Huilbuien, alleen voelen

Weet niet of het hier hoort, maar ik plaats het toch maar hier.

Ik heb nu sinds een dag of 4 / 5 dat ik vaak en veel moet huilen. Gewoon, zomaar. Vooral als ik alleen ben, heb het gevoel dat ik overal alleen voor sta.
Mijn ouders werken beide (pa fulltime, ma parttime), mn broertje en beste vriendin zitten op school. Mn vriend is druk bezig met solliciteren, de verjaardag van zn moeder.
Ik kan wel extra gaan werken zodat ik niet alleen ben, maar op mn werk kunnen ze me ook niet altijd inplannen en ook daar voel ik me ongelukkig en huil ik.

Ik voel me alsof ik me aanstel, alsof ik enorm afhankelijk ben van andere mensen.

Van mijn moeder (die weet er sinds gisteren van), moet ik naar de dokter, omdat het misschien aan de pil kan liggen. Ik wil sowieso naar de dokter omdat het niet hoort dat iemand zo veel huilt om niets..

Hebben jullie het ooit gehad dat je gewoon ontroostbaar bent, huilt om alles en nix, nergens je gedachten op kan richten?
Wat heb je er aan gedaan en hoe gaat het nu met je?

Ik heb dat zo eens in de 4 of 5 maanden een week lang. Dan voel ik me niet echt ziekig, maar ook weer wel. Als ik me dan alleen voel, kan ik er echt goed om huilen. Maar ook wanneer ik niet echt alleen meer ben, kan ik nog zomaar huilen.

Mja, na een paar dagen kan ik mezelf weer vermannen en doet het me niet zoveel meer... en dus gaat het dan weer over.

Je mag je best af en toe een beetje slecht voelen, dan voel je je wanneer je je weer beter voelt alleen maar fijner.

Andijvie schreef op 24-03-2004 @ 13:06:
Je mag je best af en toe een beetje slecht voelen, dan voel je je wanneer je je weer beter voelt alleen maar fijner.

Ja, dat zeggen mn vriendinnen ook, maar heb echt t gevoel dat t niet meer overgaat ook...Ik voel me echt zo klote, en tis frustrerend dat ik niet weet waar t vandaan komt, zodat ik er iets aan kan doen.

Mja, er valt niet veel meer aan te doen dan rustig blijven. Gewoon lekker uitrusten. Na een tijdje krijg je dan weer genoeg energie om goed verder te gaan

Bedankt...Ik hoop het...Maar ben het alleen zijn ook zo beu.

Iemand nog andere ervaringen / tips?

Hippe Woepsie schreef op 24-03-2004 @ 13:29:
Bedankt...Ik hoop het...Maar ben het alleen zijn ook zo beu.

Iemand nog andere ervaringen / tips?

Je kan natuurlijk nog naar de dokter gaan he Kijken of hij je misschien nog betere tips kan geven oid.

[Chloe Siere]

Ik heb het ook wel eens en ook om de reden dat ik me dan alleen voel. Vooral bij mijn vriend heb ik dat heel erg. Voor mijn gevoel is hij de enige die er echt continu voor me is en als hij dan een keer boos is, dan barst ik echt in huilen uit. Daar schrikt hij dan weer van en vervolgens is dat "probleem" op de achtergrond geraakt.
Ik heb het ook als hij een keertje langer op het voetbalveld blijft hangen en mij dus later ziet (bijv. 2 uur later). Dan al kan k me ontzettend in de steek gelaten voelen. Echt ontzettend vervelend, weet ook niet zo goed wat ik eraan moet doen.

Ja, naar de dokter ga ik wel mee..Want t klopt niet echt denk ik...

Maar wat Chloe Siere zegt herken ik wel. Ik denk ook dat ik me te erg verheug op het zien van bepaalde mensen en als dat dan niet doorgaat, later is of korter dan ik dacht dan valt het zwaar tegen!

Een maandje later, en ben ik weer.

Ik slik nu ongeveer een week of drie, drie en een half Seroxat (Paroxetine), en ik had het gevoel dat het werkte. Maar sinds een weekje is het gevoel van voor de medicijnen weer terug. Steeds weer huilen en mezelf rot voelen, het gevoel hebben dat het allemaal niet meer hoeft. Dat ik niets ben, niets kan en niets beteken voor iemand.
Ik ga morgen voor een week naar Kreta, samen met mijn beste vriendin. Ik hoop dat het dan allemaal wat beter gaat. Anders moet ik van mijn moeder na de vakantie met iemand (van bijvoorbeeld Riagg of GGZ) gaan praten...

Hebben jullie hier ervaring mee?

[Daantje_0705]

Hippe Woepsie schreef op 27-04-2004 @ 14:43 :
Een maandje later, en ben ik weer.

Ik slik nu ongeveer een week of drie, drie en een half Seroxat (Paroxetine), en ik had het gevoel dat het werkte. Maar sinds een weekje is het gevoel van voor de medicijnen weer terug. Steeds weer huilen en mezelf rot voelen, het gevoel hebben dat het allemaal niet meer hoeft. Dat ik niets ben, niets kan en niets beteken voor iemand.
Ik ga morgen voor een week naar Kreta, samen met mijn beste vriendin. Ik hoop dat het dan allemaal wat beter gaat. Anders moet ik van mijn moeder na de vakantie met iemand (van bijvoorbeeld Riagg of GGZ) gaan praten...

Hebben jullie hier ervaring mee?

Naar mijn idee is het beter om naast medicijnen (antidepressiva) ook iets van psychotherapie ofzo te krijgen omdat je met die medicijnen alleen de problemen niet oplost.

Ga nu eerst lekker genieten van je vakantie, met mensen om je heen, dat doet je waarschijnlijk ook wel goed. Lekker zonnetje erbij dat helpt bij mij ook altijd wel als ik me rot voel.

Hele fijne vakantie en de rest zie je daarna wel weer hoor! Laat het je vakantie niet verpesten!

Daantje_0705 schreef op 27-04-2004 @ 14:51 :
Hele fijne vakantie en de rest zie je daarna wel weer hoor! Laat het je vakantie niet verpesten!

was ik niet van plan, om die hierdoor te laten verpesten, en anders ga ik hem declareren bij de huisarts..

[littlegurl]

Heeej!!!

Je bent een beetje in de war. Dat kan iid aan de pil liggen, maar het kan ook door andere dingen komen. Is er iets speciaals gebeurd waardoor je je zo rot voelt? Het kan ook zijn dat er al heel lang dingen anders gaan dan jij eigenlijk wilt en dat dat verdriet zich steeds ophoopt en opeens eruit komt.
Ja, ik heb ook wel eens het gevoel dat ik ontroostbaar ben. Dan raak ik helemaal overstuur en kan ik bijna geen adem meer halen! Maar tis iig verstandig om even naar de dokter te gaan, misschien is t de pil of misschien iets anders!

Sterkte!

[Jules]

Hippe Woepsie schreef op 24-03-2004 @ 12:20 :
Hebben jullie het ooit gehad dat je gewoon ontroostbaar bent, huilt om alles en nix, nergens je gedachten op kan richten?
Wat heb je er aan gedaan en hoe gaat het nu met je?

Ja, ja, ja. Ik heb alles voor mezelf uitgeschreven, en de stukjes in de wat meer heldere momenten overnieuw geschreven en de conclusie dat ik me inderdaad aanstel. Het klinkt heel stom, maar ik heb toen 'gewoon' maar besloten dat ik niet meer ga huilen om stomme dingen en dat ik niet meteen moet doordraven. En het werkt ook nog

[Auntie M]

Dat is waar. Soms is jezelf toespreken de beste remedie om uit een dal te komen. Ik heb periodes gehad dat ik me klote voelde, machteloos alleen maar onrechtvaardigheid om me heen zag en om niets kon janken.
Ik haatte dat omdat ik dus ook vond dat ik mezelf niet was, zomaar janken dat deed ik anders nooit. Maar goed, ik heb ook alles op een rijtje gezet wat ik zelf deed wat voor reacties je dan terugkrijgt, wat ik wilde. Ik wilde me dus niet meer shit voelen en dat kon alleen maar als ik mezelf veranderde (in mijn geval dus niet meer over me heen laten lopen).
Het klinkt misschien heel makkelijk, maar dat was het niet, echt niet. Maar het heeft wel geholpen.

[Missy Muffett]

Ik heb ook wel 's van die periodes waarin ik ontiegelijk veel huil, (gelukkig meestal 's avonds als ik in bed lig)
maar bij mij is het meestal nie om het feit dat ik me echt eenzaam voel ofzo, (misschien een klein beetje dan) maar kben er nog steeds nie achter wat het is,
ik kan bijv. een 'zielig' stukje op tv zien, en ik begin al spontaan te huilen, of om het feit dat ik een tijd in Canada heb gezeten en daar mijn vrienden erg mis, en ik niets liever zou willen dan terug gaan.
Maar bij mij gaat het gelukkig wel weer over, al kan het wel een weekje duren, maar het helpt indd om jezelf toe te spreken.
(ene keer werkt het beter als de andere keer, maar goed)
En het is ook, hoe drukker je het hebt, hoe minder zorgen je maakt, misschien is dat weekje vakantie voor jouw wel de oplossing. In ieder geval veel succes

[Alia]

Vroeger (paar jaar terug) had ik het ook heel erg. Nu soms nog, meestal laat ik me dan maar troosten door m'n vriend en dan wachten tot het over gaat.

[leucomelas]

heb ik ook weleens gehad... bij mij ist na een tijdje wel weer over, het duurt ngeveer 3 dagen tot een week ofsow. het vervaagt gewoon en je voelt je weer beter.

Naja, sinds ik die anti depressiva slik, gaat het wel wat beter met me, maar nu is het geleidelijk aan weer trug gekomen. Dus ik vroeg me af hoe dat kwam etc.

Maare, over 3 uurtjes zit ik in de trein, over 7 uurtjes in het vliegtuig, dus ik ga me eerst een weekje ontspannen en dan de dokter.

Iig allemaal bedankt!

[Chloe Siere]

Sooz schreef op 27-04-2004 @ 21:54 :
Ja, ja, ja. Ik heb alles voor mezelf uitgeschreven, en de stukjes in de wat meer heldere momenten overnieuw geschreven en de conclusie dat ik me inderdaad aanstel. Het klinkt heel stom, maar ik heb toen 'gewoon' maar besloten dat ik niet meer ga huilen om stomme dingen en dat ik niet meteen moet doordraven. En het werkt ook nog

Ja dat is wel zo, als ik huil is het vaak ook om niets (waarmee t begint), maar daar komen dan zóveel gevoelens van de laatste tijd bij kijken (er gaat heel veel veranderen: ik stop na 13 jaar met dansen, ik doe mn examen en ga dus naar een andere school, mijn vriendinnen voelen niet meer als echte vriendinnen, ik ga bij mn vader wonen en laat hierbij voor mn gevoel mn zusje in de steek..) dat mijn trieste gevoel van dat moment zo versterkt wordt dat ik er gewoon niet meer mee kan ophouden. Dus waarmee het begint slaat vaak nergens op, maar de achterliggende gedachte van mijn trieste gevoel is wel reëel. Weet niet hoe dat bij jou zat?

@ Hippe Woepsie: Mijn moeder slikt ook antidepressivia (prozac) en dit doet ze dus al ongeveer 20 jaar.. Ze kan er simpelweg niet mee ophouden. Ben jij daar niet bang voor?

Chloe Siere schreef op 28-04-2004 @ 12:02 :
@ Hippe Woepsie: Mijn moeder slikt ook antidepressivia (prozac) en dit doet ze dus al ongeveer 20 jaar.. Ze kan er simpelweg niet mee ophouden. Ben jij daar niet bang voor?

Ik denk dat het heel afhankelijk is van waarom je antidepressiva slikt of je er weer mee op kunt houden ed...iemand die een stofje tekort komt en daardoor depressief is, die zal idd nooit meer kunnen stoppen, omdat dat stofje er altijd niet of te weinig blijft. Maar als je depressief bent vanwege dingen die gebeuren of gewoon als 'momentopname' en je neemt antidepressiva als hulpmiddel om er weer boven op te komen (dus bv. in combinatie met therapie, maar de antidepressiva als extra duwtje in je rug), dan kun je daarna ook wel weer zonder, denk ik. Het is natuurlijk wel belangrijk om er op te letten dat je er niet verslaafd aan raakt (moet ook de huisarts opletten, vind ik).

't lijkt me idd niet fijn om alleen nog maar met antidepressiva te kunnen leven...

ik kan me er niets bij voorstellen.
ik huil niet.

[Daantje_0705]

Leonoor schreef op 28-04-2004 @ 14:53 :
't lijkt me idd niet fijn om alleen nog maar met antidepressiva te kunnen leven...

zie het dan zo: iemand met diabetes komt soms insuline tekort en moet daarom zijn hele leven insuline spuiten. Iemand met een stofje in de hersenen tekort moet daarom zijn hele leven antidepressiva slikken. Misschien dat je er zo anders tegenaan kijkt.

[phensicske]

Daantje_0705 schreef op 28-04-2004 @ 17:42 :
zie het dan zo: iemand met diabetes komt soms insuline tekort en moet daarom zijn hele leven insuline spuiten. Iemand met een stofje in de hersenen tekort moet daarom zijn hele leven antidepressiva slikken. Misschien dat je er zo anders tegenaan kijkt.

Lijkt me totaal anders. Ik had bijna toegehapt om aan Fontex te beginnen, maar heb besloten niet afhankelijk te willen zijn van een medicijn. Praten geeft een langer (blijvender) resultaat.

Rust, praten, relativeren en zo zijn de beste methodes.

[Chloe Siere]

phensicske schreef op 29-04-2004 @ 01:31 :
Lijkt me totaal anders. Ik had bijna toegehapt om aan Fontex te beginnen, maar heb besloten niet afhankelijk te willen zijn van een medicijn. Praten geeft een langer (blijvender) resultaat.

Rust, praten, relativeren en zo zijn de beste methodes.

Ja inderdaad, dat lijkt mij dus ook. En vervolgens mij komt mijn moeder geen stofje tekort, maar is haar persoonlijkheid gewoon zo onzeker en heeft ze in combinatie daarmee te veel meegemaakt waardoor ze het gewoon bijna niet kan verwerken en komen die gevoelens gewoon steeds weer terug.. Naja, in therapie gaan heeft ze geen zin meer dus houdt ze die prozac maar aan (denk ik). Dus volgens mij is zij meer verslaafd (ze slikt t wel alleen in t weekend,wanneer ze dus niet hoeft te werken).

Daantje_0705 schreef op 28-04-2004 @ 17:42 :
zie het dan zo: iemand met diabetes komt soms insuline tekort en moet daarom zijn hele leven insuline spuiten. Iemand met een stofje in de hersenen tekort moet daarom zijn hele leven antidepressiva slikken. Misschien dat je er zo anders tegenaan kijkt.

't was meer bedoeld in het geval van de andere situatie.

En de rest van m'n leven insuline moeten gebruiken lijkt me net zo min prettig.

Chloe Siere schreef op 28-04-2004 @ 12:02 :
@ Hippe Woepsie: Mijn moeder slikt ook antidepressivia (prozac) en dit doet ze dus al ongeveer 20 jaar.. Ze kan er simpelweg niet mee ophouden. Ben jij daar niet bang voor?

Ik ben daar inderdaad wel bang voor, maar de dokter heeft me verteld dat het niet verslavend werkt, al vrees ik dat dat niet helemaal klopt. Anders zou je zo maar abrupt mogen stoppen met de behandeling in plaats van afbouwen... Maar ja, ik zie het wel. Mijn medicijnen zijn bijna op, dus denk dat ik dan trug moet naar de dokter.

[phensicske]

'k Heb vandaag nog met een vriendin zitten spreken over antidepressiva...zij was er drie jaar van afhankelijk en is blij dat ze er vanaf is.