Het Grote-Lucht-Je-Hart-Topic #162

[darkfairy]

hier is de vorige

Het Grote-Lucht-Je-Hart-Topic #161

ot.
zometeen maar lekker vroeg naar bed toe.
en vanaf morgen probeer ik.
me angsten zoveel mogelijk te negeren.
en het op tijd op de afdeling aan te geven.
voordat me angsten me teveel worden.
en het weer misgaat.

[Missy1234567890]

Dat werkboek invullen valt echt niet mee. Word is ook enorm moeilijk aan het doen
Ik had ook beter moeten opschrijven wat ik de afgelopen weken gedaan heb, ik weet het wel globaal, maar niet meer precies dus. Moet volgende week een conceptversie inleveren en ik ben echt bang dat ik veel te weinig heb gedaan...maar kan nog niet veel meer. Zit dan op een kwart ongeveer.

Ik zit me alweer helemaal druk te maken, want er zijn echt 2 kerntaken die ik nog niet kan doen op stage omdat ik de organisatie nog niet goed genoeg ken. Begeleidster had een paar weken geleden ook zoiets van dat ik die daar niet kon doen, gezien de korte tijd die ik daar ben. Maar ik moet ze wel doen anders haal ik m'n diploma niet.

Stomme stress

[Dott]

ben kapot

[kroot]

@ Kikaa: hè, wat vervelend! Sterkte meis!

Nu valt mijn les morgen uit en ik heb een afspraak met de decaan, dus moet ik speciaal daarvoor alleen naar Utrecht. Maar oke, is wel belangrijk.
Leuk jurkje gekocht vandaag, voor optredens.
Nu maar eens gaan slapen en hopen dat ik er morgen meer een productieve dag van maak dan vandaag!

[Nebel]

Met bijna elke dag zoveel pijn en zoveel narigheid lijkt begin april een eindigheid weg. En waarom heb ik die ziekenhuisafsrpaak zo magisch in mijn hoofd gemaakt? Het is niet zo dat ik opeens genezen ben als ik een ziekenhuis binnenloop...

[miekmuis]

Pff, op stage besproken wat er speelt in mijn familie en die waren gelukkig begripvol. Wel een beetje lullig om de tweede dag van je nieuwe stage al voor je begeleidster in tranen uit te barsten though. Maar goed, een van mijn leerdoelen was me meer open stellen, dus wat dat betreft is het dan weer goed. Maar ik haat haar zo eindeloos. Ik wil zo graag een paar maanden vooruit spoelen, tot waar het niet meer pijn doet, en tot waar ik geen behoefte meer heb aan haar spijt, en hopelijk tot waar ze haat huis uit is gezet waardoor we niet meer op 100m afstand van elkaar leven.

[Nebel]

Duckdoggy schreef:

Heb nieuwe schoenen besteld, en ook nog een paar broeken

En buikpijn hebben waarvan je weet dat die nog een week aan blijft houden is echt gruwelijk!!

Ik weet wat je bedoeld, al zou ik het op dit moment erg op prijs stellen als het binnen een week ophoudt (Sterker nog, jouw post herinnert me eraan dat het al een maand duurt). Ga je nog die tampons proberen trouwens ?

[Missy1234567890]

Ik heb de laatste weken echt het idee dat ik geleefd word. Ik kom echt nergens aan toe.
Vandaag weer zo'n dagje. 6:45 op, douchen, brood smeren voor 's middags en als ontbijt. Dan gauw naar het station fietsen, eten in de trein. Fietsen, stagedagje tot 16-16:30, naar huis, boodschappen doen, koken, eten en meteen daarna weer weg en dan kom ik thuis en heb ik nog ongeveer drie kwartier voordat ik naar bed moet om nog een beetje voldoende te slapen.

Morgen gaat het weer zo, met dit verschil dat ik dus om half 8 wegga en rond 22u pas thuis ben. Oké, wel leuk dat vriend en ik naar PSV gaan (zijn verjaardagscadeautje van mij), maar weer geen avond thuis. Gelukkig ben ik vrijdag vrij, maar om 9u komt de schilder dus uitslapen is er niet bij en 's avonds weer weg.

Dan het weekend, ik had dit weekend echt graag weer eens thuis willen zijn, maar het is het laatste weekend dat m'n broer in Nederland is voorlopig, dus vind dat ik hem dan wel even moet zien. Maar dat is niet even, want hij is dan bij m'n ouders, dus dat is het halve land door en liever niet 2x op één dag, dus ben ik het hele weekend waarschijnlijk daar. Allemaal best leuk, maar ik wil gewoon weer eens een keer thuis zijn.

Ik moet echt veel aan de studie doen nu, ik moet een nieuwe fiets kopen, ik moet strijken, ik wil nieuwe schoenen, maar ik heb er echt allemaal geen tijd voor. Ik ga echt proberen vanaf nu per week minimaal 1 avond vrij te plannen en de komende tijd wil ik ook weer eens wat lege weekenden.

/klaagpost

[Dott]

kutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutk utkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutku tkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkut kutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutk utkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutku tkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkut kutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutk utkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutku tkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkut kutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutk utkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutku tkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkut kutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutk utkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutku tkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkut kutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutk utkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutku tkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkut kutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutk utkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutku tkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkutkut kutkut

[Volk]

Bah, ik moet naar stage. Ik heb een heel leuke stage maar ik haat mijn stage. Ik heb me de vorige keer al ziek gemeld. Ik moet vandaag echt gaan

[Balance]

@Dott: what's up?

@Volk: wel gaan hoor. Misschien kan je een goede motivatie (beloning) voor jezelf verzinnen als je vaak genoeg naar stage bent geweest? Dan heb je een extra reden om je over die drempel te helpen.

Bedankt voor alle lieve reacties.

Vanmiddag naar de dokter om te bespreken wat we nu verder kunnen doen. Mijn moeder heeft van de week al het erasmus gebeld, maar daar kan ik niet terecht omdat ik nog geen 16 ben. Dan moet ik dus eerst naar een kinderziekenhuis en als ik 16 ben naar het Erasmus. Dat schiet niet op lijkt me, want ik word in mei 16. Voordat je een afspraak in het ziekenhuis hebt ben je ook weer even verder. Maargoed, even kijken wat de huisarts daarvan zegt. Misschien gaan we proberen om me gewoon aan de antibiotica te krijgen. En misschien moet ik maar met de pil stoppen om te kijken of dat iets scheelt voor de pijn. We weten het ook niet meer, dus alles is het proberen waard. Ik heb ook al een week ontzettend veel last van mijn borsten, inmiddels ook als ik gewoon adem. Ik dacht dat het van spanning kwam maar sinds 2 dagen heb ik nu ook elke keer slijm met bloed in mijn mond. Ik weet niet of ik een verband tussen die twee kan leggen. Ook maar even aan de huisarts vragen dan.
Op zich voel ik me goed! De pijn is alleen heel erg maar mentaal voel ik me zo goed, het meerendeel van de dag ben ik gewoon erg vrolijk. Ik had het anders verwacht eigenlijk. 's Avonds ben ik wel hélemaal kapot maar dat is niet anders. Gisteren heb ik zelfs weer een toets op school gemaakt! Daarna nog getekend en dat vond ik ook weer erg leuk om te doen. Voor volgende week, als ik naar mijn neefje ga, ga ik 3 kleine taartjes maken en daar heb ik ook al zin in!

[Roosje]

Mijn poes is dood..

[Nebel]

Roosje schreef:

Mijn poes is dood..

Ahhhw *knuffel*

OT: ik heb eindelijk andere erasmusstudenten ontmoet! En ze waren gezellig! En we hebben al een date voor volgende week
En ik ben heel erg moe en ik heb heel veel pijn in mijn buik maar dat is allemaal minder erg omdat ik vrolijk ben. En morgen een lang weekend weg <3

[Chevy]

Twee mensen binnen twee weken die zeggen dat ze niet meer weten dat ze met je hebben gezoend. Dat is ECHT slecht voor je ego. En het is gewoon een kutdag/week/maand/whatever.

[Dott]

Straks weer naar de psycholoog.
Word er zo moe van en ga er met zo veel tegenzin heen omdat het toch niks uit lijkt te halen.
Vorige week heb ik een halve discussie met hem lopen voeren, en ik kwam daar zo opgenaaid weg.
Gewoon niet leuk meer.
die 3 kwartier dat ik daar per week doorbreng zit ik gewoon met een muur zo hoog als een huis en een masker op.
Maar dat zit ik eigk bij iedereen, overal.. daarom word ik zo moe van gezelschap.. ik doe nep, ik ben nep, en t is kut

[Nebel]

Dott schreef:

Straks weer naar de psycholoog.
Word er zo moe van en ga er met zo veel tegenzin heen omdat het toch niks uit lijkt te halen.
Vorige week heb ik een halve discussie met hem lopen voeren, en ik kwam daar zo opgenaaid weg.
Gewoon niet leuk meer.
die 3 kwartier dat ik daar per week doorbreng zit ik gewoon met een muur zo hoog als een huis en een masker op.
Maar dat zit ik eigk bij iedereen, overal.. daarom word ik zo moe van gezelschap.. ik doe nep, ik ben nep, en t is kut

Dit is niet bedoeld om je onderuit te halen of te kwetsen, maar:
Waarom ga je naar een psycholoog? Ik bedoel, waarom ga je daar heen met een masker op? Wat denk je dan dat dat helpt? Als je niet anders kan, omdat je op dit moment te veel in de knoop zit, schrijf dan op dat je dat doet, schrijf dan op wat je dwars zit aan je gesprekken met je psycholoog en laat het lezen. Of neem je moeder (al weet ik niet hoeveel die precies weet wat er met je aan de hand is) mee naar binnen en laat haar ook even haar verhaal doen.
Waarom blijf je zeggen dat alles kut en is blijf je vragen aan anderen wat je moet doen om het goed te laten komen, terwijl je minimale hulp accepteert? Is het niet zo dat je op dit moment elke mogelijk hulp moet accepteren, misschien meer hulp (vaker/naar een andere psycholoog) moet vragen? Je wilt je toch niet altijd zo blijven voelen?

[Dott]

Nee ik snap dat je me niet wilt kwetsen, maar dat masker opzetten is niet iets dat ik bewust doe.
Dat bedoel ik juist, ik doe het bij vrienden, bij mijn vriend, mijn moeder, buiten, bij de psycholoog, op stage.
De hele wereld was zo verbaasd dat ik een depressie heb omdat ik het nooit laat zien.
Zelfs ik weet niet precies wat er achter die muur gaande is, ik probeer erachter te komen maar ik kom er niet bij.
Ik ben zo opgevoed met de gedachte alles zelf te moeten doen en zelf te moeten kunnen, mijn opa is van het type: psychische problemen bestaan niet, en is onzin.
Ik denk haast dat ik al 24 uur per dag ergens zou moeten zitten voordat dat masker afvalt, en dan gewoon uit pure vermoeidheid.
Het is niet dat ik minimale hulp wil, ik weet gewoon niet hoe ik om meer hulp moet vragen, en waar ik dan om moet vragen?
Mijn mening over AD is iig bijgedraaid na wat gesprekken met mensen die er persoonlijk ervaring mee hebben.
Ik weet nu ook waarom ik er zo tegen op zag, ik ben er namelijk doodsbenauwd voor.
Ik weet nu al niet precies wat ik voel, met medicatie weet ik het helemaal niet meer.
Voel me zo in de war dat ik gewoon niet meer weet wat ik moet doen, wie ik ben, of ik reageer vanuit mezelf of vanuit mijn masker en vanuit wat wenselijk is.
Mijn maskers zijn mij gaan leven zou je haast zeggen, ik weet niet hoe ik ze af moet zetten

^Maar je weet al dat je dat masker op hebt, je bent je er van bewust. Dat is al heel wat. Je weet ook dat dat masker niet zomaar afgaat. Toen ik zelf nog achter zo'n masker leefde, was ik zo bang om het af te zetten omat ik niet wist wat er tevoorschijn zou komen. Ik was doodsbenauwd. Weet je meoder dat je met tegenzin naar de psych gaat? Vertel haar anders over dat masker en dat je zo bang bent en dat je het niet meer weet. Dan is er in ieder geval al een iemand die weet wat er speelt. Probeer heel bewust bij de psych dat masker af te zetetn, vraag je moeder of ze mee gaat. Moch je dan instorten, is er altijd iemand die je op kan vangen. Ik was ontzettend bang om te vallen door mijn masker af te zetten. Maar pas toen ik gevallen was, kon ik weer op staan. Als je blijft volhouden dat het zo goed gaat tov iedereen, zul je nooit beter worden, want je ontkent dat het niet goed en daarmee dat je hulp nodig hebt.
Knuffel voor jou meisje, kom op!

[Dott]

Mijn mam weet wel dat ik een masker op heb, en ze gaat normaal elke week mee, toevallig nu niet.
Ik kan het niet afzetten, ik weet niet hoe het moet.
Ik weet eigenlijk pas sinds een paar weken dat ik dat doe, en ik weet gewoon niet hoe ik het af moet zetten.
Ik voel me net 2 mensen.. ik weet ook gewoon niet wat erachter zit.
Ik ga er zo gewoon niet komen... zo voelt het.. ik maak geen vorderingen, en nou kun je dat ook niet echt verwachten na een paar weken, maar ik ga me alleen maar slechter voelen en wil gewoon over het algemeen niet meer.. niet meer zijn wie ik ben, al weet ik niet eens meer wie dat is.. dit kan niet alleen een depressie zijn lijkt me... ik weet zelf niet eens wat ik voel en wat er aan de hand is, hoe moet ik het dan in godsnaam iemand anders duidelijk maken?

[Nebel]

Dat je een masker ophebt, begrijp ik maar al te goed hoor. Zeker naar je familie, vrienden en stage. Natuurlijk wil je niet dat heel de wereld weet dat jij depressief bent. Het is eigenlijk een vorm van zelfbescherming, maar helaas niet de beste omdat dit je op de duur parten speelt als je van de depressie af wilt komen.
Wat SA zegt: het is al heel erg goed dat jij je bewust bent van je masker en het is ook heel erg goed dat je erachter bent wat je tegen ADs had.

Ik kon eerst ook niet mezelf laten gaan bij de psych. Ik heb PTSS en als ik over herinneringen moest praten, als ik ze op moest wekken, dan lukte dat nauwelijks en liet ik geen gevoel merken. Het is een proces van maanden geweest, met enkele keren een andere psych (ik vertrouw mensen moeilijk, en het is belangrijk je op je gemak te kunnen voelen bij je psych) voordat ik emoties liet zien. En toen ik ze liet zien, was het einde zoek. Dat was zo'n eindeloze put met emotie, die zo lang diep weggedrukt was. Op dat moment ben ik begonnen met een AD (efexor) en langzaam ging het beetjes beter. Alleen bij mijn beste vriendinnen, en mijn ouders kon ik mijn masker afzetten. Bij mijn vriend heeft dat nog veel langer geduurd.

Zoals jij hier soms schrijft, heb je geen masker op. Hier ben je misschien eerlijker en opener dan wanneer je tegen je psych praat. Ik weet niet of je iets van een dagboekje bijhoudt, maar als je dat nog niet doet is dat misschien een goed idee. Als jij denkt dat deze psych jou kan helpen en dat je je opzich bij hem op je gemak zou moeten kunnen voelen, laat hem dan je dagboekje of stukjes die je hier geschreven hebt lezen. Dat is makkelijker dan dingen vertellen, maar het is een grote stap vooruit waarin jij aangeeft dat je duidelijk weet dat er iets moet veranderen en dat het zo niet langer kan. Het is ook een manier waarop jij je psych helpt, want om jou te helpen moet hij weten wat er in je omgaat.

Ik hoop van harte dat je hier iets aanhebt.

[Nebel]

Oh en dan nog iets, over die 'minimale hulp'. Ik bedoelde niet dat jij moet weten hoeveel hulp je nodig hebt. Maar wat je nu krijgt is duidelijk niet goed genoeg. Je hoeft je niet te schamen als je tegen je psych zegt: "Het gaat echt niet goed met me. De (wekelijkse?) gesprekken die we hebben werken nog niet, en ik kan zo niet langer doorgaan. Het maakt me ontzettend bang. Is er een manier waarop ik meer hulp kan krijgen, kan ik intensievere hulp krijgen?"

[Dott]

Dank je wel voor je stukje.
Ik heb gewoon het gevoel dat ik er op deze manier niet ga komen..
Hier kan ik wel zeggen dat ik een masker draag, en dat ik me kut voel, maar ook jullie weten niet wat er aan de hand is en wat er achter die muur zit.
Dat weet ik zelf ook niet.. ik zit gewoon zo vreselijk in de knoop dat ik het liefste van een brug spring, zodat het maar gewoon voorbij is.
Dat klinkt misschien heel egoistisch en rigoureus.. maar zo voelt het voor mij nu..
Mrja, ik moet nu gaan..

[Dott]

Zucht, hij wil wachten wat de psychiater dinsdag zegt, maar hij ziet wel dat ik afglijd.
Toch lijk ik hem niet duidelijk te kunnen maken hoe slecht het wel niet gaat..
Ik kan niet verwoorden wat ik precies bedoel, ik hoop dat de psychiater iets gaat opleveren.

@Dott: zou een of andere vorm van creatieve therapie jou niet kunnen helpen?

Toen ik voor het eerst in therapie ging zei ik helemaal niets. Zelfs de simpelste vragen beantwoordde ik met "weet ik niet". (Ook de vraag wat mijn lievelingskleur was. Ik was zo bang dat ze van alles erachter zouden zoeken. Rood = liefde of haat, geel = mystiek of whatever). Ze vonden me vrij somber en het was wel duidelijk dat ik suïcidaal was, daarom ging ik in dagbehandeling. Daar hadden we best veel creatieve therapie (muziek, sport, drama, beeldend) en dat hielp mij wel om mij te uiten en dan kon ik er later iets over vertellen.

[Balance]

Dott schreef:

Nee ik snap dat je me niet wilt kwetsen, maar dat masker opzetten is niet iets dat ik bewust doe.
Dat bedoel ik juist, ik doe het bij vrienden, bij mijn vriend, mijn moeder, buiten, bij de psycholoog, op stage.
De hele wereld was zo verbaasd dat ik een depressie heb omdat ik het nooit laat zien.
Zelfs ik weet niet precies wat er achter die muur gaande is, ik probeer erachter te komen maar ik kom er niet bij.
Ik ben zo opgevoed met de gedachte alles zelf te moeten doen en zelf te moeten kunnen, mijn opa is van het type: psychische problemen bestaan niet, en is onzin.
Ik denk haast dat ik al 24 uur per dag ergens zou moeten zitten voordat dat masker afvalt, en dan gewoon uit pure vermoeidheid.
Het is niet dat ik minimale hulp wil, ik weet gewoon niet hoe ik om meer hulp moet vragen, en waar ik dan om moet vragen?
Mijn mening over AD is iig bijgedraaid na wat gesprekken met mensen die er persoonlijk ervaring mee hebben.
Ik weet nu ook waarom ik er zo tegen op zag, ik ben er namelijk doodsbenauwd voor.
Ik weet nu al niet precies wat ik voel, met medicatie weet ik het helemaal niet meer.
Voel me zo in de war dat ik gewoon niet meer weet wat ik moet doen, wie ik ben, of ik reageer vanuit mezelf of vanuit mijn masker en vanuit wat wenselijk is.
Mijn maskers zijn mij gaan leven zou je haast zeggen, ik weet niet hoe ik ze af moet zetten

Ik herken dit enorm, alles wat je zegt, maar heb wel ervaren dat een psycholoog daar ook doorheen kan breken. In het begin loog ik mijn hele therapie bij elkaar. Pas na een aantal maanden kon mijn psych langzaam aan doorbreken en kreeg wat meer grip. Nog steeds bereiken we nog niet erg veel bij mij, maar ik ben nu wel zo ver dat ik in de therapie vrij eerlijk ben. Af en toe neemt mijn verstand het weer over (met name als het te dichtbij komt) maar ik ben al wat verder als in het begin. Ik ga overigens ook nog steeds met lood in mijn schoenen erheen en denk nog elke keer dat ik er mee kap, als ik er net ben geweest. Maar ik zie iets later ook wel weer de meerwaarde.
Met dit alles wil ik zeggen dat het best eens goed is om met je psycholoog te bespreken of jullie wel de juiste klik hebben. Het kan best zijn dat iemand anders wel tot jou door weet te dringen en jou kan laten praten vanuit je gevoel ipv vanuit verstand.

[Dott]

lentekriebel schreef:

@Dott: zou een of andere vorm van creatieve therapie jou niet kunnen helpen?

Toen ik voor het eerst in therapie ging zei ik helemaal niets. Zelfs de simpelste vragen beantwoordde ik met "weet ik niet". (Ook de vraag wat mijn lievelingskleur was. Ik was zo bang dat ze van alles erachter zouden zoeken. Rood = liefde of haat, geel = mystiek of whatever). Ze vonden me vrij somber en het was wel duidelijk dat ik suïcidaal was, daarom ging ik in dagbehandeling. Daar hadden we best veel creatieve therapie (muziek, sport, drama, beeldend) en dat hielp mij wel om mij te uiten en dan kon ik er later iets over vertellen.

Muziek is voor mij heel erg veel, en haal ik ook veel uit, maar creatieve therapie kan ik denk ik niks mee. ik kon vroeger al niks met ckv
Maar hoe ben je bij die dagtherapie gekomen dan? en waarom precies? mag ook over de pm evt?
Als je het wilt delen tenminste..

Balance schreef:

Ik herken dit enorm, alles wat je zegt, maar heb wel ervaren dat een psycholoog daar ook doorheen kan breken. In het begin loog ik mijn hele therapie bij elkaar. Pas na een aantal maanden kon mijn psych langzaam aan doorbreken en kreeg wat meer grip. Nog steeds bereiken we nog niet erg veel bij mij, maar ik ben nu wel zo ver dat ik in de therapie vrij eerlijk ben. Af en toe neemt mijn verstand het weer over (met name als het te dichtbij komt) maar ik ben al wat verder als in het begin. Ik ga overigens ook nog steeds met lood in mijn schoenen erheen en denk nog elke keer dat ik er mee kap, als ik er net ben geweest. Maar ik zie iets later ook wel weer de meerwaarde.
Met dit alles wil ik zeggen dat het best eens goed is om met je psycholoog te bespreken of jullie wel de juiste klik hebben. Het kan best zijn dat iemand anders wel tot jou door weet te dringen en jou kan laten praten vanuit je gevoel ipv vanuit verstand.

Mwah, het is niet dat ik lieg of dat ik bewust dingen voor hem achterhoud.
Ik heb ook wel het idee dat ik de juiste klik met hem heb, dat is allemaal het probleem niet.
Het is gewoon dat gevoel dat 1 gesprekje per week mij echt niet zal gaan helpen, en waar hij het eerst over minimaal een half jaar therapie had heeft ie het nu al over een jaar.
Ik moet dus dinsdag ook naar de psychiater, en misschien kan die er wat meer van maken ofzo.. ik zou ook niet weten wat er zou moeten veranderen of wat ze met me zouden moeten.
Het enige wat ik wel weet is dat als ik zo blijf afglijden als ik nu doe, ik over een paar weken echt een knoop door ga hakken.. ik trek mezelf gewoon niet meer.. en ik weet niet hoe lang ik dit nog vol houd

[Balance]

Dott schreef:

Mwah, het is niet dat ik lieg of dat ik bewust dingen voor hem achterhoud.
Ik heb ook wel het idee dat ik de juiste klik met hem heb, dat is allemaal het probleem niet.
Het is gewoon dat gevoel dat 1 gesprekje per week mij echt niet zal gaan helpen, en waar hij het eerst over minimaal een half jaar therapie had heeft ie het nu al over een jaar.
Ik moet dus dinsdag ook naar de psychiater, en misschien kan die er wat meer van maken ofzo.. ik zou ook niet weten wat er zou moeten veranderen of wat ze met me zouden moeten.
Het enige wat ik wel weet is dat als ik zo blijf afglijden als ik nu doe, ik over een paar weken echt een knoop door ga hakken.. ik trek mezelf gewoon niet meer.. en ik weet niet hoe lang ik dit nog vol houd

Ik bedoel ook niet zo zeer het 'bewust liegen'. Meer dat je vertelt wat je niet meent, omdat je iets voor wil houden. Vaak inderdaad onbewust.
Maar als ik het zo lees, dan lijkt het me inderdaad het handigst als er wordt gezocht naar iets wat intensiever is. Of misschien inderdaad toch wel AD, ondanks de nadelen.. Zo word je ook niet gelukkig.

Dott schreef:

Muziek is voor mij heel erg veel, en haal ik ook veel uit, maar creatieve therapie kan ik denk ik niks mee. ik kon vroeger al niks met ckv
Maar hoe ben je bij die dagtherapie gekomen dan? en waarom precies? mag ook over de pm evt?
Als je het wilt delen tenminste..

Ah, daar komt de grote vergissing uit de bus! voor creatieve therapie hoef je helemaal niets te kunnen! Het gaat er ook helemaal niet om om een muziekinstrument te leren bespelen, of beter te leren tekenen, of profvoetballer te worden, of actrice! Het is zelfs zo dat het moeilijker is om iemand te behandelen met muziektherapie als diegene al een instrument bespeeld. Dmv de therapie leer je patronen en karaktereigenschappen van jezelf kennen en daar zou je dan over kunnen praten (dat hoeft op zich nog niet eens). Om een voorbeeldje te geven: iemand die ik ken had enorme angsten. Als hij ging tekenen gebruikte hij alleen hele strakke symbolen en alles was symetrisch. Hij wilde alles perfect hebben en geordend. De therapeute praatte dan eerst vaak over de inhoud van de tekening, want hij wilde vaak een heel verhaal vertellen, maar het onderliggende probleem was dus dat hij veel te perfectionistisch was en er niet tegen kon als iets niet geordend of vooraf afgesproken was. Dat zie je niet meteen als je naar zijn tekening kijkt (voor een deel wel), maar wel als je hem bezig ziet tekenen. Als je al heel goed kunt tekenen, kun je bepaalde dingen verbloemen door allerlei techniekjes te gebruiken en een hele mooie tekening te maken, maar daar gaat het dus niet om bij creatieve therapie beeldend.

Bij dagbehandeling kwam ik omdat de therapeut met wie ik in gesprek was geen kant met mij opkon. Ze kreeg helemaal niets uit mij. Daardoor kon ze niet goed inschatten hoe de situatie in elkaar zat. Een docent op school had in de gaten dat ik suïcidaal was en die had hulp ingeschakeld, maar vervolgens konden ze niet inschatten hoe reëel die dreiging was. Om het zekere voor het onzekere te nemen wilden ze me laten opnemen. Hier was ik en vooral mijn vader op tegen. Op dat moment ging ik nog naar school (niet dat het goed ging op school, maar a la) en ik had nog vriendinnen en wij waren bang dat dat veel te moeilijk zou worden als ik opgenomen werd, dus werd er voor de middenweg dagbehandeling gekozen. Helaas heb ik daar in eerste instantie maar anderhalve week gezeten, toen werd ik op de crisisafdeling opgenomen omdat de suïcidedreiging te groot was.

[Dott]

Jeetje mina, dat is wel heftig.
Mja ik heb 1 blok beeldend meegemaakt bij mijn vriend, hij zit nu in zn ontslag fase en gaat volgende week uit de kliniek, ze hadden toen een simulatie dag daar kon je dus meekijken, allemaal wel oppervlakkig maar t geeft je wel een beeld van hoe het eraan toe ging met therapieën enzo.
Ik moet altijd wel lachen om hem, want hij zegt dat ik meer heb meegemaakt dan de meeste mensen daar en dat t hem verbaasd dat ik het nog zo lang heb volgehouden.
Maar goed dat blok sprak me echt helemaal niet aan, maar den kdat dat ook kwam doordat de lerares die ik op de middelbare had en die me altijd de grond in trapte omdat ik niet kon tekenen heel erg leek op de therapeut die beeldend geeft daar.
Mijn vriend loopt/liep tegen hetzelfde aan met haar namelijk

iig bedankt voor het delen
pff, ik spam t wel vol vandaag hier

oh ja, had ik nog niet eens gezegd, volgens mijn psych kleed ik me als een opstandige 16 jarige omdat ik wat alternatief door het leven ga.. en bedankt

[Daboman]

Klinkt allemaal niet zo leuk. Sterkte Dott.

Dott, dat is geen gespam
Jij moet nu gewoon ff wat vaker iets posten en dat vinden wij helemaal niet erg.
Ik wil je heel veel sterkte wensen met alles

[Daantje_0705]

Net rijles gehad bij een andee instructrice dan m'n eigen en voor het eerst sinds lang ook weer overdag ipv 's avonds. Viel me toch behoorlijk tegen maar m'n instructrice ging er wel goed mee om. Had vorige keer al een keer bij haar gereden omdat m'n eigen instructrice ziek was en was toen wel blij met een soort van second opinion. Ik ben nu al zolang bezig en het schiet gewoon niet op en bij vlagen ben ik er ook helemaal klaar mee en ben ik het zo zat. Vandaag nog even goed met haar gepraat. Ik moet overdag gaan rijden en niet meer 's avonds. 's Avonds heb ik de hele dag gewerkt, ben ik moe, heb ik geen zin en geen concentratie en is er weinig verkeer en dat is nou juist wat ik moet leren. M'n eigen instructrice heeft geen plek voor me op zaterdag en werkt niet op vrijdag als ik vrij ben dus dat schiet niet op. Nu toevallig dan een keer bij een ander gereden maar eigenlijk doet zij geen losse lessen. Eerst wilde ze me in een automaat laten rijden zodat ik daar examen in kan doen zodat ik meer tijd heb voor het verkeer en minder voor voertuigbeheersing maar dat is iets wat ik eigenlijk gewoon niet wil. Ik ben al zolang bezig, ik kan het echt wel een keer leren en dan wil ik ook gewoon een normaal rijbewijs zodat ik tenminste een auto van iemand kan lenen oid. Toen had ze de tip om gewoon eens met de rijschool te bellen en te vragen of ik niet bij iemand anders op de vrijdag kan rijden en dan toch maar af te dwingen dat ik bij m'n eigen instructrice op de zaterdag kan rijden. Daar moeten ze dan maar ruimte voor maken want dit schiet niet op. 's Avonds kan ik best aardig rijden maar zo overdag viel het me toch behoorlijk tegen en dat is natuurlijk wel het moment waarop je examen moet doen. Was wel een confronterende les maar ook wel verhelderend gesprek met haar gehad. Ze raadde me aan om nu eerst eens met m'n vriend erover te praten en dan eens de rijschool te bellen om vast wat afspraken te maken voordat ik dinsdag weer rijles heb bij m'n eigen instructrice. Ben stiekem wel een beetje bang voor haar reactie maar die andere instructrice heeft gelijk dat het zo niet opschiet en ik moet doen wat ik zelf wil en ze best wat moeite voor mij mogen doen omdat ik degene ben die betaalt. Was er best wel van geschrokken maar ben er ook wel blij mee. Kwam helemaal huilend thuis maar ben nu gelukkig vrij. Ga het allemaal even laten bezinken en dan morgen even met m'n vriend praten en dan maandag of dinsdag even bellen. Heb nog twee avonden les staan en dan toch maar proberen om overdag te rijden. Ik ben het ook gewoon zat om 's avonds te rijden. Vond het zo heerlijk om van de week alle avonden van de week vrij te zijn.Dit is gewoon niet goed voor me dus ik moet wel wat doen. Pfff, had het niet verwacht zo.

[Dott]

voor het eerst sinds heel erg lang heb ik me niet kunnen inhouden op am gebied
Het stelt echt niks voor bij wat ik vroeger deed, maar dat ik zo diep ben teruggevallen nadat ik zo veel moeite heb gedaan om er zelf af te komen..

[Dvine]

Bleh, ik begin gewoon weer ziek te worden. Ik ben moe en voel me zo slap als een vaatdoek... Kijken of er iets in mijn bloed te zien is.

[Vogelvrij]

Ik voel me lichamelijk nog altijd niet al te best en het is irritant, ik heb er gewoon geen tijd voor, zin in, om rustig aan te doen. Maar we hebben nieuwe plantjes gekocht en dat is leuk

[Atelier Madame]

Ben net begonnen met afstuderen icm stage.. gaat voor mn gevoel nog niet zo lekker. vind het lastig om me te concentreren, lange dagen op kantoor. maar ook het combineren van stage met scriptie, ik weet gewoon niet goed hoe ik dat op elkaar moet laten aansluiten.
op mn stage hebben ze alleen nog maar meelopers gehad, geen afstudeerders dus die denken dat ik vooral veel moet meelopen en dat het dan vanzelf wel goedkomt maar ik weet het nog niet zo zeker

[Daantje_0705]

@ Atelier Madame: geef het wat tijd. Het kost tijd en energie om te wennen en het is logisch dat je nu nog niet zo goed ziet hoe je alles moet combineren. Na verloop van tijd wordt alles meer automatisme (lange dagen op kantoor, hele dag van huis weg zijn, combineren van een nieuw huis met een huishouden en je stage) en zul je zien dat je meer tijd krijgt om er ook andere dingen naast te doen. Ik weet wel dat ik stage en werken in het begin heel vermoeiend vond en me afvroeg hoe iedereen dat altijd deed maar het went echt. Plan in het begin nog niet teveel dingen ernaast totdat je merkt dat als je thuis zit je eigenlijk wel weer zin hebt om wat te gaan doen. Houd wel in de gaten dat je niet te kort gehouden wordt op je stage en wel toekomt aan wat je moet doen.

[J--]

Ik wil graag mijn leven en gebeurtenissen met jullie delen ik heb nu al een brok in m'n keel en ben nog niet eens is begonnen... Nouja het begon allemaal toen ik in groep 5 zat toen was ik 9 me ouders hadden bijna altijd ruzie over onzin dit was een keer zo uit de hand gelopen dat me moeder een hele grote wond aan dr been had. Daarna was het 2 jaar rustig totdat ik in groep 7 kwam Me vader begon hoge eisen te stellen en als ik iets niet goed deed kreeg ik een reeks klappen dit was dat hele schooljaar door totdat ik 12 was de buren het AMK (advies-meldpunt kindermishandeling) hadden ingelicht. Er kwam 1 x in de week een vrouw langs om met ons te praten. Een keer stelde ze voor om 1 voor 1 met ons te praten (met mijn 2 zussen en ik) Maar mn vader had van tevoren gezegd dat als we ook maar iets zouden zeggen dat ie onze smoelen zou verbouwen. Dus wij vertelde braaf dat er niks gebeurde etc. En dat was al genoeg want nadat ze ons ondervraagt hadden, hadden we geen last meer van van t AMK. Maar de mishandelingen gingen door. In de 1e klas ging alles goed ik haalde goede cijfers, gedraagde me keurig enz. Maar in de 2e klas was toen 14 begon het weer ik werd uitgemaakt voor alles en werd geslagen. 's Nachts huilde ik altijd want als me vader me hoorde huilen dan kreeg ik nog meer klappen. Ik heb zelfs een tijd zelfmoordneigingen gehad. Op school ging het slecht door de stress en deed ik vaker stoer om mezelf te verbergen. Op advies van school moest ik naar een psycholoog. Ik had 2 gesprekken 1 met m'n vader erbij en 1 zonder maar me vader wilde erbij zijn want hij was natuurlijk bang dat ik iets verkeerds zou zeggen. Ik was hier zo kwaad om! Ik dacht ja ik doe maar alsof me vader de tofste peer hier op aarde is. En aan het einde van de 2 gesprekken concludeerde die vrouw dat er niks met mij aan de hand is. Dat jaar bleef ik zitten en ging ik naar een andere school omdat ze op die school wel wisten hoe me vader was want mijn vader had is een x een gesprek met de afdelingsleider en toen hij thuis kwam had hij me een dikke lip geslagen en een dag later zag mn mentor dat en wist gelijk al wat er aan de hand was. Dus ik ging naar een nieuwe school maar het veranderde niks aan de situatie het slaan en schoppen blijft maar doorgaan. Ik zit nu in de 3e en word nog steeds gepusht mn vader verwacht het beste van mij maar soms vind ik echt dat hij gwn is met zn eigen leven moet bemoeien. ook als me vader me slaat springt me moeder ertussen. Maar me vader heeft een keer me moeder geslagen(al vaker trouwens)en het word toen opeens zwart voor me ogen toen heb ik hem een paar klappen verkocht (dit was half jaar geleden) Maar ik heb mezelf wel eens voorgenomen later wanneer ik oud en volwassen ben (25) dan zal ik hem eens is echt harde klappen geven ... Maarja nu weet ik beter juist als ik dat zal doen verlaag ik mezelf naar zijn niveau en ik weet ik weet dat ik een beter vader dan hij ooit was zal worden

Dit was mijn verhaal ik weet dat er ook kinderen zijn die hetzelfde overkomt of overkomen is.
Maar enigste wat ik je kan zeggen blijf sterk en hou vol over een aantal jaar ben je echt wel uit de shit!

J--

Ik post hier niet meer zo heel veel de laatste tijd en dat is een goed teken . Het gaat echt goed met me. In januari heb ik me een week (of twee?) slecht gevoeld, maar ik heb het nu weten om te keren vóórdat het helemaal uit de hand liep. Volgens mij is dat voor het eerst. Een psychose zonder een echte depressie erachteraan . Binnenkort naar huis. Eerst was ik bang om naar huis te gaan. Toen ik weer een weekend thuis ging, ging het niet helemaal lekker en ik was ontzettend bang dat ik weer terug zou gaan vallen op het moment dat ik weer thuis zou gaan wonen. Maar innmiddels ben ik al veel vaker thuis geweest, ook door de week en het gaat zo goed! Ik vermaak me prima . Waarschijnlijk is de thuisbegeleiding over 6 weken geregeld, maar als ik eerder naar huis wil en alles gaat goed, dan mag ik eerder weg en zorgen ze dat er vanuit het team van de kliniek iets vaker iemand langs komt.
Ik doe een cursus filosofie en dat vind ik enorm boeiend. Ik lees nu ook regelmatig boeken over de onderwerpen die ik interessant vind (boeken lezen, ik kan dat gewoon weer!). Ik ben ook op zoek naar een opleiding die bij me past. Eentje die ik leuk vind, maar ik kijk ook realistisch, ik moet een opleiding hebben die er flexibel mee om kan gaan mocht ik weer een terugval krijgen.

Vandaag was een vrij heftige dag. We hebben ons groepsgenootje begraven. Het was zo ontzettend druk en de begrafenis was echt in de stijl zoals hij geleefd had. Het was wel maf, dat bijna iedereen die daar was hem eigenlijk alleen uit zijn goede tijd kende, terwijl wij hem alleen uit zijn slechte tijd kenden. Ik heb gejankt, maar niet buiten proporties (bij een eerdere begrafenis wel. ik kende die meid eigenlijk alleen van gezicht, maar ik was totaal van de kaart. Misschien ook omdat ik zoveel van mezelf in haar herkende en zij precies dezelfde smaak had qua muziek en hobbies). Het was mooi en heel ontroerend. Voor de afleiding daarna met een groepsgenootje wat gaan eten in de stad en vanavond met een vriendin naar de film geweest.

[Balance]

J-- schreef:

Ik wil graag mijn leven en gebeurtenissen met jullie delen ik heb nu al een brok in m'n keel en ben nog niet eens is begonnen... Nouja het begon allemaal toen ik in groep 5 zat toen was ik 9 me ouders hadden bijna altijd ruzie over onzin dit was een keer zo uit de hand gelopen dat me moeder een hele grote wond aan dr been had. Daarna was het 2 jaar rustig totdat ik in groep 7 kwam Me vader begon hoge eisen te stellen en als ik iets niet goed deed kreeg ik een reeks klappen dit was dat hele schooljaar door totdat ik 12 was de buren het AMK (advies-meldpunt kindermishandeling) hadden ingelicht. Er kwam 1 x in de week een vrouw langs om met ons te praten. Een keer stelde ze voor om 1 voor 1 met ons te praten (met mijn 2 zussen en ik) Maar mn vader had van tevoren gezegd dat als we ook maar iets zouden zeggen dat ie onze smoelen zou verbouwen. Dus wij vertelde braaf dat er niks gebeurde etc. En dat was al genoeg want nadat ze ons ondervraagt hadden, hadden we geen last meer van van t AMK. Maar de mishandelingen gingen door. In de 1e klas ging alles goed ik haalde goede cijfers, gedraagde me keurig enz. Maar in de 2e klas was toen 14 begon het weer ik werd uitgemaakt voor alles en werd geslagen. 's Nachts huilde ik altijd want als me vader me hoorde huilen dan kreeg ik nog meer klappen. Ik heb zelfs een tijd zelfmoordneigingen gehad. Op school ging het slecht door de stress en deed ik vaker stoer om mezelf te verbergen. Op advies van school moest ik naar een psycholoog. Ik had 2 gesprekken 1 met m'n vader erbij en 1 zonder maar me vader wilde erbij zijn want hij was natuurlijk bang dat ik iets verkeerds zou zeggen. Ik was hier zo kwaad om! Ik dacht ja ik doe maar alsof me vader de tofste peer hier op aarde is. En aan het einde van de 2 gesprekken concludeerde die vrouw dat er niks met mij aan de hand is. Dat jaar bleef ik zitten en ging ik naar een andere school omdat ze op die school wel wisten hoe me vader was want mijn vader had is een x een gesprek met de afdelingsleider en toen hij thuis kwam had hij me een dikke lip geslagen en een dag later zag mn mentor dat en wist gelijk al wat er aan de hand was. Dus ik ging naar een nieuwe school maar het veranderde niks aan de situatie het slaan en schoppen blijft maar doorgaan. Ik zit nu in de 3e en word nog steeds gepusht mn vader verwacht het beste van mij maar soms vind ik echt dat hij gwn is met zn eigen leven moet bemoeien. ook als me vader me slaat springt me moeder ertussen. Maar me vader heeft een keer me moeder geslagen(al vaker trouwens)en het word toen opeens zwart voor me ogen toen heb ik hem een paar klappen verkocht (dit was half jaar geleden) Maar ik heb mezelf wel eens voorgenomen later wanneer ik oud en volwassen ben (25) dan zal ik hem eens is echt harde klappen geven ... Maarja nu weet ik beter juist als ik dat zal doen verlaag ik mezelf naar zijn niveau en ik weet ik weet dat ik een beter vader dan hij ooit was zal worden

Dit was mijn verhaal ik weet dat er ook kinderen zijn die hetzelfde overkomt of overkomen is.
Maar enigste wat ik je kan zeggen blijf sterk en hou vol over een aantal jaar ben je echt wel uit de shit!

J--

Heftig zeg, je hebt veel mee gemaakt!
Ik adviseer je om er toch wel iets mee te doen hoor. Je bent nu 16 en denkt misschien er binnenkort vanaf te zijn, als je over een paar jaar het huis uit gaat. Maar jouw vader blijft zo en wordt niet geholpen, dat is niet goed. Sowieso is dat een behoorlijk risico voor je moeder, die zo te lezen toch bij hem blijft.
Dus kijk of je de moed kan verzamelen om toch hulp voor jullie gezin te regelen. Je vader moet leren zijn woede te beheersen, dat is voor jullie allemaal belangrijk.

[miesmo]

thja waar zal ik beginnen
waarschijnlijk zitten er wel een paar typ fouten in mijn excuus daar voor.
afgelopen zomer was ik met een vriendin hier in het centrum.
toen zij een sms kreeg van een jongen (we kenden hem allebij niet) dat hij bij hema zat. dus wij gingen naar de Hema om te kijken ze zegt dat ze alleen nooit was gegaan nou dat blijkt ze heeft laatst met een jongen afgesproken.
maar die dagen ging alles nog wel goed enzo, tot zijn vriend er bij kwam de volgende dag gingen we naar het bos, en daar pakte zijn vriend die vriendin op der bek en hij deed precies het zelfde maar ik had een vriend en dat wist hij maar ik was me er niet van bewust wat er was gebeurd;s maarjah zij ging die vriend leuk vinden en ik vond die andere jongen ook wl een beetje leuk (heel fout achteraf) maar wij gingen dus nog vaker afspreken enzo en die jongen ging maar steeds op mij liggen enzo en in het bos ook opgeven moment toen zei hij kom we gaan zwemmen
achteraf denk je van hoe had ik zo stom kunnen zijn om mee te gaan hij heeft mij daar staan vingeren deed f*king pijn maar doet er niet toe ik moest ook dingen doen bij hem zijn pik vast pakken enzo maar ik durfde helemaal niet en hij dwingede me maar nu is het probleem me ouders weten van niks en ik zit er eigelijk best wel mee want bij elke aanraking van een jonge slaat me hoofd op tilt ik was die zomer ook best wel ziek had 40 graden koorstwaarschijnlijk en ik liep er gewn mee door want ik ben hard voor me zelf als ik iets heb ga ik er gewoon door heen behalve als het echt niet meer gaat maar gelukkig heb ik hem al heel lang niet gezien eerst zag ik hun nog wel regelmatig maar nu zie ik ze gelukkig niet meer maar moet ik het wl aan me ouders vertellen of niet want als ik het aan iemadn vertel dan gaan ze alleen maar dom er over lopen praten van jaah het is je eigen schuld enzo maar i heb het niet alleemaal bewust mee gemaakt om dat ik ziek was en achteraf ben ik het me gaan realiseren wat er nou echt met me gebeurd is
nu zit een vriend van mij ook nog in de problemen en ik wil hem graag helpen maar hij wil die hulp niet hij stoot iedereen van zich af hij raakt me echt kwijt als hij verder gaat maar ik weet toch ik ga hem sowieso helpen maar hij moet willen;o maar ik weet het niet meer
Help mee (A)

[Dvine]

Duckdoggy schreef:

@miesmo,dat lijkt me best een topic op L&R waardig, ik zou zelf niet weten wat ik zou doen.

OT: ja hoor, komt mn moeder terug van de bakker, ja ze zoeken daar nog weekendhulpen, maar ik heb dus echt totaal geen ervaring met winkelwerk etc. en een klasgenoot van me waar ik regelmatig ruzie mee heb werkt er ook, en het is hele zaterdagen werken dus dan zou het ook lastiger worden met Joyce en huiswerk en alles enzo.
dus ik weet echt niet of ik nu moet gaan solliciteren of niet.
Iemand van jullie advies?

Solliciteren kan nooit kwaad, misschien is die klasgenoot van je in zijn/haar eentje wel ineens wat aardiger tegen je.

Wat je ook kan doen is kijken of je ergens kunt afwassen bij een restaurant of iets dergelijks. Of kunt helpen in de schoonmaak.

[Dott]

Ik ga vandaag een dagboekje kopen en proberen dat een beetje bij te houden om zo wat meer inzicht te krijgen, ook over eventuele veranderingen mocht ik idd aan de AD gaan.
Ik vind dat ik orde in de chaos probeer te scheppen, mijn vriend zegt dat ik (wanhopig) controle probeer te houden..
hahaha, denk een beetje van beide.
Ik ben heel erg bang, echt heel erg bang voor wat er allemaal nog gaat komen, en soms wou ik dat ik dit traject nooit in had gezet.

[J--]

Iedereen bedankt voor het meeleven en ik zal zeker pm'en (:

OT: vandaag is het rustig alleen mijn vader begon vanochtend weer met zeiken maarja zolang ik me lippen op elkaar hou, dan komt het wel goed

[J--]

@miesmo:

Dat is best wel erg voor je
Als ik jou was zou ik eerst gewoon dingen doen waarvan je lekker ontspant en gwn ff niet aan al dat gedoe denkt.
Je kan ook gewoon met een goeie vriendin, of met de vertrouwens persoon van school erover praten.
Vroeger als het met mij niet goed ging belde ik altijd de kindertelefoon misschien beetje kinderachtig maar het helpt echt!

Dott schreef:

Nee ik snap dat je me niet wilt kwetsen, maar dat masker opzetten is niet iets dat ik bewust doe.
Dat bedoel ik juist, ik doe het bij vrienden, bij mijn vriend, mijn moeder, buiten, bij de psycholoog, op stage.
De hele wereld was zo verbaasd dat ik een depressie heb omdat ik het nooit laat zien.
Zelfs ik weet niet precies wat er achter die muur gaande is, ik probeer erachter te komen maar ik kom er niet bij.
Ik ben zo opgevoed met de gedachte alles zelf te moeten doen en zelf te moeten kunnen, mijn opa is van het type: psychische problemen bestaan niet, en is onzin.
Ik denk haast dat ik al 24 uur per dag ergens zou moeten zitten voordat dat masker afvalt, en dan gewoon uit pure vermoeidheid.
Het is niet dat ik minimale hulp wil, ik weet gewoon niet hoe ik om meer hulp moet vragen, en waar ik dan om moet vragen?
Mijn mening over AD is iig bijgedraaid na wat gesprekken met mensen die er persoonlijk ervaring mee hebben.
Ik weet nu ook waarom ik er zo tegen op zag, ik ben er namelijk doodsbenauwd voor.
Ik weet nu al niet precies wat ik voel, met medicatie weet ik het helemaal niet meer.
Voel me zo in de war dat ik gewoon niet meer weet wat ik moet doen, wie ik ben, of ik reageer vanuit mezelf of vanuit mijn masker en vanuit wat wenselijk is.
Mijn maskers zijn mij gaan leven zou je haast zeggen, ik weet niet hoe ik ze af moet zetten

Ik weet niet of ik nu het goede beeld heb bij jouw masker, maar door je stukjes van hier vraag ik me af of het nu eigenlijk zo érg is dat je dat masker ophebt/houdt? Moet je per se weten wat er achter de muur is? Moet je het per se laten zien aan anderen? Moet je per se weten wie je bent, waarom je reageert zoals je reageert? Kun je niet eerst proberen de persoon aan déze kant van de muur rustig/gezond te maken/krijgen? En gewoon je maskers leven totdat je sterk genoeg bent om ze af te leggen? Als dat al hoeft, want misschien kunnen ze ook wel langzaamaan vervagen bijna zonder dat je het zelf merkt...?

[darkfairy]

het voelt alsof ik steeds meer afdwaal.
alsof ik steeds meer in een andere wereld zit.
het tijdsbesef word er ook niet beter op.
ik moet ook steeds vaker op een dag denken welke dag het eigenlijk is.
ook wat ik een paar uur terug heb gedaan ofzo.
dat voelt soms best wel eng dat afdwalen.
en de angsten worden ook alleen maar meer.

[Missy1234567890]

Ik heb nu 2 dagen achter elkaar uit kunnen slapen en ik voel me weer wat wakkerder, eindelijk. Ik heb ook 2 dagen helemaal niks gedaan, althans, geen schooldingen en dat moet dus vandaag. Gister ondanks de regen naar de stad geweest, ik heb een nieuwe fiets gekocht, zo'n omafiets, niet al te duur, maar ik kan dus weer fietsen! Ik had nog schoenen willen kopen, heb er wel voor gekeken, maar niet echt iets leuks gezien en zoveel tijd had ik ook niet meer.

Gisteravond lekker Grieks gehaald om te vieren dat m'n vriend en ik 6 jaar bij elkaar waren. We hadden allebei geen zin om uit eten te gaan, dus dan maar wat halen. 's Avonds eerst een filmpje gekeken en toen Youp van 't Hek.

Nu schijnt hier de zon, al vraag ik me af voor hoelang nog. Ik ga maar eens douchen en dan lekker ontbijtje maken.

[Dott]

pff, dat kon er ook nog wel bij.
Word mn stufi niet gestort.
Komt zeer waarschijnlijk omdat ik van MBO 4 naar MBO 2 ben afgezakt en ik nu geen recht meer heb op een toeslag (heb ik ook een brief over gehad) maar ik heb altijd bijgeleend dus ik ging ervan uit dat ze iig het lening deel wel over zouden maken.
Ben ik op de site van de ibgroep (duo) aan het kijken geweest en de kans zit er dus in dat ik helemaal niet meer in aanmerking kom voor een lening omdat ik al 5 jaar studeerde op niveau 4. (ik had dus sowieso al geen recht meer op prestatiebeurs, alles was nu lening, dat wist ik al.. maar het dan zo maar stop zetten? zonder waarschuwing)
Wat betekend dat ik een joekel van een probleem heb want ik leef op mijn stufie voor een groot deel, dan moet ik dus uit mijn huis, katten weg, bedoel de eerste rekening ligt alweer te wachten en die kan ik gewoon niet betalen omdat er niks is binnengekomen.
Mijn hele weekend gewoon verziekt omdat ik nu de ibgroep niet kan bereiken.. en ik het niet los kan laten dat mijn leven nog meer instort dan het al deed.
Bedoel, waar moet ik heen als ik echt geen recht meer heb op een lening.. werken kan ik nu gewoon niet, en omdat ik geen studie heb afgerond heb ik ook geen recht op een uitkering volgens mij...
Zucht.. PANIEK!

Ik baal gewoon dat ik pas morgen naar dat kantoor kan om te vragen of ik nog wel een lening kan krijgen of niet..