Beste lezer,
Op vakantie is dit schrijfsel van mijn hand ontstaan. Wat vind je ervan? Tips, aanwijzingen?
En hier drinken we op!
Boodschappen doen in Frankrijk is een feest. Supermarkten hebben een enorme variëteit aan producten. Meer nog dan in Nederland is er keus uit veel verschillende én veel bij benadering dezelfde artikelen. Levende krabben, versgebakken brood, yoghurt in talloze smaken, staarogende vissen, exotische vruchten, een uitgebreid wijnassortiment: het is er allemaal, de klant uitdagend aankijkend. Als God van eten houdt, snappen we waarom Frankrijk is gekozen als zetel van de uitdrukking die een weldadig leven verbeeldt…
Niet graag richt ik me op overeenkomsten met Nederlandse winkels. Juist het andere is interessant. Wanneer je er voor open staat, kan zelfs door zoiets banaals als eten je kijk op de wereld worden verruimd door te reizen. Maar ook voor de vakantieganger die om het andere niet maalt, is het hier comfortabel inkopen doen: thuis verkrijgbare dingen zijn hier tevens koop. Supermarkten richten hoekjes in met Nederlandse producten. Geen ontberingen; mayonaise voor 6 euro, voor de liefhebber.
Maar wat is de waarde van het verblijf in den vreemde, als je juist aan dat vreemde voorbij wilt gaan? Zelfs mijn leraar Grieks, uiterst voorzichtig en bezorgd (motto: hoofd koel houden!), wist het en raadde het aan: beschouw het als een uitdaging je aan te passen aan de eetgewoonten van het land, waar je je bevindt. Dat wijn drinken - alcohol is gevaarlijk en slécht - niet mocht was behalve inconsequent in Italië ook een tegenvaller.
Nu zijn wij Nederlanders wel een beetje genoodzaakt ons aan te passen. Velen van ons spreken relatief goed vreemde talen en een grote groep probeert zich aan te passen aan het leven in den vreemde, daar verblijvend. Sommigen verklaren dit door ons kleine binnenland, met als gevolg: weinigen van ons in het buitenland. Dat is niet de juiste verklaring: wij gaan op vakantie met z’n allen en in groten getale.
Oorzaak is het grote buitenland (zó over de grens, voor weinig geld!) en nationale trots op onze reputatie als talenkenner. Doordat we vaker geconfronteerd worden met het buitenland, wordt onze interesse gewekt. En de wil het leven daar te ervaren door geen Telegraaf te kopen, maar Le Dauphiné. Geen Goudse kaas te eten, maar plaatselijke Reblochon. Geen Heineken, maar een streekwijn.
De Savoie, huidig verblijfsoord, kent tal van streekproducten. Drank is sterk vertegenwoordigd, het immense drankschap in de Champion rijk gevuld. Mijn keus valt op een drankje met citroen. Vol trots de fles meegebracht naar een rendez-vous, dezelfde avond nog. Toch maar even kijken hoe sterk deze likeur eigenlijk is. Na enig zoeken denk ik het gevonden te hebben: 30%! Maar, bij aanschaf over het hoofd gezien: jus de citron, staat er achter. Limonade!
Volgende dag, een tweede poging. Het drankje dat de trots van de regio is, wil ik niet aan me voorbij laten gaan. Goed opgelet en deze keer likeur met génépi, een lieflijk wit bloempje, gekocht. Na een gevecht met de kurk, eindelijk, de proefsessie…
De smaak was belabberd. Die citroenlimonade, dat was een bewijs van Gods aanwezigheid in Frankijk! En dit is het mooie van reizen: zoiets maak je alleen dan mee.
__________________
Met beide benen op de grond kom je niet ver..
Laatst gewijzigd op 24-07-2003 om 22:23.
|