaker dan mensen bij een dipje al roepen dat ze een depressie hebben. En ik denk ook, dat in het LJH topic je een erg eenzijdig beeld krijgt van mensen - want als ze zich kut voelen posten ze wel, en als ze zich blij voelen hebben ze wel wat beters te doen.

Hier heb ik weinig aan toe te voegen

Luki schreef op 28-03-2007 @ 16:58 :
Ja maar je ziet mijn punt over het hoofd...

KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE KEUZE..

Als mensen hebben wij een fantastische feature namelijk KEUZE. En die feature mag en kan je altijd maar dan ook altijd inzetten.

Nee, helaas. Dat kan dus níet altijd. Ik kan er niet voor kiezen om nu mijn vleugels uit te slaan en door het raam te vliegen. Een depressieve patient kan er niet voor kiezen om opeens vrolijk te worden. Je hebt niet altijd alles in eigen hand, sommige dingen zijn buiten je bereik.

Luki schreef op 28-03-2007 @ 17:04 :
Met die instelling blijf je depressief voor altijd.

Natuurlijk niet. Je kunt er namelijk wel voor kiezen om te probéren er iets aan te doen, bv. medicatie gebruiken en in therapie gaan. Of je kunt afwachten tot het vanzelf overgaat, en proberen om tot die tijd niet in een negatieve spiraal te geraken. Maar je kunt niet floep opeens genezen. Zo werkt dat niet.

[Luki]

Sarah schreef op 28-03-2007 @ 17:02 :
Nee, helaas. Dat kan dus níet altijd. Ik kan er niet voor kiezen om nu mijn vleugels uit te slaan en door het raam te vliegen. Een depressieve patient kan er niet voor kiezen om opeens vrolijk te worden. Je hebt niet altijd alles in eigen hand, sommige dingen zijn buiten je bereik.

Zei ik niet dat het om levensstijl ging.. Je INSTELLING. Als je ingesteld bent om te denken dat dingen buiten je bereik zijn en het maar beter laat zoals het is, blijf je toch depressief.

En wachten tot de depressie overgaat???? Give me a break please..

Luki schreef op 28-03-2007 @ 17:06 :
Zei ik niet dat het om levensstijl ging.. Je INSTELLING. Als je ingesteld bent om te denken dat dingen buiten je bereik zijn en het maar beter laat zoals het is, blijf je toch depressief.

En wachten tot de depressie overgaat???? Give me a break please..

Kies jij er nou eens voor om goed te lezen wat er staat en te begrijpen wat ik bedoel. Je kunt toch altijd overal voor kiezen?

Er is een verschil tussen 'alle hoop opgeven' en 'beseffen dat het niet van de ene op de andere dag vanzelf gaat'.

[Luki]

Oja excuus dat ik steeds mijn posts wijzig. Ik wil dit glashelder hebben vandaar...

[Luki]

Sarah schreef op 28-03-2007 @ 17:08 :
Kies jij er nou eens voor om goed te lezen wat er staat en te begrijpen wat ik bedoel. Je kunt toch altijd overal voor kiezen?

Precies! Je kunt altijd overal voor kiezen. Ook als de situatie uitzichtloos is zijn er altijd keuzes die je verder brengen in je leven.

Luki schreef op 28-03-2007 @ 17:10 :
Precies! Je kunt altijd overal voor kiezen. Ook als de situatie uitzichtloos is zijn er altijd keuzes die je verder brengen in je leven.

Nee, je kunt dus niet altijd overal voor kiezen, anders had jij wel er voor gekozen om mijn sarcasme door te hebben. Je kunt altijd uit verschillende dingen kiezen, dat klopt, en meestal zal het ene alternatief beter zijn dan het andere. Maar de mogelijkheden worden beperkt door de grenzen van je kunnen op dat moment.

En neem me niet kwalijk, ik ga er nu voor kiezen om iets nuttigs te doen met mijn tijd in plaats van me druk te maken om een of ander wereldvreemd kindje op internet

[Luki]

Sarah schreef op 28-03-2007 @ 17:12 :
Nee, je kunt dus niet altijd overal voor kiezen, anders had jij wel er voor gekozen om mijn sarcasme door te hebben. Je kunt altijd uit verschillende dingen kiezen, dat klopt, en meestal zal het ene alternatief beter zijn dan het andere. Maar de mogelijkheden worden beperkt door de grenzen van je kunnen op dat moment.

En neem me niet kwalijk, ik ga er nu voor kiezen om iets nuttigs te doen met mijn tijd in plaats van me druk te maken om een of ander wereldvreemd kindje op internet

Sarah meid, allemaal fine wat je zegt. Maar je keuzes maak je zelf in leven. Je leven is niet een meerkeuze toets. En jah, als je nou eenmaal niet-niet depressief kán zijn, ben je wel hulpeloos, en heb je hulp nodig, als je nog sterk genoeg bent om dat aan te nemen, nou ja aannemen.. OMARMEN dan, met vertrouwen in jezelf en vertrouwen in de persoon die je dan helpt.

Ik vind dit anders best een constructieve discussie
Maar wereldvreemd kindje??? Ik bespeur hier geen vertrouwde sarcasme helaas. Dus kom terug als we op niveau kunnen praten.

[Nona]

Willen jullie allebei wat minder op de man spelen?

[Luki]

Kruimel schreef op 28-03-2007 @ 17:24 :
Willen jullie allebei wat minder op de man spelen?

Ik vind dit anders best een constructieve discussie

Moet ik nog mezelf quoten ook nog

[Nona]

Luki schreef op 28-03-2007 @ 17:26 :
Moet ik nog mezelf quoten ook nog

Ik vraag je of je wat minder op de man wilt spelen en het kan me weinig schelen of je dat doet of je het leuk of nuttig vindt of niet. Gedraag je maar gewoon.

[Luki]

Whatever you say

Je kan inderdaad tot op zekere hoogte kiezen voor een bepaalde instelling. Maar iemand met een lichamelijke afwijking kan niet zomaar er voor kiezen om van die afwijking af te zijn. Iemand met suikerziekte kan niet zomaar de ziekte weg wensen. Iemand die geen benen heeft kan niet zomaar de keuze voor benen maken. En zo werkt het ook met depressie; iemand die depressief is mist een bepaalde stof in z'n hersenen, of heeft hier een tekort aan. Dat stofje kan je niet zo maar even kiezen, net zo min als je voor benen kan kiezen als je die niet hebt. Iemand met suikerziekte kan kiezen voor insuline, iemand met een depressie kan kiezen voor hulp.

@ Luki: Je hebt dus wel iets gelijk met je keuzes, maar sommige keuzes kunnen we gewoon niet maken. Iemand zonder benen kan er niet voor kiezen ineens te gaan lopen, iemand die depressief is kan er niet voor kiezen ineens niet meer depressief te zijn. Maar iedereen kan kiezen voor een vorm van hulp.

[Luki]

http://www.ods.nl/amigo/amigo7/index...html~mainFrame

Bekend boek wat misschien wat licht op deze zaak kan schijnen.

[Luki]

Andijvie schreef op 28-03-2007 @ 17:59 :
Je kan inderdaad tot op zekere hoogte kiezen voor een bepaalde instelling. Maar iemand met een lichamelijke afwijking kan niet zomaar er voor kiezen om van die afwijking af te zijn. Iemand met suikerziekte kan niet zomaar de ziekte weg wensen. Iemand die geen benen heeft kan niet zomaar de keuze voor benen maken. En zo werkt het ook met depressie; iemand die depressief is mist een bepaalde stof in z'n hersenen, of heeft hier een tekort aan. Dat stofje kan je niet zo maar even kiezen, net zo min als je voor benen kan kiezen als je die niet hebt. Iemand met suikerziekte kan kiezen voor insuline, iemand met een depressie kan kiezen voor hulp.

@ Luki: Je hebt dus wel iets gelijk met je keuzes, maar sommige keuzes kunnen we gewoon niet maken. Iemand zonder benen kan er niet voor kiezen ineens te gaan lopen, iemand die depressief is kan er niet voor kiezen ineens niet meer depressief te zijn. Maar iedereen kan kiezen voor een vorm van hulp.

Waarom toch dat gedoe over die suikerziekte. Ik snap het verschil wel tussen iets fysieks en mentaals. Ik vind het gewoon moeilijk te geloven dat het merendeel van de depressieve mensen aan die fysieke aandoening lijden.

Bovendien kunnen mentale dingen overslaan in fysieke dingen, geloof het of niet. Dat gebeurt als er veel stress is. Misschien kan langdurige mentale depressie overslaan in fysieke depressie? Als je er telang mee blijft lopen? Ach wat, maar dit laatste is dus wel wat speculatief van mij..

[Luki]

Stress, goed woord trouwens.

Ik denk dat veel mensen depressie verwarren met gestressd zijn..

[Briseïs]

Luki schreef op 28-03-2007 @ 18:17 :
Waarom toch dat gedoe over die suikerziekte. Ik snap het verschil wel tussen iets fysieks en mentaals.

Er is bijna nooit een duidelijke scheidslijn tussen fysiek en mentaal.

Edit: ik ben niet aardig.

Luki schreef op 28-03-2007 @ 18:17 :
Bovendien kunnen mentale dingen overslaan in fysieke dingen, geloof het of niet. Dat gebeurt als er veel stress is. Misschien kan langdurige mentale depressie overslaan in fysieke depressie? Als je er telang mee blijft lopen? Ach wat, maar dit laatste is dus wel wat speculatief van mij..

Ik denk dat dat komt doordat mensen niet hun gevoel durven kijken, en zich verstoppen voor zichzelf. Maar sommige gevoelens zijn zo sterk. die moeten eruit, en dat gaat linksom of rechtsom.
denk ik, dit is mijn niet-wetenschappelijk onderbouwde mening.

[Luki]

Briseïs schreef op 28-03-2007 @ 18:26 :
Er is bijna nooit een duidelijke scheidslijn tussen fysiek en mentaal.

Tjonge, ik zou jou bijna een hele zware depressie toewensen.

Je reageert op mij met een flinterdun argumentje wat niet eens van belang is, tezamen met een semi-agressieve bijna-toewensing???

En hier wil je reactie op?

Ha ha ha

ha

ha

ha

[da leentjuh]

@ Luki: een depressie is een ziekte , daar kies je niet voor.

Mentale dingen kunnen worden veroorzaakt door fysieke tekortkomingen, net zoals dat bij bepaalde hersenproblemen je karakter kan veranderen.

En het is te allen tijde.

[Luki]

Richt men zijn woede / verdriet etc naar buiten, noemen we het agressie. Schelden, fysiek geweld, schreeuwen, dreigementen etc.

Richt men zijn woede niet naarbuiten maar juist naar binnen, is er depressie. Zelf destructief dus.

En kom nie ouwehoeren want dit zijn onomstootbare waarheden van de Oprah show.

[Luki]

da leentjuh schreef op 28-03-2007 @ 18:45 :
@ Luki: een depressie is een ziekte , daar kies je niet voor.

Mentale dingen kunnen worden veroorzaakt door fysieke tekortkomingen, net zoals dat bij bepaalde hersenproblemen je karakter kan veranderen.

En het is te allen tijde.

Ja een ziekte in levensinstelling.

Ey wach es even??

Heb je mij ooit zien zeggen dat een persoon kiest voor depressie?

Luki schreef op 28-03-2007 @ 18:48 :
Ja een ziekte in levensinstelling.

Nee dus, een fysieke aandoening. Je mist een stofje in je hersenen, daardoor word je depressief.

Je denkt er echt te makkelijk over.

Luki schreef op 28-03-2007 @ 18:46 :
Richt men zijn woede / verdriet etc naar buiten, noemen we het agressie. Schelden, fysiek geweld, schreeuwen, dreigementen etc.

Richt men zijn woede niet naarbuiten maar juist naar binnen, is er depressie. Zelf destructief dus.

En kom nie ouwehoeren want dit zijn onomstootbare waarheden van de Oprah show.

Wat een dikke onzin Niet iedereen die woede opkropt wordt of is depressief, en mensen die woede (of welke emotie dan ook) wél uiten kunnen prima ook depressief worden.

Je moet die plaat eens weghalen, geloof ik.

[Luki]

Andijvie schreef op 28-03-2007 @ 18:50 :
Nee dus, een fysieke aandoening. Je mist een stofje in je hersenen, daardoor word je depressief.

Je denkt er echt te makkelijk over.

Heb ik hier mijn argumenten niet al over gegeven? Moet ik in herhaling vallen?

Dus alle depressieve mensen hebben volgens jou deze fysieke aandoening??

[da leentjuh]

Een tekort aan stoffen (neurotransmitters) die afgegeven worden onder invloed van je autonome zenuwstelsel heeft weinig te maken met instelling.


En voor wat informatie die wat zinniger is dan Oprahfeitjes:

http://www.spreekuurthuis.nl/themapa...hema=Depressie

Luki schreef op 28-03-2007 @ 18:52 :
Heb ik hier mijn argumenten niet al over gegeven? Moet ik in herhaling vallen?

Dus alle depressieve mensen hebben volgens jou deze fysieke aandoening??

Mogelijk niet alle, maar wel een groot deel. Dat kan door vanalles komen; genetische aanleg bijvoorbeeld, of gewoon een slecht dieet etc etc.

[Luki]

Andijvie schreef op 28-03-2007 @ 18:52 :
Wat een dikke onzin Niet iedereen die woede opkropt wordt of is depressief, en mensen die woede (of welke emotie dan ook) wél uiten kunnen prima ook depressief worden.

Je moet die plaat eens weghalen, geloof ik.

Dat is ook niet wat ik zeg, je leest het verkeerd denk ik.

Maar ik vind het een goede uitleg van die Oprah dinges.

Je woede ís toch naar buiten gericht als je agressie vertoond? En als je depressief bent is je woede toch ook naar binnen gericht? Glashelderder kan het niet denk ik..

En het gaat hierbij specifiek niet om of je je negatieve gevoelens uit of niet.. Maar hoe je ermee omgaat, hoe je er zelf tegenaan kijkt. Je kan je woede zíjn. of je kan woede hebben en dat zijn verschillende dingen.

[da leentjuh]

De site al gelezen?

Hier even wat voorbeeldjes die daar staan

ziekten die depressie kunnen veroorzaken:


medicijnen die depressie kunnen veroorzaken:


Instelling zei je?

Luki schreef op 28-03-2007 @ 18:56 :
Dat is ook niet wat ik zeg, je leest het verkeerd denk ik.

Maar ik vind het een goede uitleg van die Oprah dinges.

Je woede ís toch naar buiten gericht als je agressie vertoond? En als je depressief bent is je woede toch ook naar binnen gericht? Glashelderder kan het niet denk ik..

En het gaat hierbij specifiek niet om of je je negatieve gevoelens uit of niet.. Maar hoe je ermee omgaat, hoe je er zelf tegenaan kijkt. Je kan je woede zíjn. of je kan woede hebben en dat zijn verschillende dingen.

't Is véél te kort door de bocht

[da leentjuh]

Ook wel opvallend dat niemand het met m eens is.. Hoe zou dat toch komen?

[Luki]

Nou raak ik in de war..

Worden mensen depressief als shit gebeurd in hun leven?
Omdat ze genetische aanleg hebben?
Omdat ze een aandoening hebben?
Omdat ze zijn opgevoed om als slachtoffer te denken?
Slecht mother fuking dieet???????????????

Jullie hebben meningen en leuke spreekbeurten..

Ik heb ook mijn mening.

Ja vast wel een aantal procent van de depressieve mensen zijn zo door een fysieke aandoening, dat ontken ik toch niet... Die discussie wil ik allang achter me laten.

Ik heb het over het merendeel van de depressieve mensen waarbij het een mentaal probleem is. Waar ligt nou de oorzaak der oorzaken volgens jullie?

Worden mensen depressief omdat de serotine niveau daalt?? Of daalt de serotine niveau omdat mensen stress krijgen??

Ik denk de laatste..

En bij het geval van die eerste wat is dan toch de oorzaak dat die serotine zomaar minder word.. Zomaar? En let op ik heb het over de MENTALE gevallen.

[Luki]

da leentjuh schreef op 28-03-2007 @ 19:03 :
Ook wel opvallend dat niemand het met m eens is.. Hoe zou dat toch komen?

Omdat de meeste mensen zich niet aan deze discussie durven te wagen vrees ik, want we komen geen stap verder zo te zien.

Het valt me bij jullie op, dat jullie allemaal verschillende argumenten blijven aanvoeren. Tis niet alsof jullie met z'n allen 1 concrete mening hebben. Waarbij mijn mening overanderd blijft al zo'n 5 pagina's lang.

Bovendien is mijn motief hier op dit topic om mijn mening te geven. Jullie lijken mij allemaal uit het veld te willen slaan. Ik heb al een aantal persoonlijke aanvallen moeten lezen, terwijl ik genuanceerd blijf.

Luki schreef op 28-03-2007 @ 19:08 :
Het valt me bij jullie op, dat jullie allemaal verschillende argumenten blijven aanvoeren.

Misschien omdat het niet zo simpel is als dat jij graag wilt dat het is?

Het is onzin dat je maar één argument aan zou mogen dragen en dat anders je mening steeds weer verandert. Mijn mening is iig na alle pagina's (ik tel er pas drie trouwens) nog steeds hetzelfde.

En ik heb van jou nog geen genuanceerde reactie gezien.

[Luki]

Leonoor schreef op 28-03-2007 @ 19:19 :
Misschien omdat het niet zo simpel is als dat jij graag wilt dat het is?

Het is onzin dat je maar één argument aan zou mogen dragen en dat anders je mening steeds weer verandert. Mijn mening is iig na alle pagina's (het zijn er nog maar drie trouwens) nog steeds hetzelfde.

En ik heb van jou nog geen genuanceerde reactie gezien.

Ja jouw mening idd. Dat zie ik heus wel. Maar ik bedoel ik lees meningen van verschillende mensen die niet aan elkaar te knopen zijn.

En ik nuanceer mijn tekst wel, nooit mijn mening..

Luki schreef op 28-03-2007 @ 19:22 :
Maar ik bedoel ik lees meningen van verschillende mensen die niet aan elkaar te knopen zijn.

Is het niet logisch dat de meningen van verschillende mensen niet aan elkaar te knopen zijn? Het zijn immers verschillende mensen? (Ik vind de mening van vrijwel alle mensen die hier reageren opzich namelijk wel vrij duidelijk en ik heb ook nog niemand tegenstrijdige reacties zien posten, geloof ik.)

Ik heb ook nog weinig genuanceerde teksten van je gezien. Maar misschien komt dat omdat je mening niet genuanceerd is en die toch overal doorheen te 'ruiken' is.

[Luki]

Leonoor schreef op 28-03-2007 @ 19:23 :
Is het niet logisch dat de meningen van verschillende mensen niet aan elkaar te knopen zijn? Het zijn immers verschillende mensen? (Ik vind de mening van vrijwel alle mensen die hier reageren opzich namelijk wel vrij duidelijk en ik heb ook nog niemand tegenstrijdige reacties zien posten, geloof ik.)

Ik heb ook nog weinig genuanceerde teksten van je gezien. Maar misschien komt dat omdat je mening niet genuanceerd is en die toch overal doorheen te 'ruiken' is.

Mij best, ieder zijn eigen visie.

Waarom zou ik mijn mening moeten nuanceren?? Ik kom tenminste niet met onderhandse beledigingetjes en ik wuif andermans argumenten niet weg zonder tegenwoord.

[Luki]

Ok ik ben zo terug, denk even na over wat je nu tegen mij gaat zeggen.

Tis maar dat ik deze discussie belangrijk vind want normaal ben ik zwaar allergisch voor persoonlijke aanvallen (topic flaming) die uit dunne lucht komen.

[Balance]

@Luki: wanneer zie jij iemand als depressief? Ik heb namelijk het idee (maar ik kan daarin fout zitten, dus vandaar mijn vraag) dat jij iemand die wat down is, depressief noemt. Maar vergis je niet, depressiviteit is een diagnose die moet worden vastgesteld door een psycholoog. Het is niet zo dat je depressief bent op het moment dat je je even minder voelt. Er bestaan tests voor die diagnose en je moet verdomd hoog score, wil je ook depressief zijn. Binnen die depressiviteit zijn dan nog gradaties. Je hebt langdurige depressies, korte maar heftige depressies, etc.

Je vroeg ook ergens hoe mensen dan depressief worden. Over het algemeen wordt aangenomen dat bepaalde mensen er aanleg voor hebben. Je hebt bijvoorbeeld een tekort aan een neurotransmitter, waardoor de kans dat je depressief wordt veel hoger is dan bij anderen. Maar óf je ook echt depressief wordt, hangt af van risicofactoren in je leven en protectieve factoren. De een heeft genoeg protectieve factoren in z'n leven om de risicofactoren te kunnen ondervangen. Zo'n buffer (protectieve) factor kan bijvoorbeeld zijn: een makkelijk temperament, veel vrienden/familie, een hoge Sociaal economische status, etc. en een risicofactor kan zijn: scheiding van ouders, ontslag van werk, armoede, overlijden van persoon, etc.

Als je dus al verhoogde aanleg hebt op depressief te raken en je hebt ook nog meer tegenslagen dan je kan bufferen met je protectieve factoren, dan kan je depressief worden. Zodoende is het dus geen keus. Je kan enigszins je protectieve factoren beïnvloeden, maar een hele hoop heb je ook niet in de hand, evenals veel risicofactoren en bovenal: je aanleg.

@sterrenmeisje: mijn beide ouders zijn depressief geweest (over aanleg gesproken ) en ik heb niet het idee dat zij er voor konden kiezen hoe zij er mee om konden gaan. Het overkwam ze, ze raakten er in verstrikt. En het was voor hen onmogelijk om te voorkomen dat ze anderen (waaronder mij) erin meesleepten en om reacties te geven die soms ongehoord waren. Maar ik blijf het in het kader van de ziekte zijn en ik wil daar absoluut geen excuses voor.

Sorry voor de lange post

Balance schreef op 28-03-2007 @ 20:34 :
@sterrenmeisje: mijn beide ouders zijn depressief geweest (over aanleg gesproken ) en ik heb niet het idee dat zij er voor konden kiezen hoe zij er mee om konden gaan. Het overkwam ze, ze raakten er in verstrikt. En het was voor hen onmogelijk om te voorkomen dat ze anderen (waaronder mij) erin meesleepten en om reacties te geven die soms ongehoord waren. Maar ik blijf het in het kader van de ziekte zijn en ik wil daar absoluut geen excuses voor.

je hebt ook wel gelijk, maar het is voor mij erg zwaar en moeilijk om bijvoorbeeld met mijn zusje om te gaan nu ze echt zwaar depressief is. ik ga me daardoor ook steeds slechter voelen, ik kan niks goed doen in haar ogen en met mij gaat het ook niet altijd even geweldig. op het moment dat ik aan het randje van de afgrond stond, gaf zij mij nog even een duwtje zeg maar. ik heb zelf ook een winterdepressie en ik heb niet het idee dat ik mensen echt tot last ben. dat zit gewoon ook niet in me zeg maar. ik los het liever zelf op. natuurlijk bedoel ik dan weer niet dat het stom is hulp te zoeken of ovr je problemen te praten, absoluut niet, maar zo zit ik niet in elkaar. ik weet dat bij veel dingen niet mijn zusje praat, maar haar ziekte, maar dat doet evenveel pijn. om ooit weer normaal met mijn zusje om te kunnen gaan vind ik dat excuses van haar kant (of een bedankje idd) wel op zijn plaats zijn, nodig zijn misschien. onze relatie is gewoon beschadigd namelijk. en het is niet zo dat ik alles goed doe en zij alles fout, zij verdient mijn excuses voor het feit dat ik haar niet kan helpen... nou, zucht, ik weet het ook even niet.

[Nona]

Balance schreef op 28-03-2007 @ 20:34 :
@sterrenmeisje: mijn beide ouders zijn depressief geweest (over aanleg gesproken ) en ik heb niet het idee dat zij er voor konden kiezen hoe zij er mee om konden gaan. Het overkwam ze, ze raakten er in verstrikt. En het was voor hen onmogelijk om te voorkomen dat ze anderen (waaronder mij) erin meesleepten en om reacties te geven die soms ongehoord waren. Maar ik blijf het in het kader van de ziekte zijn en ik wil daar absoluut geen excuses voor.

Nu is een keuze natuurlijk ook maar relatief, maar mensen die vinden dat het geen keuze is leggen de verantwoordelijkheid vaak zo buiten henzelf. Nu vechten sommige mensen er echt voor en ik twijfel er niet aan dat dit ook voor jouw ouders opgaat, maar aangezien therapie en het moedwillig veranderen van attributies wel degelijk kan helpen tegen een depressie (niet in alle gevallen) moet de oplossing intern gezocht worden. Zo kunnen sommige mensen die oplossing ook zelf genereren en als het gaat om een echte depressie is dat nooit makkelijk. Maar het is wel degelijk mogelijk. Dus ja, ik geloof wel dat het voor een deel te maken heeft met wilskracht, en de juiste adviezen opvolgen.
Zo geloof ik ook dat "ik voel me zo kut en ik kan niet meer" niet de houding is die zal helpen tegen een depressie, en dat deze gedachten aangevochten moeten worden. Ik heb ook wel met mensen geproken die boos werden als ik voorstelde die gedachten aan te vechten, die erop bleven wijzen dat het moeilijk was en dat ik maar begrip moest hebben. Daar houdt het voor mij ook op. Ik wil best advies geven, take it or leave it. Lichamelijk? Ja, maar echt niet alleen maar.

[Balance]

Kruimel schreef op 28-03-2007 @ 20:44 :
Nu is een keuze natuurlijk ook maar relatief, maar mensen die vinden dat het geen keuze is leggen de verantwoordelijkheid vaak zo buiten henzelf. Nu vechten sommige mensen er echt voor en ik twijfel er niet aan dat dit ook voor jouw ouders opgaat, maar aangezien therapie en het moedwillig veranderen van attributies wel degelijk kan helpen tegen een depressie (niet in alle gevallen) moet de oplossing intern gezocht worden. Zo kunnen sommige mensen die oplossing ook zelf genereren en als het gaat om een echte depressie is dat nooit makkelijk. Maar het is wel degelijk mogelijk. Dus ja, ik geloof wel dat het voor een deel te maken heeft met wilskracht, en de juiste adviezen opvolgen.
Zo geloof ik ook dat "ik voel me zo kut en ik kan niet meer" niet de houding is die zal helpen tegen een depressie, en dat deze gedachten aangevochten moeten worden. Ik heb ook wel met mensen geproken die boos werden als ik voorstelde die gedachten aan te vechten, die erop bleven wijzen dat het moeilijk was en dat ik maar begrip moest hebben. Daar houdt het voor mij ook op. Ik wil best advies geven, take it or leave it. Lichamelijk? Ja, maar echt niet alleen maar.

Daar ben ik het wel mee eens, wat dat betreft hebben mensen het eerder ook al mooi verwoord: je kiest niet voor je depressie, maar je kiest wel voor hulp. En misschien is het met ouders zoals bij mij ook wel anders, omdat ze toch altijd een gezin houden waarvoor ze wel móeten vechten. Ik kan niet echt oordelen hoe dat bij bijvoorbeeld het zusje van sterrenmeisje is. Ik kan me ook voorstellen dat het in jouw situatie (ik heb het nu tegen sterrenmeisje dus) wel heel moeilijk is. Het verschilt blijkbaar per situatie.

[Luki]

Sorry voor lange post? Ik vond hem anders heel verhelderend. Ik heb er zelf niet genoeg verstand van om het zo onder woorden te brengen. Maargoed, hiermee is genoeg gezegd door iemand met meer verstand van zaakjes dan ik. Dus ben ik verlost van deze discussie.

YIIIHIEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!

Owja, ik denk dat een protectieve factor zou zijn, het vermogen tot keuze, wat ik in een stuk of 300 posts probeer duidelijk te maken.