{verhaal} Honderd uit. probeersel

[Kip187]

“Eindelijk klaargestoomd om het grote werk van zijn vader af te maken” Stond ze daar trots op het podium te verkondigen. Honderden mensen applaudisseerden en een staande ovatie bleef niet uit, duf keek ik op ze neer. Ik keek niet alleen letterlijk op ze neer, nee ik voelde me ook daadwerkelijk stukken beter dan die geldschieters. Ergens achterin mijn hoofd werkte dat superieure gevoel op mijn lachspieren, het enigste wat ik kon doen om niet te lachen was grijnzen. Dus zo stond ik daar grijnzend neer te kijken op de onwetende, de inferieure. “Met trots presenteer ik u Dwayne Michingham” Dat was ik dus. Ik had helemaal geen speech voorbereid, ik had me eigenlijk helemaal niks bij de plechtigheid voorgesteld. Geloof ik. vragend keek Sabrina mijn kant op, om haar te stressen deed ik net alsof ik niet wist dat ze mij bedoelde. Er viel een stilte, Sabrina was duidelijk niet meer op haar gemak, ze liep rood aan, frunnikte wat aan haar rode kroeshaar en herhaalde stotterend mijn naam. Tergend langzaam liep ik op haar af en griste met een honend glimlachje de microfoon uit haar hand “Dames en Heren “Ik ben dus D-D-Dwayne Michingham zoals jullie allen hopelijk gehoord hebben, en ik kan jullie vertellen dat het programma een compleet succes was.” “Ik ben nog nooit zo stressbestendig, fit en scherp geweest en dat is belangrijk” Mijn knipoogje naar Sabrina zette het publiek helemaal op mijn hand, het gelach moet haar echter teveel zijn geworden want ze draaide abrupt om en rende het podium af. “Ik heb denk ik nu al een volgende kandidaat om op te testen” Ik was heerlijk op dreef en kon niet stoppen met mijn grappen. Met één blik in het publiek bevestigde ik mijn superioriteit, het sloeg aan. Alle grijs, wit harige oude mannen zaten knikkend te grinniken, helemaal ontspannen “Nog maar een paar maanden van tests en u zult het middel waar u al zo lang op gewacht heeft kunnen bestellen” “U allen, mijn trouwe investeerders zullen oogsten wat ik heb gezaaid. Mijn vaders wens: actieve laatste dagen voor iedereen worden eindelijk werkelijkheid, zonder u was het nooit gelukt” Zo stond ik daar nog tien minuten het publiek te vermaken, druk gebarend en in mijn element. Toen was het tijd om afscheid te nemen en het podium te verlaten er waren nog een heleboel dingen te doen die dag.

Ik verdween door de coulissen en liep door het donker op zoek naar het trapje. Toen ik in de gang met alle kleedkamers aankwam stond ze me al op te wachten. “Zo Sabrina gaat het een beetje?” zo’n spottende en minachtende toon had ik nog nooit tegen haar gebruikt, ik kon het niet helpen. “Godverdomme Wane, hoe kun je zo’n botte klootzak zijn en dan nog wel na zo’n leuke avond” “rustig maar, jezus het was maar voor de show joh” Daar was ze altijd al goed in geweest, moeilijk doen om niks. “Jou!! Show ja!!!, echt triest hoor om je zo aan mij op trekken….” Nog voordat ze het kon uitspreken zei ik het al “dat had je zeker niet van me verwacht” “Oh Jij… Ik dacht dat je me…” en ze barste in tranen uit. Tussen de snikken door probeerde ze me iets te zeggen, zij maar denken dat ik de moeite ga doen om naar zo’n zwak zielig persoon te luister zeg. Net of ik het nodig heb om me aan haar op te trekken wat denkt ze wel. “Ga ergens anders huilen Sab, zo heb ik niks aan je, hup moven!” Met een douw stond ze weer in haar kleedkamer en ik liep schouderophalend en lichtelijk geërgerd de mijne binnen. Ik kon me niet herinneren dat ze ooit eerder zo zielig en irritant had gedaan, hadden we de dag ervoor nog bijna geneukt zeg. Het was maar goed dat we te dronken waren na dat feest, die volgende keer waar we het over hadden kan ze vergeten. Ik kan heus wel beter krijgen deze keer het liefst eentje met ruggengraat. Snel verkleedde ik me, maar iets zat me niet lekker, dit pak, veel te gewoontjes voor mij. Ik moest een betere hebben eentje die precies paste, precies voor mij gemaakt zou worden. Die schoenen waren ook niks, nu het toch goed ging met de research verdiende ik ook wel een nieuwe auto. Ik mocht best de beste kleren en spullen verwachten nu ik beroemd en belangrijk aan het worden was. Over een paar weken, met de lancering van het product zou ik abnormaal veel interviews moeten afgeven. Via de achteruitgang verliet ik het auditorium van de universiteit om zo snel mogelijk mijn auto te pakken en naar de stad te rijden. Ik moest en zou vandaag nog dat pak aanhebben.



Kritiek zeer welkom
afmaken waard??

Uhm, het gaat allemaal wat snel allemaal. Probeer het wat geduldiger uit te schrijven, of in ieder geval even iets correcter en evenwichtiger. Is beter voor de 'sfeer' en het leest fijner.

[maarte]

ik vin et wel grappig
ben idd zeer nieuwsgierig naar de rest.. leuke stijl

[clubje]

Let gewoon wat op de grammatica met betrekking op de aanhalingstekens. Spring ook telkens opnieuw in, bij een beginnende dialoog, of als iemand iets zegt.
Leest gemakkelijker

[clubje]

En alinea's

[Kip187]

peheheh thx clubje das mijn big problem.....komt wel goed als ik het doorneem (soms), verbeter hem binnenkort en post hem weer. Druk Druk Druk

[Kip187]

Was de wereld werkelijk zo grappig als Matheas dacht of was er meer aan de hand, hij zelf zal er wel nooit achterkomen. Naïef, een beschermlaagje, psychische storing niemand was het erover eens, wel wist iedereen dat hij een zeer aparte levensstijl had.

Matheas Breukelen was een jongen van achttien jaar met lang donkerbruin haar dat stijl over zijn kleine oren tot zijn schouders hing. Zijn zelfvoldane vertoning, schijnheilige of geniepige blik zoals andere het noemde, had hem al vaak in rare situaties gekregen. Problemen waar hij zich uiteraard kostelijk mee had vermaakt. Zijn onverschillige en lacherige houding leidde natuurlijk tot grootse frustratie bij zijn aanvallers, leraren, ex-vriendinnen, deze frustratie was voor hem nog grappiger. Ja, zijn kijk op het leven was voor hem zeer zeker kostelijk, het was zijn manier, zijn ultieme “zijn”. Hij was zeer sterk overtuigd van zijn eigen visie, zo erg zelfs dat hij lessen wiskunde geniaal kon noemen. De lessen van “De herboren Führer” zoals hij hem dan ook plechtig had gedoopt, uren die iedereen verschrikkelijk vond, vlogen voor hem voorbij.
Het leek wel of er constant geslagen werd met een zweep, zo erg kon die vent snauwen. KNAL! : “RECHT ZITTEN EEFKE” KNAL!: “JASPER JIJ KAN HET JE NIET VEROORLOVEN OM TE KLETSEN, WERKEN!!” Zijn gezicht liep rood aan en zijn ongelooflijk grote neus zorgde ervoor dat je de vleugels kon zien trillen, en dat grijze haar dat wel bij elkaar moest klitten van het zweet. Zijn koude harde ogen die je aanstaarde, neerstaken wanneer hij naar je keek spraken boekdelen.
Heerlijk vond Matheas dat, prachtig hoe die man zich kon opwinden over leerlingen die het geen zak interesseerde wat hij te vertellen had. Prachtig hoe dom die leerlingen waren om hun tijd hier dan toch te komen verdoen. Zelf vond hij niet dat hij dom was, nee hij was hier om zich te vermaken, de rest uit te lachen.



begin ander hoofdstuk.... deze persoon heeft dat spul ook gebruikt.. ik ben van plan het effect op meerdere mensen te beschrijven en de verhalen samen te laten komen (+-drie personen)