[Verhaal} Planet of the Ducks (part IV)

[weetikveel]

Kd8 laat ik ook maar eens 1x een verhaaltje van me opsturen duzzz... zeg waje ervan vind
Ltrz


Planet of the Ducks (part IV)
The alliance of Bunny and the ducks

Bunny had de eenden ontmoet en even later gingen ze samen vergaderen over hoe ze de mensheid zouden uitroeien. Na hun vergadering gingen ze al snel naar de eendenplaneet toe. Maar eerst gingen ze naar Amerika om daar bij de NASA een raket te kapen om naar hun planeet te gaan. Ze waren zes maanden en dertien dagen onderweg totdat ze op de planeet waren. Zo snel dat ze aankwamen gingen ze naar de hoofdstad: Duckstad. ‘Evil’ Erik en ik waren nog op de planeet (Planet of the Ducks (part III)). Erikje was het goede pad op gegaan en had geaccepteerd om mijn hulpje te worden. Samen zaten we verscholen in een kloof tussen twee rotsen en wachten we onze kans af om weer gewoon op de weg te gaan lopen. Langzamerhand werd het al donker en samen gingen we de weg weer op. Na een paar minuten lopen moesten we gelijk weer de berm in omdat er hele patrouilles eenden aan kwamen lopen die op weg waren naar de hoofdstad, waar wij ook naartoe gingen. Toen alle patrouilles voorbij waren gingen we weer de weg op. Het was nu donker genoeg om midden op de weg te lopen zonder gezien te worden, alleen onze stemmen konden ons nu nog verraden. We liepen de hele nacht door totdat we bij een klein boerendorpje aankwamen. Daar gingen we in een hooischuur slapen, helemaal onder het hooi zodat de eenden ons niet zouden vinden.
Toen ik de volgende morgen wakker werd hoorde ik Erikje schreeuwen en gelijk zag ik ook de reden waarom. Boven ons hingen allemaal opgehangen mensenlijken waarvan de glazige ogen ons aanstaarden. Erikje schreeuwde nog steeds en dus rende ik naar hem toe en legde snel mijn hand op zijn mond om zijn kreet te smoren. Na dat gedaan te hebben gingen we samen ontbijten. Opeens hoorde we een schreeuw. We gingen kijken wat er aan de hand was en zagen een meisje rennen waarvan wij dachten dat het Marieke was. Achter het meisje renden hele hordes eenden. Marieke hield dit echter maar een paar minuten vol, want na die paar minuten struikelde ze over een boomwortel die uit de zanderige weg stak. Toen ze eenmaal gevallen was kwamen de eenden op haar afvliegen en ze stond weer op, maar net niet snel genoeg want een paar eenden hadden haar al ingehaald en pikten haar zojuist geplaatste silicone tieten lek waardoor ze wegvloog en verderop (zo’n 350 meter links van ons) uit elkaar splatte op de grond. Na dit afschuwelijke schouwspel te hebben moeten bewonderen verborgen we ons zelf weer tussen het hooi en daar bleven we wachten totdat het donker werd. ’s Nachts gingen we de weg weer op en bleven we de hele nacht doorlopen totdat het weer ochtend werd. Tijdens het lopen dacht ik opeens aan het rookhol dat de indianen gebruikten om visioenen te krijgen. Ik schraapte mijn keel en begon het tegen Erikje te vertellen:
‘Erikje, ik heb een idee.’
‘Wat dan’ vroeg Erikje weer.
‘Luister goed, ik vertel dit maar een keer. Pas geleden heb ik een boek gelezen over oude indianen, en in dat boek stond de ceremonie van het rookhol beschreven.’
‘Wat is dat dan?’
‘Bek houden, ik was nog aan het vertellen.’
‘O, oké.’





‘Maar goed, dat van dat rookhol deden de indianen om visioenen te krijgen. Ze groeven een diep gat en in het midden op de bodem maakten ze van een paar stenen een cirkel. Boven op het gat legden ze allemaal takken, en middenin bleef een kleine opening. Onder gingen ze een vuurtje stoken, met groene takken want die roken meer, en heel het gat zat dan vol met rook die alleen kon ontsnappen door de kleine opening in het dak.’
‘En jij was van plan dat te gaan doen?’
‘Luister nou eens. Morgenvroeg gaan jij en ik heel goed langs de weg kijken of we ergens een greppel of een diepe kuil vinden waar we dat in kunnen proberen.’
‘Flikker maar gauw op.’
‘Nee, ik ben hier de superheld en aangezien jij zelf dat contract hebt getekend om mijn hulpje te zijn voor de komende vijf jaar, moet je mijn bevelen ook uitvoeren.’
‘Maar toen was ik dronken’ zei hij.
‘Lul niet, je bent toch niet al dronken van één flesje bier?’
‘Daar moet je niet mee spotten, het is net als een handicap. Je gaat toch ook geen man in een rolstoel uitlachen of wel?’
En samen liepen we weer zwijgend verder…
Die morgen kwamen we aan bij de rand van een bos waar ook een diepe, brede kuil bij lag. We gingen hout sprokkelen en toen we genoeg hout hadden maakten we het plafond van het rookhol met een klein gat in het midden. Beneden in de kuil legden we een cirkel van stenen die we in het bos hadden gevonden. Toen het rookhol helemaal klaar was gingen we naar beneden en daarna lieten we het ritueel beginnen. Aangezien ik een superheld was had ik natuurlijk altijd de benodigde spullen bij, en dus ook nu had ik een pakje lucifers bij. Ik stak het hout aan en al snel begon het al goed te roken. We gingen allebei lekker comfortabel zitten tegen de koude donkere aarde van de kuil. Ik voelde de kou door mijn ruggengraat schieten als de bliksem die een bliksemafleider treft en daarna begon ik te hoesten. Het duurde niet lang voordat Erikje naast mij kwam zitten en mij een paar keer op de rug klopte zodat ik mijn ademhaling weer een beetje onder controle kreeg.
‘Hé Erikje’ zei ik, ‘weet je dat je best wel rode bloeddoorlopen ogen hebt nou?’
‘Nee’ zei hij, ‘maar jij hebt dat ook.’
Na een half uur gepraat te hebben zei Erikje opeens:
‘Heb jij ook dat gevoel dat deze kuil steeds groter wordt? Een paar minuten geleden voelde ik je nog naast me zitten maar nu zitten we zeker twintig meter uit elkaar, en ik ben niet gaan verzitten en jij volgens mij ook niet.’
Waarop ik antwoordde:
‘Dat kan alleen maar betekenen dat het zo gaat beginnen, wat het dan ook mag zijn. Kom gauw naast me zitten en hou mijn hand vast, want ik wil niet dat wij ons op de een of andere manier opsplitsen.’
Ik reikte mijn hand uit naar Erikje en voelde opeens zijn klamme hand om de mijne heen klemmen. Even daarna kreeg ik een zweverig gevoel, en met mijn vrije hand voelde ik onder me:… niets. Opzij:… ook niets. Mijn ogen voelden branderig aan en heel mijn gezichtsveld ging voor mijn ogen draaien. Ik kreeg allerlei verschillende soorten kleuren voor mijn ogen en daarna zag ik Erikje en mijzelf in het bos staan. Het was net de werkelijkheid maar dan toch ook weer niet. We stonden nog steeds in het bos en we konden onszelf niet bewegen en ook niet praten, het was net alsof iets nog niet helemaal klaar was. Dus we bleven daar maar staan wachten (we konden ook niet veel anders) en opeens kon ik praten maar nog niet bewegen.

Langzamerhand trok het versteende gevoel weg en toen ook Erikje helemaal ontsteend was flitsten afwisselend fragmenten uit mijn leven die ik allang weer was vergeten; fragmenten die ik wel herkende en fragmenten die naar mijn mening niet uit mijn leven kwamen door mijn gedachten heen.
*Flits* Ik zag mezelf staan in een of ander laboratorium. Ik lag in coma op de operatietafel daar. Wat later zag ik een eend richting het raam komen vliegen en toen de eend dichterbij kwam zag ik dat hij groen opgloeide: die eend was blijkbaar radioactief. De eend vloog het raam door en biet mij in mijn nek, daarna werd hij gelijk doodgeslagen door de arts, maar ik zag de ziel uit het lichaam van de eend komen, dus blijkbaar was hij toch nog niet helemaal dood. De operatie werd voltooid en even later zag ik mezelf zitten in de wachtkamer.
*Flits* Ik zag mezelf zitten in een hoekje en er kwam een donkere schaduw op me af. Die schaduw was afkomstig van een reusachtige pinguïn. Helemaal in het hoekje gedrukt was ik zo bang dat ik opeens mijn superkrachten raadpleegde. Huubhuub barbatruuk… en ik veranderde in een eend, ik had alleen nog mensen ogen en ik kon niet vliegen, maar voor de rest zag ik er helemaal als een eend uit. Na deze wondervolle transformatie te zijn ondergaan rende ik op de pinguïn af en met mijn scherpe snavel pikte ik zijn luchtpijp open.
*Flits* Voor mijn ogen was het helemaal zwart met een rood puntje in het midden, ik ging steeds dichter naar het rode puntje toe, en hoe dichter ik bij het puntje kwam hoe meer kleuren erbij kwamen die voor mij ogen gingen draaien. Totdat ik door het rode puntje werd opgeslokt.
*Flits* Het was oorlog en Erikje en ik werden beschoten door de vijand. Toen er een kogel op me afkwam sprong Erikje voor me om de kogel op te vangen. Daarna lag Erikje op de grond te puffen en ik begon tegen hem aan te schoppen om hem uit zijn lijden te verlossen. Wat later bleek dat Erikje eigenlijk helemaal niet geraakt was door de kogel maar dat omdat hij moe was op de grond lag te puffen.
*Flits* Het was weer zwart voor mijn ogen en ik zag nu eens geen rood puntje of rare kleuren voor mijn ogen maar een engel. Ze was helemaal gekleed in het wit en had lang blond haar en zo’n vaag kroontje op. Ze zei tegen mij:
‘Sander?’
‘Ja?’ vroeg ik weer.
‘Laat me godverdomme even uitpraten.’
‘O, oké.’
‘Kut, wat wou ik ook alweer zeggen? O ja, nou weet ik het weer. Als het goed is het je net allerlei flitsen uit jouw en andermans leven gezien, klopt dat?’
‘Yep.’
‘Dan is het goed. Sommige van deze flitsen wijzen je op je superkrachten die je allang weer vergeten bent maar nog steeds bezit. Andere laten je de toekomst zien zoals die zou kunnen zijn. Het is aan jou om te beslissen of de toekomst de goede kant of juist de slechte kant op zou gaan.’
En toen vervaagde de engel weer. Daarna zag ik mezelf en Erikje weer zitten in het rookhol en zo snel als het kon gingen we er weer uit. We liepen verder richting de hoofdstad en onderweg kwamen we een gebouw tegen dat er leegstaand uitzag. We maakten de deur open en die piepte als de tering. Daarbinnen zag ik geen hand voor ogen.




‘Hallo, is daar iemand?’ Vroeg ik angstig.
En opeens hoorde ik een stem laag van de grond afkomen:
‘Ja hoor, ik sta achter je.’
‘Kut Erikje, ik had het niet tegen jou.’
‘Sorry.’
Langzamerhand raakte mijn ogen gewend aan de duisternis. Ik liep naar de muur toe en begon naar het lichtknopje te zoeken. Na enige tijd had ik die gevonden en knipte ik het licht aan, alleen het licht ging niet aan, deze mensen waren blijkbaar vergeten om hun elektriciteitsrekening te betalen of zo. Dwalend door het donkere huis gingen we de trap op. Net als de deur piepte ook de trap. Eenmaal boven aangekomen gingen we een grote deur door. Daar zat Aafke midden in de kamer in een grote stoel en tegenover haar stonden twee stoelen: die waren schijnbaar voor ons bedoeld. We gingen zitten en Aafke zei tegen ons:
‘Neo, je zult je waarschijnlijk afvragen wat doe ik hier.’
‘Euhm… ik wil niet veel zeggen maar meestal word ik Sander genoemd.’
‘O, sorry, ik heb denk ik de verkeerde tekst geoefend of zo. Maar ja, ik heb twee pillen voor je. De pimpelpaarse met groene sterretjes zorgt ervoor dat je weer ontwaakt en dat dit je als een droom lijkt. De rode met bruingroene zonnetjes zorgt ervoor dat je doorgaat en de echte waarheid zal ontdekken. Ik kan je alleen de waarheid bieden Ne…euh…Sander.’
‘Ik neem de rode met bruingroene zonnetjes.’
Ze boog voorover en reikte mij een pil aan.
‘Godverdomme slet, ik wil twee pillen. Ook één voor Erikje, want anders moet ik me pil delen en dan werkt hij natuurlijk niet goed. Wat ben jij een slechte pillendealer zeg, ik ga wel naar iemand anders die betere stuff aanbied’ zei ik.
Nadat ik dat gezegd had kwamen er opeens twee rare mensen binnenvallen genaamd: Joostje en Derk. Zij kwamen iedere een halve pil brengen en zo hadden we bij elkaar toch twee pillen. Het duurde even totdat de pillen werkten. Ik begon me slaperig te voelen en even later dutte ik in…
Ik zag een paar films voor mijn ogen maar op de meest onverwachte momenten nam het verhaal een heel andere wending dan de eigenlijke verhaallijn van de film. Pocahontas werd bijvoorbeeld gewoon doodgeslagen en –geschopt door Neo-Nazi’s, Bambi werd kapotgeschoten door jagers en Donald Duck was allang gestorven aan de vogelpest (de Donald Ducks die je nu nog thuiskrijgt zijn herhalingen van vroeger). Als Aafke dit bedoelde met de waarheid dan was het dus niet geweest wat ik hoopte dat het was. Ik kreeg nog een paar films te zien en daarna werd ik weer wakker. We zaten in een donkere ruimte en toen Erikje zijn ogen opende werd alles helemaal wit voor mijn ogen. Langzaam kwam er weer detail in mijn wereld en zag ik weer alles zoals ik normaal zag. Erikje en ik liepen het huis weer uit en we vervolgde onze weg naar Duckstad weer. Onze reis werd zo zwaar dat Erikje het haast niet meer volhield, daarom gingen we even langs de snackbar die toevallig hier om de hoek was. Ieder bestelde een Mars (want die geven je nieuwe energie) en toen de eend achter de kassa vroeg of we nog af gingen rekenen liep Erikje op hem af, pakte hem bij zijn nek en rukte zo zijn strot daaruit. De eend bleef echter gewoon leven dus greep Erikje naar het hart van de eend en rukte die er ook uit, een paar seconden later stierf de eend aan zijn verwondingen. We liepen snel de snackbar weer uit want we waren bang dat de baas het stille alarm had ingeschakeld, en toen we eenmaal buiten waren kwamen we erachter dat hij dat ook werkelijk had gedaan. Er kwamen een paar eenden achter ons aan rennen. Het waren net FBI-agenten alleen het waren geen mensen maar eenden.
Ze hadden alle zeven een zwarte smoking aan en zo’n zwarte zonnebril zodat je ze niet aan hun ogen kon herkennen, misschien zagen ze er daarom ook precies hetzelfde uit. Erikje en ik renden zo snel als we konden naar het bos maar hoe hard we ook renden de eenden kwamen steeds dichterbij. Toen de eenden ons bijna hadden ingehaald knalden ze opeens tegen een onzichtbare muur op (of iets wat erop leek, ze konden in ieder geval niet meer verder lopen). We liepen verder het bos in en we waren van plan om daar ook te gaan slapen, want we dachten dat we daar wel veilig waren. We zochten een goede schuilplaats en toen we die hadden gevonden (een soort grot die heel goed gecamoufleerd was door een paar struikjes die ervoor stonden). Het begon al langzaamaan donker te worden en daarom gingen we weer slapen. In mijn droom zag ik de engel met het vage kroontje weer voor mijn ogen. Ze sprak tot mij:
‘Sander, in het vorige verhaal (ik ben een groot fan van je) was Ellen ook met jou meegereisd en toen ‘Evil’ Erik haar had ontdekt liet hij haar opsporen om haar te doden. De eenden hebben dit echter niet gedaan, ze hebben Ellen gevangen gezet om haar, en zo ook de rest van de mensheid te bestuderen. Nou verlang ik van jou dat je Ellen bevrijd, want alleen dan kan zij jou helpen. Zij is de enige manier om van deze planeet af te komen. Waarschijnlijk onthoud je deze droom niet meer, maar als je morgen wakker wordt, probeer dan te onthouden dat je Ellen moet redden, dat je Ellen moet redden, dat je Ellen moet redden.’
En toen vervaagde de engel weer…
Toen ik de volgende morgen weer wakker werd lagen er naast mijn slaapplaats een paar takjes die het woord Ellen beschreven. Door die takjes werd ik weer aan mijn droom herinnerd die ik daarna weer aan Erikje doorvertelde. Erikje zei tegen mij:
‘Ik denk dat die engel ons helpt, volgens mij werden die FBI-eenden ook door haar tegengehouden. Dus als je het mij vraagt moeten we haar aanwijzingen maar volgen. Zolang je maar op je instinct vertrouwt.’
We liepen maar weer aan en toen we in het volgende dorpje kwamen zagen we allerlei aanplakbiljetten hangen waar op stond:
“Vandaag over twee dagen is de openbare executie van het buitenaardse wezen Ellen. De executie wordt openbaar gehouden en er wordt geen entree geheft. Komt allen kijken wat er met je gebeurt als je eend en vaderland niet gehoorzaamt.”
We hadden niet erg veel tijd meer dus we liepen snel door richting Duckstad. Toen we na één dag in Duckstad aankwamen moesten we voorzichtig rondsluipen door de stad, want we mochten niet ontdekt worden, want dat zou voor ons ook een executie betekenen. Al snel hadden we Ellen’s gevangenis gevonden. Ze zat helemaal boven in een torentje en we konden niet gewoon naar binnen gaan, want dan zouden we ontdekt worden. Erikje bleef onder op de wacht staan, en ik dronk een red bull (want die geeft je vleugels). Zo snel als ik kon vloog ik naar Ellen’s raam en ging daardoor naar binnen. Binnen zag ik Ellen zitten met zo’n zware kogel om haar been. Huubhuub barbatruuk en ik veranderde weer in een eend. Met mijn scherpe snavel pikte ik de ketting kapot en daarna gooide ik Ellen uit het raam. Erikje ving haar op en ikzelf vloog ook gelijk naar beneden. Toen we allemaal beneden waren vluchtten we snel de stad uit en gingen we naar het bos toe waar we een paar dagen geleden hadden geslapen en waar ik ook de droom over Ellen had gekregen. We gingen rustig zitten en we maakten wat koffie (Erikje had altijd een Senseo koffiezetapparaat bij in zijn rugzak voor het geval dat we moe werden en de red bull op was). Toen we gezellig aan de koffie zaten met een koekje (kwam ook uit Erikje’s tas) begonnen we te praten:

‘Ellen waarom moest ik jou eigelijk redden?’ Vroeg ik. Daarna begon Ellen te praten:
‘Dus jij wou weten waarom je mij moest redden?’
‘Ja.’
‘Hou je bek, het komt veel te vaak voor in dit verhaal dat iemand word onderbroken als hij/zij aan het praten is. Maar goed, jij moest mij redden omdat ik de enige ben die jou kan helpen.’
‘En Erikje dan?’
‘Die is er alleen voor om kogels op te vangen. Toen ik gevangen zat hoorde ik de wachters vaak praten over een Grijze Toren waar iets in zat. Als je in die toren was moest je een geheime code kennen en daarna werd je oog gescand. Als je je avontuur wil afronden moeten we dus eerst een eendenoog van een wachter uitsteken, maar je moet wel het oog hebben van een wachter met een bont verenpak (net zoals Alfred) want alleen die hebben de bevoegdheid om verder te gaan.’
‘Nou laten we dan maar zo’n wachter vermoorden’ zei ik weer.
We wachtten tot het avond was en daarna gingen we het bos uit. We hadden geluk, want er kwam net een patrouille wachters aan en er zat net zo’n Alfredwachter bij. Met z’n drieën slopen we op de patrouille af en één voor één draaide we ze allemaal de nek om. Bij de Alfredwachter lepelde ik zijn oog eruit met de lepel die ik altijd bij had voor het geval we ijs gingen eten. Na dat gedaan te hebben gingen we weer terug naar het bos, want waarschijnlijk werd de Grijze Toren nu wel een paar dagen extra bewaakt als dadelijk bekend werd dat er bij een Alfredwachter zijn oog was uitgestoken. Na drie lange dagen wachten gingen we weer op pad om te kijken wat er nou eigenlijk in die Grijze Toren verborgen zat. Toen het donker was slopen we uit de bosrand en gingen we zo onopvallend mogelijk in de berm lopen. We liepen de hele nacht door en overdag gingen we ergens verborgen slapen terwijl één van ons drieën telkens de wacht hield. Nadat we een paar dagen hadden gelopen kwamen we eindelijk bij de Grijze Toren aan en daar in de buurt gingen we slapen zodat we er zeker van zouden zijn dat we wat daarbinnen ook was aan zouden kunnen. Toen we alledrie goed uitgeslapen waren, gingen we de Grijze Toren binnen. We kwamen niet verder dan de hal, want op dat moment moesten we de geheime code kennen die niemand van ons kende. Ik ging even naar de wc om te kijken of daar iemand was die we konden martelen om zo de toegangscode te verkrijgen. Gelukkig was er zo iemand en wat later zat de eend vastgebonden terwijl wij hem uit stonden te lachen. De eend verrekte geen spier en wilde de toegangscode ook niet zeggen, dus bleven we doorgaan met hem uit te lachen. Opeens kwam Ellen met het goede idee dat de eend slaan waarschijnlijk effectiever zou zijn, daarom gingen we dat maar proberen. En jawel, het hielp, na een minuut of twee kregen we de toegangscode: 00196458. Ik wurgde de eend en brak zijn nek waarna ik hem vierendeelde. Met het bloed van de eend schreven we de toegangscode klein in een hoekje van de ruimte voor het geval we de toegangscode vergaten. De toegangscode werkte en we kwamen in een volgend halletje waar het oog gescand moest worden. Erikje haalde het oog uit zijn tas en liet het daarna scannen, het werd goedgekeurd en we konden weer verder. In de volgende ruimte stond een groot bord met daarop:
“Pas op voor de wachter!” We liepen verder en kwamen nog een bord tegen:
“Wie houd ik voor de gek? Hij is een misbaksel!” En wat later nog één:
“De wachter niet schoppen a.u.b.” Zielig gewoon. We liepen weer verder en we kwamen de wachter tegen.



Het bleek Bunny te zijn, en omdat we wisten dat dit een demonisch wezen was sloegen we hem dood (we schopten hem dus niet want dat mocht niet volgens het bord). We pakten zijn sleutel en gingen het laatste vertrek binnen. De deur viel dicht, en we werden alledrie door slaap overmand, ik kreeg weer een droom. Ik zag de engel weer voor mijn ogen, en ze zei:
‘Sander, je missie is bijna geslaagd. Ergens in dit vertrek is een voorwerp verborgen, dat voorwerp moet je vinden en vernietigen, en als je dat gedaan hebt zul je erachter komen dat de eendenplaneet en de kwaadaardige eenden eigenlijk gewoon een illusie zijn (behalve Alfred en Winnie, die blijven kwaadaardig maar zij kunnen geen eenden meer bekeren om ook kwaadaardig te worden). Maar, verwondingen en sterftegevallen zijn geen illusies, dus Bunny is nu ook in de echte wereld dood. In feite heb je dus de wereld van zijn ondergang gered en iedereen zal je dankbaar zijn, blablabla.’
Na een paar uur werden we weer wakker en we begonnen met onze zoektocht naar het voorwerp, Erikje haalde uit zijn rugzak een aantal warmtegevoelige infrarood-brillen, (hoe past dat er in godsnaam allemaal in?) en nadat we de hele kamer hadden onderzocht kwamen we weer bij elkaar, maar niemand had wat gevonden. Ellen werd zo agressief dat ze tegen een zuil aan begon te schoppen. Tot ons aller verbazing schopte ze er een gat in, en we begonnen met z’n drieën te schoppen.
Midden op de grond binnenin de zuil lag een klein sleuteltje wat Erikje eruit pakte (die had de kleinste handen). We begonnen tegen de andere zuil aan te schoppen en Erikje haalde er een klein kistje uit. Hij probeerde het sleuteltje op het kistje en het paste. Uit het kistje haalde hij het voorwerp en we begonnen er met z’n allen tegenaan te schoppen. Toen het eenmaal kapot was stortte het plafond in en de deuren waren weer open zodat we snel naar buiten konden rennen. Eenmaal buiten begon de wereld langzaam te vervagen en met z’n drieën renden we zo hard als we konden richting aarde. Opeens renden we door een soort transparante vloeibare muur en werden we door de aardse zwaartekracht aangetrokken. Toen we nog door de ruimte suisden hoorden we achter ons een enorme knal, we keken achterom en zagen de hele planeet exploderen. Ik werd weer wakker (op aarde) en herinnerde mijn droom nog (was het wel een droom?). De moraal van dit verhaal: vertrouw nooit een demonisch konijn of eenden (vooral de eenden niet!).

Einde van de Planet of the Ducks serie…

Dit verhaal is geschreven door Sander Jans.
Alle rechten van de producenten en van de eigenaar van de opgenomen werken voorbehouden.
Behoudens toestemming zijn kopiëren, verhuur.
Uitlenen en openbare uitvoering en/of uitzending verboden.

wrom bij 4 beginnen? waar is 1 2 en 3?

[weetikveel]

2 en 3 zijn nie zo leuk...

weetikveel schreef op 01-07-2003 @ 16:10:
**** CRAP ****

waar is 1 dan?

[weetikveel]

bij mij thuis

of op www.*****.tk




aangepast door Grim, hoeven die FB's t nie te doen

[weetikveel]

yep daar ook ja, wil je meer verhalen lezen???
http://www.geocities.com/klas3amerle...lenpagina.html

weetikveel schreef op 01-07-2003 @ 16:13:
yep daar ook ja, wil je meer verhalen lezen???
http://www.geocities.com/klas3amerle...lenpagina.html

Jep die is mij bekend


etterbakje