sprookje, prinses prullaria deel 2

[muckymouse]

vervolg op deel 1

Op haar dooie akkertje liep de prinses richting het hart van de stad. Om haar schouder hing haar glimmende met diamanten ingelegde gucci tas, gevuld met gouden dukaten uit haar vaders schatkist.
Ze pijnigde haar hersenen om te bedenken wat ze vandaag zou gaan kopen. Een nieuwe pony? Of zou ze naar de kapper gaan? Of misschien nieuwe schoenen? Ja, dat leek haar wel een goed idee, het was immers al weer een week geleden dat ze zichzelf op nieuw schoeisel had getrakteerd. Ze besloot om eerst haar nagels te laten doen bij de meest luxueuze nagelstudio van de stad en daarna nieuwe schoenen te gaan passen.

Eenmaal aangekomen in studio “de Nagelaer” werd de prinses op haar privé zetel gezet en begon de nagelstyliste met het veilen van haar nagels. De prinses geeuwde en staarde verveeld voor zich uit. Haar gedachten voerden haar mee naar het open veld, naar die ene noodlottige dag en naar het laatste beeld van haar moeder…in stukjes…
Ze slikte haar tranen weg en probeerde zich op haar handen te concentreren en de grote leegte te vergeten. Ze besefte dat haar manicure haar maar eventjes zou kunnen afleiden van hetgeen waar ze constant aan moest denken. Maar ook al kon ze de nare gedachten eventjes uit haar hoofd verbannen, het was haar vaders geld waard.
De prinses bewonderde haar mooie nieuwe nepnagels en rekende af bij de kassa. Ze pakte haar ring die ze voor de behandeling had moeten afdoen en liet deze om haar vinger glijden.

Halverwege bleef de ring plotseling hangen. Verbaasd probeerde de prinses de ring verder om haar vinger te duwen maar de moeite was tevergeefs. Om de een of andere vage reden leken haar vingers ineens te zijn opgezwollen. De prinses vond dit uiterst merkwaardig aangezien ze de ring al jarenlang droeg. Nouja… misschien waren haar vingers gewoon wat dikker geworden, “dat heb je wel eens rond de menstruatie” dacht de prinses. Ze nam zich voor om vandaag ook nog even langs de goudsmid te gaan, dan kon die haar ring wel even wat groter maken.

De prinses besteedde verder geen aandacht meer aan het rare voorval en zette haar shopdag voort. De volgende halte was haar geliefde kledingzaak waar ze altijd haar meest geweldige outfits insloeg. De prinses keek naar hartelust de winkel rond en vertok richting de paskamers met in haar handen een berg vol mooie kleding. In de paskamer bekeek ze zichzelf in de spiegel. Verbeelde ze zich het nou, of leken haar wangen boller te zijn geworden? Ze wuifde deze gekke gedachte weg en begon met het passen van de kleren. Al bij het eerste kledingstuk viel het haar op dat het strakker zat dan normaal. Zolang de prinses zich kon herinneren had ze niets te klagen gehad over haar figuur. Met haar maatje 36 kon ze immers alles dragen wat ze wilde. In dit jurkje leek ze echter meer op een rolmops dan op een prinses. Verbouwereerd keek de prinses naar het maatlabeltje. Maat 36, “waarom pas ik het dan niet?” Vroeg ze zich af.

Ook de broek, de trui en het rokje wat ze had meegebracht bleken allemaal veel te klein te zijn. De prinses snapte er nou niets meer van. Gisteren had ze nog kleding gekocht en dat was ook gewoon maat 36. Zou ze dan soms teveel hebben gegeten vandaag? Na deze verschrikkelijke paskamer ervaring en het voorval met de niet meer passende ringen, had de prinses meteen geen zin meer om kleding te kopen en ze bedacht dat er nog maar een redmiddel mogelijk was: Shoe Shopping.

Ze vervolgde haar reis naar de schoenenwinkel. Hier was ze een bekende en geliefde klant, door haar voorliefde voor veel te dure, chique schoenen. Op het moment dat de prinses de winkel binnenkwam, stond er een legioen verkopers voor haar klaar om de prinses op haar wenken te bedienen. Inmiddels was de prinses zo chagrijnig dat ze alleen nog maar kon uitbrengen: “breng me alle schoenen in maat 38, ik ga ze allemaal passen”

Uren later zat de prinses nog steeds in de schoenenwinkel, toch had ze nog geen enkel paar schoenen gevonden wat haar paste. Het leek alsof haar voeten in geen enkele schoen meer konden, alsof ze ineens te breed waren geworden om überhaupt schoenen te dragen, alsof haar voeten vijf maten groter waren gegroeid. Uiteindelijk gaf de inmiddels huilende prinses de moed op en wilde ze haar eigen schoenen aantrekken om naar huis terug te keren. “Wat een rotdag, ik heb nog niets kunnen kopen, dit is de meeste klote shopdag ever!” zuchtte de prinses. Kwaad probeerde de prinses haar eigen schoenen aan te doen, maar hoe ze ook duwde of wrikte en ondanks de hulp van al het personeel, kreeg ze de schoenen niet meer aan. In de bezorgde blikken van het personeel las ze een vreselijke waarheid, ze draaide zich om en keek in de spiegel.

Het leek alsof de prinses 50 kilo was aangekomen. Van haar ranke figuur was niets meer over en haar hoofd leek op te zwellen als een ballon. Haar huid had een zweem van roze over zich en de kleren die ze droeg begonnen scheuren te vertonen. De prinses gilde het uit en rende de winkel uit op weg naar huis. Ze rende en rende zolang haar benen het immer groeiende gewicht konden dragen. Eenmaal aangekomen bij het kasteel voelde ze dat haar benen er de brui aan gaven en stortte ze zich voor de kasteelpoorten neer. “Hoe was dit in godsnaam mogelijk?”

Toen de koning zijn enorm opgezwollen dochter voor de kasteelpoorten aantrof, besefte hij dat hij een enorme fout had begaan door de tovenaar te vertrouwen. Snel liet hij zijn schildknapen zijn reusachtige dochter naar binnen tillen. Dit bleek nog een lastig karwei aangezien de prinses inmiddels was gegroeid tot een gevaarte van wel 200 kilo. Haar lichaam bestond uit een landschap van huidplooien en vetribbels en zelfs op haar wangen kon je de cellulite zien zitten. Uiteindelijk wisten de schildknapen met 20 man, haar aan haar vetrollen op te tillen en haar naar binnen te brengen. Hier werd de hysterisch huilende prinses in bed gelegd. Het bed kon het gewicht echter niet verdragen en stortte direct in. De wanhopig geschrokken koning liet alle kussens in het kasteel verzamelen om zo een bed voor de gigantische prinses te creëren.

Door de vele gangen van het kasteel echode het gehuil van de prinses, een vreselijke klaagzang die door merg en been ging. De koning had haar niet meer zo horen huilen sinds het vreselijke ongeluk met haar moeder. Een overweldigend schuldgevoel bekroop hem en hij nam zich voor om een antigif te zoeken voor het drankje wat hij eigenhandig aan zijn dochter had gevoerd.

Er was maar één manier om dit alles ongedaan te maken, hij moest teruggaan naar de tovenaar.

Wordt vervolgd

muckymouse schreef op 15-12-2005 @ 15:57 :
vervolg op deel 1

...

Wordt vervolgd

nog!

[muckymouse]

*blue angel* schreef op 21-12-2005 @ 14:28 :
nog!

tis echt erg, hij wordt steeds langer en langer

muckymouse schreef op 22-12-2005 @ 18:32 :
tis echt erg, hij wordt steeds langer en langer

niet erg, ik wil nog!


ik vind 't echt leuk om te lezen ik ben dol op sprookjes