artikelen

[Mankoe]

ik moet voor nederlands een artikelenmap maken en nu ben ik nog naar een paar artikelen op zoek. ik dacht misschien kunnen jullie mij hierbij helpen. . als je dan toch wat over hebt voor een arme scholier, ik zoek artikelen van minimaal 1300 woorden over pesten o.i.d.
ik hoop dat julie mij hier een beetje bij kunenn helpen want ik ben zo langzamerhand al helemaal gek aan thet worden
bij voorbaat dank
mankoe

[Neiu]

Hier heb je een paar die ik van de krantenbank heb geplukt. Sorry voor de lange post, maar linken kan niet, daarvoor moet je ingelogd zijn bij lexisnexis.

© 2005 Het Parool
Het Parool

December 24, 2005

SECTION: Buitenland; Pg. 14

LENGTH: 1330 words

HEADLINE: 'Ik was acht toen ze me Duitse hoer noemden' ; Noorse kinderen moesten hun eigen kots eten

BYLINE: EXTERN

BODY:
Ze zijn de afgelopen zestig jaar mishandeld, misbruikt, bespuugd en uitgescholden, omdat hun vader Duitser was. Nu hopen de Noorse 'Lebensborn-kinderen' dat het Europese Hof voor de mensenrechten in Straatsburg de Noorse overheid dwingt schadevergoeding te betalen.

Van onze correspondent Windy Kester

'Ik ben Gerd Fleischer, geboren met Lebensborn-nummer 2620 in Noord-Noorwegen in 1942. Mijn vader was een Duitse soldaat en daarom bestaat er anderhalve kilo dossier over mij.'

Fleischer is een van de ongeveer tienduizend kinderen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn geboren uit een Noorse moeder en een Duitse vader.

Het gebeurde bewust, in het kader van het Duitse Lebensborn-project. Dat was het troetelkind van SS-leider Heinrich Himmler. Een uitgekiende bevolkingspolitiek moest er voor zorgen dat er zo veel mogelijk echte Germaanse kinderen (blond, blauwe ogen) werden geboren. De nazi's openden her en der in Europa Lebensborn-huizen waar de bezetters met speciaal geselecteerde vrouwen in contact kwamen. Die werden er, eenmaal zwanger of reeds bevallen, opgevangen en geschoold in de nationaal-socialistische 'waarden'.

In Noorwegen zagen de Duitsers bij de bezetting in april 1940 al snel dat het land werd bevolkt door mensen die rechtstreeks van een nazi-propagandaposter leken geplukt: blond haar en blauwe ogen in overvloed. De perfecte plek om 'raszuivere' kinderen te produceren. Soldaten werden daarom, met succes, aangemoedigd contact te leggen met Noorse vrouwen. De bezetters openden een tiental huizen waar in de loop der jaren duizenden kinderen hebben verbleven.

Paul Hansen heeft nog een foto van zichzelf in het Kinderheim Godthaab, vlakbij Oslo. "Ik ben nummer 1077. Mijn vader was een soldaat van de Luftwaffe. Mijn moeder liet mij op tweejarige leeftijd achter in dit Lebensborn-huis. Na de oorlog wilde niemand mij hebben. Ik werd naar een instituut voor zwakbegaafden gestuurd. Daar heb ik vijftien jaar gewoond."

Hansen (63) en Fleischer (63) zijn twee leden van het Krigsbarnforbundet Lebensborn, de Noorse vereniging van Lebensborn-kinderen. De leden vinden steun bij lotgenoten en procederen als groep ook al jaren tegen de Noorse staat.

Fleischer: "Het is tijd voor erkenning, eerherstel, excuses en schadevergoeding." Het hooggerechtshof wees hun eis af, omdat de zaak verjaard zou zijn. Daarom hebben de betrokkenen zich tot het Europese Hof voor de rechten van de mens in Straatsburg gewend.

Hoewel ook in de rest van Europa nog tienduizenden van hun lotgenoten in leven zijn, is de situatie in Noorwegen speciaal. Fleischer: "In veel landen werd na de oorlog overgegaan tot de orde van de dag. De kinderen met een Duitse vader werden opgenomen in de samenleving. In Noorwegen zijn we structureel door de staat tekort gedaan, en dat kunnen we met bewijzen onderbouwen."

Het begon ermee dat de Noorse regering de kinderen en hun moeders meteen na de bevrijding in 1945 naar Duitsland probeerde te laten verhuizen. Het Rode Kruis stak er een stokje voor, omdat Duitsland in puin lag.

Vervolgens is een deel van de kinderen in Zweden ter adoptie aangeboden. Onder het motto: hoe verder weg, hoe beter, werd over de rest met Australie onderhandeld, maar dit land trok zich terug.

Veel vrouwen die met een Duitser hadden geslapen, kregen officieel het stempel zwakbegaafd. Hun kinderen waren dragers van slechte genen, met een reeel gevaar landverrader of crimineel te worden. "De Noren namen de rassentheorie direct over van de nazi's," reageert Fleischer kwaad. Volgens haar werden hierdoor de deuren opengezet voor alledaags racisme. "Ik was acht toen ze me voor het eerst Duitse hoer noemden. De mensen in het dorp en op school wisten dat ik nauwelijks te eten had, maar niemand stak een poot uit."

Haar moeder hertrouwde met een Noor, een voormalige verzetsman die haar mishandelde. Op haar veertiende ging Fleischer zonder een cent te makken op kamers. Op haar achttiende verliet ze Noorwegen, en keerde pas eind jaren zeventig terug naar het land van haar verpeste jeugd. Toch meent de nu 63-jarige vrouw dat ze geluk heeft gehad. "Ik woonde in elk geval niet in een tehuis."

De laatste jaren is in Noorwegen een beerput opengegaan over de misstanden in de kindertehuizen in de jaren vijftig, zestig en zeventig. Een onlangs gepubliceerd rapport van een onafhankelijke onderzoekscommissie spreekt van structurele, fysieke, psychische en seksuele mishandeling in gemeentelijke instituten. Kinderen moesten onder meer hun eigen kots eten, werden opgesloten of aan

een halsband gehouden en gebruikt voor allerlei experimenten.

Paul Hansen heeft de eerste 21 jaar van zijn leven in verscheidene instellingen gewoond. "Ik ben niet geslagen. Het was voornamelijk een liefdeloze behandeling." Bovendien is hij vanwege het predikaat zwakzinnig maar vier jaar naar school geweest. "Ik lees, schrijf en reken nog steeds niet vlot." Na jaren in een metaalfabriek te hebben gewerkt, is hij nu actief als schoonmaker.

Fleischers leven verliep totaal anders. Ze heeft gereisd, in het buitenland gewoond, gestudeerd en leidt nu een niet-gouvernementele organisatie. Toch wordt ze nog steeds kwaad als ze het over de maatregelen heeft die werden genomen om het leven van de door Duitsers verwekte kinderen zo lastig mogelijk te maken. "De overheid voerde regels in, waardoor wij niet onder de Kinderwet van 1915 vielen en onze moeders bijvoorbeeld geen kinderbijslag ontvingen. We groeiden niet alleen op met een stigma, maar ook in armoede," zegt Fleischer.

Alimentatie kreeg haar moeder ook niet, omdat haar vader volgens de Noorse autoriteiten onvindbaar was. "We kregen altijd te horen uit Oslo: 'Hij is dood of naar de DDR verhuisd, dus kunnen we niets doen'. In 1961 ben ik zelf naar Duitsland gegaan. Ik had mijn vader binnen drie maanden gevonden, in het Ruhrgebied."

Pas in de jaren negentig, vijftig jaar na de oorlog, kwamen de inmiddels volwassen kinderen voorzichtig uit de kast en bespraken hun problemen. Fleischer denkt dat het zo lang heeft geduurd, omdat de schaamte heel diep zit. "De meesten van ons hebben hun identiteit en herkomst altijd ontkend."

De Lebensborn-kinderen roepen nog steeds heftige reacties op. Afgelopen zomer liet Fleischer zich interviewen door een vrouwenblad. De weken daarna kwamen er stapels brieven binnen van oudere Noren die vonden dat het maar eens afgelopen moest zijn met het geklaag van 'die Duitsers'.

Ondertussen komt nu eindelijk wel een beetje erkenning uit de hoek van de politiek. Oud-premier Kjell Magne Bondevik bood in zijn nieuwjaarstoespraak in 2000 namens de staat zijn excuses aan voor het geleden leed. Na eindeloos debatteren besloot de minister van Justitie dat diegenen die konden aantonen vroeger gepest te zijn, in aanmerking komen voor een eenmalig bedrag van 3200 euro.

Provocerend, meent Fleischer. "Een maandsalaris voor iets dat toch iets ernstiger is dan pesten. De meesten van ons leven met een gebogen hoofd!" Om na zestig jaar het hoofd op te kunnen heffen, is nu alle hoop gevestigd op het hof in Straatsburg.

De vereniging denkt momenteel sterker te staan dan in de processen voor Noorse rechtbanken. De laatste jaren is veel onderzoek gedaan. Recent zijn vier boeken verschenen van verschillende historici, sociologen en psychologen, die de verhalen van de Lebensborn-kinderen documenteren. Het Noorse Bureau voor de Statistiek heeft aangetoond dat de oorlogskinderen een slechtere gezondheid hebben, vaker zelfmoord plegen, sneller alcoholist worden en sowieso eerder dood gaan dan de rest van de bevolking.

Toch zegt Hansen dat hij niet verbitterd is. Wel verontwaardigd: "Het is zo oneerlijk. Niemand kan er toch iets aan doen wie zijn ouders waren?"

Paul Hansen in de armen van een verpleegster voor een Noors Lebensborn-huis. foto GPD

Paul Hansen kreeg het predikaat 'zwakzinnig', omdat zijn vader Duits was. Hij is maar vier jaar naar school geweest. foto Windy Kester

LANGUAGE: DUTCH

LOAD-DATE: December 27, 2005


© 2005 Het Parool
Het Parool

October 27, 2005

SECTION: Binnenland; Pg. 9

LENGTH: 948 words

HEADLINE: hoe werkt de test? ; 'ik vind het stom dat je geen reden kunt opgeven'

BYLINE: EXTERN

BODY:
rina bartels en rudi buis

* De pesttest is gemaakt voor leerlingen in groep zes, zeven en acht van het basis- en klas een, twee en drie van het voortgezet onderwijs. De leerling bepaalt eerst met meerkeuzevragen of hij of zij een pester, gepeste of toekijker is. Elke groep krijgt vervolgens vragen die bij de eigen situatie aansluiten.

* De leerling kan met een schuifbalk de mate van pesterijen aangeven, van nooit tot dagelijks. Hoe vaak worden er klasgenoten met een vervelende bijnaam aangesproken? Mag je altijd meedoen met spelletjes? Wordt er weleens iemand geduwd? Pest je alleen als de leerkracht er niet bij is?

* Speciale aandacht is er voor het gebruik van internet, e-mail en sms-berichten - het digitale pesten. De leerlingen moeten ook aangeven wat ze van de begeleiding van hun school vinden.

* De anonieme resultaten worden bekeken door de leerkracht en moeten de aanleiding vormen voor een discussie in de klas. De school kan aan de hand van de test een pestbeleid ontwikkelen. Door na een tijdje de test nogmaals uit te voeren, kan worden nagegaan worden of er iets veranderd is.

Tienduizenden leerlingen vertrekken dagelijks met knikkende knieen naar school uit angst voor pestende medeleerlingen. De nieuwe 'pesttest' moet inzichtelijk maken hoe vaak op scholen wordt getreiterd.

'Pesttest' helpt weinig

Michelle (14) pest zelf bijna nooit. Soms probeert ze iemand die gepest wordt te helpen door het aan haar leraar te vertellen. Maar vrienden worden met het slachtoffer? Nee, dat zal ze niet zo snel doen. Samen met haar klasgenoten van het Oranje Nassau College in Zoetermeer zit de vmbo-leerlinge in het computerlokaal om de vernieuwde pesttest in te vullen.

Als alle leerlingen de meerkeuzevragen netjes beantwoorden, rolt er een rij grafieken uit de computer. De schoolleiding kan vervolgens zien of er op pleinen en in lokalen veel wordt getreiterd. Michelle is ontevreden. "Ik moet hier invullen waarom ik meedoe met pesten. Maar ik ben het niet eens met de redenen die je kunt aanklikken. Ik vind het stom dat je zelf geen reden kunt opgeven, want zo ben je eigenlijk niet eerlijk."

Haar klasgenoot Bernadette (15) is al klaar. "Ik denk eigenlijk niet dat dit veel nut heeft. Als je door andere kinderen gepest wordt, stopt dat echt niet als je deze vragen beantwoordt."

Leraren betitelen pesten al jaren als een probleem. Een op de vier basisschoolleerlingen en een op de twaalf middelbare scholieren is geregeld de dupe van pestgedrag. Dat is reden om alarm te slaan, want jonge slachtoffers van pesterijen hebben daar later als volwassene nog last van. Uit ander onderzoek blijkt dat pesters zelf een verhoogd risico lopen om op het criminele pad te geraken.

Minister Maria van der Hoeven van Onderwijs ziet de pesttest als het middel om schelden, schoppen en slaan op scholen tegen te gaan. Via de test laten pesters, slachtoffers en klasgenoten die het pesten moeten aanzien anoniem weten of en op welke wijze leerlingen gebukt gaan onder treiterijen. De school kan vervolgens de informatie gebruiken om het treiteren aan te pakken.

De pesttest bestaat al tien jaar, maar volstaat niet meer. Scholieren wachten minder vaak een klasgenootje op bij het fietsenhok, maar gebruiken mobieltjes en chatprogramma's als msn om digitaal te treiteren. De nieuwe test, gisteren door Van der Hoeven in Zoetermeer gepresenteerd, gaat onder meer in op het digitale pesten.

"De test is vooral bedoeld als aanleiding voor een discussie in de klas," zegt Jeroen van Til van de Vereniging Openbaar Onderwijs. Dat is op zich mooi. Maar gepeste kinderen krijgen niet de kans om hun vijanden aan de schandpaal te nagelen. Mogen ze eindelijk eens anoniem hun beklag doen, krijgen ze alleen een rijtje meerkeuzevragen. Van Til: "Maar als we hadden gekozen voor open vragen, zouden de resultaten niet meetbaar zijn."

Een gedeelte van de test gaat over het antipestbeleid van de school. De veertienjarige Michelle vult in dat er wel afspraken op school zijn gemaakt, maar dat deze niet werken. De leerkracht spreekt de pesters wel aan, maar kan er niet voor zorgen dat de pesterijen stoppen. Bij de vraag waarom iemand gepest wordt, zijn meerdere antwoorden mogelijk. Michelle kruist er ook meerdere aan: het is stoer om te pesten, het slachtoffer vraagt er zelf om en ziet er vaak gek uit.

Wat moet je nu als schoolleiding met zo'n antwoord? Weinig tot niets, meent Tineke van Tilborg, voorzitter van de Stichting Stop Het Pesten. Ze krijgt vrijwel dagelijks ouders over de vloer die ten einde raad zijn. "Van der Hoeven probeert nu een goede beurt te maken, maar verder doet ze weinig. Scholen zijn bang om een slechte naam te krijgen. Als de school niks doet, kun je als leerling niets meer. Behalve vertrekken."

Vaak gaat het dan opnieuw mis. Het kind heeft geen gezond zelfbeeld meer. Vervolgens maakt de jongen of het meisje zich klein in zijn of haar nieuwe klas, waarna het schelden en soms zelfs slaan opnieuw begint. "Ik help nu een twaalfjarig meisje uit Brabant. Ze is op twee basisscholen veel gepest en is maandenlang thuis gebleven. Dit jaar leek het op een nieuwe school op het voortgezet onderwijs beter te gaan," vertelt Van Tilborg. "Maar het meisje zit alweer thuis, na nieuwe pesterijen."

Tijdens de scheldpartijen viel het woordje kanker vaak. De vader van het gepeste meisje lijdt aan een ernstige vorm van deze ziekte. De school onderneemt echter geen actie. Zij ziet de ouders nog liever vandaag dan morgen vertrekken, omdat ze 'zeuren'. "Het hele gezin gaat kapot. Triest dat scholen hun ogen daarvoor sluiten."

Leerlingen van het Oranje Nassau College doen de pesttest.foto gpd

LANGUAGE: DUTCH

LOAD-DATE: October 27, 2005

[Mankoe]

heel erg veel dank van mijn kant .
zijn goede artikelen en fijn dat je wat tijd vrij hebt gemaakt om mij te helpen
en nog wat artikelen zijn meer dan welkom