Oud 02-03-2005, 17:24
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Ik ben een tijd afwezig geweest omdat ik internetloos was, maar nu kan ik daar weer volop van genieten! Die tijd zonder internet heb ik heel 'nuttig' besteed, ik ben aan een nieuw verhaal begonnen. Jullie mening, alsjeblieft! (Er is nog veel meer (heb al zo'n 28 blz.) dus mocht je geïnteresseerd zijn...)

I
In 1987 zag ik het levenslicht en hapte ik voor het eerst naar adem. Het was een beleving op zich, maar ik heb het overleefd. Mijn moeder niet. Zij stierf op een leeftijd van 28 jaar aan een vreemde infectie, die makkelijk voorkomen had kunnen worden als de doktoren maar beter hadden opgelet. Maar goed, het zij zo, ik ben gewend te leven zonder mijn moeder. Mijn vader en ik hebben het goed. We verhuisden veel, onder andere voor zijn werk, maar ik zat er niet mee. Soms was het moeilijk, wanneer ik vrienden had, maar ik had me aangewend me niet meer te hechten. Dan kostte het me meer dan dat het me zou opleveren.
Ik had graag vrienden willen hebben, van mijn eigen leeftijd. Jongens en meisjes die ik al heel lang kende en andersom. Het leek me zo geweldig! Ik keek in die tijd veel tv, en ik zag hoe kinderen van mijn leeftijd allerlei avonturen beleefden, samen. Ik schudde zo’n verlangen altijd snel van mij af. Maar toch, als ik naar de sterren lag te staren, durfde ik mijn gedachten af te laten dwalen naar een mogelijke toekomst, eentje met een vrouw en kind. Een huisje, in een klein dorpje, eentje met een brievenbus en een kleine kruidenier. Waar iedereen iedereen kent, elke stap wordt bestudeerd en je niets kan doen, of het wordt bekritiseerd en doorgegeven. Een klein huisje, met een rieten dak, 2 kleine slaapkamers en een badkamer en een ouderwetse zolder. Een tuin met bloemen, waarin mijn vrouw zich dagelijks zal vermaken, zij heeft natuurlijk groene vingers. Een eigengemaakte schommel voor de kleine, op een keurig gemaaid gazonnetje. Met een groentetuin achterin, waar ik mijn zondagen slijt. Elke werkdag, stipt om 7.00 uur gaat de wekker, dan stappen mijn vrouw en ik uit bed, waarop ik naar de badkamer ga, mijn vrouw naar beneden gaat om koffie te zetten en broodjes te smeren en daarna onze zoon uit bed haalt en klaar maakt om naar school te gaan. Ik kleed mij op mijn gemak aan, dan stommel ik van de trap af, om naar de keuken te lopen en mijn koffiebeker te vullen en rustig leeg te drinken terwijl ik mijn krantje lees.
Soms, heel soms liet ik mijn gedachten een geheel andere kant op dwalen. Dan zag ik een toekomst voor me als ontdekkingsreiziger, of kapitein van een schip. Over de hoge bergen en de diepe oceanen zou ik gaan, de eilanden zou ik ontdekken en de oerwouden zal ik doorkruisen. Ik zou geen huis hebben, mijn huid zou mijn huis zijn, ik zou zelden het comfort van een warm bed voelen, en ik zou er niet om geven.
Toekomstdromen. Wie heeft ze niet?
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 02-03-2005, 17:43
adri1200
adri1200 is offline
ik vind het wel goed geschreven

Maar in welke tijd en waar speelt het af is me vraag.

iK wil nog wel een vervolg zien
Met citaat reageren
Oud 02-03-2005, 17:48
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
In de inleiding speelt het nog nergens, en de tijd wordt vanzelf duidelijk, maar verderop in het verhaal Ik zal een vervolg plaatsen als ik meerdere reacties krijg *chantage*
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 02-03-2005, 18:56
CSN
Avatar van CSN
CSN is offline
Ik vind jouw verhalen altijd fijn lezen. Met deze reactie erbij zou je maar beter snel een vervolg posten .
__________________
I'M NOT YOUR MOTHER'S FAVORITE DOG
Met citaat reageren
Oud 02-03-2005, 18:58
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Okay okay, ik ben overtuigd

Mijn verhaal begint op de dag dat wij ons nieuwe onderkomen zouden betrekken. Mijn mond viel open toen ik het huis zag. Het was groter, mooier en luxer dan onze vorige woningen. Mijn vader gaf niet zo veel om luxe en comfort. Ik vroeg mij af waarom hij daar nu ineens wel aandacht aan besteedde. Hij grijnsde naar me en deed de voordeur open. Hij liet mij voor gaan en deed de voordeur achter hem dicht toen hij na mij naar binnen stapte. Ik keek met open mond naar boven. We stonden in de hal. Aan mijn rechterhand was de trap naar boven, die uitkwam op een soort balustrade. Aan mijn linkerhand was een gang, waarop nog meer deuren uitkwamen. Het geheel was licht en vrolijk, met witte muren en witgeverfd hout. In de hal lag een groot felgekleurd kleed op donkere tegels. Mijn voeten zakten in het kleed weg. Ik zette mijn koffer neer en begon door de vertrekken te lopen en hier en daar deuren open te trekken. Het was echt geweldig groot en mooi.
“Pa, waarom heb je dit keer zo’n groot huis gehuurd? We zijn maar met zijn tweeën!”
“Ik heb het niet gehuurd. Ik heb het gekocht!”
Hij keek me aan met ogen van een kind die de grootste speeltuin ooit had gesignaleerd en niet kon wachten om het te ontdekken. Perplex staarde ik hem aan.
“Gekocht? Bedoel je dat we hier blijven?”
“Ja.”
Verstomd keek ik om me heen, draaide rondjes om toch zoveel mogelijk te zien.
“Maar… Waarom?”
“Omdat ik een goede baan hier in de buurt heb gevonden en het mij verstandig leek jou een vaste basis te geven, nu je wat ouder wordt. Al dat verhuizen is ook niet goed.”
“Waarom zei je niet dat we hier zouden blijven?”
“Ik heb er niet aan gedacht.”
Elk ander zou het ontzettend vreemd vinden als zijn of haar vader nagelaten had te vermelden dat hij een vaste woonplaats had gevonden. Ik vond het niet vreemd. Ik wist hoe verstrooid mijn vader was. Soms vergat hij dat hij zijn pyjama nog aan had als hij al de deur uit stapte om naar zijn werk te gaan. Meestal was ik degene die hem terugfloot, waarna hij dan verlegen lachte en naar boven ging om wat aan te trekken. Soms dacht ik dat ik mijn vader moest opvoeden en niet andersom.
“O. Nou, okay.”
“Lijkt het je wat? Ik vind het geweldig!”
Ik knikte. “Het is heel mooi, dat zeker.”
“Dat dacht ik ook. Kom op, we gaan naar boven! Dan mag jij eerst een kamer uitzoeken!”
Mijn vader, Alex, was een briljante wetenschapper, tenminste, dat zegt men, maar zo enthousiast als een kind als het om de simpele dingen des levens ging. Ik knikte naar hem en probeerde enthousiast te kijken. Ik had al op zoveel plekken gewoond en had al zoveel plaatsen gezien, dat ik het moeilijk vond om nog in vervoering te raken van weer een plek die zogenaamd anders was dan de rest. Het wilde nog niet echt tot me doordringen dat we hier zouden blijven.
De dag vloog voorbij. Onze spullen kwamen een uur nadat wij bij het huis waren aangekomen, en het sjouwen begon. Na dit gedeelte begon het inrichten en opruimen en… Ik had daar zo’n hekel aan, omdat ik nooit wist voor hoe lang alles zo zou blijven. Alex was behalve briljant en kinds ook nog eens onvoorspelbaar. Van de ene op de andere dag kon hij de kriebels krijgen en zin hebben om een vliegticket naar Hawaï te kopen en dan zomaar voor 3 dagen te verdwijnen. Hij liet meestal wel weten waar hij was, maar echt rekening met mij houden deed hij niet. Ik kon goed voor mezelf zorgen, maar veel dingen kon ik niet alleen, rekeningen betalen bijvoorbeeld.
’s Avonds, toen alles in huis stond, zaten Alex en ik tegenover elkaar aan de keukentafel. De keuken waarin wij zaten was groot en modern, met veel metaal en geavanceerde apparaten. De tafel daarentegen was van hout, een oerdegelijke boeren keukentafel, gemaakt om met een gezin van twaalf man aan te zitten. We hadden allebei een flesje bier voor ons staan en allebei waren we helemaal kapot.
“Nou, zoon, ik denk dat dit het is. Dit is waar ik de rest van mijn dagen wil slijten!”
“Hm, eerst zien en dan geloven!”
“Heb een beetje vertrouwen.”
“Beetje moeilijk hé, als we al zeventien keer verhuisd zijn.”
“Dat is waar, maar ik heb nooit gezegd dat de vorige huizen definitief waren.”
“Okay, daar heb je gelijk in”. Even was ik stil. Toen viel me nog iets in. “Waar zit ik op school eigenlijk?”
“Er is een middelbare school in het stadje vijf kilometer verderop. Over twee weken beginnen de lessen.”
“Aha. Wat voor school is het?”
“Het is een redelijk grote school”, zei mijn vader, en hij nam een slok van zijn bier. “Maar het zag er degelijk uit, een no-nonsense school, leek ze me.”
Ik knikte. “Okay. We zien wel of het wat is.”
“Natuurlijk is het wat! We hebben nog mooi de tijd om het huis in te richten en de omgeving te verkennen voordat je naar school gaat!”
Het voordeel van veel verhuizen was dat je geen overbodige rotzooi bewaart. Alles wat wij hadden paste in twintig grote verhuisdozen, maar dan tel ik de boeken niet mee. En onze eigen meubels ook niet. Alex huurde meestel volledig gemeubileerde huizen, en dit keer had hij ook een huis inclusief meubilair gekocht. Alleen zijn leunstoel, tv en audioapparatuur sleepten we altijd mee. Zodoende kostte het niet veel tijd om alles op te ruimen, en zelfs toen we dat gedaan hadden leek het huis nog leeg.
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 02-03-2005, 21:42
vivere
vivere is offline
Het volgende stukje vind ik echt heel sterk!

Citaat:
Het was een beleving op zich, maar ik heb het overleefd. Mijn moeder niet.
Ik vind het goed geschreven. Het leest gemakkelijk door. Vooral het tweede gedeelte. Hoe die vader zich gedraagt t.o.v de hoofdpersoon doet me enigszins denken aan het boek 'niemand anders dan ik' van Cynthia Voigt. Hierin is het meer onwetendheid van de vader dat zijn zoon zorg nodig heeft. Is dat in jouw verhaal ook zo? Ook vraag ik me af in hoeverre de hoofdpersoon getekend is door het vele verhuizen.

Citaat:
Ik zou geen huis hebben, mijn huid zou mijn huis zijn
Dit is ook erg leuk!

Ik ben erg benieuwd naar het vervolg.. Dus kom maar op!
__________________
En daar staat ze. Een vlindertje. Haar felle schmink glinstert.
Met citaat reageren
Oud 03-03-2005, 13:48
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
Het eerste gedeelte vind ik soms niet helemaal fijn lezen, beetje lange zinnen zo af en toe. Maar mijn aandacht was toch wel direct gegrepen en het tweede gedeelte vind ik echt een stuk prettiger lezen, echt mooi geschreven. Kom maar op met dat vervolg!
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Met citaat reageren
Oud 03-03-2005, 14:40
Hernuel Fan
Avatar van Hernuel Fan
Hernuel Fan is offline
In het eerste deel vond ik de jongen een beetje vrouwonvriendelijk Hij verwachtte dat zijn vrouw zich wel in dat minidorpje zou vermaken met de tuin en het kind zeker. Nou ja, hij zou vanzelf wel uit zijn droom geholpen worden. Alsof alleen mannen hun talenten mogen gebruiken, en vrouwen maar een btje in de tuin moeten gaan zitten en voor het kindje zorgen.

ff serious
Ik vind dat je wel mooi schrijft, en het lijkt me dat het verhaal ook wel leuk gaat worden (ik denk dat het een lang verhaal is, dit is volgens mij vooral inleiding zeg het ff alsk het mis heb)
je zei dat die vader zo verstrooid was en gaf een voorbeeld dat hij in zijn pyama naar zn werk ging, ik vind dat een beetje onwerkelijk eerlijk gezegd, ik zou een ander voorbeeld verzinnen.
verder
__________________
Tomatensoep! Daar houdt moeder zo van. Floddertje deed de soep in de pan. 't Is een beetje klonterig, zei ze. Ik neem even de mixer.
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 10:38
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Bedankt voor de (positieve) reacties! Ik zal zodra ik thuis weer internet heb (hopelijk vanmiddag) een volgend deel posten.
Die inleiding (het eerste stuk) heb ik geschreven omdat ik iets wilde schrijven, pas later kreeg ik een plan/opzet voor een verhaal in mijn hoofd. MIsschien dat ik het hier en daar nog wat moet veranderen, zeker gezien de rest van het verhaal, maar dat komt nog wel.

*voelt zich trots*
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 14:09
Tovenaar
Tovenaar is offline
Hmm...tja het is altijd lastig vind ik om een inleiding te beoordelen...er zit weinig tot geen spanning in deze twee stukjes, maar je hebt een fijne schrijfstijl, dus vervelend lezen was het zeker niet. Ik vind het wel grappig dat je na die zin over wie de ander moet opvoeden, consequent ''Alex'' blijft gebruiken als aanduiding. Zou ik volhouden, zeker als in het verloop van het verhaal duidelijk wordt hoe kinds de vader eigenlijk echt is. Ik zou zelf die tegenstelling misschien wat scherper hebben gemaakt, alleen heb ik niet echt een idee waar je heen wilt met dit verhaal, dus het kan ook zijn dat het helemaal niet belangrijk is. In ieder geval, als inleiding functioneert het prima, en ik ben zeer benieuwd naar het ''echte'' verhaal.
__________________
L'art pour L'art. Gaat heen en schrijf!
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 16:31
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Het is misschien een beetje veel in een keer, maar dit is het laatste gedeelte van hoofdstuk 1, zeg maar.

Het duurde drie dagen voordat mijn vader vond dat het goed was. De vierde dag ging ’s ochtends tien uur de bel.
“Ik doe wel open!” Gilde ik. Ik deed de deur open en voor mij stond een oud vrouwtje met een boodschappentas. “Goedemorgen, wat kan ik voor u doen?”
“Ik ben de schoonmaakster. Uw vader heeft mij gebeld en gezegd dat ik vandaag kon komen om kennis te maken.”
“O, maar natuurlijk. Komt u binnen. Ik zal mijn vader even halen.”
Het vrouwtje deed mij denken aan de oude vrouwtjes in sprookjes die appeltjes verkochten. Ze was klein en rimpelig, met kleine scherpe oogjes en een grote mond in verhouding tot de rest van haar gezicht. Haar grijze, bijna witte haar was springerig en krullerig als dat van een jong meisje en ook haar manier van lopen was jong en kwiek.
Mijn vader en het vrouwtje liepen naar de keuken. Ik volgde hen, nieuwsgierig als ik was. Ik begon thee en koffie te zetten terwijl Alex het overleg begon.
Mijn vader wilde dat het vrouwtje drie keer in de week een hele dag kwam om schoon te maken. Of ze daar problemen mee had. Nee, ze had hier geen problemen mee, ze had de tijd, of meneer het niet erg vond als ze soms ’s middags eens wat eerder weg ging. Alex glimlachte, vond alles prima en stak haar zijn hand toe. De afspraak was gemaakt, ze zou morgen meteen beginnen. Het vrouwtje glimlachte ook, en terwijl ze lachte leek het alsof haar gezicht zich in tweeën had gespleten. Gefascineerd keek ik toe hoe de spleet weer sloot. Het vrouwtje stak ook mij haar hand toe.
“Dag jonge heer, tot morgen.” Haar stem klonk vriendelijk en kraakte licht.
Ik maakte een halve buiging. “Tot morgen, mevrouw.”
“O, zeg toch tante Appel, zo noemt iedereen me!”
“Tot ziens dan, tante Appel!”
Het vrouwtje lachte en na een laatste zwaaibeweging met haar hand liep ze de voordeur uit. Ik keek haar na, terwijl ze de oprijlaan uitliep. Ze was met de fiets gekomen.

Toen tante Appel weg was liep ik weer naar boven. Ik zette mijn computer aan en logde in op mijn stamforum. Hier had ik mijn vrienden, omdat het hier niet uitmaakte of je verhuisde. Het adres bleef altijd hetzelfde. Al snel was ik in een heftige discussie verwikkeld met een meisje die aan de andere kant van het land woonde. Ik kende haar al een maand of zes, en de manier waarop zij haar mening verkondigde en verdedigde vond ik zo mooi dat ik het nooit kon laten haar uit te dagen. En zij op haar beurt kreeg het voor elkaar dat ik mijn mening vol vuur verdedigde, terwijl ik normaal gesproken alleen maar toekeek en heel irritant de spellingsfouten uit andermans commentaar haalde. Haar nickname vond ik al apart, Not For Sale. Niet te koop? Maar iedereen is toch te koop? Ik had haar er wel eens naar gevraagd, maar ze zei dat zij voor geen goud te koop was. Ik vroeg toen of ze wel te koop was voor liefde, of iets dergelijks, en daar had ze geen antwoord op gegeven.
Aha, ik had een privé-bericht van haar. Ze zou over twee weken in de buurt zijn van waar ik nu woonde, en het leek haar wel leuk om met me af te spreken. Mijn hart sloeg een slag over en een wolk vlinders deed de wave in mijn buik. Ach, waarom niet? Ik had niets te verliezen. Ik stuurde terug dat me dat leuk leek en vroeg wat ze dan in gedachten had. Verder las ik wat nieuwe berichtjes op het forum en sloot af nadat ik mijn commentaar gegeven had.
Ik leunde achterover in mijn stoel en wreef met mijn handen over mijn gezicht. Ik stond op en ging voor de manshoge spiegel staan die aan de binnenkant van mijn kastdeur hing. Wat ik zag? Piekerig zwart haar, grijze ogen, een scherpe iets te lange neus, een redelijk normale mond en een scherpe kaaklijn. Mijn wenkbrauwen raakten elkaar bijna, precies boven mijn neus. Ik fronste ze, zodat ze elkaar raakten. Ik grijnsde even. Verder was ik lang, breedgeschouderd. Wat dat betreft leek ik precies op mijn vader. Ik had de ogen van mijn moeder, zei hij altijd en ook haar neus. Ik nam mezelf spottend op en gooide toen de kastdeur dicht. Ik ben nooit ijdel geweest.

De dag ging voorbij. ’s Middags maakten Alex en ik een wandeling door de omgeving. Veel bos, heide en velden. We wandelden in stilte, wat me prima beviel. Mijn vader maakte foto’s terwijl ik geduldig wachtte en keek hoe de wind de bomen plaagde. Ik fantaseerde een beetje over het meisje van het forum. Ik heb een paar foto’s van haar gezien, ze had een lief gezichtje. En wat ik nog het meest boeiend vond: ze was intelligent. En dat maakte pas echt dat ik me verheugde op onze afspraak.
We liepen ongeveer vier en een half uur, daarna plofte we in ons nieuwe huis op onze nieuwe bank neer en keken de rest van de avond tv. Binnenkort moest ik weer naar school. Alweer een nieuwe school, alweer een nieuwe klas, alweer nieuwe gezichten. De eerste dag was iets waaraan ik door de jaren heen een grote hekel had gekregen. Altijd dezelfde vragen, altijd dezelfde wanhopige figuren die je besprongen omdat zij nog geen ‘beste vriend’ hadden, altijd datzelfde gevis naar je achtergrond en je verleden. Ik zuchtte diep. Ik zou het wel weer overleven, met mijn gebruikelijke afstandelijkheid en ongeïnteresseerdheid, maar dit maal zou ik hier langer blijven, hier misschien mijn school afmaken. Dat betekende dat ik me niet al te afstandelijk moest opstellen. En dat vond ik moeilijk. Ik stond op.
“Ik ga naar boven. Welterusten”
“Welterusten jongen.”

Boven zette ik mijn computer weer aan. Misschien dat ze me wel weer een bericht had gestuurd. Ah, ze wilde me ontmoeten in een cafeetje in het dorp, ze zou me daar zien op zaterdag over drie weken. Ik zuchtte diep. Over drie weken. Ik schreef terug dat goed was en dat ik ernaar uitkeek. Ik ondertekende met mijn alias: Theseus. Ze wist mijn echte naam wel, en ik de hare, maar die gebruikten we praktisch niet. Ik zette mijn computer weer uit en ging mijn bed in. Morgen weer een dag.
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 16:39
Saarah
Saarah is offline
Ik vind het goed geschreven, het leest vlot en leuk!
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 16:42
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Niet zo snel!!! Ik moet nog beginnen!
__________________
Recht voor je raapje!
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 16:43
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Sorry! Ik zal morgenmiddag pas weer een nieuw deel plaatsen (maar dan verwacht ik van jou natuurlijk wel een uitgebreid commentaar... )
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 16:50
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Citaat:
I C U schreef op 04-03-2005 @ 16:43 :
Sorry! Ik zal morgenmiddag pas weer een nieuw deel plaatsen (maar dan verwacht ik van jou natuurlijk wel een uitgebreid commentaar... )
Shit! Ik wou net zeggen dat ik 'm uit had...

toch maar niet
__________________
Recht voor je raapje!
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 17:27
Sketch
Avatar van Sketch
Sketch is offline
Is Not For Sale geinspireerd door de Not For Sale van dit forum?
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 19:45
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Nee, geïnspireerd door een bandje Brains For Sale -> zijn vrienden van me
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 10:39
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
Inderdaad, niet te snel alles posten, dat schrikt af En dat is zonde, want volgens mij belooft dit toch wel een erg goed verhaal te worden!
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 05-03-2005, 11:14
CSN
Avatar van CSN
CSN is offline
Ik ben ook benieuwd naar de rest .
__________________
I'M NOT YOUR MOTHER'S FAVORITE DOG
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 11:25
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Citaat:
Vogelvrij schreef op 05-03-2005 @ 10:39 :
Inderdaad, niet te snel alles posten, dat schrikt af En dat is zonde, want volgens mij belooft dit toch wel een erg goed verhaal te worden!
Hoewel ik de eerste twee delen matig vond, vind ik het derde heel leuk. Komt misschien doordat er echt iets gebeurt.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 14:36
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Zal ik dan maar tot morgen wachten met deel 4?
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 19:07
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Okee, ik heb het eerste deel gehad, heerlijk speels! Je openingszin alleen al is geweldig, en dat niveau hou je het hele stuk vol. Het leest heerlijk weg (tja, ik had alles gister al in 5 minuten doorlezen, dat zegt het wel weer).
Toch even wat zinnetjes die ik niet helemaal mooi vond (let wel, dat is écht mijn enige negatieve kritiek):

Citaat:
I C U schreef op 02-03-2005 @ 17:24 :
Dan kostte het me meer dan dat het me zou opleveren.
sluit niet helemaal lekker aan op het voorafgaande.
Citaat:
Ik schudde zo’n verlangen altijd snel van mij af.
zelfde...
Citaat:
Een eigengemaakte schommel voor de kleine, op een keurig gemaaid gazonnetje. Met een groentetuin achterin, waar ik mijn zondagen slijt.
de 'op' en de 'Met' met een punt ervoor...
Citaat:
Elke werkdag, stipt om 7.00 uur gaat de wekker, dan stappen mijn vrouw en ik uit bed, waarop ik naar de badkamer ga, mijn vrouw naar beneden gaat om koffie te zetten en broodjes te smeren en daarna onze zoon uit bed haalt en klaar maakt om naar school te gaan. Ik kleed mij op mijn gemak aan, dan stommel ik van de trap af, om naar de keuken te lopen en mijn koffiebeker te vullen en rustig leeg te drinken terwijl ik mijn krantje lees.
Dit stukje kwam, toen ik het nog een keer las, iets te langdradig over. Je treedt hier iets teveel in detail imho.
Citaat:
de eilanden zou ik ontdekken en de oerwouden zal ik doorkruisen.
De 'zal'.

Okee, op naar deel II !!
__________________
Recht voor je raapje!
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 19:17
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Citaat:
I C U schreef op 02-03-2005 @ 18:58 :
Ik vroeg mij af waarom hij daar nu ineens wel aandacht aan besteedde.
Tja, eigenlijk alleen omdat je in je andere zinnen 'me' gebruikt, 'mij' staat zo stijf...
Citaat:
Hij keek me aan met ogen van een kind die de grootste speeltuin ooit had gesignaleerd en niet kon wachten om het te ontdekken.
Een kind 'signaleert' niet!
Citaat:
Verstomd keek ik om me heen, draaide rondjes om toch zoveel mogelijk te zien.[/b]
Omdat je vlak daarvoor al 'perplex' bent, en nu dus alleen maar in herhaling valt...
Citaat:
waarna hij dan verlegen lachte en naar boven ging om wat aan te trekken.
Vond ik een beetje stom staan omdat het vanzelfsprekend is, en de lezer dat dus zelf ook wel kan invullen...
Citaat:
okay
Okee, het blijft een nederlandse tekst.


Verder vind ik het ook een beetje vreemd dat je ineens met 'Alex' begint, in plaats van 'mijn vader'. Hij doet het in het begin van zijn verhaal, en aangezien hij dat vertelt, is het allemaal in het 'nu'. Waarom zou hij 'nu' ineens zijn vader als 'Alex' gaan benoemen?

Tja, allemaal wegwuif-commentaar weer. Dat is gewoon omdat ik er niets beters op tegenin heb te brengen. Het is gewoon leuk!
__________________
Recht voor je raapje!
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 19:23
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Citaat:
I C U schreef op 04-03-2005 @ 16:31 :
“Goedemorgen, wat kan ik voor u doen?”
“Ik ben de schoonmaakster. Uw vader heeft mij gebeld en gezegd dat ik vandaag kon komen om kennis te maken.”
Hoe weet die schoonmaker dat hij de zoon is van degene die haar gebeld heeft??? Beetje gewaagde uitspraak.

Tja sorry hoor, nou kap ik met het zoeken van lullige foutjes. Als het af is kun je me altijd nog roepen, maar ik denk dat het voorlopig toch nog niet bij de uitgever ligt.
Daarnaast wordt het ook eens de hoogste tijd dat ik subjectief ga reageren enzo.
Ik denk dat ik dit derde stuk nog het meest interessant vond om te lezen. Die plotselinge inslag met 'Not For Sale' deed me ineens twijfelen aan de fictie van dit verhaal. Ik dacht 'Zal het dan toch niet op een of andere manier een autobiografische inslag hebben?'
Natuurlijk mag ik me daar helemaal niet mee bemoeien, maar dan vind ik dat stiekempjes toch weer intrigerend. Dan krijg ik zo'n geplaagd gevoel, dan wil ik meer weten.

DUS PLAATSEN DAT VIERDE DEEL!!!!
__________________
Recht voor je raapje!
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 19:42
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Hm. Met sommige kritieken ben ik het eens, met andere minder, maar ik geloof niet dat dat echt boeiend is Hier het vierde deel!

II
Mijn laatste twee vakantieweken vlogen om. Ik leerde de omgeving goed kennen en had interessante gesprekken met tante Appel. Zoals ik al vermoedde was ze een pientere vrouw, met een scherp oog voor het innerlijk van haar medemens. Ik zat op de keukentafel, terwijl zij druk bezig was met het dweilen van de antracietkleurige tegels. Ik stelde haar vragen over het dorp, die zij geduldig beantwoordde. Soms vertelde ze me een verhaal. Haar verhalen waren vaak eeuwen oud en van vader op zoon, moeder op dochter overgegaan. De woorden die ze soms gebruikte waren al decennia uit de taal verdwenen en de wezens die zij beschreef waren allang vergeten door het landschap. Ik genoot. Ik was gek op taal en op de woorden die al zo oud waren dat niemand meer wist waar ze vandaan kwamen. Ik luisterde dan ook gespannen en onderbrak haar zelden.

“Jongen, het volgende verhaal gaat over Deirdre, een boerendeerne, die leefde toen de wereld nog werd geregeerd door de goden, toen de godinnen Morrigan, Macha en Badb zich nog bemoeiden met de oorlogen. Deirdre was een mooi meisje, men zei dat ze het mooiste meisje was dat de zon ooit had gezien. Ze was ijverig en zij had de gave van de kunst. Wanneer zij zong hielden de vogels zich stil en luisterde de wind, wanneer zij bloemen plukte hielden de hazen en konijnen haar gezelschap. Zij was alom geliefd, zowel door de goden als door de stervelingen.
Op een dag zag de god Donn haar, en hij besloot haar te volgen. Hij aanschouwde haar schoonheid en zij benam hem de adem. Hij voelde zijn lichaam gloeien van verlangen, als een vuur wat werd aangewakkerd door de wind. Deirdre, zich onbewust van zijn aanwezigheid, verliet haar veilige dorp en besloot bloemen te plukken. Zingend liep zij door de groene velden, zij danste in het zonlicht en haar blote voeten huppelde over het gras. Donn verborg zich achter een struik en keek toe hoe zij bloemen plukte en hoorde hoe zij met zachte stem sprak tegen de hazen en vogels die haar volgden. Ze keek niet in Donn’s richting, maar ze voelde zijn aanwezigheid, en de kracht die daarvan uitging. Ze floot haar vraag en de vogels gaven haar antwoord. Zij knielde neer.
“O, Donn, god van het leven en de dood, toon mij uw aanwezigheid.”
Overdonderd stapte Donn achter de struiken vandaan. Hij knielde bij haar neer en pakte haar handen. “Uw wens is ingewilligd, vrouwe.”
Ze keek hem aan en zag zijn verlangen. “Heer, u moet uw lust bedwingen, ik kan u niets meer schenken dan Danu kan.”
Donn kon niets meer zeggen, zijn lust nam het roer over. Even stopte de tijd te bestaan, even was alles stil, even stopte de zee met golven, stopte de rivieren met stromen en sloot de zon haar ogen.
Deirdre was voelde het nieuwe leven in haar groeien, en was gelukkig. Zij verwachtte een godenkind en vaak zong zij voor het kind. Na enkele maanden voelde zij het kind trappen. Zij glimlachte dan en zei: “Hij wordt net zo sterk als zijn vader.”
Haar dorp koesterde haar, hoewel de dorpelingen geen vermoeden hadden van wie de vader was. Als het Deirdre gevraagd werd, glimlachte zij alleen maar en zei: “U zult het snel genoeg weten. Zijn vader zal hem komen bezoeken.”
Het kind werd geboren en er werd uitgekeken naar de vader. Hij kwam niet. Velen gaven de hoop op, en hadden medelijden met Deirdre, zij zou het kind alleen moeten opvoeden.
Op een dag kwam er een oude man in het dorp aan, die vroeg naar het huis van Deirdre. Het nieuws ging als een lopend vuurtje door het dorp en men volgde de man naar Deirdre’s huis. Deirdre zag de man komen, slaakte een kreet en knielde voor hem neer.
“Heer, ge zijt gekomen!” Kreette zij.
De oude man knikte en legde zijn hand op haar hoofd. “Laat mij mijn zoon aanschouwen.”
Deirdre stond op en knikte. Hij volgde haar naar binnen, en kwam weer naar buiten met het kind in zijn armen. Zijn ogen stonden teder, het jongetje glimlachte naar zijn vader. Het dorp bekeek dit schouwspel met enige verwarring. Hun Deirdre had zo’n oude man als vader verkozen? Dit klopte niet.
De oude man begon te spreken. “Kijk goed, dienaren, kijk goed! Aanschouw hier uw koning, degene die u naar uw overwinning zal leiden. Dien hem, en ge zult overwinnen. Verraad hem, en ge zult de toorn van de goden over u uitroepen.” De oude man overhandigde zijn zoon aan Deirdre en verdween, met achterlating van zijn mantel. Deirdre streelde het wangetje van haar kind en keek toen met een brede glimlach naar haar volk. “Zijn vader was een god, en zo is hij.”
En zo, jongen, kwamen de Danuii aan hun koning, die hen door vele oorlogen voerde en hen vele overwinningen bezorgde.”

Tante Appel veegde haar voorhoofd af en stond op uit haar gebukte houding. Ze keek mij aan met een scherpe blik. “Je zit met een vraag. Stel hem.”
Ik staarde naar de grond. “Waarom trouwde Deirdre niet? Het was toch niet aanvaard om ongetrouwd zwanger zijn?”
“Nee. Dat klopt. Maar wanneer men van iemand houdt, wordt diegene niet verstoten. En vergeet niet dat Deirdre de zoon van een god droeg.”
“Gelooft u in God?”
“Ik geloof in vele goden.”
“Maar gelooft u in de christelijke God?”
“In elk verhaal zit een kern van waarheid.”
“Denkt u dat Jezus bestaan heeft?”
“Ja.”
“Maar hoe kon hij dan een gehandicapte laten lopen?”
“Jezus had de gave van genezing en geloof.”
“Maar hoe kon hij een melaatse genezen?”
“Geloof is een sterk middel, mits men het goed gebruikt.”
Ik zuchtte. “Dus als ik iets voor elkaar wil krijgen, moet ik er in geloven?”
“Ja. En er volledig voor gaan. Natuurlijk zijn er nog een aantal andere aspecten die meespelen, maar ik denk dat het geloof en de wil al zeer belangrijk zijn.” Tante Appel liep de kamer uit, waarmee ze aangaf dat het gesprek afgelopen was.
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.

Laatst gewijzigd op 06-03-2005 om 19:38.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 05-03-2005, 19:49
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Citaat:
I C U schreef op 05-03-2005 @ 19:42 :
en de wezens die zij beschreef waren allang vergeten door het landschap.
Ehh... ?

Okee, ik ga weer verder lezen (ik moest nog beginnen )

Edit: Zo! uit. Was weer leuk.
__________________
Recht voor je raapje!

Laatst gewijzigd op 05-03-2005 om 19:55.
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 19:53
Sketch
Avatar van Sketch
Sketch is offline
Dit laatste stuk vind ik eigenlijk een stuk minder dan de vorige delen. Ik krijg nu steeds de indruk dat de ik een klein jongetje is (wat hij toch zeker niet is).

"Ze keek hem aan en zag zijn verlangen. “Heer, u moet uw lust bedwingen, ik kan u niets meer schenken dan Danu kan.”
Donn kon niets meer zeggen, zijn lust nam het roer over. Even stopte de tijd te bestaan, even was alles stil, even stopte de zee met golven, stopte de rivieren met stromen en sloot de zon haar ogen.
Deirdre was voelde het nieuwe leven in haar groeien, en was gelukkig."

Dit is wel heel abrupt, eerst zegt ze nee, dan hebben ze meteen seks, en dan voelt ze meteen het al groeien.

Wel jammer, de vorige stukken waren beter, imho.

Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 20:05
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Waarom krijg je het idee dat het een kleine jongen is? (Mb dat ik wat kan veranderen...)
En dat abrupte: Het is de bedoeling dat het overkomt als een soort volksverhaal, een mythe, of iets dergelijks. In dat soort verhalen komen meer nogal abrupte dingen voor
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 20:15
Sketch
Avatar van Sketch
Sketch is offline
Nou, ik denk door dat hele verhalenvertelgedoe. Bij een oude mevrouw die verhalen vertelt denk ik automatisch aan een oma die haar kleinkindertjes een verhaaltje vertelt. Het doet me ook een beetje denken aan De Heksen van Roald Dahl, dat die oude oma (was het een oma?) verhalen vertelt aan het jongetje.

Het geduldig antwoorden van tante Appel geeft me het beeld van een volwassene die geduldig de domme vragen van een kind beantwoordt



Hmm, misschien komt het alleen door het begin van het verhaal, dat ze de ik 'jongen' noemt.
Dat voelt een beetje als:
"oma, oma, vertel nog eens een verhaaltje, asjeblieft?"
"ok jongen, dit verhaal gaat over... heel lang geleden..."


(ik ben ook maar wat in de rondte aan het kletsen)
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 20:19
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Het dialoog aan het einde doet me ook een beetje aan een zeurend klein kind denken.

Ze is nogal typisch he? Die Appel. Misschien iets té typisch...
__________________
Recht voor je raapje!
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 20:20
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Dat 'jongen'-gedoe wordt later nog uitgelegd...
Maar ik denk dat ik jouw idee wel begrijp, maar ik denk dat een hoop wel verder in het verhaal duidelijk wordt. (Het is een redelijk lang verhaal, ik heb nu al 32 pagina's, en ik probeer de opbouw zo goed mogelijk te krijgen... Vandaar niet teveel info ineens.)

Edit: Idd, die Appel is typisch... Geen verhaal zonder typisch persoon!
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 20:21
Sketch
Avatar van Sketch
Sketch is offline
Ik ben benieuwd.
Ik vind die vader ook wel typisch hoor
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 20:24
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Tjah Wat wil je als je zoveel verhuisd En het schijnt zo te zijn dat de meest briljante wetenschappers een beetje gestoord zijn
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 20:27
Sketch
Avatar van Sketch
Sketch is offline
Citaat:
I C U schreef op 05-03-2005 @ 20:24 :
Tjah Wat wil je als je zoveel verhuisd En het schijnt zo te zijn dat de meest briljante wetenschappers een beetje gestoord zijn
Ik ben ook een beetje gestoord
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 20:31
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Ik ook, en ik woon al mijn hele leven op 1 plaats
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 20:57
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Citaat:
I C U schreef op 05-03-2005 @ 20:31 :
Ik ook, en ik woon al mijn hele leven op 1 plaats
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 05-03-2005, 20:59
Sketch
Avatar van Sketch
Sketch is offline
Ik ben ondertussen al 3 keer verhuisd
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 21:13
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Ik ben ook een briljante wetenschapper
__________________
Recht voor je raapje!
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 21:17
Sketch
Avatar van Sketch
Sketch is offline
Mijn tweede naam is Alexander
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 21:19
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Right... Okay, het gestoordheidslevel is zeer hoog, ik zie het al weer...

en nu weer on-topic, omdat de fb's anders boos worden denk ik.
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 21:19
Sketch
Avatar van Sketch
Sketch is offline
Hoe spreekt men Badb uit?
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 21:23
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Citaat:
Sketch schreef op 05-03-2005 @ 21:17 :
Mijn tweede naam is Alexander
Mijn tweede naam is Aleida. Verder ben ik heel tevreden met hoe ik heet.

Ontopic: Ik vind het laatste deel ook wel leuk. De "mythe" doet me denken aan al die verhaaltjes over Zeus die vreemdging.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 21:34
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Citaat:
Roosieh schreef op 05-03-2005 @ 21:23 :
Mijn tweede naam is Aleida. Verder ben ik heel tevreden met hoe ik heet.

Ontopic: Ik vind het laatste deel ook wel leuk. De "mythe" doet me denken aan al die verhaaltjes over Zeus die vreemdging.
Ik geloof dat dat verhaal ook in mijn achterhoofd meespeelde!
Enneh Badb was een Keltische godin, maar het boek waar ik het uit heb was niet bepaald scheutig met informatie, wat dan wel weer jammer is. Binnenkort ga ik es op zoek naar wat meer achtergrond info...

*Mijn tweede naam is Dagmar, ben ik best tevreden mee *
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 06-03-2005, 10:22
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
Ik heb geen tweede naam en voel me zwaar benadeeld

Maar goed, ik vond dit stuk wel iets minder dan voorgaande stukken, maar ben desondanks nog steeds erg benieuwd naar de rest!
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Met citaat reageren
Oud 06-03-2005, 10:27
Sketch
Avatar van Sketch
Sketch is offline
Ik heb zelfs vier voornamen

Komen we de naam van de hoofdpersoon nog te weten?
Met citaat reageren
Oud 06-03-2005, 13:20
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Jep... Volgende deel:

Ik zuchtte en sprong van de keukentafel af, mijn nieuwsgierigheid was nog lang niet bevredigd. Ik besloot naar buiten te gaan, met mijn tekenblok. Ik voelde een paar ogen in mijn rug prikken toen ik de oprijlaan uitliep. Tante Appel stond achter het raam op de eerste verdieping. Ik zwaaide, en zij stak haar hand op. Ik ging een voor mij nieuw stuk bos in. De bomen werden gaandeweg steeds dichter, het bladerdak zorgde ervoor dat er maar weinig licht was. Ik liep steeds verder het bos in, op zoek naar een iets wat ik op papier kon vereeuwigen. Ik verbaasde me over de diepe stilte die over het gebied lag, over de kleuren hier. Geen vogel liet zich horen, geen insect zoemde. Ik stond stil, en keek omhoog. De bomen waren oud, hoog en dreigend. Ze torende boven me uit, ik voelde me er klein bij. Nog steeds voel ik rillingen als ik aan dat gevoel denk. Ik was groter dan gemiddeld, ik was er niet meer aan gewend om klein te zijn, me klein te voelen. Er hing iets in de lucht, alsof er iets zou gaan gebeuren. Ik voelde hoe kippenvel zich over mijn lichaam verspreidde. Ik liep verder en kwam op een lieflijke open plek. Het licht was er gedimd, maar toch helder. In het midden van de open plek stond een rechtopstaande steen. Ik liep ernaartoe, bekeek hem. In de steen waren tekeningen gekerfd. Ik zag een oog, afgebeeld met zonnestralen eromheen. Een raaf, zittend op de rugleuning van een soort troon. Drie vrouwen die geknield voor de troon zaten met hun handpalmen omhoog geheven. Het leek een soort altaar, een heilige plek. Ik zakte door mijn hurken en bekeek de afbeeldingen van dichtbij. De tekeningen waren aangetast door de tijd, maar nog steeds zeer duidelijk. Op de steen stond een offer afgebeeld, een jong meisje werd naar een altaar geleid. Een afbeelding verder werd ze ritueel geofferd, haar bloed droop van het altaar. Ik onderdrukte een rilling. Of ik geschokt was? Ik weet het niet, ik denk het niet. Mensenoffers waren mij niet onbekend, ik wist dat het vroeger in tijden van nood gebruikelijk was. Ik liet mijn hand eroverheen glijden, volgde met mijn vinger de lijnen. Toen stond ik op, en ging aan de rand van de open plek staan. Ik ging met mijn rug tegen de stam van een boom zitten en haalde mijn tekenblok tevoorschijn. Ik begon te tekenen, pogend het gevoel van de plek vast te leggen op het papier, zodat degene die het zag de magie van deze plaats voelde, voelde hoe oud deze plek was, hoeveel kracht het uitstraalde. Ik rilde even. Het was beangstigend.
Ik zette de laatste lijn op papier en besloot de open plek te verlaten. Ik wist dat ik er terug zou komen, maar ik wist ook dat ik er niet moest blijven nadat de zon was ondergegaan. Trouwens, ik wilde er niet eens blijven tot na zonsondergang. In het bos was het donkerder dan toen ik heen ging, het begon reeds te schemeren. Ik begon sneller te lopen, het bos bezorgde me de kriebels. En toch vond ik het spannend. De spanning balde zich samen in mijn buik. Ik was blij toen ik weer op bekend terrein was, en wist dat het niet ver meer was naar het huis. Het zou nog een tijdje het huis voor mij blijven, een thuis was het nog lang niet.

Ik stapte door de voordeur naar binnen en zag dat tante Appel met haar jas aan in de gang stond, gereed voor vertrek.
“Dag, tante Appel, tot over twee dagen.”
“Dag, jongen, tot ziens weer!”
Ze noemde me altijd jongen, nooit Samuel, zoals mijn echte naam was, of Sam. Nee, altijd jongen. Nou was ik ook een jongen, daar bestond geen twijfel over, maar toch vond ik het vreemd.
“Waarom noemt u mij altijd jongen? Mijn naam is Samuel.”
“Dat weet ik.”
“Waarom noemt u mij dan niet zo?”
“Mijn kleinzoon heette ook zo.”
“Heette?”
“Ja, hij is niet meer.”
Ze liep langs me heen de voordeur uit. Ik keek haar na, langzaam beseffend wat ze zei. Ze had een zoon gehad, die ook kinderen had gehad. Maar hij was gestorven. Meteen kwamen allerlei vragen opduiken. Hoe? En wanneer? Hoe oud was hij toen hij stierf? Had hij ook hier op school gezeten? Ik liep peinzend naar de keuken, deed de koelkast open en schonk mezelf een glas sap in. Met het glas in mijn hand liep ik naar boven en ging achter mijn bureau zitten. Ik opende mijn tekenblok en keek naar mijn tekening. Opnieuw liepen de rillingen over mijn rug. De tekening was erg goed gelukt, al zei ik het zelf. De steen leek zowel afwijzend als verwelkomend, de plek was stil en geheimzinnig. Ik verbeterde nog wat lijntjes, maakte het meer zoals ik mij herinnerde. Toen hield ik het omhoog en knikte tevreden. Ja, deze was goed gelukt.
“Samuel? Zit je hier?”
Ik draaide me om. Alex stond in de deuropening. Hij had een borrelglas in zijn hand, waarin een goudbruine substantie zat. Ik gokte op whisky.
“Hé pa, ja, ik zit hier.”
“Kom je dadelijk beneden? Het is jouw beurt om te koken.”
“Okay, ik kom er zo aan.”
Hij draaide zich om en liep mijn kamer weer uit. Sinds een paar jaar kookten we om de beurt. Zodoende had ik al aardig leren koken, wat best praktisch was. Ik vond het nog leuk ook om te doen. Het was leuk om nieuwe dingen uit te proberen, om te proberen dingen net iets anders, net iets lekkerder te maken. Ik stond op en liep naar beneden.
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.

Laatst gewijzigd op 06-03-2005 om 13:32.
Met citaat reageren
Oud 06-03-2005, 14:00
Sketch
Avatar van Sketch
Sketch is offline
Oehh, beter. Leuk toeval dat we er meteen na mijn post achter komen dat 'ie Sam heet.


Het is een tekenaar ^^ Toffe gozer.
Met citaat reageren
Oud 06-03-2005, 19:40
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Hm, toch vallen me steeds weer dingen op die nog niet 'perfect' zijn... Bij deze meld ik dus maar dat dit nog een ruwe versie is...
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 11:02
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
Nou, voor een ruwe versie vind ik hem toch wel goed, hoor. Het laatste deel vind ik leuk, het wordt nu toch wel spannend en interessant
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 17:24
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Hope so! Volgende deel:

“We zijn uitgenodigd voor een etentje, morgenavond”, zei Alex.
“Joh? Van wie?” Vroeg ik nieuwsgierig.
“Katja de Wit, een vrouw uit het dorp. Ze zei dat ik jou ook mee moest brengen, omdat haar zoon er ook zou zijn.”
Ik zuchtte. “Vooruit maar weer. Is ze getrouwd?”
“Nee, een weduwe. Haar man is verleden jaar overleden aan kanker.”
“O. Heftig.”
“Nogal.”
“Wist je dat tante Appel een kleinzoon had?”
“Ja, die jongen is op een dag spoorloos verdwenen, ze hebben hem nooit meer teruggevonden. Zijn ouders zijn omgekomen in een vliegtuigongeluk, toen de jongen drie was. Hij woonde bij tante Appel.”
“Hoe weet je dat allemaal?”
“Van Katja.”
Ik knikte, en nam een hap van mijn eten. Alex begon ook weer te eten.
“Weet je, Samuel, ik hoop echt dat we het hier naar ons zin krijgen. Ik voel me al helemaal thuis. De mensen zijn zo vriendelijk.”
Ik haalde mijn schouders op. “Ik zie wel. Komt wel goed, hoor.”
Hij keek me aan met een bepaalde blik, die ik de Wanhopige Blik noemde. Hij gebruikte die blik alleen als ik iets deed waarvan hij niet wist wat hij ermee moest. Het overkwam hem nogal vaak, dat hij me niet begreep. Ik trok me er weinig van aan, ik ging altijd gewoon mijn eigen gang.
“Ik hoop het, jongen, ik hoop het.”
Ons verhuizen was altijd een vlucht geweest. Een vlucht voor verplichtingen, een vlucht voor vastigheid, een vlucht voor het leven. Tenminste, het was Alex die vluchtte, ik ging mee. Eerst omdat het moest, later omdat ik niet wist wat ik anders moest doen. Hij was op zoek naar iets, iets wat moeilijk te definiëren was, en hij vond het nooit. Wat hij wel vond, waren een hoop problemen die je krijgt wanneer je in contact komt met andere mensen, die eisen stellen en veel van je vragen. Hij kon dat niet aan, vaak had hij uiteindelijk niets meer om voor te blijven. En ik ging weer mee, naar een volgende halte.
Hij was positiever dan anders, veel meer op zijn gemak, leek het wel. Ik was benieuwd hoe hij het zou doen, op zijn werk en in het sociale leven.
Ik knikte en keek weer naar mijn bord. Na het eten schoven we de afwas in de machine en gingen naar een oude film zitten kijken. Weer een dag was voorbij.

III
Ik opende een oog en keek naar de wekker, die op het moment een afschuwelijke herrie maakte. Ik gaf er met mijn vlakke hand een klap op en draaide me om. Bij het idee aan de dag die zou komen kreunde ik. Ik wilde niet. Het idee alleen al. Gisteren was er een brief gekomen van de school waarin mijn rooster zat en wat ‘algemene informatie’. Die algemene informatie was zo algemeen dat zij op elke school hetzelfde was, en ik die info onderhand uit mijn hoofd kende, omdat ik het al te vaak had ontvangen. De namen op de namenlijst die erbij zat zeiden me, o wonder, helemaal niets. Ik kreunde toen de wekker nog een keer afging en ging rechtop zitten. Ik haalde mijn hand door mijn haar en keek met een wazige blik door mijn kamer, die me nog steeds vreemd was. Ik stond op en stommelde naar de badkamer.
Op de een of andere manier kreeg ik het voor elkaar om op tijd onder de douche vandaan te komen en op tijd beneden te zijn zodat ik nog op mijn gemak kon ontbijten. Mijn vader was ook al in actie. Hij zat in zijn badjas aan tafel de krant te lezen onder het genot van een mok koffie. Hij bromde iets wat voor goede morgen doorging toen ik de kamer binnenkwam, en ik reageerde op dezelfde wijze. Ik schonk voor mijzelf ook een mok in en ging zitten, terwijl ik wachtte tot mijn brood geroosterd was.

Het etentje bij Katja de Wit was een absolute ramp. Haar zoon was duidelijk niet van plan om mij aardig te gaan vinden en zijn moeder was duidelijk wel van plan om Alex in te palmen. De hele avond heb ik toegekeken hoe Katja met mijn vader zat te flirten, hoe hij daar onschuldig en naïef als hij was op in ging en hoe haar zoon, Jason, dodelijke blikken wierp naar iedere aanwezige in de kamer. Katja probeerde Jason en mij nog wat nader tot elkaar te brengen door te zeggen dat ik bij hem op school kwam en dat het ongetwijfeld ontzettend gezellig zou zijn en meer van die onzin, maar het mocht niet baten. Jason was er niet toe te brengen mij zijn kamer te laten zien. Hij was vast van plan zijn moeder en mijn vader niet alleen te laten, uit angst voor wat er zou kunnen gebeuren. Kortom, het was een fiasco. Blijkbaar liet Katja de moed nog niet zinken, want ze hing om de zoveel tijd met mijn vader aan de telefoon met allerlei domme vragen.

Een kwartier later zat ik op de fiets richting het stadje. Ik was er al een aantal keer geweest en wist dus waar het was en had ook al de weg naar school verkend. Zonder enige moeite vond ik het en stalde mijn fiets in de fietsenstalling. Ik zuchtte diep, rechtte mijn schouders en liep het gebouw binnen. Ik moest mij eerst melden bij de rector. Ik volgde de bordjes naar zijn kantoor. Een klein, kaal mannetje met een snor zat druk te praten in de telefoon die hij tussen zijn hoofd en zijn schouder geklemd hield, terwijl hij met zijn handen bezig was een pen in en uit elkaar te schroeven. Goh. Ik klopte op de deur, hij keek op, zag me en maakte een eind aan het gesprek. Hij stond op en kwam met uitgestoken hand, die hij eerst aan zijn broek afveegde, naar me toe lopen.
“Welkom op onze school! Jij bent vast Samuel!”
Ik glimlachte beleefd en knikte van ja.
“Goed, goed. Als je even gaat zitten wil ik nog wat dingen met je doornemen, en na de bel zal ik je naar je klas toebrengen om je voor te stellen!”
Ik vond het allemaal prima en ging zitten op de stoel bij zijn bureau stond.
Hij haalde een of ander formulier tevoorschijn en met de pen die hij net weer in elkaar had gezet begon hij in een onduidelijk handschrift wat neer te krabbelen.
Hij stelde een aantal vragen en ik gaf antwoord. Elke vraag kwam me bekend voor. Op zich niet zo vreemd, ik had dit soort gesprekken op zeventien verschillende scholen gevoerd, en geen van alle waren het originele gesprekken geweest. De bel klonk.
“Zo, ik zal je naar je klas brengen!” Het mannetje stond op, borg het formulier op en begon met drukke passen voor me uit te lopen, een aantal gangen door. De muren waren versierd met schilderijen en muurschilderingen. Ik had nauwelijks de tijd om rond te kijken, omdat het nogal veel moeite kostte om de rector bij te houden. Uiteindelijk hield hij stil voor een deur. Hij klopte en stapte daarna binnen. Ik volgde hem, enigszins aarzelend.

Zeker 25 gezichten keken mij nieuwsgierig aan. Ik voelde dat mijn gezicht een uitdrukkingsloos masker werd en keek de klas in. Ik keek niemand echt aan, ik keek meer door ze heen.
“Jongens, dit is Samuel, hij is jullie nieuwe klasgenoot. Ik hoop dat jullie een beetje vriendelijk voor hem zullen zijn, hij is tenslotte wel nieuw hier, ha ha.”
Sommigen namen de moeite flauwtjes te lachen, anderen negeerde het gewoon. En nog steeds keken ze nieuwsgierig naar mij, alsof ze iets van me verwachtte.
“Nou, jongen, ga maar naast Elise zitten, dat meisje met die rode trui.”
Mijn blik gleed naar Elise, met de rode trui. Een meisje met krullend zwart haar, opvallend donkere ogen en een wipneus. Ze glimlachte naar me. Ik knikte terug en plofte naast haar neer. De leraar vervolgde zijn les.
“Hoi”, fluisterde Elise. “Ik ben Elise en ik woon hier al mijn hele leven!”
“Ik heet Samuel en ik woon hier net twee weken.”
Ze grijnsde. “Okay. Poor you!”
Ik wist niet of ze bedoelde dat het jammer was dat ik er überhaupt was komen wonen of dat ik er nog maar zo kort woonde. Ik glimlachte flauwtjes en verplaatste mijn aandacht naar de mensen om me heen. Ik ontdekte dat ik ook werd bestudeerd. Ik had niet anders verwacht, een nieuweling werd altijd van alle kanten bekeken.
“Mocht je nog iets willen weten, over wat dan ook, vraag het me dan! Enne, als je dadelijk ook biologie hebt, kun je met mij meelopen, dan weet je meteen waar het is”, zei Elise.
“Okay, bedankt!”
Ze glimlachte en keek weer naar het bord. 30 minuten later ging de bel. Ik zuchtte van opluchting en stond op.
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten nog titelloos
Verwijderd
14 21-04-2006 20:11
Verhalen & Gedichten [Verhaal] (voorlopig nog titelloos)
WolterB
4 20-01-2006 13:43
Verhalen & Gedichten Nog Titelloos..
Krisje
4 09-01-2005 11:01
Verhalen & Gedichten nog titelloos
Point of View
1 14-02-2004 23:56
Verhalen & Gedichten Nog titelloos - Een begin
Orchid
13 16-12-2003 19:50
Verhalen & Gedichten *snif* (nog titelloos)
Dragon's Mistress
2 13-10-2001 17:18


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 16:10.