[Vriendschap] Mijn 'beste vriend.'

[Au]

Wat ik hier precies mee wil bereiken weet ik niet. Ik denk vooral mijn verhaal kwijt kunnen en ook wel horen van andermans ervaringen met dit soort dingen.

Ik ken dit forum niet goed, weet niet goed waar ik het moet posten dus heb maar voor dit relatie-deel gekozen, ondanks dat dit echt over iets vriendschappelijks gaat.

Oh even voor de duidelijkheid, ik ben een meisje.

Lang verhaal, maar ik hoop heel erg dat er toch mensen de moeite willen nemen. Desnoods veschouw je 't als 'n mini boek verhaaltje dat je in meerdere keren leest...

Vier jaar geleden begon voor mij de middelbare school. Al snel had ik gewoon een leuke vriendengroep, leuke klas alles was goed. Na 'n aantal maanden kreeg ik ook meer contact met een nogal onopvallende jongen uit mijn klas, laat ik zeggen Tim. Helemaal niet verwacht, maar Tim bleek een hele speciale, slimme, gevoelige, diepgaande jongen.

Naarmate de maanden in het eerste jaar vormde zich echt de totale groep. Onze vriendengroep, waar Tim inmiddels ook gewoon 'n deel van was. Maar ik en Tim hadden samen het meest. We liepen ook heel vaak hand in hand, knuffelden veel... Gedroegen ons eigenlijk als een stelletje.

Zo ongeveer iedereen dacht dan ook dat we een stelletje waren, behalve onze vrienden. Maar die twijfelden soms ook. Ondanks het feit dat ze wisten dat ik op meisjes val, dat wist Tim natuurlijk ook al vanaf het begin. Dus liefde is er van mijn kant nooit geweest, hoe graag ik het af en toe toch wel had gewild, want alles klopte in principe. Hij heeft wel een aantal periodes gehad dat hij het niet helemaal precies wist wat hij voor mij voelde, maar nooit echt problemen mee gehad.

We waren eigenlijk iedere dag samen. Na school gingen we vaak nog de stad in, en we hadden zo onze rituëlen die we bijv. iedere vrijdag deden. We wisten zo goed als alles van elkaar, bespraken zo goed als alles met elkaar, begrepen elkaar precies etc.etc. We hadden het ook vaak over wanneer hij een vriendin zou krijgen.

Ik maakte me er namelijk nogal eens zorgen om dat hij nooit wat wilde van andere meisjes, en dat sommige meisjes misschien ook geen toenadering naar hem zochten omdat velen immers dachten dat ik en hij een relatie hadden. Maar hij zei gewoon dat hij daar echt wel op in zou gaan als hij een meisje zou zien dat hij leuk vond, dat hij gewoon niet snel een meisje leuk vind. Dat ik me geen zorgen hoefde te maken etc.

Ik zei dan wel: Maar als je eenmaal 'n vriendin krijgt, en vooral als zij bij ons op school zit, zullen we ons wel wat aan moeten passen.
Daar was hij het wel mee eens. Waren we dus altijd gewoon op voorbereid.

Nou,

vier jaar lang het ontzettend goed gehad samen. Onze ouders mochten ons allebei heel erg. Waren vaak bij elkaar thuis. Dingen als oud-tot nieuw vierden we samen. Bijna alle dagen samen. Hij was voor mij simpelweg een van de 3 belangrijkste personen in mijn leven, en andersom was dat ook zo. We brachten onze tijd immers voor het overgrote deel samen door.

Begin dit schooljaar was het echter zo ver. Tim kreeg zijn eerste vriendin. Toen ik haar naam hoorde verbaasde me dat wel aangezien dat meisje op dat moment met een andere vriend van me 'bezig was', ze nogal berucht was aangezien ze 'n jaar lang, iedere pauze stond te zoenen met haar exvriend (Veel mensen irriteerden zich daaraan, ze stonden bekend als 'klef en bef'.) en het nou ook niet bepaald het meest lieve meisje was dat ik kende, terwijl Tim dat juist wel is, heel lief en zo.

Maargoed, hartstikke leuk voor Tim. We waren allemaal even blij voor hem, en er allemaal even klaar voor om haar op te nemen in de groep.

Echter begon het probleem na enkele weken al. Niet dat ik of Tim een probleem had, maar zijn vriendin wel. Laat ik zeggen Kim.
Natuurlijk waren ik en Tim meteen opgehouden met al het lichamelijk aanhankelijke, daar hadden we allebei totaal geen moeite mee. Toch zat het Kim allemaal nogal dwars.

En zo begon de ramp...
De 6 maanden die er op volgde nam Tim steeds en steeds meer afstand van mij, en van de rest van onze vrienden.
Iedere keer als hij bij mij geweest was, kreeg hij ruzie met Kim. Op den duur wilde Tim niet meer met mij afspreken. De rituelen die ik en Tim 'n aantal jaar wekelijks hadden, deed hij nu met Kim. Dat vond ik eerlijk gezegd toch wel pijnlijk, dat waren dingen 'tussen ons'. Maar goed, in die zin was ik dus sowieso al ontzettend vervangbaar.

Er gebeurde ontzettend veel kleine rare dingen, paar voorbeeldjes:
Ik en Tim liepen van de ene les naar de andere. Op een gegeven moment zag ik aan de andere kant van de gang Kim, ik dacht dat Tim dat ook wel zag en zette dus al 'n stap uit de richting van Tim, aangezien Tim toch altijd al meteen uit gesprekken weg liep als hij Kim was.

Tim begreep dat niet dat ik die stap wegzette, omdat hij Kim niet zag, trok mij tegen zich aan en zei lachend: waar ga jij naar toe?
Toen vroeg ik: Zag je Kim niet?
Meteen liet ie me los, rare panniekerige blik in z'n ogen: Waar?!
Toen zijn we verder de trap op gelopen maar hij was helemaal verstijfd, geschrokken, bang voor de volgende ruzie met Kim.

Dat gaf voor mij wel aan hoe ja... Hoe 'strak' het zat tussen die twee.

Een ander voorbeeldje, ik en Tim stuurden altijd 'n hartje en 'n kusje op 't einde van 'n MSN gesprek. Ontzettend boeiend...
Toen Kim dat echter 'n keer zag begon ze te huilen, en hebben ze twee dagen ontzettende ruzie gehad. Dat gaf voor mij ook nogal wat aan.

Het werd dus naarmate die zes maanden steeds erger met Tim die afstand van ons, en dan vooral van mij nam. 4 keer precies hebben we daar een echt duidelijk, lang gesprek over gehad. Al die 4 keren kwamen we er op uit dat hij begreep wat ik bedoelde, dat hij er op zou letten en dat er verandering in zou komen.

Al die vier keren gebeurde dat niet.

Zo ging 't door.
Op een dag hadden Kim en Tim ineens nogal een probleem. Kim kon het niet langer aan op deze manier, en het leek haar beter er mee te stoppen, ze wilde het uitmaken. Tim in groot verdriet. Begon te huilen in de les.

Ondanks dat hij mij al ongelofelijk teleurgesteld had in de maanden daarvoor, en met écht pijn gedaan had heb ik hem toen proberen gerust te stellen. Ik bood hem aan met Kim te praten.

(Met Kim had ik al die maanden nog geen één keer gepraat. Los van de keer dat zei 'lekker puh' zei toen ik een berg room over m'n kleren kreeg... Maar toen heb ik daar maar niet op gereageerd)

Dat wilde Tim dolgraag: 'Ja wil je dat echt doen? Wil je echt praten met Kim?'
Ik zag het niet echt zitten, maar ik wilde helemaal niet dat hij zo verdrietig was, en ik wilde ook helemaal niet dat het uitging tussen die twee. Ik had helemaal niet 't idee dat dat in mijn belang zou zijn. Dus ik wilde met Kim gaan praten...

De volgende les zat ook Kim in de klas, ik dacht, dan vraag ik haar even of ze tijd heeft zometeen in de pauze even te praten. Haar telefoon werd echter afgepakt in die les, dus na die les moest zij even met die leraar praten.

Toen liep ik naar Tim om te vragen of hij haar ff wilde vragen of ze naar me toe wilde komen in de pauze. Hij zag dat ik naar hem toe liep maar draaide om en liep weg, richting het bureau van de leraar, richting Kim.

Dus ik zeg: 'Tim wacht ff'.
Toen keek hij om en schudde zijn hoofd. Het ging weer wat beter tussen Tim en Kim in die les, dus nu mocht ik weer oprotten met m'n goede bedoelingen. Dat was een van de echt heel erg pijnlijke momenten. Dat klinkt zo misschien een beetje zeikerig, maar ik vond dat echt nogal pijnlijk.

Uiteindelijk na 'n week was het weer goed tussen Tim en Kim.

Het ging allemaal op dezelfde manier door.

Op 'n goede dag kwam Kim echter naar me toe in de pauze: Wij moeten even praten denk ik. Zei ze.

Toen liep ik met d'r mee. Zij trilde als 'n rietje, zo zenuwachtig als wat. Dus ik zei dat dat niet nodig was etc.etc.

Om te beginnen vertelde ik haar dat ik in principe helemaal niks tegen haar heb, begrijp dat Tim iets in haar ziet, en dat ze me opzich wel 'n betrouwbaar persoon leek. Dus dat ik haar iets wilde vertellen, maar dat ze dat dat dan wel voor zichzelf moest houden. Dat vond ze goed.

Ik vertelde haar dat ik zelf al enkele maanden 'n vriendin had, sowieso op meisjes viel en dat er tussen mij en Tim dus nooit iets geweest was. Zo vertelde ik nog 'n aantal dingen om haar gerust te stellen.

Verder probeerde ze me in dat gesprek uit te leggen dat ze zelf niet precies weet wat haar probleem is. Dat ze Tim gewoon vertrouwd, dat ze niet bang is dat hij wat van andere meisje wil, maar dat het haar toch dwars zit als hij in mijn buurt is.

Ik zei dat ik dat wel begreep maar dat het echt niet nodig was. Dat eigenlijk niemand een probleem had behalve zij, dat ik eigenlijk niemand haat maar haar toch best wel een beetje. Daar moest ze wel om lachen.

Toen kregen we het nog over dat moment dat ze 'lekker puh' zei toen ik room over m'n kleren heen kreeg. Ik zei dat ik dat nogal raar en kinderachtig vond. Ze antwoorde toen: Ja klopt later dacht ik ook echt van mezelf jezus wat blij, maar ik deed dat gewoon omdat ik je ja, best wel haat.

Even voor de duidelijkheid: We zeiden dus beiden tegen elkaar dat we elkaar best wel haatte.(haten)

Niet veel later was de pauze afgelopen, en dus ook het gesprek.

Het eerste wat ze deed was naar een vriendin toe lopen en zeggen: Het was een kutgesprek. Het is alleen maar erger geworden nu. Ze heeft gezegd dat ze me haat. En ze valt op meisjes. (Wat ze dus voor zichzelf zou houden)

Niet dat ik haar adt heb horen zeggen, maar dat heeft die vriendin van haar me later verteld.

Nou was Tim daarna boos op mij
Omdat ik gezegd had dat ik haar haat.
Ten eerste had zij dat ook tegen mij gezegd, en ten tweede was hij ook niet boos op haar omdat ze dat van mij gewoon had doorgeluld.
Ik heb daar toen verder niet moeilijk over gedaan, want ik dacht het zal wel.

Maar op die tour is Tim wel doorgegaan. Kleine dingen die ik dan had gedaan waren voor hem dan ineens ZOOO erg. En die gebruikt hij om voor zichzelf goed te praten hoe hij mij, ons laat vallen.

Ongeveer een maand terug,
dus dat is ongeveer 7 maanden of meer nadat Kim en Tim een relatie kregen,
begon Tim me ineens ontzettend te negeren.

Voor die tijd praatte we nog gewoon. Niet altijd even makkelijk. Maar we probeerden samen wel het beste te maken van als we samen waren. (Wat alleen op school was, in de klas naast elkaar enzo)

Een weekje liet ik hem dat doen, dat negeren.
Ik begon het idee te krijgen dat hij zijn beslissing had genomen, dat hij voor Kim had gekozen en nu had besloten mij definitief te laten vallen, dus ik heb hem dat toen gevraagd.: Ligt 't aan mij of je een beslissing genomen?

Hij zei toen dat hij dat inderdaad gedaan had.
Ik reageerde nogal verbaasd dat ik het niet begreep. Dat hij van mij nooit een beslissing heeft hoeven maken. Dat ik er niet bij kan dat dit allemaal gebeurd (is) enkel en alleen omdat één meisje, dat nieuw in zijn leven is, het niet kan hebben dat Tim ook nog wat anders in zijn leven had dan zij alleen.

Hij zei dat het hem speet etc.etc.
Dat ik veel betere vrienden verdien dan hij voor me is. Dat hij me 'n ongelofelijk gelukkig leven wenst. Dat hij hoopt dat ik iemand vind die net zo speciaal is als ik. En hij bedankte me voor de vier jaren vriendschap.

Dramatischer en definitiever had 't niet gekund.

Dat is inmiddels 'n maand geleden, en sinds toen hebben we niet meer gepraat.

Het deed zo ongelooflijk pijn hoe hij dat deed. Maar ik wist niet meer wat ik moest, en hij had immers zijn beslissing genomen, dus ik liet hem.

Toch keek hij me steeds heel verlegen, verdrietig aan in de afgelopen maand. Alsof hij wilde zeggen: ik wil zo graag met je praten maar het kan niet of zo.

Ongeveer twee weken terug had ik een gesprek met 'n vriendin van Kim. Die vriendin vertelde me over hoe Kim destijds al haar vrienden had laten vallen voor haar exvriend (Die jongen waarmee ze klef en bef vormde.) dat ze Kim daarna toch maar weer in de vriendengroep hadden opgenomen omdat het anders zo zielig was, maar dat ze er nooit meer echt bij hoort.

Ook vertelde dat meisje me dat Tim regelmatig SMSjes naar Kim stuurt zoals: Ik weet het niet meer. Ik wil niet meer. Ik weet niet waarvoor ik nog leef. Ik voel me zo alleen.

Dat over die SMSjes was voor mij zeg maar het laatste duwtje dat 'k nodig had om te besluiten dat ik nog 's toenadering wilde zoeken tot Tim.

Bijna iedereen verklaarde me voor gek dat ik hem die kans nog bood, maar ik schreef hem een brief. Ik schreef dat ik nog heel veel om 'm geef, en dat het er nog wél toe doet wat hij de komende tijd voor beslissingen neemt. Dat hij dus nog welkom was zeg maar. Ik eindigde de brief met: Hou van jou

Een aantal dagen later begreep ik weer waarom iedereen me voor gek had verklaard: Tim reageerde gewoon simpelweg niet op die brief. Gewoon helemaal niet.

Dat is inmiddels 'n week, misschien wat meer geleden.

Sinds 'n week doet Tim heel raar. Hij kijkt me nog steeds regelmatig aan, maar niet meer op die verlegen, bange, beschaamde manier... Het tegenovergestelde juist. Zo zelfverzekerd als iets.

Gisteren was wel het toppunt.
We waren gaan kijken op een universiteit met school. We werden op een gegeven moment in kleine groepjes opgesplitst, groepjes van 12 ongeveer. Maar ook met allerlei mensen van andere shcolen, die ik dus totaal niet kende.

En tot mijn grote vreugde,
kwam ik in zo'n groepje terecht samen met Kim en Tim. Zij waren dus de enige twee die ik kende. Ik voelde me ontzettend opgelaten maar liep dus gewoon in m'n eentje, in dat groepje naar waar we zijn moesten. Kim en Tim voor me, hand in hand. Op een gegeven moment keek Tim om, hij keek me recht aan.

Maar dus niet meer verlegen of zo.
Hij keek met een raar, bijna gemeen lachje. Heel tevreden. Met één opgetrokken wenkbrauw. Het voelde bijna alsof hij me uitlachtte. Ik kon wel door de grond zakken.

Net vertelde een vriend van me dat hij met Tim had gepraat. Hij had Tim gevraagd of hij nog iets tegen mij iwl gaan zeggen, nog op die brief wil gaan reageren, waarom hij dit alles doet, waarom hij ons zo laat vallen.

Tim heeft een aantal keer z'n schouders op gehaald en toen gezegd dat het hem niet interesseert wat wij vinden.

Ik voel me zo ongelukkig. Ben 4 jaar lang bijzonder graag naar school gegaan. Leuke, lieve, goede mensen om me heen. Cijfers bijna altijd goed genoeg. Gewoon echt heel erg op m'n plek.

Nu is dat totaal over. Ik heb er nog altijd leuke, lieve goede mensen om me heen. En m'n cijfers zijn nog altijd goed genoeg, maar Iedere dag zie ik daar Tim. Tim die ik ooit zo ongelooflijk goed gekend heb, waar 'k alles mee deelde, waar mijn halve leven om draaide enzovrt. Maar hoe Tim nu doet en is... Zo ken ik helemaal niet.

Ik vind het bijna angstaanjagend hoe iemand blijkbaar kan veranderen. Niemand heeft me ooit zo teleurgesteld. Ik weet me geen raad met m'n gevoel. Iedereen van onze vriendengroep zit er wel mee, maar lang niet zo erg als ik. Zij hebben ook allemaal al zoiets van Ja dan niet kutTim. Maar ik zit er nog steeds ontzettend mee.

M'n vrienden zeggen allemaal dat 'k moet praten zoveel ik wil, maar ik weet dat ik er voorlopig echt nog niet over op ga houden. Ze zeggen dat dat niet uitmaakt, dat dat begrijpelijk is. Maar toch ben ik bang dat ze het op den duur vervelend gaan vinden en willen dat ik er over ophou, dus ik probeer er niet te veel over te praten.

Ik weet niet hoe ik de komende twee jaar op school nog echt leuk moet hebben. Het is niet zozeer dat ik het idee heb dat ik hier niet overheen kan komen, dat kan ik wel. Maar ik wil niet iedere dag Tim en Kim hoeven zien.

Ik denk dat ik me best neer kan leggen bij dit alles, en er dus overheen kan komen. Maar nu zie ik ze dus elke dag, en elke dag opnieuw zie 'k waar hij mee bezig is en hoe alles veranderd is en zo.

Heb veel de neiging me af te sluiten van iedereen. Op school de lessen gewoon te doen, en de rest van de tijd muziek in m'n oren te stoppen zodat ik van de rest niks mee krijg. Gelukkig geven m'n vrienden me daar de kans niet voor, alhoewel me dat op sommige momenten mateloos irriteert. Maar 'k besef ook dat mensen niet terug blíjven komen als ik steeds opnieuw in 'n hoekje ga zitten, dus ik probeer dat niet te doen.

Ook probeer ik dit niet te veel op te vatten als 'n teken dat ik niemand kan vertrouwen en dat mensen me uiteindelijk toch wel zouden laten vallen of zo. Maar soms is dat toch heel moeilijk, en ik denk dat dit onbewust toch wel heel hard is aangekomen op m'n vertrouwen.

Soms denk ik aan het feit dat ik ook op een andere school in de stad mijn VWO af zou kunnen maken. Op die school zitten sowieso andere vrienden van me, die ik al vanaf de basisschool heb. Maar ik besef ook dat dat eigenlijk niet realistisch is, dat dat geen oplossing is. Op de school waar ik nu zit, zit ik echt op m'n plek.

Ik hoop dat het me toch lukt me weer gelukkig te voelen over niet al te lange tijd. Ik heb immers 'n heel lieve vriendin, leuke andere vrienden, school gaat goed genoeg etc. Maar het is niet makkelijk.

Als iemand hier echt helemaal doorheen gaat komen:
Heel erg bedankt!

Heeft iemand dit ook zo meegemaakt?
Hoe zijn/zouden jullie hiermee omgegaan?
etc.etc. Je snapt m'n vragen wel.

[Flijn]

Oke, even een samenvatting, in grote lijnen:

---

TS (meisje, lesbisch) heeft vier jaar lang innige vriendschap met klasgenoot Tim. Tim krijgt een relatie met Kim, die jaloers is op de band tussen Tim en ts. Tim en ts nemen wat meer lichamleijke afstand van elkaar, maar dat is voor Kim niet genoeg en Tim heeft steeds meer moeite om vriendschap met ts voort te zetten. Hij heeft onder druk van Kim minder contact en schrikt ook als Kim hen samen ziet.
Ts gaat met Kim praten, vertelt haar dat ze geen bedreiging vormt, dat ze een vriendin heeft, en dat ze haar Tim best gunt, ook al 'haat' ze haar. Dat gevoel is wederzijds.
Contact verslechtert nog meer, Tim is zelfs boos op ts omdat het gesprek niet het gewenste effect had, en begint haar (en andere wederzijdse vrienden) te negeren. Ts kijkt het even aan, hoort via via dat Tim toch moeite heeft met de situatie en besluit hem een brief te sturen waarin ze schrijft dat ze er voor hem is en dat ze van hem houdt (vriendschappelijk dus). Tim reageert niet op de brief en als ze elkaar weer zien is zijn houding haast arrogant en totaal anders dan de ts hem kent.
Door dit alles is plezier in school helemaal weg en ondanks steun van andere vrienden is het moeilijk dat de ooit beste vriend haar zo verraden heeft. Hoe hiermee om te gaan?

---

Advies heb ik eigenlijk niet (ja, wachten tot het over gaat en vrienden blijven lastigvallen, want daar zijn ze voor), maar ik dacht ik vat het even samen zodat anderen het sneller lezen en wél met advies kunnen komen

[P.:NTIL]

Misschien wil de ts dat wel helemaal niet?

-

Ik denk dat je hem het beste links kan laten liggen. Niet helemaal negeren, wel gewoon nog groeten e.d. maar verder niks. Dat is zonde van je energie. Hij komt zichzelf nog wel tegen.

[Krabs]

eigk ontzettend jammer dat die vriendschap zo is gelopen klinkt een beetje als een worst case scenario
en tim is een lulletje

[Au]

Jawel, dankjewel Flijn! Lief van je, sociaal. En handig.

@P.TIL: Groeten zit er al niet meer in, we negeren elkaar. Alleen kijkt hij me dus vaak aan, sinds 'n weekje ongeveer op zo'n rare zelfverzekerde, haast tevreden manier...

Ik weet het niet, of hij zichzelf echt gaat tegenkomen. Hij is er blijkbaar ongelofelijk goed in zijn hoofd in het zand te steken.



Maar ik heb nu 'n andere vraag.
Heb er net 'n gesprek over met m'n vriendin, en ineens word ze heel boos.

Zegt ze ineens dat ze echt niet meer wil dat 'k nog toenadering tot Tim zoek, dat ze anders overweeg het uit te maken.

En zo...
'ik wil gewoon neit dat je weer achterm aan gaat rennen en je laat gebruiken
daarom heb k nu ook zoiets van nog n keer en k maak t uit.
kheb over die brief niet veel gezegt maar tfeit dat je t alweer deed haalde me bijna t bloed onder de nagels vandaan
tuurlijk bemoei k me neit met je vrienden, en wat je verder doet enz. maar dit
hij kiest ook voor zn vriendin en laat je vallen. dan vnid ik dat je nu, nadat je zoveel geprobeerd hebt, ook moet kiezen voor de dingen die jij t belangrijkst vind'

Maar ik heb haar allang gezegd dat ik toch al niet meer van plan ben nog iets richting Tim te doen. Dus het is zo overbodig dat ze dat zegt. Ze zei zelfs: 'ja sorry meisje maar kep dr ook n keer genoeg van. khaat t dat ik dit moet zeggen maar dan is het toch hij, of ik.'

Ik antwoorde toen:

begrijp je wel waar je mee bezig bent nu?
ik heb allang besloten dat ik hem laat.
En dan ga jij nog zo tegen me praten.
Doet niet echt goed voor mijn gevoel.

Zij:
nee dan is er toch nix aan de hand

Ik:
Ja da tprobeer ik je al de hele tijd te zeggen.
Maar toch snap ik het niet en vind ik het niet fijn dat je zo me dwingt tot iets. Ook al wou 'k t toch al niet anders doen

Zij:
nou dan is er nix aan de hand als jij allang weer dat je hem laat




Maja, begrijpen jullie dat van haar?

Mja, misschien voelt ze zich een beetje bedreigd in haar positie. Kan ik me wel voorstellen als je zoveel over hem praat. Misschien heeft ze een beetje het gevoel dat ze op de tweede plaats komt?

Wat die Tim betreft, ik zou hem inderdaad ook links laten liggen. Wat wil je anders, hij doet ook geen moeite om een goeie band te hebben. Volgens mij zijn er gewoon geen andere mogelijkheden.

En of ie wel weer toenadering zoekt naar jou merk je vanzelf wel.
Richt je gewoon lekker op je vriendin.

[Au]

Nee over hem praat ik eigenlijk vrij weinig tegen haar omdat ze er vaak zo boos van word. Ik vertel haar alleen de ontwikkelingen van het hele gebeuren. Begrijp echt niet hoe ze er ineens bij komt om te beginnen over het uitmaken, geeft me niet echt een heel goed gevoel over hoe sterk het tussen mij en haar is zeg maar.

Vinden jullie het redelijk van haar dan?

[Myuki]

Ik denk dat je vriendin moeite heeft met de band die jij met tim hebt/had. Dat vind ik niet zo raar... Je wilt toch graag op de eerste plaats komen bij degene met wie je een relatie hebt. Dus laat haar merken hoe belangrijk ze voor je is (als ze dat tenminste is)

Au schreef:

Nee over hem praat ik eigenlijk vrij weinig tegen haar omdat ze er vaak zo boos van word. Ik vertel haar alleen de ontwikkelingen van het hele gebeuren. Begrijp echt niet hoe ze er ineens bij komt om te beginnen over het uitmaken, geeft me niet echt een heel goed gevoel over hoe sterk het tussen mij en haar is zeg maar.

Vinden jullie het redelijk van haar dan?

Nou ik kan me wel voorstellen dat ze zo reageert, maar ze had wel op een andere ("betere") manier kunnen reageren. Of het redelijk is, tja. Ik vind het niet redelijk maar als je dat soort dingen zegt, ben je ook niet bezig met redelijk zijn toch? Ze zit er blijkbaar erg mee.

Geen nuttig advies en ik ben mogelijk te moe om iets zinnigs te zeggen, maar ik doe alleen even de mededeling dat het niet raar is om een soort 'liefdesverdriet' te hebben als een vriendschapsrelatie stukloopt. Dat is ook een (heel) belangrijk deel van je leven geweest en dat zul je als je pech hebt ook moeten leren missen. Dus in die zin is het niet vreemd als je een soort (mini)rouwproces door moet maken.

[Au]

Ik denk niet dat m'n vriendin moeite heeft met de band die 'k met Tim had. Ze is totaal niet jaloers/bezitterig aangelegd. Wat m'n vriendin wel dwars zit is dat ik Tim nog heel veel kansen heb geboden terwijl hij mij zo liet vallen, terwijl ik in relaties (volgens haar) redelijk hard, zeg maar duidelijk ben in wat ik pik en wat niet.

Dat begrijp ik ook wel van haar maar dat ze begon over het uitmaken vond 'k echt niet leuk.
Ik vroeg haar 'n aantal keer min of meer of ze dat terug wilde nemen, maar ze bleef er bij. Ze heeft me wel beloofd dat ze heel goed nadenkt voor ze nog eens zoiets zegt over iets anders, dus is wel opgelost. Ze probeert er verder echt voor me te zijn en dat lukt haar goed.

Maar ja, morgen weer maandag dus Tim weer zien.

Afgelopen week zat Kim trouwens ook een aantal keer te huilen op school, dus ik weet niet of het wel lekker loopt tussen die twee.

Denken jullie eigenlijk dat zo'n relatie (Die van Kim en Tim) lang vol te houden is?
Ik kan het me namelijk heel moeilijk voorstellen, maar van de andere kant geloof ik ook wel dat het gedeeltelijk zo werkt van: Hoe meer kritiek er van buiten komt, hoe harder ze zich aan elkaar vast klampen.
Sowieso zijn de vriendschappen die ze over hebben vrij oppervlakkig, dus zullen ze zich daardoor nog wel meer op elkaar aangewezen voelen.

Denken jullie dat hij nog terug naar onze vriendengroep zou komen als het uit zou gaan tussen die twee? Jullie kennen hem natuurlijk niet, maar misscihen toch...
Ze staan overigens nog wel bij ons in de pauze.

Nee, tim moet de ballen krijgen om het uit te maken en dan is het klaar, hij zit, voor zover ik kan overzien, zwaar onder de plak bij kim.

Au schreef:

Denken jullie eigenlijk dat zo'n relatie (Die van Kim en Tim) lang vol te houden is?
Ik kan het me namelijk heel moeilijk voorstellen, maar van de andere kant geloof ik ook wel dat het gedeeltelijk zo werkt van: Hoe meer kritiek er van buiten komt, hoe harder ze zich aan elkaar vast klampen.
Sowieso zijn de vriendschappen die ze over hebben vrij oppervlakkig, dus zullen ze zich daardoor nog wel meer op elkaar aangewezen voelen.

Denken jullie dat hij nog terug naar onze vriendengroep zou komen als het uit zou gaan tussen die twee? Jullie kennen hem natuurlijk niet, maar misscihen toch...
Ze staan overigens nog wel bij ons in de pauze.

Hm, ik kan me dat zelf nooit voorstellen, dat iemand zo'n relatie vol kan houden, maar ik zie het nog redelijk vaak gebeuren. Volgens mij klampen mensen zich dan zo aan elkaar vast dat ze hun leven gewoon niet meer zonder de ander kunnen zien, en vervolgens blijven ze met een relatie zitten die ze eigenlijk vooral ongelukkig maakt. En dat hebben ze zelf dan nauwelijks door, want ze zitten met een "Maar zonder hem/haar kan ik écht niet meer hoor!"-gevoel. Maar goed, aan de andere kant zijn jullie nog maar 16 en er gaan gewoon redelijk veel relaties van die leeftijd uit.

[Promillage]

Au schreef:

Denken jullie dat hij nog terug naar onze vriendengroep zou komen als het uit zou gaan tussen die twee? Jullie kennen hem natuurlijk niet, maar misscihen toch...
Ze staan overigens nog wel bij ons in de pauze.

Je denkt teveel, blijkbaar betekent hij gewoon meer voor jou dan jij voor hem. Kut maar zet je erover heen, niet alle vriendschappen duren eeuwig. De vraag is of je iemand terug wil die je blijkbaar zo makkelijk laat vallen als hem uit komt. Aan zulke mensen heb je toch niks.

[SiemdeCyper]

Het kan heel goed zijn dat die relatie niet lang stand meer gaat houden, want echt goed zit het echt niet tussen die twee. Er is dan inderdaad een grote kans dat Tim weer terug naar jullie groep wil komen en weer zichzelf wordt. Je kunt dan natuurlijk de overweging maken om hem met open armen te ontvangen en weer op oude voet met elkaar verder te gaan. Risico daarbij wel is dat het zo weer kan gebeuren, aangezien hij het ook zo makkelijk kon.

Je zou dan moeten kijken of je dat wil, hem zonder discussie of iets weer terug nemen en net doen alsof hij er een tijdje 'uit' is geweest. Ik denk niet dat je dat moet doen, ik denk dat je heel veel tegengas moet geven om hem te laten beseffen wat hij wel niet tegen je gedaan heeft. Vooral dat gemene arrogante lachje wat hij de laatste tegen jou heeft zou ik echt niet pikken. Dat gaat gewoon veel te ver.

Eerst blijkt duidelijk uit je verhaal dat hij gewoon vast zit in zo'n rotrelatie, maar nu is hij zelfs 'angstaanjagend veranderd' zoals jij het noemt. Dat moet je niet zomaar accepteren en je moet vooral bij jezelf blijven. Dit kost je waarschijnlijk alleen maar energie, gepieker en heel veel negativiteit. Daar zijn vriendschappen absoluut niet voor bedoeld. Het is heel moeilijk om los te komen uit een vriendschap die zo lang heeft geduurd en zo intens was, als ik het zo mag noemen.

Ik heb zelf (niet in deze mate) wel en vriendschap van mezelf langzaam zien vervagen. Ik was ziek en die ander heeft me eigenlijk langzaam vervangen voor andere mensen en begon behoorlijk arrogant tegen mij te doen. Ik heb me toen ook op alle mogelijke manieren aan die persoon vastgeklampt van nee het was zo geweldig en elke situatie waarin het wel goed loopt als een sprankje hoop zien. Dit heeft echt nergens toe geleid en het heeft mij in laten zien dat ik me nooit meer mee moet laten slepen door zoiets en moet gaan voor mensen die wel gezellig en leuk zijn.

Dit zal jij er waarschijnlijk uiteindelijk ook van leren.

btw. Ik zou je verhaal toch enigszins inkorten op sommige punten, het was nu wel extreem lang om te lezen. Maar dat is jouw beslissing

[Au]

Dat ik me afvraag of hij nog het lef zou hebben om terug naar ons te komen is niet omdat ik daar nog op wacht oid. Absoluut niet. Hetzelfde zal het sowieso nooit meer worden, en dat zal ik ook sowieso nooit meer willen.

Als het al uit zou gaan tussen die twee zou dat denk ik 99% zeker haar beslissing zijn. Tim is iemand die als hij eenmaal van iemand houdt, hij diegene ook echt niet meer zal 'wegsturen' wat diegene ook doet. Ik denk dat zij wel eens genoeg zou kunnen krijgen van zijn besluiteloosheid en altijd maar schikkende gedrag/houding, maar dat duurt dan vast nog erg lang.

Eigenlijk maakt dat me niet eens zoveel uit, of het aan blijft tussen die twee of dat het uitgaat. Goedkomen tussen mij en Tim doet het de eerst komende paar jaar toch niet meer, tenzij hij plotseling smekend terug zou komen en dat héél lang vol zou houden, maar dat doet hij toch niet.

Of ik ergens nog de hoop heb dat we na de middelbare school toch langzaam weer een vriendschap kunnen opbouwen weet ik eigenlijk niet. Dat heb ik heel lang gehad, maar dat voelt inmiddels anders. Wel altijd gedacht dat het een vriendschap voor het leven was, maar 'k dacht wel meer.

'n Vriendin zei gister nog: 'Als iemand me een half jaar terug had gezegd wat Tim nu gedaan heeft, had ik diegene uitgelachen.'

Het voelt trouwens echt dom hem Tim te noemen, zo heet hij niet, maar ja.

Een gedeelte van de keren dat hij niet is ingegaan op de kansen die ik hem nog gegeven heb, zijn denk ik te verklaren door zijn schaamte en schuldgevoel.
Hij is iemand die verdriet, boosheid, spijt en andere emoties naar binnen toe uitdrukt. 'n Andere jongen zou misschien met z'n vuist tegen de muur slaan, Tim eerder met z'n vuist tegen zijn eigen hoofd, figuurlijk dan.

Ik denk dat hij een aantal keer ook gedacht heeft: Ik ben haar (mij) niet waard, ik mag niet ingaan op haar 'kans' ik moet nu boeten en me eenzaam voelen.

Klinkt heel raar, dat weet ik ook wel, maar 'k denk wel te weten dat hij zo in elkaar zit.

Dat hij zo'n rare, zelfverzekerde en arrogante houding heeft sinds dat ik hem die brief heb geschreven is denk ik misschien een soort van zelfbescherming van hem. Hij had sowieso ook tegen een vriend van me gezegd: '<mijn naam> was ook bot tegen mij.' (Ik heb hem een aantal keer slappe klootzak genoemd, dat vond hij heel erg.)

Ik denk dat het hem eigenlijk heel erg pijn doet dat ik nog zo stom was om 'n brief te schrijven met dat 'k van 'm hou en nog altijd heel veel om 'm geef, dat hij daarom nu maar zo'n rare houding heeft aangenomen en zichzelf voorhoudt dat ik hem slappe klootzak heb genoemd.

Komt vast allemaal een beetje paranoïde over wat ik nu schrijf maar dat zijn zeg maar mijn gedachtengangen.

Op 't moment voel 'k me eigenlijk heel goed. Gaat goed met m'n vriendin, leuk weekend gehad met vrienden, heel lekker weer enzov. Ik denk ook eigenlijk dat dit hele topic echt heel erg opluchtend werkt.

Heel erg bedankt voor de reacties!

Het enige wat ik hierover te zeggen heb is dat ik hoop dat jij en de mensen om je heen snel volwassen, ouder en wijzer worden (positief bedoeld).

[Malossi]

It's just the Walk of Life!
Zoiets hoort erbij, levenskameraden die je laten zitten, jij leert weer andere mensen kennen, en zo gaat iedereen zijn eigen weg.
't Probleem is alleen dat jij er zo mee zit, omdat voor hem de koek op was zegmaar en voor jou niet.

[Changshan]

Over een paar maanden kun je weer tegen elkaar toegeven dat je allebei stomme dingen hebt gezegd/gedaan (natuurlijk vooral hij), maar nu lijkt dat erg lastig.

Ik zou het hele verhaal eigenlijk gewoon met rust laten nu en bezig gaan met je eigen leven. There's more things in life...

[Au]

Spectrum: Hoe bedoel je?

Malossi: Ja inderdaad hoe het leven gaat, maar toch verwacht je dat dan niet zo. Het was eigenlijk de eerste keer voor mij dat 'k zo'n belangrijke vriendschap had, en al helemaal de eerste keer dat iemand me zo teleurgesteld heeft, maar 'k overleef het inderdaad wel.

Changsan: Beetje makkelijk van je om dat te denken, het speelt immers al het hele jaar. Maar als je toch nog eens gelijk blijkt te krijgen laat ik 't wel weten.

Arenda: Heb je gelijk in, ben 'k ook mee bezig. Probeer gewoon niet te letten op het hele feit dat die twee bestaan.

Helaas wel erg lastig. Bij gym bijv. gilt hij de hele tijd zo blij, of ze gaan in neukstandjes op de grond liggen. Constant van die opvallerige dingen. Probeer 'k daar gewoon niet op te letten maar dan heb je weer van die mensen die me er op gaan wijzen, maar 'k zal hen wel gewoon zeggen dat dat niet hoeft dat 'k niet hoef te zien waar die twee mee bezig zijn.

'k Ga me er gewoon echt niet meer mee bezig proberen te houden.

[Fingon]

In neukstandjes op gym

Fingon schreef:

In neukstandjes op gym

Inderdaad..

Anyways, kim beplakt tim, tim laat zich beplakken, en jij pikt zijn beplakte gedrag. Mee stoppen dus. Ik zou ook best jaloers worden als mijn vriend zo klef zou doen, maar ik zou hem niet op die manier een vriendschap laten afsluiten.

Zelfs heb ik ook meegemaakt hoe het is om in Tim's positie te zitten, alleen een ietwat naardere variant. Mn beste vriendin was verliefd op me, ik ging met haar + mijn vriend (toen nog niet) naar de bios, hij zoende me, en sindsdien is ze boos. Dat is nu 16 maanden geleden -_-
Maar dat is gewoon zuur van haar kant en lijkt hier eigenlijk niet eens zoveel op.

[Henkje]

Verhaal klinkt wel bekend. Een jongen die ik ken vanaf zn 4e en waar ik vooral de afgelopen 5-6 jaren goed bevriend mee ben geraakt, heeft ook een vriendin gekregen. Hij liep mij altijd uit te bokken wanneer ik alleen mn vriend aanraakte dat we zo ontzettend klef waren. Hij is na drie weken naar een andere stad verhuisd om met haar te gaan samenwonen. Sindsdien lijkt het of hij zijn verleden wil vergeten. Hij heeft zijn grote hobbies (voetbal en zijn band) afgezegd en niemand van zijn vrienden hoort meer wat van hem. Ik heb ze nog wel een paar keer gezien, maar ze hadden er net zo goed niet kunnen zijn. Alleen met elkaar bezig, lekker hypocriet dus.
Jammer.

[Kitten]

Ik krijg heel erg vervelende herkenning hierbij. Ik zou het een beetje omschrijven als 'claimen' ('hij is van mij en niemand anders'). En dat gaat bijna nooit goed, want hoe llief je ook iemand vind, je kan niet 24/7 bij maar 1 persoon zijn.

[P.:NTIL]

Au schreef:

Bij gym bijv. gilt hij de hele tijd zo blij, of ze gaan in neukstandjes op de grond liggen. Constant van die opvallerige dingen.

Hij is onzeker en/of aandachtsgeil. Beter kwijt dan rijk dus. Laat hem lekker in zijn sop gaarkoken, je kan verder weinig aan de situatie doen.

[Au]

@Starsailorr: Nah, ik en Tim zijn per direct opgehouden met al het kleffe vanaf het moment dat zij elkaar leuk vonden, dus daar viel weinig jaloers over te zijn voor Kim. Wat 'k me wel voor kan stellen is dat ik me in Kim's positie ook wel enigsinds onzeker zou voelen over haar band met Tim, in vergelijking met die van mij en Tim. (In het 'verleden' tenminste).

Maar wat je al zegt: Dat mag nooit een reden zijn om van hem te verlanger dat hij mij zo laat stikken. Waar hij overigens zelf natuurlijk de grootste verantwoordelijkheid voor draagt.

Die situatie van jou, die je beschrijft, lijkt me ook ontzettend lastig. Opzich begrijpelijk van die vriendin van je dat ze het echt niet leuk vond, en misschien ook niet zo sociaal van jouw vriend om je te zoenen waar zij in haar eentje bij zit, los van het feit of zij verder ook nog wat voor jou voelde of niet. Maar 16 maanden is wel heeeeel erg lang, en ze had 't ook wel 'n beetje kunnen verwachten aangezien ze met 'n koppeltje naar de bios ging.

Komt dat nog goed denk je? Doen jullie wel normaal tegen elkaar opzich?

@Henkje: Ja gelukkig is Tim niet hypocriet, moet wel extra frustrerend voor jou geweest zijn, de hypocrisie van die jongen. Sowieso lijkt het me helemaal ongelooflijk voor jou dat hij na 3 weken naar 'n andere stad verhuisde voor haar. Ik heb (had vooral, want probeer 't nu echt van me af te zetten) met Tim heel erg zoiets van: Hoe kan hij dat nu zomaar doen? En 'n soort van gevoel alsof je met je vingertje omhoog staat, mond open van; 'Hey wacht, dat kan niet zomaar!' maar dat 't blijkbaar toch zomaar wel kan.

Wat je zegt over die hobby's opgeven. Tim heeft ook zijn band opgegeven, band waarin ik drum. Kim haatte 't ook als wij repeteerden, dus daar is hij ook maar mee gestopt. Op 'n heel lullige manier voor onze gitarist en zanger ook.

@Kitten' 85: Meestal zal het niet goed gaan idd, en gezond vind ik 't absoluut niet. Maar ik denk wel dat het goed kán gaan. In dit geval kan dat zeker denk ik. Tim met z'n volgende, besluitloze..... slappe karakter, en zij met haar ijzeren wil en gespreide beentjes (oké die was laag, maar goed. ^^)

[Surenas]

@Au: wanneer komt de film uit?

[Au]

Surenas schreef:

@Au: wanneer komt de film uit?

Hihi, wat 'n grappig grapje.

Wil trouwens wel serieus naar de film&televisie academie over 'n paar jaar, maar goed.

Au schreef:

Spectrum: Hoe bedoel je?

Dan maak je je er veel minder druk om.

[***ailá***]

ik snap je vriendin wel hoor. Als iemand mijn vriend als een hond behandelt dan ga ik ook door het lint. En ja, ook tegen hem als hij dat pikt. Dat heet liefde Laat die Tim. Doe gewoon alsof hij je niet interesseert, ookal huil je in je eentje. Zijn verbaasde kop en de pijn die erbij gepaard gaat als hij een koekje van eigen deeg krijgt is de zoetste wraak

[Au]

@Ailá, vond het opzich ook wel lief hoe druk m'n vriendin zich er om maakte, alleen toen ze begon over het uitmaken vond ik het niet lief meer.

't In m'n eentje huilen is inmiddels wel voorbij gelukkig, alleen af en toe nog dromen maar dat is ook al minder.

'k Hoop natuurlijk wel dat hij nog een koekje van eigen deeg krijgt, maar ik weet het niet. Hij zoekt ineens contact met mensen uit de klas waar hij eerst niks mee had, misschien vullen die mensen voor hem alle leegte wel op.

Vandaag kwam 'k in de pauze aanlopen bij ons groepje, ga bij wat vriendinnen op de vensterbank zitten. Staat Tim voor m'n neus 'n jongen te vragen of hij bij zijn band wil om te drummen.

Ik, Tim, Kees en piet hadden 'n band. (Ik deed de drums) Toen is Tim daar uitgestapt, maar heeft hij Kees wel meegevraagd! En nu is hij dus 'n nieuwe formatie in elkaar aan 't zettend. Nou werd hij kei hard afgewezen door die drummer, dus dat was wel fijn , maar toch voelde ik me wel gekwetst.

Hij heeft zeg maar gewoon mij en Piet gedumpt, enkel en alleen om mij (en Piet dus) te ontlopen. bluh

Voelde me daar toch wel weer ff kut over maar is morgen wel weer over.

[strontkind]

herkenbaar.
ik kan heel kort reageren, het is misschien keihard maar wel de waarheid.
laat het een les wezen. vertrouw NIEMAND.
je kunt het beste op een oppervlakkige manier met mensen omgaan.
lol trappen, gaan stappen, discussieren of bij elkaar over de vloer komen, maar hou iedereen emotioneel op afstand. zal je een hoop pijn besparen.

ik ben in een jaar tijd 5 zogenaamde "goeie vrienden" kwijtgeraakt.
HET HELE FENOMEEN VRIENDSCHAP IS ZO NEP ALS HET MAAR KAN.

gelukkig ben ik daar nu achter, ik heb zat mensen waar ik mee omga hoor.
met sommigen ga ik stappen, bij sommigen doe ik af en toe een bakkie. en ik sport regelmatig en aldaar kom ik ook genoeg mensen tegen. ben absoluut niet eenzaam.
maar dikke vriendschappen, dat is fucking bullshit.
dat heb je in ieder geval geleerd, moet je maar denken.
en ja, dat doet verdomde pijn, het moment dat je daar achter komt.
geloof ik graag.
hopelijk trap je er de volgende keer niet meer in! sterkte heej.

[Changshan]

^ Wat een bullshit; dat is echt geen algemeen geldende regel.

[Au]

@poepkind: Ben ik niet met je eens. Ik zou het sowieso niet kunnen enkel en alleen oppervlakkige vriendschappen te hebben. Als jij het wel echt kan is dat voor jou misschien handig.

Wat jij zegt, 5 vriendschappen die niks bleken, zeg maar: Ik geloof dat er mensen zijn die kampioen zijn in het uitzoeken van waardeloze vrienden, ben jij daar misschien niet een van?

Kun jij dat echt, zo oppervlakkig met mensne omgaan?

Voor mij is Tim de eerste die me écht laat vallen.

[***ailá***]

Ik denk dat het wat tijd nodig heeft. Het is wel makkelijk om te zeggen van: laat hem toch lekker. Dat weet je zelf ook al. Het ook doen zonder kapot te gaan is een 2e verhaal. Daar moet tijd voor overheen gaan. Ik merk aan je posts dat je er nog heel veel mee bezig bent. Wat ook logisch is. Je bent gekwetst als hij met een stel anderen een band wil opzetten en jou uitdrukkelijk negeert. Maar je hebt nog meer vrienden toch? De beste therapie is nog altijd om als je je rot voelt, wat leuks te doen met hun. Of bel je vriendin op en pak een avondje bios.

@Au,
Toen hij alleen al zijn arm om me heen sloeg werd ze behoorlijk pissig. Zelfs na 16 maanden is het contact niet wat het geweest was. Zag haar vroeger bijna elke 2 weken wel 'n keer (flinke afstand), en nu ruim 6 maanden niet. Ik zoek veel contact, maar zolang ik met mijn vriend samen ben, schijnt ze dat niet te willen. 't is heel pijnlijk om zo'n goede vriendin kwijt te raken, maar uiteindelijk wen je er aan en vullen andere mensen haar "ruimte" op. Klinkt lullig, maar zo gaat 't.

[SiemdeCyper]

@strontkind: ik heb ook vrienden verloren om hele stomme redenen en dat schaadt je zelf vertrouwen. Maar mensen die emotioneel onbereikbaar zijn en zich ontastbaar gedragen zijn ook een stuk minder leuk om mee om te gaan. Je zal ook een hoop vreugde missen als je je zo opstelt. Mensen blijken soms anders te zijn dan je denkt. Maar ik ben er van overtuigd dat het (bijna) nooit van één kant mis kan gaan. Je moet er altijd je aandeel in hebben. Maar dan moet je echt heel eerlijk en open naar jezelf durven kijken. Ik hoop dat je het vertrouwen nog eens terugwint. Er is sowieso altijd onderscheid tussen vrienden voor langer termijn en vrienden die je nodig hebt in een bepaald verband. Ook al lijken die elkaar soms wat te overlappen.

[Au]

@Starsailorr: Ja begrijp dat het voor jou ook een beetje ophoudt als je zo lang blijft proberen maar zij uiteindelijk toch geen contact wil zolang jouw relatie duurt. Ook wat je zegt over dat de leegte die een vriendschap achterlaat, op een gegeven moment toch min of meer gevuld wordt begrijp ik wel.

De leegte die Tim achterlaat wordt niet echt gevuld, dat was denk ik toch een eenmalig iets, en misschien zou ik het überhaupt ook wel niet meer willen dat iemand zo'n groot deel van alles voor mij is. Is namelijk toch wel 'n erg grote klap als dat dan uiteindelijk wegvalt, wil zo afhankelijk niet zijn.




Maar ja verder nu al weer paar dagen vakantie. Denk er heel af en toe, hooguit 3x per dag nog even aan. Maar eigenlijk vooral op momenten dat ik foto's zie, of dat iemand anders over 'm praat.

Een andere vriend van mij en Tim praat wel veel over Tim. Laat ik 'm maar ff Pim noemen...
Mja, Pim heeft heel moeilijke tijd achter de rug, z'n broer heeft 'n half jaar lang in coma gelegen na 'n ongeluk, en is uiteindelijk overleden. Op de crematie van die broer ben ik samen met twee van Pim's andere vrienden geweest, en Tim zou ook komen maar die liet op 't laatste moment afweten, was echt heel erg lullig.

Nu hadden Pim en Tim laatst nogal 'n discussie over 'n werkstuk dat ze moesten inleveren, waar Pim alles aan had moeten doen. Werd Tim op een gegeven moment zo boos dat hij zei: Pim, serieus, val dood.

Pim heeft 't sinds 'n jaar al bijna over niet anders dan zelfmoord, en sinds 'n paar maanden dan ook of hij eventueel weer bij z'n broer zou komen en dat soort dingen. En Tim weet dat echt heel erg goed, dus ik snap echt niet dat hij zoiets tegen Pim heeft gezegd.

Klinkt 'n beetje zeikerig zo misschien, maar voor Pim kwam 't kei hard aan.

[Nienna*]

Wat wil je nou met je laatste post zeggen?

Probeer Tim te laten, het is duidelijk dat hij andere belangen en andere prioriteiten heeft. Probeer Pim te steunen, maar laat het niet ten koste van jezelf gaan. Waarschijnlijk was Tim gewoon boos, dan nog moet je niet zo'n dingen zeggen, maar dat gebeurt nu eenmaal als je boos bent. En dan nog is het iets tussen Tim en Pim. Naast dat er klootzakken op de wereld bestaan, zijn jullie allemaal nog jong.

Probeer dus deze problemen niet jouw problemen te laten worden.
Tim heeft er voor gekozen niet meer met jou om te gaan. Punt, zo is het en niet anders. Daar moet je mee leren leven en dat doe je door dingen met andere mensen te gaan doen, lekker met je vriendin te zijn en jezelf niet mee te laten sleuren in gedachten over Tim.

[Au]

Begrijp jouw reactie wel, maar 't is niet helemaal nodig zo. Natuurlijk laat ik Pim's probleem mijn probleem niet worden. Elke keer als Tim zoiets raars doet wordt het voor mij min of meer juist makkelijker om me er inderdaad helemaal bij neer te leggen dat 't is zoals 't is.

Hetgeen dat me nu nog 't meest bezig houdt is hoe iemand zo totaal kan veranderen. En ik vraag me ook wel af hoe hij zich er nu écht onder voelt, hoe hij zich voelt ten opzichte van Kim. Maar dan nog denk 'k daar amper aan, heb weinig reden om er nog aan te denken en meestal ook geen aanleiding, zeker nu het vakantie is en 'k ze dus niet zie.

[groovy]

Die Tim is volgens mij niet echt gelukkig in zijn relatie, maar wordt zo geclaimd dat hij nog te bang is om voor zichzelf te kiezen. Zijn hele wereld draait om haar. Dat wordt nog wat als ze dadelijk uit elkaar gaan, want dat zie ik wel gebeuren. Ik zou hem nu keihard negeren. Dan ziet hij ook dat voor jou de koek op is en beseft hij misschien een beetje wat hij aangericht heeft.

Heel veel sterkte, en echt keur hem geen blik meer waardig maar richt je op de positieve dingen .

[Nienna*]

Wat groovy zegt, ik denk inderdaad dat hij zich niet al te fijn zal voelen, maar misschien verblind is door liefde of gewoonte of zo. Hij komt er vanzelf wel achter en dan zal hij spijt hebben van sommige keuzes. En misschien heeft hij geen spijt, dan is het gewoon een sukkel met oogkleppen op. .
Wat groovy zegt, bedoelde ik eigenlijk ook, maar ik zei het misschien een beetje bot.

[Au]

Beadnkt voor jullie reacties.

Mja het is wel moeilijk om hem echt geen blik meer waardig te keuren, wie (hoe) hij nu is ken ik helemaal niet zeg maar, moet toch steeds denken aan wie hij is geweest.

Moet ook soms wel denken aan z'n moeder en tante eerlijk gezegd. Was daar toch wekelijks thuis, die moeder noemde me steeds vaker kind aan huis en zo. Ik mis dat 'k me daar toch altijd wel fijn voelde, en we 't gewoon ook daar thuis altijd leuk hadden samen.

Ik weet wel dat z'n moeder woedend op 'm is omdat hij sinds Kim z'n school ontzettend aan 't verpesten is, maar of ze ook ooit naar mij vraagt weet 'k eigenlijk niet.

Ze heeft me in 't begin nog 'n aantal keer gesmst wanneer 'k weer 's kwam. Had toen 'n beetje de neiging te zeggen dat dat zo goed als niet mag van Kim, maar dat kon 'k niet maken vind'k dus heb maar gezegd: 'Weet niet wanneer ik weer eens kom, het is allemaal een beetje lastig met Kim en zo. Maar 'k hoop snel weer 's.'

Weet nu 't vakantie is sowieso niks van Kim en Tim, misschien is 't al wel uit. Misschien ook wel dikker aan dan ooit. Zie 'k na de vakantie wel.

[Au]

Nou, de vakantie is weer voorbij dus 'k heb Tim de afgelopen dagen weer gezien.

En eigenlijk voel ik me opnieuw verdrietig, boos, teleurgesteld etc. Net voor de vakantie had ik er minder moeite mee dan nu.

Tim doet weer normaal tegen een andere vriendin van ons. Die is hij op 'n gegeven moment ook van 't een op 't andere moment gaan negerne, heeft 'n aantal maanden geduurd. En nu doet hij ineens weer normaal tegen haar, zij voelt zich daar rot over want ze vind 't niet kloppen.

Maar ze weet niet goed hoe ze 'm moet zeggen dat hij niet moet denken dat 't zomaar weer goed is, ikweet wel hoe ze dat kan zeggen maar denk dat ze dat zelf moet beslissen of ze dat uberhaupt wel wil zeggen.

Hoewel ik 't wel een beetje beangstigend vind. Tim doet ook weer wat normaler tegen Pim.

Ik ben bang dat 'iedereen' Tim als hij terugkomt meteen weer vergeeft en doet alsof er niks aan de hand is. En dat ik dan over blijf zeg maar.

Ik weet niet zo goed wat ik met m'n gevoel van nu moet. Al twee dagen voel ik me er alweer best rot over, maar dat is dan in periodes op 'n dag zeg maar. Nu is 't eigenlijk zo'n beetje de hele dag door, ook nu 'k al 'n paar uur thuis ben en hem al uren niet meer heb gezien.

Ik heb weer heel erg zo'n gevoel van 'Hoe kan hij me zo laten vallen, ons zo laten vallen, voor één meisje'.

't Punt dat m'n vrienden niet zo'n zin meer hebben om er over te praten is inmiddels wel bereikt.
Wat ze wel heel erg doen, en ook anderen van school is een beetje klierderig zijn naar Kim en Tim toe.
Ik kan niet ontkennen dat 'k soms wel moet lachen om de dingen die ze over Kim en Tim zeggen, maar het draagt voor mij verder niks bij, en 't lijkt me eigenlijk beter dat soort dingen achter wegen te laten. Ik ben bang dat Tim mij er op aankijkt.

Ik zou graag met 'm willen pratne, met Tim. Maar ik weet dat het heel waarschijnlijk toch geen zin heeft. Want onbewust weet ik dat 't enige doel wat ik wil bereiken met praten tegen Tim is dat dingen weer veel beter worden tussen ons, en ik denk dat ik dat eigenlijk wel kan vergeten.

'k Zou 'm ook graag vertellen hoe erg ik er nog mee zit, nog steeds. Ook nog wel willen vragen hoe hij zichzelf zo ver krijgt om ons zo te latne zakken.

Vinden jullie dat ik dat zou kunnen doen, wat tegen 'm zeggen, al is 't maar één zinnetje. Of vinden jullie dat ik 't echt moet laten rusten tenzij hij naar mij toe komt?

[Volk]

Als die vrienden van jou tim 'lastig vallen' zegmaar, vanwege jou dan zou ik ze zeker verzoeken ermee te stoppen. Het zet jou in een negatief daglicht en je schiet er inderdaad helemaal niks mee op. Het zal waarschijnlijk meer negatieve dingen meebrengen dan positieve.

Als je het hem echt heel graag wil vertellen dan denk ik dat je hem het beste een brief kan schrijven. Dan weet je in ieder geval zeker dat hij je laat uitspreken en je niet onderbreekt. Ook kun je dan goed nadenken over hoe je het wil zeggen en flap je er niet iets uit wat je niet wou zeggen.

Of je het moet doen of niet ligt aan jou. Ik denk niet dat wij genoeg van de situatie weten om erover te kunnen oordelen. Ook weten wij niet hoe jullie relatie was en is. Je hebt ons er wel over verteld maar feit blijft dat wij eigenlijk helemaal niks weten. Het is aan jou om de overweging te maken of je hem dat wil vertellen of niet. En ook waarom je het hem wil vertellen en wat je ermee wil bereiken.

Als je het hem vertelt en hij behandelt je alsnog onheus raad ik je aan om geen contact meer te zoeken. Behandel hem normaal zoals je iemand behandelt die je niet kent. Dus ga niet negetief doen naar hem toe ofzo. Blijf neutraal en zoek hem niet meer op. Blijkbaar heeft het geen zin meer.

Sterkte

[Nienna*]

Joh ik zou het eerlijk gezegd niet tegen hem zeggen. Grote kans dat hij alleen maar lullig reageert, jou belachelijk maakt en jij je nog rotter voelt.

Hoe je het verder oplost is natuurlijk jouw zaak. Persoonlijk zou ik er verder geen aandacht meer aan besteden, zeker niet gezien zijn reactie op jouw brief destijds.
Besef je goed dat mensen die tot dit soort dingen in staat zijn en dat ook gewoon doen, hiermee niet magischerwijs zullen stoppen, mocht het uitgaan. Natuurlijk komt hij dan terug en zal hij zeggen hoeveel het hem spijt en wellicht betering aanbieden voor een volgende keer, die dan op hetzelfde uitloopt.
Geeft niet, maar besteedt verder niet al teveel energie aan mensen die dat soort dingen doen en vertrouw op je vrienden, zij zien dat heus ook wel.
Mijn advies: sluit het voor jezelf af. Schrijf bijvoorbeeld een aantal dagen achtereen tot in het detail op wat hij heeft betekent voor jou en waarom dit jou zoveel pijn doet. Je zult zien dat je je eerst wat minder zult voelen maar na een tijd beter en zeker op de langere termijn.
Sterkte ermee.

[Dvine]

Als een zogenaamde vriend dit mij zou flikken dan zou ik heel erg boos worden. Op hem.

Doe maar eens een keertje goed boos tegen hem. Lucht vast op.

Dvine schreef:

Als een zogenaamde vriend dit mij zou flikken dan zou ik heel erg boos worden. Op hem.

Doe maar eens een keertje goed boos tegen hem. Lucht vast op.

Dat zou ik ook doen. Hállo, zijn gedrag slaat echt nergens op hoor!!