Hoe gaan dieren om met overlijden? Ervaringen?

[murwari]

Ik sprak vandaag iemand. Een vrouw die nu samen met haar hond woont. Haar man is acht maanden geleden gestorven. Ze vertelde me dat ze erg veel steun heeft aan de hond, maar dat de hond de steun ook erg nodig heeft gehad.

De hond heeft de overgang naar erg ziek tot het overlijden van de man bewust meegemaakt zei de vrouw. De hond ervaarde de afwezigheid van de man, maar de aanwezigheid van zijn spullen. (de man lag in het ziekenhuis)

Als de man overleden was en de spullen verdwenen waren kreeg ook de de hond het moeilijk. Hij at oa niet meer. Hij is mee naar de wake van de man en de begrafenis geweest. De vrouw heeft de hond getoond waar de man begraven is en verteld dat deze weg was. De komende weken bleef de hond huilen en was ook zeer dicht bij de dood. Door troost die de hond kreeg van de vrouw en zelfs de buren als de vrouw afwezig was voor werk kwam deze er weer boven op.

1. Ik vind dit eigenlijk een heel mooi voorbeeld van hoe mensen
hun dieren betrekken bij het leven. Wat is jullie mening
hierover?

2. Hoe denken jullie dat dieren een verlies ( door oa door overlijdens zeg maar) van hun baasjes ervaren?

3. Denken jullie dat dit vrij bewust is en dat er daarom ook rekening moet gehouden worden met het verwerkingsproces bij dieren?

4. Is er een verschil tussen het ervaren van het overlijden van het baasje en dat van bv een tweede hond uit het gezin? Of is dit ongeveer gelijk? Waarin zit misschien verschil?

5 . Hebben jullie hieromtrent ervaringen met dieren?

[blah]

1: dieren zijn er om te eten
2: ja, ze gaan wild doen, geen land meer mee te bezeilen
3: nee, het is gewoon disipline zeg maar, een baas dood, FEEST!!
4: 2e hond is alleen als hij de baas was. anders nix
5: nee.

ff toevoegen: als dieren dood gaan eten aaseters ze op, of ze worden verbrand.

[murwari]

blah schreef:


ff toevoegen: als dieren dood gaan eten aaseters ze op, of ze worden verbrand.

M'n voorbeeld ging over een man, een echte mens dus en die werd begraven. En er zijn ook dieren die begraven of gecremeerd worden toch?

[Quiana]

murwari schreef:


1. Ik vind dit eigenlijk een heel mooi voorbeeld van hoe mensen
hun dieren betrekken bij het leven. Wat is jullie mening
hierover?

2. Hoe denken jullie dat dieren een verlies ( door oa door overlijdens zeg maar) van hun baasjes ervaren?

3. Denken jullie dat dit vrij bewust is en dat er daarom ook rekening moet gehouden worden met het verwerkingsproces bij dieren?

4. Is er een verschil tussen het ervaren van het overlijden van het baasje en dat van bv een tweede hond uit het gezin? Of is dit ongeveer gelijk? Waarin zit misschien verschil?

5 . Hebben jullie hieromtrent ervaringen met dieren?

1) Wel kewl eiglijk, alleen lijkt t me een btje
onlogisch.. kweenie, een dier
die dat aanvoelt?
2) Nou ja, missen zal het dier zn baas wel,
met uitlaten ed, heeft ie toch
wel een band..
3) Nou nee, ik denk dat een dier
dat nou niet echt doorheeft..
Ik bedoel, dat ie beseft dat zn baas dood is,
volgens mij heeft een dier niet zulke
gevoelens..
4) een 2e hond lijkt me erger,
aangezien de 1e hond
er wel echt een band mee had kunnen hebben.
(honden onderling begrijpen
elkaar beter dan hun baasje denk ik)
5) nee

[snoopy]

Toen mijn vader doodging, 4 maanden geleden, heeft m'n kat een tijdje de hele dag lopen miauwen. Maar ja, hij is nogal dement, dus op een gegeven moment wassie het weer vergeten. Maar af en toe gaat-ie zoeken. Is wel lief, maar wel zielig.

[Dark Angel]

Hmm. Er is gelukkig nog nooit een (close) familielid overleden hier...

Toen mijn broer net het huis uit was is onze kat daar flink van slag van gewest, vooral op zondagmorgen (we hadden altijd een vaste ochtendritueel en toen was m'n broer daar niet meer bij). Hij zat op m'n broer z'n stoel, liep door het hyuis te zoeken en vroeg om in m'n broer z'n kamer gelaten te worden. Hij liep ook zo klaagelijk te miauwen.

Toen zijn nestgenoot afgelopen Maart overleed is hij daar echt maandenlang van van slag geweest. Hij liep mauwend te zoeken, at niets of nauwelijks, glansde niet, was lusteloos en heel erg 'plakkerig' naar ons toe (dat was hij nooit eerder).
Pas sinds vorige maand kunnen we zien aan zijn gezondheid en gedrag dat hij er weer bovenop begint te komen.

Ze merken het dus absoluut wel, maar ik ben er niet zeker van hoeveel van het gedrag komt doordat de mensen in het huishouden zich anders gedragen. Toen mijn broer uit huis ging deden wij niet anders - wij wisten tenslotte waar hij was - maar de kat gedroeg zich toch zo.

Toen Ping overleed waren we allemaal van streek, dus het kan zijn dat hij de sfeer gedeeltelijk van ons overnam. He duurde toch een tijd voordat hij eraan gewend was. Hij moest zelf om z'n eten leren vragen (deed Ping altijd) en hij kon het (gezamelijke) territorium niet meer onderhouden zo alleen.

[DutchGirl]

toen mijn tante ziek werd, merkte hun hond het zeker wel. ze wilde niet meer bij me tante komen liggen en moest niks van der hebben en nu me tante is overleden kun je dat zeker wel aflezen aan het hondje. ze merken het echt wel.