Twijfel, lang verhaal

[Incertain]

Hoi allemaal, ik heb even een nieuw account aangemaakt omdat er een gedeelte van m'n familie op dit forum rondstruint en ik liever niet wil dat ze weten dat ik dit ben. Daarnaast ben ik heel slecht in dingen beknopt weergeven en loopt het verhaal over meerdere jaren, dus degene die de moeite durft te nemen dit toch door te lezen; alvast heel erg bedankt.

Ik zit met een aantal twijfels. Ik ken al 4 jaar een leuke jongen en het begint nu eindelijk wat te worden. Kort gezegd: ik leerde hem 4 jaar terug kennen, ik was stapel op hem, maar oa door zijn moeilijke verleden (zeer hoge intelligentie, suïcidaal, daardoor vond iedereen hem eng en dachten ze dat hij contact gestoord was, alleen was het meer dat niemand bij hem in de buurt durfde te komen dan dat hij geen contacten durfde te leggen) bleek dat hij nog lang niet toe was aan een relatie. (side note: Ja, het blijkt dat ik graag met moeilijke gevallen omga ) Hij is ruim een jaar ouder dan ik btw.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik zelf nooit eerder een relatie gehad heb dus waarschijnlijk dat ik daarom zoveel twijfel over alles (kom uit een groot gezin met alleen maar broers, jongens die ik tegenkom beschouw ik daardoor bijna direct als 'goh, weer een broer/gewone vriend erbij' ipv 'hey, die ziet er best leuk uit')

Iig wilde ik toch graag in contact blijven met hem dus werden we vrienden. Hiervoor heb ik veel moeite moeten doen, aangezien hij toen ik hem leerde kennen nou niet echt meer 'vertrouwen in de mensen om zich heen had' zoals hij het zelf noemde.

Over de jaren heen is hij volwassener geworden, met glans z'n diploma gehaald en momenteel bezig aan een leuke carriére, en opeens kwam er een half jaar geleden aan het licht dat hij mij ook al die tijd al leuk vond, maar door omstandigheden niet wist hoe hij het aan moest pakken. Omdat hij vroeger dus ook suïcidaal was had hij zoiets van: waarom beginnen en als ik er niet meer ben, haar gebroken achterlaten? Dus deed hij niets, reageerde ook totaal niet op mijn avances.

Omdat ik het hier toch wel moeilijk mee had, had ik mezelf aangepraat dat het toch niets zou worden en dat we beter vrienden konden blijven. Hij wil later bijvoorbeeld ook helemaal geen kinderen, terwijl ik die wel graag zou willen (ooit, als ik 'ouder' ben en nog zin heb, moet er nu nog niet aan denken) Ook zullen onze toekomstdromen ons allebei naar het buitenland jagen, maar helaas niet naar hetzelfde. De laatste keer dat we zo open over van alles en nog wat aan het praten waren was er nog geen sprake van een 'ons' en zijn we er dus niet zo ver op ingegaan van: als ik daarheen ga, zou je dan meegaan? Wel blijft hij aangeven dat hij denkt een waardeloze vader te zullen zijn en daarom nooit kids wil, dit komt bij elk gesprek over dit onderwerp met wie dan ook naar voren.

Maar het laaste half jaar trekken we veel meer met elkaar op, hij is er als ik hem nodig heb, doet alles voor me, we gaan samen uit, hij helpt met dingen in/om het huis (woon nog thuis) en we worden steeds closer. Enige wat nog ontbreekt is de actual sex, al zijn we wel dusdanig ver gevorderd dat dat het enige is wat nog niet gebeurd is.

Nu heb ik toch steeds m'n twijfels. Hij gaat niet verder dan dat ik aangeef dat hij kan gaan, maar omdat ik zoveel twijfel heeft hij het idee dat ik er nog niet klaar voor ben. Nu werkt het bij mij op 2 vlakken: ik ben er lichamelijk helemaal klaar voor (wil hem soms bespringen maar daar gaat hij wonderlijk genoeg niet op in, hij wil eerst zeker weten dat ik er klaar voor ben) maar geestelijk ben ik niet helemaal zeker. Het grootste probleem is dat mijn ouders hem wel mogen maar in hem totaal geen geschikte partner zien door zijn verleden en ik heel close met m'n moeder ben, verder heb ik doordat hij dus ruim 3,5 jaar expres niet reageerde (ja, hij was erg onzeker (om eerlijk te zijn ik ook) en ja, ik heb extreem veel geduld ) mezelf dus verkondigd dat het toch nooit wat wordt en daardoor lijkt er een soort rem op te staan.

Toch ken ik hem al 4 jaar, wilde ik al die tijd wat ik nu eigenlijk (in het vooruitzicht) heb, en toch, nu het zo dichtbij is, twijfel ik. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik zodra ik hem zie geen oog meer voor wat anders heb en dit soort gedachten eigenlijk niet eens aanwezig zijn, maar als hij weer langere tijd weg is (aantal dagen, beiden geen auto dus openbaar vervoer of fiets) slaat de twijfel weer toe.

En ik ben een ouderwetse trut wat dit betreft (zelfkennis he? ) om de een of andere reden kan ik niet verder gaan met iemand waarvan ik twijfel of het wel wat kan worden, maar deze twijfel lijkt wel opgelegd door de omgeving. Alleen m'n 2 allerbeste vriendinnen zeggen dat als ik voor hem ga, het geen verkeerde keuze zou zijn en we gewoon moeten zien hoe het gaat lopen, de rest is per definitie al tegen. Het liefst zou ik nu direct naar hem toegaan, hem de kleren van z'n lijf rukken en hem helemaal van mij maken om het zo te zeggen maar ik weet dat ik dan een soort van outcast ga worden in mijn omgeving en familie als die erachter komen. (kan niet goed liegen, straalt bijna van me af) En aangezien ik gigantisch strategisch zit voor mijn studie was ik nog niet van plan binnenkort het huis uit te gaan eigenlijk.

Zo, volgens mij is dit wel zo'n beetje wat ik wilde zeggen, heeft er iemand misschien een paar bemoedigende woorden voor mij? (afkraken mag ook, maar heb liever wat positiefs ) Want soms kan ik wel huilen om het feit dat het regeltje: "so close, but yet so far away" zo duidelijk aanwezig is.

Bedankt voor het lezen,
Incertain

[WolterB]

Probeer te doen wat voor jou het beste is en laat je niet teveel sturen door je omgeving, want dat lijkt je toch teveel te doen.
Doe wat voor jou het beste lijkt en als jij dit het waard vindt om voor te gaan, wie ben jij om jezelf tegen te laten houden door wat anderen zeggen?
Jij kent hem al 4 jaar en ws beter dan je ouders en de andere mensen die zeggen dat het niets kan worden.

Ik denk dat je het toch wat meer tijd moet geven. En stapje bij beetje aftasten hoe ver je kan gaan bij hem. Je weet dan zelf ook stukken beter waar je aan toe bent.
Daarnaast zoals WolterB al zegt, je weinig aantrekken van anderen, jij kent hem het beste.

Doe wat je gevoel zegt.

[Dobomobo]

sorry het is laat, dus je begrijpt dat ik dit verhaal niet helemaal begrijp.

Waarom wil je dan geen sex met hem? waar ben je bang voor?


of gaat t daar niet om in dit verhaal...

[Al Murphy]

Probeer gewoon eens, al is het maar één avond, om al je remmen los te laten. En dat hij zijn remmen ook eens los laat.

Jullie kennen elkaar toch al, dus voor elkaar moeten jullie je niet schamen. Doe wat je niet laten kan, ga voor wat je wil, en laat dan ook achterwege wat je niet wil.

In het slechtste geval gebeurt er niks wat er vroeger ook niet zou gebeuren. Maar dan weet je tenminste wat je echt wil en wat niet.
In het beste geval ben je eindelijk van je twijfels af, en weten jullie ook van elkaar wat jullie echt willen.

Als er dan seks van komt... leuk, heb je dat ook met hem meegemaakt!

Eén van jullie beiden zal eens eindelijk een knoop moeten doorhakken. Blijkbaar is hij niet zo goed in het doorhakken van knopen, dus dan moet je het zelf maar doen.

En uiteindelijk zou het leuk zijn als je die brave jongen niet te veel meer met al die negatieve dingen uit zijn verleden associeert. Jullie zullen het vast leuker hebben als jij je vooral op zijn leuke en positieve kanten focust. Een verlaagd zelfbeeld, zelfmoordneigingen en tonnen onzekerheid is te zwaar en hard om als partner of goede vriend op te lossen. Jij moet er min of meer wel mee om kunnen gaan, maar het echte werk kan hij in zo'n geval beter aan een psycholoog overlaten.

Maak er nog wat leuks van, maar kijk uit als je hem eens echt bespringt. Misschien heeft hij wel zwakke knieën of zo.

Hm, kijk. Ik denk dat, als je familie van je houdt, ze hooguit wat teleurgesteld in je zouden zijn. Ik geloof echt niet dat ze je zouden verstoten omdat jij een relatie begint met iemand die zij niet zo geschikt achten.

Aan de andere kant denk ik dat als jij zoekt naar iemand met wie het écht iets kan worden, met wie je samen wilt blijven voor langere tijd (misschien zelfs de rest van je leven), je toch echt beter iemand kunt zoeken die meer dezelfde ideeën over de toekomst heeft. Ik ken stellen die uit elkaar zijn gegaan omdat een van de twee op een gegeven moment toch echt kinderen wilde, en de ander toch echt niet. Hetzelfde geldt voor het naar het buitenland gaan - als jij voor 5 jaar naar Amerika verhuisd en hij zit dan in Zuid-Afrika, dan is het verrekte moeilijk om een relatie in stand te houden. Zou je dat nu wel doen?

[Incertain]

@WolterB: bedankt voor de tip, ik zal er nog eens goed over denken.

Anneka Ik denk dat je het toch wat meer tijd moet geven. En stapje bij beetje aftasten hoe ver je kan gaan bij hem. Je weet dan zelf ook stukken beter waar je aan toe bent.
Daarnaast zoals WolterB al zegt, je weinig aantrekken van anderen, jij kent hem het beste.

Doe wat je gevoel zegt.

Ik bedacht me ook dat ik het steeds wat meer tijd moest geven, maar 4 jaar leek me al zo'n 'ruime' tijd. Het probleem is momenteel dat ik een gevoelskant en een verstandskant heb die elkaar een beetje tegenwerken..

Dobomobo of gaat t daar niet om in dit verhaal...

Jawel, daar gaat het eigenlijk wel om. Misschien doe ik wel gewoon te moeilijk. Het probleem is dat ik twijfel of het in 'the long run' wel gaat werken en dat m'n omgeving zo afwijzend is dat ik er te onzeker over ben of ik het nou wel moet proberen of niet.

Al Murphy Probeer gewoon eens, al is het maar één avond, om al je remmen los te laten. En dat hij zijn remmen ook eens los laat.

Jullie kennen elkaar toch al, dus voor elkaar moeten jullie je niet schamen. Doe wat je niet laten kan, ga voor wat je wil, en laat dan ook achterwege wat je niet wil.

In het slechtste geval gebeurt er niks wat er vroeger ook niet zou gebeuren. Maar dan weet je tenminste wat je echt wil en wat niet.
In het beste geval ben je eindelijk van je twijfels af, en weten jullie ook van elkaar wat jullie echt willen.

Als er dan seks van komt... leuk, heb je dat ook met hem meegemaakt!

Dat is waar, maar ik denk dat dat ook nog even op zich laat wachten. We zijn allebei nog maagd en dat geeft nog een extra soort 'rem', aangezien we beiden dus ook nog eens 'onervaren' zijn om het zo te zeggen.

Al Murphy En uiteindelijk zou het leuk zijn als je die brave jongen niet te veel meer met al die negatieve dingen uit zijn verleden associeert. Jullie zullen het vast leuker hebben als jij je vooral op zijn leuke en positieve kanten focust. Een verlaagd zelfbeeld, zelfmoordneigingen en tonnen onzekerheid is te zwaar en hard om als partner of goede vriend op te lossen. Jij moet er min of meer wel mee om kunnen gaan, maar het echte werk kan hij in zo'n geval beter aan een psycholoog overlaten.

Het probleem is dat het mij echt niet uitmaakt dat hij vroeger zo was, daar is tegenwoordig niets meer van terug te vinden in zijn doen en laten. De omgeving echter heeft steeds iets van: 'goh, daar heb je hem weer, blablabla (alle negatieve dingen) en 'pas op, want hij lijkt meer van je te willen dan vriendschap'. Toen ik in het begin zei dat ik dat niet erg vond zat iedereen gelíjk op de kast, als ik dat deed dan spoorde ik niet helemaal, m'n ouders vonden het een slecht idee, hij was geen goede keuze, etc. Toen heb ik het daar maar bij gelaten omdat ik dat niet weer over me heen wilde krijgen.

En wat je zei over dat het te zwaar is om als partner of goede vriend zulke problemen op te lossen is waar, maar eigenlijk zijn we dat punt al voorbij. Heel eigendunkerig gezegd heb ik hem al zover gekregen dat hij 'normaal' functioneerd (aangezien dit soort problemen als niet-normaal worden bestempelt) en diverse psychologen/psychiaters hadden hem al afgeschreven, hij had voorheen zelfs een aantal docenten en de counselor op school dusdanig depressief gekregen met zijn rustige houding ten opzichte van deze problemen dat iedereen dacht dat hij nog een week mee zou gaan. Nu ik het me zo bedenk realiseer ik me ineens dat we er alleen aan herinnerd worden doordat anderen zeggen dat het zo was, niet doordat we er zelf aan terugdenken.

Al Murphy Maak er nog wat leuks van, maar kijk uit als je hem eens echt bespringt. Misschien heeft hij wel zwakke knieën of zo.

@Morgan:

Dat zijn nou precies de problemen waar ik mee zit! Je hebt gelijk dat ze waarschijnlijk alleen teleurgesteld zouden zijn, ze zouden denk ik even met lange gezichten rondlopen en wat tegengas geven maar er is (voor zover ik weet) niets wat niet door tijd weer enigszins rechtgezet kan worden. Al duurde een zelfde soort probleem (oudere broer met 'verkeerd' meisje) redelijk lang, het speelt zelfs door tot vandaag terwijl het al ruim een jaar geleden is dat het uit ging tussen hen. Dat hijgt wel een beetje in je nek als je begrijpt wat ik bedoel.

Incertain

[Myuki]

bespring hem gewoon

[Maarten]

Leuk geschreven verhaaltje

Persoonlijk denk ik dat het uiteindelijk alleen maar mis kan gaan, maar als je er mee kan leven en gewoon van het moment wil genieten zou ik er voor gaan.

Ik denk dat wat je ook doet je uiteindelijk spijt krijgt. Of je krijgt spijt dat je niet op zijn avances in bent gegaan of je krijgt spijt dat je het wel hebt gedaan doordat het uiteindelijk totaal mis gaat.

Het klinkt als een ingewikkelde jongen die enorm met zichzelf in de knoop ligt. Mensen die met zichzelf in de knoop liggen hebben weinig te bieden in een relatie omdat heel veel problemen uiteindelijk te herleiden zullen zijn tot die persoonlijke problemen die vaak niet goed of snel op te lossen zijn. Dit is enorm frustrerend lijkt mij en dan rijst de vraag of jij dat aankan.

[Kaa]

Misschien klink ik heel negatief. Maar mijn ervaring met twijfelgevallen is dat ik dingen beter niet kan doen als ik er over twijfel. Dat komt denk ik door drie dingen. Als je twijfelt, geeft dat MEESTAL (let op; niet altijd) al aan dat er iets niet helemaal zit zoals het hoort, iets wat je op langere duur misschien dwars kan gaan zitten (!), maar vaak genoeg spreekt je gevoel je tegen (mwah, zal toch wel zo erg niet zijn, is wel mogelijk, ik kan wel wat hebben etc etc). Ten tweede heb je vaak het risico dat wanneer je WEL iets doet waar je eigenlijk over twijfelde, en het GAAT naderhand fout, je spijt krijgt en dacht, had ik dit maar nooit gedaan met m'n stomme kop, ik voelde het al aankomen.
En last but not least, is het gewoon veel fijner om ergens zeker over te zijn, en zonder zorgen ergens in te stappen, dan dat je je kop en gevoelens moet breken om iets uit te proberen waar je niet 100% vertrouwen in hebt.

Mijn advies is dus, wacht het nog even af, denk er langer over na in ieder geval. Maar als je jezelf echt niet meer in toom kan houden moet je er maar voor gaan...anders krijg je daar weer misschien spijt van.
Maar zoals ik al zei, dit is mijn ervaring met twijfelgevallen...Het kan natuurlijk ook gewoon helemaal goed gaan...je weet maar nooit. Just beware

[Maarten]

Kaa schreef op 19-06-2005 @ 12:52 :
Misschien klink ik heel negatief. Maar mijn ervaring met twijfelgevallen is dat ik dingen beter niet kan doen als ik er over twijfel. Dat komt denk ik door drie dingen. Als je twijfelt, geeft dat MEESTAL (let op; niet altijd) al aan dat er iets niet helemaal zit zoals het hoort, iets wat je op langere duur misschien dwars kan gaan zitten (!), maar vaak genoeg spreekt je gevoel je tegen (mwah, zal toch wel zo erg niet zijn, is wel mogelijk, ik kan wel wat hebben etc etc). Ten tweede heb je vaak het risico dat wanneer je WEL iets doet waar je eigenlijk over twijfelde, en het GAAT naderhand fout, je spijt krijgt en dacht, had ik dit maar nooit gedaan met m'n stomme kop, ik voelde het al aankomen.
En last but not least, is het gewoon veel fijner om ergens zeker over te zijn, en zonder zorgen ergens in te stappen, dan dat je je kop en gevoelens moet breken om iets uit te proberen waar je niet 100% vertrouwen in hebt.

Mijn advies is dus, wacht het nog even af, denk er langer over na in ieder geval. Maar als je jezelf echt niet meer in toom kan houden moet je er maar voor gaan...anders krijg je daar weer misschien spijt van.
Maar zoals ik al zei, dit is mijn ervaring met twijfelgevallen...Het kan natuurlijk ook gewoon helemaal goed gaan...je weet maar nooit. Just beware

Klopt, dat denk ik dus ook.

Als ik echt verliefd was, twijfelde ik geen seconde. Maar ik ben dan ook echt zo een blind door liefde geval.

[Anaïs]

Hmmja, twijfel wijst vaak al op negativiteit, nietwaar? Als je niet echt overtuigd bent, niet 100% zeker, dan zou ik het laten zoals het is. Niet omwille van zijn verleden, dat zou voor mij ook geen rol spelen. Maar als jullie verwachtingen voor de toekomst zodanig verschillen, dat er nauwelijks een compromis mogelijk is, dan wordt er zoiezo één van beiden ongelukkig... Kinderen of geen kinderen is nu toch wel een groot verschil, vind ik. Daarin is geen middenweg mogelijk.

Daarenboven weet je ook zelf wel dat een 'terugkeer naar vriendschap' bijna altijd gepaard gaat met problemen, als het al mogelijk is... In jouw plaats zou ik het waarschijnlijk laten zoals het is, een mooie vriendschap, misschien wel zo'n vriend die je nooit meer zal tegenkomen in je leven. Maar als 'levenspartner' is er toch meer nodig dan vriendschap?

'k Vraag mij ook af of je eigenlijk echt verliefd bent op hem? Heb je dat dromerige gevoel, die kriebels, ... ? Indien niet, dan valt alle twijfel weg, en hou je hem beter gewoon te vriend.

[Ici-Paris_#]

Incertain schreef op 18-06-2005 @ 23:17 :
Hoi allemaal, ik heb even een nieuw account aangemaakt omdat er een gedeelte van m'n familie op dit forum rondstruint en ik liever niet wil dat ze weten dat ik dit ben. Daarnaast ben ik heel slecht in dingen beknopt weergeven en loopt het verhaal over meerdere jaren, dus degene die de moeite durft te nemen dit toch door te lezen; alvast heel erg bedankt.

Ik zit met een aantal twijfels. Ik ken al 4 jaar een leuke jongen en het begint nu eindelijk wat te worden. Kort gezegd: ik leerde hem 4 jaar terug kennen, ik was stapel op hem, maar oa door zijn moeilijke verleden (zeer hoge intelligentie, suïcidaal, daardoor vond iedereen hem eng en dachten ze dat hij contact gestoord was, alleen was het meer dat niemand bij hem in de buurt durfde te komen dan dat hij geen contacten durfde te leggen) bleek dat hij nog lang niet toe was aan een relatie. (side note: Ja, het blijkt dat ik graag met moeilijke gevallen omga ) Hij is ruim een jaar ouder dan ik btw.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik zelf nooit eerder een relatie gehad heb dus waarschijnlijk dat ik daarom zoveel twijfel over alles (kom uit een groot gezin met alleen maar broers, jongens die ik tegenkom beschouw ik daardoor bijna direct als 'goh, weer een broer/gewone vriend erbij' ipv 'hey, die ziet er best leuk uit')

Iig wilde ik toch graag in contact blijven met hem dus werden we vrienden. Hiervoor heb ik veel moeite moeten doen, aangezien hij toen ik hem leerde kennen nou niet echt meer 'vertrouwen in de mensen om zich heen had' zoals hij het zelf noemde.

Over de jaren heen is hij volwassener geworden, met glans z'n diploma gehaald en momenteel bezig aan een leuke carriére, en opeens kwam er een half jaar geleden aan het licht dat hij mij ook al die tijd al leuk vond, maar door omstandigheden niet wist hoe hij het aan moest pakken. Omdat hij vroeger dus ook suïcidaal was had hij zoiets van: waarom beginnen en als ik er niet meer ben, haar gebroken achterlaten? Dus deed hij niets, reageerde ook totaal niet op mijn avances.

Omdat ik het hier toch wel moeilijk mee had, had ik mezelf aangepraat dat het toch niets zou worden en dat we beter vrienden konden blijven. Hij wil later bijvoorbeeld ook helemaal geen kinderen, terwijl ik die wel graag zou willen (ooit, als ik 'ouder' ben en nog zin heb, moet er nu nog niet aan denken) Ook zullen onze toekomstdromen ons allebei naar het buitenland jagen, maar helaas niet naar hetzelfde. De laatste keer dat we zo open over van alles en nog wat aan het praten waren was er nog geen sprake van een 'ons' en zijn we er dus niet zo ver op ingegaan van: als ik daarheen ga, zou je dan meegaan? Wel blijft hij aangeven dat hij denkt een waardeloze vader te zullen zijn en daarom nooit kids wil, dit komt bij elk gesprek over dit onderwerp met wie dan ook naar voren.

Maar het laaste half jaar trekken we veel meer met elkaar op, hij is er als ik hem nodig heb, doet alles voor me, we gaan samen uit, hij helpt met dingen in/om het huis (woon nog thuis) en we worden steeds closer. Enige wat nog ontbreekt is de actual sex, al zijn we wel dusdanig ver gevorderd dat dat het enige is wat nog niet gebeurd is.

Nu heb ik toch steeds m'n twijfels. Hij gaat niet verder dan dat ik aangeef dat hij kan gaan, maar omdat ik zoveel twijfel heeft hij het idee dat ik er nog niet klaar voor ben. Nu werkt het bij mij op 2 vlakken: ik ben er lichamelijk helemaal klaar voor (wil hem soms bespringen maar daar gaat hij wonderlijk genoeg niet op in, hij wil eerst zeker weten dat ik er klaar voor ben) maar geestelijk ben ik niet helemaal zeker. Het grootste probleem is dat mijn ouders hem wel mogen maar in hem totaal geen geschikte partner zien door zijn verleden en ik heel close met m'n moeder ben, verder heb ik doordat hij dus ruim 3,5 jaar expres niet reageerde (ja, hij was erg onzeker (om eerlijk te zijn ik ook) en ja, ik heb extreem veel geduld ) mezelf dus verkondigd dat het toch nooit wat wordt en daardoor lijkt er een soort rem op te staan.

Toch ken ik hem al 4 jaar, wilde ik al die tijd wat ik nu eigenlijk (in het vooruitzicht) heb, en toch, nu het zo dichtbij is, twijfel ik. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik zodra ik hem zie geen oog meer voor wat anders heb en dit soort gedachten eigenlijk niet eens aanwezig zijn, maar als hij weer langere tijd weg is (aantal dagen, beiden geen auto dus openbaar vervoer of fiets) slaat de twijfel weer toe.

En ik ben een ouderwetse trut wat dit betreft (zelfkennis he? ) om de een of andere reden kan ik niet verder gaan met iemand waarvan ik twijfel of het wel wat kan worden, maar deze twijfel lijkt wel opgelegd door de omgeving. Alleen m'n 2 allerbeste vriendinnen zeggen dat als ik voor hem ga, het geen verkeerde keuze zou zijn en we gewoon moeten zien hoe het gaat lopen, de rest is per definitie al tegen. Het liefst zou ik nu direct naar hem toegaan, hem de kleren van z'n lijf rukken en hem helemaal van mij maken om het zo te zeggen maar ik weet dat ik dan een soort van outcast ga worden in mijn omgeving en familie als die erachter komen. (kan niet goed liegen, straalt bijna van me af) En aangezien ik gigantisch strategisch zit voor mijn studie was ik nog niet van plan binnenkort het huis uit te gaan eigenlijk.

Zo, volgens mij is dit wel zo'n beetje wat ik wilde zeggen, heeft er iemand misschien een paar bemoedigende woorden voor mij? (afkraken mag ook, maar heb liever wat positiefs ) Want soms kan ik wel huilen om het feit dat het regeltje: "so close, but yet so far away" zo duidelijk aanwezig is.

Bedankt voor het lezen,
Incertain

wo0ow wat een lang verhaal

heb je niets beters te doen? (srry)

[Incertain]

Maarten schreef op 19-06-2005 @ 12:51 :
Leuk geschreven verhaaltje

Persoonlijk denk ik dat het uiteindelijk alleen maar mis kan gaan, maar als je er mee kan leven en gewoon van het moment wil genieten zou ik er voor gaan.

Ik denk dat wat je ook doet je uiteindelijk spijt krijgt. Of je krijgt spijt dat je niet op zijn avances in bent gegaan of je krijgt spijt dat je het wel hebt gedaan doordat het uiteindelijk totaal mis gaat.

Het klinkt als een ingewikkelde jongen die enorm met zichzelf in de knoop ligt. Mensen die met zichzelf in de knoop liggen hebben weinig te bieden in een relatie omdat heel veel problemen uiteindelijk te herleiden zullen zijn tot die persoonlijke problemen die vaak niet goed of snel op te lossen zijn. Dit is enorm frustrerend lijkt mij en dan rijst de vraag of jij dat aankan.

Dank je

Ik denk dat je gelijk hebt, dat ik hoe dan ook spijt zal krijgen. Sinds het moment dat ik hem zag was ik eigenlijk al verkocht, maar ik heb het gevoel dat als ik er op in ga dat het wel even leuk is, misschien zelfs voor een paar jaar, maar dat het uiteindelijk niet gaat werken door verschil van ideeën voor de toekomst. Aan de andere kant twijfel ik heel erg dat als ik het niet doe dat ik daar dus echt giga-spijt van ga krijgen.

Hij is opzich ook wel ingewikkeld, en ja, soms dacht ik ook wel eens; kan ik dit wel aan? Want hij heeft in de afgelopen jaren wel eens buien gehad van: het kan me allemaal niets meer schelen, laat maar zitten, enz. Dan piekerde ik me dood omdat ik eigenlijk voor hem iets zocht om maar aan vast te kunnen houden. Uiteindelijk kwam alles wel weer goed, en heeft hij daar sindsdien (2 jaar terug dacht ik) geen last meer van gehad.

Kaa schreef op 19-06-2005 @ 12:52 :
Misschien klink ik heel negatief. Maar mijn ervaring met twijfelgevallen is dat ik dingen beter niet kan doen als ik er over twijfel. Dat komt denk ik door drie dingen. Als je twijfelt, geeft dat MEESTAL (let op; niet altijd) al aan dat er iets niet helemaal zit zoals het hoort, iets wat je op langere duur misschien dwars kan gaan zitten (!), maar vaak genoeg spreekt je gevoel je tegen (mwah, zal toch wel zo erg niet zijn, is wel mogelijk, ik kan wel wat hebben etc etc).

Mijn advies is dus, wacht het nog even af, denk er langer over na in ieder geval. Maar als je jezelf echt niet meer in toom kan houden moet je er maar voor gaan...anders krijg je daar weer misschien spijt van.
Maar zoals ik al zei, dit is mijn ervaring met twijfelgevallen...Het kan natuurlijk ook gewoon helemaal goed gaan...je weet maar nooit. Just beware

Ik denk meestal ook 'bij twijfel is iets zowieso al 'nee'', maar dat lijkt hier maar niet op te willen gaan Bij mij is de twijfel eerder "Ik wil dit heel graag, maar is het wel het juiste om te doen?" Ik wil het dus, maar bedenk wat het 'slechte' aan deze beslissing kan zijn, ipv dat ik er al over twijfel en het met de goede dingen recht ga praten.

Ik ga toch nog maar even wat langer wachten denk ik, gewoon kijken waar het schip strandt. Ik denk maar zo; als ik al 4 jaar kan wachten dan kan er vast nog wel wat bij.

Anaïs schreef op 19-06-2005 @ 13:10 :
Hmmja, twijfel wijst vaak al op negativiteit, nietwaar? Als je niet echt overtuigd bent, niet 100% zeker, dan zou ik het laten zoals het is. Niet omwille van zijn verleden, dat zou voor mij ook geen rol spelen. Maar als jullie verwachtingen voor de toekomst zodanig verschillen, dat er nauwelijks een compromis mogelijk is, dan wordt er zoiezo één van beiden ongelukkig... Kinderen of geen kinderen is nu toch wel een groot verschil, vind ik. Daarin is geen middenweg mogelijk.

Daarenboven weet je ook zelf wel dat een 'terugkeer naar vriendschap' bijna altijd gepaard gaat met problemen, als het al mogelijk is... In jouw plaats zou ik het waarschijnlijk laten zoals het is, een mooie vriendschap, misschien wel zo'n vriend die je nooit meer zal tegenkomen in je leven. Maar als 'levenspartner' is er toch meer nodig dan vriendschap?

Dan denk ik dat ik het beste nog even kan wachten, want 100% zeker ben ik niet. Maar daar moet ik wel even bij zeggen dat ik altijd over alles wel twijfel en soms gewoon kijk waar de schaal naar uitslaat om het zo te zeggen, want als ik ergens te lang over nadenk dan ga ik vanzelf dingen af zitten wegen. (extreem voorbeeld: ik moest een debat voorwerken en kreeg van de docent te horen dat ik wel geacht werd duidelijk voor mijn partij te staan en niet de gulden middenweg te zoeken )

Anaïs schreef op 19-06-2005 @ 13:10 :
'k Vraag mij ook af of je eigenlijk echt verliefd bent op hem? Heb je dat dromerige gevoel, die kriebels, ... ? Indien niet, dan valt alle twijfel weg, en hou je hem beter gewoon te vriend.

Ja, dat dromerige gevoel heb ik, incl. de kriebels, de weke knieën, (dag-)dromen, het 'nergens-anders-aan-kunnen-denken', me afvragen wat hij op dit moment doet, etc. En tóch twijfel ik als ik dit zo naast elkaar zet dan weet ik toch echt niet wat er mis is eigenlijk... Beter toch maar wachten dan...

Ici-Paris_# schreef op 19-06-2005 @ 16:49 :
wo0ow wat een lang verhaal

heb je niets beters te doen? (srry)

Was eindelijk eens een keertje eerder klaar met m'n dagindeling (normaal van 0700 tot 2330) en dacht: laat ik eens advies vragen over een van m'n eigen problemen, aangezien ik normaal die van anderen op moet lossen. Dus nee, ik had even niets beters te doen

Incertain

[smvs]

kloon.

Ik heb niet alle reacties gelezen, de beginpost was genoeg


Maar ik zou er gewoon voor gaan als ik jou was. Ik bedoel je bent pas 20, als het echt niks is, dan kom je daar toch vanzelf achter en kan je dan je besluit nemen om toch niet voor hem te kiezen.

Ik zou nu gewoon voor hem gaan, een leuke tijd hebben met hem waarvan je kan genieten. Niet teveel zorgen maken of dit wel goed is.

[Sugafly]

Ten eerste wil ik zeggen dat een beetje twijvel zeer normaal is binnen een relatie. Vooral als jij degene bent die hevig verliefd is en hij jou wel leuk vindt maar niet tot over zijn oren verliefd is.
(Ik spreek nu uit eigen ervaring. )
Maar aangezien jullie al heel ver zijn in je relatie denk ik niet dat jouw twijvel heel erg nodig is.
Aangezien hij op jou wil wachten en al heel veel met je gedaan heeft denk ik niet dat je zomaar iets voor hem bent.
Waarschijnlijk ben je zelfs speciaal voor hem.
Zo dat was het weer ik hoop dat je er wat aan hebt.