Koude oorlog

[L!3K3]

Hey
Kan iemand mij in het kort uitleggen waar de koude oorlog over gaat? Ik ga namelijk woensdag geschiedenis herkansen. En al die samenvattingen op internet zijn allemaal kei lang.
Maarjah, ik hoop dat iemand me kan helpen.

[alpha]

Dit mag naar Maatschappelijke Vakken

http://huiswerk.scholieren.com/werks...log&vak=&type=

hier zit heel veel tussen, en lang niet alles is lang... gewoon wat verder kijken dan je neus lang is.

[Balance]

Ik heb een samenvatting van 3,5 kantje gemaakt over de Koude Oorlog. Kleiner kon écht niet. Moest wel van de docent, maar ik heb nu al enkele gebeurtenissen eruit moeten halen. Laat staan als het nog korter moest.
Ik weet dus niet of het kort genoeg is voor jou, maar ik zet hem maar gewoon neer:

De Koude Oorlog

Na de Tweede Wereldoorlog waren de spanningen uit die tijd nog lang niet voorbij. Het gedroomde Derde Rijk van Hitler was weliswaar verslagen, maar er waren nog grote verschillende opvattingen aanwezig. Zo ook tussen de twee grote machthebbers: de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie.
De Verenigde Staten waren kapitalistisch, wat wil zeggen dat alles om geld draait en er wordt gewerkt via het vrijemarktprincipe; naar vraag-en-aanbod. Verschil tussen rijk en arm was duidelijk aanwezig en ook op persoonlijke kenmerken, zoals bijvoorbeeld huidskleur, werd onderscheid gemaakt. Geen gelijkheid dus en absoluut geen gelijke verdeling. Maar toch had de burger veel in te brengen in dit democratische systeem.
De Sovjet-Unie vond dit maar niks. Als communistisch land stond bij hen gelijkheid voorop. En deze gelijkheid was volgens hen alleen te bereiken als het land alles bezat en eerlijk uitdeelde aan de bevolking. In theorie zou er een gelijkwaardige samenleving ontstaan zonder verschil tussen arm en rijk en zonder dat er werd gekeken naar persoonlijke kenmerken. In théorie dus, want in de praktijk kwam niet alles even rooskleurig uit.

Toch was de Sovjet-Unie er heilig van overtuigd, dat deze vorm van planeconomie dé oplossing was en het kapitalisme was dan ook de gevreesde vijand. Angst om ooit veroverd te worden door de vijand was er altijd en dus kwamen na de Tweede Wereldoorlog deze spanningen direct weer terug. Deze spanningen tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie, die tot 1990 aanwezig bleven, kregen de naam ‘De koude oorlog’.
De spanningen waren niet nieuw, ze woedden al eerder. Ze waren ook één van de oorzaken, waardoor Hitler zo ver had kunnen komen, want aangezien Hitler verklaarde tegen het communisme te zijn hadden de westerse landen hem zijn gang laten gaan, in de hoop dat er iets goeds zou gebeuren. Ook de Russische burgeroorlog zorgde voor spanningen, want de Verenigde Staten en andere westerse landen hadden daarin de witten gesteund; zij waren tegen het communisme dus. Maar al met al bleek het niet allemaal zo uit te pakken als hoe de partijen het bedoeld hadden en de spanningen waren dus ook na de Tweede Wereldoorlog weer teruggekeerd.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog in 1943 werd er een conferentie opgericht. Roosevelt (Verenigde Staten) en Churchill (Groot-Brittannië) hadden eerder tijdens de oorlog in 1941 al het Atlantisch Handvest opgesteld waarbij zij vaststelden dat er een organisatie zou moeten komen die internationale problemen oplosten, zodat er geen geweld meer hoefde te komen. De volgende stap was een ontmoeting met Stalin. Tijdens de conferentie van Teheran bleek al dat Stalin de landen die waren ingenomen, niet zomaar van plan was te laten gaan hoewel hij zich toen nog met name aan Polen vasthield. Later, in de Sovjet-Unie vond de conferentie van Yalta plaats. Dit was van 4 tot en met 11 februari 1945, waarbij Stalin, Roosevelt en Churchill weer aanwezig waren. Stalin was van mening dat Duitsland hard moest worden gestraft; De Sovjet-Unie had immers zware verliezen geleden en dat zou Duitsland weten ook! Roosevelt en Churchill waren het hier totaal niet mee eens. Maar de Tweede Wereldoorlog was nog niet afgelopen en dus werd er ook nog geen definitieve beslissing gemaakt over de verdeling van Duitsland. Wel besloot men alvast om Polen een stukje te verplaatsen, waardoor Polen een deel van Duitsland bij het land kreeg, maar ook een deel moest afstaan aan de Sovjet-Unie. Stalin was daar tevreden mee.
Maar een echte beslissing omtrent de verdeling van Duitsland volgde bij de conferentie van Potsdam, van 17 juli tot en met 2 augustus 1945. Bij deze conferentie waren Stalin, Truman (opvolger van de overleden Roosevelt) en Churchill aanwezig, hoewel Churchill halverwege nog werd vervangen door zijn opvolger Attlee. Tijdens de conferentie besloot men om Duitsland in vier delen te delen. Het westelijk deel van Duitsland was voor de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk en het oostelijk deel voor de Sovjet-Unie. Ditzelfde gold voor de hoofdstad Berlijn. Daarnaast werd er ook besloten een Geallieerde Controleraad in te voeren. Deze Controleraad zou de beslissingen nemen voor de zaken die zowel Oost- als West-Duitsland aangingen. Dit was voornamelijk van belang voor economische zaken.
De theoretische viersplitsing leidde in de praktijk tot een tweesplitsing: de kapitalistische Bondsrepubliek Duitsland (BRD) tegen de communistische Duitse Democratische Republiek (DDR) onder leiding van de Verenigde Staten (BRD) en de Sovjet-Unie (DDR).

Ondertussen stond de rest van de wereld niet stil. Met name in Japan waren er volop moeilijkheden aan de gang, want de Tweede Wereldoorlog was daar nog niet op zijn einde gelopen. De Sovjet-Unie moest de Verenigde Staten bijvallen met het veroveren van Japan en op die manier een einde maken aan de verschrikkelijke Tweede Wereldoorlog. Toch bleek het vooral een ingreep van de Verenigde Staten, want zij lieten in 1945, zonder medeweten van de Sovjet-Unie, twee atoombommen vallen op de Japanse steden Hiroshima en Nagasaki. Dit terwijl de Sovjet-Unie niet eens wist dat de Verenigde Staten deze atoombom bezaten; niet eens dat zoiets bestond! Maar de oorlog was wel afgelopen en Japan kwam onder de handen van de Verenigde Staten te vallen.

In 1948 volgde het eerste échte conflict tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie. De twee landen waren het niet eens geworden over een aantal onderwerpen en de Sovjet-Unie besloot daarop om de toegangswegen van West-Berlijn te blokkeren. De enige manier om langs deze blokkade te komen was via de lucht en al doende hielden de Verenigde Staten een jaar lang een luchtbrug in stand waarmee West-Berlijn werd bevoorraad. De Sovjet-Unie besloot daarop de blokkade toch weer op te heffen, aangezien zij geen oorlog met de Verenigde Staten wilden riskeren wetende dat zij wél en de Sovjet-Unie nog géén atoombommen had. Deze kreeg de Sovjet-Unie overigens nog wel in 1949 in handen.

De Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Nederland, België, Luxemburg, Portugal, Italië, Denemarken en Canada besloten nog in datzelfde jaar de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) op te richten; Een organisatie waarin werd afgesproken dat, als één land uit de organisatie werd aangevallen, de anderen automatisch meevochten. Als reactie op de NAVO stichtte de Sovjet-Unie met de DDR, Tsjecho-Slowakije, Polen, Hongarije, Roemenie, Bulgarije en Albanië de tegenhanger op te richten: het Warschaupact.

En inmiddels was er nog meer opgericht, want in 1945 werden de Verenigde Naties (VN) opgericht. Dit was een wereldwijd orgaan dat had besloten dat er nooit meer zulke grote oorlogen mochten plaatsvinden en dat er, om die oorlogen te voorkomen, voortaan een internationaal orgaan overleg zou voeren over diverse beslissingen. 51 landen deden er vanaf het begin mee, wat groeide tot bijna 200 tegenwoordig.
Omdat er vijf landen waren die het grootst waren en het meest betaalden kregen zij een recht boven dat van de rest. Zij zaten in de Veiligheidsraad en kregen daar het vetorecht. Wanneer één van de aanwezige landen een beslissing van de VN niet goed keurde ging het hele plan niet door. De landen die dit vetorecht kregen, waren: China, Frankrijk, De Sovjet-Unie, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. De Sovjet-Unie en de Verenigde Staten konden met dit orgaan hun strijd verder bevechten, want al ging het er niet meer zo hard aan toe met wapens, de kans om elkaar dwars te zitten was er nog volop. Het vetorecht werd dan ook volop gebruikt door de twee landen.

Maar op meer plaatsen woedde de oorlog tussen het kapitalisme en communisme nog. Ook in Korea was deze oorlog nog steeds aan de gang. Korea was verdeeld in twee delen, Noord- en Zuid-Korea. Het noorden was communistisch en het zuiden kapitalistisch. Logischerwijs stonden de Verenigde Staten dan ook achter Zuid-Korea en de Sovjet-Unie achter Noord-Korea. Ook hier was er dus een groot gevecht gaande. Eigenlijk zouden de landen zich niet mengen in de oorlog, gezien het feit dat zij beiden toestemming van de VN nodig zouden moeten hebben voor militair ingrijpen, maar de Verenigde Staten konden gebruik maken van het feit dat alleen aanwezigen van de VN konden stemmen. Op het moment dat de Verenigde Staten namelijk het voorstel deed om Korea binnen te vallen, boycotte de Sovjet-Unie de VN en kon zij dus ook haar vetorecht niet gebruiken. De strijd ging dus verder en de twee landen (en daarnaast ook het communistische China) stuurden elk troepen naar Korea. In 1950 brak de Korea-oorlog uit. In 1953 eindigde deze oorlog met een wapenstilstand, maar van echte vrede tussen de landen is nog steeds geen sprake. De onenigheid tussen het kapitalisme en communisme was nog lang niet afgelopen.

Die ging juist verder en wel in Cuba. Daar kwam namelijk in 1959 de communistische Fidel Castro aan de macht. Met Kennedy daarbij in de Verenigde Staten aan de macht werd er in 1961 een strijd gestart om Fidel Castro te verslaan, want het communisme kwam nou opeens wel heel dichtbij de Verenigde Staten. De zogenaamde ‘Cubacrisis’ begon. Kennedy zette een plan op om in de Varkensbaai, Playa Giron, troepen Cuba binnen te laten vallen en bovendien werd er een bom gegooid. Deze aanval mislukte volledig en de Verenigde Staten bleken Castro flink onderschat te hebben. Kennedy was woedend vanwege de mislukking en gaf zelfs de CIA de opdracht om Castro uit de weg te ruimen. Dit lukte niet en ondertussen zat Castro niet stil. Hij nam contact op met Chroesjtsjov, de opvolger van Stalin, en liet de Sovjet-Unie 40.000 soldaten en 150 schepen vol raketten naar Cuba brengen. Toen Kennedy dit ontdekte voelde hij zich erg verraden. De raketten bleken aanvalsraketten te zijn en waren op de Verenigde Staten gericht. Hij was bang voor een aanval en leek tot alles in staat om dit te voorkomen. Bovendien betekende een aanval van de kant van Cuba en de Sovjet-Unie een aanval terug en dat in een periode waarin met nucleaire wapens gedreigd werd. Maar de maatregelen die de Verenigde Staten namen hadden niks met de atoombom te maken. De Verenigde Staten besloten om een zeeblokkade in te stellen. De Sovjet-Unie wilde zich echter niet laten kennen en stuurde gewoon schepen op deze blokkade af. Het zag er naar uit dat de Derde Wereldoorlog zou gaan beginnen, maar op het allerlaatste moment haalde de Sovjet-Unie haar schepen terug en werd de oorlog voorkomen. De Verenigde Staten en de Sovjet-Unie maakten de afspraak dat de raketten terug zouden worden gehaald en de strijd in Cuba afgelopen was.

Deze vervolgde zich echter in Vietnam, want ook daar liep de strijd uit in een oorlog. Vietnam was namelijk in 1954 in een communistisch land (het noorden) en in een kapitalistisch land (het zuiden) verdeeld. Vanzelfsprekend was de Sovjet-Unie dan ook voor het noorden en waren de Verenigde Staten voor het zuiden. In dit gevecht, de Vietnam-oorlog, was ook China van de partij, als communistisch land. Het noorden wilde heel Vietnam in handen hebben en begon de oorlog. De Verenigde Staten bleken veel weerstand te krijgen, iets wat zij niet hadden verwacht. Uiteindelijk, in 1975, kwam het communisme als winnaar uit de strijd. Vietnam werd communistisch en de Verenigde Staten hadden voor het eerst verloren.

Maar de strijd die er woedde ging ‘gewoon’ verder. Het veranderde in een technologische strijd. Met man en macht probeerden de twee landen in alles de eerste te zijn. De atoombom hadden de Verenigde Staten al, maar er werd volop gestreden om de eerste satellieten, de eerste man in de ruimte, de eerste man op de maan… alles werd geprobeerd om de ander af te troeven, waarin men om-en-om in slaagde.

En ook rustig verder leven in Duitsland was na de verschrikkelijke oorlog niet het geval. Vooral de mensen in Oost-Duitsland hadden het zwaar. Ondanks de planeconomie (of misschien juist dóór die planeconomie) bleef er grote armoede bestaan. En dat terwijl men in het westelijk deel juist hard bezig was aan een goede economische opbouw van hun deel van het land. Er ontstonden grote tegenstellingen, met name in Berlijn. Daar leefde men in dezelfde stad, maar zat men in een volkomen andere situatie. Het westen was democratisch geworden waar men veel invloed had op het wel en wee van de stad en het land, maar in het oosten was dit niet het geval. Oost-Duitsland werd geregeerd door slechts één partij. Een partij die níet door vrije verkiezingen aan de macht gekomen was en ook geen medewerking van andere partijen wenste: de Sozialistische Einheitspartei Deutschland (SED). De vlucht van veel mensen van Oost- naar West-Duitsland was dan ook niet verwonderlijk. En zeker de vluchten van Oost- naar West-Berlijn waren veel gemaakte vluchten. Daarom besloten Chroesjtsjov en Ulbricht (de generaal-secretaris van de SED) wat aan deze vluchten te doen. In 1958 stelden ze de drie Westerse landen daarom een ultimatum: binnen 6 maanden moeten ze uit West-Berlijn zijn. Als hier niet aan wordt voldaan, besluiten Chroesjtsjov en Ulbricht in 1961 een Berlijnse Muur te bouwen op de grenzen van West- en Oost-berlijn. Deze muur, de Berlijnse Muur, was 45 kilometer breed en 3 meter hoog en blokkeerde de weg naar het westen. Wie deze weg toch beging kon doodgeschoten worden. Als belangrijkste grens tussen Oost- en West-Berlijn gold de Brandenburger Tor; een 28 meter hoog gebouw dat in de Tweede Wereldoorlog werd vernietigd, maar direct erna weer werd nagemaakt. Het werd hét symbool voor vrijheid, maar tijdens het bestaan van de Berlijnse Muur mocht niemand er komen. Men beweerde dat wanneer de toren weer open zou gaan, de Muur ook zou vallen. Achteraf bleek dit nog juist ook! Maar voorlopig was het nog niet zo ver. Want met de scheiding raakte Oost-Berlijn in een isolement, waarbij de macht bij de Sovjet-Unie lag. Heel Oost-Duitsland werd overheerst en gecontroleerd door haar regering; het IJzeren Gordijn (iets wat volgens Churchill al in 1946 op Europa was neergedaald). Praktisch elke stap die men zette werd gecontroleerd en mensen die zich verzetten tegen het systeem werden vermoord. En ook West-Berlijn was erg geïsoleerd, aangezien zij als kapitalistisch eilandje in een grote communistische omgeving lag.
Maar rond 1970 kwam er verandering in de situatie van Oost-Duitsland. De economische groei zette door en er kwamen steeds meer luxeproducten op de markt. In 1985 trad er een nieuwe Russische leider aan, genaamd Michael Gorbatsjov. Hij schreef een boek genaamd Perestrojka, waarin hij zijn visie gaf op zijn land en de wereld. Er moesten veranderingen komen, vond hij, en hij wilde meer openheid. De periode die volgde kent men ook wel als ‘perestrojka en glasnost’, oftewel ‘hervormingen en openheid’. Oost-Europa kreeg de kans op meer vrijheid en bovendien meer democratie. Het volk begon te geloven in Gorbatsjov’s ideeën en kwam in opstand tegen de dictatuur. Vanuit Polen, Hongarije en Tsjecho-Slowakije (deze was er al vroeg bij in de zogenoemde Praagse Lente) kwamen de ideeën ook bij de DDR. Vanuit de DDR vluchtten de inwoners via Hongarije en Oostenrijk massaal naar West-Duitsland. De Berlijnse Muur had eigenlijk weinig functie meer, want Oost-Berlijn raakte zijn gezag kwijt. Mensen ontsnapten en de periode van onderdrukking was voorbij.
Een belangrijke leider genaamd Honecker, trad op 18 oktober 1989 af en op 9 november ging de Muur open. Tenslotte nog hét symbool van de vrijheid: de Brandenburger Tor ging op 22 december 1989 open voor het publiek. De periode van de Koude Oorlog was voorbij.

[L!3K3]

Nee, dit is goed! Dankjewel

[Balance]

L!3K3 schreef op 19-06-2004 @ 17:11 :
Nee, dit is goed! Dankjewel

Ik had er overigens iets van een 6.5 voor. Het kan dus zijn dat ik nog wat dingetjes mis, maar de grote rode lijn had ik wel goed.

[L!3K3]

Balance schreef op 19-06-2004 @ 17:15 :
Ik had er overigens iets van een 6.5 voor. Het kan dus zijn dat ik nog wat dingetjes mis, maar de grote rode lijn had ik wel goed.

Dat is ook het belangrijkste, dankjewel Nu begrijp ik ook beter waar de oorlog over ging.