Uit wat voor een thuis komen jullie?

[Muchacha]

Hebben jullie het goed thuis? Of lig je constant in de clinche met elkaar? Kunnen jullie praten met elkaar? Weten ze wat af van je leven, wat je bezig houdt, wie je vrienden zijn?
Ik kom op zich uit een 'goed' thuis. Waarmee ik wil zeggen dat mijn ouders niet constant ruzie maken en we niet mishandeld ofzo worden. Voor de rest gaat het moeilijker. Ik heb nog een jongere zus die aan het puberen is en het ook nog moeilijk heeft op school, mijn ma is jammer genoeg niet zo slim dus daar kan ik echt niet mee praten en mijn pa, mja, dat is nog de enige waar ik iets aan kan hebben, al kan hij ook een egoistische boer zijn
Ik kom niet uit een warm gezin. Er worden hier geen leuke birthdayfeestjes gegeven en ik kan met mijn ouders niet over alles praten. Ze weten wel wat me bezig houdt, vooral mijn vader interesseert zich daar in. Van mijn vrienden weten ze niet veel, ze hebben ze wel eens een keertje gezien en kennen ze bij naam, maar het is niet dat ze hier regelmatig over de vloer komen. En dat vermijd ik ook liever.
Ik voel me hier niet thuis, maar ik besef ook dat ik niet hoef te klagen en dat er mensen zijn die het veel rotter hebben als ik.

Hoe zit het bij jullie? Je vertelt natuurlijk enkel wat je wilt vertellen

[amor]

Ik woon nu alweer twee jaar op mezelf maar ik vind ook dat ik niet echt uit een warm gezin kom.
Mijn ouders zijn gescheiden en hebben ons best afstandelijk opgevoed door niet echt met ons te praten en te knuffelen, vooral mijn vader maar ik heb altijd het gevoel gehad dat er van me werd/wordt gehouden.
Ze hadden ook niet echt veel geld wat vroeger weleens tot hevige ruzies leidde, de laatste jaren heb ik het gevoel dat mn vader dat probeert goed te maken door veel dingen voor me te betalen.
Of mijn ouders weten wat ik allemaal uitvoer?Mijn moeder weet het wel een beetje maar mijn vader heeft geen idee wat ik allemaal uitspook.Ik denk niet echt dat het hem interesseert want hij vraagt er nooit naar.Soms vertel ik hem wel wat ik bijvoorbeeld heb gedaan maar jammer genoeg vergeet hij dat weer heel snel
De rede dat ik twee jaar geleden uit huis ben gegaan is gewoon omdat ik niet alles op mijn moeders manier wil doen maar op mijn eigen manier. De tweede reden is dat ik zo'n ontzettend slecht contact met mijn broer heb dat ik het gewoon niet meer uithield, ook al is hij alleen de weekenden thuis. En Muchacha wat jij zegt over het niet thuis voelen gold voor mij ook.Ik had echt het idee dat ik nooit in het gezin paste

[lukie]

Mwah, ben wel tevreden.
Vind wel dan m'n ouders tegenwoordig veel ruzie maken, en geef de schuld aan m'n moeder. Zelf heb ik nooit ruzie met m'n ouders, want ik kan geen ruzie maken, heb dus nooit ruzie met wie dan ook.
Ben wel vaak boos dat m'n moeder weer eens boos word op m'n vader. En verder zou m'n vader wel wat spraakzamer mogen zijn.
Maar dat gaat nu wel wat beter nu ze beiden een psycholoog bezoeken.
Opzich ben ik wel tevreden.

[Qimm]

Lekker rustig thuis, ouders geen ruzie, ik geen ruzie met mijn ouders, met zussen gaat ook alles goed. Niks te klagen

Ik kom uit een warm, goed gezin. We zijn heel erg vrij opgevoed, in de zin van er kon/ kan thuis over alles gepraat worden!! We praten bijvoorbeeld best wel vrij over seks thuis, en sommige mensen die hier dan over de vloer komen hebben af en toe echt zo van huh kan je daar gewoon zo over praten?!
Mijn vader is overleden toen ik 13 was. Hij is 1.5 jaar ziek geweest, en altijd thuis geweest, ook overleden. Ook hier werd altijd heel ''makkelijk'' in gedaan. Grapjes gemaakt over zijn ziekte, en we kregen zelfs 2 maanden voordat mijn vader overleed een puppy!! (we hadden wel al een hond) Veel mensen vonden dat raar, boven een stervende man/ vader, bendene een vrolijke pup. Voor ons was het normaal; het leven ging door, het was jammer dat het zo ging, maar we moesten er wat van maken.

Ook daarna, altijd heel open over alles geweest. Zo heb ik echt goed mijn verdriet kunnen verwerken.
Ik woon nu 1.5 jaar op mezelf, maar ben nog wel erg gehecht aan thuis. Vraag mijn moeder vaak om dingen, vaak de meest stomme dingen. Een vriend van mij zingt zo altijd ''even aan mijn meoder vragen'' voor mij . Ik praat nog steeds over alles met mijn moeder dus.

Mijn moeder weet ook wel wat mij bezig houdt, wie mijn vrienden zijn enzo! Zelfs vrienden uit Nijmegen heeft ze wel eens gezien, en vraagt ze vaak naar. Ja ze weet wel veel van mij ja .

Verder thuis, mijn zusje is 17 en wel echt een ROT puber, dat is het was het vervelend maakt hier. Ze is ZO vervelend!!
Ook mijn broertjke (15) begint last van zijn hormonen te krijgen. Maar ja we lachen er maar een beetje om he...

[Bo]

Ik denk dat ik uit een bijna ideaal gezinnentje kom, al kan het naar mijn inziens altijd beter. Een vriendin van mij merkte laatst op dat we een 'echt' gezinnetje vormen met elkaar. Ik denk dat ze daar wel gelijk in heeft.

Mijn ouders zijn gelukkig met elkaar. We hebben financieel weinig te klagen. Mijn broertjes en ik kunnen goed met elkaar en met onze ouders overweg. Niks te klagen dus.

[11568]

Ouders + 2 zussen. Ouders schijnen in scheiding te liggen maar daar bemoei ik me niet mee. Met ene zus heb ik geen contact meer, die andere kan ik het erg slecht mee vinden. Vroeger was het koek en ei. Ik kan er niet echt mee zitten eigenlijk.

[George]

Ik probeer teveel contact te vermijden met mensen die me slechts uitschelden, kleineren, me het gevoel geven niks waard te zijn en ondertussen zulke belachelijk hoge verwachtingen hebben dat zelfs de grootste nerd het niet zou kunnen.
Ik weet dat ik me aanstel en dat er mensen zijn die het veel erger hebben, fysiek doen ze me niks ofzo.
Ik voel me hier thuis alleen zo overbodig. Alsof m'n aanwezigheid er niet toe doet, of eigenlijk, alsof ik ze voornamelijk irriteer en in de weg loop.
Nee, ze weten niet met wie ik omga, waar ik me mee bezig hou, wat ik wil, maar gelukkig boeit het ze ook niet.

[Skilly]

Ben wel blij thuis. We kunnen wel goed praten hier. Maar niet over alles. Sommige onderwerpen zijn echt taboe maar daar kan ik mee leven daar heb je toch vriendinnen voor

Nee even ik heb het echt naar me zin hier thuis. Altijd gezellig me me ouders.

Wat heb ik te klagen?

[Mark Almighty]

Eens kijken...

Het huwelijk van m'n ouders is mislukt. Dat is doodverklaard en zal nimmer nog uit de dood opstaan. Dat weten ze ook allebei en ze steken dat niet onder stoelen of banken voor ons, de kids. De reden waarom ze nog bij ekaar zijn, zit 'm in het geld: ze willen hun twee kinderen laten studeren en materieël alles geven wat ze nodig hebben. Ondertussen zijn er twee manieren waarop ze met elkaar omgaan. Ze zwijgen en wonen als twee vreemden onder één dak, of ze maken constant ruzie. M'n moeder heeft nogal de irritante gewoonte om over ieder ieniemienie klein dingetje te vallen en m'n vader heeft de neiging om schijt te hebben aan alles wat m'n moeder zegt. Dan krijg je dus ruzie.

M'n moeder is best een aardige vrouw. Als ze niet loopt te zeiken. En zeiken kán ze. Ze is ervoor in de wieg gelegd. Maar als ze dat niet doet, is ze heel gezellig en kan je er goed mee lachen. Ze zorgt ook goed voor ons.

M'n vader heeft eigenlijk nooit goede momenten. Alleen momenten dat-ie minder irritant is dan gewoonlijk. Hij doet nogal kinds tegen mij en m'n zusje. Zoals je tegen je neefje van 5 doet, zo doet hij dus tegen ons. Hij kan niet met ons communiceren, dus maakt hij 'grapjes' die al 100 keer gemaakt zijn en verveelt hij je de hele avond. Als je er dan wat van zegt, is-ie boos en kruipt-ie in z'n Calimero-rol. Zal wel komen door al die drank die hij veel te veel drinkt.

Dan is er nog m'n zusje, zo'n domme oppervlakkige BrEeZaH-doos. Met haar BrEeZaH-vriendje van 21 ieder weekend in de disco, gekleed als de eerste de beste straath**r. Ze heeft nergens een mening over, behalve roken en drinken. Onze karakters botsen dan ook af en toe.

Ik vertel m'n familie dus ook niks. Wat zouden ze er ook mee kunnen? Ze denken me te kennen, maar niks is minder waar. Wat er in mij of m'n belevingswereld omgaat weten ze niet. Omdat ik niet met ze kan praten. Daardoor ontstaan vaak ruzies, omdat ze me allerlei dingen toedichten die helemaal niet waar zijn. Maar dat neem ik er maar bij. Als ik iets kwijt wil, heb ik m'n vrienden.

Soms is het wel gezellig. Meestal als er bezoek is ofzo. Of als m'n vader weer 'ns kwaad is, want dan zegt-ie niks en laat-ie ons met rust.

[WolterB]

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 jaar was, waarom dat was heb ik toen niet geweten omdat ik er nog te klein voor was, dat is me later stukje bij beetje verteld zodat ik nu een heldere en duidelijke kijk heb op wat er rondom de scheiding gebeurd is.
Ik ben enige kind, dus ik heb van toen tot ik 2 jaar terug het huis uit ging 12 jaar alleen met mijn moeder gewoond.

Ik ben toen dus door mijn moeder opgevoed en ik zag mijn vader ongeveer eens per 3 weken.
Mijn moeder heeft echt haar uiterste best gedaan om me zo goed mogelijk op te voeden en ik heb ook ontzettend veel bewondering voor haar hoe ze dat gedaan heeft. Ze is er altijd voor me, ik weet dat ik met alles naar haar toe kan om erover te praten en ze zal dingen ook niet snel tegen andere familieleden vertellen als ik dat niet wil.
Met 2 zussen van mn moeder heb ik ook een hele goede band. Zij zijn 7 en 10 jaar ouder dan ik en soms kan ik ze we beschouwen als grotere 'zussen', wat ik echt ontzettend fijn vind. Ik kan met ze praten over bijna alles en vind het ontzettend gezellig om een keertje naar ze toe te gaan.
Met mijn vader heb ik een wat mindere hechte band, maar als je elkaar ook niet al te vaak ziet, dan ontstaat er ook niet zo makkelijk een echte vader en zoon relatie. Ik heb ook niet he gevoel dat ik alles bij hem kwijt kan, daarvoor kent hij me gewoonweg veel te slecht. De laatste paar weken begin ik wel meer het gevoel te krijgen dat ik een aantal dingen wil weten en hem toch weer vaker wil zien. Dat geeft wel een goed gevoel, want nu ik heb dichter bij laat komen na een paar jaar van elkaar minder en minder zien heb ik toch het idee dat hij me niet echt goed kent en dat is nu aan het veranderen geloof ik. Ik kan nu ook al dingen tegen hem vertellen die ik 1 of 2 jaar terug niet voor mogelijk gehouden had, dus er is weer langzaam een band aan het groeien, maar zo hecht en vertrouwd als bij mijn moeder is voor mij onmogelijk, want daarvoor zijn rondom de scheiding teveel dingen gebeurd.
Dat is ook een onderwerp wat ik bij hem nog niet aan kan snijden omdat het voor mij te gevoelig ligt en hij is er geloof ik ook nog niet klaar voor als ik hem confronteer met de dingen die ik weet wat er gebeurd is. Daarmee zou ik de relatie die ik nu heb met mijn vader op het spel zetten en dat is het voorlopig nog niet waard. Daarvoor moet ik sterker worden en stabieler zijn.

Met mijn moeder kan ik hierover wel praten en meestal hebben wij niet eens de exacte woorden nodig om elkaar te begrijpen, net als ik bepaalde andere situaties. Dat is echt een geweldig gevoel, elkaar begrijpen zonder duidelijke woorden.

Ondanks dat ik weet dat ik alles bij haar kwijt kan, vertel ik haar lang niet alles. Veel dingen bepraat ik liever met vrienden, die op die punten stukken dichterbij mij staan en die ik ook makkelijker daar dichtbij laat komen, maar dat wil dus absoluut niets zeggen over de relatie tussen mij en mijn moeder.

Op mijn 17e/18e botsten mijn meoder en ik ontzettend, dit omdat ik iemand ben die niet alle dingen gelijk afhandelt en mijn meoder altijd zo snel mogelijk alle dingen die gedaan meoten worden ook gedaan wil hebben. Dan kreeg ik 'gezeur' over me heen dat ik een keer dingen in huis moest doen, maar deed ze neit gelijk. Ze werden wel gedaan, maar niet zoals zij wilde. Wat dat betreft ben ik wel bij dat ik nu op mezelf woon, want dat botsen is gelukkig nu verdwenen

Ik kom duis absoluut niet uit een normaal 'thuis', maar de maier hoe ik opgegroeid ben is wel met ontzettend veel liefde en zorg geweest en met zowel m'n vader als m'n moeder heb ik niet echt problemen in de omgang met elkaar.

Mijn ouders zijn een paar oude hippies die gelukkig inmiddels gescheiden zijn.

[BrunetJuh]

ik kan wel goed met iedereen opschieten en we praten overal vrij over, ook over seks. nu ik hier lees over sommige, denk ik dat ik het wel goed heb thuis

[Smobbo]

Vergeleken met sommige hier mag ik echt niet klagen .

Ik heb een oudere zus die sinds een jaartje uit huis is, dus ik de rust weer terug gekeerd hier. Ze was namelijk euh, nogal opvliegend...
Mijn ouders hebben nooit ruzie, alleen hadden ze dus vroeger ruzie met m'n zus, die ze echt aan het huilen kon krijgen .
Maar aangezien ze nu weg is is het weer pais en vree
Ik kan over de vrolijke normale dingen wel goed met m'n ouders praten (voornamelijk m'n moeder, aangezien m'n vader een work-a-holic is). Over seks praten we weinig, al zou ik als ik dat wil het gewoon kunnen vragen. Ik heb die behoefte echter totaal niet.
Ze weten vrij veel over m'n vrienden, aangezien ik daar veel over vertel (ik vertel dus ook wanneer we met z'n allen zat zijn en wat er dan gebeurd, ik vind het leuk om te melden en ze doen er niet moeilijk over. Ze waren vroeger ook zo zeggen ze dan).

Ik denk dat de houding van m'n ouders het beste beschreven kan worden met iets wat m'n vader tegen me zei toen ik 16 werd (officiele drink leeftijd):
'Vroeger moest ik na het uitgaan ook altijd naar huis, maar ik reed altijd door de (opgedroogde) sloot.' Ik dus vragen waarom. 'Voor het geval je valt kan je dan makkelijker opstaan!'
Tnx pap, handige tip

[Mariekje*]

Met mijn vader heb ik al geruim 4,5 jaar geen contact meer, ouders zijn in 1997 gescheiden en ik woon momenteel bij m'n moeder. Mijn broers (25 en 27) wonen beide al jaren op zichzelf, de 1 is getrouwd en heeft een zoontje van 3.. Mijn andere broer (25)reist erg veel en emigreert over 3 maanden naar Thailand.

Met mijn moeder had ik vroeger een heel goede band, de laatste 1,5jaar is dat alleen steeds minder geworden. We liggen elkaar totaal niet, zijn beide elkaars extremen. Ze is erg beschermend, wat ik jammer vind, omdat ze me niet 'los' laat, terwijl ik nu langzaam aan wel aan wat zelfstandigheid toe ben. We hebben vaak ruzie, deze ruzies kunnen soms dagen duren. Ze weet het altijd zo te spelen dat ik uiteindelijk degene ben die zich (onterecht) schuldig gaat voelen, en maar weer 'kruipt'. Zij lost dingen op door een gesprek te mijden, dat doet me vaak pijn. Ik voel me nooit 'thuis', ik hoor er niet bij, er is geen WIJ.

Mijn oudste broer zie ik 1 á 2 keer in de week, maar we hebben totaal geen band met elkaar. Ik weet nog net dat hij een eigen bedrijf heeft en waar hij van houdt, en dan houd het echt wel op.

Met mijn jongste broer heb ik wel een betere band gekregen de laatste jaren, we lijken erg veel op elkaar: kwa uiterlijk, kwa doen en laten en manier van denken. We staan ongeveer op dezelfde manier in het leven, hij is alleen wel een stuk negatiever. Het is een erg intelligent persoon, en hij helpt me met veel dingen. Wel is hij een beetje het zorgekindje van het gezin, weinig zelfstandig en hij zit vaakmet zichzelf in de knoop. Ik ga hem verschrikkelijk missen als hij straks voorgoed naar het buitenland vertrekt, ben gek op hem!

Ik ben het liefst zoveel mogelijk van huis, want op die momenten voel ik me het fijnst. Thuis was vroeger alles bespreekbaar, momenteel zijn alle gesprekken erg oppervlakkig en moet iedereen het zelf maar uitzoeken. Er zijn vaak spanningen, en dat zorgt voor veel onrust jammer genoeg. Mijn vader was een zware alcoholist en dat heeft duidelijk grote sporen in onze geheugens gegrift. Door de vele problemen thuis, en het altijd maar voor iedereen willen zorgen (voor mijn moeder, en voor m'n jongste broer) cijfer ik mezelf vaak weg, waardoor ik nog aleens het idee heb dat ik daarmee een groot deel van m'n jeugd verpieterd heb. Ik zou graag uitgaan, maar dan voel ik me schuldig tegenover m'n moeder, want ze doet altijd alles voor mij, maar zij is wel degene die weer alleen thuiszit.. en zo gaat dat met alles wat ik doe. Vele dingen heb ik van anderen moeten leren, omdat er in mijn opvoeding veel dingen erbij in zijn geschoten, inmiddels gaat dat sinds enige tijd wel een stuk beter. We leven hier compleet langs elkaar heen..

Ik had liever een erg vrije opvoeding gehad, waarin alles bespreekbaar was, waarin er echt een 'gezin' wordt gevormd en waar niet iedereen als individu rondwandelt, maargoed.. hopelijk kan ik die wel aan mijn kindjes geven later.

[heavyukkie]

ik woon al vanaf mn 17 de niet meer bij mijn ouders thuis, en ik woon nu 3 jaar op mezelf waarvan 2 jaar(bijna) samen.
Ik kon bijna nooit met mn ouders ergens over praten. alles wat ik zei werd dubbel en dwars tegen me gebruikt. Ik kon nooit iets goed doen. ik heb een hersenbeschadeging en toen dat begon te spelen(dus mn puberteit kwam) werd mn vader zwaar overspannen. dus dat botste goed. mijn moeder en mn vader zie ik nu nog wel steeds, en ik kan nu beter met mn vader opschieten dan met mn moeder. mn moeder wil nog steeds overal haar gelijk in hebben, en is verektes eigenwijs. Van wie zou ik dat toch hebben?? ze vergelijtk iedereen met iedereen die in haar ogen iets slechts heeft maar met zich zelf nooit!!

nee een warm huis heb ik nooit gehad, en daarom is het nu met mn vriend zo wennen want nu is het wel een lekkere warm huis!!

[filia dei]

ik kom uit een goed gezin. k'heb twee zusjes. En we hebben veel plezier. We hebben welleens ruzie over de afwas ofzo, maar dat heeft iedereen welleens. En me ouders weten vrijwel alles over mij. En gewone dingen van me vrienden. Niet hun intiemste geheimen ofzo, maar wel wat ze willen worden en wat voor hobbies ze hebben enzo.

[Dragon_Fly]

Ik heb eigenlijk ook wel altijd een goed thuis gehad Al zijn mijn ouders gescheiden toen k drie was, we waren één keer in de twee weken bij m`n vader en m`n moeder maakte het ons zo makkelijk mogelijk, al hadden we niet zoveel geld Maar ik vind dat ze het goed gedaan heeft Ik heb nog twee zussen, die onderhand niet meer bij m`n moeder wonen.. Heb wel problemen gehad in het verleden, maar alles is okay nu

[blupp]

Een rijtjeshuis, vroeger een flat.

[Roosje]

Mijn ouders komen allebei uit een gezin van vijf kinderen en mijn zus en ik waren de eerste kindjes die geboren werden, dus toen ik heel klein was kreeg ik ontzettend veel aandacht. Vier jaar later kregen mijn zus en ik een broertje en een neefje, en daarna kwam de babyboom. Vandaar dat we nu enorm veel neefjes en nichtjes hebben, en nog twee kleine broertjes en twee kleine zusjes. We krijgen dus eigenlijk maar heel weinig aandacht van mijn ouders. Wel kunnen we heel goed met ze opschieten, weinig ruzie enzo. Soms wel, maar da's ook wel eens lekker. Tegenwoordig weten mijn papa&mama niet zo goed wat er in mij omgaat, maar ze weten wel hoe het met een vriendin van me gaat en niet met mij.

[blupp]

Owja, even serieus dan.
Vroeger was het redelijk goed in huis, later bleek dat mijn vader al minstens 10 jaar vreemdging --hoeren-- Dat kwam 2 jaar geleden boven water, sindsdien is het een gespannen boel hier en ik was ook een hele tijd pissed op mijn moeder dat ze uiteindelijk NIET ging scheiden.

Heel vrij. Mijn ouders - vooral mijn vader - zijn heel streng opgevoed, ze wilden mijn zus en mij dat niet aandoen, dus hebben ze dat niet gedaan. Soms denk ik dat het té vrij was, dat ik al vrij snel veel verantwoordelijkheden had. Mijn zus vind dat absoluut zo, zij wil haar kinderen heel anders op voeden. Wel vrij, maar met minder verantwoordelijkheden en een groter familie-gevoel. Ik wil een beetje van de opvoeding die zij haar kinderen wil geven en een beetje van de opvoeding die wij zelf hebben gekregen. Dus mja, geen strikt gezin, heel vrij, verantwoordelijkheden, maar niet te veel, familie-gevoel, maar niet van dat 'mommy I love you so much!' gekwijl elke avond

Hmm, ietsje meer over dat gezin waar ik uit kom. Mijn moeder en zus botsten jarenlang verschrikkelijk. Mijn zus wil teveel op haar manier, mijn moeder begrijpt te veel niet. Ik zit daar een beetje tussenin. Omdat ik zag dat het zo mis ging, besloot ik dat ik mijn moeder niet op dezelfde manier zou tegenspreken als mijn zus dat deed. Dus mja, op die manier zijn mijn moeder en ik nooit zo tegen elkaar gebotst. Wel eens, maar niet verschrikkelijk. Mijn vader is heel rustig en stil, een jaar of twee geleden ontdekten mijn zus en ik dat hij eigenlijk niets in onze opvoeding heeft besloten. Hij deed maar wat. Hij strafte ons nooit. En dat is het lullige; mijn moeder gaf ons straf, mijn vader was altijd de liefste, dus daarom kropen we áltijd bij hem op schoot, omdat hij ons gaf wat we wilden. Best moeilijk om dat ineens te ontdekken. Hij pakte mijn zus of mij ook nooit op toen we jonger waren, alleen als het echt moest. Om die reden zijn mijn ouders uiteindelijk ook gescheiden.

Maar ja, ik heb het heel fijn gehad bij mijn ouders. Ik kon er echt mezelf zijn. Hoewel ik er nu niet meer zou willen wonen

[Suusjuhh]

Heb het erg goed thuis. Woon samen met mijn ouders en mijn broertje. Ik kan het erg goed met hem vinden. Mn 2 andere broers en zus zijn al lange tijd het huis uit. Maar daar heb ik nog genoeg contact mee. M'n ouders zijn super relaxed en we mogen alles. We zijn heel vrij opgevoed. Ze zijn eigenlijk alles wat ik in een ouder wens, vooral m'n moeder. Daarom hangt er eigenlijk altijd een hele goeie sfeer en voel ik me hier goed thuis.

[Fruitcake]

Mijn thuis, iedereen zou zeggen dat ik het goed heb, maar ik vind van niet. Ik kan met niemand thuis praten, over niets. Ik ben thuis dan ook altijd vele stiller dan dat ik eigelijk ben. Ik ben thuis ook verschrikkelijk op mijn privacy gesteld, veel weten ze dus niet van mij. Ik kan soms echt niet wachten tot ik hier weg ben en dat ik mijn eigen dingen kan doen, zonder bemoeinis.

[edinora]

ik kom uit een goed thuis.
mijn ouders zijn heel gelukkig met elkaar en ik heb een goede band met hen. We zijn heel open en eerlijk tegen elkaar en vrij direct als iets ons niet zint. Dit leidde in het verleden, toen ik aan het puberen was, nog weleens tot heftige ruzies, maar tegenwoordig alleen maar tot interessante discussies als we van mening verschillen. Alles wordt besproken en ik ga ook vaak naar mijn ouders - vooral mijn moeder - voor advies als ik ergens niet uitkom. Mijn vader is vrij gesloten maar wel heel lief. Mijn moeder klets ik meer mee.

Ik ben niet streng opgevoed, maar ook niet overdreven vrij. Wel vonden mijn ouders het belangrijk dat ik al jong leerde dat mijn keuzes consequenties hadden en dat ik deze zelf moet dragen. Ik mocht dingen iets eerder dan andere vriendinnetjes van mij, omdat mijn ouders vertrouwden op mijn gezond verstand. Dit bleek ik gelukkig ook wel te hebben.

Ik ben nooit verteld dat ik ergens te jong voor was; alles werd mij altijd uitgelegd als ik daarom vroeg (ook waarom ik dingen niet mocht), wat bijvvorbeeld resulteerde in seksuele voorlichting op 6 jarige leeftijd en geschrokken buurvrouwen die langskwamen nadat ik hun kinderen alle "ins and outs" over seks had vertelt.

Er is altijd iemand thuis geweest toen ik jong was en uit school kwam, zodat je je verhaal kwijt kon en tijdens het avondeten werd er altijd gepraat over wat iedereen die dag had meegemaakt. dat vond ik toch wel erg fijn.

Ik heb een 8 jaar oudere halfzus waarmee ik nooit ruzie heb gehad. Waarschijnlijk door het te grote leeftijdsverschil gingen we niet zoveel met elkaar om, maar als we elkaar zien is het altijd leuk. Zij is in veel dingen het tegenovergestelde van mij, maar dat is juist wel leuk.

[Mr.Oizo]

Muchacha schreef op 09-04-2005 @ 19:56 :
Hebben jullie het goed thuis? Of lig je constant in de clinche met elkaar? Kunnen jullie praten met elkaar? Weten ze wat af van je leven, wat je bezig houdt, wie je vrienden zijn?

Ik mag echt niet klagen met mijn gezin. Mijn ouders zijn lieve mensen, doen veel voor me. Ze weten altijd wel waar ik heen ben als ik weg ben en wie mijn vrienden zijn. Het zijn mensen waar je best een serieus gesprek mee kan hebben, dus een goed gesprek is ook nooit weg.
Maar goed, soms is er wel eens een kleine ruzie. Maar dat heeft iedereen. Of ja ruzie niet echt, gewoon een irritante opmerking of een boze opmerking (vooral van mijn kant ), maar verder gaat het goed. Misschien té goed.

George schreef op 09-04-2005 @ 23:15 :
Ik probeer teveel contact te vermijden met mensen die me slechts uitschelden, kleineren, me het gevoel geven niks waard te zijn en ondertussen zulke belachelijk hoge verwachtingen hebben dat zelfs de grootste nerd het niet zou kunnen.
Ik weet dat ik me aanstel en dat er mensen zijn die het veel erger hebben, fysiek doen ze me niks ofzo.
Ik voel me hier thuis alleen zo overbodig. Alsof m'n aanwezigheid er niet toe doet, of eigenlijk, alsof ik ze voornamelijk irriteer en in de weg loop.

Bij mij is het ongeveer hetzelfde de laatste tijd. Mijn ouders zijn gescheiden en ik woon bij mijn moeder en broertje die het uitstekend met elkaar kunnen vinden. Gelukkig ga ik deze zomer op mezelf wonen.

[Stefanie]

Ik heb altijd alleen met mijn moeder gewoond. Op mijn derde zijn mijn ouders gescheiden en ben ik verhuisd van Spanje naar Nederland. Ik heb nu een veel betere relatie met mijn moeder dan toen. We hadden vaak ruzie om stomme dingen. Ik haatte het dat ze altijd zo bemoederend deed.
Nu woon ik op kamers en heb ik er geen last meer van, maar ik vind het wel heel fijn om weer bij haar te zijn.

[Mara]

Ouders zijn nog bij elkaar. Soms maken ze ongelofelijk ruzie.

Ik kan niet echt met ze opschieten. Mijn ma is nogal druk soms, ondoordacht. Ik kan niet in vertrouwen iets tegen haar zeggen, ze vertelt het altijd aan iemand door. Ze snapt niet dat iets privé is. Ik zeg dus ook niks meer tegen haar wat voor mij belangrijk is.

Met mijn vader heb ik vaak ruzie. Hij is nogal kortzichtig, niet echt slim. Hij kan niet inzien dat ik een andere visie heb op dingen. Als iets is volgens hem, is 't ook zo, het kan niet anders.

Broertje heeft ADHD en is klote-puberaal. Typt breezer. Thuis wil hij constant een 'flesje' , een flesje breezerachtig spul dus. Dan nog een. Dat mag. Dan nog een, dat mag niet. Dan gaat meneer drammen. Ik zit dus eigenlijk te wachten tot meneer uitmag, 10 tegen 1 dat hij hartstikke zat thuis komt. Hij neemt geen verantwoordelijkheid. Mijn ouders schuiven zijn gedrag af op zijn ADHD, terwijl de meeste gevallen daar niks mee te maken hebben.

Al met al kan ik dus niet met m'n ouders over dingen praten. Ze zien niet in dat ik het anders zie. Mijn broertje is heel anders dan ik.

[MissN0urri]

Ik heb niets te klagen denk ik. Hoewel mijn gezin niet heel warm is, weet iedereen van elkaar dat ze van elkaar houden!! Mn vader is wel heel vaak weg en hij weet eigenlijk niets van me. dat verwijt ik hem wel een beetje. hij is niet echt in me geintresseerd. maja..iemand moet het geld in het laadje brengen.. dus veel valt er niet te verwijten.

Ik heb het goed thuis, krijg genoeg liefde. Enige probleem is dat m'n moeder en ik onwijs met elkaar botsen.. óf over dingen waar we teveel op elkaar lijken, óf juist omdat we niet op elkaar lijken.
Verder zijn mijn ouders heel erg gericht op school, en ben ik heel lui, mijn vader was dat vroeger ook maar zegt dat hij mij voor die fouten moet behoeden. Op zich wel logisch.
M'n zussen zijn geweldig, de regels kunnen wel, toch zijn de irritaties soms wel te erg en hebben we allemaal vaak een andere gedachtengang en kijken alleen maar naar wat we zelf willen.
En m'n oudjes zijn soms Té ouderwets.

[Optima]

tot mijn 6e levensjaar ouders altijd ruzie

ouder op m'n 6e gescheiden. Rede: moeder lesbisch

van 6-14 gewoond bij moeder: allerlei verkeerde vriendinnen, verkeerde moeder-dochter afhankelijkheidsrelatie, maar op zich toch wel 'fijne' jeugd gehad ( niet zorgeloos)

van 14-18 gewoond bij vader en stiefmoeder. In de clinch gelegen met stiefmoeder toen die in WAO kwam en constant thuis zat. Autoritaire vader.

op 18de uit huis. Nu goede relatie met vader en stiefmoeder. Moeder is 1x in de maand langsgaan voor om de goede vrede te bewaren.


maar voor de rest ben ik heel gelukkig

Ik heb geen problemen thuis. Mijn ouders zijn leuk, begrijpend en behulpzaam, mijn broertje is een etter af en toe en mijn zusje een muts, maar dat heeft iedereen natuurlijk. Nee, ik heb niets te klagen.

ma is ok
met de rest van de hele familie geen contact.

ik vertel niet veel.

Tot mijn 8e heb ik (naar mijn mening) redelijk onbezorgd geleefd. Maar toen gingen mijn ouders scheiden. Ik en mijn zusje gingen met mijn moeder een ander huis zoeken. In die periode sliep mijn vader ergens anders. We vonden een huis in het dorp, dus dat was fijn. Nog regelmatig gingen we naar mijn vader, maar het werd steeds minder leuk. De spanningen tussen mijn vader en moeder waren vreselijk, wij fungeerden vaak als doorgeefluik en hoorden dingen van de één over de ander en andersom. Ook werd er ruzie gemaakt, de hoorn op de haak gegooid etc etc..

Ik zag steeds meer op tegen de weekenden bij mijn vader. We moesten ook altijd verplicht naar de kerk. Vooral in de puberteit had ik daar veel moeite mee. Mijn vader kreeg al snel een nieuwe vriendin waarmee ik het helemaal niet kon vinden.
Mijn vader had een voorkeur (zo ervaarde ik dat in ieder geval) voor mijn zusje, dus soms trok ik iets meer naar zijn vriendin toe, maar vaak voelde ik me alleen. Ik leek ook veel meer op mijn moeder.
Mijn zusje wringde zich in allemaal bochten om mijn vader maar tevreden te houden, ik deinsde niet terug en zei gewoon wat ik dacht en vond. Knappe man als ie mij zou tegenhouden.
Dat zorgde natuurlijk voor veel spanningen.
Op een gegeven moment heb ik tegen hem gezegd dat ik hem niet meer wilde zien.

De band met mijn moeder en zusje verstevigde. We waren heel close samen. We wisten elkaar altijd te vinden en hadden veel aan elkaar. Mijn moeder had een nieuwe vriend, maar ik betwijfel of ze van hem echt intens heeft gehouden, of dat het meer vriendschappelijk was.
Die man kreeg echter op een gegeven moment een acute vaatvernauwing (voor de tweede keer en nu was ik er bij) en de ambulance moest komen en zijn onderbeen werd geamputeerd.
Hierdoor veranderde hij ook heel erg. Hij was altijd maar aan t zeiken en zeuren.. Toch hebben we het met zn allen nog lang volgehouden.

Tot mijn moeder haar huidige vriend tegenkwam. Toen zijn ze uit elkaar gegaan. De spanning was inmiddels in huis opgelopen tot ondragelijk en het was een hele opluchting dat hij uit huis was.

Mijn vader werd weer ernstig ziek (kanker) en overleed 19 maart 2003. Daarvoor ben ik nog 1 keer bij hem geweest omdat mijn zusje jarig was en zij wilde zo graag naar hem toe, maar niet alleen.

Intussen waren mijn zusje en ik ook al uit elkaar gegroeid. Ze was een opstandige puber en deed altijd boos en ook als we problemen hadden kwamen we nooit meer naar elkaar toe. Dat heeft me heel erg veel pijn gedaan en mijn moeder en ik voelden ons machteloos.

Nu wonen we in een ander dorp, in een andere gezinssamenstelling. Mijn moeder ging samenwonen met haar vriend en we hebben mijn opa bij ons in huis genomen.

Mijn moeder is met sprongen vooruit gegaan en uit haar depressiviteit gekomen en ze is gelukkiger dan ooit tevoren. Mam verteld nu ook veel meer dingen over haar huwelijk met mijn vader.

Sinds de dood van mijn vader ben ik veel meer gesloten en nu probeer ik dat te veranderen. We proberen dat allemaal te veranderen.. Mijn zusje en ik groeien weer meer naar elkaar toe en mijn moeder en ik ook. Toch merk je al snel dat het hechte niet meer zo was als eerst. Vroeger bijvoorbeeld dan wist mijn moeder het meteen als ik verliefd was. Nu wist ze dat niet en heb ik het verteld.

In een bepaalde periode voelde het alsof ik geen thuis meer had. Ik zat ook liever op school dan thuis. Toch is mijn thuis meer de band met mijn zusje en moeder. En die gaat zo diep en onze liefde voor elkaar is zo onvoorwaardelijk, dat dat mijn thuis is. Een heel warm thuis. En de nieuwe vriend van mijn moeder heeft ons allemaal verandert, maar mijn moeder nog het meest. Stuk voor stuk laten we allemaal weer een beetje meer van onszelf zien en ook hem zie ik als mijn familie, mijn thuis. Hij hoort er bij. Er gaat geen dag voorbij zonder dat we gelachen hebben en dat is lang niet meer zo geweest.

Ik woon nu een jaar of vier op mezelf en terugkijkend op mijn 'opvoeding' heb ik een goede jeugd gehad en nog steeds is de relatie met mijn ouders goed, beter dan toen ik nog thuis woonde. Het voordeel van niet meer bij je ouders wonen vind ik groot, ik kan dingen makkelijker van me af zetten en ik maak me sowieso minder druk om bepaalde dingen. Mijn ouders houden van elkaar en van hun kinderen en iedereen respecteert elkaar (in grote lijnen ) en dat zijn, denk ik, twee van de belangrijkste dingen. Het is niet zo dat we alles met elkaar delen (ik iig niet met 'de rest'), maar ik weet wel dat ik bij mijn ouders en zusjes terecht kan als er iets is oid. Natuurlijk waren/zijn er ook minder positieve dingen, maar dat lijkt me niet meer dan normaal.

Mijn ouders zijn gescheiden, dat zegt natuurlijk al een hoop over mijn thuissituatie. Ik woon bij mijn moeder en mijn broer. Mijn moeder moet veel werken om rond te komen, is daarom heel erg moe en chagrijnig altijd. Dat verbetert de sfeer natuurlijk niet, maar ik doe mijn best haar te ontzien. Daar komt bij dat ze nu ook niet gelukkig is en ik wel, dat is een vervelend verschil (ze gunt het me wel natuurlijk). Verder kunnen we goed met elkaar opschieten.
Mijn broer is doordeweeks nooit thuis vanwege zijn werk, dus die zie ik niet vaak genoeg om ruzie mee te maken. Daarnaast kan ik met allebei goed praten, al heb ik soms het idee dat ze een beetje teveel in hun eigen wereldje leven en ik hun maar lastig val.
Toch hangt er een rustig sfeertje in huis. Dat was voor de scheiding wel anders. Iedere keer als mijn vader in huis was, werd er amper gepraat, alleen het hoognodige of 'woordenwisselingen'. Het is niet zo dat ze altijd ruzie hadden, er werd juist helemaal niets gezegd. Ik ben blij dat ik niet meer met die man in een huis woon. Lijkt me duidelijk dat ik geen goede band met mijn vader heb. Om eerlijk te zijn heb ik hem in december voor het laatst gezien en ik mis hem niet.

[Alistar]

Mijn ouders zijn sinds ongeveer anderhalf jaar ook uit elkaar, en sinds een paar maanden officieel gescheiden.
Ik had dat echter nooit verwacht. Ze maakten wel ruzie af en toe en ook erge ruzie maar niet constant. Ze zijn uit elkaar omdat mijn vader vreemdging (en dat was al vaker gebeurd). Ik heb er eigenlijk nooit heel veel van gemerkt en heb het ook nooit geweten. Mijn ouders, vooral mijn moeder, waren heel lief voor mij en mn zusje. Wel s ruzie, maar geen drama's ofzo. mn vader was wel moeilijk en toen hij weg was, was er wel een soort opluchting. Het is een moeilijk iemand om mee samen te leven, hij kan heel erg egoistisch zijn.
Ik woon met mn moeder en zusje samen, en dat bevalt heel goed. Ik kan goed met mn moeder opschieten. In het begin ging het soms wat minder, omdat ze haar verdriet en woede op ons, en dan vooral op mij, afreageerde. Ze vond mn zusje ook nog te jong om er echt over te praten, en als ik dan begon over mn vader, over iets dat ik vervelend vond, kwam zij weer met haar verhaal. Dat vond ik wel moeilijk in het begin maar dat gaat wel beter, en ik kon met mn vrienden en vriendje ook goed erover praten.
Mijn moeder weet wat mij bezighoudt, ze is er ook in geinteresseerd. Mn vader ook wel een beetje, maar minder. Ik heb het gevoel ookw el dat mn vader het probeert goed te maken door veel voor ons te betalen ( ik wil bijv. op vakantie naar Canada, hij bood meteen aan om een deel te betalen). Ik vind het wel lief enzo, maar ik heb liever een vader die wat meer aan ons denkt en wat meer met ons optrekt enzo.
Maar goed, over mn huidige situatie ben ik wel tevreden. Ik hoef daarom ook niet zo heel nodig op kamers ofzo, ik denk niet dat ik oneindig meer vrijheid zou hebben, wel wat meer natuurlijk, maar ik word nu al best wel vrij gelaten.

[Sanoeske]

als ik het hier zo lees, heb ik het geloof ik wel goed. Al zijn er in elk gezin natuurlijk de 'ruzietjes en gedoetjes' en wij zijn sowiso niet erg normaal

mijn pap en mam zijn 2.5 geleden gescheiden...twas gewoon over en het heeft me neit zoveel gedaan. Ze hebben nooit ruzie gemaakt of iets dergelijks, ze pasten gewoon voor geen meter bij elkaar. Ze hebben nu nog steeds gewoon normaal contact als ze elkaar tegenkomen of zien of iets dergelijks. Ook mijn mams vriend en mijn pap kunne het gewoon goed met elkaar vinden, beetje maffe situaties levert dat soms op, maar het is eigenlijk niet onprettig.

Sinds 1.5 jaar heeft mijn mam een vriend en die is echt super ..had zelf geen kinderen, maar paste op de een of andere manier perfect in het gezin ...mijn 2 zusjes en ik zien hem ook echt als een soort van 2e papa sinds kort woont hij bij ons...

Mijn mam is vooral gek soms ook een beetje chaggie...ze geeft les en das op sommige momenten nogal stresserig en daar wordt ze dan chaggie van ze heeft eigelijk zo'n beetje in dr eentje mij en mijn zusjes opgevoedt..erg vrij...we mogen altijd en overal onze mening zegge, mits het op een fatsoenlijke manier gebeurd...ze laat ons zoveel mogelijk onze eigen beslissingen maken, geeft wel haar mening, maar als wij met onze koppigheid dachten dat het echt op onze eigen manier moest, dan moesten we er maar zelf achterkomen ik moet zeggen dat ik daar niet slechter van ben geworden Verder kan ik overal met haar over praten en ook met haar vriend...ze weten alles van me en als er iets is dan zijn ze er voor me...we zijn best erg open tegen elkaar

Mijn zusjes zijn net 15 geworden. De een is een ongelofelijke puber, die een tijdje onuitstaanbaar was...maar die nu toch beetj bij beetje bij begint te trekken...mijn andere zusje heeft die vervelende puberfase geloof ik een beetje overgeslagen en is vrij normaal...
We krijgen nogal us vaak van anderen te horen dat ze zouden willen dat zij net zo met hun zusjes/broertjes om konden gaan als wij dat doen met zijn 3en...Afgezien van het normale geschreeuw en gezeur gaan we namelijk gezellig met elkaar om...en kunnen elkaar ook weer alles vertellen...

Mijn pap...die zie ik niet zo heeeel vaak sinds de scheiding. Het is niet dat we geen goede band hebben, want we staan op goede voet met elkaar, maar heel veel dieper gaat het voor mij niet. Maar eerlijk gezegd mis is ik dat niet, en heb er ook geen behoefte aan...

[Alistar]

Sanoeske schreef op 12-04-2005 @ 15:17 :
we mogen altijd en overal onze mening zegge, mits het op een fatsoenlijke manier gebeurd...

zie je, dat had mijn vader dus heel erg, als het niet strookte met wat hij vond, dan was het: MIJN mening telt en jij moet je mond houden want je weet er toch niks van. ik hield dan ook altijd mijn mond, maar mijn zusje trok zich daar nooit wat van aan, die ging desnoods schreeuwen.

[Sanoeske]

Alistar schreef op 12-04-2005 @ 15:26 :
zie je, dat had mijn vader dus heel erg, als het niet strookte met wat hij vond, dan was het: MIJN mening telt en jij moet je mond houden want je weet er toch niks van. ik hield dan ook altijd mijn mond, maar mijn zusje trok zich daar nooit wat van aan, die ging desnoods schreeuwen.

hmmz das indd niet prettig nee...zo gaat het hier dus gelukkig helemaal niet...er heeft niet perse iemand gelijk ofzo...mochten we er echt niet uitkomen wordt er gewoon een compromis gesloten

Ik kom uit een warm en liefdevol gezin. Natuurlijk hebben we het nodige meegemaakt, maar op één of andere manier komen we er altijd door. Ik ben heel open tegen mijn ouders, ze weten precies waar ik mee bezig ben en hoe het met me gaat. Ik kan overal met ze over praten en iedere keer als ik ze spreek wordt me verteld dat ze van me houden. Zeker mijn moeder vertel ik veel, zij is mijn 'toevlucht' als dingen niet lekker lopen (of juist wel)

Met de broers en zussen (6 kinderen totaal) zijn we close. We zijn het niet altijd met elkaar eens, maar staan wel altijd voor elkaar klaar en ik weet dat mijn broers en zussen me altijd zullen opvangen. Als wij als gezin uit eten gaan, zijn we vreselijk melig en gezellig met als gevolg dat je langzaam aan het hele restaurant ziet leeglopen...

Ons leven als gezin is niet altijd over rozen gegaan, maar dat heeft niet zoveel weerslag op ons en onze band.

En het zal wel in de genen zitten, maar we sporen alle 8 echt zwaar niet!

[MightyMarcel]

ik kom uit best een warm gezinnetje. 2 oudere zussen en een oudere broer. Mn broer is autistisch en woont al sinds mensenheugenis op zich zelf (begeleid wonen), maar is wel lief op zijn manier. Mijn oudste zus is lief, af en toe nogal onzeker, en beetje depressief af en toe. Begrijp ik ook wel : uni studie gedaan, nog steeds geen werk wat daar bij past. mijn jongste zus is ook lief, zolang ze niet het krengetje uit loopt te hangen. Op die momenten schopt ze (figuurlijk) echt overal tegenaan en moet alles dan maar zo gaan zoals zij het wil. Vroeger gaven mn ouders daar aan toe, nu godzijdank niet meer. Mn moeder werkt bij de thuiszorg als gezinsverzorgster en is parttime pedicure, iets wat steeds beter gaat, en daar wordt ze gelukkiger door, dus dat is mooi. Mn pa is rijschoolhouder, en ik kan goed met hem praten, hoewel het vaak wel oppervlakkig blijft. We praten over de zaak (staat best vast dat ik de boel ooit overneem, en dat wil ik ook), auto's, vrouwen en andere mannenzaken. Gaan ook af en toe naar beurzen en zo met zn tweeen. Met mn moeder kan ik goed praten over andere zaken, zoals liefde, seks en mn problemen. Zo zou ik wel een hbo-opleiding willen doen, maar kan geen geschikte opleiding vinden, en daar zit ik soms best mee.

Vroeger ging het minder goed en gezellig; sinds het financieel goed gaat, is het hier gewoon gezelliger. We kunnen over alles praten, hoewel ze wel even zouden slikken als je ineens over seks begint. Ze zijn erg gelovig (ik ben ook gelovig, maar hou niet zo van al die regeltjes die nergens op slaan), en dat maakt seks iets wat 'in het huwelijk hoort' volgens hen, en dat geeft weleens wat spanningen. Dat is ook niet meer dan normaal, af en toe wat meningsverschillen.

ik heb denk ik eigenlijk niks te klagen.

Vanaf mn 3e jaar eigenlijk alleen serieus met mn (jonge) moeder opgegroeid. Ze is bij mn drugsgebruikende (jonge) vader weggegaan toen ik dus net 3 was en die heeft me de eerste 2 jaar daarna niet meer gezien. Daarna een omgangsregeling van 1 keer in de 2 weken. Ik zag 'm dus maar weinig, want hij kwam dus ook regelmatig niet opdagen. Daarna is het een paar jaar goed gegaan, totaan mn 8ste. Toen kapte hij er definitief mee en heb ik hem tot een jaar geleden niet meer gezien. Nu gaat het goed, ik zie hem regelmatig. Ik heb er een halfzusje bij, al is hij wel gescheiden. Hij is ok.

Met mn moeder ging het goed, ben een lief kindje geweest ^_^
Mannen kwamen, bleven 2 jaar en gingen weer. Daar heb ik weinig band mee opgebouwd, zo slim was ik wel. Ze houd het tegenwoordig iets langer vol, maar er is weinig veranderd. Ze kiest nogsteeds de verkeerden uit, en maakt ook nogsteeds de verkeerde keuzes.

Paar jaar geleden heb ik even extreem gepuberd en hebben we toch al gauw 2 jaar vreselijk in de knoop gelegen, tot slaande ruzies toe. Dat is sinds anderhalf jaar wel over, er is weinig waar ik me nu nog tegen verzet en er is weinig waar ze nu nog 'onredelijk' over doet.

De rest van de familie, opa's en oma's, tantes en ooms, zijn niet veel in the picture geweest. Ja, mn opa en oma van mn moeders kant (vaders kant helemaal niets, tot op vandaag de dag niet). Tantes en ooms niet veel, familie is niet zo hecht.


Mn moeder en ik zitten dus opzich wel op zelfde golflengte, ik heb nooit iets werkelijk voor dr hoeven verzwijgen en er wordt dus genoeg gepraat. Over de belangrijke dingen, de rest is niet relevant. Ze weet dus grotendeels met wie ik om ga, wat ik doe, hoe ik ongeveer ben etc.

[Sitroentje]

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik ongeveer 7 jaar was. Ik heb dan mijn vader een tijdlang niet meer gezien, tot er een regeling kwam. Dan gingen we (ik en mijn zus dus) eens om de twee weken naar hem en zijn nieuwe vriendin (tevens onze vorige kuisvrouw...). Dat ging een paar jaar goed, tot het vaderdag was, zo'n zes jaar geleden ondertussen al. Ik helemaal fier op hem zitten wachten, want het was de eerste keer dat ik iets gekocht had voor hem, is hij helemaal niet komen opdagen. En de weken daarna ook niet. Toen pas is tot me doorgedrongen wat voor een klootzak hij werkelijk is. Hij heeft nooit respect gehad voor zijn vrouw of vriendin of wat dan ook, hij ging vreemd bij de vleet, was gewelddadig (niet ten opzichte van zijn kinderen), en was een (ex?)-alcoholieker. Ik had altijd gedacht dat hij veranderd was, maar wat was ik naïef! Ik heb hem nu al zo'n drie jaar niet meer gezien en ik wil hem ook niet meer zien. Zeker niet omdat hij zelf geen moeite meer doet voor zijn kinderen, ook al woont hij in de buurt.

Ik heb dus vanaf mijn 7 jaar alleen gewoond samen met mijn moeder en mijn zus. Het eerste jaar na de scheiding woonden we bij mijn grootvader omdat het nogal moeilijk was om een nieuw huis te vinden. Ik ga nu nog regelmatig bij hem, en ik blijf ook nog geregeld bij hem slapen, net zoals vroeger. Ik heb dan ook een goede band met hem. Met mijn moeder en mijn zus heb ik ook een hele goede band opgebouwd. Mijn moeder heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik in een gezonde omgeving ben opgegroeid. Ik ben haar daar dan ook heel dankbaar voor. Ik heb heel veel respect voor haar. Wat ze allemaal al niet gedaan heeft voor ons, zodat ik en mijn zus gelukkig zouden zijn... Ze heeft ons een echte thuis gegeven met iemand waar we altijd kunnen op terugvallen, en ook al leven we met maar 1 inkomen, we komen niets tekort... (mijn vader betaalt ook geen alimentatie btw, de politie probeert al jaren om dat te veranderen, maar we hebben nog geen cent gezien)

Mijn moeder weet dus wat ik doe, met wie ik omga, welke muziek ik goed vind enzoverder, maar ik betwijfel dat mijn vader zelfs weet dat hij een dochter heeft die nu aan de universiteit verder studeert... Nu ja, zijn probleem!

[langejongen]

Ik kom uit een best warm gezin. Ik ben de enig kind. M'n ouders hebben na mij 2 miskramen gehad en dat heeft wel spanningen gegeven. Ik was zelf ongeveer 2 jaar toen dat allemaal gebeurde. Ik heb er niet echt veel van meegekregen toen, maar soms merk ik wel soms dat ze dit gebeurde hun leven lang meedragen.
M'n ouders gaven/geven me veel vrijheid en ze vertrouwen me ook. In goed overleg is kan er ook veel.
M'n vader is best gesloten en m'n moeder juist heel open en direct en dat botst weleens tussen hen. Met m'n moeder kan ik over bijna alles praten. Over gebeurtenissen in de familie, over het geloof, over liefde, over de dingen die in de wereld gebeuren enz enz.
Kortom, ik heb weinig te klagen.

[koekiemonstertje]

Soms hoor ik toch verhalen van mijn vriendinnen die hun broertje/zusje wel zouden willen verkopen of hun ouders uitschelden...

Mijn ouders hebben nooit ruzie, ze zijn lief en laten mij erg vrij in mijn keuzes en wat ik wil. Uitgaan is ook nooit een probleem. Er zijn eigenlijk geen regels wat soms wel eens vaag is, maar mijn ouders zeggen dat ik gewoon goed te vertrouwen ben en zelf in zie wat ik moet laten en wat niet

Ik ben de oudste, mijn broertje zit in de 1e en mijn zusje in groep 8. Erg leuk om de oudste te zijn! Mijn broertje begint te puberen maar is over het algemeen heel lief, wel een beetje druk, over-actief...
Mijn zusje is erg naief maar ik merk dat ze af en toe net zo wil zijn als mij, zooo grappig om te zien. Zo ging ze laatst stiekem dr benen scheren... of op dezelfde manier make-up op doen.

Ik ben graag thuis

[Sonnebloem]

ik heb gelukkig helemaal niets te klagen over mijn ouders...

Mijn ouders zijn gewoon getrouwd en heb een zus die nu het huis uit is.
En dat is eigenlijk maar beter ook, omdat mijn zus nogal extreem is, waardoor er vroeger toen ze in de puberteit zat nogal vaak ruzies waren.
Als mijn zus boos is wordt ze echt explosief. En dat was vroeger wel minder leuk, maar heb er geen trauma's aan over gehouden, want als mijn zus niet boos is kan ze gezellig zijn.

Mijn vader laat alles eigenlijk een beetje zijn gang gaan. Ik heb hem eigenlijk nog niet echt vaak boos gezien.
Mijn moeder wel wat vaker.
Al heb ik wel een goede band met mijn moeder, ze kan ook nooit boos blijven op mij.
Ik kan trouwens ook nooit boos blijven.
Vroeger gingen we regelmatig samen winkelen enzo. Tegenwoordig wat minder, te druk met school, vriendje enz.
Maar ik ben wel blij met ze.

Ik mocht vroeger al redelijk veel, kwam ook omdat mijn zus het allemaal al een keer had gedaan.
Ik ben wel redelijk vrij gelaten in alles.
Ben nooit echt heel erg verwend(sinds mijn zus het huis uit is zijn ze wel iets makkelijker), heb eigenlijk altijd wel voor mijn geld gewerkt, maar vind ik helemaal niet erg.

Natuurlijk zijn er af en toe wel ruzies, maar das meestal mijn moeder die sagerijnig uit dr werk komt, mijn pa heeft dan gewoon zoiets van laat haar maar, maar dat kan ik niet altijd, helemaal niet als ze tegen mij aan begint te zeuren

Maar het had stukken erger gekund heb ik al gelezen.

[lieve]

Hey,
mij hoor je niet klagen hoor, over mijn thuis.
Maar zoals ze zeggen... 'ieder huisje heeft zijn kruisje!' En dat is ook zo bij ons.
Ik woon nu nog alleen bij mijn ouders, mijn oudere zus is reeds getrouwd en heeft een kindje. Maar zij wonen zeer dicht in de buurt en zien elkaar elke dag. Dus veel verschil maakt dat eigenlijk niet hoor.
Mijn ouders... tja, zoals overal hebben die wel al eens een conflict... en tov ik kan met mijn moeder wel over serieuze dingen praten, zoals school, studies,werk,het leven,onze kijk op bepaalde dingen,... En bij mijn vader kan ik voor een grapje terecht.
En mijn zus... om over mannen, seks, seksualitiet en liefde te praten.

Iedereen heeft op die manier zijn functie hé!
Ik denk soms 'ach zat ik maar ergens anders, of was het maar zoals bij hen...'
Maar ik heb eens 7 weken op kot moeten zitten voor mijn school, ik moest nogal een eindje een project gaan voorstellen. En toen dacht ik,zeer vaak ' ach zat ik maar thuis...!'
Dus ik kan het zeker niet missen en heb het er zeker niet slecht. Zowel op ons relationeel vlak als op materieel vlak (grote kamer, auto ter beschikking, ... ik ben zeker geen verwend nest zover zullen ze het niet laten gaan... daar is mijn ma veel te secure op! GELUKKIG!!)

-- lieve --

Kan niet beter, geloof ik. Heb eigenlijk nooit ruzie met mijn ouders en zij hebben op het mopperen-van-alle-dag na eigenlijk ook nooit ruzie (tenminste, niet in ons bijzijn); ik kan met ze over alles praten; ik mocht eigenlijk alles en de paar dingen die ik moest/niet mocht vond ik logisch (niet tv kijken voor 5 uur/afwassen/laten weten waar je bent/etc); ik krijg heel veel van ze; als mijn moeder en ik het niet een belachelijke term vonden, zouden we 'vriendinnen' zijn; we hebben hetzelfde zieke gevoel voor humor; lezen veel; gestimuleerd in onze interessen...
Goed, mijn broertje was extreem vervelend in de puberteit, maar dat is ondertussen wel voorbij. We zijn gewoon echt altijd zus-en-broertje geweest, met pesterijen en ruzies, maar hij blijft hoe dan ook mijn broertje.