probeerselverhaal

[Shadowme]

Dit is een probeerselverhaal en ik vroeg me af wat jullie ervan vinden en of ik er mee door moet gaan.

Alex sloop de trap af. Met haar schoenen in haar hand. Voorzichtg, ze mocht geen geluid maken, dan zou alles voor niets zijn. 3de tree moest ze overslaan, die kraakte vreselijk.
Ze was bijna beneden en wou opgelucht adem halen, omdat haar ouders haar niet gehoord hadden.
Ineens bulderde er een woeste stem:" Waar was Alex van plan heen te gaan?"
Haar moeder stond in de gang en zo te zien was ze woest, furieus.
" Nou, ik vroeg waa je van plan was, heen te gaan. "
Alex sloeg haar ogen voorzichtig neer.
" Ik wilde naar een feest," fluisterde ze.
" En blijkbaar was het niet nodig om ons in te lichten. Met wie wilde je naar het feest?"
" Tommy."
" O, dat idiote vriendje van je. Nou, bel hem maar op en zeg dat je niet komt. Je dacht toch niet dat je wegmocht met zo'n nietsnut."
" Sorry."
" Je blijft vanavond thuis."
"Mag ik echt niet? Ik ben 15.Ik ben geen kind meer," probeerde Alex nog, maar haar moeder was onverbiddelijk.
" Je broer was ook 15, toen hij dat zei " Ik ben geen kind meer". Nou, het bleek dat hij dat nog wel was. Discussie gesloten, je blijft vanavond thuis. En daarmee uit."
Alex liep naar boven. Dacht haar moeder dat ze haar, Alex, eeuwig op kon sluiten? Dus niet. Kon zij wat aan het ongeluk doen?Nee, dat was haar broer zijn eigen schuld geweest. Het was inmiddels alweer 2 jaar geleden, toen haar broer Jamie met zijn beste vriend een auto had gejat en ermee was gaan rijden zonder rijbewijs. Vervolgens waren ze tegen een boom geknalt en zowel Jamie, als zijn beste vriend waren op slag dood.

[guess what]

het is maar een klein stukje, dus erg veel kan ik er nog niet over zeggen, maar ga zeker door!

[lucy48]

Leest wel leuk
alleen een beetje erg spreektaal naar mijn mening (wou ipv wilde bijvoorbeeld)

[mrdirk]

Hey, erg goed verhaal , maar wel zoals hierboven al is vermeld een paar spreektaalfouten. Maar zo te lezen vind je schrijven leuk, en moet je zeker doorgaan!!! Zet er (als je er een hebt) maar een lang verhaal op.

[Shadowme]

okee, zal ik een keer doen

[Shadowme]

ik heb hier nog een klein stukje van het verhaal. het is een terugblik op die dag dat het ongeluk gebeurde.

Haar moeder keek nijdig naar de klok.
" He, verdorie, waar blijft Jamie nou toch? Ik krijg nog wat van dat jong."
"Mam, maak je toch niet zo druk," Zei Alex, terwijl ze haar schooltas uit stond te mesten.
“ Je broer had er gewoon allang moeten zijn.”
“ Misschien hangt hij met Justin of 1 van die andere vervelende vriendjes van hem op een hoek en staan ze te roken.”
“ Als hij straks thuis komt en hij heeft gerookt , draai ik zijn nek om,” Zei haar moeder woest en draaide zich om naar het aanrecht. Haar ogen schoten vuur. Alex keek verbaasd op van haar tas, omdat haar moeder te hard met het servies smeet, wat een teken was dat ze kookte van woede van binnen en Alex straks op die hitte van haar moeder een eitje kon gaan bakken.
Alex bekeek haar moeder eens goed. Ze droeg een oranje legging met stippen, die werkelijk alle kleuren van de regenboog hadden, een felgroen mohair wollen trui, die eruitzag alsof iemand hem door het eendenkroost gehaald had, een paar felgroene beenwarmers, roze schoenen en ze had haar haar pikzwart geverfd.
Die beenwarmers droeg haar moeder al een eeuw en ze waren zo vreselijk in de mode. Dus niet. Al haar kleren waren uit de mode en niet zo’n beetje ook. Ze zou zo voor clown door kunnen gaan met die stippenbroek, die roze schoenen en haar beenwarmers.
Alex besefte hoe idioot haar moeder eruitzag en ze begon te lachen. Keihard. Haar moeder draaide zich verbaasd om.
“ Wat?” Vroeg ze een beetje nijdig.
Alex kon geen antwoord geven, zo hard moest ze lachen. Ze kon niet meer stoppen. Haar moeder werd steeds kwader en hoe kwader haar moeder werd, hoe harder ze moest lachen.
“ Alex, hou op! Ga maar boven lachen!” Zei haar moeder woest en ze gaf Alex een duw in de richting van de keukendeur. Door de duw van haar moeder kwam ze weer bij haar positieven.
“ Sorry,” grinnikte ze.
“ En nu opmieteren! Ik heb geen zin om uit gelachen te worden door mijn dochter,” Zei haar moeder, terwijl ze woest Alex verder de deur uitduwde en de deur dichtsmeet. Alex bleef even in de gang staan, wachtend op haar moeder’ s woede-uitbarsting, maar die bleef uit. Daarna liep ze naar boven.

Het was een uur of wat later toen haar moeder haar riep voor het eten. Ze stond eten op te scheppen, toen Alex binnenkwam. Amber, Alex’ beste vriendin, zat aan de keukentafel.
“ Hoi, Amber.Mam, heb je Jamie nou al kunnen vinden?”
“ Nee. Dat rotjong krijgt gewoon geen eten als hij thuiskomt. Hij zorgt zelf maar voor zijn eten. Ik ben het zat.”
Haar moeder zette 3 borden op tafel, ervan uitgaand dat Amber ook mee at.

[Shadowme]

Daarna zette ze de pan met spaghetti op tafel. Aarzelend keek Alex in de pan, met de gedachte in haar achterhoofd dat haar moeder geen eten kon koken. Bij haar moeder was het eten altijd aangebrand, niet gaar en meestal of te flauw of te zout. Ze zag zo met een blik in de pan, hij was nog hard. En aan de spaghettisaus te zien, had haar moeder er gewoon ingedaan wat ze voorhanden had gekregen.
Haar moeder begon wat eten op een bord te kwakken en schoof het naar Amber toe, die een vork pakte en er een beetje in ging zitten prikken.
“ Ik hoef eigenlijk niet.” Amber schoof gauw het bord weg.
“ Ondankbaar kreng,” mopperde Alex’moeder en ze schoof het bord naar Alex, die uit ervaring wist dat ze niet moest gaan kijken hoe gaar de spaghetti was, maar het gewoon in haar mond moest stoppen. Haar moeder begon ook te eten. De bel ging. Zowel Alex als haar moeder als Amber schrokken op. Alex was het niet gewend vaak de bel te horen. Amber en haar andere vrienden kwamen achterom, net als de rest van de familie en verder kregen ze zelden bezoek. Weer werd er gebeld, nu doordringender dan eerst. Alex’ moeder reageerde er niet op en begon verder te eten.
“ Ik ga wel.”
Alex stond op, omdat ze wist dat haar moeder zou blijven zitten. Ze liep door de gang naar de voordeur en opende hem. Ze kreeg de schrik van haar leven.
“ Goedenavond,” Zei een van de twee agenten, die voor de deur stonden.
“ Euhm…hallo,” Zei Alex en ze keek verbaasd.
“ Alex, wie is daar? Doe de deur dicht en kom als de sodemieter terug. Je eten staat te verpieteren, tenzij je het lekker vindt, verpieterd eten!” Riep haar moeder boos.
“ mam, Alex slikte even, voor ze verderging, mam, er zijn twee politieagenten.”
“Wat moeten ze?”
Alex wendde zich tot de politieagenten.
“ Wat komt u doen?”
“We komen voor je ouders.”
“Mijn moeder is er alleen, mijn vader is weg voor zijn werk. Mam, het is voor jou.”
“Ik kom al.”
Een paar tellen later stond haar moeder in de gang, net als Amber, die nieuwsgierig naar Alex keek, die haar schouders ophaalde.
“ Ja?”
Haar moeder keek achterdochtig naar de twee agenten. Alex kon haar moeders gedachten raden. Ze zou vast denken dat ze, Alex, iets gejat had of iets anders had gedaan. Haar moeder dacht altijd meteen het slechtste van mensen.
De agenten keken allebei naar haar moeder’s oranje stippenbroek. Ze zeiden geen van beiden iets, maar Alex wist dat ze dachten wat zij ook dacht.
“ Bent u mevrouw Visser?”
“ Eh, ja.”
“ Mogen we even binnenkomen, alstublieft?” Vroeg de agent die een paar grijze sportschoenen droeg.
Alex staarde naar zijn schoenen. Welke politieagent droeg er nou sportschoenen?
“ Ja, maar waarom……” sputterde haar moeder tegen.
“Dat vertellen we u zo wel.”
Ze liepen naar de woonkamer waar Alex, haar moeder en Amber zich op de bank propten en de agenten in de enige twee zitfauteuils die de kamer rijk was, gingen zitten.
“Nou, waarom moesten jullie zo nodig het binnen vertellen?” Vroeg Alex’moeder, terwijl ze de agenten aankeek. “Wat is er überhaupt? Heeft het iets met mijn zoon te maken? Heeft hij gerookt? Uit een winkel gejat?Als hij thuiskomt, doe ik hem wat!”
De agent met de sportschoenen schudde zijn hoofd.
“ Nee, helaas. Mevrouw, het is veel erger.”
“O?”
Alex’ moeder keek verbaasd en zelf was Alex ook verbaasd. Wat zou haar broer gedaan hebben?
“ Het spijt me het u te moeten zeggen, maar uw zoon Jamie heeft een ongeluk gehad. Hij is helaas verongelukt.”
Haar moeder keek de agent aan, terwijl ze steeds witter werd.
“ Wat? Maar dat kan niet. Weet u zeker dat het Jamie is?”
“ Het spijt me, mevrouw.”
“Weten jullie het zeker?” Gilde Alex moeder haast.
“Ja, hij had een legitimatiebewijs bij zich.”
Alex’moeder duwde Amber weg, die in de deuropening van de woonkamer stond, om zo snel mogelijk weg te lopen en nu op haar mouw stond te kauwen, en Alex hoorde dat haar moeder naar boven stormde. Alex keek haar moeder na. Het liefst had ze ook weg willen rennen, maar dat kon niet. Jammer genoeg.
“ We hebben hier je broer’s spullen.”
De agent gaf haar een zakje. Alex keek ernaar en pakte het langzaam aan.
“ Hoe is het eigenlijk gebeurd?”
Amber’s stem kwam vanuit de verte, vanuit een soort mist.
“ Hij is tegen een boom gereden.Zijn vriend die erbij was, is ook dood, helaas. De andere 2 zijn gewond”
Amber wisselde snel een blik met Alex en Alex wist wat ze dacht. Jamie en Amber’s broer Colin waren al sinds de kleuterklas bevriend met elkaar en nu was Amber bang dat het Colin was die ook verongelukt was.
“Wie was zijn vriend, die erbij was en ook verongelukt is?” Vroeg Amber, met een trilstem.
“Dat kunnen we helaas niet zeggen.”
“Ik moet het weten.”
Amber leek wanhopig. Alex kon haar begrijpen. Zelf voelde ze zich net zo.
Op dat ogenblik schrok Amber op, door het bekende pieptoontje van haar mobiel.
“ met Amber.”
Ze luisterde even en knikte toen aarzelend.
“ oke. Doei.”
Ze hing op en keek naar Alex, toen naar de politieagenten en toen weer naar Alex.
“ Ik moet naar huis.”
Zonder op antwoord te wachten, stormde ze naar buiten. De agenten stonden op en Alex bracht ze met lood in haar benen terug naar de voordeur.
“Het spijt ons nogmaals vreselijk. Sterkte.”
Alex glimlachte. Waar ze de kracht vandaan haalde, wist ze niet.
“Bedankt.”
De agenten stapten in de politieauto, die voor de deur stond en reden weg.
Alex wou weten of Colin erbij was. Ze was het liefste naar Amber gegaan, maar besefte dat ze haar moeder hier niet alleen achter kon laten. Ze liep naar boven. Haar ouders’ slaapkamerdeur stond op een kier. Ze zag wat oranjekleurigs op het bed liggen.
“ Mam, wil je thee?”
“ nee. Ga jij alsjeblieft de anderen halen.”
Welke anderen, dacht Alex bitter. Jamie was er niet meer, haar vader zat waar hij altijd zat, in het buitenland. Max was de enige die ze kon halen en ze nam aan dat haar moeder hem bedoelde met ‘ de anderen.’ Max was Alex oudste broer en de twee minuten oudere tweelingbroer van Jamie.
Liever was ze naar Amber gegaan, maar braaf pakte ze toch de telefoon en drukte Max’ mobiele nummer in.
Ze kreeg de voicemail, sprak in dat hij zo snel mogelijk naar huis moest komen en hing toen op. De telefoon ging en Alex griste de telefoon van zijn plaats.
“ Met Alex Visser.”
Ze hoorde wat gesnik en een zacht stemmetje: “ Met A..A..Amber.”
“ En? Was Colin erbij?”
Alex struikelde bijna over haar woorden. Ze was bang, heel bang. Amber antwoordde niet, maar zei alleen, bijna fluisterend: “het is zo erg.”
“ Wat is erg, Amber? Was hij erbij, ? Zeg het alsjeblieft. Was hij erbij?”
“ J…ja, hij was erbij.”
“ En?”
“ Hij is niet dood, maar ligt in coma.”
“ O,” wist Alex er alleen uit te brengen.
“ het is net zo erg, Alex. Mijn ouders zijn er niet eens. Ze zijn op een skitrip, weet je wel. Ze weten het nog niet, Alex. Ik moet ze bellen en zeggen dat hun zoon in coma ligt.”
“ Wie is er dan dood?”
“ Martin.”
Martin was een andere vriend van Jamie.
“ ik moet ophangen, Alex.”
“ Zal ik naar je toe komen?”
“ Nee, hoeft niet. Ik red me wel.”

Alex staarde naar het plafond. Het was alweer 2 jaar geleden. O, mijn god, wat ging de tijd snel. Alweer 2 jaar. Ze staarde somber naar het plafond waar een lichtstraal vanaf de overloop op viel.
“ Alex!”
Haar deur vloog open en Max stond in de deuropening.
“ Wat?”
“Dat idiote vriendje van je is er.”
Alex kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze was hem vergeten af te bellen en zeggen dat ze niet weg mocht, van The Boss, zoals ze haar moeder noemde, iets wat haar moeder uiteraard niet wist, anders zou ze Alex levenslang opsluiten.
“ Hij is niet idioot! Dat heb je van mam!”
Max stond tegen de deurpost geleund en grijnsde even.
“ Hij is wel idioot. Dat weet je zelf ook. Hij heeft blauw haar, Alex. Noem dat maar niet idioot.”
Alex was woest opgesprongen om haar broer aan te vallen.
“Maar in ieder geval, hij is er.”
Alex liep naar beneden. Haar moeder stond in de gang en ze keek boos naar Alex.
“ Sorry, mam. Ik was hem vergeten af te bellen. Mag ik alsjeblieft naar het feest?”
Tommy keek van de een naar de ander en begreep er waarschijnlijk niks van.
“ Oke, tot half twee. Ben je een minuut later thuis, heb je een week huisarrest.”
Alex knikte. Als ze nu zou protesteren, zou ze helemaal niet weg mogen, dus pakte ze haar jas en trok Tommy mee naar buiten.
“ Wat was er net allemaal? Waarom mocht je niet weg eigenlijk en waarom moest je mij afbellen?”
“ ik wou hem stiekem smeren, maar mijn moeder kwam erachter en toen mocht ik dus eigenlijk niet weg, weet je. Toen ben ik je vergeten af te bellen. Snap je.”
“ Hmm.” Tommy begreep er waarschijnlijk niks van, maar reageerde er verder niet meer op. “ Maar half twee is veel te vroeg. Dan begint het feest pas!” protesteerde hij.
“ Wees blij dat ik mag en zeur niet zo,” snauwde Alex

[Envy]

Leuk!!!! Schrijf snel meer

Over het eerste stuk: het is wat simpel geschreven en het gaat veel te snel (vind ik). Je moet proberen spanning op te bouwen, niet alles er achter elkaar uit te gooien.

Over het laatste stuk: dat vind ik veel beter, daar bouw je de spanning ook meer op...al kan het nog meer, denk ik. Kan eten btw verpieteren als het al opgeschept is...? Volgens mij kan het alleen als het nog 'op het vuur' staat (verpieteren betekend nl (oa) 'te veel gekookt of gebraden worden'). Het zinnetje 'Martin was een andere vriend van Jamie' is wat overbodig, denk ik, er is nl al verteld dat hij met vier vrienden in een auto zat, het is dus nogal logisch dat die Martin ook een vriend is.

[load_harmony]

tis cool! de laatste 2 dleen zijn op een goede manier geschreven, het eerste deel was beetje twijfelachtig.. ik ben benieuwd naar het vervolg!

[Cattus]

Wat een vet verhaal! Leuk geschreven ook. Wel simpel maar dat leest juist wel prettig. Ga je er een soort boek van maken?

[Shadowme]

Cattus schreef op 28-07-2003 @ 11:09:
Wat een vet verhaal! Leuk geschreven ook. Wel simpel maar dat leest juist wel prettig. Ga je er een soort boek van maken?

Nee, is eigenlijk niet de bedoeling. het is gewoon een kort verhaal tussendoor

[clubje]

Het eerste deel vind ik idd niet echt goed.

Je gebruik van komma's is niet ok. De eerste twee zinnen bijvoorbeeld moeten één zin zijn.
Je gaat idd ook te snel in het eerste deel.

Volgende delen zijn beter.

[Shadowme]

clubje schreef op 28-07-2003 @ 19:11:
Het eerste deel vind ik idd niet echt goed.

Je gebruik van komma's is niet ok. De eerste twee zinnen bijvoorbeeld moeten één zin zijn.

Toen ik het overlas, zag ik idd dat dat de eerste 2 zinnen 1 zin moeten zijn en heb het verbeterd in mijn document, maar als je het niet gezegd had, had ik het denk ik niet gezien.

[Shadowme]

Ze trok Tommy mee.

Alex slofte naar boven, naar haar kamer. Ze gaapte even en keek toen op haar horloge. Kwart voor 2. Ze was net terug van het feest. Er was niet veel aan geweest, ook omdat ze zo vroeg wegmoest, maar er waren ook maar weinig bekenden geweest, zodat ze het niet echt geweldig gevonden had, maar Tommy blijkbaar wel, want toen Alex naar huis gegaan was, was Tommy gebleven. Dat moest hij zelf maar weten. Ze was naar huis gegaan. Ze had geen zin in een woede-uitbarsting van haar moeder, als ze te laat thuis was. Alex liep naar haar kamer en ze lag net in haar bed en sliep bijna, toen ze een geluid hoorde. Verbaasd ging ze rechtop zitten. Haar computer stond aan en ze zag dat er iets op het beeldscherm knipperde, wat betekende dat ze een e-mail had. Alex liep versuft naar haar computer. Ze had hem toch uitgedaan? Nou, ja, blijkbaar niet. Ze opende haar mailbox en ze had wel een heel raar mailtje gekregen.

Hij was het! Ik heb hem gezien met een ander! Geloof me! Ik lieg niet!

Alex staarde, nog steeds een beetje versuft, naar het beeldscherm .Van wie was dit mailtje en wie had degene gezien met een ander? Alex wist niet wat ze ermee aan moest, dus zette ze haar pc uit en kroop weer in haar bed om vervolgens de rest van de nacht over het mailtje te piekeren.

[Shadowme]

“ Dus je weet niet van wie die mail kwam?”
Anouk keek Alex vragend aan.
“ Nee, er stond geen E-mailadres of zo bij, geen afzender. Niks. Zelfs niet wie Hij was.”
“ Tommy, misschien?” Anouk keek haar vriendin vragend aan.
“ Denk je?”
“ Het zou kunnen. Maar dan blijft het een raadsel van wie dat mailtje kwam. En wie was die ander met wie die Hij is gezien?”
Anouk wou wat zeggen, maar Alex maande haar tot stilte. Emily, een klasgenote van Alex en Anouk en vriendin van Alex kwam aanlopen.
Alex siste tegen Anouk: “ Zeg maar niks tegen haar, ze hoeft het niet te weten.”
Anouk knikte.
“ Hallo.”
Emily kwam vrolijk bij hun staan.
“ Hoi.”
“ Hoe was het feest gisteren, Alex? Leuk? Ik vond het echt flauw dat ik niet mocht, maar ik heb het overleefd, dus zo erg was het niet.”
Emily grinnikte even en haalde een hand door haar lange haar. Anouk zuchtte geërgerd en Alex zag wat ze dacht:
Wat een aanstelster .
Anouk en Emily hadden een vreselijke hekel aan elkaar. Waarom wist Alex niet. Ze hadden dezelfde interesses.
Alex kende Emily vanaf groep 3 en Anouk vanaf groep 6, maar toch was Anouk meer een echte vriendin als Emily, misschien omdat ze niet zo bazig en druk was als Emily, maar juist heel rustig. Om eerlijk te zijn, mocht ze Emily eigenlijk helemaal niet meer zo,omdat ze te aanstellerig was en te egoïstisch. Ze gunde niemand iets leuks als ze het zelf niet had.
“ Vertel nou hoe het feest was en wat ik allemaal heb gemist.”
Alex wilde haar schouders ophalen en zeggen dat er niets, maar dan ook helemaal niets aan was, maar dan zou Emily niet langer balen dat ze niet mocht, dus zette Alex een enthousiast gezicht op en zei met de grootste nepglimlach: “ Het was geweldig, echt geweldig. Ik ben blij dat ik gegaan ben.”
“ O, ja?”
Emily’s gezicht droop van teleurstelling en Alex zag Anouk glunderend naar Emily kijken.
“ Ja. In een woord geweldig.”
“Dus ik heb een supergaaf feest gemist.”
“Dat kun je wel zeggen,” Zei Anouk lachend.
Emily draaide zich om naar Anouk en zei, met een stem die van jaloezie vervuld was:
“Was jij er ook dan? Mocht jij wel?”
Zonder een woord te zeggen, draaide Emily zich om en stampte weg. Anouk stak achter Emily’s rug haar middelvinger op.
“ ik snap niet dat je haar vriendin wil zijn. Echt, ze gunt je niets, als zij het niet heeft.”
“ Ze is ook heel aardig.”
“Tegen mij in ieder geval niet. Zeg, ga je mee naar binnen? Ik moet nog even naar de bibliotheek.”

[Nieni]

“ Nee, er stond geen E-mailadres of zo bij, geen afzender. Niks. Zelfs niet wie Hij was.”
Ik vind het hier een klein beetje onduidelijk wie/wat bedoeld wordt met die 'Hij'. Zet het tussen (enkele) aanhalingstekens, ofzo...

Emily kwam vrolijk bij hun staan.
hen

Anouk zuchtte geërgerd en Alex zag wat ze dacht:
Wat een aanstelster .
Ik vind dit geen mooie zin. Je kunt beter iets zeggen van: Anouk zuchtte geërgerd. Alex wist dat haar vriendin op dit soort momenten vond dat Emily zich aanstelde.

Anouk en Emily hadden een vreselijke hekel aan elkaar. Waarom wist Alex niet. Ze hadden dezelfde interesses.
Het is hier niet belangrijk om te weten dat Anouk en Emily dezelfde interesses hebben, dat voegt niets toe.

Alex kende Emily vanaf groep 3 en Anouk vanaf groep 6, maar toch was Anouk meer een echte vriendin als Emily, (...)
als = dan
Verder vind ik het niet mooi om te zeggen dat de één 'meer een echte vriendin' is dan de ander.

“Dat kun je wel zeggen,” Zei Anouk lachend.
"Dat kun je wel zeggen," zei Anouk lachend.

“ Ze is ook heel aardig.”
Hier ontging me de logica even. Het is net alsof Anouk en Alex postieve punten van Emily opnoemen en dat dan één van hen zegt: "Ja, ze is ook heel aardig." Ik zou hier bijvoorbeeld zoiets van maken: "Ze kan ook heel aardig zijn, hoor!"

Verder is het mooier om nadat je de aanhalingstekens hebt geopend, geen spatie te doen. Dus niet: " Dat vindt Nieni lekkerder lezen." maar zonder die spatie aan het begin.

Dit zijn even die dingen die ik uit je laatst geposte stuk heb gehaald, maar dit zijn (waarschijnlijk) niet de enige dingetjes.
(ik ben dol op het be-mierenneuken van verhalen, is een ticje van mij)

Verder: lekker verder schrijven, het wordt steeds weer een stuk beter! (begin was een beetje wazig, imho)

[*Burning water*]

Dat van die krakende tree is erg cliché. Probeer wat origineler te zijn. Het leest echter niet vervelend en oefening baart kunst.. doorgaan dus, als je met plezier schrijft!

[Shadowme]

Voor Alex iets kon zeggen of reageren, stond ze al binnen in de schoolbieb naast Anouk.

Het was tijdens biologie dat Anouk Alex zo hard aanstootte dat ze haar vulpen liet vallen en een halve meter verder rolde, voor de voeten van meneer Kuipers, leraar biologie, die hem aan Alex, die zo rood als een rijpe tomaat zag, en de vulpen teruggaf.
“Wat is er nou? Vroeg Alex nijdig en vervolgde haar zin, moest je me zo hard stompen? Heb je weer iets zinloos te zeggen?”
Ze keek even boos naar Anouk en begon daarna haar vulpen te maken, die door de val in stukjes lag. Alex voelde dat ze een blauwe plek zou krijgen, dankzij Anouk.
“ ik weet het!”
“ Wat weet je?”
Alex trok haar wenkbrauwen op en keek haar vriendin aan.
“Over dat mailtje! Ik weet wie het gedaan heeft!”
“ Nou, wie dan? En bovendien, hoe weet je dat zo zeker? Heb jij het soms gedaan?”
“Natuurlijk niet. Ik zou het nooit doen. Emily heeft het gedaan! Ze gunt een ander niks en is egoïstisch, dat weet jij ook. Nou, dit is het resultaat.”
Anouk had haar fantasie weer eens de vrije loop gelaten en een rare theorie bedacht. Anouk altijd met haar rare theorieën. Ze had altijd wel ergens een theorie over.
“ Wat? Waarom zou Emily zoiets doen?”
“ Gewoon. Waarom kwam dat mailtje toevallig net na het feest? Precies, omdat Emily niet mocht en jij wel. Daarom is ze jaloers en stuurde dat mailtje.”
“ Natuurlijk, Anouk. Emily is niet zo gemeen.”
“Dat weet je niet. Ook al denk je mensen te kennen, je kent ze nooit helemaal.”
Anouk draaide zich met deze woorden om en Alex bleef over deze woorden de rest van de dag piekeren.


Ze duwde haar sleutel in het slot en duwde hard tegen de oude houten voordeur van het grachtenpand aan, omdat hij klemde. De deur vloog open en Alex stapte naar binnen, de donkere smalle gang in. Ze struikelde bijna over de post die op de mat lag. Ze smeet haar tas onder de stokoude kapstok die eruitzag alsof hij het gewicht van een jas al niet aankon, maar Alex wist wel beter. Alles was oud in het huis. Alles. Het huis zelf ook, trouwens, maar Alex stoorde zich er niet aan. Ze vond het niet erg dat ze niet in een modern huis woonde. Het was wel vervelend dat het oude hout vreselijk kraakte, vooral s’nachts. Dat was het enige nadeel.
Ze raapte de post op en bladerde snel het stapeltje door. Rekeningen, rekeningen, een brief voor Max en nog wat ansichtkaarten met vage plaatsen op de voorkant. Er was niks voor haar. Natuurlijk niet, er kwam nooit post voor haar. Niet dat ze iets verwachte, maar toch was het niet leuk dat ze nooit post kreeg. Ze kon er vandaag alleen echter niet over piekeren, ze had wel wat anders aan haar hoofd dan om aan de post te denken.

[Hans Kazan]

Hmm kweenie of het al gezegd is maar in de flashback heeft Alex precies het zelfde karakter terijl er 2 jaar tussen zit.

Op mijn 13e was ik een stuk kinderlijker dan op mn 15e geloof ik.

Verder een heel goed verhaal!

[Shadowme]

“ Dus je weet niet van wie die mail kwam?”
Anouk keek Alex vragend aan.
“ Nee, er stond geen E-mailadres of zo bij, geen afzender. Niks. Zelfs niet wie Hij was.”
“ Tommy, misschien?” Anouk keek haar vriendin vragend aan.
“ Denk je?”
“ Het zou kunnen. Maar dan blijft het een raadsel van wie dat mailtje kwam. En wie was die ander met wie die Hij is gezien?”
Anouk wou wat zeggen, maar Alex maande haar tot stilte. Emily, een klasgenote van Alex en Anouk en vriendin van Alex kwam aanlopen.
Alex siste tegen Anouk: “ Zeg maar niks tegen haar, ze hoeft het niet te weten.”
Anouk knikte.
“ Hallo.”
Emily kwam vrolijk bij hen staan.
“ Hoi.”
“ Hoe was het feest gisteren, Alex? Leuk? Ik vond het echt flauw dat ik niet mocht, maar ik heb het overleefd, dus zo erg was het niet.”
Emily grinnikte even en haalde een hand door haar lange haar. Anouk zuchtte geërgerd en Alex zag dat Anouk duidelijk vond dat Emily zich aanstelde.
Dat zag Alex meestal, niet dat dat zo moeilijk was bij Anouk, haar gezicht was een open boek.
Wat een aanstelster .
Anouk en Emily hadden een vreselijke hekel aan elkaar. Waarom wist Alex niet. Ze hadden dezelfde interesses.
Alex kende Emily vanaf groep 3 en Anouk vanaf groep 6, maar toch was Anouk meer een echte vriendin als Emily, misschien omdat ze niet zo bazig en druk was als Emily, maar juist heel rustig. Om eerlijk te zijn, mocht ze Emily eigenlijk helemaal niet meer zo,omdat ze te aanstellerig was en te egoïstisch. Ze gunde niemand iets leuks als ze het zelf niet had.
“ Vertel nou hoe het feest was en wat ik allemaal heb gemist.”
Alex wilde haar schouders ophalen en zeggen dat er niets, maar dan ook helemaal niets aan was, maar dan zou Emily niet langer balen dat ze niet mocht, dus zette Alex een enthousiast gezicht op en zei met de grootste nepglimlach: “ Het was geweldig, echt geweldig. Ik ben blij dat ik gegaan ben.”
“ O, ja?”
Emily’s gezicht droop van teleurstelling en Alex zag Anouk glunderend naar Emily kijken.
“ Ja. In een woord geweldig.”
“Dus ik heb een supergaaf feest gemist.”
“Dat kun je wel zeggen,” Zei Anouk lachend.
Emily draaide zich om naar Anouk en zei, met een stem die van jaloezie vervuld was:
“Was jij er ook dan? Mocht jij wel?”
Zonder een woord te zeggen, draaide Emily zich om en stampte weg. Anouk stak achter Emily’s rug haar middelvinger op.
“ ik snap niet dat je haar vriendin wil zijn. Echt, ze gunt je niets, als zij het niet heeft.”
“ Ze is ook heel aardig.”
“Tegen mij in ieder geval niet. Zeg, ga je mee naar binnen? Ik moet nog even naar de bibliotheek.”
Voor Alex iets kon zeggen of reageren, stond ze al binnen in de schoolbieb naast Anouk.

Het was tijdens biologie dat Anouk Alex zo hard aanstootte dat ze haar vulpen liet vallen en een halve meter verder rolde, voor de voeten van meneer Kuipers, leraar biologie, die hem aan Alex, die zo rood als een rijpe tomaat zag, en de vulpen teruggaf.
“Wat is er nou? Vroeg Alex nijdig en vervolgde haar zin, moest je me zo hard stompen? Heb je weer iets zinloos te zeggen?”
Ze keek even boos naar Anouk en begon daarna haar vulpen te maken, die door de val in stukjes lag. Alex voelde dat ze een blauwe plek zou krijgen, dankzij Anouk.
“ ik weet het!”
“ Wat weet je?”
Alex trok haar wenkbrauwen op en keek haar vriendin aan.
“Over dat mailtje! Ik weet wie het gedaan heeft!”
“ Nou, wie dan? En bovendien, hoe weet je dat zo zeker? Heb jij het soms gedaan?”
“Natuurlijk niet. Ik zou het nooit doen. Emily heeft het gedaan! Ze gunt een ander niks en is egoïstisch, dat weet jij ook. Nou, dit is het resultaat.”
Anouk had haar fantasie weer eens de vrije loop gelaten en een rare theorie bedacht. Anouk altijd met haar rare theorieën. Ze had altijd wel ergens een theorie over.
“ Wat? Waarom zou Emily zoiets doen?”
“ Gewoon. Waarom kwam dat mailtje toevallig net na het feest? Precies, omdat Emily niet mocht en jij wel. Daarom is ze jaloers en stuurde dat mailtje.”
“ Natuurlijk, Anouk. Emily is niet zo gemeen.”
“Dat weet je niet. Ook al denk je mensen te kennen, je kent ze nooit helemaal.”
Anouk draaide zich met deze woorden om en Alex bleef over deze woorden de rest van de dag piekeren.


Ze duwde haar sleutel in het slot en duwde hard tegen de oude houten voordeur van het grachtenpand aan, omdat hij klemde. De deur vloog open en Alex stapte naar binnen, de donkere smalle gang in. Ze struikelde bijna over de post die op de mat lag. Ze smeet haar tas onder de stokoude kapstok die eruitzag alsof hij het gewicht van een jas al niet aankon, maar Alex wist wel beter. Alles was oud in het huis. Alles. Het huis zelf ook, trouwens, maar Alex stoorde zich er niet aan. Ze vond het niet erg dat ze niet in een modern huis woonde. Het was wel vervelend dat het oude hout vreselijk kraakte, vooral s’nachts. Dat was het enige nadeel.
Ze raapte de post op en bladerde snel het stapeltje door. Rekeningen, rekeningen, een brief voor Max en nog wat ansichtkaarten met vage plaatsen op de voorkant. Er was niks voor haar. Natuurlijk niet, er kwam nooit post voor haar. Niet dat ze iets verwachte, maar toch was het niet leuk dat ze nooit post kreeg. Ze kon er vandaag alleen echter niet over piekeren, ze had wel wat anders aan haar hoofd dan om aan de post te denken. Bijvoorbeeld wie die mail gestuurd had. De kwestie bleef haar maar bezig houden. Emily zou het vast niet gedaan hebben. Zo gemeen zo ze niet zijn. Of wel? Zou Anouk gelijk hebben?

[lotjesnotje]

hmmm is wel een aardig verhaal... wil meer lezen

[Bikinie-meisje]

Vaal schreef op 05-08-2003 @ 00:44:
Hmm kweenie of het al gezegd is maar in de flashback heeft Alex precies het zelfde karakter terijl er 2 jaar tussen zit.

Op mijn 13e was ik een stuk kinderlijker dan op mn 15e geloof ik.

Ja, dat wilde ik ook zeggen

Verder vind ik het wel ok ja

[Shadowme]

Alex zuchtte en haalde drinken uit de keuken. Het viel haar op dat het verdacht stil was in huis. Dat duidde erop dat er niemand was. Ze ging naar boven en zette haar computer aan. Haar mailbox zat voor de verandering eens niet helemaal vol. 4 nieuwe
mailtjes. 1 van haar moeder, die vroeg of ze iets wou halen bij de supermarkt, een reclamemail en een van Anouk, die vroeg of ze vanavond nog naar de bios gingen, iets wat ze al twee weken geleden afgesproken hadden. 1 onbekende mail.
Alex opende de mail. De letters rolden ineens over haar scherm heen en weer. Ze kon na een aantal keer de letters die over het scherm rolden, in woorden onderscheiden.
JE WEET HET! MAAR JE ZAL ER NIET ACHTERKOMEN WIE HET IS!
MAAR HIJ BEDRIEGT JE WEL!
Alex staarde verbijsterd naar het scherm. Wie deed dit? Wie stuurde haar die rare mails? Het was net zo’n vaag mailtje als gisteravond. Zou het een stalker zijn? Iemand die haar bang wou maken? Of zou het iemand zijn die een hekel aan haar had en wou stoken. Ze moest het weten, ze moest het weten. Ze moest weten of hij met een ander was geweest op het feest nadat ze was weggegaan en vandaag, want ze had hem vandaag nog niet gezien. Zou hij haar echt bedriegen? Ze moest het weten en pakte haar mobieltje. Niet dat Tommy het zou toegeven als hij haar zou bedriegen, maar ze kon het proberen.
Of zou ze Tommy toch niet bellen. Misschien wou de verstuurder van de mails dit juist. Ruzie, zodat het uit zou gaan.
Ze legde aarzelend haar mobieltje weg. Ze belde hem niet, anders zou het net lijken alsof ze hem niet vertrouwde en dat deed ze wel. Toch? Alex begon te twijfelen. Nee,ze vertrouwde hem niet. Ze twijfelde teveel. Als ze hem zou vertrouwen, zou ze niet twijfelen. Ze pakte resoluut haar mobieltje en Tikte het nummer van Tommy in, zodat ze niet meer terug kon, als ze weer begon te twijfelen.
“ hé, Alex,” riep Tommy enthousiast, zodra hij opgenomen had.
“ Hoi.”
“Waarom bel je? Meestal kom je langs als er iets is.”
“ Hmm. Waar was je vandaag?”
“Ik moest nog wat dingen regelen en was om 1 uur vrij. Maar dat wist je toch al?”
“ Heb je een ander?”
Alex hapte naar adem. Het was eruit. Het was eruit, wat ze wel dacht, maar niet wou zeggen. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, maar dat zou alleen niks helpen, ze had haar vermoedens toch al uitgesproken.
Tommy hapte aan de andere kant van de lijn ook naar adem.
“ ALEX!”
Ze hoorde hoe verontwaardigd en boos Tommy was en eigenlijk vond ze dat heel logisch. Als Tommy aan haar zou vragen of ze een ander had, zou ze ook boos worden en beledigd zijn.
“Sorry, fluisterde ze, ik had het niet moeten vragen.”
“ Nee, inderdaad niet.Het lijkt wel alsof je me niet vertrouwd, Alex. Vertrouw je me eigenlijk wel? Als je dat deed, zou je nu niet vragen of ik een ander had. Ik ben teleurgesteld in je. Heel erg.”
“ Sorry,” fluisterde ze nog een keer.
“ Aan sorry heb ik niks, Alex.”
“ Wat moet ik dan doen?”
“ me vertrouwen. Ik moet weg,” Zei Tommy stug. “ ik spreek je wel weer. Doei.”
Tuut…tuut.
De verbinding was verbroken. Alex staarde even naar haar mobieltje in haar hand. Meestal hing Tommy niet zo snel op. Misschien had ze wel gelijk en had hij een ander. Daar ging ze weer. Tommy had geen ander en daarmee uit. Wie zou trouwens een vriendje met blauw haar willen hebben en eentje die zo maf als een deur was?
Het was gewoon toeval dat hij zo snel ophing. Hij zou nooit tegen haar liegen als hij een ander had. Dat zou hij niet doen. Alex legde haar mobieltje weg, maar toch had ze geen goed gevoel. Had ze maar niet naar Tommy gebeld. Nu twijfelde ze alleen nog maar meer.
Ze stond op. Ze ging de boodschap voor haar moeder halen, dan kon ze haar gedachten ergens anders op richten en dan zou ze het voorval zo vergeten zijn. En dan had ze meteen weer een tevreden moeder. Dan was ze daar ook weer vanaf.

Alex liep de supermarkt uit, terwijl ze het wisselgeld in haar portemonnee stopte. Ze zag Max aan de overkant lopen. Verbaasd keek ze naar haar broer. Hij was toch naar het Stedelijk museum met zijn schoolklas?of had ze weer eens met een half oor geluisterd?
“ Max!” Riep ze zo hard als ze kon.
Een paar mensen keken haar geërgerd aan.
Max reageerde niet. Verbaasd keek Alex naar haar broer. Waarom reageerde hij nou niet? Was hij doof geworden of zo? Alex keek naar de overkant, waar haar broer nog steeds met zijn vrienden stond. Zou ze naar hem toe gaan of niet? Ze wist het niet. Misschien zou hij haar voor gek zetten bij zijn vrienden. Zou hij zich schamen voor haar, zijn zusje? Waarom anders zou hij haar negeren en doen alsof ze er niet was.
“ Max,” riep ze nog een keer, maar toen hij nog steeds niet reageerde, gaf ze het op en liep ze terug naar haar fiets. Vanavond zou ze haar broer wel eens aan de tand voelen, het liefst als haar ouders er ook bij waren, want dat zouden ze niet leuk vinden en Max een uitbrander geven. Eigen schuld, had hij haar niet moeten negeren. Hij had toch alleen kunnen zwaaien? Nijdig trapte ze op haar pendalen en reed nijdig naar huis.

[Shadowme]

3


“ Alex! Max! Eten!”
Alex’s moeder riep van beneden onderaan de trap. Alex sprong snel op, terwijl ze haar Applecomputer afsloot. Even staarde ze naar haar pc. Die had ze vlak na het ongeluk gekregen. Alsof een computer de pijn en het gemis van Jamie zou kunnen verzachten of wegnemen. Alex snoof even en liep toen naar beneden.
Haar ouders zaten al aan tafel en Max kwam tegelijkertijd met Alex aanlopen.
“ Wat duurde dat weer lang,” Snauwde hun moeder nijdig. “Nou, ga zitten.”
“Sorry, mam,” fluisterde Alex.
“Wie heeft er gekookt?” informeerde Max achterdochtig.
Alex’moeder kookte nog net zo slecht als een paar jaar geleden.
“Ik ,” Zei haar vader, terwijl hij wat eten opschepte.
“ Mooi.”
Max leunde tevreden achterover. Alex keek nijdig naar Max. Wat had ze af en toe een hekel aan hem. Ze had altijd veel beter met Jamie op kunnen schieten. Het was raar, haar tweelingbroers die elkaars even beeld waren geweest, hadden een totaal ander karakter. Jamie was meer de rustige en Max meer de stoere en de drukke. Daarom had iedereen het ook zo raar gevonden dat Jamie zo’n ongeluk had gehad en niet Max. Iedereen had het van Max verwacht, maar niet van Jamie. Ze zuchtte even diep, terwijl iemand haar naam riep. Het leek alsof ze die stem vanuit de verte hoorde, alsof er mist om haar hoofd heen hing.
“ Alex?”
“Huh?”
“Of je wat andijvie wil?” Vroeg haar vader, terwijl hij de lepel boven de pan hield.
Alex knikte.
“Mam, ik zag Max vanmiddag in de stad,” Zei Alex ineens, terwijl ze een schuin oog op haar broer wierp.
“O, ik dacht dat je weg was met je klas naar het stedelijk museum?” Vroeg haar moeder verbaasd.
“ Dat was ik ook! We zijn naar het stedelijk museum geweest!” riep Max verbaasd uit.
“ Waarom zag ik je dan aan de overkant van de Albert Heijn lopen?”
“ Dat was ik niet. Echt niet.”
Max schudde beslist zijn hoofd.
“ Misschien was het mijn dubbelganger.”
“ Dat kan niet. Die heb je niet. Niet meer,in ieder geval. Dat was Jamie, weet je nog wel.” Ze keek even nijdig naar Max en vervolgde haar zin: “Flauw van je, om me vanmiddag te negeren.”
Alex’ ouders keken beiden nijdig naar Max.
“Waarom negeer je je zusje?”
“ Dat doe ik niet! Ik heb toch al gezegd, DAT WAS IK NIET! ECHT NIET!”
“Wel.”
“Niet! Alex, ik lieg echt niet. Ik was het niet.”
“Ophouden! Als Max zegt, dat hij het niet was, dan geloven we hem. Het was gewoon iemand die op hem leek.”
“ Waarom liep hij dan precies hetzelfde als Max? Waarom droeg hij dan dezelfde kleren? Zelfs zijn haar zat hetzelfde! Jij was het gewoon! Geen twijfel over mogelijk!”
“Alex, haar vader begon zich ermee te bemoeien, hij zegt dat hij het niet was, dus hou erover op, ja? Dank je.”
Alex klapte nijdig haar kaken op elkaar en begon aan een brandplek in het tafelkleed te pulken.
“laat dat! Ruïneer dat tafelkleed niet! Het hoeft niet stuk!” Zei haar moeder nijdig en gaf Alex een zachte tik op haar hand. Ze was er niet van onder de indruk. Haar moeder deelde wel meer tikken uit. Geen harde tikken, maar zachte corrigerende tikken.
Alex had geen honger en staarde de rest van de maaltijd naar het kleed en at nauwelijks iets. Ze zou straks wel honger krijgen. Natuurlijk net onder de film. Dat was altijd zo. Dan zou ze naar de film met Anouk de MC Donalds of de Burger King induiken voor een hamburger.
Na het eten stond ze als eerste op. Ze wou net de keuken uitlopen, maar voor ze het kon doen, zei haar moeder nijdig: “ Zou je niet eens helpen?”
“ Sorry, mam, maar ik heb met Anouk afgesproken om naar de film te gaan. Dat weet je toch?”
“Ga je nou alweer weg?” bemoeide haar vader zich ermee. Hij keek nijdig naar Alex.
“Mag ik misschien? Dit had ik al twee weken geleden afgesproken.”
Alex keek naar haar ouders.
“ Jullie doen zo krampachtig sinds Jamie verongelukt is! Ik ben verdomme echt niet zo dom als Jamie, hoor!Om zonder rijbewijs te gaan rijden!” Schreeuwde Alex woest. Ze werd niet rustiger, nee, ze werd alleen maar kwader.Haar ouders en Max zwegen. Het leek zelfs of de vogels zwegen, want het was doodstil.
Maar bij Alex in haar lijf was het allesbehalve rustig en stormde het
“Het lijkt wel alsof jullie me op willen sluiten of zo! Waarom doen jullie het dan niet! Waarom sluiten jullie me niet op in mijn kamer?”Schreeuwde Alex nog steeds woest tegen haar zwijgende familieleden.
“ik ga naar Anouk!” Zei Alex, iets rustiger.
Ze liep de keuken uit, griste haar bruine ribkort jas van de kapstok en smeet de voordeur zo hard dicht als ze kon. Ze hoefde haar ouders voorlopig even niet te zien en Max, die leugenaar ook niet.
Het was koud buiten. Een gure wind waaide om Alex’oren, toen ze buiten stond.
Haar mobieltje ging en Alex zocht in haar zakken naar haar mobiel.
Door al het gedoe met haar ouders was ze de ruzie met Tommy een beetje vergeten. Het was naar de achtergrond gegaan. Ze had het een beetje uit haar gedachten verbannen, maar nu kwam de herinnering aan de ruzie weer terug, doordat ze in het display van haar mobieltje ‘ Tommy’ zag staan. Zou ze opnemen en hem laten stikken?
“Met Alex. Hallo Tommy.”
“Hey, schatje. Alles oké?”
“ Ja, het gaat prima, hoor,” Zei Alex stug.
“Ik hoor dat er wat er is. Ik hoor het aan je stem.”
“Als je het dan per Se wilt weten, ik had ruzie met mijn ouders.”
“O?” Klonk het verbaasd aan de andere kant van lijn.
“Ging over mijn broer. Was niks belangrijks.”
“Als er wat is, moet je het zeggen.”
Alex murmelde wat, wat Tommy blijkbaar als een ja opvatte, want hij ratelde verder.
“ Heb je zin in een spannende date met mij?”
Het klonk verleidelijk. Of met Anouk naar de bioscoop of een spannende date met haar vriendje? Ze zou Anouk kunnen laten staan voor de bioscoop in haar eentje en naar Tommy gaan?
“ Sorry, Tommy, ik kan niet. Ik heb beloofd om Anouk naar de bios te gaan.”
“laat je haar toch zitten.”
“Bij Emily had ik het wel gedaan, maar bij Anouk kan ik dat niet. Sorry.”
“Waarom niet?”
‘Gewoon niet.”
Alex wou er nog aan toevoegen dat ze niet altijd kon komen als Tommy haar wou zien, maar ze deed het niet en hield verder haar mond.
“Nou, dan niet.”
Tommy klonk duidelijk gepikeerd dat hij zijn zin niet kreeg.
“Ik kan niet altijd je zin doen, dus je hoeft niet boos te zijn, hoor,” Zei Alex een beetje pissig.
“Oke, oké, ik snap het wel.”
Of hij het echt snapte, betwijfelde Alex, maar ze zei niks, want ze had geen zin in ook nog ruzie te krijgen met Tommy, dus ze reageerde er verder niet op.
“ ik moet ophangen. Doei.”
Ze verbrak de verbinding, deed haar mobiel weer uit en stopte hem weer terug in de zak van haar jas.
Vanuit de verte zag ze de lichten van de bioscoop al. Dat was ook niet zo moeilijk, de lichten schenen heel ver. Anouk zou vast niet voor de bioscoop wachten, aangezien het ijskoud was, ongeveer 2 graden onder nul en Anouk had aan alles wat met de winter te maken had een gruwelijke hekel. Alex was er juist dol op, ze hield van de winter en van de kou.
Ze begon sneller te lopen, omdat ze het nu wel erg koud begon te krijgen en haar tenen begonnen te bevriezen. In iets minder dan 5 minuten stond ze voor de bioscoop. Anouk zag ze niet, die stond dus binnen, wat ze al dacht. Ze duwde de loodzware deur van de bioscoop open die toegang gaf tot de foyer voorin de bioscoop en waar de kaartjes verkocht werden. Het was druk. De kassa werd verborgen door de grote mensenmassa die allemaal stond te dringen om een kaartje te kunnen bemachtigen. Er waren blijkbaar meer mensen op het idee gekomen om naar de bioscoop te gaan. Alleen Anouk was nergens te bekennen. Was ze een keer op tijd, was Anouk er niet. Ze wurmde zich door de mensenmassa heen en ging ergens achteraf staan bij de vitrine waarin de filmaankondigingen hingen. Ze leunde tegen de vitrine aan. Naast haar stond een jongen van haar leeftijd, misschien was hij iets jonger of iets ouder, dat wist ze niet precies. Hij had zwart haar dat in grote punten omhoog stond, een zwart T-shirt en broek en zwarte schoenen.
Die houdt vast van zwart, dacht Alex bij zichzelf. Ze vond hem er nogal vaag uitzien. De jongen staarde naar de mensenmassa, maar had nogal een glazige blik in zijn ogen, dus of hij ze echt zag, was maar de vraag. Alex nam hem nog een keer op en keek toen nog een keer foyer rond, op zoek naar Anouk.
Misschien had ze haar wel over het hoofd gezien. Op dat ogenblik kwam Anouk binnen. Ze keek rond. Alex liep naar haar vriendin toe.
“ Hoi!”
“Hallo.”
“ je bent laat,” Zei Alex verwijtend.
“ Sorry, was niet mijn bedoeling, maar ik moest Colin nog even helpen.”
Na het ongeluk had Colin een maand of 3 in coma gelegen en was toen wakker geworden, alleen zijn hersenen waren flink beschadigd, zodat hij niet veel meer kon en in een rolstoel was beland. Anouk moest hem nogal eens helpen met dingen, omdat heel veel dingen te moeilijk voor hem waren.
“ Ga je mee de kaartjes kopen? Anders zijn ze zo op, als we niet opschieten.”
Ze trok Alex mee naar de kortste rij en sloten achteraan.

Alex gaapte even, terwijl ze samen met Anouk en de rest van hun rij de zaal uitschuifelde. De film was afgelopen. Alex gaapte even.
“Leuke film.”
“ja, hij was inderdaad heel cool. Zeg, ga je mee naar de Burger King?”
Alex knikte gretig.Net na de pauze, tijdens de tweede helft van de film, had Alex’s maag zo hard gerommeld dat ze dacht dat de hele zaal het zou kon horen. Natuurlijk was dit niet het geval geweest, maar het had wel zo geleken.
Ze liepen de bioscoop uit, naar de overkant waar de Burger King zat.
Alex zag de jongen met de zwarte kleren weer. Ze staarde even gefascineerd naar hem. Anouk gaf haar een trap tegen haar been.
“ Auw!ANOUK! Waarom geef je me een trap?”
“ Je staart.”
“Waarnaar?”
Alex keek haar vriendin even raar aan. Wat kletste Anouk toch weer vreemd.
“Naar die jongen in het zwart. Vind je hem leuk of zo?”
“ Nee, joh.Ik kom hem al de hele tijd tegen, hier in de bioscoop.”
“ O,ja?” Anouk hield haar hoofd even schuin en keek naar Alex.
“ Ja. Het lijkt wel alsof hij me achtervolgd.”
“nou je het zegt, hij zat tijdens de film een rij achter ons.”
“En ik kwam hem al tegen toen ik op jou stond te wachten,” vulde Alex haar aan.
“ Het zal wel toeval zijn. Wil je een hamburger?”
“ Ja, ik heb niet echt veel meer gegeten sinds de lunch.”
Anouk draaide haar om en staarde heel raar naar Alex.
“ je denkt toch niet dat je te dik bent en dat je moet afvallen, door niet meer eten? Dat moet je echt niet doen. Je bent niet te dik, ” Zei Anouk en ze keek bezorgd.
Alex moest even lachen.
“ nee, joh. Ik vind mezelf niet te dik.”
“Mooi. Ik was al bang dat je je in was gaan beelden dat je te dik bent of zo. Maar waarom heb je dan sinds vanmiddag niet meer gegeten?”
“O, ik had ruzie met mijn ouders en Max tijdens het avondeten en daardoor had ik niet zoveel honger meer. Vandaar dat ik nu super trek heb in een hamburger.”
“ Waarom had je dan ruzie? Jij hebt nooit ruzie met je ouders! Je hebt tenminste leuke ouders. Beter dan die zeur ouders van mij.”
“ Nouk, je loopt achter. Sinds Jamie’s ongeluk zijn ze echt niet meer zo gemakkelijk. Ze zijn veel bezorgder.”
“logisch, ze willen niet nog een kind verliezen.”
“Irritant is het anders wel. Mijn vader zat te zeuren waarom ik weer wegging.”
Alex zuchtte even geërgerd.
“Dat moet ik toch zeker zelf weten.”
Ze gingen in de rij staan en waren vrij snel aan de beurt, ondanks dat het redelijk druk was. Er was vooral veel jeugd. Ze gingen aan het gebruikelijke tafeltje aan het raam zitten. Alles was hier van kunststof en Alex snapte waarom ze hier zo vaak kwamen. Misschien vanwege het feit dat ze en Anouk dol op hamburgers waren.
Alex staarde naar buiten, terwijl Anouk druk zat te vertellen. Weer zag ze de jongen in het zwart. Hij stond buiten en keek hun richting op. Het leek wel alsof hij overal opdook waar ze ook was.Dit kon bijna geen toeval zijn.
“ Interessant buiten?Je hebt namelijk je hamburger nog niet aangeraakt, terwijl je normaal verzot bent op hamburgers.”
Anouk wierp een vluchtige blik naar buiten.
“Nee, niet echt.”
Alex richtte haar aandacht weer op haar hamburger. Anouk zat druk te praten over allerlei dingen, maar Alex hoorde er geen woord van. Ze deed wel of ze luisterde, anders zou Anouk denken dat er iets met haar aan de hand was en dat mocht ze niet denken. Er was tenslotte niks met haar aan de hand. Als ze zou zeggen dat ze dacht dat die jongen in het zwart haar volgde, zou Anouk vast weer zeggen dat het toeval was.Dat had ze eerst ook gedacht, maar er klopte iets niet. Ze keek weer naar buiten, maar nu was hij verdwenen. Er was iets met hem aan de hand. Maar wat? Zou hij die rare mailtjes sturen?